Tag: ρωσία

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Λιβύη

Κυριακή 12 Ιούλη. Πριν 4 ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. είχε τηλε-ραντεβού με τους υπ.εξ. τριών κρατών της αφρικής, με θέμα την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων: αίγυπτος, νότια αφρική, κονγκό. Ύστερα ο Lavrov έδωσε συνέντευξη τύπου. Ορισμένες κουβέντες του σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του οηε στην «επίλυση της λιβυκής κρίσης» συμπληρώνουν μερικά κομμάτια απ’ το λιβυκό «παζλ»:

… Θα θέλαμε ο οηε να είναι πιο δραστήριος στο θέμα. Δυστυχώς ο ειδικός αντιπρόσωπος του γ.γ. του οηε για την λιβύη Ghassam Salame παραιτήθηκε αμέσως μετά το συνέδριο του Βερολίνου, σχεδόν πριν μισό χρόνο. Ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον διάδοχό του. Η πρώτη του πρόταση να πάρει αυτή τη θέση ο υπ.εξ. της αλγερίας Ramtane Lamamra υποστηριζόταν απ’ τα περισσότερα κράτη αλλά όχι τους αμερικάνους εταίρους μας. Αρνήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του. Πριν δυο μήνες έγινε μια άλλη πρόταση, για την πρώην υπ.εξ. της γκάνα Hanna Tetteh, αλλά για κάποιο λόγο ο κ. Guterres απέτυχε να περάσει αυτήν την υποψηφιότητα. Τείνουμε να πιστέψουμε ότι οι αντιπρόσωποι των ηπα στον οηε προσπαθούν να τον «αχρηστέψουν».

Τώρα η κατάσταση έχει ως εξής. Μετά την παραίτηση του Salame η αποστολή του οηε στη λιβύη έχει σαν επικεφαλής έναν προσωρινό ειδικό αντιπρόσωπο. Συμπτωματικά, αυτή η θέση έχει καταληφθεί τώρα από αμερικάνο. Δεν θέλουμε να σέρνουν οι αμερικάνοι την γραμματεία του οηε απ’ το μανίκι και να εμποδίζουν την εκλογή ενός κανονικού ειδικού απεσταλμένου με την ελπίδα ότι ο συμπατριώτης τους θα πετύχει κάποιους στόχους που δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε.

Τα λέω αυτά ανοικτά επειδή δεν είναι μυστικά. Ελπίζω ότι η προσήλωση στις πολυμερείς αρχές θα υπερισχύσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, και ότι ο γ.γ. του οηε θα ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές του για την λειτουργικότητα αυτού του μηχανισμού. Έχω πεισθεί ότι αυτή η θέση θα πρέπει να καταληφθεί από έναν εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης….

Όπως έχει συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης έτσι και στο λιβυκό η Μόσχα θέλει «λίγο οηε» κάπου εκεί γύρω, στο βαθμό που στις γενικές συνελεύσεις των μελών του οηε καταγράφονται ακόμα συσχετισμοί κατά των ηπα. Και, φυσικά, δεν γουστάρει καθόλου τον «american way» να σέρνεται ο οηε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον: είναι ανοικτά πειρατικός.

Η πατέντα του «εμποδίζω την εκλογή νέου ειδικού εκπροσώπου επειδή ο αναπληρωματικός είναι δικός μου» δείχνει βέβαια αδυναμία απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, επί του εδάφους, δείχνουν επίσης πως αν για την Ουάσιγκτον είναι πια μια φορά δύσκολο να «χωθεί» άμεσα στο λυβικό πεδίο μάχης, για τους πιο στενούς της συμμάχους στην περιοχή (: ελλαδιστάν) είναι δέκα φορές δυσκολότερο….

Ινδοκούς

Κυριακή 28 Ιούνη. Από καθαρά στρατιωτική άποψη το συμπέρασμα είναι γνωστό και αποδεκτό ακόμα και απ’ τους αμερικάνους καραβανάδες: στο αφγανιστάν ο αμερικανικός στρατός έχει ηττηθεί απ’ τους ταλιμπάν. Η ήττα δεν έχει πάρει την μορφή που είχε στο βιετνάμ· όχι ακόμα, σίγουρα. Αλλά όταν το μεγαλύτερο μέρος της αφγανικής επικράτειας ελέγχεται απ’ τους ταλιμπάν και τους συμμάχους τους, τι έχει απομείνει απ’ τους στόχους της «εύκολης εκστρατείας» του 2001; Μόνο η εκκαθάριση του άρρωστου bin Laden το 2011· αλλά αυτή έγινε στο πακιστάν…

Το μόνο που θέλει πια η Ουάσιγκτον (κι αυτό που ήθελε απ’ την αρχή…) είναι να κρατήσει κάποιες βάσεις στο αφγανικό έδαφος· μια αντι-σινική προχωρημένη «φρουρά», που αν συμβεί και κάποτε χρειαστεί μπορεί να αποδειχθεί μοιραία. Δεν είναι ρεαλιστική μια τέτοια επιθυμία… Φαίνεται όμως ότι η αποτυχημένη εκστρατεία έχει κάτι να προσφέρει ακόμα. Το υπέδειξαν οι καθεστωτικοι new york times πριν 2 μέρες.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μάζεψαν στοιχεία (μέσα από βασανιστήρια σε αφγανούς αιχμαλώτους…) ότι «κάποια ρωσική μυστική υπηρεσία πλήρωνε τους ταλιμπάν για να σκοτώνουν αμερικάνους πεζοναύτες».

Την σοβαρότητα της «καταγγελίας / αποκάλυψης» την εγγυάται ο τρόπος που αποκτήθηκαν τα όποια στοιχεία… Αλλά αυτό είναι ασήμαντο. Το ψοφιοκουναβιστάν ξέρει, ή μπορεί να υποθέτει, πως αν όχι επίσημα το ρωσικό κράτος σίγουρα κάποιοι μηχανισμοί συνδεδεμένοι μ’ αυτό βοηθούν τους ταλιμπάν εδώ και χρόνια, με διάφορους τρόπους: εξοπλισμό, εκπαίδευση, ακόμα και πληροφορίες. Απ’ την άλλη μεριά οι ταλιμπάν δεν θα χρειάζονταν «πληρωμή με το κεφάλι» για να επιτίθενται σε αμερικάνους: κάνουν εθνοαπελευθερωτικό αγώνα και ο us army είναι ο κατοχικός στρατός. Εν τέλει ο πιο συστηματικός υποστηρικτής των ταλιμπάν είναι το πακιστανικό κράτος, ο στρατός του, οι υπηρεσίες του.

Ωστόσο το να περιγραφτεί στο αμερικανικό «κοινό» το ότι η εισβολή και η κατοχή του αφγανιστάν ήταν / είναι μέρος ενός σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου είναι κάτι σύνθετο. Που θα μπορούσε να προκαλέσει εύκολα την απαίτηση να φύγει όλος ο αμερικανικός στρατός απο εκεί. Ενώ η ιδέα του «πληρωμένου φονιά» είναι πολύ πιο απλή και κατανοητή: ο Putin σκοτώνει τους πεζοναύτες μας με πληρωμένους αφγανούς δολοφόνους… Τί δεν καταλαβαίνετε;

Το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα εκτιμά (σωστά) ότι οι προηγούμενες καταγγελίες της ρωσικής μοχθηρότητας (η ουκρανία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η δράση στη συρία) έχουν παλιώσει και δεν συγκινούν πια. Βρήκε κάτι καινούργιο.

Κι αν το ψόφιο κουνάβι συνεχίσει να έχει κάποια χρησιμότητα θα πρέπει να επιβάλει άμεσα κυρώσεις στην άθλια Μόσχα αφού έχει ενημερωθεί απ’ τον περασμένο Μάρτη· αντί να κάνει το κορόιδο… Αυτό το απαιτούν οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί – και οι δημοκρατικοί…

ICC

Κυριακή 28 Ιούνη. Από μια διαφορετική άποψη η «αποκάλυψη» του τι έχει «υποφέρει» ο αμερικανικός στρατός εξαιτίας της Μόσχας στο αφγανιστάν είναι μια μάλλον απεγνωσμένη προσπάθεια εσωτερικής αντι-κατανάλωσης. Σχετικά με την έρευνα που έχει ξεκινήσει το «διεθνές δικαστήριο της Χάγης» για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απ’ τον κατοχικό στρατό εκεί. Για βασανιστήρια αιχμαλώτων και δολοφονίες αμάχων.

Σ’ αυτό το ζήτημα το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του αντέδρασαν με υποδειγματικό (ηγεμονικό) πατριωτισμό. Σε πρώτη φάση απαγόρευσαν σε οποιονδήποτε ερευνητή ή ανακριτή του icc να πατήσει το πόδι του στις ηπα. Και πριν καμμιά δεκαπενταριά μέρες αποφάσισαν το «πάγωμα περιουσιακών» στοιχείων σε όσους ερευνητές του icc ασχοληθούν με τα αμερικανικά εγκλήματα. (Αλλά και με ισραηλινά, αφού και τέτοια υπάρχουν άφθονα).

Δεν πρόκειται να μείνουμε αδρανείς όταν οι άνθρωποί μας απειλούνται από ένα δικαστήριο καγκουρώ δήλωσε αποφασισμένος ο Πομπηίας, εννοώντας (με τον χαρακτηρισμό «δικαστήριο καγκουρώ») ότι πρόκειται για αυθαίρετο και αναξιόπιστο οργανισμό.

Δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία επίδειξη της διαρκούς υποχώρησης των ηπα. Η άλλοτε υπερδύναμη που στήριξε την ηγεμονία (της) και σε διεθνείς θεσμούς προχωράει υποδειγματικά προς εκείνο το σημείο που η ύπαρξή της θα στηρίζεται αποκλειστικά στην άκρη της κάνης…

(φωτογραφία: Δεκέμβρης του 2009 στη Helmand οι κατοχικοί ψάχνουν “υπόπτους” γενικά…)

Λιβύη

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα για Εκείνον, ένα άλμα για την ανθρωπότητα! Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (που παρεπιπτόντως δεν διαβάζει ασταμάτητη μηχανή όπως θα όφειλε, το ανάποδο συμβαίνει «ως μη όφειλε»!…) έκανε το βήμα να μιλήσει με το «αφεντικό» της ανατολικής λιβύης, την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), μπας και βρει άκρη για την θέση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη.

Μετά την τηλεκουβέντα ο βασιλιάς δήλωσε «confident» (δηλαδή «γεμάτος αυτοπεποίθηση») για την πρόοδο των σχέσεων Παρισιού – Μόσχας «σε μια σειρά θεμάτων» – σύμφωνα με την ανακοίνωση του εκπροσώπου του παλατιού.

Αυτό το «σε μια σειρά θεμάτων» έχει ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι η ανεγκέφαλη αλεπού δείχνει μεν κατανόηση στο να υπάρχει ένα γαλλικό «πάτημα» στην ανατολική λιβύη, αλλά (όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει) δεν σκοπεύει να το χαρίσει. Θέλει κάποια ανταλλάγματα. Εφόσον σ’ αυτή την «μια σειρά θεμάτων» περιελήφθει και «το ουκρανικό» (σύμφωνα με ρωσικές «πηγές»…), στο οποίο το Παρίσι έχει ελάχιστη επιρροή (αν έχει κάποια), η αναιδής ασταμάτητη μηχανή υποθέτει πως στη «σειρά θεμάτων» θα πρέπει η Μόσχα να υπέδειξε τις άμεσες ή έμμεσες σχέσεις του Παρισιού με την Ουάσιγκτον. Όχι στην μακρινή σε σχέση με τη λιβύη ουκρανία, αλλά στην πολύ πιο κοντινή υποσαχάρια αφρική.

Είναι ένα ζόρικο ζήτημα για Εκείνον: ο γαλλικός ιμπεριαλισμός θεωρεί (ανομολόγητα) πως διασώθηκε μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο χάρη στις επιλεκτικές σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Τονίζουμε το «επιλεκτικές» προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η τωρινή αμερικανική παρακμή είναι ορατή και απ’ το Παρίσι, αλλά αυτό δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Είτε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον αμερικανικό στα ζόρια του (όπως κάνει στο μάλι και στο τσαντ), είτε προσγειώνεται σε μια πραγματικότητα μικρότερων δυνατοτήτων.

Δεν είναι εύκολο πια να είσαι και με τη μία μεριά και με την άλλη όποτε σε βολεύει!

(φωτογραφία κάτω: Θεωρούμε σίγουρο πως ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να πνίξει τον di Maio. Ο οποίος, γυρνώντας απ’ την Τρίπολη προχτές – live επαφές! – δήλωσε ότι ο Saraj έχει στην καρδιά του την Ρώμη… Ο «τζενεράλ» που έχει χαθεί;)

Ο νόμος του Καίσαρα

Πέμπτη 25 Ιούνη. Λέγεται Caesar Act. Είναι ένας ακόμα απ’ τους αμερικανικούς νόμους που έχουν μεν ονομαστικό στόχο «να προστατέψουν από κρατική βαρβαρότητα» (εν προκειμένω τους σύριους απ’ το καθεστώς Άσαντ) πραγματικό δε να καταστρέψουν όσους περισσότερους μπορούν – με «οικονομικά μέσα». Ο Caesar Act προβλέπει την επιβολή κυρώσεων, τιμωριών, κλπ όχι μόνο απέναντι σε αξιωματούχους της Δαμασκού (και τον Άσαντ τον ίδιο) αλλά και οποιονδήποτε έχει οικονομικές ή/και στρατιωτικές σχέσεις με το συριακό καθεστώς. Δηλαδή: την Μόσχα, την Τεχεράνη, την Βηρυττό – και, γιατί όχι, σύντομα το Πεκίνο… (Εννοείται πως οι τιμωρίες δεν αφορούν όσους υποστηρίζει το ψοφιοκουναβιστάν: τους μισθοφόρους των ypg….)

Ελπίζει ακόμα το αμερικανικό imperium ότι υπάρχει ελπίδα η «γραμμή Trump», ο «οικονομικός πόλεμος» δηλαδή, που έχει αποτύχει στους κύριους στόχους του (τον ρωσικό, τον κινεζικό και τον ιρανικό καπιταλισμό, ακόμα και ενάντια στον Maduro και την Αβάνα) να πετύχει τώρα, μέσω Δαμασκού; Ή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος μιας αποτυχημένης (αναπόφευκτα!) τακτικής, που φέρνει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όλο και πιο κοντά στην τελευταία πιθανότητά του να διατηρήσει ένα global status – έναν all out κανονικό πόλεμο;

Δεν ξέρουμε ποια «σπουδαία κεφάλια» σκέφτονται τι στην Ουάσιγκτον. Δεν ξέρουμε καν αν μπορούν να σκεφτούν καθώς η παρακμή έχει αρχίσει να πλημμυρίζει φανερά την ίδια την επικράτεια τους… Οι τιμωρίες θα δημιουργήσουν πράγματι προβλήματα… στον λίβανο! Αλλά τέτοιου είδους προβλήματα διευκολύνουν αποδεδειγμένα τον κινέζικο καπιταλισμό, να εμφανίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σαν σωτήρας. Είναι ήδη παρών στο ιράν και στο ιράκ – συνεπώς;

Θα απομείνει το όνομα. Παρότι δεν είναι έμπνευση του ψόφιου κουναβιού, θα είναι χαριτωμένο αν αποχωρήσει απ’ την «πολιτική σκηνή» μαχαιρωμένος από κάποιον «Βρούτο»…

Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Κορέες

Τετάρτη 17 Ιούνη. Αν υπάρχει ανησυχία για «όξυνση» των σχέσεων ανάμεσα στα δύο κορεατικά κράτη, προτείνουμε ψύχραιμη πρόσληψη των γεγονότων.

Η Πγιονγκγιάνγκ ανατίναξε χτες ένα κτίριο στην ενδιάμεση συνοριακή ζώνη, που είχε χρησιμοποιηθεί για επαφές και συζητήσεις αξιωματούχων των δύο κρατών· αλλά αυτό έχει σταματήσει εδώ και πολλούς μήνες. Συμβολική πράξη, χωρίς δεύτερη κουβέντα… Αιτία γι’ αυτήν την ενέργεια είναι το ότι κάποιοι (λίγοι) βορειοκορεάτες που έχουν διαφύγει στο νότο αφήνουν προπαγανδιστικά μπαλόνια εναντίον του καθεστώτος στα σύνορα· κάτι που παραβιάζει μια συμφωνία που είχε γίνει το 2018 (την χρονιά του μέλιτος…) μεταξύ του Kim Jong-un και του Moon. Ο Moon και η κυβέρνησή του δεν εγκρίνουν αυτήν την πρακτική· αλλά δεν υπήρξαν αποτελεσματικοί στο να την σταματήσουν, αν και η Πγιονγκγιάνγκ είχε διαμαρτυρηθεί έντονα.

Μιας και οι πόλεις δεν διαμαρτύρονται, έχει ενδιαφέρον ποιο ήταν το πρόσωπο που όχι μόνο «έβαλε τις φωνές», αλλά είχε προειδοποιήσει από μέρες ότι αν δεν σταματήσουν τα μπαλόνια θα προχωρήσει σε «κάτι μεγάλο». Ήταν ο little rocket man Kim Jong-un; Όχι! Ήταν η ντίβα αδελφή του, η Kim Yo-jong, που έγινε παγκόσμια διάσημη (παραμένοντας «μυστηριώδης») εφόσον ήταν αυτή που ανέλαβε την πρώτη φάση της επίθεσης γοητείας των δύο κορεών προς τις ηπα, στη διάρκεια των χειμερινών ολυμπιακών στη Σεούλ, το 2018.

Είναι λοιπόν Η Kim και όχι Ο Kim που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο προσκήνιο τελευταία, έχοντας εν τω μεταξύ γίνει νο 2 στο βορειοκορεατικό κόμμα. Ο Kim έχει αραιώσει πολύ τις εμφανίσεις του· στην πραγματικότητα ένα video που τον εμφάνισε να επισκέπτεται πρόσφατα ένα εργοστάσιο (εναντίον των φημών ότι είναι σοβαρά άρρωστος) μπορεί να ήταν πιο παλιό.

Αν Η Kim είναι όχι απλά η μελλοντική διάδοχος TOY Kim αλλά πρόκειται σύντομα να γίνει τέτοια επίσημα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η συμβολική ενέργεια της ανατίναξης του «γραφείου συνεννόησης». Ένα βήμα πίσω («σκλήρυνση» της στάσης απέναντι στη Σεούλ) που σημαίνει «εδραίωση» της Kim Yo-jong στην κορυφή του βορειοκορεατικού καθεστώτος, προκειμένου σε κατάλληλη στιγμή να γίνουν δύο μπροστά – να προχωρήσουν οι σχέσεις με το νότο.

Κατά την περιθωριακή άποψη της ασταμάτητης μηχανής οι επόμενοι μήνες είναι κατάλληλοι για το δεύτερο. Ο Moon νίκησε πανηγυρικά στις πρόσφατες εκλογές, και δεν έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα με την δεξιά, φιλοαμερικάνικη αντιπολίτευση. Η («οικονομική»…) σύγκρουση της Σεούλ με το Τόκιο δεν έχει οξυνθεί αλλά ούτε έχει αμβλυνθεί. Στο ψοφιοκουναβιστάν θα ζήσουν ως το Νοέμβρη τα θαύματα και τα τραύματα αυτής της παρακμιακής προεκλογικής περιόδου που έχει ξεκινήσει. Το Πεκίνο και η Μόσχα (οι υπόλοιποι του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») θέλουν πάντα ηρεμία διαρκείας στην κορεατική χερσόνησο, για να απονομιμοποιηθεί η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο νότο.

Θα φανεί αν οι εκτιμήσεις μας στέκουν. Ωστόσο η Kim έκανε έναν ιδιαίτερα κορεάτικο συμβολισμό: διέταξε την ανατίναξη μια μέρα μετά την 20η επέτειο της υπογραφής της «κοινής δήλωσης» μεταξύ βορρά και νότου. Μεταξύ του Kim Jong-il (πατέρα της Kim και του Kim, τότε αφεντικού στην Πγιονγκγιάνγκ) και του νοτιοκορεάτη προέδρου Kim Dae-jung, πολιτικού μέντορα του τωρινού Moon, και φανατικού θιασώτη της sunrise policy – της επαναπροσέγγισης των δύο κορεών.

Ήθελε να πει κάτι η Kim;

Φίλος; Ναι. Σύμμαχος; Ναι.

Τρίτη 9 Ιούνη. Ελπίδα; Μάλλον όχι. Ο χασάπης του Καΐρου Sisi έχει τα δικά του προβλήματα με την άτακτη υποχώρηση του «τζενεράλ» στη λιβύη. Έχει ωστόσο και κάποιες δυνατότητες.

Το κυριότερο πρόβλημα της αιγυπτιακής χούντας είναι το ότι είναι χούντα. Μια αιματοβαμμένη χούντα σε βάρος των πάντων που διαφωνούν μαζί της, οπωσδήποτε όμως και της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το κύκλωμα του Sisi (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι) τρέμει με την πιθανότητα η μουσουλμανική αδελφότητα, που έχει πολύ μεγάλη επιρροή μεταξύ των αιγύπτιων πληβείων αλλά και μικροαστών (όπου «μικροαστός» στην αίγυπτο συνήθως σημαίνει λίγο πάνω απ’ το όριο επιβίωσης…) να εξεγερθεί, έχοντας αυτή τη φορά μαζί της και ένα τμήμα του στρατού.

Η βασική επένδυση της αιγυπτιακής χούντας στον «τζενεράλ» ήταν και είναι ότι στην απέναντι μεριά, στον συνασπισμό που στηρίζει τον Saraj, βρίσκεται και το λιβυκό τμήμα της μουσουλμανικής αδελφότητας. Δεν είναι τόσο ισχυρό από μόνο του· έχει ισχυροποιηθεί όμως απ’ την στρατιωτική εμπλοκή της Άγκυρας. Η οποία, δεν είναι κρυφό, υποστηρίζει και την αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα…

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Sisi μετά το ξεδίπλωμα της ρωσο-τουρκικής τακτικής στο λιβυκό πεδίο μάχης; Αν αυτή η τακτική συνεπάγεται μια άτυπη μεν αλλά σταθερή μοιρασιά του λιβυκού εδάφους (η δύση και η πρωτεύουσα στον Saraj, η ανατολή με την Benghazi στους διαδόχους τους Haftar) θα μπορούσε να είναι σίγουρος για τα σύνορά του. Όχι, όμως, και για την επιρροή της νίκης Saraj – Erdogan στην υπόδουλη μουσουλμανική αδελφότητα εντός αιγύπτου. Αυτό την ώρα που και στο τυνησιακό καθεστώς η μουσουλμανική αδελφότητα είναι το μεγαλύτερο (κυβερνητικό) κόμμα.

Πριν 3 μέρες ο Sisi υποδέχτηκε τον σαν βρεγμένη γάτα «τζενεράλ» στο Κάιρο – και μαστόρεψε μια «πρωτοβουλία της αιγύπτου για την ειρήνευση στη λιβύη», προκειμένου να τον σώσει. Εννοείται ότι ο Saraj την απέρριψε: βρίσκεται έξω απ’ την Σύρτη, και έχει σημασία να ανακαταληφθεί αυτή η πόλη. Aυτό επειδή «παραχωρήθηκε» κατά κάποιον τρόπο στον Haftar, προκειμένου να υπογράψει την συμφωνία που πρότειναν οι Putin και Erdogan τον περασμένο Γενάρη. Ο «τζενεράλ» τότε νόμιζε ότι είναι παντοδύναμος, έβγαλε γλώσσα στον Putin – συνεπώς η Σύρτη πρέπει να επιστραφεί.

Την «πρωτοβουλία» του Sisi την απέρριψε όμως και κάποιος ακόμα: η ε.ε. Βρίσκεται εκτός των κατευθύνσεων της «διαδικασίας του Βερολίνου» δηλώθηκε – και το Βερολίνο δεν έχει καμμία συμπάθεια για τον δικτάτορα του Καΐρου…

Φήμες θέλουν τον Sisi να μετακινεί στρατό στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα. Μήπως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον τουρκικό στρατό, τους μισθοφόρους του, και τους λίβυους του Saraj; Το να ρισκάρει ο αρχιχουντικός έναν απευθείας πόλεμο με το τουρκικό καθεστώς σε λιβυκό έδαφος μπορεί να ευχαριστούσε τους έλληνες φίλους του, αλλά είναι μια πάρα πολύ κακή ιδέα. Όπως πολύ κακή ιδέα είναι να εκτεθεί τόσο πολύ υπέρ του «τζενεράλ» την ώρα που οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group φεύγουν απ’ τα «μέτωπα», έχοντας πάρει σχετικές οδηγίες απ’ το ρωσικό υπ.εξ.

Το πιο λογικό είναι να υπογραφτεί μια εκεχειρία αφού πρώτα ο Saraj πάρει πίσω την Σύρτη. Όσο για τα εσωτερικά προβλήματα του Καΐρου; Η αιγυπτιακή χούντα αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει. Είναι τέτοια η βία και η καταστολή που ασκεί ώστε δεν έχει άλλο μέλλον. Η ανατροπή (και τελικα η δολοφονία) του πρώτου αυθεντικά εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, του Morsi, στοιχειώνει πάντα…

Μπορεί να αργούν οι αιγύπτιοι πληβείοι. Αλλά όταν επαναστατούν ξέρουν να το κάνουν καλά!

Ο μεγάλος κρίκος 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Εν τω μεταξύ στους άλλους κρίκους του θρυλικού άξονα θα πρέπει να γεννιούνται πονοκέφαλοι με την κατάσταση του μεγάλου (αμερικανικού) κρίκου. Στο ελλαδιστάν σίγουρα. Δεν ανακοινώνεται έτσι, καθαρά, αλλά είναι γεγονός. Η ανατολική Μεσόγειος (η οποία θα περικυκλωνόταν χάρη στην φοβερή συμμαχία Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – ποιος το θυμάται;) έχει γίνει ρουτινιάρικο σούρτα-φέρτα για τους στρατούς της Άγκυρας και της Μόσχας. Πολεμικά πλοία και αεροπλάνα της πρώτης προς την Tripoli, πολεμικά αεροπλάνα της δεύτερης προς την Benghazi. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίζει ή να τους ενοχλεί· ούτε καν εκείνο το θρυλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Επιπλέον η Μόσχα δεν χρειάζεται καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο για να την χρησιμοποιεί…

Χωρίς να έχει πέσει ούτε μισή σφαίρα τα potential της ιμπεριαλιστικής δυναμικής στην περιοχή έχουν ανατραπεί. Κρίμα τα σχέδια και τα όνειρα των φαιορόζ, κρίμα τα deal του ογκόλιθου (: Κοτζιάς) και του ψεκασμένου (: Καμμένος) με τα υπουργικά τους λιλιά. Κρίμα οι βάσεις που παραχωρούνταν στους Πομπηίες οπουδήποτε· κρίμα κι αυτές που κατοχυρώθηκαν. (Αλλά για την Αλεξανδρούπολη θα επανέλθουμε σύντομα).

Πριν, τις χρυσές εποχές της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου και των γκαζοεκβιασμών (σε βάρος της Άγκυρας αλλά και της Μόσχας) συνέβαινε, όλο δόξα κι όλο χάρη, αυτό:

Ο υποάξονας Αθήνας – Λευκωσίας έκοβε και έραβε «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση, μοίραζε άδειες ερευνών και γεωτρήσεων, και έτριβε τα χέρια του που είχε στριμώξει το τουρκικό καθεστώς απαγορεύοντάς του, αν και με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, να έχει αοζ… Αυτό γινόταν ακόμα και πριν 2 χρόνια…

Τώρα συμβαίνει αυτό:

Η Άγκυρα κόβει και ράβει «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση… Και δεν χρειάζεται ξένες εταιρείες για να κάνουν έρευνες· έχει τα δικά της τρυπάνια, συνοδεία των δικών της πολεμικών. «Αυτάρκης» σα να λέμε. Τα νοτιοκυπριακά «θαλάσσια οικόπεδα» κάπου έχουν πνιγεί. Κανείς δεν τα μνημονεύει πια.

Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας θα πρέπει να είπε κάποια στιγμή στους υπερφίαλους ιμπεριαλιστές Αθηναίους: εσείς το ξεκινήσατε, στο τέλος θα κλαίτε. Στη ναυμαχία στις Συρακούσες οι κυρίαρχοι των θαλασσών στην (τότε) ανατολική Μεσόγειο Αθηναίοι έκλαψαν πικρά. Εκεί τελείωσαν οριστικά τα ιμπεριαλιστικά τους όνειρα, οι λεηλασίες τους, η χρηματοδότησή τους – και οι ίδιοι…

(φωτογραφία επάνω: Ένα στιγμιότυπο που αξίζει μια θέση στην ιστορία: στρατός – ή στρατοαστυνομία; – φυλάει το άσπρο σπίτι…)