Tag: ρωσία

Δυτικότερα της Yerevan…

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Με κάποια καθυστέρηση “ειδικοί” (πανεπιστημιακοί) και δημαγωγοί του εθνικού κορμού ανακάλυψαν τι έγινε στο Nagorno Karabakh… Ο «αιώνιος εχθρός» που εδώ και χρόνια βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης (σύμφωνα μ’ αυτούς τους δημαγωγούς και τους «ειδικούς») νίκησε (και) εκεί!… Και το ακόμα χειρότερο, που αναγκάζονται να παραδεχτούν τα τσιράκια του ελληνικού ιμπεριαλισμού… Nίκησε με τον ίδιο τρόπο που έχει νικήσει και στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης: σε συνεργασία με την Μόσχα…

Ένας τρόπος για να κρυφτεί (;) απ’ το ντόπιο πόπολο ότι το ελλαδιστάν έχει ενταχτεί οργανικά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Ουάσιγκτον και των όποιων συμμάχων τους, είναι να παρουσιάζονται οι νίκες της Άγκυρας περιπτωσιολογικά, δύσθυμα, εμβόλιμα στα όνειρα για την κατάρρευσή της. Επιπλέον η ελπίδα ότι το Joνυσταλεάν θα είναι πιο γενναιόδωρο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν (απέναντι στο ελλαδιστάν) και, κυρίως, πιο αποτελεσματικό απέναντι στην Άγκυρα κρατιέται πάντα ζωντανή: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είναι διασωληνωμένος με τον αμερικάνικο (κυρίως) και με τον ισραηλινό συμπληρωματικά. Ωστόσο μέσα στο 1,5 χρόνο της ως τώρα θητείας του το ρημαδογκουβέρνο έχει εισπράξει μαζεμένες όλες τις ήττες της «εθνικής γραμμής» που είχαν προωθήσει με πάθος και ενθουσιασμό νεοφώτιστου οι φαιορόζ· εκτός από μια: περισσότερες αμερικανικές βάσεις, παντού!

Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα.

Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, αν «χαθεί οριστικά» για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς ο τουρκικός, κι αν συμμαχήσει αποκλειστικά και μόνο με τον ρωσικό (κάτι που ούτε η Μόσχα ούτε η Άγκυρα θέλουν, για τους λόγους τους ο καθένας – θέματα τακτικής…), το μεγαλύτερο μέρος των βαλκανίων χάνεται! Σ’ αυτήν την περίπτωση το ελλαδιστάν θα γίνει μια ασήμαντη «άκρη χερσονήσου» στην ανατολική Μεσόγειο, πολύ μικρότερης σημασίας απ’ αυτήν που είχε η Σικελία και η νότια ιταλία στον β παγκόσμιο πόλεμο… Κι αν ο ιταλικός καπιταλισμός αναζητήσει μια «καλύτερη τύχη» προσεγγίζοντας το ευρασιατικό project, τότε η ελληνική προεξοχή γίνεται εντελώς άχρηστη.

Ζώντας με τις μεγαλειώδεις φαντασιώσεις τους, τα αφεντικά και οι λακέδες του ελληνικού ιμπεριαλισμού δείχνουν ανικανότητα να αναγνωρίσουν τα πραγματικά δεδομένα. Αν η καλύτερη περίπτωση που μπορούν να φανταστούν είναι ότι το Αιγαίο (και η στεριανή επικράτεια) θα μπορούσαν να ανατιμηθούν γεωπολιτικά (αποφέροντας αντίστοιχες προσόδους) σαν «γραμμή μετώπου» απέναντι στο ευρασιατικό project, τότε να είστε σίγουροι πως όλοι αυτοί έχουν έτοιμες βαλίτσες και άνετα σπίτια αλλού, για να την κάνουν με πρώτη ευκαιρία· αφήνοντας το πόπολο, σαν κρέας, στο έλεος drones, πυραύλων, και όλων των υπόλοιπων… Αν πάλι ελπίζουν στ’ αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς όπου νάναι καταρρέει, τότε θα ήταν τίμιο εκ μέρους μας να τους πετάξουμε στη θάλασσα με μια μεγάλη πέτρα δεμένη στο πόδι τους. Η καλντέρα της Σαντορίνης έχει αρκετό βάθος έτσι ώστε να μην τους ξαναδούμε ποτέ.

Η νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο Nagorno Karabakh, που ακολουθεί την επίσης πολύ πρόσφατη νίκη της τουρκο-ρωσικής «πένσας» στο λιβυκό πεδίο μάχης, δεν είναι απ’ αυτά τα θέματα που τα ξεπετάνε τα ηλίθια πατριωτικά κωθώνια των μήντια και οι μισθοδοτούμενοι πανεπιστημιακοί «ειδικοί». Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι, επίσης, θέμα για κατάρες.

Απ’ την μεριά μας ξέρουμε το σωστό, αν και δεν έχουμε καταφέρει να το διασπείρουμε: εργατική, αντεθνικιστική και αντι-ιμπεριαλιστική ουδετερότητα!

Μόσχα

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Οι δηλώσεις και οι απόψεις του ρωσικού γκουβέρνου είναι “κρατείστε τα μακριά απ’ τα παιδιά” για το ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Θα άξιζε πάντως να διαβάσει κανείς την γραπτή απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης πάνω από 2 ωρών που έδωσε προχτές σε ρώσους και μη δημοσιογράφους ο υπ.εξ. Sergey Lavrov. Είναι ξένο για τα ελληνικά καθεστωτικά ήθη (των πολιτικών βιτρινών και των δημοσιογράφων) αλλά ο Lavrov δίνει αναλυτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που του γίνονται· και επαφίεται ύστερα στον καθένα να τις ερμηνεύσει.

Το πιο ενδιαφέρον ζήτημα που εντοπίσαμε είναι ότι αφού η Μόσχα ανέλαβε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς το Minsk group…) την υλοποίηση των αποφάσεων που είχε πάρει αυτό το Minsk group (με την υπογραφή και της Yerevan) πριν 25 χρόνια, δηλαδή την εκκένωση περιοχών του αζερμπαϊτζάν που κατείχε ο αρμενικός στρατός, αλλά τώρα πια με πόλεμο (στον οποίο δεν συμμετείχε αλλά τον οποίο σαφώς ευνόησε)· αφού επέβαλε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς άλλους «διεθνείς παράγοντες») την εκεχειρία – μέσω – άμεσης κηδεμονίας στο λιβυκό πεδίο μάχης, θα μπορούσε να σκέφτεται κάποια ανάλογη διαχείριση και του «ουκρανικού προβλήματος». Ο Lavrov κατηγόρησε τα ευρωπαϊκά κράτη ότι δεν τιμούν τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που αφορούν και την ρωσία· και είναι απίθανο να λέει ψέμματα. Ειδικότερα ανέφερε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν προδώσει δυο φορές τέτοιες συμφωνίες σε ότι έχει σχέση με την ουκρανία. Την πρώτη τον Φεβρουάριο του 2014, όταν (πράγματι) υπογράφτηκε συμφωνία για εκλογές στην Ουκρανία, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα των φασιστών («πλατεία maidan») με την αμερικανική υποστηρίξη (Pyatt, Nuland και σια…) απέναντι στο οποίο Παρίσι και Βερολίνο δεν έκαναν τίποτα· και τώρα με τον Zelensky (πρόεδρο στο Κίεβο) που θέλει να υπονομεύσει τις μεταγενέστερες «συμφωνίες του Minsk» (και πάλι η πρωτεύουσα της λευκορωσίας στον τίτλο…).

Πρακτικά ο Lavrov τονίζει ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους ευρωπαίους ή/και τους αμερικάνους «εταίρους» της… Μια κομψή έκφραση για το «βρισκόμαστε με τα όπλα παρά πόδας»… Στη δική μας αντίληψη αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τις συμμαχίες της που αποδεικνύονται πρακτικές, λειτουργικές και αποτελεσματικές και θα φέρνει, όπου και όπως μπορεί, το δυτικό μπλοκ (ή τα κομμάτια του) προ τετελεσμένων. Όπως έχει κάνει ήδη τρεις φορές: στο συριακό, στο λιβυκό και στο καυκασιανό πεδίο μάχης…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και βρισκόμαστε μόνο στα τέλη του 2020, οπότε όσα έχουν ήδη γίνει φωτίζουν (κάπως αόριστα είναι αλήθεια, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση) εκείνα που θα ακολουθήσουν…

(φωτογραφία: Ο νυν αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα και η “fuck EU” Nuland κάνουν έναν γύρο θριάμβου στην πλατεία Maidan, στο κέντρο του Κιέβου… Τον Φλεβάρη του 2014. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και ο λογαριασμός παραμένει ανοικτός…)

Nagorno

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της «Nagorno case» είναι η ταχύτητα με την οποία πετάχτηκε έξω απ’ την διαχείρισή της η «ομάδα του Minsk»! Το «Minsk Group» είχε φτιαχτεί το 1992, μετά από πρωτοβουλία του «οργανισμού για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρώπη» (OSCE) με επίσημο σκοπό να «λύσει το πρόβλημα του Nagorno Karabakh». Όσες / όσοι έχουν εμπειρία ενήλικης ζωής απ’ την δεκαετία του ’90 θα το θυμούνται: ήταν η εποχή της «οριστικής νίκης της δημοκρατίας» (δυτικού τύπου) στον πλανήτη, όπου όλα τα προβλήματα θα «λύνονταν» απ’ τα δυτικά κράτη, κυρίως τις ηπα και την ε.ε. σαν σύνολο. Ήταν η εποχή της διάλυσης της γιουγκοσλαβικής επικράτειας και της σφαγής δεκάδων χιλιάδων βόσνιων μουσουλμάνων υπό πρωτοκοσμική επίβλεψη, ήταν η εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να διαλυθεί και η τουρκική, πάντα υπό την ίδια επίβλεψη (το σχέδιο ματαιώθηκε τότε…), ήταν η εποχή του πολέμου κατά του ιράκ (“καταιγίδα της ερήμου”) και των σχεδίων για αλλαγή των συνόρων στη μέση Ανατολή… Ήταν η εποχή της “ελληνοσερβικής φιλίας” και του “ενιαίου αμυντικού δόγματος”… Για να το πούμε διαφορετικά: ήταν η εποχή που κατ’ αρχήν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και, στη συνέχεια, οι ιμπεριαλισμοί των συμμάχων της Ουάσιγκτον αντίκρυζαν τον πλανήτη σαν δικό τους οικόπεδο, για το οποίο απλά θα έπρεπε να βρουν έναν συναινετικό τρόπο μοιρασιάς…

Ποιά ήταν η σύνθεση των κρατών που θα «έλυναν το πρόβλημα του Nagorno Karabakh»; Πρόεδροι του Minsk Group ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και της Μόσχας (η συμμετοχή της δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού έχει σύνορα στην περιοχή…). Μέλη ήταν η λευκορωσία, η γερμανία, η ιταλία, η πορτογαλία, η ολλανδία, η σουηδία, η φινλανδία, η τουρκία (για τους ίδιους λόγους με την ρωσία…), και φυσικά η αρμενία και το αζερμπαϊτζάν…. Τι δουλειά είχαν η γαλλία, οι ηπα, η ολλανδία, η πορτογαλία, η φινλανδία, η ιταλία, η σουηδία και η γερμανία με τον Καύκασο; Την δουλειά των ψωνισμένων νικητών του 3ου (“ψυχρού”) παγκόσμιου πολέμου: πλιάτσικο!

Προφανώς οι δυτικοί του Minsk Group ήταν ήσυχοι ότι «το πρόβλημα είχε λυθεί» απ’ τα μέσα των ‘90s… Όταν αρχίσαν οι κανονιές, πρώτα με την επίθεση της Yerevan στις 12 του περασμένου Ιούλη, και στη συνέχεια με την οργανωμένη αντεπίθεση του Baku στις 27 Σεπτέμβρη, αυτοί οι δυτικοί ανασηκώθηκαν τρίβοντας τα χέρια τους: δήλωσαν έτοιμοι να αναλάβουν ξανά την «λύση», σαν καλοί και φιλάνθρωποι ιμπεριαλιστές. Ο πιο εκδηλωτικός ανάμεσά τους ήταν (ποιός άλλος;) ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron! Poor boy!

Ήταν αργά πια! Πολύ αργά! Το θέμα το “διαχειρίστηκαν” – προφανώς για λογαριασμό τους – οι αναδυόμενοι ιμπεριαλισμοί της Άγκυρας, της Μόσχας και της Τεχεράνης, χωρίς να ζητήσουν την άδεια ή την βοήθεια κανενός άλλου! Για να το πούμε διαφορετικά: “άλλοι” δεν χωράνε πια!

Κάποιοι στα μέρη μας μιλούν για το “κενό που άφησε η Ουάσιγκτον” λόγω ψόφιου κουναβιού. Πάσχουν από ανίατη (εθνική) μυωπία. Όταν ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στη συρία ήταν το 2015· και ένοικος του άσπρου σπιτιού ήταν ο Obama, όχι το ψόφιο κουνάβι… Όταν η Άγκυρα εγκατέλειψε τα αμερικανο-αγγλο-γαλλικά σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή» για να συνδιαμορφώσει το μπλοκ της Αστάνα ήταν και πάλι 2015 ή αρχές του 2016… Όταν έγινε (και απέτυχε) το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν Ιούλης του 2016, και πάλι ο Obama ήταν πρόεδρος… Με δυο λόγια την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (το «κενό» για το οποίο κλαψουρίζουν οι ντόπιοι αναλυτές…) δεν την δημιούργησε το ψόφιο κουνάβι! Αυτός ήταν η πολιτική βιτρίνα μιας προσπάθειας διαχείρισης αυτής της υποχώρησης με μη-στρατιωτικά μέσα… Την υποχώρηση την προκάλεσε η ήττα του αμερικανικού στρατού (και του αμερικανικού σχεδιασμού) τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν – στην ιστορική περίοδο που το Πεκίνο τέντωνε τους μύες του! Zero sum λέγεται αυτό το «παιχνίδι», και προκαλεί πανικό σε όποιον χάνει….

Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί Obama απέτυχε στο κέντρο της (στην προσπάθειά της να «δέσει» την ανατολική και τη νοτιοανατολική ασία με μια πολυμερή οικονομική συμφωνία που θα γινόταν η θηλειά για το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο), δηλαδή στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου: τον Ειρηνικό… Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού απέτυχε κι αυτή με τη σειρά της, αφού τα εμπορικά / οικονομικά όπλα, οι τιμωρίες, οι κυρώσεις και τα υπόλοιπα, απέτυχαν να ανασχέσουν αποτελεσματικά το Πεκίνο και να γονατίσουν την Τεχεράνη…

Τώρα, στη «Nagorno case» οι νέοι (και απειλητικοί για τους δυτικούς καπιταλισμούς) συσχετισμοί αναδεικνύονται ακόμα πιο καθαρά. Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο θα επιχειρηθεί να γίνει, και μάλιστα γρήγορα, στο συριακό πεδίο μάχης· παρότι εκεί ο αμερικανικός στρατός κατέχει ήδη, μαζί με τους συμμάχους του, ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας: το «συριακό» θα το «λύσουν» οι rivals… Στη λιβύη είναι πιθανό να αφεθεί κάποιος χώρος για τον βασιλιά Macron· αλλά σε καμμία περίπτωση η Μόσχα ή/και η Άγκυρα δεν πρόκειται να είναι «γλάστρες της διεθνούς προσπάθειας»…

Και εκκρεμεί η ουκρανία… Η ουκρανία είναι βρωμοδουλειά και του Biden – να ένας παραπάνω λόγος για να ηττηθεί κι αυτός με όσο πιο εμφατικό τρόπο γίνεται…

(φωτογραφία επάνω: Ο νυσταλέος Jo, αντιπρόεδρος υπό τον Obama τότε, με τον προσωρινό «πρόεδρο» / αχυράνθρωπο Yatsenyuk μετά το πραξικόπημα στην πλατεία Maidan. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον ειδικό ρόλο της οικογένειας Biden στο Κίεβο – και σίγουρα όχι η Μόσχα…)

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Διπλωματική σεισμολογία 1

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.

Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.

Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».

Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…

Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;

Διπλωματική σεισμολογία 2

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Είχε και παραείχε, έστω κι αν αυτή η σχέση ήταν απρόβλεπτη! Αίφνης η τουρκική επικράτεια έγινε ελκυστική σαν φτηνή εργασία για τα δυτικά αφεντικά, εναλλακτική της νοτιοανατολικής ασίας· και, επιπλέον, είχε αξιοσημείωτη γεωγραφική εγγύτητα με την ε.ε. Τα σχέδια διάλυσης πάγωσαν λοιπόν – και το ελλαδιστάν ήταν αναγκασμένο, θέλοντας και μη, να προσαρμοστεί: η τουρκία ΔΕΝ θα διαλυόταν, και το ελλαδιστάν ΔΕΝ θα «έτρωγε» την μικρά Ασία…. Οι διεθνείς υποστηρικτές του pkk (όχι το ελλαδιστάν) «έκοψαν» την κάλυψη που του παρείχαν· ο τουρκικός στρατός άρπαξε την ευκαιρία και απείλησε το συριακό καθεστώς με εισβολή αν δεν έκλεινε στα στρατόπεδα εκπαίδευσης και ανασύνταξης του pkk στη βόρεια συρία· και ο Οτσαλάν, που ως τότε ήταν ο «άνθρωπος» της Μόσχας, της ε.ε. και της Ουάσιγκτον, έγινε περιττός και απόβλητος! Όταν, ψάχνοντας κάπου να κρυφτεί, ήρθε κρυφά στην Αθήνα με την βοήθεια κυκλωμάτων του ελληνικού παρακράτους (αφού πρώτα η Μόσχα και η Ρώμη του είχαν αρνηθεί το πολιτικό άσυλο), η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον παραδώσει στην Άγκυρα.

Αυτό έγινε πολλούς μήνες πριν τους σεισμούς, τον Φλεβάρη του 1999! Και παρότι οι ντόπιοι πατριώτες το χαρακτήρισαν «προδοσία» ήταν η εντελώς απαραίτητη προσαρμογή του ελληνικού κράτους στην καινούργια πραγματικότητα: το τουρκικό κράτος θα παρέμενε ακέραιο με διεθνή ομοφωνία, συνεπώς δεν θα ήταν δυνατόν να εκτίθεται μόνη της η Αθήνα δίνοντας άσυλο στον επικεφαλής του pkk…

Δεν ήταν, λοιπόν, οι σεισμοί του καλοκαιριού του 1999 αλλά ένα μακρινό γεωγραφικά μεν αλλά τελικά πολύ μεγάλης κλίμακας ξέσπασμα της έρπουσας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 1997 – 1998, που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα της ντόπιας «εξωτερικής πολιτικής» και τα όνειρα για την «ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών»!

Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει ομοιότητα με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Εκείνο που δεν έκανε το γκουβέρνο Σημίτη το 1999 (να δώσει άσυλο στον Οτσαλάν) το έκανε πολλαπλάσια το φαιορόζ γκουβέρνο το 2016: έδωσε πολιτικό άσυλο σε 8 χουντοκαραβανάδες, που είχαν μάλιστα προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Erdogan στη διάρκεια του σύντομου πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016! Από οποιαδήποτε μεριά κι αν το κρίνει κανείς ήταν μια απίστευτη βρωμιά εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου!

Θα πρέπει όμως να έχει κανείς υπόψη του γιατί έγινε εκείνο το βιαστικό και όχι καλά οργανωμένο πραξικόπημα εναντίον των τούρκων ισλαμοδημοκρατών το καλοκαίρι του 2016. Ήδη μερικούς μόνο μήνες πριν η Άγκυρα είχε εγκαταλείψει το αμερικανο-αγγλο-γαλλικό σχέδιο για την διάλυση του συριακού κράτους και την δημιουργία ενός «κράτους isis» στη συριακή και στην ιρακινή επικράτεια, και είχε περάσει σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη· μια συμμαχία που αντιστρατευόταν στρατηγικά τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων δυτικών ιμπεριαλισμών για την μέση Ανατολή! Το πραξικόπημα ΔΕΝ είχε στόχο απλά την εκπαραθύρωση των ισλαμοδημοκρατών απ’ την εξουσία στην τουρκία· αλλά, κυρίως, την πρόκληση εμφυλίου και την κατάρρευση του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου – πριν προλάβει να αλλάξει, σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, την ροή των γεγονότων στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης! Δίνοντας, λοιπόν, πολιτικό άσυλο στους 8 χουντοκαραβανάδες / επίδοξους δολοφόνους του Erdogan, το φαιορόζ γκουβέρνο (και οι “αόρατοι καθοδηγητές του”…) με διακομματική “εθνική συναίνεση” εκδήλωσαν ανοικτά και καθαρά την απόφασή τους να κάνουν το ελλαδιστάν αιχμή των σχεδιασμών του άξονα στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Σχεδιασμών που ήταν και είναι εχθρικοί τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Δαμασκό, στη Βηρυττό, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στο Πεκίνο – αλλά και στο Βερολίνο…

Προστέθηκε (εκ μέρους των φαιορόζ εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού) η εντατικοποίηση των (αντιτουρκικών) σχέσεων με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα, η (αποτυχημένη τελικά) «διπλωματία του φυσικού αερίου» (με τον θρυλικό east med σαν σημαία!), η υπονόμευση των συνομιλιών για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει τόση αοζ όση δεν έχει ούτε η Σικελία, η παραχώρηση καινούργιων βάσεων στον αμερικανικό στρατό, και άλλα όμορφα και «αντιτουρκικά», που είναι λίγο πολύ γνωστά.

Αν άλλαξε κάτι σε όλα αυτά απ’ το 2018 και μετά δεν είναι η ιμπεριαλιστική «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν! Εκείνο που άλλαξε είναι ότι ως τώρα έχει ηττηθεί… Οι απαντήσεις αντεπίθεσης του τουρκικού ιμπεριαλισμού βήμα βήμα άρχισαν να επιδεικνύουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο! Πράγμα που έχει ρίξει το ελλαδιστάν στα σκοινιά – χωρίς όμως να σκοπεύει να παραδεχτεί την ήττα του…

Τι, λοιπόν, θα μπορούσαν να κάνουν πια οι όποιοι σεισμοί; Ούτε σαν πρόσχημα δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν, αφού το ελλαδιστάν έχει ενταχθεί οργανικά στον «άξονα» και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος προχωράει. Αν τα πραγματικά αφεντικά του ελλαδιστάν και οι πολιτικές τους βιτρίνες σκόπευαν να αλλάξουν γραμμή, το μόνο που δεν θα τους χρειαζόταν είναι … η «σεισμική καταστροφή της Σμύρνης»!…

Αλλά δεν το σκοπεύουν.

Ζήτω ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος!

Σάββατο 31 Οκτώβρη. … Με δεδομένη την επισφάλεια των Στενών του Βοσπόρου, μολονότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά όχι και τόσο πιστό, όπως δείχνουν οι «έρωτές» της τελευταία με τη Ρωσίακαιη αλλοπρόσσαλη πολιτική του Ερντογάν, οι Αμερικανοί επιλέγουν την Αλεξανδρούπολη για την ανεμπόδιστη στρατιωτική είσοδό τους στη Μαύρη Θάλασσα, με άλλα λόγια ανοίγουν για τις στρατιωτικές ανάγκες τους έναν χερσαίο Ελλήσποντο – προσέθεταν «στρατιωτικές πηγές».

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” χτες. Hurah!!! Αλληλουία!! Μιας και η Μαύρη Θάλασσα είναι έξω απ’ την Φλόριντα, τι συνεπέστερο για έναν λακέ / σύμμαχο του ψοφιοκουναβιστάν σαν το ελλαδιστάν απ’ το να βοηθάει στην «ανεπόδιστη στρατιωτική είσοδο» των αμερικάνων πεζοναυτών σ’ αυτήν;

Για την περίπτωση, πάντως, που η Μαύρη Θάλασσα είναι εκεί που είναι, τα ελληνικά πανηγύρια για την «στρατηγική βοήθεια» στην (τον ερχόμενο Μάρτη) αμερικανική / νατοϊκή άσκηση “Defender 21”, είναι – για να το πούμε κομψά – η προσπάθεια προσπορισμού γεωπολιτικών προσόδων (διαφόρων ειδών οφελημάτων) στην παρούσα φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Σαράντα χιλιάδες πεζοναύτες, πέντε χιλιάδες τάνκς, ελικόπτερα, δέκα χιλιάδες μεγάλα στρατιωτικά κοντέινερ, και όλα τα υπόλοιπα θα ξεφορτωθούν στο ελληνο-αμερικανικό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για να ανηφορίσουν προς ρουμανία μεριά, και ύστερα να “ασκηθούν” μπαίνοντας στα ρουθούνια τόσο της Μόσχας όσο και (έμμεσα έστω) της Άγκυρας. Ο Εύξεινος δεν είναι αμερικανική λίμνη· αντίθετα είναι τόσο κοντά στο μπλοκ της Αστάνα (και στο ευρασιατικό project) ώστε οι μεν αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους ξέρουν γιατί “εκπαιδεύονται” να κτυπήσουν (και) εκεί, αλλά απ’ την άλλη μεριά οι άμεσα θιγόμενοι ξέρουν που θα πρέπει να κτυπήσουν για να διαλύσουν αυτήν την μιλιταριστική υπεροψία: (και) στον “χερσαίο Ελλήσποντο”…

Δίκαια τα πανηγύρια τόσο του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) όσο και των πολιτικών τους βιτρινών για την αμερικανική αξία της Αλεξανδρούπολης: αυτό που θα συμβεί σ’ αυτό το λιμάνι όταν η αντιπαράθεση χοντρύνει δεν τους αφορά. Μερικοί εχθρικοί πύραυλοι θα διαλύσουν και το λιμάνι και τα πέριξ – αλλά μπρος τα κάλλη της γεωπολιτικής προσόδου τι αξία έχει ο πόνος;

Θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος αφορά τους κατοίκους της πόλης και της περιοχής… Έχει πέτρες αυτή η περιοχή (για να θυμίσουμε το πιο ήπιο και εύκολα διαθέσιμο); Αν έχει και δεν ξέρουν τι να τις κάνουν (οι κάτοικοι) ας γεμίσουν τις τσέπες τους με δαύτες, για να πάνε γρηγορότερα στον πάτο της θάλασσας…

Θα γλυτώσουν την μακάβρια αναμονή – τουλάχιστον…

(φωτογραφία πάνω: Η άσκηση του 2020 ήταν η μεγαλύτερη ever, αλλά μπροστά σ’ εκείνη του 2021 θα διεκδικεί θέση νηπιαγωγείου.

Φωτογραφία κάτω: Οι caradinieri θα πρέπει να κοιτάξουν μπροστά και να επιμείνουν από τώρα: γενικό lockdown (πλην στρατών) τον ερχόμενο Μάρτη!!! Ή είσαι στρατιώτης του έθνους ή δεν είσαι!)

Nagorno

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. … Ο λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αγωνίζεται για τη γη στην οποία ζει εδώ και αιώνες, για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση… Αν ο πρόεδρος της αρμενίας Armen Sarkissian σταματούσε εκεί στη χθεσινή τηλε-συμμετοχή του στη συμμαχική προσπάθεια της εσηεα να εκπαιδεύσει τα μέλη της, θα μπορούσε να διεκδικήσει την ελληνική συμπάθεια. Αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε: … Αλλά ο αγώνας του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για την ενεργειακή και τη γενικότερη ασφάλεια της Ευρώπης…

Bingo! H «ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης» σαν ενδιαφέρον τρίτων βρωμάει ψοφιοκουναβιστάν. Οπότε δεν τίθεται ζήτημα «αυτοδιάθεσης». Το ζήτημα είναι οι αμερικανικοί εκβιασμοί προς το Βερολίνο, την Μόσχα… δηλαδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Κι αφού το αναγνωρίζει ο κυρ Armen, δεν μπορεί να έχει παράπονο που εκτός (και μέσω) του αζέρικου στρατού πολεμάει στο Nagorno Karabakh και το υπόλοιπο ευρασιατικό project. Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα…

Το κακό με την Yerevan (που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μάθημα και για το ελλαδιστάν, αλλά δεν είναι…) βρίσκεται στο ότι πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο της σαν «φύλακα της ενεργειακής και γενικότερης ασφάλειας της ευρώπης» – ρόλο που δεν της τον ανέθεσε καμμία ευρώπη αλλά η Ουάσιγκτον. Το θυμίζουμε: στις 12 και στις 14 του περασμένου Ιούλη, χωρίς καμμία αφορμή, ξύστηκε στην γκλίτσα του τσοπάνη κάνοντας επίθεση πυροβολικού στην περιοχή που είναι σε κόκκινο κύκλο στον πάνω χάρτη. Στην Tavuz. Φαίνεται καθαρά ότι η Tavuz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με το Nagorno Karabakh ούτε με την αυτοδιάθεσή του. Έχει σχέση όμως με τα υπόλοιπα: από κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Triblisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Δεν επιτέθηκε τυχαία στην Tavuz ο αρμενικός στρατός…

Όταν ένα κράτος (το αρμενικό) αναλαμβάνει προβοκατόρικη δράση εναντίον ενός άλλου (αζερμπαϊτζάν) τι περιμένει άραγε να του συμβεί; Ό,τι και να νόμιζε το αρμενικό καθεστώς, το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός με την υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος και την ευμενή ουδετερότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης προχωράει στο Nagorno Karabakh. Και παρότι ο αρμενικός στρατός μέσα στο θύλακα ετοιμάζει «μεγάλη αντεπίθεση», τα (τουρκικής κατασκευής) drones είναι σε πλήρη δράση και κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά εναντίον του· χωρίς να έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Την ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης δεν θα την υπερασπιστεί το καθεστώς της Yerevan – δεν είναι γραφτό του. Γινόμενο πιόνι της Ουάσιγκτον θα χάσει κι άλλα. Υπάρχει κανάς άλλος που έχει πάρει τέτοιου είδους εργολαβία;

Ξέρετε κανέναν εδώ γύρω;

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…