Tag: ρωσία

Ματαιωμένα όνειρα 1

Σάββατο 20 Μάρτη. … Για να θέσω με μια ορολογία που πάει πίσω στην πιο βίαιη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, τα τρία μεγάλα απαραίτητα της ιμπεριαλιστικής γεωστρατηγικής είναι το να εμποδιστεί η σύγκρουση και να διατηρηθεί η εξάρτηση ασφαλείας μεταξύ των βασσάλων, να κρατηθούν οι υποτελείς ενδοτικοί και προστατευμένοι, και να μείνουν οι βάρβαροι χωρισμένοι μεταξύ τους…

Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbigniew Brzezinski (από εκεί είναι το απόσπασμα) εκδόθηκε το 1997 όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να καμαρώνει (ή να ψωνίζεται) πως είναι ο μόνος κυρίαρχος, η μόνη υπερδύναμη στον πλανήτη γη. Οι «βάσσαλοι» ήταν κατά κύριο λόγο η γερμανία και η ιαπωνία· οι «υποτελείς» βρίσκονταν κυρίως στη μέση Ανατολή και στην Αφρική· και οι «βάρβαροι» που έπρεπε να εμποδιστούν να συμμαχήσουν ήταν η ρωσία, η κίνα και το ιράν.

Σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει στις (μη) ισορροπίες και στον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ το 1997, το 1998 και το 1999 όταν η «μεγάλη σκακιέρα» έγινε το ευαγγέλιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά στην Ουάσιγκτον βρυκολακιάζει πάντα ο ίδιος εφιάλτης, άσχετα από προέδρους και κόμματα: να κρατηθούν χώρια μεταξύ τους η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη. Όσο περισσότερο το προσπαθούν οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις τόσο κοντύτερα έρχονται οι «βάρβαροι»· σα να μην έφτανε αυτό, προστίθενται στη μεριά τους και καινούργοι.

Ποιός βγήκε να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo για τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος» και «άψυχος» που έριξε κατά της ανεγκέφαλης αλεπούς; Ένας «βάρβαρος»: ο Erdogan:

Οι δηλώσεις του κ. Biden κατά του κ. Putin δεν ταιριάζουν σ’ έναν πρόεδρο, και το να βγαίνει ένας πρόεδρος και να κάνει τέτοιους χαρακτηρισμούς εναντίον του προέδρου μιας χώρας σαν την Ρωσία είναι στ’ αλήθεια απαράδεκτο, δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το χωνέψει…. Κατά την γνώμη μου ο κ. Putin έκανε αυτό που έπρεπε, δίνοντας μια πολύ, πολύ έξυπνη και κομψή απάντηση…

Ότι, τηρουμένων των δεδομένων (μιλάμε για δύο πυρηνοκίνητες πολιτικές βιτρίνες), η απάντηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν έξυπνη, κομψή και ειρωνική ισχύει. Αλλά γιατί θεώρησε σκόπιμο να την χειροκροτήσει ο «βάρβαρος» της Άγκυρας, κατηγορώντας ευθέως τον νυσταλέο Jo ότι είναι απρεπής και χοντροκομμένος;

Ένα μέρος της απάντησης βρίσκεται στο ότι όλοι βλέπουν ότι ο νυσταλέος είναι μια πολιτική βιτρίνα που παραπαίει (για λόγους υγείας)· και ότι το να έχει αυτόν σαν πρόεδρο το αμερικανικό κράτος σημαίνει πως παραπαίει το ίδιο. Δεν είναι μυστικό βέβαια ότι ο νυσταλέος Jo προορίζεται να καταναλωθεί γρήγορα (όσο γρήγορα χρειαστεί) και να αντικατασταθεί απ’ την πρόεδρό του (την Kamala Harris) πριν λήξει η θητεία του. Ίσως και στη μέση της, σε δύο χρόνια.

Όμως ο χρόνος κυλάει γρήγορα, ειδικά όταν η αναδυόμενη «υπερδύναμη», το κινεζικό καθεστώς, εξελίσσεται με ταχύτητα που με βάση τα δυτικά στάνταρς θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μετά από έναν πόλεμο. Όποτε κι αν υπάρξει μια κυβέρνηση της (τζαμαϊκανο-ασιατικής καταγωγής) Harris θα έχει σαφώς διαφορετική «όψη» απ’ αυτήν του νυσταλέου Jo ή και του ψόφιου κουναβιού. Δεν θα μπορεί όμως να έχει διαφορετική στρατηγική για την διατήρηση του αμερικανικού μεγαλείου απ’ αυτήν που έχει απομείνει: του τσαμπουκά, των απειλών, της επίδειξης (στρατιωτικών) δυνάμεων…

Διάφοροι λένε ότι ο νυσταλέος Jo κάνει πάντα (δημόσια) χοντροκομμένους χαρακτηρισμούς για όσους δεν γουστάρει. Έχει αποκαλέσει ήδη (όντας ακόμα υποψήφιος, πέρυσι) τον κινέζο πρόεδρο Xi «κακοποιό», τον βορειοκορεάτη Kim «χίτλερ» και τον Erdogan «τύρρανο». Το 2016, όταν υποψήφια ήταν η Clinton, είχε αποκαλέσει την ανεγκέφαλη αλεπού «νέο χίτλερ»… Οι δημοκρατικοί (στη συμμαχία τους πια με τους νεο-συντηρητικούς) απλά εκφράζουν με το περιορισμένο τους λεξιλόγιο την όλο και πιο ανεξέλεγκτη έχθρα τους απέναντι στους rivals.

Πίσω απ’ το θέατρο της χοντροκοπιάς ή/και της κομψότητας βρίσκονται τα αδιέξοδα της πρώην υπερδύναμης και η αυτοπεποίθηση των αντιπάλων της. Οικονομικά και γεωπολιτικά και τα μεν και η δε.

Στους καυγάδες οι βρισιές είναι απλά η εισαγωγή στα κλωτσομπουνίδια…

«Νάναι καλά!»

Παρασκευή 19 Μάρτη. Με ειρωνεία απάντησε η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) στον νυσταλέο Jo, μετά τον χαρακτηρισμό του ως δολοφόνο: “νάναι καλά ο άνθρωπος”… Και στον δήθεν τσαμπουκά του νυσταλέου, στην ίδια συνέντευξη, ότι Έχουμε μιλήσει τηλεφωνικά με τον Putin και του τα έχω πει (εννοώντας: του έχω τρίξει τα δόντια) ότι θα πληρώσει ακριβά αν αποδειχθεί ότι ανακατεύτηκε στις εκλογές η ανεγκέφαλη αλεπού τράβηξε χτες άλλο ένα ειρωνικό χαρτί:

…Θέλω να προσκαλέσω τον Πρόεδρο Biden να συνεχίσουμε την συζήτησή μας, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα την κάνουμε εντελώς ζωντανά, online όπως λένε. Χωρίς καμμία καθυστέρηση, αλλά κατευθείαν σε μια ανοικτή, απευθείας συζήτηση. Νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον για τον λαό της Ρωσίας, για τον λαό των ΗΠΑ, και για πολλές άλλες χώρες… Ας το κάνουμε αύριο [σ.σ.: σήμερα] ή την Δευτέρα, γιατί το Σαββατοκύριακο θα λείπω στην taiga…

Ναι, θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια «παρτίδα»… Και τα στοιχήματα για το ποιος θα την κέρδιζε θα ήταν σα να κλέβει κάποιος εκκλησία… Θα ήταν ενδιαφέρουσα ακόμα περισσότερο την Δευτέρα, όταν η ανεγκέφαλη αλεπού θα έχει επιστρέψει απ’ την taiga…

Τι είναι η taiga; Έτσι λέγονται τεράστια, ζόρικα δάση στον βορρά· έχει και στον καναδά. Τέτοια εποχή η ρωσική taiga, στη Σιβηρία, είναι σκεπασμένη με παχύ χιόνι… Έχει και μεγάλα κοπάδια άγριων ταράνδων εκεί· και η ανεγκέφαλη αλεπού είναι (και) κυνηγός… Θα μπορούσε λοιπόν την Κυριακή το βράδυ να γυρίσει σπίτι (στο Κρεμλίνο) με κρέας, επιβεβαιώνοντας στον νυσταλέο Jo ότι είναι δολοφόνος… Θα μπορούσε μάλιστα να τον τηλε-φιλέψει και κανά μπούτι… Ή θα μπορούσε να γυρίσει σπίτι με φωτογραφίες αγκαλιά με μια τίγρη (έχει και τέτοιες, πολλές και σιβηρικές στην taiga – η ράτσα λέγεται Amur…), για να δείξει στον νυσταλέο ότι δεν είναι δολοφόνος…

Αλλά ο νυσταλέος Jo δεν θα σηκώσει το γάντι αυτής της μονομαχίας. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται: μένει στο άσπρο σπίτι, πίσω από φρουρές και κονσετίνες, που τον φυλάνε απ’ την “εγχώρια τρομοκρατία”… Συνεπώς το ματς δεν θα γίνει. Και απλά ο αμερικάνος πρόεδρος θα μηδενιστεί και θα το χάσει.

Στα χαρτιά, είναι βέβαιο, ότι θα το χάσει…

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω, για να μην νομίζετε ότι η ανεγκέφαλη αλεπού σκορπάει έτσι, δεξιά κι αριστερά, προσκλήσεις για διάλογο:

Πάνω: η ανεγκέφαλη αλεπού για κυνήγι στην taiga – καλοκαίρι.

Μέση: η ανεγκεφαλη αλεπού με τίγρη Amur. Όχι, δεν την σκότωσε – είναι προστατευόμενο είδος… Έχει και μια δικιά του μάλιστα, κάτι σαν βαφτισιμιά του, επειδή την απελευθέρωσε ο ίδιος στην περιοχή…

Κάτω: Αγέλη άγριων ταράνδων κάπου στη ρωσική taiga… Υπάρχουν και εξημερωμένοι, αφού σε τέτοιο κλίμα είναι το μόνο δυνατό ζώο για μεταφορές. Έχει και ο Αι Βασίλης τέτοιους…)

Ελληνική κατάθλιψη 2

Πέμπτη 18 Μάρτη. Οι κρίκοι της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας άρχισαν να ραγίζουν και να σπάνε όταν το σχέδιο «πένσα» απ’ την μεριά του ρωσικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού πέτυχε όχι μόνο στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και στο λιβυκό. Αυτή η δεύτερη επιτυχία κτύπησε καίρια τον σύμμαχο του ελλαδιστάν που έτρεξε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας: την αιγυπτιακή χούντα.

Όλοι όσοι πόνταραν στον «τζενεράλ» Haftar (το Παρίσι, το Αμπού Ντάμπι, το Κάιρο, η Αθήνα) έχασαν στο λιβυκό πεδίο μάχης· σίγουρα έχασαν σε σχέση μ’ αυτά που επεδίωκαν. Ειδικά όμως για την αιγυπτιακή χούντα η ήττα ήταν υπόδειξη ρεαλισμού: για να σταματήσει (ο υποστηριζόμενος απ’ την Άγκυρα) στρατός του Saraj έξω απ’ την Σύρτη, ο Sisi (παρά τους μιλιταριστικούς θεατρινισμούς του) έπρεπε να προσαρμοστεί στην «πένσα», άρα στους σχεδιασμούς του δίπολου Μόσχα – Άγκυρα· μ’ άλλα λόγια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί έμμεσα με την δεύτερη. Κι αυτό ακριβώς έκανε, προς ευχαρίστηση του τουρκικού καθεστώτος. Πολύ πριν αρχίσει ο θόρυβος για την τουρκική και την αιγυπτιακή αοζ, Άγκυρα και Κάιρο είχαν βρει μια «σιωπηρή» ισορροπία στη λιβυκή στεριά…

Συνέβαιναν παράλληλα κι άλλες εξελίξεις. Η ήττα του σχεδίου του άξονα για την συρία και το ιράκ άρχισε να συμπληρώνεται με την ήττα στην υεμένη· ο τοξικός, που νόμιζε (και άλλοι νόμιζαν) ότι έχει καβαλήσει το κύμα της Ιστορίας άρχισε να στριμώχνεται στα σκοινιά· ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «ατύχησε» στον λίβανο και άρχισε να ζορίζεται στο Sahel· και το ψοφιοκουναβιστάν, προκειμένου να συγκρατήσει την όποια αμερικανική παρουσία στη μέση Ανατολή, έσπρωξε μια «συμμαχία των ηττημένων», με κέντρο το Τελ Αβίβ: οι πετροχούντες της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (η πρώτη κάπως συγκεκαλυμένα) έκαναν το salto mortale ελπίζοντας ότι θα διασωθούν έτσι (και ότι η παλαιστίνη θα βγει στο σφυρί).

Αυτή καθ’ αυτή μια τέτοιου είδους «σύμπτυξη δυνάμεων» μπορεί να χαροποίησε το ελλαδιστάν και τον ιμπεριαλισμό του… Αλλά για την χούντα του Καΐρου το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι τόσο απλό. Στον πυρήνα της, ιστορικά, η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού κράτους μοιάζει με την ελληνική: αναζήτηση και προσπορισμός γεωπολιτικών προσόδων. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του ελλαδιστάν (όπου το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, καθορίζει τις συμμαχίες) το Κάιρο προτιμάει να πατάει, όσο μπορεί, σε δύο βάρκες. Η βασική του προίκα λέγεται Σουέζ· Σουέζ σημαίνει ταυτόχρονα Μεσόγειος και Ερυθρά Θάλασσα· κι αυτά τα δύο μαζί σημαίνουν «πρόσεχε για να έχεις»: κάποτε η χερσόνησος του Σινά (δηλαδή η μία όχθη της διώρυγας) βρέθηκε υπό την κατοχή του ισραήλ…

Τώρα η μία απ’ τις δύο βάρκες είναι «ο άξονας των ηττημένων», ενώ η άλλη (πέρα απ’ την Μόσχα με την οποία παραδοσιακά οι σχέσεις είναι καλές, και το Πεκίνο που είναι σημαντικός «επενδυτής» και στην αίγυπτο) περιλαμβάνει Άγκυρα, Ντόχα και Τεχεράνη. Τι θα έπρεπε να κάνει η αιγυπτιακή χούντα απέναντι στην πρώτη; Αυτό που κάνει: αν όχι μια «ανοικτή ειρήνη» σίγουρα μια ανοικτή τακτική «όχι τριβές». Ο χασάπης Sisi όχι μόνο βλέπει αλλά νοιώθει άμεσα (για παράδειγμα) την σαουδαραβική παρακμή: πούλησε δυο αιγυπτιακά νησάκια στην ερυθρά θάλασσα, σε στρατηγική θέση, το Tiran και το Sanafir, παρά τις σοβαρές εσωτερικές αντιδράσεις, με αντάλλαγμα σαουδαραβικές χορηγίες και δάνεια με πολλά μηδενικά· αλλά τώρα το Ριάντ ζορίζεται, και επιπλέον φαίνεται να προτιμάει σαν «επενδυτικό στόχο» το απαρτχάιντ ισραήλ… Σαν σουνιτική ιδεολογία ο ουαχαβιτισμός δεν είναι πια κάτι που πρέπει να «σέβεται» το Κάιρο· με αυξανόμενη την επιρροή των τούρκων χριστιανοδημοκρατών (και μέσω αυτών της μουσουλμανικής αδελφότητας) στους αραβικούς πληθυσμούς, καλύτερο θα ήταν να βρει τρόπους «συνεννόησης» με την Άγκυρα… Η τουρκική διπλωματία (και οι υπηρεσίες) προσφέρονται να βοηθήσουν το Κάιρο στην κρίσιμη διένεξη του με την Αντίς Αμπέμπα για το φράγμα πάνω στο Νείλο ενόσω ο τοξικός των εμιράτων κάνει το ακριβώς αντίθετο… Αν προσθέσει κανείς και την ισορροπία στο λιβυκό πεδίο μάχης, αυτά δεν είναι λίγα, όσο κι αν δεν αρέσουν στην Αθήνα…

Οπωσδήποτε ισχύει και τώρα, σ’ αυτήν την ρευστότητα, ότι μεταξύ κρατών «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν συμφέροντα». Στην παρούσα ιστορική συγκυρία και με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (μέση Ανατολή, Αφρική…) τα γεωπολιτικά συμφέροντα της αιγύπτου δεν εξυπηρετούνται μέσω της πλήρους ταύτισης με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και τους γύρω συμμάχους τους· άρα η απόκλιση (μερικές φορές ορατή…) απ’ τους στόχους του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κάτι παραπάνω από λογική. Κι ενώ η χούντα φοβάται πάντα την μουσουλμανική αδελφότητα στο εσωτερικό της αιγύπτου και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις «δεύτερες σκέψεις» της Άγκυρας, είναι σοφότερο (και κατ’ αρχήν πιο χρήσιμο) να κρατάει ισορροπίες με το τουρκικό καθεστώς, παρά να βρυχάται αντιτουρκικά (με ξένα κόλυβα) σαν το ελληνικό ποντίκι…

Τι απομένει στο ελλαδιστάν; Τα προσχήματα… η astrazeneca… η pfizer… τα παραμύθια (αυτά τα τελευταία: όπως πάντα!)

Θάνατος και στους τρεις!

Πέμπτη 18 Μάρτη. Ο νυσταλέος Jo μίλησε! Και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους! Οι ρώσοι; Α χα! Αυτοί προσπάθησαν να υποστηρίξουν το ψόφιο κουνάβι στις προηγούμενες εκλογές, με υπόγειο και φθονερό τρόπο φυσικά, άρα χώθηκαν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν!

Ειδικά όμως ο Putin; Αυτός είναι wanted, dead or alive! Ρωτάει χτες ο άνκορμαν του ABC George Stephanopoulos (όποια πέτρα και να σηκώσεις…) τον νυσταλέο Jo εντελώς τυχαία: Πιστεύετε ότι ο ρώσος πρόεδρος είναι δολοφόνος; Και ο νυσταλέος, κάπως ανάμεσα σε χασμουρητό και φαγούρα στα δάκτυλα, απαντάει: Μμμμμμ-μμμμμ, ναι…. Πρόσθεσε αργότερα ότι “δεν έχει ψυχή” (πράγμα αναμενόμενο για δολοφόνο)…

Οι μουλάδες της Τεχεράνης; Α χα! Αυτοί προσπάθησαν να υπονομεύσουν το ψόφιο κουνάβι στις προηγούμενες εκλογές, με υπόγειο και φθονερό τρόπο φυσικά, άρα χώθηκαν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν! (Ο George δεν ρώτησε αν είναι κι αυτοί δολοφόνοι… Περιττό…)

Οι «κομμουνιστές» του Πεκίνου; Α χα! Αυτοί δεν έκαναν τίποτα, αλλά το σκέφτηκαν να χωθούν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν! Άλλωστε κάνουν «γενοκτονία» στην Xinjiang…

Σπάνια εποχή, και τα σπασμένα τα πληρώνουμε ήδη… Όποιος πάντως θέλει να δει την παράνοια της εξουσίας (και της παρακμής) μπορεί να το κάνει…

Μετά απ’ αυτά η Μόσχα ανακάλεσε τον πρεσβευτή της Anatoly Antonov από την Ουάσιγκτον, για διαβουλεύσεις (πάντα έτσι δικαιολογούνται τέτοιες κινήσεις). Αυτό θεωρείται σημαντικό έως πολύ σημαντικό γεγονός – κατά την γνώμη μας όμως ήταν απλά υποχρεωτικό.

Το πραγματικά σημαντικό θα είναι όταν ο γιου ες άρμυ θα αναγκαστεί να τα μαζέψει απ’ το ιράκ ή την συρία ή και τα δυο.

Συμμαχία στο φεγγάρι

Τετάρτη 17 Μάρτη. Πριν μια βδομάδα και κάτι, στις 9 Μάρτη, ο Zhang Kejian εκ μέρους της «κινεζικής εθνικής υπηρεσίας διαστήματος» (CNSA) και ο Dmitry Rogozin εκ μέρους της ρωσικής Roscosmos υπέγραψαν διακρατική συμφωνία συνεργασίας για την κατασκευή και την λειτουργία ενός «διεθνούς σταθμού έρευνας στη σελήνη»: μια κοινή βάση επί του εδάφους, τεχνοεπιστημονική και όχι μόνο.

Με τόσους δορυφόρους να περιστρέφονται γύρω απ’ την γη, κι όλο και μεγαλύτερη στρατηγική σημασία τέτοιων δορυφόρων και για στρατιωτική χρήση, το διάστημα έχει γίνει de facto πεδίο αναμέτρησης στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και το φεγγάρι είναι η πιο κοντινή «διαστημική ήπειρος» που πρέπει να κατακτηθεί.

Το ψοφιοκουναβιστάν πρόλαβε πέρυσι να αναγγείλει το «πρόγραμμα Άρτεμις» για τον εποικισμό της σελήνης ως το 2024… «Εποικισμός» δεν σημαίνει απλά την δημιουργία κάποιας βάσης, αλλά την κατάκτηση «ζωνών ασφαλείας» στο φεγγάρι. Δηλαδή την εξασφάλιση πως από εκεί δεν θα μπορεί κάποιος να «σημαδέψει» αμερικανικούς στόχους (χερσαίους ή διαστημικούς). Αν και υπήρχε απ’ το ’90 και μετά συνεργασία μεταξύ της Nasa και της Roscosmos σε διαστημικά προγράμματα, η Ουάσιγκτον επέκλεισε την Μόσχα απ’το «πρόγραμμα Άρτεμις». Η συμφωνία με το Πεκίνο είναι η ρωσικη απάντηση.

Το Πεκίνο έχει ένα ήδη καλά εξελιγμένο διαστημικό πρόγραμμα: στις 23 Νοέμβρη του 2020 εκτόξευσε στο φεγγάρι ένα ρομποτικό όχημα (Chang’e 5) που προσεδαφίστηκε στη σκοτεινή πλευρά στις 1 Δεκέμβρη, μάζεψε σχεδόν 2 κιλά δείγματα του εδάφους και επέστρεψε στη γη στις 16 Δεκέμβρη. Αυτή ήταν η 5η κινεζική αποστολή εξερεύνησης του φεγγαριού, η πρώτη με συγκέντρωση και μεταφορά δειγμάτων του εδάφους… Και, αυτό έχει ενδιαφέρον, ήταν η πρώτη ανθρώπινη διαστημική αποστολή τέτοιου είδους απ’ το 1976, όταν παρόμοια δουλειά είχε κάνει το σοβιετικό Luna 24. Μπορεί κανείς να φανταστεί τις τεχνολογικές εξελίξεις απ’ το 1976 ως το 2020 και το γιατί η κινεζική επιχείρηση είναι (αυτή η στιγμή) η πιο άρτια τεχνολογικά, παρότι δεν έχει κάνει ακόμα ανθρώπινο πάτημα στο φεγγάρι.

Αλλά ο διαστημικός ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός που έχει ξεκινήσει ήδη δεν θα μοιάζει καθόλου με τον αμερικανο-ρωσικό των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Τότε το φεγγάρι αυτό καθ’ αυτό ήταν αδιάφορο σαν «αξία χρήσης», είχε συμβολική σημασία, και το κύριο ζήτημα ήταν η ανάπτυξη των διηπειρωτικών πυραύλων (για πολεμική χρήση)· συνεπώς τα «διαστημικά προγράμματα» ήταν η εντυπωσιακή και για ευρεία κατανάλωση βιτρίνα τους ανταγωνισμού για την πυραυλική τεχνολογία. Τώρα όλος ο χώρος απ’ την γη ως τη σελήνη έχει αποικιοποιηθεί και αποικιοποιείται καπιταλιστικά· και κάποιου είδους «πόλεμοι στο διάστημα», ας πούμε καταστροφή δορυφόρων ή επιθέσεις έξω απ’ την ατμόσφαιρα προς την επιφάνεια της γης, δεν είναι επιστημονική φαντασία.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το Πεκίνο έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Όχι μόνο σχεδιάζει να δημιουργήσει μια «ειδική οικονομική ζώνη» γης-σελήνης ως το 2050 (άρα μόνιμες «μετακινήσεις» ανάμεσά τους) αλλά επίσης να προσθέσει έναν διαστημικό κλάδο στους «δρόμους του μεταξιού». Αυτό σημαίνει ότι θα προσφέρει συνεργασίες και ανταλλάγματα σε όλους τους συμμάχους της στην ασία, στην αφρική και στη λατινικη αμερική, ώστε να εγκατασταθούν εκεί διάφοροι γήινοι σταθμοί διαστημικής χρήσης.

Το βέβαιο είναι πως όταν οι δυτικοί ακούνε ότι «το Πεκίνο σχεδιάζει μέχρι τότε να…» ανατριχιάζουν. Αφενός επειδή έχουν καταλάβει ότι το κινεζικό καθεστώς έχει τους πόρους (ανθρώπους και χρήμα) για να κάνει πραγματικότητα σχέδια μαμμούθ. Αφετέρου επειδή πετυχαίνει αυτούς τους στόχους νωρίτερα απ’ τα ανακοινωμένα χρονοδιαγράμματα.

Η υπογραφή της διαστημικής συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου έχει θορυβήσει την Ουάσιγκτον· αλλά κανείς εκεί δεν πρέπει να ξαφνιάστηκε. Τώρα θα μπορούν να προσθέτουν στον κατάλογο της επικινδυνότητας των rivals και το «…θα μας πέσουν στο κεφάλι!!…»

(φωτογραφία πάνω: Η υπογραφή. Κάτω: το Chang’e 5 μάλλον σε γραφιστική αναπαράσταση).

Doha

Δευτέρα 15 Μάρτη. Οι συναντήσεις την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη δεν θα γινόταν θέμα στα μέρη μας (ίσως ούτε αλλού στον δυτικό κόσμο). Το να συναντηθούν οι υπ.εξ. της τουρκίας, της ρωσίας και του κατάρ δεν είναι σπουδαίο θέμα – ε;

No problem. Όπως ίσως θυμάστε έχουμε υποστηρίξει ότι μαζί (ή λίγο μετά) την Άγκυρα, στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης έκανε και το σεϊχάτο του κατάρ: πέρασε στο μπλοκ της Αστάνα, αν και διακριτικά. Κάπου το 2016… Το ραντεβού της περασμένης Τετάρτης (του 2021) ήταν η επισημοποίηση αυτής της συμμετοχής: η συζήτηση είχε βέβαια συρία, πολύ συρία· είχε όμως κι άλλα. Όπως: αφγανιστάν.

Αυτό που ανακοινώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο επίσημα είναι ότι η Ντόχα θα συμμετάσχει στις προσπάθειες για πολιτική λύση στη συρία… Χρειάζεται «αποκωδικοποίηση»; Η Ντόχα ως το 2015 πλήρωνε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης (: την μουσουλμανική αδελφότητα), όπως έκανε και η Άγκυρα. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι πλήρωναν τους ουαχαβίτες. Μετά η Ντόχα σταμάτησε· πράγμα που, μαζί με άλλες επιλογές, «τρέλλανε» τον τοξικό του Ριάντ που το καλοκαίρι του 2017 σχεδόν κήρυξε πόλεμο στο κατάρ, παρέα με άλλους διάσημους χουντικούς: των εμιράτων, του μπαχρέιν και της αιγύπτου. Τελικά ο πόλεμος πήρε μορφή οικονομική / εμπορική, αν και βίαιη… Η Ντόχα δεν είχε σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας των πολύ καλών σχέσεων με την Τεχεράνη (που ανέλαβε αμέσως την τροφοδοσία δια θαλάσσης όλων των ειδών ανάγκης που αποκλείστηκαν λόγω του τοξικού εμπάργκο) και την Άγκυρα (που αύξησε τον στρατό της στη βάση της στο κατάρ).

Πέρασε καιρός από τότε, ο τοξικός του Ριάντ είναι και δεν είναι, και το μπλοκ της Αστάνα θέλει να κλείσει όσο δυνατόν περισσότερες «τρύπες» (και) στο συριακό πεδίο μάχης, λόγω της προεδρίας του νυσταλέου Jo και των υαινών που τον ακολουθούν. Ασφαλώς η Ντόχα συμφωνεί· και η επισημοποίηση της βοήθειάς της, ενισχύει την «πειθώ» της σε όσους ένοπλους μπορεί να επηρεάσει στο Idlib. Πρακτικά ενισχύει το πολιτικό της κύρος έναντι του Ριάντ – και εναντίον του. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει στραφεί εναντίον της Ντόχα (και ούτε πρόκειται: στο κατάρ έχει την μεγαλύτερη βάση του στη μέση Ανατολή…), η παρουσία της στην όποια διαδικασία πολιτικής λύσης στη συρία αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον τα επιχειρήματα περί rivals (: Μόσχα, Τεχεράνη και αρκετή Άγκυρα) που είναι παλιοχαρακτήρες και θα καταστρέψουν τη μέση Ανατολή.

Γράψαμε «αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον»; Πρέπει να προσθέσουμε: και απ’ το Λονδίνο! Πώς αντιδρά σήμερα μια πολύ πρώην αυτοκρατορία που θα ήθελε να αναβιώσει το ένδοξο κυριαρχικό παρελθόν της αλλά βλέπει κάτι πρίγκηπες του οίκου των Thani να την γράφουν για χάρη της Δαμασκού; Απειλώντας να αφαιρέσει την αγγλική υπηκοότητα απ’ την αγγλογεννημένη και αγγλοθρεμένη κυρία Asma al-Assad! Ωωωω! Το Λονδίνο έριξε κάτι πυραύλους κατά του Άσσαντ τo 2018, αλλά κράτησε το χειρότερο για τώρα… Ε;

Αυτές οι εξελίξεις στο συριακό και ευρύτερα μεσανατολικό πεδίο μάχης (που θα έχουν συνέχεια, καθώς το επόμενο ραντεβού της τριάδας θα γίνει σύντομα στην Άγκυρα) κτυπάει και την ελληνική καθεστωτική ρητορική. Οι ελληνικές συμμαχίες, εν μέρει συμφεροντολογικές και εν μέρει της απελπισίας, είναι – ως γνωστόν – με το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Είναι οι συμμαχίες του συμμάχου, του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Όμως όταν συμμαχείς με παρακμιακούς έχεις πάντα την έγνοια της απέναντι πλευράς, του εχθρού. Σαν οικονομικός και ιδεολογικός παράγοντας στις αραβικές κοινωνίες (και όχι μόνο…) το κατάρ κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Συνεπώς η δημόσια αναγνώρισή του ως μέλους του μπλοκ της Αστάνα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Κάθε τι που αδυνατίζει ή δυσκολεύει τον «μεγάλο κρίκο» του άξονα (την Ουάσιγκτον) είναι ζόρι για την Αθήνα και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της.

Τέτοια ζόρια δεν θα είναι λίγα στο κοντινό μέλλον…

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο Cavusoglu, δεξιά ο Lavrov, και στη μέση ο Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, μασκοφορεμένος, πριν λίγες ημέρες. Η αισθητική δεν είναι η καλύτερη, αλλά ενδεχομένως η διακόσμηση να είναι επίχρυση, οπότε τα κριτήρια αλλάζουν…

φωτογραφία κάτω: Η “αγγλοσύνη” της κυρίας Άσσαντ θα ήταν, ασφαλώς, καρφί στο μάτι του Παρισιού, τους καιρούς που αυτοί οι δύο ιστορικοί ιμπεριαλισμοί, ο αγγλικός και ο γαλλικός, πίστευαν ότι μπορούν να μοιράζονται τον έλεγχο της μέσης Ανατολής… Τώρα πια θεωρείται προβληματικό ή και επικίνδυνο προνόμιο. Χάνοντας το έδαφος στη μέση Ανατολή το Λονδίνο πιστεύει φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τον τουπέ του. Δεν το σκέφτηκαν όμως, αλλά αν η κυρία Άσσαντ συμμαχήσει με την κυρία Μέγκαν σε μια αντιρατσιστική βάση και σ’ ένα αντι-ιμπεριαλιστικό metoo;)

Συρία

Δευτέρα 8 Μάρτη. Επί εβδομάδες η αεροπορία της Μόσχας στη συρία έχει αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την τακτοποίηση μερικών εκκρεμοτήτων στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αρχήν στον θύλακα του Idlib. Και, επίσης, στην έρημο στο κέντρο της συρίας (στην επαρχία της Homs αλλά και κοντά στην Deir Ez Zor), όπου υπάρχουν πάντα θύλακες αντικαθεστωτικών ελεγχόμενοι απ’ τον άξονα (: isis). Είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν την γνώμη που έχουμε διατυπώσει, ότι με αμερικανική προεδρία νυσταλέου Jo και γνωστές τις τακτικές και τους σκοπούς της Ουάσιγκτον, το μπλοκ της αστάνα προσπαθεί να κλείσει όσες περισσότερες «πληγές» μπορεί.

Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib, η τακτική των στοχευμένων βομβαρδισμών θα ελεγχόταν σαν δοκιμασμένη (από άλλους) και αναποτελεσματική· εκτός αν είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κι έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η περιβόητη Hau’at Tahrir al-Sham, η μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση μέσα στον θύλακα κι εκείνη που «έπαιρνε γραμμή» απ’ το Ριάντ, το Τελ Αβίβ (και τον άξονα ευρύτερα), δείχνει τώρα διατεθειμένη να συγχωνευτεί οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά με το ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα National Front for Liberation (NFL)…

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή και η ευθύνη της Άγκυρας έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα ήταν εδώ και χρόνια αυτή: το να «κλέψει» τους σύρους (και μη…) αντικαθεστωτικούς που έχουν συγκεντρωθεί στο Idlib μετά την ήττα τους σε άλλες περιοχές της συριακής επικράτειας απ’ τους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι (και τα αμερικανικά σχέδια για την «νέα μέση ανατολή»). Η Άγκυρα δοκίμασε διάφορες μεθόδους για να κάνει την δουλειά, από δωροδοκίες μέχρι ανοικτές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ NFL και HTS, αλλά εκτός απ’ την αφομίωση μικρότερων ομάδων ενόπλων που βρίσκονταν κάτω απ’ την ομπρέλα της HTS δεν κατάφερε κάτι. Ο κύριος όγκος της συγκεκριμένης οργάνωσης έμεινε ως πρόσφατα ένα σοβαρό αγκάθι στο πλευρό των σχεδιασμών του μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα η HTS δηλώνει διατεθειμένη να συγχωνευτεί με το NFL, σε μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση (με έναν διοικητή απ’ την HTS και δύο απ’ το NFL) και ένα ενιαίο «υπουργείο άμυνας» του θύλακα. Υποτίθεται ότι στον θύλακα υπάρχει και μια άτυπη «κυβέρνηση σωτηρίας», που θα παριστάνει τον πολιτικό προϊστάμενο των ενόπλων.

Αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την υποστηρίξη της Άγκυρας· και, εκτιμάμε, είναι προϊόν των πολλών βομβαρδισμών της Μόσχας. Αν οριστικοποιηθούν και σταθεροποιηθούν φέρνουν την κατάσταση στο Idlib στο σημείο δημιουργίας εκεί «επίσημων συνομιλητών» με το μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να βιαστεί κανείς συμπεραίνοντας ότι το μπλοκ της Αστάνα κατάφερε να βγάλει οριστικά απ’ τα πλευρά του το αγκάθι του Idlib. Ούτε οι τοξικοί των πετροδικτατοριών, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε η Ουάσιγκτον θα παραιτηθούν εύκολα απ’ τον όποιο έλεγχο είχαν στους ένοπλους του θύλακα. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες για να φανεί κατά πόσο η απόφαση της HTS είναι οριστική και σταθερή ή όχι…

Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, στη ζώνη βόρεια του Aleppo (που ελέγχεται από ένοπλους ελεγχόμενους απ’ την Άγκυρα) η αεροπορία της Μόσχας (αλλά και του Άσαντ) έκανε προχτές μια μεγάλη επίθεση σε τουλάχιστον 3 θέσεις, καταστρέφοντας πάνω από 200 βυτιοφόρα αλλά και εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υποτυπώδη εργαστήρια διύλισης του πετρελαίου που βγάζουν και λαθρο-εμπορεύονται οι βαστάζοι της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας, οι sdf. Τα κτυπήματα ήταν τόσο εύστοχα και οι καταστροφές τόσο μεγάλες ώστε οι εκτιμήσεις είναι πως αυτό το τόσο καίριο για την «οικονομία» (τις προσόδους δηλαδή) των sdf, το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου, θα κάνει μήνες για να ξαναρχίσει.

Αν και απ’ αυτό το λαθρεμπόριο επωφελούνται και οι “φιλο-Άγκυρα” ένοπλοι της περιοχής, δεν έχουμε καμμία αμφιβολία πως το τουρκικό καθεστώς συναίνεσε διακριτικά σ’ αυτές τις επιθέσεις. Πρόκειται για έμμεσες αλλά σαφείς επιθέσεις κατά των sdf και (πολύ έμμεσα) κατά της αμερικανικής κατοχής. Πριν 2 μέρες αυτοί οι βαστάζοι είχαν καταλάβει μια απ’ τις γέφυρες στον Ευφράτη, εμποδίζοντας την μεταφορά αγροτικών ειδών πρώτης ανάγκης απ’ την ανατολική μεριά (που ελέγχουν) στους κατοίκους των χωριών της δυτικής (που ελέγχει ο Άσαντ σε συνεργασία με την Τεχεράνη…).

Και στην περίπτωση αυτή εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι η αυξανόμενη πίεση του μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο η συμμαχία us army – sdf είναι πολύ πιο δύσκολη περίπτωση· ειδικά απ’ την στιγμή που υπό τον νυσταλέο Jo ο πρώτος εξοπλίζει όλο και περισσότερο τις αρβύλες του στην ανατολική συρία…

Ιδεολογικός αγώνας (ανθρώπινο κρέας μυρίζει πάντα…)

Σάββατο 6 Μάρτη. Ίσως είναι προϊόν του χριστιανισμού, από τότε που έγινε εξουσία: η αντιμετώπιση και η εξόντωση των αντιπάλων δεν γίνεται με πεζά, χρησιμοθηρικά επιχειρήματα αλλά με την επίκληση κάποιου είδους «ανώτερου σκοπού». Τόσο «ανώτερου» ώστε να νομιμοποιεί κάθε είδους κάθαρμα να κάνει ότι καλύτερο (δηλαδή ότι χειρότερο) μπορεί.

Τα δυτικά βασίλεια και οι δυτικές αυτοκρατορίες ποτέ δεν κατέκτησαν τον πλανήτη και ποτέ δεν εξόντωσαν τους πληθυσμούς εδώ κι εκεί για να τους κλέψουν τους πόρους ή για να τους κάνουν σκάβους, είλωτες. Ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο. Πάντα σκότωναν, λεηλατούσαν, κατακτούσαν, υπηρετώντας μια «ανώτερη αποστολή». Τον εκπολιτισμό, τον εκχριστιανισμό… Οι διάδοχοί τους, οι αυτοχαρακτηριζόμενες «δημοκρατίες» της δύσης, ποτέ δεν έκαναν κανένα πόλεμο, είτε παγκόσμιο είτε περιφερειακό, για να λεηλατήσουν πρώτες ύλες, να υποδουλώσουν ζωντανή εργασία, να εκμεταλλευτούν γεωγραφικές θέσεις, ότι είναι πρακτικά ο ιμπεριαλισμός. Πάντα δρούσαν με την συναίσθηση ενός ανώτερου καθήκοντος: για το καλό της ελευθερίας και της δημοκρατίας… Οι σταυροφορίες είναι ο αιώνιος τύπος αυτής της “ανωτερότητας”…

Σ’ αυτό το (ιστορικά) πρωτόγονο σημείο βρίσκεται πάντα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Οι απειλές εναντίον του είναι γνωστές. Σ’ ένα διάγγελμά του πριν 3 ημέρες με τίτλο Μια Εξωτερική Πολιτική για τον Αμερικανικό Λαό ο Παρωπίδας έδειξε την ιερή αποστολή που αναλαμβάνει το Joνυσταλεάν και ο ίδιος:

… Όσα περισσότερα μπορούμε να κάνουμε, εμείς και άλλες δημοκρατίες, για να δείξουμε στον κόσμο τις ικανότητές μας, όχι μόνο για τον δικό μας λαό αλλά και για κάθε άλλο, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε διαψεύσουμε το ψέμα που οι αυταρχικές χώρες αγαπούν να λένε, ότι ο δικός τους τρόπος είναι καλύτερος στην εξυπηρέτηση των βασικών ανθρώπινων αναγκών και ελπίδων. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος.

Συνεπώς το ερώτημα δεν είναι αν θα υποστηρίξουμε την δημοκρατία σ’ όλο τον κόσμο αλλά πως θα το κάνουμε.

Θα χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του παραδείγματός μας. Θα ενθαρρύνουμε άλλους να κάνουν βασικές μεταρρυθμίσεις, να βάλουν στην άκρη κακούς νόμους, να πολεμήσουν την διαφθορά και να σταματήσουν τις άδικες πρακτικές. Θα ενισχύσουμε την δημοκρατική συμπεριφορά.

Αλλά δεν θα προωθήσουμε την δημοκρατία με πολυέξοδες στρατιωτικές επεμβάσεις ή προσπαθώντας να ανατρέψουμε αυταρχικά καθεστώτα δια της βίας. Δοκιμάσαμε αυτές τις τακτικές στο παρελθόν. Αν και είχαν καλές προθέσεις δεν δούλεψαν. Έβγαλαν κακό όνομα στην προώθηση της δημοκρατίας, και έχασαν την εμπιστοσύνη του Αμερικανικού λαού. Θα κάνουμε τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους.

Μετατρέπονται, λοιπόν, οι ηπα σε μια μκο-με-πυρηνικά; Όχι βέβαια! Εννοείται ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον κάθε Guaido και τον κάθε Navalny, αυτούς τους «αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας» – και εννοείται ότι θα στηρίξουν κάθε πραξικόπημα και κάθε χούντα που θα φυλάει το χεράκι της Ουάσιγκτον με όρκους υπέρ της «δημοκρατίας και της ελευθερίας» – όπως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, την χούντα του Καΐρου… Εννοείται επίσης ότι θα αξιοποιήσουν κάθε διαθέσιμο proxy, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Εννοείται, τέλος, ότι δεν κάνουν βήμα για να φύγουν απ’ το αφγανιστάν, το ιράκ, την συρία, την υποσαχάρια αφρική…

Εκείνο που κάνει διαφορά απ’ την τετραετία του ψόφιου κουναβιού είναι η έμφαση στην αναζήτηση συμμάχων. Η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί ήδη· ονειρεύεται, λοιπόν, κάποιου είδους «κοινές σταυροφορίες» ώστε να αντιμετωπίσει την άλλοτε αργή και άλλοτε γρήγορη προώθηση των αντιπάλων της. Θα προσπαθήσει να αναστήσει το αγαπημένο της δίπολο στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, δημοκρατία εναντίον απολυταρχίας – ελπίζοντας ότι θα ξανανικήσει.

Έχει ελπίδες; Όχι! Πρώτον επειδή το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει ελάχιστα κοινά με το σοβιετικό καθεστώς· και κυρίως επειδή σε αντίθεση μ’ εκείνο πολεμάει (και νικάει) στο κατ’ εξοχήν γήπεδο των δυτικών ολιγαρχιών: το εμπόρευμα. Και μάλιστα όχι το φτηνό εμπόρευμα, αλλά το αναβαθμισμένο τεχνολογικά. Αν όμως η πολιτική απολυταρχία είναι πολύ περισσότερο αποδοτική τεχνολογικά και εμπορευματικά, κι αν επιπλέον δεν αναγκάζει κανέναν να την μιμηθεί, τότε από ιστορική άποψη διαθέτει κάθε καπιταλιστικό τεκμήριο εγκυρότητας και δύναμης!

Κι εκεί βρίσκεται το δεύτερο στοιχείο του εγκλήματος. Το 2020 δεν ήταν το Πεκίνο που προσπαθούσε να αντιγράψει το Λονδίνο, το Παρίσι, την Ουάσιγκτον ή το Βερολίνο, αλλά το ακριβώς αντίθετο: οι δυτικές ολιγαρχίες άρχισαν να ξεπερνούν επιθετικά και δια της βίας τις «ελευθεριάζουσες» και «δημοκρατικές» συνήθειές τους, υπέρ πιο απολυταχικών μορφών διοίκησης και ελέγχου. Με άλλα λόγια ο κινέζικος καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα αντίπαλος και παράδειγμα προς μίμηση – όπου συμφέρει τα δυτικά αφεντικά.

Δεν είναι οι σταυροφόροι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας· ποτέ δεν ήταν! Προσπαθούν, μόνο, να τις μετατρέψουν ξανά σε όπλα, την ίδια ιστορική περίοδο που τις απολιθώνουν σχεδόν εντελώς.

Ψάχνουν δηλαδή, και πάλι, για φτηνό και υπάκουο κρέας…

Είναι απειλή; Όχι, είναι προειδοποίηση…

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αργά ή γρήγορα το ποτήρι της υπομονής, συμπεριλαμβανόμενης της υπομονής της Συριακής κυβέρνησης μπορεί να ξεχυλίσει, και τότε θα ακολουθήσει ένα ανταποδοτικό κτύπημα, που θα οδηγήσει σε έναν καινούργιο γύρο έντασης. Αυτές οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν, είναι αντιπαραγωγικές. Ελπίζω η Ισραηλινή πλευρά θα ακούσει τις ανησυχίες μας, συμπεριλαμβανόμενων των ανησυχιών για την πιθανή κλιμάκωση της βίας στη Συρία.

Αυτά ξεκαθάρισε πριν καμμιά βδομάδα ο Alexander Laverentiev, «ειδικός απεσταλμένος» της ανεγκέφαλης αλεπούς (Putin) στη συρία. Με θέμα τις εντεινόμενες (και σταθερά αναπάντητες) επιθέσεις του φασιστικού ισραηλινού κράτους εναντίον της συριακής επικράτειας· με το «άλλοθι» ενός κηρυγμένου πολέμου του Τελ Αβίβ κατά της Τεχεράνης, επί συριακού εδάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα εκνευρίζεται και το δείχνει με τον ισραηλινό μιλιταρισμό. Στις 18 Σεπτέμβρη του 2018 ισραηλινά βομβαρδιστικά που είχαν κτυπήσει στη περιοχή της Λατάκεια «κρύφτηκαν» πίσω από ένα ρωσικό μεταγωγικό για να γλυτώσουν τους συριακούς αντιαεροπορικούς πυραύλους· με αποτέλεσμα να κτυπηθεί αυτό, σκοτώνοντας 15 ρώσους πεζοναύτες που μετέφερε. Τότε η Μόσχα είχε τρίξει τα δόντια στο Τελ Αβίβ, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε φανερά αντίποινα.

Τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Χωρίς isis πια εδώ και λίγα χρόνια στη συρία και στο ιράκ να παίζει τον διπλό ρόλο του (απ’ την μια μεριά του υποτιθέμενου «στόχου της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του άξονα και απ’ την άλλη του παράγοντα μόνιμης «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή που θα έκοβε την κινεζική οικονομική επέκταση προς τη Μεσόγειο και την ρωσική κάθοδο προς τον ινδικό) ο τοξικός του Ριάντ έχει αχρηστευτεί. Και το «κενό» το καλύπτουν όλο και πιο εντατικά «αυτοπροσώπως» μέλη του άξονα. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μια και το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo απ’ την άλλη, που είναι δηλωμένο κόμμα του πολέμου.

Το μπλοκ της Αστάνα και κάθε μέλος του χωριστά κινείται προς το παρόν σε μια γραμμή «αποτροπής» αυτής της οξυμένης επιθετικότητας. Η Άγκυρα με τις κινήσεις της (και) στο Αιγαίο, αφού η Μαύρη Θάλασσα είναι όλο και εντονότερα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον… Η Μόσχα με προειδοποιήσεις σαν την πιο πάνω προς το Τελ Αβίβ, με συστηματικές επιθέσεις στους αντικαθεστωτικούς του Idlib και αλλού, έχοντας ωστόσο το ένα μάτι της στην ουκρανική επικράτεια (ο νυσταλέος Jo σαν υπ.εξ. του Obama είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2014) που πολλά δείχνουν ότι θα ξαναεπιστρατευτεί… Και η Τεχεράνη προσπαθώντας απ’ την μια να αποφύγει τις «διπλωματικές» τρικλοποδιές του Joνυσταλεάν και απ’ την άλλη να κρατήσει μακριά τα όπλα του…

Η προειδοποίηση του Laverentiev δεν έχει μυστηριώδες περιεχόμενο. Λέει απλά ότι θα έρθει μια στιγμή που θα ρίξουμε κάποιο απ’ τα αεροπλάνα σας. Δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο αφού, για να γλυτώσουν από πυραυλικό κτύπημα τα ισραηλινά πολεμικά συχνά απομακρύνονται αρκετά απ’ τον συριακό εναέριο χώρο «πυροβολώντας» απ’ την ανατολική Μεσόγειο.

Η Μόσχα φημίζεται για την «υπομονή» της κι όχι για κούφιες κουβέντες. Έχει εγκαταστήσει στις συριακές βάσεις της τεχνολογίες ηλεκτρονικού πολέμου απέναντι στον οποίο το Τελ Αβίβ πιθανόν να μην έχει αντίμετρα. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόπος να περάσει απ’ τα λόγια στα έργα αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός συνεχίσει να δρα σα να μην έχει αντίπαλο.

Θα φανεί.

Κρίση συνείδησης;

Πέμπτη 25 Φλεβάρη. Η ε.ε. έπαψε να θεωρεί τον Guaido «αληθινό πρόεδρο» στη βενεζουέλα…. αλλά συνεχίζει να «κλωτσάει» τον Maduro: την περασμένη Δευτέρα επέβαλε νέες τιμωρίες σε 19 αξιωματούχους της κυβέρνησής του, επειδή “παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαίωματα”. Η απάντηση του Καράκας ήταν η απέλαση της πρέσβειρας της ε.ε. Isabel Brilhante…

Η διεθνής αμνηστία ανακοίνωσε προχτές ότι σταματάει να θεωρεί τον Navalny «κρατούμενο συνείδησης» (ανακάλυψε ότι είναι φασίστας!…) … αλλά θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την ελευθερία του… Το ότι ο ασήμαντος από πολιτική άποψη ακροδεξιός είναι φυλακισμένος όχι για την «πολιτική δράση» του αλλά για κατάχρηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, και ότι βρισκόταν έξω απ’ τα κάγκελα με περιοριστικούς όρους, αυτό ακόμα δεν συγκινεί την διεθνή αμνηστία… (Ας το σημειώσουμε κι αυτό: τον είχε κηρύξει «κρατούμενο συνείδησης» μόλις πριν ένα μήνα και κάτι, συγκεκριμένα στις 17 Γενάρη.)

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτική γελοιότητα, αλλά οι δικοί μας χαρακτηρισμοί δεν έχουν σημασία. Έχοντας χάσει το «μονοπώλιο της αλήθειας» (μονοπώλιο που είχε επιβάλει δια της βίας επί αιώνες…) ο δυτικός κόσμος αναγκάζεται, είτε σαν κράτη (π.χ. ε.ε.) είτε σαν πρωτοκλασσάτοι θεσμοί (π.χ. διεθνής αμνηστία) να ρεζιλεύεται στα μάτια τρίτων. «Τρίτοι» είναι ο υπόλοιπος πλανήτης…

Τώρα η ε.ε. ετοιμάζεται να επιβάλει καινούργιες «κυρώσεις» κατά του ρωσικού καθεστώτος – για τα μάτια του Navalny. Αυτές καθαυτές μπορεί να μην είναι σπουδαίες (και μένει να εγκριθούν). Τα κράτη μέλη της ε.ε. όπως και το Joνυσταλεάν, έχουν όμως την απαίτηση να συντηρήσουν «συμβολικά» έναντι τρίτων την ιδέα ότι είναι «υπερασπιστές της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Πρόκειται για τα ίδια κράτη (ή ένα μέρος απ’ αυτά…) που ετοιμάζονται να επιβάλλουν υγιειονομικό απαρτχάιντ στο εσωτερικό τους, ενάντια στους καθόλου αμελητέους αριθμητικά υπηκόους τους που αρνούνται τον πλατφορμιασμό, αφενός για να τους εκβιάσουν (ώστε οι φαρμακομαφίες να πετύχουν τα αστρονομικά κέρδη που προβλέπουν για το 2021…) και, αφετέρου, για να «σώσουν» (λένε) τις αεροπορικές και τουριστικές τους βιομηχανίες το ερχόμενο καλοκαίρι. Και, φυσικά, είναι τα ίδια κράτη που όταν δολοφονούνται μαζικά άοπλοι παλαιστίνιοι διαδηλωτές (30 Μάρτη – 12 Οκτώβρη 2018, the Great March of Return) ή η χούντα του Καΐρου έχει 60.000 (εξήντα χιλιάδες…) πολιτικούς κρατούμενους και δολοφονεί με βασανιστήρια ακόμα και πρωτοκοσμικούς (Giulio Regeni…) σφυρίζει… Και δυσκολεύεται…

Η αμφισβήτηση της «δυτικής υπεροχής» σε ζητήματα ελευθεριών και δικαιωμάτων γίνεται, δυστυχώς, ενδοκαπιταλιστικά. Απ’ τους ανταγωνιστές. Και από σαφώς “δεξιότερες”, αυταρχικές θέσεις. Αυτό θα έχει δραματικές συνέπειες (σε βάρος μας…) ακόμα και στο κοντινό μέλλον: όσο περισσότερο τα δυτικά αφεντικά χάνουν ή φοβούνται ότι θα χάσουν την πλανητική κυριαρχία τους, τόσο περισσότερο θα προσπαθούν να μπετονάρουν τους υπηκόους τους…

Για πάσα χρήση…