Tag: ρωσία

Nagorno Karabakh

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το σημείωμα αυτό είναι εμβόλιμο, επειδή οι πατριώτες όλων των αποχρώσεων λένε (όπως συνήθως) από ανακρίβειες μέχρι βλακείες. Ένα απ’ τα τελευταία διαμάντια τους είναι ότι (και) η Τεχεράνη «συμπαραστέκεται στην αρμενία» (σε λίγο το ιράν θα είναι «φίλος» τους…) οπότε…. ιδού (για άλλη μια φορά!) η «απομόνωση της τουρκίας»…

Λοιπόν. A) Το βόρειο τμήμα της ιρανικής επικράτειας (συνορεύει με τουρκία, αρμενία και αζερμπαϊτζάν) λέγεται, επίσημα, νότιο αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία, στα πέρσικα. Χωρίζεται σε τρεις επαρχίες, το «δυτικό αζερμπαϊτζάν», το «ανατολικό αζερμπαϊτζάν» και την Ardabil προς την μεριά της Κασπίας.

B) Οι τουρκόφωνοι μεν αλλά σιίτες αζέροι κάτοικοι της περιοχής (όπως και οπουδήποτε αλλού στο ιράν) αναγνωρίζονται σαν μια απ’ τις εθνικές μειονότητες του κράτους. Γενικά μιλώντας το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αναγνώριση εθνικών ή/και θρησκευτικών μειονοτήτων.

Γ) Υπάρχει μια συνοριακή πόλη, μοιρασμένη μισή – μισή μεταξύ ιράν και αζερμπαϊτζάν. Λέγεται Astara.

Αυτά τα λίγα, εντελώς πρόχειρα, πιστοποιούν ότι η Τεχεράνη έχει πολύ καλές σχέσεις με το Baku. Όπως έχει και με την Yerevan. Το ζήτημα του Nagorno Karabahk για την Τεχεράνη δεν είναι ωστόσο ζήτημα «επιλογής πλευράς». Ούτε οι κινήσεις του Pashinyan. Το ιρανικό καθεστώς είχε καταγγείλει έντονα την πρόσφατη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Yerevan και το Τελ Αβίβ – κανείς δεν είναι βλάκας στην περιοχή.

Η Τεχεράνη υποστηρίζει τα συμφέροντά της, κι αυτά δεν είναι συμβατά ούτε με τις επιλογές ούτε με τις προβοκάτσιες του Pashinyan. Δεν έχει λόγους να υποστηρίξει το Baku κατά της Yerevan (δεν χρειάζεται καν), ούτε την Yerevan κατά του Baku (είναι αντίθετο με τις στοχεύσεις του μπλοκ της Αστάνα). Θα κρατήσει τα όποια πλεονεκτήματα ενός ρόλου μεσολαβητή / ειρηνευτή, παρέα με την Μόσχα, ενόσω η Άγκυρα θα είναι πάντα στο πλευρό του Baku.

Πού είναι το παράξενο;

Nagorno Karabakh

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Είναι διάφοροι («επώνυμοι» και «ανώνυμοι») και όχι μόνο στο ελλαδιστάν που κατά καιρούς προφητεύουν (δηλαδή εύχονται) έναν πόλεμο ανάμεσα στη Μόσχα και στην Άγκυρα. Τον προφήτευσαν στη συρία… δεν έγινε. Τον προφήτευσαν στη λιβύη… δεν έγινε. Τώρα τον προφητεύουν στον Καύκασο… δεν γίνεται.

Το αντίθετο! Οι μάχες στο Nagorno Karabakh εξελίσσονται «κατ’ ευχήν» για το μπλοκ της Αστάνα (και, άρα, το ευρασιατικό project). Ο αζέρικος στρατός (που έτσι κι αλλιώς είχε την υπεροπλία και έχει το μονοπώλιο στον αέρα) έχει καταλάβει μικρές μεν αλλά καίριες περιοχές στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του θύλακα, ενώ ο στρατός του θύλακα και ο αρμενικός μέσα σ’ αυτόν έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, κάτι που παραδέχεται πλέον και η Yerevan.

Το Baku (κατά την γνώμη μας) δεν σκοπεύει να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον θύλακα. Σκοπεύει όμως να αναγκάσει τον φιλο-αμερικάνο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan σε μια ήττα που αφενός θα τον σπρώξει να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας (με τους όρους της…) αφετέρου θα υπονομεύσει την εξουσία του. Ως γνωστόν ο Pashinyan ήταν επικεφαλής κινητοποιήσεων την άνοιξη του 2018 που χαρακτηρίστηκαν «χρωματιστή επανάσταση» (ως τότε ήταν αρχηγός ενός μικρού κόμματος στο αρμενικό κοινοβούλιο), και στη συνέχεια εκλέχτηκε (όχι με μεγάλη άνεση) πρωθυπουργός. Συνεπώς μια ήττα στο Nagorno Karabakh, μετά τις προβοκατόρικες επιθέσεις που έκανε τον περασμένο Ιούλη, θα έχει ασφαλώς σημαντικό κόστος.

Το Baku (και η Άγκυρα με ιδιαίτερο πάθος) σπρώχνουν μέσω Nagorno Karabakh τον Pashinyan στην πτώση, με πιθανό ενδιάμεσο σταθμό την διπλωματική υποστηρίξη της Μόσχας σε μια εκεχειρία που θα επιτρέψει στον θύλακα να την γλυτώσει απ’ τον αζερικό στρατό… Μια κλασσική εφαρμογή της «πένσας» που έχουμε αναλύσει τόσο στη συρία όσο και στη λιβύη (και αποδειχτήκαμε πέρα για πέρα ακριβείς). Η Άγκυρα είναι με το Baku, η Μόσχα (και η Τεχεράνη) είναι με … την ειρήνη, όλοι δε οι υπόλοιποι, που είχαν έναν καλό λόγο υπέρ της ειρήνης και δηλώνουν σύμμαχοι του Pashinyan (η Ουάσιγκτον, το Παρίσι…) είναι πολύ μακριά και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα πρακτικό υπέρ του. Συνεπώς ο Pashinyan (και όσοι εκπροσωπεί) είναι «ώριμο φρούτο».

Αν θυμάστε (και γιατί θα έπρεπε;) απ’ την αρχή αυτής της σύγκρουσης ο Erdogan ένα πράγμα δήλωσε πάνω από μια φορές: ο λαός της αρμενίας πρέπει να ανατρέψει τον Pashinyan!!! Δεν δόθηκε καμμία σημασία· αλλά το τουρκικό καθεστώς δεν κρύβεται, ειδικά όταν έχει το πάνω χέρι…

Aντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης θα είναι ο θύλακας. Μιας και διεθνώς αναγνωρίζεται σαν έδαφος του αζερμπαϊτζάν, η απαίτηση του Baku για αποχώρηση του αρμενικού στρατού από εκεί (έναντι ανταλλαγμάτων και δεσμεύσεων για την ασφάλεια των αρμενίων του θύλακα) θα είναι εύλογη, αν έχει νικήσει. Και θα είναι χαστούκι στον Pashinyan…

Θα φανεί πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θυμηθείτε πάντως την χρονική “σύμπτωση” και την όχι ασήμαντη γεωγραφική αλληλουχία. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εδραιώσει θέσεις στα δυτικά του Εύξεινου (στα ανατολικά βαλκάνια και στο Αιγαίο), το ευρασιατικό project «καθαρίζει» την κατάσταση στα ανατολικά του Εύξεινου… (To Tbilisi, υπό τον Giorgi Gakharia από τον Σεπτέμβρη του 2019, είναι μάλλον φιλικό προς την Μόσχα).

Αν τους επόμενους μήνες ο Pashinyan πληρώσει το Nagorno, το μπλοκ της Αστάνα θα έχει «καθαρίσει» τον Καύκασο και θα προστατεύει τον Εύξεινο απ’ αυτή τη μεριά. Έτσι θα μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του χωρίς περισπασμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Turk stream 2

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O turk stream 2 και η συνέχειά του στα βαλκάνια με το όνομα balkan stream είναι ένα κοινό ρωσο-τουρκικό project, για παράκαμψη αφενός της ουκρανίας και αφετέρου του ελλαδιστάν στις διαδρομές των σωλήνων. Δεν ακούγεται πολύ, αλλά βρίσκεται στην ίδια λίστα αμερικανικών «κυρώσεων» και λοιπών τιμωριών με τον nord stream 2. Φαίνεται ο,τι για το ψοφιοκουναβιστάν ο μείζων στόχος ή αυτός με την άμεση προτεραιότητα είναι το Βερολίνο. Συνεπώς απειλές κατά του turk stream 2 / balkan stream δεν έχουν ακουστεί ακόμα.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η βουλγαρική επικράτεια έχει ήδη συνδεθεί με τον turk stream 2 απ’ τις αρχές του 2020· ενώ μια κοινοπραξία κατασκευάζει το δεύτερο σκέλος του αγωγού (balkan stream πια) προς την σερβία· η οποία έχει επίσης έτοιμο το δικό της δίκτυο για να τροφοδοτηθεί με το ρωσικό αέριο και, επιπλέον, να διοχετεύσει ποσότητες προς την ουγγαρία. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αυτό το δεύτερο τμήμα θα είναι έτοιμο ως το τέλος της χρονιάς. Απ’ τις αρχές του 2021 (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό…) ο turk stream 2 θα δουλεύει κανονικά προς τα βαλκάνια (παρακάμπτοντας το ελλαδιστάν) και την κεντρική ευρώπη· και καμμία παγοκολώνα αμερικανικού σχιστολιθικού δεν θα μπορεί να τον εμποδίσει ή να τον αντικαταστήσει.

Αυτή η σιωπηλή εξέλιξη δίνει ορισμένες επιπλέον εξηγήσεις για τις σχέσεις της Άγκυρας τόσο με την Σόφια και την Μόσχα όσο και με την Αθήνα και την Ουάσιγκτον. Και πετάει στα σκουπίδια διάφορες ευχές και βλακείες σαν την πιο κάτω (του εθνικόφρονα συντάκτη της «καθημερινής»):

… Αυτήν την ενεργειακή «αιχμαλωσία» από τον ρωσικό εναγκαλισμό της Ευρώπης επιχειρούν να αποδυναμώσουν, φυσικά και προς το δικό τους όφελος, οι ΗΠΑ, ρίχνοντας στην αγορά της το σχιστολιθικό αέριο και τορπιλίζοντας την κατασκευή δύο επιπλέον αγωγών μεταφοράς φυσικου αερίου στη Δύση: του Nord Stream 2 μέσω Βαλτικής προς τη Γερανία και, τώρα, του Turkish Stream για τη Βαλκανική και την Κεντρική Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί αγωγοί δεν αποκλείεται να έχουν την τύχη του αλήστου μνήμης πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπουλης, που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και του South Stream για το ρωσικό αέριο στα Βαλκάνια και πιο μέσα…

Λοιπόν, απλές κουβέντες. Ο south stream θα περνούσε απ’ το ουκρανικό έδαφος, και η Μόσχα τον αντικατέστησε απ’ τον turk stream 2, που είναι σχεδόν έτοιμος στις βαλκανικές του διαδρομές!!! Το «αλήστου μνήμης» ταιριάζει σ’ έναν άλλο σωλήνα: τον εθνικά υπερήφανο east med (αλλά η εθνικοφροσύνη δεν βοηθάει την μνήμη)….

Και δεν είναι μόνο αυτό το ταίριασμα. Ο αγωγός IGB (Κομοτηνή – Στάρα Ζαγκόρα), που θα μεταφέρει τις παγοκολώνες του αμερικανικού σχιστολιθικού προς βουλγαρία μεριά («αποδυναμώνοντας τον ρωσικό εναγκαλισμό» απ’ το νότο…) θα είναι, πιθανόν, έτοιμος προς τα τέλη του 2021 – ενώ ο balkan stream θα δουλεύει ήδη μια χαρά επί πολλούς μήνες..

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ναι. Όπως συνέβαινε και με τον east med έτσι και οι «φιλοαμερικανικοί αγωγοί» στα βαλκάνια είναι στάχτη στα μάτια των ιθαγενών! Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 και του Βερολίνου, αλλα στα βαλκάνια η «ενεργειακή ανάσχεση» έχει αποτύχει. Και το ξέρουν όλοι οι αρμόδιοι.

Συνεπώς γίνεται λόγος για δαύτην μόνο για να κουκουλωθεί ο πραγματικός στόχος της υπαγωγής διάφορων περιοχών του ελλαδιστάν στο αμερικανικό πεντάγωνο. Κι αυτός είναι καθαρά στρατιωτικός και πολεμικός – τελεία! Μόνο με στρατιωτικά μέσα, είτε με άμεσο τρόπο είτε με έμμεσο, θα γίνει (αν γίνει) η “ενεργειακή ανάσχεση” σ’ αυτήν την μεριά του κόσμου.

Ήδη έτσι επιχειρείται – για να είμαστε ακριβείς…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. Με εσάνς και παραμύθια «φυσικού αερίου» (και «πολλών ντάλαρς»….) εδώ και κάτι χρόνια, με διακομματική ενότητα και επιμονή, οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες ρυμουλκούν το ανίδεο και εθνικιστικό πόπολο σε όλες τις αποχρώσεις του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν κρίκος του άξονα. Και το κάνουν με νταούλια και πανηγύρια. Ξανά τα ίδια παραμύθια: το ελλαδιστάν γίνεται ενεργειακός κόμβος…

Η «ανάσχεση» (τι κομψή λέξη!!) του ευρασιατικού project που ακόμα και οι εθνικόφρονες δημαγωγοί ομολογούν, για λογαριασμό του άξονα γενικά και της αμερικανικής (πρώην) ηγεμονίας ειδικά, ταιριάζει μεν στα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), αλλά τι σημαίνει πρακτικά αν της βγάλεις τα γκαζοπροσχήματα; Πείτε κι εσείς…

Επιπλέον. Όταν το ψοφιοκουναβιστάν μιλάει για «παπούτσια» στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα εννοώντας, φυσικά, αρβύλες, τι θα κάνει η άλλη μεριά; Θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια; Όχι. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τα «χαλίκια» που θα πεταχτούν μέσα στις αρβύλες ή γύρω απ’ αυτές, αλλά έχετε αμφιβολία ότι θα υπάρξουν τέτοια; Φυσικά θα είναι “εχθροί” – είναι ήδη! Ε, και;

Κάπως έτσι, άβουλοι και μοιραίοι, σέρνονται οι μικροαστοί στις επιλογές των αφεντικών τους…

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

Παλιές φιλίες

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ίσως δεν θα το θυμούνται ούτε οι παλιότεροι. Την χρυσή εποχή της “στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας”, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, τότε που το ελλαδιστάν ένοιωθε ότι επίκειται να γίνει επιτέλους “των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών” περιμένοντας την διάλυση της τουρκικής επικράτειας, πέρα απ’ την «γραμμή άμυνας» (πάντα άμυνας…) Έβρος – νότια Κύπρος – pkk υπήρχε ένας ακόμα κρίκος που θα “κτυπούσε” την Άγκυρα από βορειοανατολικά. Ήταν το αρμενικό κράτος και οι οι ένοπλοί του.

Το σχέδιο εκείνο απέτυχε, έμεινε μόνο η πίκρα – και η “συμπάθεια” για το ορθόδοξο χριστιανικό αρμενικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που εκτός απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και διάφοροι άλλοι “κύκλοι” έχουν ήδη πάρει θέση στην αναμέτρηση στο Nagorno Karabakh – την σωστή εθνικά θέση, as usual.

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Συνεπώς θα επαναλάβει το μεγαλύτερο μέρος μιας αναφοράς της στις 30 του περασμένου Ιούλη (και την σχετική φωτογραφία / χάρτη), τότε που όλοι οι τωρινοί (και αυριανοί) ντόπιοι φίλοι της Yerevan δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει, κι ούτε τους ενδιέφερε. Έτσι, για να μην σας σκουπίσει ο «εθνικός άνεμος» – για μια χούφτα δολάρια…

…Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabakh. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabakh… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…

Πατριώτες ο στόλος! (2)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Το πρώτο που μάθαμε είναι εκείνο που δεν αναφέρθηκε ούτε σαν τέταρτη υποσημείωση. Παρότι ο Πομπηίας (ευρισκόμενος στη Σαλονίκη) έδειξε το αμερικανικό «ενδιαφέρον για ενεργειακά project για το καλό της ευρώπης» (και όλοι ξέρουν την καλωσύνη αυτού του ενδιαφέροντος…) εκείνος ο χιλιοτραγουδισμένος east med, ο σωλήνας που θα έκανε την ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη», δεν αναφέρθηκε ούτε καν σαν αναστεναγμός! Αιωνία η μνήμη του! Αυτό σημαίνει ότι με βαθιά πίκρα το ελλαδιστάν αναγνωρίζει πια (έμμεσα) όχι την ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία του, αλλά πως είτε με διαπραγματεύσεις είτε με «επακουμβήσεις» ΔΕΝ μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τουρκικό καθεστώς στην ανατολική Μεσόγειο· και ούτε το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να βάλει πλάτη. Η αναγνώριση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ακόμα και στη σιωπή της: ο Πομπηίας είχε βαφτιστεί στις αρχές του 2019 ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο “εγγυητής” (και) του συγκεκριμένου σωλήνα…. (Αλλά ύστερα τα καμαρωτά παγώνια μάδησαν…)

Το δεύτερο που μάθαμε είναι η σπουδαιότητα (και το εθνικό καμάρι) για τον ελλιμενισμό ενός αμερικανικού ελικοπτεροφόρου στη Σούδα. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί (όλοι αυτοί που πληρώνονται απ’ τα μυστικά κονδύλια του υπ.εξ….) μόνο που δεν κατουρήθηκαν απ’ την χαρά τους περιγράφοντας το πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό… αφήνοντας να εννοηθεί (τι άλλο;) ότι φορτώνοντας την αμερικανο-νατοϊκή (βασικά αμερικανική) βάση η Ουάσιγκτον γρυλίζει προς την μεριά της Άγκυρας. Μόνο που το USS Hershel “Woody” Williams ανήκει στην “αμερικανική διοίκηση αφρικής”, στην africom· που σημαίνει πως «απασχολείται» νότια και όχι ανατολικά της Κρήτης. Κι αυτή η απασχόληση (μιλώντας γενικά) έχει στόχους πολύ ευρύτερους απ’ αυτούς που αντέχουν οι ώμοι των πολιτικών βιτρινών / λακέδων του ελλαδιστάν.

Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι σκηνή απ’ τον Νονό 1, αλλά όχι: είναι μια χαρούμενη παρέα ηλικιωμένων αρχόντων στις αρχές των ’90s. Οι περισσότεροι / ες έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, η φήμη τους όμως ζει.)

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Nagorno Karabakh

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Σα να μην έφταναν οι πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη μέση Ανατολή, μια «παγωμένη», ανάμεσα στο αζέρικο και στο αρμένικο κράτος, ξεκίνησε προχτές. Έχει όλα τα δεδομένα να είναι κανονικός πόλεμος – για κάποιο διάστημα.

Πριν πούμε δυο κουβέντες παραπάνω, μην έχετε αγωνία για το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει. Ο μεγάλος ανιχνευτής ηττημένων, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, επικοινώνησε με το Yerevan (πρωτεύουσα της αρμενίας) για να εκδηλώσει την ελληνική υποστήριξη, κι αυτό είναι αρκετό. Είναι άνθρωπος με ένστικτο, και ως τώρα έχει αποδειχθεί αλάνθαστος: Guaido, Haftar, ο Sisi αντέχει ακόμα. Αλλά: η αρμενία θα χάσει τον θύλακα του nagorno karabakh.

Πρόκειται για μια περιοχή μέσα στο έδαφος του αζερμπαϊτζάν, που διεθνώς αναγνωρίζεται σαν επικράτειά του, αλλά έχει αποσχισθεί «άτυπα» απ’ το 1994 και διοικείται ανεξάρτητα. Ο πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ορθόδοξοι χριστιανοί αρμενικής καταγωγής (οι αζέροι είναι κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι), και στις δεκαετίες της σοβιετικής ένωσης το nagorno karabakh είχε ένα αυτοδιοίκητο καθεστώς μέσα στην σοβιετική δημοκρατία του αζερμπαϊτζάν. (Ήταν μια απ’ τις διοικητικές ακροβασίες του Στάλιν…) Εκεί βρίσκεται η αφετηρία της σύγκρουσης για την κυριότητα της περιοχής απ’ τα τέλη του 1989 και μετά, χωρίς σοβιετική ένωση πια, με την δημιουργία νέων κρατών: ανήκει το nagorno στην αρμενία (όπως θα ήθελε η πλειοψηφία των κατοίκων του θύλακα) ή στο αζερμπαϊτζάν οπότε πρόκειται για αρμενική μειονότητα, με όλα τα δικαιώματα μεν αλλά πολίτες του Baku;

Υπάρχουν – και παίζουν ρόλο – τόσο οι γείτονες όσο και οι «μακρινοί φίλοι». Στους πολέμους που έγιναν μεταξύ 1989 και 1994 η Yerevan, σαν ορθόδοξη χριστιανική, είχε την υποστηρίξη της Μόσχας· ενώ το Baku της Άγκυρας. Στα ‘90s η («κεμαλική») Άγκυρα είχε εκδηλώσει έναν επιθετικό ιμπεριαλισμό προς μουσουλμανικές (ή/και τουρκόφωνες) πρώην σοβιετικές περιοχές στον Καύκασο, και παρότι δεν έγινε ανοικτή αναμέτρηση με την Μόσχα, είναι γνωστή (στους παλιούς…) η κάθε είδους βοήθεια που προσέφερε, για παράδειγμα, στους τσετσένους αυτονομιστές αντάρτες. Συνεπώς η υποστηρίξη προς το Baku δεν ήταν απρόβλεπτη. Αλλά τα ‘90s ήταν ακόμα η εποχή των ηπα σαν μόνης υπερδύναμης. Συνεπώς το 1994 επιτεύχθηκε υπό την «ειρηνική» αιγίδα της, μέσω οηε, μια εκεχειρία που προέβλεπε ένα είδος ημι-ανεξαρτησίας για τον θύλακα μέχρις ότου (κάπου στο μέλλον…) αποφασιστεί το οριστικό του καθεστώς. Από τότε, ευκαιριακές «ανταλλαγές πυρών» μεταξύ του αζερικού στρατού και του αρμενικού που βρισκόταν «άτυπα» στον θύλακα δεν έλειψαν. Αλλά τέλειωναν πριν αγριέψουν. Η τελευταία τέτοια ήταν το 2016.

Όμως τώρα τα δεδομένα και οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Το Yerevan έχει μια σε γενικές γραμμές «φιλοαμερικανική» κυβέρνηση, κάτι που δεν ενθουσιάζει καθόλου την Μόσχα – για να το πούμε όσο ήπια γίνεται. Το Baku έχει πάντα την υποστηρίξη της Άγκυρας (και έμμεσα της Τεχεράνης). Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη είναι (μαζί με την Δαμασκό) το «μπλοκ της Αστάνα»; Η υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος φτάνει ως το σημείο αποστολής βετεράνων μισθοφόρων σύριων (αντικαθεστωτικών) ενόπλων στο Baku, αλλά και πολεμικού υλικού, συμβούλων, κλπ. Απ’ την μεριά της η Yerevan είναι μακριά απ’ την Ουάσιγκτον· κι όσο για την Μόσχα, που είναι κοντύτερα, είναι ένας δύσπιστος πια γείτονας, που θα απαιτούσε σοβαρές εγγυήσεις· και δεν έχει λόγο να αρνηθεί ότι το nagorno karabakh είναι αζέρικο έδαφος.

Και τα δύο κράτη κήρυξαν στρατιωτικό νόμο (όχι για τον covid 19!) και γενική επιστράτευση. Ως αργά το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα, και παρά τις αμοιβαίες διακηρύξεις (και video… έτσι γίνονται τώρα οι πόλεμοι…) για επιτυχίες και καταστροφές στον αντίπαλο, φαίνεται ότι ο αζέρικος στρατός είχε καταλάβει περιοχές του θύλακα, κόβωντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του αρμενικού στρατού εκεί. Αν το Yerevan αρχίσει να ηττάται στον θύλακα ίσως (ίσως λέμε) μπει στο πειρασμό να επεκτείνει το πόλεμο και στα αζερο-αρμενικά σύνορα – πράγμα που μάλλον δεν θα ήταν έξυπνο.

Το ψοφιοκουναβιστάν και ο οηε, σαν γνήσια παρακμιακοί οργανισμοί, πρόλαβαν να καταδικάσουν την βία (και απ’ τις δύο πλευρές), ζήτησαν κατάπαυση του πυρός (και απ’ τις δύο πλευρές), και διαπραγματεύσεις (και απ’ τις δύο πλευρές). Αλλά όπως παντού στους καιρούς μας εκείνο που μετράει είναι «οι αρβύλες στο χώμα». Και όλα δείχνουν ότι το Baku, με την βοήθεια κάποιων συμμάχων και την διακριτική ουδετερότητα άλλων «έχει» την κατάληψη του θύλακα.

Αφού έκανε και το μοιραίο τηλεφώνημα ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας πάει να πει ότι μίλησε η πλούσια διορατικότητά του…

(Γιατί έχουμε την υποψία πως διάφοροι που στοιχίζονται σε χρόνο dt στο πλευρό του ελληνικού κράτους παριστάνοντας τους “επαναστάτες” πότε εδώ και πότε εκεί θα τρέξουν τώρα να ξαναμοιραστούν την αγωνία του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, κινούμενοι από γνήσιο “πατριωτικό” και ανομολόγητα ελληνο-ορθόδοξο αντιτουρκισμό;

Είμαστε παλιάνθρωποι, είναι ολοφάνερο!!)

Προσοχή, αυτοκρατορία στο βάθος!

Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Αυτός ο ισπανός «υπ.εξ» της ε.ε. δείχνει να έχει τα προσόντα να κερδίσει την ειρωνεία της ασταμάτητης μηχανής. Καταλαβαίνει εύκολα ο καθένας βέβαια ότι το κάθεσαι σε μια τόσο καλοπληρωμένη καρέκλα, με τόσο εντυπωσιακό τίτλο («υπουργός εξωτερικών της ε.ε.» – ουάου! – ώστε υπάρχει τέτοιο πράγμα;) χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα σπουδαίο, σε αναγκάζει να συντηρείσαι με δηλώσεις. Όχι υποχρεωτικά πετυχημένες.

Αλλά αυτή πριν σχεδόν μια βδομάδα (στις 15 Σεπτέμβρη), μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο, δικαιούται μια θέση στην ιστορία (άγνωστο όμως ποια ιστορία ακριβώς). Τι είπε ο Joseph Borrel; …Γενικά μιλώντας μπορούμε να πούμε ότι η ευρώπη αντιμετωπίζει μια κατάσταση κατά την οποία επιστρέφουν οι παλιές αυτοκρατορίες… Η ρωσία, η κίνα και η τουρκία επιστρέφουν και έχουν μια συγκεκριμένη προσέγγιση για τις άμεσα γειτονικές τους περιοχές και, επίσης, για όλο τον πλανήτη…

Σαν ισπανός πολιτικός ο κυρ Borrel έχει ένα ελαφρυντικό για τις ανησυχίες του. Υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» και η αραβική αυτοκρατορία, που στην ιβηρική (και όχι μόνο) μόνο καλά έκανε; Ή μήπως με λίγο σπρώξιμο υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» η ισπανική αυτοκρατορία; Σηκώνουνε τα χέρια… Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό τέτοιων καλοπληρωμένων παρασίτων που είτε ζουν είτε αντιλαμβάνονται το μέλλον μέσα απ’ τις μορφές του παρελθόντος!

Το γεγονός είναι ότι τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, γεμάτα νοσταλγία τα περισσότερα για τα παλιά τους μεγαλεία, δυσκολεύονται έως αδυνατούν να κατανοήσουν πως το ευρασιατικό project είναι καθαρόαιμο τέκνο της καπιταλιστικής εξέλιξης που και τα ίδια υπηρέτησαν και υπηρετούν. Δίδυμο αδέλφι είναι η ιμπεριαλιστική μεγαλομανία κρατών όπως το αγγλικό, το γαλλικό και το αμερικανικό, που διαπιστώνουν όλο και πιο καθαρά ότι για να συντηρήσουν την ηγεμονία / τις ηγεμονίες που είχαν στον 20ο αιώνα θα πρέπει αργά ή γρήγορα να επιτεθούν στους «αναθεωρητές» της άλλοτε δυτικής «παγκόσμιας τάξης».

Τι άλλο μπορεί να κάνει η ε.ε. με αυτήν την παλιοκατάσταση της «επιστροφής των αυτοκρατοριών»; Έχει έναν υπερυπουργό «εξωτερικών» χωρίς αντικείμενο, και 27 εθνικούς υπ.εξ. με τους περισσότερους ανάμεσά τους να διαγωνίζονται στο πως θα κρύψουν τους φόβους τους. Άλλοι απέναντι στην κίνα, άλλοι απέναντι στη ρωσία, και κανα δυο απέναντι στην τουρκία.

Πράγματι, παλιοκατάσταση!