Tag: ρωσία

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Η άλλη πλευρά

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Μόσχα και Πεκίνο κάνουν τις δικές τους κινήσεις· για τις οποίες, φυσικά, η δυτική δημαγωγία («ενσωματωμένη» ή όχι κάνει όλο και μικρότερη διαφορά) λέει ελάχιστα· και πάντα μέσα απ’ το φίλτρο του «εχθρού».

Μόσχα και Πεκίνο διαθέτουν ακόμα, και θα κρατήσουν για καιρό, ένα στρατηγικό ιμπεριαλιστικό πλεονέκτημα που η «δύση» έχει χάσει: είναι ένα δίπολο απέναντι στο οποίο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο· συνεπώς είναι ένα δίπολο «ελκυστικό» διεθνώς με κριτήρια ισχύος.

Η Μόσχα μπορεί να έχει χάσει το μεταπολεμικό «ανατολικό μπλοκ». Από στρατιωτική άποψη όμως (συμπεριλαμβανόμενης της πολεμικής τεχνολογίας) είναι και σήμερα εκείνο που ήταν πριν 40 χρόνια: ένας «ισοδύναμος» (αν όχι ανώτερος) αντίπαλος για το δυτικό (με επικεφαλής το αμερικανικό) στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Άρα ένας αρκετά επίφοβος και πάντως καθόλου ευκατάβλητος εχθρός. Αν προσθέσει κανείς τις επιτυχίες της Μόσχας στη μέση Ανατολή (μόνο οι ηλίθιοι και οι άσχετοι τις παρερμηνεύουν…) το συμπέρασμα είναι σαφές: αν και «κυκλωμένος» απ’ τα δυτικά, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι διακριτικά και προσεκτικά on the rise…

Το Πεκίνο; Είναι … κίνα! Καπιταλιστικότατη όσο δεν γίνεται! Κανείς δεν ξέρει την πραγματική τεχνολογική της κατάσταση στα όπλα· όμως όλοι βλέπουν την τεχνολογική της κατάσταση στα υπόλοιπα. Αυτό το καινοφανές καπιταλιστικό δυναμικό του 1,3 δισεκατομμυρίου «ανθρώπινων κεφαλαίων» που έχει ξεχυθεί με μια αυτοπεποίθηση χωρίς έλεος (απέναντι σε όσους παριστάνουν ότι μπορούν να το φρενάρουν) είναι, προφανώς, οπλισμένο ως τα δόντια· και κάθε μέρα που περνάει ολπίζεται ακόμα περισσότερο, χωρίς να καμαρώνει αχρείαστα.

Τέτοιο κρατικό δίπολο δεν υπάρχει στη «δύση». Θεωρητικά, αν υπήρχε, θα ήταν το ατλαντικό δίπολο usa – europe. Και το νατο είναι η μόνη ιστορική μορφή που θα μπορούσε να έχει. Αλλά οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί, που ήταν και είναι ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικοί και στον αμερικανικό, βλέπουν ο καθένας απ’ την μεριά του αυτήν την ιστορική μορφή είτε σαν ένα πτώμα-που-πρέπει-να-ξεφορτωθούμε (Παρίσι), είτε σαν ένα πτώμα-που-πρέπει-να-βαλσαμώσουμε (Βερολίνο). (Για την ελληνική περίπτωση δεν χρειάζονται πολλά: δεν αγκαλιάζει το πτώμα γενικά, αγκαλιάζει τα βασικά του όργανα, ελπίζοντας σε κάποια «δωρεά» για μεταμόσχευση…)

Όταν, λοιπόν, ο αυτοκράτορας Xi λέει στον Putin (στο περιθώριο της συνόδου των brics στην Brazilia τις προάλλες) ότι «… οι εξελισσόμενες σύνθετες και βαθιές αλλαγές στην τρέχουσα διεθνή κατάσταση, με την αυξανόμενη αστάθεια και αβεβαιότητα, επιβάλλουν στην κίνα και στην ρωσία ακόμα στενότερη στρατηγική συνεργασία, για να διαμορφώσουν από κοινού τους βασικούς κανόνες που θα διέπουν τις διεθνείς σχέσεις, να αποκρούσουν την μονομέρεια, το μπούλινγκ και το ανακάτεμα στις υποθέσεις άλλων κρατών, και να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα και την ασφάλεια των κρατών…» δεν τα λέει για να τα ακούσει η ανεγκέφαλη αλεπού. Αυτή τα ξέρει. Τα λέει για να τα ακούσουν και να τα ξανακούσουν οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά του πλανήτη. Και δεν είναι λίγες εκείνες που και το ακούν αυτό, και το σκέφτονται – και τους κάνει…

Εμείς είμαστε που μπορείτε να ακουμπήσετε πάνω τους – λέει ο Xi. Καθόλου αυθαίρετο μοστράρισμα, σίγουρα για όσο ακόμα υπάρχει «λίπος» απ’ την προηγούμενη ηγεμονία, την αμερικανική. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πως όταν η Ουάσιγκτον κτυπιέται «όχι!!, όχι!!!, μακρυά απ’ τις 5G εταιρείες τους, αυτοί είναι παλιάνθρωποι!!!» ο γερμανός υπουργός οικονομίας Altmaier απαντάει: «…. συγγνώμη, αν δεν κάνω λάθος, εσείς είσασταν που μας κατασκοπεύατε, μέχρι και το τηλέφωνο της πρωθυπουργού παρακολουθούσατε… αλλά εμείς κύριοι: δεν αποκλείσαμε τις εταιρείες σας!… Τί θέλετε τώρα; Και Huawei θα έχουμε, και ξε-Huawei!»

Το νατο είναι πράγματι πτώμα, εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που ο νεκροθάφτης του δεν (θα) είναι ο βασιλεύς Macron… Όσο για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό των αφεντικών του και των λακέδων τους; Χαίρουν άκρας υγείας· και πάλι, όμως, καθόλου αποκλειστικά στα μέτρα του βασιλέα Macron…

Απελπισία;

Τρίτη 26 Νοέμβρη. …Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στην κατάσταση πριν την παγκοσμιοποίηση. Οι γερμανοί και οι αμερικάνοι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία να σχηματοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις αξίες και τις ιδέες τους. Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας, ακόμα και στην παγκόσμια κοινότητα, να επεκτείνουμε και να βαθύνουμε την συνεργασία μας…

Αυτό είναι ένα απόσπασμα απ’ την κοινή δήλωση του Obama και της Merkel στις 16 Νοέμβρη του 2015. Ήταν η τελευταία επίσκεψη του Obama στο Βερολίνο σαν πρόεδρος· μια βδομάδα μόνο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ηπα, και την νίκη του ψόφιου κουναβιού. Είπαν τότε διάφοροι ότι ο Obama, εκτιμώντας τι θα ακολουθήσει με την ψοφιοκουναβική προεδρία, παρέδωσε στην γερμανίδα πρωθυπουργό «τα κλειδιά του δυτικού φιλελευθερισμού»: η Ουάσιγκτον δεν θα τον υπερασπιζόταν άλλο…

Μετά από 4 μόνο χρόνια είναι εύκολο να δει ο καθένας πόσο ευχές ήταν εκείνες οι δηλώσεις, και πόσο έξω έπεσαν. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να παίξει το Βερολίνο μόνο του τον ρόλο του «ηγέτη του δυτικού πολιτισμού» έναντι των ανταγωνιστών που ήταν ήδη ευδιάκριτοι. Θα χρειαζόταν το λιγότερο την ε.ε. και οπωσδήποτε την ευρωζώνη. Αν και από στενά οικονομική άποψη το project europe κατάφερε ως τώρα να επιβιώσει απ’ την όξυνση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, από πολιτική παραμένει σε νηπιακή κατάσταση.

Η παρακμή της δύσης δεν είναι βέβαια απόλυτη. Αρκεί, ωστόσο, η σχετικότητά της: ο καπιταλιστικός δυναμισμός του Πεκίνου και η ταχύτητα με την οποία συγκροτεί ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ (το project ευρασία) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην καπιταλιστική ιστορία. Είναι λογικό το δυτικό «δέος» μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη.

Αναμενόμενη και η απελπισία των «ειδικών» της δύσης. Ίσως με κάποια δόση δημοσιογραφικής υπερβολής αυτό ήταν το κοινό αίσθημα που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι του γνωστού politico το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους συμμετέχοντες στο ετήσιο φόρουμ διεθνούς ασφάλειας στο Halifax του καναδά. Ένας απ’ αυτούς το έθεσε ως εξής: Η ρωσία είναι σαν μια σειρά τυφώνες. Η κίνα είναι η κλιματική αλλαγή… Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση φτουράνε οι ομπρέλλες…

«Οι δημοκρατίες μας είναι πολύ εύθραυστες πια» κλαψούρισαν διάφοροι άλλοι. Φταίει και γι’ αυτό το Πεκίνο, ή η συμμαχία του με την Μόσχα (και την Τεχεράνη, την Άγκυρα, την Ισλαμαμπάντ…); Όχι δα! Η «αναδιάρθρωση της πολιτικής διεύθυνσης» προς πιο συγκεντρωτικές (αν και «αόρατες») μορφές εξουσίας, και η μετάβαση απ’ τις τυπικές «δημοκρατίες» στις πραγματικές ολιγαρχίες εξελίσσεται στη «δημοκρατική δύση» εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια. Κάτω απ’ τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί τώρα, ας πούμε, να μοιάζει τολμηρή η (δημοσιογραφική…) θέση πως οι εξουσίες, τελικά, δεν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) αλλά τέσσερεις, με την τέταρτη να «ανεβαίνει» δυναμικά (: οι μυστικές υπηρεσίες) και παράδειγμα τις ηπα… Αλλά τι θα έλεγε κανείς για τις τεχνογραφειοκρατίες που άρχισαν να αναπτύσσονται απ’ τα ‘80s σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά για να μπορεί το νεοφιλελεύθερο κράτος να παρουσιάζεται στους υποτελείς του σαν «λιγότερο και μικρότερο» ενώ, πρακτικά, ήταν διαφορετικό, με άλλες προτεραιότητες;

Αυτό που έχει ονομαστεί «δυτική δημοκρατία», το μοντέλο δηλαδή του κεϋνσιανικού κράτους μετά τον β (και στη διάρκεια του γ) παγκόσμιου πολέμου ήταν εξαίρεση, ακόμα και στις περιοχές του πλανήτη που συμπεριλαμβάνονταν στη «δύση». Η ελλάδα, η ισπανία, η πορτογαλία αλλά και η νότια κορέα «πρόλαβαν» αυτό το μοντέλο προς το τέλος του. Πριν είχαν χούντες… Έστω κι έτσι, αυτή η κεϋνσιανή δημοκρατία ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός (των αφεντικών) για την αναγνώριση και αμέσως μετά την αξιοποίηση του εργατικού ανταγωνισμού.

Αλλά αυτόν τον εξουδετέρωσαν απ’ τα ‘80s και ύστερα (και ως τώρα) οι «κύριοι του κόσμου». Συνεπώς τι να την κάνουν την «δημοκρατία» πέρα απ’ την κατανάλωση; Δεν την χρειάζονται…

Συρία

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Ενώ ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη, το μπλοκ της Αστάνα, εκτός από δηλώσεις δεν φαίνεται να κάνει κάτι άλλο για να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή.

Σύμφωνα με δηλώσεις της ανεγκεφαλης αλεπούς (Putin ) απ’ την Μπραζίλια, μετά την εξασφάλιση των συρο-τουρκικών συνόρων, η επόμενη προτεραιότητα είναι ο θύλακας του Idlib. Όντως, ο ρωσικός στρατός έχει φτιάξει βάσεις (ή «βασούλες») κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, συμπεριλαμβανόμενων και (μόνιμων;) αεροπορικών. Και όντως, επίσης, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στα νότια του Idlib είναι καθημερινή ρουτίνα.

Οι καταγγελίες περί «παράνομης εισβολής και κατοχής» δεν σημαίνουν τίποτα – πάντως. Το Τελ Αβίβ ξέρει: σκότωνε, κάνε τις δουλειές σου, κι άσε τους άλλους να σε καταγγέλουν…

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Η «μεταβατική» της βολιβίας, αφού «έφτιαξε κυβέρνηση» (με καραβανάδες και φασίστες) προχώρησε στο επόμενο βήμα: αναγνώρισε κι αυτή τον Guaido! Το θέμα έχει οπωσδήποτε και ελληνικό («εθνικό») ενδιαφέρον: δεν είναι πλέον ο ρημαδοΓουα(αϊδο)Νικόλας ο τελευταίος και καταϊδρωμένος στη λίστα των «προθύμων». Η «ελλάς ανέβηκε κατά μία θέση» θα μπορούσε να είναι μια τίμια δήλωση επ’ αυτού, και θα έπρεπε να γιορταστεί. Φτάνει πια με τις «επιτυχίες των ομολόγων»! Ζήτω οι «επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής»!!..

Μια μη εξακριβωμένη πληροφορία θέλει το κόμμα του Morales (mas) να έκανε συμφωνία με την «μεταβατική» Anez Chavez για να γίνουν το γρηγορότερο εκλογές. Αλλά η “μεταβατική” και η αγέλη της αποκλείουν την συμμετοχή του Morales σ’ αυτές. Στους δρόμους της La Paz οι υποστηρικτές του διαδηλώνουν καθημερινά, μιλώντας ακόμα και για εμφύλιο. Οι εκλογές που οργανώνουν πραξικοπηματίες είναι νόθες – ποιός δεν το ξέρει; Ο εμφύλιος στη βολιβία είναι έτσι πιθανό να προκύψει χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, απ’ τις ανάγκες αυτοάμυνας των ιθαγενών και της αριστεράς απέναντι στην στρατοαστυνομική βία της «μεταβατικής»…

Η Μόσχα και το Πεκίνο (αν από εκεί περιμένει κανείς την σωτηρία) βρίσκονται πολύ μακριά… Η πρώτη προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αναγνώριση δηλαδή της «μεταβατικής». Δεν δικαιολογείται αυτό το λάδι σ’ αυτήν την φωτιά!!!

Ούτε, καν, απ’ την έλλειψη ικανών πρακτόρων της fsb στη βολιβία…

Αλλοίμονο…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Μια ακροδεξιά, πρώην τηλεπερσόνα και μετάπειτα γερουσιαστής, ονόματι Jeanine Anez Chavez (απλή συνωνυμία το επίθετο…) είναι η «μεταβατική πρόεδρος» στη La Paz. Αν σας συγκινούν ή, έστω, σας ενδιαφέρουν οι διαδικασίες, αφήστε τες. Μαζεύτηκαν απλά οι δικοί της (που είναι κοινοβουλευτική μειοψηφία) και την ευλόγησαν… Τί είναι που δεν καταλαβαίνετε απ’ τις εξωδιαδικαστικές «διαδικασίες»; Αν ο Guaido ήταν ένας πραξικοπηματικός ύμνος στο σύνταγμα της βενεζουέλα, η Anez Chavez (το δεύτερο δεν θα το ακούτε, σαν «Anez» κυκλοφορεί…) είναι ένα ξεπέρασμα των ψευδαισθήσεων: το μόνο σύνταγμα που ισχύει (όπου και για όσο ισχύει ακόμα) είναι το πραγματικό σύνταγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού – στη φάση της παρακμής του.

Να λοιπόν που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έχασε την παγκόσμια πρωτιά της αναγνώρισής της. Η Μόσχα (και όχι η αργόστροφη Αθήνα) ήταν που αναγνώρισε (εκτός Ουάσιγκτον…) την Anez Chavez σαν «μεταβατική πρόεδρο»!! Καταγγέλοντας ταυτόχρονα το πραξικόπημα κατά του Morales, το οποίο όμως τελικά νομιμοποιεί!!! Είναι ένα σκληρό μάθημα για τους οπαδούς του “άξονα της αντίστασης”… Καμμία “αντίσταση” όπως την φαντάζονται! Κρατικά, καπιταλιστικά συμφέροντα, και ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί! Αυτό… Τίποτα παραπάνω… Ονειρεύομαι μια βολιβία απαλλαγμένη απ’ τις σατανιστικές τελετές των ιθαγενών, μια βολιβία που είναι αφιερωμένη στον χριστό… δήλωσε η «μεταβατική» κηρύσσοντας ανελέητο πόλεμο κατά των προλετάριων και πληβείων ιθαγενών. … Αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν στα βουνά… Λέτε η αναφορά στον γυιό του επουράνιου αφεντικού να έπεισε την αργόστροφη αλεπού;

Δεν θα έπρεπε πάντως να την κατηγορήσει κανείς (ούτε και τον αυτοκράτορα Xi) που έχουν διαφορετική στάση απέναντι στη La Paz σε σχέση μ’ εκείνη που είχαν και έχουν απέναντι στο Caracas. Άλλοι συσχετισμοί, άλλη συγκυρία, άλλα συμφέροντα. Ίσως και διαφορετικές τακτικές.

Με επίγνωση όλων των κινδύνων διάψευσης που αντιμετωπίζουν οι προβλέψεις μας, η ασταμάτητη μηχανή (που θα ευχόταν να διαψευστεί…) εκτιμά, πως όταν παραχωρηθεί η «τυπική» εξουσία σε φασίστες, αυτοί και οι ντόπιοι και διεθνείς σύμμαχοί τους φροντίζουν έτσι ώστε τα γεγονότα να τρέχουν προς όφελός τους. (Τρεις χιλιάδες φασίστες, με ονόματα και διευθύνσεις, έπρεπε να καθαρίσει το εαμ όταν μπήκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του ‘44… Δεν το έκανε, ή δεν πρόλαβε: τους βρήκε μπροστά του μετά από δύο μήνες, πολλαπλάσιους και ενισχυμένους από τα αγγλικά όπλα….)

Για όσους / όσες δυσπιστούν θα θυμίσουμε την ουκρανία. Ο Yanukovych κάθαρμα ήταν, τμήμα του ουκρανικού πολιτικού προσοδισμού. Παρόλα αυτά είχε εκλεγεί, και είχε μια ορισμένη κοινωνική και πολιτική βάση υποστήριξης μέσα στην ουκρανία. Απ’ την στιγμή, όμως, που την έκανε προς Μόσχα μεριά στις 21 Φλεβάρη του 2014, φοβούμενος το πραξικόπημα της πλατείας Maidan, οι φασίστες στην Ουκρανία ξεδίπλωσαν την δική τους δυναμική. Και ξέρετε, υποθέτουμε, τι ακολούθησε.

Προφανώς ο Morales δεν είναι Yanukovych… Έχει (και θα έχει πάντα) μια ισχυρή κοινωνική βάση υποστήριξης απ’ τους ιθαγενείς και την βολιβιανή αριστερά. Όμως, απ’ την στιγμή που έπαψε να είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος που αμύνεται συνταγματικά· απ’ την στιγμή που έγινε ένας “πρώην” πρόεδρος που έμμεσα αλλά καθαρά εγκαταλείποντας το πεδίο “άσκησης της εξουσίας του” ουσιαστικά παραιτήθηκε, από εκείνη την στιγμή λοιπόν παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους εχθρούς του. Αυτό ήθελαν!!! Τα υπόλοιπα ξέρουν να τα κάνουν από παλιά.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει “πρωτοβουλία των κινήσεων” στην ιστορία του παγκόσμιου ταξικού / κοινωνικού πολέμου; Αν όχι, όση ιστορία κι αν έχετε διαβάσει, δεν έχετε καταλάβει τίποτα απ’ το τι είναι ο πραγματικός πόλεμος την ώρα που συμβαίνει· με οποιαδήποτε μέσα…

(φωτογραφία: Τι κρατάει η «μεταβατική»; Κάποιο μενού κυριλέ εστιατορίου; Το σύνταγμα της βολιβίας; Όχι… Το «ευαγγέλιοοοοο!….» κρατάει!… Είναι γελοίο; Είναι και παραείναι… Αλλά ποιος σας είπε ότι η ιστορία του καπιταλισμού προχωράει μόνο υπό τον όρο της υψηλής αίσθησης του χιούμορ;)

Ο κυνισμός σαν αξίωμα: βγάλτα πέρα μόνος σου!…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Πριν ταξιδέψει για την Μπραζίλια (του Bolsonaro…) για την σύνοδο των brics η ανεγκέφαλη αλεπού (a ka Putin) φιλοσόφησε το θέμα της βολιβίας:

…Υπάρχει μια κατάσταση όπου εκεί δεν υπάρχει ηγεσία στη χώρα… Αναρχία. Θυμίζει κάπως την λιβύη… Ας ελπίζουμε ότι θα πρυτανεύσει η κοινή λογική και η κατανόηση των συμφερόντων των λαών σ’ αυτές τις χώρες απέναντι στα ατομικά ή κομματικά συμφέροντα…

Υποδειγματική σοφία! Και υποδειγματικη ελπίδα! Τόσο υποδειγματικές ώστε θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί (η ασταμάτητη μηχανή αναμεσά τους…) ότι τα θρυλικά κοιτάσματα λιθιού της βολιβίας (που για πολλούς «εξηγούν» το πραξικόπημα) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν την Μόσχα (όχι, σίγουρα, όσο τα κοιτάσματα πετρελαίου της βενεζουέλα…) αλλά με συγκατάβαση θα έβλεπε να γίνεται ένα ωραίο χάος εκεί – και λαθρεμπόριο λιθίου που θα εξορύσσεται, περίπου, με κασμάδες…

Οπωσδήποτε η ανεγκέφαλη αλεπού δεν μίλησε για «χώρα» αλλά για «χώρες»: …Η Δύση πρέπει να κάνει πίσω και να αφήσει τους πολίτες της λατινικής αμερικής να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους… Απλός (ή ωμός, ανάλογα τα γούστα) ρεαλισμός: το project της ευρασίας θα κρατήσει τις θέσεις του στην Καραϊβική και γύρω· αλλά δεν πρόκειται να «κατακτήσει» ανοικτά / πολιτικά όλη τη νότια αμερική… Άλλες είναι οι προτεραιότητές του προς το παρόν.

Είναι ο καπιταλισμός· όχι ο «υπέρ αδυνάτων» λόγος του Λυσία…

(φωτογραφία: οι ιθαγενείς υποστηρικτές του Maduro διαδηλώνουν καθημερινά·και συγκρούονται με την στρατοαστυνομία, που έχει πια ξεκάθαρα φασιστική διοίκηση… )

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Προφανώς το ψόφιο κουνάβι δεν έχει αντίρρηση με το πραξικόπημα στη βολιβία. Πρόλαβε να το κελαηδήσει σαν «μεγάλη μέρα για τη δημοκρατία»… Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον γλυτώσει. Too late που λένε στα Άνω Τζούτζουλα…

Πήγε, λοιπόν, στην Ουάσιγκτον ο αιώνιος εχθρός Erdogan για να τον βοηθήσει το ψόφιο κουνάβι, ή για τον ανάποδο λόγο; Μήπως και γίνει εφικτό να βοηθήσει αυτός το ψόφιο κουνάβι;

Μην περιμένετε απ’ την ελληνική δημαγωγία να δώσει σωστή απάντηση! Αφού η μόνη κλειδαρότρυπα μέσα απ’ την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (οπωσδήποτε οι δημαγωγοί του) «αντιλαμβάνεται τον κόσμο» είναι … ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το ψόφιο κουνάβι είναι αναξιόπιστο καθώς – παρά τις βάσεις και λοιπές διευκολύνσεις που του έδωσε η πατρίς… – συνεχίζει να συναγελάζεται μ’ αυτόν τον παλιοτύραννο.

Όμως η πραγματικότητα είναι ανάποδη. Την ίδια ημέρα (χτες) της επίσκεψης Erdogan στο άσπρο σπίτι, ξεκινούσε η ανοικτή στο κοινό ακρόαση των μαρτύρων κατά του ψόφιου κουναβιού για το «ukrainegate» ενώπιον της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Γιατί οι «δημοκρατικοί» επέλεξαν την ανοικτή ακροάση; Επειδή ήδη, στην «προανάκριση», διάφοροι αξιωματούχοι μάρτυρες θάβουν κανονικά το ψόφιο κουνάβι για τις τακτικές του με την ουκρανική εξουσία· τον Zelensky συγκεκριμένα. Συνεπώς η χτεσινή μέρα ήταν η «μαύρη» αρχή μιας πολύ ζόρικης διαδικασίας κατά του ψόφιου κουναβιού, που θα το αναγκάσει απο ‘δω και πέρα να κελαηδάει συνέχεια αμυνόμενο.

Το «κάνω πίσω» του ψόφιου κουναβιού στο συριακό πεδίο μάχης μπορεί να «διορθώθηκε» με το «κάνω μπροστά για να φάω τα συριακά πετρέλαια» – αλλά το νομικό τμήμα της ψοφιοκουναβικής διοίκησης ακόμα ψάχνει να βρει «τρύπες» στη διεθνή νομοθεσία για να δικαιολογήσει την κατοχή στην ανατολική συρία μετά την αρχική υποχώρηση και την ανακοίνωση «φεύγουμε»… Οι σωματοφύλακες διακομματικά απέδωσαν οριγισμένα την πρώτη, καθαρή και ατομική ψοφιοκουναβική επιλογή στις (οικονομικές) σχέσεις του με το τουρκικό καθεστώς. Απ’ αυτήν την άποψη – στοιχειώδες! – ο Erdogan δεν επρόκειτο να συναντήσει χτες έναν «ισχυρό ηγέτη», για να ωφεληθεί απ’ αυτόν!!!

Αντίθετα το ψόφιο κουνάβι, καθώς βουλιάζει, θέλει επειγόντως να επιδείξει μια κάποια επιτυχία διεθνούς εμβέλειας. Θα ήθελε την βοήθεια του Erdogan: Μια χάρη σου ζητάω, τι είναι; Μπορείς να εξαφανίσεις τους S-400, να τους κρύψεις να μην φαίνονται, για να πω ότι είμαι ένας δυναμικός ηγέτης που σε έπεισε;

Παρότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε «big fan of the president» (πράγμα που θα αναγκάσει τον γενναίο και ετοιμοπόλεμο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα να αναγνωρίσει αύριο κιόλας, βγάζοντας αφρούς, τον Pence σαν νόμιμο πρόεδρο των ηπα…) ο president (Erdogan) δεν φαίνεται να του έκανε την χάρη. Και γιατί θα έπρεπε; Θα το συζητήσουμε το θέμα των S-400 (είπε ο Erdogan)… Αν φτιάξουν και καμιά τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα, το πράγμα σίγουρα θα προχωρήσει….

Στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις οι σωματοφύλακες του αμερικανικού imperium έχουν συσσωρεύσει εδώ και χρόνια τόσα πολλά και βαριά, ώστε το ψόφιο κουνάβι μοιάζει μια καλόκαρδη και διαφανής cartoon φιγούρα που δεν έχει καν σκιά. Όπως και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα έχει και το τουρκικό καθεστώς θα προτιμούσε το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι από οποιονδήποτε άλλο· το μη χείρον βέλτιστο… Αλλά τι να δώσει και τι να πάρει πια; Υποσχέθηκε ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει αμερικανικούς patriot, αρκεί να είναι συμφέρουσα η τιμή… Μπαγιάτικη υπόσχεση· την ώρα που οι πάντες αμφιβάλλουν για την αξία τους μετά την επίθεση στην aramco….

Δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλει κανείς για τα φιλικά αισθήματα καθενός απ’ το μπλοκ της Αστάνα προς το ψόφιο κουνάβι, είτε τα εκδηλώνουν είτε όχι. Αλλά έτσι που έχουν έρθει οι καταστάσεις, το πολύ πολύ να του προσφέρουν αυτά που αξίζει σαν realestater· αν χάσει την καρέκλα του…

(Μα δεν υπάρχουν και μυστικές συνεννοήσεις; Γιατί όχι; Αλλά το ψόφιο κουνάβι θα έχει κέρδος μόνο απ’ τις φανερές πλευρές τους· με βάση αυτές θα μπορεί να πουλήσει την απαράμιλλη σοφία του… Συνεπώς…)

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 1

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν στα φόρτε του, στη δεκαετία του ’90, είχε φτιάξει την «γραμμή άμυνάς του»… Ήταν γραμμή επίθεσης που προβαλλόταν σαν «αμυντική» μόνο για χάρη των ηλίθιων υπηκόων: Έβρος – Κύπρος. Πρακτικά αυτή η γραμμή συμπληρωνόταν απ’ την συμμαχία με το pkk («η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του Κουρδιστάν» ήταν το σλόγκαν…) και με το αρμενικό κράτος: επρόκειτο για την ιδέα της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» ώστε όταν διαλυθεί (έτσι πήγαινε το σχέδιο) το ελλαδιστάν να φάει το μικρασιατικό κομμάτι… Φρούδες ελπίδες, που ωστόσο δεν έχουν πεθάνει…

Τα χρόνια πέρασαν και οι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας έγιναν συντριπτικοί σε βάρος της πρώτης. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ούτε στα πιο ροζ (δηλαδή: συ.ριζ.α.) ονειρά του δεν μπορεί να φανταστεί πια (όπως φανταζόταν στα ‘90s) ότι είναι «μούρη» και θα δράσει αυτοτελώς. Θέλει επειγόντως συμμάχους, ισχυρούς συμμάχους. Και τους ψάχνει όπου υπάρχουν φασιστικά καθεστώτα (στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ). Αλλά, φυσικά και κυρίως, στον «μεγάλο σύμμαχο». Μπορεί αυτός να βουλιάζει στην παρακμή, αλλά το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, που καθορίζει αυτές τις συμμαχίες (οι εφοπλιστές) δεν έχει, ούτε πρόκειται να βρει, καλύτερο “εταίρο”….

Έτσι η «γραμμή εθνικής άμυνας» που στα ‘90s ήταν «Έβρος – Κύπρος» έχει μετατοπιστεί βορειότερα. Τώρα έχει γίνει Καστελόριζο – Constanta…

Καστελόριζο – Constanta; Πού στο διάολο είναι αυτή; Και τι σχέση έχει με την «εθνική άμυνα» (δηλαδή τον εθνικό ιμπεριαλισμό), ε;

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 2

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Δεν είναι αμιγώς «εθνική» αυτή η «γραμμή άμυνας». Όμως αυτό προκύπτει υποχρεωτικά απ’ το γεγονός ότι είναι η «γραμμή» μιας συμμαχίας, και όχι ενός αμιγώς «εθνικού σχεδίου», μοναχικού σε μεγάλο βαθμό, όπως τότε, στα ηρωϊκά ‘90s. Απ’ αυτή την άποψη το τωρινό ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, δηλαδή τα αφεντικά του, θα έλεγαν ότι είναι πιο ρεαλιστικό από άλλοτε: πατάει σε συμμαχίες… Αν σχεδιάζεις μαζί με τους συμμάχους σου, πρέπει να αποδεχτείς και τα δικά τους συμφέροντα· προσαρμόζοντας ανάλογα τα δικά σου.

Ένα απ’ τα κρίσιμα κέντρα αυτής της νέας «γραμμής άμυνας» είναι η Αλεξανδρούπολη. Η Αλεξανδρούπολη, στη γραμμή Έβρος – Κύπρος, ήταν στην άκρη, και μάλλον καταδικασμένη. Όπως παραδέχονται όλα τα ντόπια καραβοεπιτελεία, εάν επρόκειτο τουρκικά τανκς να περάσουν ποτέ το ποτάμι, δεν θα τα σταματούσε τίποτα για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα. Το Δεγεαγάτς θα χανόταν…

Τώρα η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται στο «κέντρο» της γραμμής Καστελόριζο – Constanta! Πήρε προαγωγή! Εκεί φορτώνει και ξεφορτώνει το ψοφιοκουναβιστάν πεζοναύτες, υλικά επιμελητείας, ελικόπτερα, πυρομαχικά κλπ, προς τις βάσεις στη βουλγαρία και στη ρουμανία. Γι’ αυτό, άλλωστε, το γνωστό φασιστόμουτρο Pyatt, πρώην αμερικάνος πρεσβευτής στο Κίεβο και τώρα, με «παράταση» μάλιστα, στην Αθήνα, κάθε τρεις και λίγο βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη.

Μεγάλα πανηγύρια, λοιπόν, γι’ αυτές τις εξελίξεις! Τι σημαίνουν όμως πρακτικά και μεσοπρόθεσμα;