Tag: ρωσία

Η πένσα

Τρίτη 14 Γενάρη. Όπως τα είπαμε εδώ και μέρες αρκετές κι όπως τα ξέρετε (όσες, όσοι παρακολουθείτε τέλος πάντων): η «πένσα» (ή το «μαγνητικό πεδίο», πείτε το όπως θέλετε) Μόσχας – Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης δουλεύει. Και μάλιστα δουλεύει γρηγορότερα απ’ όσο εκτιμούσε η ασταμάτητη μηχανή.

Από μόνο του το γεγονός ότι Sarraj και «τζενεράλ» Haftar βρίσκονται στη Μόσχα μετά των κηδεμόνων τους, παρόντων πρωτοκλασσάτων τούρκων αξιωματούχων (υπ.εξ., υπ.αμ., επικεφαλής της mit) για να υπογράψουν εκεχειρία μιλάει από μόνο του. Δεν τα λέει όλα όμως. Θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί (και ξέρουμε στο ελλαδιστάν περίπου 10 εκατομμύρια τέτοιους) υποστηρίζοντας ότι «έλα μωρέ, άλλη μια θεαματική κίνηση». Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε….

Αρχίζοντας απ’ το τέλος: την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές το σύμφωνο της εκεχειρίας το έχει υπογράψει ο Sarraj και κάποιοι ενδιάμεσοι. Ο Haftar ζήτησε κάποιες ώρες «να το σκεφτεί». Για να κάνει τα τηλέφωνά του στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Αμπού Ντάμπι… Αυτοί που έχουν απομείνει να θέλουν να καταλάβει την Tripoli είναι οι πιο αδύναμοι σ’ αυτήν την ιστορία: ο χουντικός Sisi και ο τοξικός των εμιράτων. Θα συμβιβαστούν.

Ο “τζενεράλ” Haftar έχει πάρει ήδη, άλλωστε, το «αντάλλαγμά» του για την υπογραφή και την πειθαρχία του: την Σύρτη. Κι αν συνεχίσει να κάνει τον σκληρό θα είναι αχάριστος – η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα! Τυπικά την Σύρτη την κατέλαβε πριν μερικές μέρες. Ουσιαστικά του παραδόθηκε απ’ τους ένοπλους που πολεμούν με την πλευρά του Sarraj και αποχώρησαν αμαχητί: «για να μην υπάρξει αιματοχυσία» είπαν. Καταλάβαμε: την Tripoli απαγορεύτηκε στον «τζενεράλ» να την κατακτήσει· ίσως μάλιστα θα πρέπει να υποχωρήσει / αποχωρήσει απ’ τις περιοχές της που έχει καταλάβει… Σε αντάλλαγμα του δόθηκε η Σύρτη…. Δεν φαίνεται κακό deal.

Το δίδυμο Μόσχας – Άγκυρας έχει πια γερή έδραση στη διαχείριση του λιβυκού πεδίου μάχης· τόσο γερή ώστε ακόμα και οι ειδικοί και λοιποί δημαγωγοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου έχουν τρομάξει (περισσότερα στη συνέχεια). Δεν είναι, όμως, μόνοι τους ρωσία και τουρκία. Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη έχουν ενημερωθεί έγκαιρα, και συμφωνούν μ’ αυτήν την ρωσοτουρκική «πρωτοβουλία των κινήσεων». Γιατί;

Το Βερολίνο, που ετοιμάζει σε 5 ημέρες μια αρκετά επίσημη διάσκεψη για την «ειρήνη στη λιβύη», χρειαζόταν οπωσδήποτε μια προεργασία που να εγγυάται αν όχι την πλήρη επιτυχία της διάσκεψης σίγουρα μια κάποια «αντοχή» της στο χρόνο· προεργασία που δεν είχε τρόπο να την κάνει. Η Merkel συμφώνησε με τον Putin (και τον Erdogan…) ότι είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένοι στο λυβικό πεδίο μάχης προκειμένου να κάνουν την προεργασία και (με ανταλλάγματα) να επιβάλλουν μια εκεχειρία που είναι ικανή προϋπόθεση για την διάσκεψη στο Βερολίνο. Το ανταλλάγματα; Είναι προφανές: επίσημη στρατιωτική παρουσία τους που να «περιφρουρεί την ειρήνη»…. Μικρές βάσεις; Ναι, γιατί όχι; (Αν φτιάξουν και το Παρίσι με τη Ρώμη, ωωωω…)

Όσο για το Παρίσι και την Ρώμη: η δεύτερη, που στηρίζει τον Sarraj, προσπάθησε φιλότιμα να αρπάξει το «χρυσό μετάλλιο της ειρήνης» στη λιβύη, αλλά απέτυχε. Το πρώτο είχε αποτύχει επίσης. Αν επρόκειτο η πρωτοβουλία να αφεθεί σ’ αυτές τις δύο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα έπρεπε να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές, όχι μόνο για την λιβύη, αλλά για περισσότερα σχετικά με τις ζώνες εκμετάλλευσης της Αφρικής. Η ρωσοτουρκική πρωτοβουλία των κινήσεων είναι, λοιπόν, εξυπηρετική: ναι, μεν, βάζει επίσημα στη διαχείριση της περιοχής δύο κράτη (που έτσι κι αλλιώς ήταν παρόντα ανεπίσημα), αλλά απ’ την άλλη απαλλάσσει Παρίσι και Ρώμη από μια τωρινή “face to face” αναμέτρηση / διαπραγμάτευση, που φαίνεται ότι δεν θέλουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για ένα «μπλοκ της Σύρτης», που είναι πιο προωθημένο γεωγραφικά και γεωπολιτικά απ’ το «μπλοκ της Αστάνα». Αυτή τη φορά αφορά το κέντρο της Μεσογείου (που, πάντως, είναι συνέχεια της ανατολικής Μεσογείου)· αυτή τη φορά συμμετέχουν και ευρωπαϊκά κράτη (κάποια απ’ τα οποία προσπαθούν να βρουν τι και πως θα κάνουν σχετικά με την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, δηλαδή με το ιράν συνολικά…)· αυτή τη φορά, τέλος, η αμερικανική παρουσία / ηγεμονία είναι σχετικά πιο αδύναμη με όρους συμμάχων (μόνον ελλάδα, ισραήλ και νότια κύπρος) – αλλά προσπαθεί να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της…. (προσεχώς περισσότερα…)

(φωτογραφία: Παλιότερη εγκάρδια συνάντηση του ρώσου υπ.αμ. με τον “τζενεράλ”…)

Η πλερέζα

Τρίτη 14 Γενάρη. Κακά μαντάτα για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό του! Πολύ κακά μαντάτα!! Το τι κλάμα ανάμικτο με οργή (την γνωστή ελληνική οργή που μοιάζει σαν κακό μεθύσι…) έχει πέσει δεν λέγεται! Δικαιολογημένα: το ελλαδιστάν, επειδή δεν μπορούσε να βαρέσει το γαϊδούρι βάραγε το σαμάρι. Επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει απευθείας με την Άγκυρα βρήκε εύκολο στόχο την Tripoli. Έδιωξε με κλωτσιές τον πρεσβευτή της, επειδή – λέει – δεν έδωσε στην Αθήνα το κείμενο της συμφωνίας με την Άγκυρα· λες και η δουλειά των πρεσβευτών είναι να ικανοποιούν τις ορέξεις των κρατών στα οποία δουλεύουν…

Κατασκεύασε, εκ των ενόντων, μια ένταση που δύσκολα έκρυβε τον πανικό, μια διεστραμμένη τακτική δύο σκελών: «καταγγέλουμε τον Sarraj, τις συμφωνίες του και τα πάντα του σαν ανύπαρκτα, για να φτιάξουμε συμμμαχίες που να καταγγέλουν τον Erdogan ότι δυναμιτίζει ‘την ειρήνη στη Μεσόγειο’….» Η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο «καλό χαρτί» για να νοιώθει το ελλαδιστάν νικητής ήταν το ψοφιοκουναβιστάν… Αλλά ΔΕΝ…

Διαβάσατε εδώ ξανά και ξανά το πόσο ονειροβασία ήταν αυτές οι ελπίδες. Διαβάσατε εδώ ότι το λιβυκό πεδίο μάχης ήταν πολύ «σκληρό» για να κάνουν παιχνίδι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά δόντια. Διαβάσατε εδώ… (ό,τι διαβάσατε τέλος πάντων!)

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε, χοντρικά, 4,5 χρόνια που οι διαχειριστές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, υπηρέτες του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και των κάθε είδους ντόπιων εθνικιστών λακέδων, σπάνε τα μούτρα τους πάνω στην πραγματικότητα. Η πρώτη φορά ήταν την διετία 2015 – 2017, επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με αποκορύφωμα την ανατίναξη των «συνομιλιών για την λύση του κυπριακού» στο ελβετικό Crans Montana, το καλοκαίρι του 2017, απ’ το «επιθετικό δίδυμο» ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς και επρεπεναναισεβαθυμπουντρούμι νοτιοκύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης. Η μεγαλοφυής ιδέα (τμήμα της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου) ήταν ότι θα βρεθεί πολύ και γάργαρο φυσικό αέριο στην υποτιθέμενη νοτιοκυπριακή αοζ, οπότε οι αμερικανο-γαλλο-ιταλικές εταιρείες, διψασμένες γι’ αυτό το γκάζι, θα παρατάξουν τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες τους έξω απ’ τα τουρκικά παράλια, για να πετάνε πίσω στη στεριά ό,τι τουρκικό θα τολμούσε να «αμφισβητήσει» την ελληνικότητα της (μισής) ανατολικής Μεσογείου. Ουάου! – που θα έλεγε κάποιος…

Αυτό το σατανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Στηριζόταν σε γκαζοαέρινα πόδια, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα αγόρασε δικά της τρυπάνια αποφασισμένη να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που θεωρεί δική της αοζ. Και κανένας δεν έστειλε τα πολεμικά του να την εμποδίσουν· μάλλον το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνοκυπριακή αοζ ήταν αυθαίρετη, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Όταν η νότια κύπρος βρέθηκε κυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, τότε έπεσαν τα πρώτα αναφιλητά σε Αθήνα και Λευκωσία. Και (υπόγειοι) καυγάδες στον μεταξύ τους ημιάξονα: εσύ φταις – όχι εσύ φταις…

Είχε όμως απομείνει το υπόλοιπο του σχεδίου: ένας σωλήνας μακρύς μακρύς και παχύς παχύς, ονόματι east med, ο οποίος όπου ακούμπαγε στο βυθό της Μεσογείου θα μύριζε ελληνικότητα, με την περιφρούρηση φυσικά του 6ου αμερικανικού στόλου. Το ότι ο Πομπηίας ευλόγησε την ιδέα της «τριμερούς» (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ) γινόμενος ο plus one της, θεωρήθηκε «ευλογία».

Ε, αυτήν την ιδέα ήρθε να γκρεμοτσακίσει (να γκρεμοβουλιάξει πιο σωστά) η συμφωνία Άγκυρας – Tripoli (σαν τμήμα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα πια, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού του “μπλοκ της Αστάνα”). Ποτέ πριν τα τελευταία 30 ή και 40 χρόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού μια υπογραφή δεν είχε προκαλέσει τέτοιον ανοικτά δημοσιοποιημένο πανικό· ούτε καν όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του οηε είχε αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας σαν «δημοκρατία της μακεδονίας».

Ξεκίνησαν να κατεβάσουν τον ουρανό στη γη ο ρημαδοΚούλης και ο γύπας, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας!!! Κάθε φιλικό κτύπημα στην πλάτη δεν το θεωρούσαν οίκτο, αλλά αναγνώριση του πόσο «διεθνές δίκαιο» έχει στις τσέπες του ελλαδιστάν! Αλλά – η μαύρη αλήθεια είναι – η οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Tripoli δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα deal εκτεθειμένο στην όποια συμφωνία θα έκανε ποτέ η Αθήνα με την Tripoli απ’ την μια μεριά· και η Αθήνα με την Άγκυρα απ’ την άλλη, μπας και βρουν αμοιβαία αποδεκτά σύνορα – χωρίς αοζ Καστελορίζου βέβαια.

Τα ντόπια αφεντικά προτίμησαν να την δουν αλλιώς: ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει τόσο μεγάλη διεθνή γεωπολιτική αξία (στον εξελισσόμενο 4ο παγκόμιο…) ώστε έχουν κατά συνέπεια και μεγάλο «διεθνές δίκαιο» με το μέρος τους – και σιγά μην κάτσουν να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε!…

Χτες απ’ την Μόσχα και σε μερικές μέρες απ’ το Βερολίνο έρχονται τα χαμπέρια: οποιαδήποτε κι αν είναι η έστω προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στον «τζενεράλ» και στον Sarraj η συμφωνία με την Άγκυρα θα ισχύει. Και είναι εύλογο το γιατί: όταν κάποτε, πριν χρόνια, ακόμα και επί Καντάφι, η Αθήνα διαπραγματευόταν με την Tripoli την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ, ήθελε να «δαγκώσει» την λιβυκή αοζ κατά βούληση… Ενώ η Άγκυρα κινήθηκε λογικά και συναινετικά. Συνεπώς, ακόμα κι αν ο ξαφνικός έρωτας της Αθήνας, ο «τζενεράλ», γινόταν ή γίνει το αφεντικό της λιβύης, την τουρκική συμφωνία θα προτιμήσει. Όχι την ελληνική βουλιμία!

Όχι και τόσο ανυπάκουος;

Κυριακή 12 Γενάρη. Βιαστήκαμε να τον κακολογίσουμε τον «τζενεράλ» στη λιβύη; Ότι είναι ανυπάκουος, κι ενώ το δίδυμο Erdogan – Putin ανακοίνωσε τις προάλλες (από Istanbul μεριά…) εκεχειρία στη λιβύη από σήμερα, αυτός την απέρριψε;

Μπορεί, πράγματι, να τον αδικήσαμε – αν και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι έχουν τα υπόγεια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πάντως εκπρόσωπος του «τζενεράλ» ανακοίνωσε χτες εκεχειρία από σήμερα τα χαράματα – υπό την προϋπόθεση ότι θα την τηρήσει και ο Sarraj. Τρία ζήτω για την “ειρήνη”, κι άλλα δεκατρία για τους προαγωγούς της!

Το πόσο θα κρατήσει είναι ένα ζήτημα. Το πόσοι (εκτός λιβύης) θα διεκδικήσουν την πατρότητά της είναι δεύτερο· αν και το δίδυμο έχει κάνει καλό πλασάρισμα για το «βάθρο της ειρήνης». Θα λέγαμε ότι έχει το χρυσό στο τσεπάκι του, αλλά ξέρουμε ότι θα κατηγορηθούμε για «φιλο-πουτιν-ερντογανισμό»! Οπότε αφήνουμε την απονομή των μεταλλίων στην κρίση της Ιστορίας…

Το πόσο κλάμα θα ρίξει ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το κυβερνοπαρεάκι του για την ιδέα που είχαν να απελάσουν τον πρεσβευτή της λιβύης (του Sarraj δηλαδή) είναι ένα τρίτο ζήτημα.

Ειδικά μ’ αυτό δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς… “Φόλα φάση”, αλλά μην το πείτε δυνατά…

Η σιωπή του χρυσού

Σάββατο 11 Γενάρη. Δεν είναι καταστροφολογικό σενάριο. Απλά συμβαίνει, χωρίς φασαρία. Εκτός απ’ την σταθερή αύξηση της αγοράς χρυσού από διάφορες κεντρικές τράπεζες (με αυτές της Μόσχας, του Πεκίνου και της Άγκυρας στην πρώτη γραμμή – και σκεφτείτε ό,τι θέλετε για την «σύμπτωση»…), μια άλλη διάσταση είναι ο επαναπατρισμός των αποθεμάτων σε χρυσάφι από διάφορες κεντρικές τράπεζες. Για λόγους που ξεφεύγουν απ’ αυτό εδώ το σχόλιο, διάφορα κράτη είχαν ή/και έχουν ένα καλό μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό εκτός συνόρων. Η τάση, πλέον, είναι αντίστροφη. Μέσα στο 2019 η κεντρική τράπεζα της γερμανίας πήρε πίσω 583 τόνους (αξίας 31 δις. δολαρίων) απ’ τα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών της γαλλίας και των ηπα. Η Άγκυρα επαναπάτρισε 220 τόνους απ’ την αμερικανική fed. Η ολλανδία πήρε πίσω 122 τόνους. Η πολωνία 100 τόνους χρυσού απ’ την αγγλική κεντρική τράπεζα. Ουγγαρία και ρουμανία μεθοδεύουν το ίδιο. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση έχει δυο πλευρές: απ’ την μία «επιστροφή στην πατρίδα», απ’ την άλλη απομάκρυνση απ’ τα θησαυροφυλάκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Προφύλαξη αυτό το τελευταίο όχι χωρίς αιτία: το Λονδίνο αρνήθηκε (παράνομα και τσαμπουκαλίδικα) το περασμένο καλοκαίρι να επιστρέψει την μεταφορά χρυσού ιδιοκτησίας της βενεζουέλα πίσω στο Καράκας… Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο εναντίον άλλων… Συνεπώς…

Το χρυσάφι, ωστόσο, δεν είναι κάτι που τρώγεται. Ο επαναπαστρισμός (όπως και η αύξηση των κεντροτραπεζικών / κρατικών αγορών) δεν είναι οχύρωση έναντι πιθανότητας λιμού. Ούτε είναι φάρμακο το χρυσάφι, για να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για εκδήλωση φυσιολογικής κρατικής πρόνοιας για το ενδεχόμενο κάποιας επιδημίας. Τότε;

Είναι προφανές: πολλά κράτη περιμένουν (αν δεν τον επιτείνουν κιόλας…) έναν καινούργιο σπασμό της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που θα έχει στο κέντρο της τα βασικά νομίσματα. Και, ειδικά, το δολάριο.

Αν δεν προεξοφλούνταν ότι το δολάριο (και τα άλλα βασικά νομίσματα) θα πέσουν σε μια δίνη ανεξέλεγκτης (;) ανταγωνιστικής υποτίμησης, τότε οι κεντρικές τράπεζες θα αποθήκευαν δολάρια· όχι χρυσάφι. Είναι γνωστό ωστόσο η Μόσχα έχει αδειάσει σχεδόν εντελώς τα αποθέματά της σε δολάρια (με την μορφή ομολόγων του αμερικανικού κράτους), ενώ η Άγκυρα και το Πεκίνο κάνουν το ίδιο, με πιο αργούς και διακριτικούς ρυθμούς. Θα το έλεγε κανείς «φαύλο κύκλο» αν δεν ήταν, απλά, άλλη μια μορφή του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: ενόσω το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, το αγοράζουν λιγότεροι και, αντί γι’ αυτό, αγοράζουν χρυσάφι· ή θέλουν να κοιμούνται (αν)ήσυχοι πάνω στις ποσότητες που σε άλλες εποχές είχαν αποθηκεύσει κάπου μακριά.

Η χρησιμότητα, λοιπόν, του χρυσού σαν αποθέματος κεντρικών τραπεζών βρίσκεται στο ότι μπορεί να γίνει η «άγκυρα» της ανταλλακτικής αξίας του νομίσματος, έτσι ώστε αυτό ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερτιμάται κατά βούληση, απ’ τις «δυνάμεις της αγοράς». (Κάποτε αυτός ήταν ο κανόνας, που λεγόταν «κανόνας του χρυσού»…)

Αφού η εύλογη παλιότερη απαίτηση διάφορων ανερχόμενων καπιταλιστικών «δυνάμεων» (για παράδειγμα της κίνας) για την σταθεροποίηση των ισοτιμιών μεταξύ των βασικών νομισμάτων διεθνούς χρήσης χωρίς χρυσή άγκυρα απορρίφθηκε (βασικά απ’ την Ουάσιγκτον), για χάρη του οφέλους που είχε το δολάριο απ’ τις κυμαινόμενες ισοτιμίες μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως τώρα δημιουργούνται οχυρά απέναντι στην πιθανολογούμενη «φυσιολογική έκρηξη» του νομισματικού πολέμου.

Μιλώντας κάπως γενικά: η μορφή κράτος και η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν είναι ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να σωπαίνει η κριτική. Η δική της σιωπή δεν είναι χρυσός…

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)

Το μπλοκ της Αστάνα πιάνει βαλκάνια…

Παρασκευή 10 Γενάρη. Δεν θα ήταν το ελλαδιστάν το μέρος που θα μπορούσε κανείς να μάθει τις «επαφές» των κρατών / μελών του μπλοκ της Αστάνα την τελευταία εβδομάδα, μετά την δολοφονία του Soleimani… Η συνάντηση Erdogan – Putin δεν γινόταν να αγνοηθεί. Η επίσκεψη Cavusoglu στη Βαγδάτη, και τα τηλέφωνά του με τον ιρανό υπ.εξ. Sarif (όπως και η ακαριαία επίσκεψη του καταριανού υπ.εξ. στην Τεχεράνη αμέσως μετά την δολοφονία) ήταν πιο εύκολο: σιγά, τώρα, μην ενδιαφέρει το «κοινό» η μέση Ανατολή! Εκεί «έχουμε συμμάχους», οπότε δεν παιζόμαστε – και δεν νοιαζόμαστε. Τους γνωστούς: τον τοξικό του Ριάντ και τον μέντορά του στο Abu Dabi….

Το (κανονισμένο) ραντεβού του Erdogan με τον Putin αφορούσε όχι μόνο την μέση Ανατολή αλλά και τα βαλκάνια: τα εγκαίνια του turk stream. Με μεγάλο πόνο ψυχής (στ’ αλήθεια) η ντόπια δημαγωγία έκρυψε ότι στα εγκαίνια ήταν καλεσμένοι κι άλλοι δύο, γείτονες: ο πρωθ. της βουλγαρίας Boyko Borisov και ο πρόεδρος της σερβίας Aleksandar Vucic. Τι δουλειά είχαν αυτοί (χαλώντας την ελληνική μανέστρα της «ε, μωρε! η συνήθης σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα) στην τελετή; Μα επειδή ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του turk stream προορίζεται να σπρώξει ρωσικό γκάζι μέσω βουλγαρικής και σερβικής επικράτειας προς την κεντρική ευρώπη. Και γιατί χρειάστηκε πόνος για να κρυφτεί αυτό; Επειδή η πρόοδος αυτού του σωλήνα ρίχνει σε δεύτερη μοίρα (έως κάνει περιττό) το αμερικανο-ισραηλινο-ελληνικό σχέδιο, για την μεταφορά στην Αλεξανδρούπολη υγροποιημένου ισραηλινού φυσικού αερίου, και μετά μέσω σωλήνα διάχυσή του προς βορρά… βουλγαρία και βλέπουμε…

Έχει θυμώσει κανείς με τον turk stream όπως με τον nord stream 2; Ναι. Το ψοφιοκουναβιστάν με όλες του τις φράξιες. Έχει έτοιμες τις κυρώσεις… Προσπαθεί κανείς να πνίξει την αναγνώριση της εξέλιξης αυτής; Ναι, το ελλαδιστάν, που θα ήθελε να γίνει «ενεργειακό hub»…

Εντάξει… Ψυχραιμία… Έρχεται ο east med (χα!!!)

(Η σερβία έχει έτοιμο το δίκτυο σωλήνων που χρειάζεται για την περίπτωση του turk stream. Η βουλγαρία μοιάζει να κωλυσιεργεί· τον περασμένο Νοέμβρη η Μόσχα της τράβηξε τ’ αυτί. Μετά ανατέθηκε η εργολαβία… Σαν ενδιάμεση λύση, η βουλγαρική προέκταση του turk stream θα συνδεθεί με το υπάρχον δίκτυο στη βουλγαρία, που τροφοδοτούνταν απ’ έναν άλλο αγωγό, μέσω Μαύρης Θάλασσας, απ’ την ουκρανία. Για να επισπεύσει η Μόσχα την δουλειά στην ουκρανία, θα κόψει σύντομα την τροφοδοσία αυτού του παλιού αγωγού.

Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίκτυο είναι αρκετά πιο ώριμο απ’ τα ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για «γκαζοκατάκτηση» των βαλκανίων…)

Το μπλοκ της Αστάνα ψάχνεται στην κεντρική Μεσόγειο

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)

Συμμαχίες – και φάρσες

Τεταρτή 8 Γενάρη. Η λέξη «τραγωδία» δεν αναλογεί στο ταξίδι του ρημαδοΚούλη και της κουστωδίας του στο αμέρικα. Γιατί η τραγωδία προϋποθέτει την σύγκρουση δύο διαφορετικών ηθικών. Ενώ στο ταξίδι στο αμέρικα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού απήλαυσαν (παρά την θέλησή τους) την σχέση δύο μεγεθών: το ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Το μικρό είναι βέβαια σύμμαχος· αλλά τοσοδούλης… Δεν συγκρούστηκαν, λοιπόν, δύο ηθικές (δεν θα ήταν δυνατόν!). Απλά ξανα-αποδείχθηκε το ασήμαντο (γεωπολιτικό) μέγεθος του ελλαδιστάν – με τα μέτρα του μεγάλου συμμάχου αλλά και της καπιταλιστικής πραγματικότητας. (Ο μύθος της “χρυσής βίδας” στοιχειώνει, βέβαια, πάντα τους ντόπιους μικροαστούς και τους λακέδες κάθε εξουσίας. Ε, και; Αν έχουν λεφτά να αγοράσουν όχι μόνο f-35 αλλά και f-935 ας τα αγοράσουν. Αλλιώς να πάνε να κλαφτούν πιο πέρα…).

Είχε συμφωνηθεί να μην δοθεί κοινή συνέντευξη τύπου (μετά τις κουβεντούλες) επειδή οι δημοσιογράφοι θα πλάκωναν το ψόφιο κουνάβι σε ερωτήσεις για την δολοφονία του Soleimani και τον πόλεμο με το ιράν που αιωρείται στον αέρα· μετά θα ρώταγαν για την παραπομπή του. Αλλά οι δημοσιογράφοι στο αμέρικα δεν είναι γατάκια: έκαναν το ντου τους στην αρχική παρουσίαση των δυο. Το βασανιστήριο κράτησε τουλάχιστον 3 τέταρτα: το ψόφιο κουνάβι περιέγραφε το πόσο σωστό είναι, αν είσαι αμερικάνος, να σκοτώνεις όποιον δεν γουστάρεις, και δίπλα του ο ρημαδοΚούλης περίμενε καμμιά μισή ερώτηση μπας και χωθεί και αναδείξει το ελληνικό «προβληματάκι»: ξέρετε, η παλιοτουρκία και ο παλιοSarraj τα έκαναν τάστι πίτσι κότσι στη λιβύη κι αυτό απειλεί μπούμπλε μπούμπλε… και γι’ αυτό θέλουμε μια ισχυρή υποστηρίξη απ’ τις ηπα μπούμπλε μπούμπλε… Το ψόφιο κουνάβι; Αγέρωχο στον στροβιλισμό του: ναι, εκεί πέρα [στη λιβύη] έχουν μπλέξει πολλά κράτη, και γι’ αυτό πρέπει να το δούμε συνολικά, μπούμπλε μπούμπλε…

Γράφαμε χτες: …Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή…

Οι εθνικοί δημαγωγοί θα ήθελαν να κρύψουν την φάρσα. Όμως όλο αυτό το χθεσινό έγινε σε κοινή θέα: για κάποιο λόγο τα ελληνικά κανάλια περίμεναν θρίαμβο…  Συνεπώς (οι ειδικοί της αποβλάκωσης) θα αποδώσουν την φάρσα στην κακοκαιρία: σκατόκαιρος, ήταν και ο διαιτητής εχθρικός, έγερνε και το γήπεδο, ήταν στημένο και το v.a.r…. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και τα αφεντικά παίρνουν αυτό που αξίζουν. Όχι μόνο ο θείος απ’ την αμερική αλλά οι πάντες καταλαβαίνουν την γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού οικοπέδου· γράφουμε γι’ αυτό χρόνια τώρα, ήδη στο χάρτινο Sarajevo.

Αυτό κάνει εξαιρετικά επικίνδυνα τα ντόπια αφεντικά και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, με έναν τρόπο που δεν τον έχετε συνηθίσει, αλλά είναι μέρος της ιστορίας. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν… Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, ο 4ος παγκόσμιος οξύνεται, οι ντόπιες βιτρίνες έχουν χάσει τα περιθώρια ελιγμών. Δεν μπορούν πια, για παράδειγμα, να πουλήσουν «φιλία» στη Μόσχα για να «ισορροπήσουν» (κι αν το προσπαθήσουν, πάντα με τα «αντιτουρκικά» ιδεώδη τους, θα φάνε όχι απλή πόρτα αλλά περιστρεφόμενη: γυρνάει και βαράει..).

Κατά συνέπεια ελπίζουν να βγάλουν το κάτι τις τους κάνοντας ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο που ως τώρα γελοιοποιεί τις φιλοδοξίες τους: ακόμα περισσότερη συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ (και το Λονδίνο…)

Η σκοτεινή πλευρά όλων αυτών είναι η δική μας. Το καταλαβαίνετε;

(φωτογραφία κάτω: Πριν τα πει σήμερα με τον Erdogan η ανεγκέφαλη αλεπού Putin πέρασε χτες «ξαφνικά» απ’ την Δαμασκό. Η φωτογραφία είναι απ’ το κέντρο διοίκησης του ρωσικού στρατού στη συρία· γίνεται “επισκόπηση της κατάστασης”.

Το μπλοκ της Αστάνα συνεχίζει να υπάρχει – αν ενδιαφέρει – με, είναι βέβαιο, πιο εκτεταμένες από γεωγραφική άποψη αρμοδιότητες…)

Yankees go home (when ?)

Δευτέρα 6 Γενάρη. Δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτό. Ωστόσο τα social media προσθέτουν μια επικάλυψη φάρσας τον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό, φυσικά, χάρη στο ψόφιο κουνάβι. Λέει, για παράδειγμα, η Τεχεράνη ότι έχει 35 αμερικανικούς στόχους στο πιάτο. Και κελαηδάει απαντώντας το ψόφιο κουνάβι «εμείς έχουμε 52» – λες και μετράει πόντους πάνω στην τσόχα. Κάποιος απ’ τους σφουγγοκωλάριούς του κοίταξε στο google έναν χάρτη του ιράν, και του είπε «έχουμε και μνημεία στο στόχαστρο», ίσως την πλατεία Naqsh-e Jahan στο Isfahan για παράδειγμα… Οπότε το ψόφιο κουνάβι, κελαηδο-τραυλίζοντας στα σπαστά αμερικανο-ψοφιοκουναβικά του, έβαλε κι αυτά στην 52άδα του. Όμως όσο γελοίες κι αν είναι οι πολιτικές βιτρίνες, οι πόλεμοι έχουν τους δικούς όρους.

Για παράδειγμα όλοι ξέρουν ότι η μόνη δύναμη που διαθέτει ο αμερικανικό στρατός (στην περιοχή, και όχι μόνο) είναι απ’ τον αέρα. Αεροπλάνα ή/και πύραυλοι. Προφανώς κανένας ιρανός δεν θα σημάδευε αμερικανικά μνημεία (υπάρχουν άφθονα ιμπεριαλιστικά μνημεία των ηπα την περιοχή)· θα προσπαθούσε αντίθετα να μειώσει τις από αέρα δυνατότητες του ψοφιοκουναβιστάν: αεροδρόμια, βάσεις εκτόξευσης πυραύλων, αεροπλανοφόρα – κι αν υπάρχουν υποβρύχια. Ίσως ακόμα σημαντικότερο είναι αυτό: να κοπούν οι γραμμές ανεφοδιασμού.

Όπως κάθε ιμπεριαλιστική στρατιωτική υπερπέκταση στην ιστορία έτσι και η αμερικανική (στη μέση Ανατολή) έχει σίγουρα ένα τουλάχιστον εξαιρετικά αδύναμο σημείο. Τις (χερσαίες ή ενάριες) γραμμές ανεφοδιασμού. Οι πεζοναύτες δεν τρώνε «ότι νάναι», δεν πλένονται με «ότι νάναι» – για να μη μιλήσουμε για τα πυρομαχικά τους.

Εκεί αποκτάει σημασία η κατ’ αρχήν απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου για να διωχτεί ο αμερικανικός στρατός απ’ την ιρακινή επικράτεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για απόφαση που βγάζει φωτιές: εξουσιοδοτεί τον πρωθ. να πει στους yankees να ξεκουμπιστούν, αφήνοντας ανοικτό το σε πόσο καιρό θα το κάνουν. Επιπλέον έχει ένα παραθυράκι για παραμονή ενός (μικρού) αριθμού ως «εκπαιδευτών»… Ίσως για να υπάρχουν στόχοι…

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι με τέτοιο «διακριτικό» τρόπο η Ουάσιγκτον έχει αρκετό περιθώριο να τρενάρει, να κάνει ελιγμούς, να αποφύγει την άμεση αποχώρηση. Και, αργότερα («βλέποντας και κάνοντας») να την αποκλείσει.

Συνεπώς πέφτει βάρος στον ιρακινό στρατό, ειδικά στις pmu: να αποκλείουν ή να παρενοχλούν συστηματικά τον δρόμο (ή τους δρόμους) ανεφοδιασμού των αμερικανικών βάσεων στη συρία και στο ιράκ – και τις βάσεις τις ίδιες. Με στρατιωτικά μέσα.

Θα πρόκειται για πόλεμο τριβής, αναμφίβολα. Αλλά ίσως χρειάζεται χρόνος, ειδικά αν πρόκειται κινεζικός στρατός να αναλάβει την «περιφρούρηση των επενδύσεων» του Πεκίνου στην ιρανική επικράτεια. Αυτό θα είναι ικανή ασπίδα στους λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού και στους «52 στόχους» του. Κάτι τέτοιο θα κάνει δηλητηριώδη την παραμονή του αμερικανικού στρατού στο ιράκ (και, άρα, και στη συρία) αφού η «γραμμή Pence» δεν στοχεύει σε (και δεν βολεύεται καθόλου με) έναν πόλεμο κατοχής του ιράκ. Τον έχει ξανακάνει, και τον έχασε…

Είναι υπερβολικό ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Θα φανεί. Να θυμίσουμε ωστόσο ότι πολύ πρόσφατα Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ναυτικές ασκήσεις με την Τεχεράνη, στον κόλπο του ομάν. Η ουσιαστική τους συμμετοχή ήταν μικρή, αλλά ας μην ξεγελαστεί κανείς: δεν πήγαν εκεί για να αφήσουν την περιοχή στα όπλα του ψόφιου κουναβιού…

Να θυμίσουμε κι αυτό, που σε πολλούς δεν αρέσει: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος δεν ξεκίνησε προχτές! Έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Αυτό που έγινε με την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, είναι ότι η Ουάσιγκτον τον “όξυνε”. Ανέβασε την ένταση… Θεωρεί ότι το ιράν είναι ο αδύναμος κρίκος του ευρασιατικού project, και προσπαθεί να τον κάνει σκόνη. Αυτό, όμως, αφορά πια και τους υπόλοιπους κρίκους της αλυσίδας…

Η αβάσταχτη βαρύτητα του κεφάλαιου

Δευτέρα 6 Γενάρη. Αν το ψόφιο κουνάβι και η «γραμμή» του έπασχε ασυγχώρητα από οικονομισμό, η «γραμμή Pence» πάσχει από τυφλό μιλιταρισμό. Όπως όλα τα χριστιανο-καθάρματα στην ιστορία του far west, έτσι και τύποι σαν τον Pence έχουν θρησκευτική πίστη στην ανωτερότητα και την φονικότητα των όπλων τους.

Είναι βέβαιο, απ’ αυτήν την άποψη, ότι σ’ έναν πόλεμο μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, όπου η πρώτη θα βομβάρδιζε για την «χαρά του βομβαρδισμού» και της καταστροφής, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα χαλιόταν ακόμα κι αν είχε 20 ή 30 χιλιάδες νεκρούς (αρκεί να είχε εξασφαλίσει την αποδοχή των «ιδεωδών του πολέμου» στα μετόπισθεν – πράγμα καθόλου σίγουρο…)

Αλλά η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…