Tag: ρωσία

Ιράκ

Σάββατο 25 Γενάρη. Από πολιτική άποψη (πάντα με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) η τεράστια αντιαμερικανική / αντικατοχική συγκέντρωση / διαδήλωση χτες στη Βαγδάτη, ήταν ένα είδος ρελάνς στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει στο ιράκ απ’ τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλοι μιλάνε για 2,5 εκατομμύρια συγκεντρωμένους, άλλοι για 4· το βέβαιο είναι ότι ήταν μια πειστική απάντηση του Muqtada al-Sadr στην τρέχουσα εσωτερική «κρίση διεύθυνσης» του ιράκ. Ο Sadr έχει ξανακαλέσει με επιτυχία τέτοιου όγκου διαδήλωση (στα τέλη Φλεβάρη του 2016, εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος) ενώ, αν και δεν έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό αξίωμα, το κόμμα του είναι συγκριτικά το μεγαλύτερο στο ιρακινό κοινοβούλιο.

Την ίδια μέρα έγινε κι άλλη συγκέντρωση. Όχι το ίδιο μεγάλη, καθόλου αμελητέο ωστόσο το γεγονός ότι κλήθηκε χτες. Στην πλατεία Tahrir της Βαγδάτης, όπου υπάρχει μόνιμος καταυλισμός αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Το σχήμα της πλατείας Tahrir είναι μάλλον το πιο μετριοπαθές, δημιουργικό, «μητροπολιτικό» (και κατά τα φαινόμενα αυθεντικό, δηλαδή μη ελεγχόμενο από πράκτορες και φύλαρχους…) τμήμα αυτών των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών· αφού δεν έχει σχέση με τις επιθέσεις (μερικές φορές «μυστηριωδώς» ένοπλες…) εναντίον σιιτικών στόχων, κυρίως στη Najaf.

Η ανθρωπογεωγραφία των δύο χθεσινών συγκεντρώσεων / διαδηλώσεων στη Βαγδάτη δείχνει και την κατάσταση στο ιράκ. Ούτε το ένα, το διώξιμο του αμερικανικού κατοχικού στρατού, ούτε το άλλο, η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος διεύθυνσης που να ξεπερνάει τον όποιον θρησκευτικό σεχταρισμό, είναι εύκολα θέματα· ή ζητήματα στα οποία θα μπορούσε να περιμένει κανείς γρήγορα αποτελέσματα. Επιπλέον, μετά από 16 χρόνια αμερικανικής κατοχής και ημικατοχής και μερικά χρόνια isis project, η Ουάσιγκτον έχει αποκτήσει εκείνες τις “διασυνδέσεις” μέσα στο ιράκ που της επιτρέπουν να τορπιλίσει και τα δύο: και τον αντισεχταριστικό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αγοράζοντας σουνίτες πολέμαρχους (πρώην isis…) Υποθέτουμε πως αυτό θα επιχειρήσει να κάνει· και δεν χρειάζεται καν να αναλάβει ευθύνη το ψόφιο κουνάβι ή οι σωματοφύλακές του.

Στο παρελθόν ο Sadr είχε δείξει έναν (ως ένα σημείο πετυχημένο) οππορτουνισμό, που του επέτρεπε να έχει συμμαχικές σχέσεις και με σουνιτικά clan· κάτι που είναι βασικό τώρα για να αντιμετωπιστεί ένας καινούργιος γύρος προβοκατόρικου (και πληρωμένου απ’ τον τοξικό…) εμφύλιου στο ιράκ. Όμως η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι με την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου μετά την δολοφονία του Soleimani και του Abu Mahdi al-Muhandis, και το επείγον της παραμονής των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ “με κάθε μέσο”, το να υπάρξει ένα σχετικά σταθερό ενιαίο εσωτερικό μέτωπο τόσο υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα διεύθυνσης όσο και εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει η (σιιτική) Τεχεράνη· ούτε η (σουνιτική) Άγκυρα.

Μάλλον θα χρειάζονταν ανώτερες δυνάμεις: η Μόσχα και το Πεκίνο. Το δεύτερο κινείται ήδη μέσω “επενδυτικών συμφωνιών” με πολλά μηδενικά, κυρίως στον πετρελαϊκό τομέα και στις υποδομές του ιράκ – βρίσκονται και αυτές στο αμερικανικό στόχαστρο. Η πρώτη θα μπορούσε να κινηθεί; Κι αν ναι, πως;

Τα επιμέρους μέτωπα στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης δεν είναι λίγα. Και το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει πάντα ένα λειτουργικό “καρκίνωμα” υπέρ της πρόκλησης καταστροφών… (Ούτε καν απ’ την υεμένη δεν έχει απαγκιστρωθεί). Χωρίς τον τοξικό και τα δολάριά του, ο άλλος τοξικός (του Abu Dahbi) θα είχε βγάλει τον σκασμό· και πολλά πράγματα, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ θα ήταν απλούστερα και λογικότερα.

Υπάρχει ακόμα όμως…

(Εν τω μεταξύ, παρά τις δηλώσεις περί “μηδέν απωλειών”, μετά από τόσες ημέρες ο αμερικανικός στρατός παραδέχεται πως 34 πεζοναύτες του έπαθαν “σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις” απ’ τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στις 8 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι επιμένει βέβαια ότι απλά μερικοί έπαθαν πονοκέφαλο· αλλά δεν λέει “πήραν ένα ντεπόν και όλα καλά…”

Η πρώτη σκέψη: και να σκεφτείς ότι το ψοφιοκουναβιστάν είχε προειδοποιηθεί ώρες πριν για τις επιθέσεις. Η δεύτερη: μα καλά, πως κτύπησαν όλοι στο κεφάλι; Βαράγανε κουτουλιές στα ντουβάρια των μπούνκερ, ή μεταξύ τους; Περίεργο είδος ο τρομοκρατημένος πεζοναύτης Α κλάσης…)

Μόνο άμμο σήμερα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε μια διάθεση φυγής (για σήμερα) απ’ την περιοχή που είναι σφηνωμένη. Αλλά για να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες, παρουσιάζουμε (στα αγγλικά) ένα μικρό video της γερμανικής καθεστωτικής dw, για την «παράνομη» έως «ιερόσυλη» διάσκεψη της περασμένης Κυριακής στο Βερολίνο: αφού δεν συμμετείχε το ελλαδιστάν τι άλλο θα ήταν;

Πάντως η «φωνή της ελλάδας» ακούστηκε και εκεί – το δήλωσε ο «τζενεράλ». Ακούστηκε καθαρά, γάργαρα, εμφατικά, απ’ το στόμα – με – το – βαμμένο – μουστάκι (όπως λένε διάφοροι πικρόχολοι, συμπληρώνοντας «ρε που τον ψωνίσατε αυτόν τον σύμμαχο;»)

Οπότε μπορείτε να χαζέψετε για 6.30 λεφτά· και η ασταμάτητη μηχανή να την κάνει για πιο μακριά…

Ώδινεν όρος;

Δευτέρα 20 Γενάρη. Η βασική πολιτική ιδέα της σύσκεψης του Βερολίνου ήταν πως αν οι κηδεμόνες των εντόπιων αντιπάλων στο λιβυκό πεδίο μάχης τα βρουν μεταξύ τους, τότε θα είναι εύκολο να «φορέσουν» οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνης στους Sarraj και Haftar. Ακούγεται απλό από ιμπεριαλιστική άποψη, αλλά δεν είναι: κανένας νόμος δεν επιβάλλει σε αντιπάλους να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους όταν βρίσκονται γύρω γύρω από τραπέζια διαπραγματεύσεων…

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι χθες συμφωνήθηκε μια διαδικασία σταδίων για την «επίλυση του λιβυκού προβλήματος», που ξεκινάει θεωρώντας δεδομένη την εκεχειρία και παριστάνει ότι θα φτάσει ως την πιο δημοκρατική δημοκρατία στη λιβύη… Συγκινητικό, πράγματι.

Το ουσιαστικό κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται «ανάμεσα στις γραμμές» των χαρωπών ανακοινώσεων της σύσκεψης (τις οποίες, πάντως, θα μελετήσει). Βρίσκεται στο εξής: αφού Άγκυρα και Μόσχα έχουν δεσμευτεί (μεταξύ τους και έναντι τρίτων…) ότι θα κουμαντάρουν, στο μέτρο των όχι ασήμαντων δυνάμεών τους, συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά μεταξύ τους (η Μόσχα και η Άγκυρα) τις «δύο βασικές εμπόλεμες πλευρές» στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε το Παρίσι, η Ρώμη και (ειδικά…) το Βερολίνο μπορούν να δοκιμάσουν να διαμορφώσουν εκείνο το «πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του λιβυκού προβλήματος» που θα κάνει ένα κάποιο ξεκαθάρισμα του ποιός μπορεί να κάνει κουμάντο στα (μεσογειακά) μούτρα του project europe· και ποιός όχι.

Για παράδειγμα: τα ενωμένα αραβικά εμιράτα είπατε; Τα εμιράτα; Θα πληρώνουν ουαχαβίτες μισθοφόρους κάμποσα μίλια νότια της ιταλίας είπατε; Αλήθεια;

Η Άγκυρα με την επίσημη (και στρατιωτική) εμφάνισή της στις barbarian λιβυκές ακτές· και η Μόσχα με την ανάδυσή της απ’ το σκοτάδι της unofficial υποστηρίξης στον «τζενεράλ», έχουν εγκατασταθεί μια χαρά στο format του Βερολίνου. Πρόκειται για μια επιδιωκόμενη συνεργασία (και θα φανεί το αν, πως και πότε θα δέσει) την οποία, θα πρέπει να το θυμάστε, Μόσχα και Άγκυρα αναζητούν και για το συριακό πεδίο μάχης. Ειδικά σε ότι αφορά την συμμετοχή του Βερολίνου στην ανοικοδόμηση της συρίας· άρα στη φρέσκια αναγνώριση του Άσαντ (και του μπλοκ της Αστάνα).

Η Merkel αναμένεται σύντομα στην Άγκυρα. Όσο κι αν χτυπιέται η πανεθνική θεία Λίτσα και οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το «μπλοκ της Σύρτης» έχει έναν κάποιο ιμπεριαλιστικό ορθολογισμό, στον οποίο το ελλαδιστάν και τα «προβληματάκια» του περισσεύουν: πρώτα θα πρέπει να επιτευχθεί η ισορροπία στις μοιρασιές όχι μόνο εντός λιβύης αλλά και ευρύτερα στη μέση Ανατολή με τρόπους που να πετάνε στην άκρη την Ουάσιγκτον, και μετά θα έρθει η ώρα του καθορισμού «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» – αν έχουν ακόμα τότε πρακτική αξία.

Φυσικά η πρόοδος αυτού του σχεδιασμού απαιτεί κάποιου είδους «καταστολή» του Haftar. Που είναι ικανός να αρχίσει να παίρνει γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον (την κύρια «μεγάλη δύναμη» που θα χάσει αν οι κινήσεις του «μπλοκ της Σύρτης» προχωρήσουν, έστω κουτσά στραβά…). Θα φανεί τι θα γίνει και τι θα κάνει αυτός ο εξαιρετικός σύμμαχος της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ…

Πρεσβευτής ή υπ.εξ.;

Κυριακή 19 Γενάρη. Δεν ξέρουμε πόσο θα πληρωθεί ο «τζενεράλ» γι’ αυτήν την σημερινή έξτρα δουλειά που ανέλαβε για λογαριασμό του ρημαδογκουβέρνου. Ούτε λόγος, απ’ την άλλη, ότι είναι σκέτος εθνικός θρίαμβος το γεγονός αφού πρώτα ο ρημαδοΚούλης και ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας όργωσαν το σύμπαν εξασφαλίζοντας με το τσουβάλι συμμάχους, κατέληξαν να κρέμονται απ’ τα genitals ενός καραβανά για τον οποίον το πιο επαινετικό που έχει ειπωθεί είναι ότι κάποτε υπήρξε asset της cia.

Το βέβαιο με δαύτον είναι ότι δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ την Tripoli – όπως θα ήθελαν οι έλληνες φίλοι του. Ο «τζενεράλ» υπολόγιζε γι’ αυτή τη δουλειά τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner group (άλλοι λένε ότι είναι 500, άλλοι ότι είναι 600), που είναι οι μόνοι με αξιόλογη εμπειρία στο urban warfare απ’ όλο τον «στρατό» του. Αυτοί βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή στα κύρια σημεία της εισβολής στα περίχωρα της Tripoli.

Το ζήτημα με τους συγκεκριμένους μισθοφόρους μάλλον διέφευγε από το πνεύμα του «τζενεράλ», που νομίζε ότι επειδή τους πληρώνει (μαζί με τον τοξικό των εμιράτων) μπορεί και να τους ελέγχει. Αλλά η wagner group είναι πολύ περισσότερο παραπάγαζο του ρωσικού κράτους, σε σχέση με το πόσο παραμάγαζο του αμερικανικού ήταν / είναι η blackwater, νυν academi. Παρότι η wagner group είναι τυπικά όντως ιδιωτική εταιρεία, ελέγχεται και υπάγεται στις διαταγές του ρωσικού υπ.εξ. Για διάφορους λόγους. Μεταξύ των οποίων κι αυτός: η Μόσχα δεν θα ήθελε οι μισθοφόροι της να παρεκτραπούν κάνοντας εγκλήματα σαν εκείνα που έκαναν τα σκυλιά της blackwater στο κατεχόμενο ιράκ. Όχι για λόγους ανθρωπισμού· για λόγους δημόσιων σχέσεων…

Λοιπόν: οι ρώσοι μισθοφόροι έχουν αποσυρθεί απ’ την κατοχή των περιχώρων της Tripoli, μετά την συνάντηση Putin – Erdogan στις 8 Γενάρη. Τυπικά αυτό το δίδυμο έκανε έκκληση για κατάπαυση του πυρός· ουσιαστικά όμως η Μόσχα έδωσε την διαταγή της αποχώρησης. Γι’ αυτό και ο «τζενεράλ», αφού πρώτα πρόσβαλε τον Putin φεύγοντας χωρίς να υπογράψει απ’ την Μόσχα, μόλις κατάλαβε τι του συμβαίνει, έστειλε γράμμα δηλώνοντας την απεριόριστη εκτίμησή του, και πόσο πολύ και τα λοιπά, και «θα έρθω πάλι στη Μόσχα» (γονατιστός;)

Υπάρχει, βέβαια, μια ακόμα ελπίδα για τον «τζενεράλ» να γίνει ο βασιλιάς της λιβύης καταλαμβάνοντας την Tripoli. Να αντικαταστήσει τους wagner group απ’ τον γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, τον ρημαδοΚούλη, και όλο το ρημαδογκουβέρνο – στο χακί και με αρβύλες βέβαια.

Θα είναι από πολλές απόψεις καλό κάτι τέτοιο. Διότι Ούτε για πετρέλαιο, ούτε και για γκάζι – όποιος γουστάρει πόλεμο να πάει στη Βεγγάζη!!

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Λιβύη 1

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Λιβύη 2

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Ω «τζενεράλ»!

Τετάρτη 15 Γενάρη. Και αχάριστος είναι και πείσματα κάνει. Υποτίθεται ότι έχει στόχο να καταλάβει την Tripoli τις επόμενες ημέρες – γι’ αυτό ζήτησε μια «παράταση χρόνου» δήθεν για να το σκεφτεί, για να υπογράψει την συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας. Μ’ άλλα λόγια ο στρατηγός Haftar προσέβαλε όχι μόνο τον Erdogan (όπως νομίζει), αλλά και τον βασικό του κηδεμόνα: το ρωσικό καθεστώς.

Το τι είναι ο Haftar είναι γνωστό – σε όλους εκτός απ’ τους έλληνες. Πρώτον, ένα σκοπό έχει και μόνον αυτόν: να γίνει το αφεντικό της λιβύης επιβάλλοντας μια στρατιωτική δικτατορία. Δεν συζητάει τίποτα άλλο. Δεύτερον, καθώς είναι παραδοσιακός καραβανάς δεν έχει αντίληψη του τι σημαίνει «πολιτική». Είναι μονοκόμματος σε βαθμό κακουργήματος. Τρίτον, επειδή έχει λεφτά (από τα εμιράτα) και στρατιωτική υποστηρίξη (και απ’ την Μόσχα) θεωρεί ότι ελέγχει τους συσχετισμούς. Με δυο λόγια: δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο εκτός από σφαίρες και βόμβες.

Είναι αυτά προσόντα για να μακροημερεύσει σε μια εποχή και σ’ ένα γεωγραφικό περιβάλλον όπου οι σφαίρες και οι βόμβες είναι μόνο ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα; Η ασταμάτητη μηχανή έχει τις αμφιβολίες της (φιλοσοφικά πάντα…) Ειδικά απ’ την στιγμή που ο “τζενεράλ” έχει μεγαλοπιαστεί τόσο ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβληθεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα· και να παριστάνει ότι «θέλω να το συζητήσω με τους αξιωματικούς και τους φύλαρχους – θα σας πάρω τηλέφωνο», ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα κόντρα στα πραγματικά δεδομένα και συμφέροντα γύρω του. Τόσο στη λιβύη όσο και στην κεντρική Μεσόγειο.

Δεν ξέρουμε (και πως θα μπορούσαμε;) τι θα κάνει τις επόμενες ημέρες. Δεν ξέρουμε αν έχει την ιδέα ότι μπορεί να βγάζει γλώσσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, όχι στους αντιπάλους του (αυτό είναι εύκολο) αλλά στη Μόσχα, στο Βερολίνο, ή στην Ρώμη. Ξέρουμε όμως αυτό: αν χρειαστεί να βγει απ’ τη μέση (και βγει) η ιστορία δεν θα του αφιερώσει ούτε υποσημείωση.

Εδώ κοτζάμ έλληνες, κοτζάμ χρυσή βίδα του πλανήτη και τους σύμπαντος, και ψάχνουν να βρουν εισιτήριο στη «μαύρη», μπας και χωθούν από καμμιά πίσω πόρτα στη διάσκεψη του Βερολίνου…. (Επειδή, όπως λένε με θυμωμένο παράπονο οι ντόπιοι δημαγωγοί, «μα καλά, θα πάρει μέρος το κονγκό και όχι εμείς;»).

Το «ουδείς αναντικατάστατος» ποιο ψώνιο το παίρνει σοβαρά υπόψη του;