Tag: ρωσία

Ουκρανία

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Λόγω του μεγέθους των σημερινών σχολίων αλλά και της σοβαρότητας του θέματος, το μεταθέτουμε για την επόμενη εβδομάδα…

Η πολυδιάστατη…

Δευτέρα 13 Δεκέμβρη>> Τελικά δεν έφαγε ξύλο ο ρημαδοΚούλης στο Sochi… Ή δεν έφαγε τόσο ώστε να φαίνεται… Η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) ήταν κουρασμένη: είχε γυρίσει από μια διήμερη επίσκεψη στο Ν. Δελχί (με πλούσιες και μεγάλες συμφωνίες)∙ είχε υποστεί για ώρες και τον νυσταλέο Jo με το συνεργείο του (για το καλό της ανθρωπότητας…)∙ οπότε τι να λέει το ραντεβού της με τον ρημαδοΚούλη; Αν άκουγε κανείς τις δηλώσεις του Putin μετά, θα νόμιζε ότι πρόκειται για υπουργό δασών-και-εμπορίου! Τίποτα, εντελώς τίποτα, απ’ τα ζητήματα που καίνε είτε στην ανατολική Μεσόγειο είτε στα ανατολικά βαλκάνια…

Ο ρημαδοΚούλης απ’ την μεριά του, έπρεπε να πουλήσει «λιώσιμο των πάγων» στις ελληνορωσικές σχέσεις σ’ ένα κοινό που περιμένει ή ελπίζει σ’ έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο (!!). Έπρεπε επίσης να ξορκίσει την αποτυχία του (αναμενόμενη πάντως) να πείσει την ανεγκέφαλη αλεπού να πείσει την gazprom να κάνει μια καλύτερη τιμή στο αέριο που πουλάει στο ελλαδιστάν.* Πέταξε λοιπόν στις δηλώσεις του δυο κουβέντες και για την επιθετικότητα της τουρκίας, και την «ειρήνη στην ανατολική Μεσόγειο», ξέροντας ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει – στη ρωσία… Τα γνωστά άσφαιρα και εθνοπατριωτικά…

Εκείνα που βαριόταν να πει η ανεγκέφαλη αλεπού, τα είχε πει νωρίτερα ο υπ.εξ. Lavrov στον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα, στη Ρώμη∙ και τα επανέλαβε λίγες μέρες μετά ο εκπρόσωπος τύπου της ανεγκέφαλης αλεπούς Dmitry Peskov συντευξιαζόμενος σε ελληνικό καθεστωτικό κανάλι: … Το πρόβλημα είναι πολύ απλό: συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι στρατιώτες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο έδαφός σας. Μεταφέρονται εκατοντάδες, χιλιάδες μονάδες στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω της Αλεξανδρούπολης και ούτω καθεξής. Ανοίγετε νέες εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ μας κατονομάζει ως εχθρό και το ΝΑΤΟ προετοιμάζει τον βασικό σκοπό της Συμμαχίας, που δεν είναι άλλος από το αναχαιτίσει τη Ρωσία…

Πολύ απλό, πράγματι, και εντελώς σαφές: είστε εχθροί – αλλά είμαστε ευγενικοί (ακόμα)! Ο Peskov (που παρεπιπτόντως είναι σπουδαγμένος «τουρκολόγος»…) δεν είπε «η τουρκία όμως δεν είναι εχθρός»… Όταν ρωτήθηκε πως βαθμολογεί τις σχέσεις της Μόσχας με την Άγκυρα και την Αθήνα έβαλε 7 στην πρώτη και 6 στην δεύτερη, πράγμα που συντηρεί την χρήσιμη αυταπάτη των εθνικόφρονων μαζών του ελλαδιστάν ότι με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο σε εξέλιξη «τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια».

Αλλά είναι.

(* Οι τιμές του φυσικού αερίου έχουν γίνει αγαπημένο παιχνίδι στα χρηματιστήρια αυτήν την εποχή, κάτι που σημαίνει άνοδο – άνοδο – άνοδο. Η ανεγκέφαλη αλεπού είχε κατηγορήσει το φθινόπωρο τα ευρωπαϊκά κράτη για την “ενεργειακή κρίση”, επειδή είχαν αλλάξει τα μακρόχρονα συμβόλαια με την gazprom που εγγυώνται σχετική σταθερότητα στις τιμές, υιοθετώντας την αγορά σε «τιμές spot», δηλαδή στις χρηματιστηριακές τιμές, που το 2019 ήταν χαμηλότερες απ’ τις προβλεπόμενες στα συμβόλαια. Άλλαξε όμως το βιολί το 2021, και οι τιμές του φυσικού αερίου (μαζί με τις τιμές του ρεύματος) άρχισαν να εκτοξεύονται…

Τέτοια περίπτωση ακριβώς είναι η ΔΕΠΑ: πήγε για μαλλί το 2019, το 2020 είχε περμανάντ, αλλά το 2021 βγήκε κουρεμένη. Τώρα ζητάει έλεος απ’ την gazprom απ’ όπου προέρχεται το 50% του γκαζιού που καταναλώνεται στο ελλαδιστάν, και ο ρημαδοΚούλης είχε μια κρυφή ελπίδα μήπως αν θυμόταν τον σημαντικό ρόλο του ρωσικού στόλου (υπό την διοίκηση του ολλανδού Χέιδεν) στη ναυμαχία του Ναυαρίνου η καρδιά της ανεγκέφαλης αλεπούς γινόταν βούτυρο.

Τίποτα όμως… Ο ρημαδοΚούλης μόνο μουρμούρισε στις δηλώσεις του στο Sochi κάτι του είδους «ε, να μην μας χρεώσετε όσο λέει η αγορά, ε;» Στα ζόρια του καπιταλισμού, ως γνωστόν, οι φιλελεύθεροι ξεχνούν ότι είναι οπαδοί «των νόμων της αγοράς» και γίνονται κρατιστές…)

Η πολυδιάστατη…

Τρίτη 7 Δεκέμβρη>> Μέσα σ’ όλα αυτά, και έχοντας επιδείξει την αγάπη-του-για-τον-άνθρωπο (όχι οποιονδήποτε! για τους μετόχους και τους ceo των φαρμακομαφιών!) ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης κάνει αύριο μια γρήγορη τουρνέ. Στον καλό σύμμαχο (το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ) και μετά στο Σότσι, για ένα γρήγορο (ραντεβού) με την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), χωρίς καν διανυκτέρευση και φιλοξενία.

Και μόνο η ταχύτητα αυτής της δεύτερης συνάντησης δείχνει πως είτε ο ρημαδοΚούλης είναι «γραμματοκομιστής» κάποιου απ’ τους συμμάχους του προς τη Μόσχα (το ισραήλ;), είτε ότι θέλει δυο τρεις φωτογραφίες για να τις πουλήσει στο εσωτερικό σαν «πολυδιάστατη διπλωματία».

Αυτό το ραντεβού συμπίπτει με την μεγάλη κίνηση στο λιμάνι / επιμελητειακή βάση στης Αλεξανδρούπολης, όπου ο us army φορτώνει και ξεφορτώνει όπλα, τανκς, ελικόπτερα και πεζοναύτες σε μεγάλη ποσότητα, με προορισμό την συνέχιση της πολιορκίας της ρωσικής επικράτειας από ευρωπαϊκό έδαφος… Ο ρημαδοΚούλης είναι ο πολιτικός εκπρόσωπος αυτής της διευκόλυνσης. Την οποία, τι σύμπτωση, εποπτεύει ο αμερικάνος πρέσβης Pyatt, που (άλλη σύμπτωση) είναι ο ένας απ’ τους δύο καθοδηγητές της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου, στις 20 Φλεβάρη του 2014∙ σφαγή που οδήγησε σε φασιστικό πραξικόπημα που συνεχίζεται ως τώρα σαν “επίσημη” εξουσία… Και, ως γνωστόν, η επιβίωση αυτού του φασιστικού πραξικοπήματος είναι η πρόφαση που χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (δηλαδή και το ελλαδιστάν…) για να στήνει βάσεις και στρατόπεδα δίπλα στα ρωσικά σύνορα∙ ενώ η Μόσχα δεν κάνει το ίδιο, ας πούμε στο μεξικό… Ιμπεριαλιστικός κύκλος!

Να ήταν μόνον αυτά; Το ελλαδιστάν έβαλε χοντρά το χέρι του (μέσω και του χριστιανού αρχιτράγου της Istanbul) στην αντι-ρωσική «εθνικοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του ουκρανικού παπαδαριού το 2019. Το θέμα δεν έχει κλείσει, το αντίθετο (φωτογραφία επάνω).

Με δυο λόγια τα αφεντικά του ελλαδιστάν έχουν αρπάξει ως τώρα κάθε διαθέσιμη ευκαιρία για να συμμετάσχουν στον 4ο παγκόσμιο και κατά της Μόσχας. Στις 9 και στις 10 Δεκέμβρη ο ρημαδοΚούλης θα πάρει τηλε-μέρος στην «παγκόσμια διάσκεψη των δημοκρατιών» που οργανώνει ο σύμμαχος νυσταλέος Jo, στην οποία (φυσικά) δεν προσκλήθηκαν ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Τεχεράνη: μια χοντροκομμένη προσπάθεια της Ουάσιγκτον να δείξει (σε ποιόν;) ότι παραμένει «παγκόσμια δύναμη» και ότι έχει μια ιδεολογική (τουλάχιστον) ηγεμονία σαν φύλακας-της-δημοκρατίας…. Συγκλονιστικό!

Μ’ αυτά (και άλλα) τι γυρεύει ο ρημαδοΚούλης στο Σότσι αν δεν πάει για delivery; Τα ντόπια καθεστωτικά μήντια τον μοστράρουν σαν τον «στιβαρό ηγέτη» που αφενός θα μιλήσει με τον Putin για δουλειές, αφετέρου θα του ζητήσει τον λογαριασμό για την ανατολική Μεσόγειο, την τουρκία… Αν αυτά ισχύουν θα φάει πολύ ξύλο, που είναι πιθανό να μην το γλυτώσει έτσι κι αλλιώς∙ ειδικά αν η ανεγκέφαλη αλεπού επιλέξει να τον αξιοποιήσει για να πει δημόσια μερικές κουβέντες ακόμα στον νυσταλέο.

Ενώ το ρατσιστικό ισραήλ; Εκεί είναι για φιλική κουβεντούλα. Αν μπορούσε ο ρημαδοΚούλης να φέρει πίσω και κανά χιλιόμετρο απ’ τον (θαμμένο βαθιά…) east med καλά θα ήταν! Εθνικό εικόνισμα θα γινόταν… Διότι μπορεί το ελλαδιστάν να μην έγινε hub gazier, μπορεί να έγινε hub militaire, αλλά hub έγινε διάολε!

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 3

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στέκονται αμήχανα έως μουδιασμένα. Ο σκληρός εθνοφασιστικός πυρήνας ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαγκιστρωθεί απ’ τον χρόνιο αντιτουρκισμό – θα χάσει τον λόγο ύπαρξής του! Αντιμετωπίζοντας τα πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της όπου-νάναι-κατάρρευσης του τουρκικού κράτους / καπιταλισμού ή, έστω, του «σουλτάνου» Ερντογάν (εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια…), προσπαθεί να διαμορφώσει μόνιμες αντιτουρκικές «συμμαχίες». Το «αντιτουρκικές» σημαίνει υποχρεωτικά και αντι-ευρασιατικό project: η Άγκυρα είναι στρατηγικός παράγοντας αυτού του project όχι μόνο για τον εαυτό της ή για την Μόσχα αλλά για το σύνολο της κεντρικής ασίας, ακόμα και για την Ισλαμαμπάντ και το Πεκίνο.

Βάζοντας όλες τις ελπίδες τους για γεωπολιτικές προσόδους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (όπως αυτός φάνηκε να διαμορφώνεται επί ψόφιου κουναβιού) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες (ανεξάρτητα από κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα) δεν έχουν περιθώρια ελιγμών. Αίφνης, για παράδειγμα, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να «ζεστάνει» κάπως τις παγωμένες σχέσεις με την Μόσχα… Ο ρημαδοΚούλης πρόκειται να κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στη Μόσχα, σε μια βδομάδα. Και μόνο το ότι δεν θα φιλοξενηθεί ούτε για ένα βράδυ δείχνει… Το πως αντιμετωπίζει το ρωσικό καθεστώς την Αθήνα φάνηκε πιο καθαρά απ’ τον τρόπο που αντιμετώπισε ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ τον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα όταν τρακαρίστηκαν στο Παρίσι, στην (μια ακόμα…) πρόσφατη «διάσκεψη για τη λιβύη». Γιατί έχετε γίνει μια μεγάλη αμερικανική βάση; ρώτησε ο Λαβρόφ… Για να εισπράξει την χαζοχαρούμενη (τι άλλο;) απάντηση του γίγαντα ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα: μην ανησυχείτε, είναι καθαρά αμυντική η σχέση, δεν είναι εναντίον σας… (Αα!!! Κι εμείς νομίζαμε…)

Αν είσαι genious δεν κρύβεται∙ και ο γύπας έλληνας υπ.εξ. έβαλε τον ρώσο στη θέση του… έτσι δεν είναι; Ακόμα και τα ψάρια του Αιγαίου ξέρουν τους στόχους της ελληνο-αμερικανικής συμμαχίας∙ αλλά ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είναι ένα τόσο χαριτωμένος καραγκιόζης που έχει παντού μόνο φίλους! Υποθέτουμε πως όταν ο ρημαδοΚούλης βρεθεί στη Μόσχα, αφού χρειαστεί να περιμένει λίγο ή κάπως περισσότερο για να τα πει με (και να τ’ ακούσει από) την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), θα σταθεί στο ίδιο ύψος. Αν καταφέρει να πάρει υποσχέσεις για ρωσικές «επενδύσεις» στο ελλαδιστάν θα στεναχωρήσει την Ουάσιγκτον∙ αν γυρίσει με άδεια χέρια θα βρει να πει (τα φερέφωνα δηλαδή) κάποια απ’ τις συνηθισμένες παπαρολογίες. (Δεν είναι λίγες οι αντι-ρωσικές κινήσεις της Αθήνας: απ’ την στήριξη του αντι-ρωσικού παπαδαριού στο Κίεβο ως την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη.

Αααα, όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις κύριε Putin!)

Η απόλαυση της εικονικής πραγματικότητας…

Δευτέρα 8 Νοέμβρη>> Οι ρώσοι συγκεντρώνουν στρατό στα σύνορα με την ουκρανία! Οι ρώσοι ετοιμάζονται να εισβάλουν στην ουκρανία! Πρέπει να στείλουμε πλοία και βομβαρδιστικά και πυραύλους στη Μαύρη Θάλασσα για να φοβηθούν οι ρώσοι και να μην εισβάλουν στην ουκρανία!! Χαμός!!! Ακόμα και κοτζάμ νυσταλέος Jo ζήτησε απ’ το Βερολίνο να ασκήσει πίεση στη Μόσχα μέσω του αγωγού nord stream 2 (πώς ακριβώς ασκείται μια τέτοια πίεση; στέλνοντας το αέριο πίσω;)

Μεγάλος χαμός γίνεται – στα αμερικανικά και όχι μόνο media!.. Είναι η χαρά της εικονικής πραγματικότητας… Το να μιλήσουμε για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» θα ήταν αστείο απ’ την μεριά μας, εφόσον τα καθεστωτικά ψέμματα (και όχι μόνο στις ηπα…) έχουν απογειωθεί, έχουν περάσει την στρατόσφαιρα, κινούνται σ’ ένα άλλο σύμπαν, ίσως σ’ ένα metaverse, εκεί όπου κάθε «κοινωνικά υπεύθυνος» υπήκοος οφείλει να ζει.

Τι συμβαίνει όμως; Ένας απ’ τους πιο αρμόδιους, ο επικεφαλής του ουκρανικού «συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας» Oleksiy Danilov, που θα περίμενε κανείς να ουρλιάζει δέκα φορές περισσότερο κατά της Μόσχας, το έθεσε ως εξής πριν λίγες ημέρες:

…Υπάρχει μια ηθελημένη παραπληροφόρηση. Ας πω λοιπόν ότι αυτά που γράφονται δεν είναι αλήθεια. Σήμερα δεν είναι αλήθεια. Παρακολουθούμε όλες τις διαδικασίες, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται αυτή η παραπληροφόρηση. Το τι θα γίνει αύριο δεν το ξέρουμε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει συγκέντρωση [ρωσικού στρατού στα σύνορα], δεν γίνονται αυτά που γράφουν… Η κατάσταση στα σύνορα ουκρανίας – ρωσίας δεν έχει αλλάξει. Δείχνουν φωτογραφίες από δορυφόρο, αλλά θα πρέπει να τις συγκρίνουν με φωτογραφίες πριν δυο βδομάδες ή ένα μήνα. Θα είναι οι ίδιες…

Ανάλογα απάντησε και το ουκρανικό υπ.αμ. (ναι, υπάρχει τέτοιο…). Αλλά – προφανώς – αυτοί εκεί πέρα που είναι δίπλα στον «μεγάλο εχθρό» και κινδυνεύουν άμεσα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Αντίθετα τα καθεστωτικά αμερικανικά media Politico και Washington Post ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΡΩΣΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ!!! Τελεία και παύλα! Κι όποιος το αμφισβητεί είναι «fake news»!!!

Τι έχει πάθει η πρώην υπερδύναμη; Αυτό που παθαίνουν οι πρώην ηγεμόνες: παραισθήσεις! Είναι βέβαια ασυνήθιστο να τρεκλίζουν βασικοί πυλώνες ενός καθεστώτος (όπως, π.χ., τα media) τόσο πολύ ώστε να τους διαψεύδουν ακόμα κι εκείνοι που, υποτίθεται, χρειάζονται την προστασία του, κι αυτοί (οι πυλώνες) να συνεχίζουν το βιολί τους.

Ναι, μπορεί όποιος θέλει να κουνήσει το κεφάλι του… Αλλά δεν υπάρχει manual με οδηγίες για την σωστή παρακμή. Οπότε «παίζει» αυτοσχεδιασμός. Αυτοσχεδιασμός με πυρηνικά; Δυστυχώς…

Ινδοκούς

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Φεύγοντας απ’ το αφγανιστάν ο αμερικανο/νατοϊκός στρατός κατοχής έμεινε – για να χρησιμοποιήσει την εναλλακτική τακτική του. Το «πόλεμο 4ης γενιάς» ή, στην κοινή γλώσσα, την τρομοκρατία. Βόμβες στο ψαχνό. Η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει στην αφγανική επικράτεια περίπου 2.000 μέλη και στελέχη του isis απ’ την συρία, που ενώ δεν κατέχουν αξιόλογο έδαφος, είναι ικανοί για την βασική δουλειά. Την διαρκή αποσταθεροποίηση του καθεστώτος των ταλιμπάν. Συνεπώς; Βόμβες σε τζαμιά και σε αγορές…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα όχι μόνο οι ταλιμπάν αλλά και οι φανεροί πια σύμμαχοί τους. Πριν πέντε ημέρες (στις 20 Οκτώβρη) έγινε στη Μόσχα η πρώτη διευρυμένη συνάντηση υψηλού επιπέδου εκείνου που αποκαλούμε «μπλοκ του ινδοκούς» + το Ν. Δελχί. Τυπικά και κανονικά το ραντεβού ήταν μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Ισλαμαμπάντ και Ουάσιγκτον. Η Μόσχα μεγάλωσε τον κατάλογο των καλεσμένων, συμπεριλαμβάνοντας το ιράν, το καζακστάν, το τατζικιστάν, το τουρκμενιστάν, το κιργιζιστάν, το ουζμπεκιστάν – και την ινδία. Για λόγους γεωπολιτικής ευγένειας αυτήν την τελευταία, αφού είναι γνωστό ότι το ινδικό καθεστώς θεωρεί τις εξελίξεις στο αφγανιστάν αντίθετες με τα συμφέροντά του… Διαβλέποντας η Ουάσιγκτον την βεβαιότητα ότι με την παρουσία της στο ραντεβού απλά θα νομιμοποιούσε την περιθωριοποίησή της, δεν πήγε – βρήκε κάποια πρόφαση. Ακόμα καλύτερα: η «τύχη» της κεντρικής ασίας βρίσκεται πια στα χέρια (και στις μπίζνες) του ευρασιατικού project σχεδόν αποκλειστικά.

Λέμε «σχεδόν». Προς το παρόν το μπλοκ του Ινδοκούς δεν αναγνωρίζει μεν επίσημα το καθεστώς των ταλιμπάν, το αναγνωρίζει όμως ανεπίσημα. Όχι μόνο για να το στηρίξει απέναντι σε οποιαδήποτε αμερικανική τακτική αποσταθεροποίησης. Αλλά και για να κρατήσει ανοικτές σε διεθνείς οργανισμούς (κυρίως στον οηε) το ζήτημα των αμερικανικών / νατοϊκών ευθυνών για την 20χρονη κατοχή και για το «πάγωμα» σημαντικών ποσών που βρίσκονται σε διεθνείς τράπεζες∙ ποσά που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στην Καμπούλ. Αυτή η μισο-αναγνώριση σημαίνει ότι τα κράτη του μπλοκ θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και χρήμα (όχι και τόσο ανοικτά το δεύτερο) στην κυβέρνηση των ταλιμπάν∙ αλλά επίσης ότι η Μόσχα (και όχι μόνο…) θα βοηθήσει «αθόρυβα» τους ταλιμπάν στην εκκαθάριση των ενόπλων του isis.

Η κινεζική προσέγγιση είναι σαφής. Πρόσφατο άρθρο στους καθεστωτικούς global times εξηγούσε: Το αφγανιστάν έχει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης και αξίζει για επενδύσεις… η χώρα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο… αν το αφγανιστάν μπορεί να στηριχτεί στις εξορύξεις για να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, θα συμβάλει σημαντικά στην περιφερειακή σταθερότητα και αυτό εξυπηρετεί τα κινεζικά συμφέροντα. Το κατά πόσο θα επενδύσουν κινεζικές επιχειρήσεις εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το κατά πόσον οι ταλιμπάν μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια της εγχώριας παραγωγής και των κατασκευών, την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια, και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έτσι ώστε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών…

Οι καθεστωτικοί global times λένε την μισή αλήθεια: κινεζικές επιχειρήσεις έχουν κάνει ήδη συμφωνίες εκμετάλλευσης διαφόρων κοιτασμάτων, με το προηγούμενο καθεστώς…. Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ασφάλειας έναντι των βομβών-στο-ψαχνό είναι σημαντικό, ειδικά αφού τέτοιες επιθέσεις εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών έχουν ξεκινήσει στο πακιστάν μετά την «αποχώρηση» των στρατών κατοχής στο αφγανιστάν.

Το βασικό, κατά συνέπεια, είναι να «κοπούν τα αμερικανικά χέρια» στο αφγανιστάν όσο περισσότερο γίνεται. Κι αυτό είναι το πιο άμεσο συμπέρασμα (διατυπωμένο έμμεσα) της συνάντησης στη Μόσχα. Που έχει γρήγορη συνέχεια. Στις 21 Οκτώβρη ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mahmood Qureshi μαζί με στελέχη διαφόρων υπουργείων βρέθηκε στην Καμπούλ. Και μεθαύριο (27 Οκτώβρη) οι υπ.εξ των άμεσων γειτόνων του αφγανιστάν (ιράν, πακιστάν, τουρκμενιστάν, ουζμπενιστάν, τατζικιστάν, κίνα) συν την ρωσία, θα συναντηθούν στην Τεχεράνη.

Εννοείται ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν είναι καλεσμένη…

(φωτογραφία: Πανοραμική άποψη της συνάντησης στη Μόσχα).

Μαύρη Θάλασσα

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Η αναγκαστική αναδίπλωση του us army απ’ το Ινδοκούς έχει οδηγήσει (αναπόφευκτα δυστυχώς…) στην ακόμα πιο έντονη δραστηριοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά ρωσικά σύνορα, δηλαδή στον Καύκασο και στη Μαύρη Θάλασσα. Ο αμερικάνος υπ.αμ. Lloyd Austin έκανε μια μίνι περιοδεία στην περιοχή, με πρώτο σταθμό το Tbilisi (Τυφλίδα) και δεύτερο το Κίεβο.

Στην γεωργία, στις 18 Οκτώβρη, ο Austin υπέγραψε «μνημόνιο συναντίληψης για την άμυνα της χώρας» – όπου η Ουάσιγκτον έχει ήδη εγκαταστήσει «εκπαιδευτές» του γεωργιανού στρατού. Αλλά η γεωργία είναι ασήμαντη στρατιωτικά, έχει ηττηθεί ήδη μια φορά απ’ τον ρωσικό στρατό σε χρόνο dt, και δεν απασχολεί την Μόσχα.

Η επίσκεψη στο Κίεβο, στις 19 Οκτώβρη, είχε διαφορετικό βάρος. … Ας το ξεκαθαρίσουμε, η Ρωσία ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και είναι εμπόδιο σε μια ειρηνική λύση… καλούμε ξανά την Ρωσία να τερματίσει την κατάληψη της Κριμαίας, να σταματήσει να ενισχύει τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία, να σταματήσει τις αποσταθεροποιητικές της ενέργειες στη Μαύρη Θάλασσα και στα σύνορα της Ουκρανίας, και να σταματήσει τις διαρκείς κυβερνοεπιθέσεις και τις υπόλοιπες κακόβουλες ενέργειές της κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους… Αυτά δήλωσε ο Austin στη συνέντευξη τύπου μετά την συνάντησή του με τον ουκρανό υπ.αμ. (υπάρχει και τέτοιος εκεί…) Andriy Taran.

Η Ουάσιγκτον υποτίθεται ότι προωθεί την ένταξη του Κιέβου στο νατο, αλλά αυτό είναι μόνο ένα κακοφτιαγμένο προπέτασμα καπνού. Το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς δεν μπορεί να μπει στο νατο πρώτον επειδή Παρίσι και Βερολίνο βάζουν βέτο, και δεύτερον επειδή απαγορεύεται να γίνει μέλος ένα κράτος με ανοικτά συνοριακά ζητήματα. Ουσιαστικά, κάτω απ’ το πέπλο της νατοϊκής ένταξης, η Ουάσιγκτον προωθεί την δική της «στρατιωτική συνεργασία» με το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς, σε διμερή βάση. Και αυτό είναι που εκνευρίζει (όχι άδικα) την Μόσχα.

Έχει ενδιαφέρον κατά συνέπεια η αντίδραση της «ανεγκέφαλης» αλεπούς (aka: Putin):

…Η στρατιωτική ανάπτυξη [των ηπα] στην περιοχή της Ουκρανίας είναι ήδη σε εξέλιξη, κι αυτό αποτελεί μια αληθινή απειλή για την Ρωσία. Έχουμε το νου μας. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας στο εγγύς μέλλον.

Απαγορεύεται στον Ουκρανικό λαό να έχει κυβερνητικά σώματα που θα υπηρετούν άμεσα τα συμφέροντά του… Η Ουκρανία πρακτικά ελέγχεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι νίκησαν στον αγώνα για ανεξαρτησία και έχουν εξτρεμιστικές πολιτικές απόψεις, αδιάφορο ποιος είναι κατ’ όνομα ο επικεφαλής του κράτους… Η σιωπηλή πλειοψηφία ψηφίζει [αυτούς τους κατ’ όνομα…] με την ελπίδα ότι θα εκπληρώσουν τις εκλογικές τους υποσχέσεις, αλλά η όχι και τόσο σιωπηλή, καταπιεστική εθνικιστική μειοψηφία τους κλέβει την ελευθερία να παίρνουν τις αποφάσεις που περιμένει ο Ουκρανικός πληθυσμός. Αυτοί είναι που στην πραγματικότητα κυβερνούν… Αυτή η κατάσταση είναι αδιέξοδη.

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες (προηγήθηκε ο Medvedev, δες προηγούμενη Δευτέρα Black sea) που το ρωσικό καθεστώς αναφέρεται σε αναμενόμενη «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο – και δεν υπάρχουν εκλογές στον ορίζοντα (οι βουλευτικές είναι το 2023 και οι προεδρικές το 2024). Επιπλέον ο Putin μοιάζει να αθωώνει τον τωρινό ουκρανό πρόεδρο (και πρώην επαγγελματία κωμικό…) Zelensky, που θεωρούνταν φιλορώσος πριν εκλεγεί, για να γίνει στη συνέχεια υποχείριο των φασιστών της ουκρανίας.

Φλυαρεί λοιπόν αυτοσχεδιάζοντας η Μόσχα; Ή πράγματι «κάτι» περιμένει (και όχι απλά «περιμένει»);

Θα δούμε… (Εν τω μεταξύ οι τυπικές «διπλωματικές» σχέσεις μεταξύ Μόσχας και νατο έχουν γίνει παγόβουνο, πράγμα που σημαίνει ότι το θρυλικό «φαινόμενο του θερμοκηπίου» δεν έχει καμμία ισχύ σ’ αυτή την πλευρά του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αλλά για την Μόσχα, το έχουμε υποστηρίξει ήδη, δεν χρειάζεται κάποιου είδους «θερμός πόλεμος» σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αρκεί το Κίεβο να γλυστρίσει απ’ τα αμερικανικά χέρια… Τα υπόλοιπα θα γίνουν ασήμαντα και συμβολικά…)

Black sea

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.

Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.

Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):

Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.

«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».

Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;

Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…

Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Μακριά απ’ τις παρακμιακές αναμνήσεις, τα μίση και τα πάθη μεταξύ δυτικών ιμπεριαλισμών, στο Dushanbe, πρωτεύουσα του τατζικιστάν, τα κράτη του «συμφώνου της Σαγκάης» είχαν τις δικές τους καλές κι όχι και τόσο καλές στιγμές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Επιπλέον, οι «παλιοί» δέχτηκαν τον καινούργιο: η Τεχεράνη είναι απ’ τις 17 Σεπτέμβρη επίσημο μέλος…

Ένα βασικό θέμα της συνάντησης ήταν η κατάσταση στο αφγανιστάν – και η στήριξη της «νέας κατάστασης» εκεί. Το κοινό ανακοινωθέν είχε ωστόσο μόνο λίγο παραπάνω από 150 λέξεις γι’ αυτό. Η αιτία αναμενόμενη: στο σύμφωνο της Σαγκάης (SCO) συμμετέχει και το Νέο Δελχί. Που όντας βαθύτατα ενοχλημένο για τη νίκη των ταλιμπάν, προτιμάει να ακολουθήσει την Ουάσιγκτον στην «μεταχείριση της νέας κατάστασης», εκτός (ακόμα) απ’ το να επιτρέψει βάσεις / πάρκινγκ του αμερικανικού στρατού στο ινδικό έδαφος… Η στάση του Modi στη διάρκεια της συνόδου ήταν έντονα απορριπτική των προσεγγίσεων των υπόλοιπων μελών, με επικλήσεις στη «διεθνή κοινότητα» – το ψευδώνυμο της δύσης δηλαδή…

No problem… Οι υπ.εξ. του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ συναντήθηκαν χωριστά, πάντα στο Dushanbe, να τα πουν με την ησυχία τους για το αφγανιστάν. Μπορούμε από εδώ και στο εξής να μιλάμε για το «μπλοκ του ινδοκούς», περιλαμβάνοντας επιπλέον την Άγκυρα, την Ντόχα, την Τασκένδη (ουζμπεκιστάν) και την Αστάνα (Νουρ Σουλτάν, καζακστάν).

Δεν πρόκειται, έτσι απλά, για την τύχη του αφγανιστάν. Πρόκειται για την προσπάθεια ανάκτησης του πλήρους ελέγχου της κεντρικής ασίας σε βάρος των δυτικών. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και με τέτοια χαρακτηριστικά. Με άμεσες προεκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, στην μαύρη θάλασσα, στον ινδικό ωκεανό, στην ερυθρά θάλασσα, και φυσικά στην αφρική…

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για μια συμπαγή στρατιωτική συμμαχία σ’ όλη αυτή την ασιατική έκταση (η οποία θα συμπεριλάβει σύντομα και τον λίβανο, και το ιράκ και την συρία, εκτός απ’ το αμερικανο/ypg κρατούμενο τμήμα της) ίσως δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο για την Μόσχα και το Πεκίνο. Οι στρατοί τους είναι υπεραρκετοί για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συνδυασμό «συμμαχίας των προθύμων» υπό την αμερικάνικη σημαία. Το σημαντικότερο είναι η δημιουργία μιας λειτουργικής ευρασιατικής ζώνης πρώτων υλών, εργασίας, μεταφοράς, επικοινωνιών, νέων τεχνολογιών, εμπορευμάτων.

Αυτό αφήνει τους ιστορικούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς με λίγες αλλά δυστυχώς υπαρκτές επιλογές. Εκτός απ’ την πάντα ανοικτή «επίθεση κατά μέτωπο» (που θα μπορούσε να θεωρηθεί “επίθεση αυτοκτονίας”, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται, το αντίθετο…) υπάρχει και η δυνατότητα των μόνιμων προβοκατσιών, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα αποσταθεροποίηση και εμπόδια.

Οι γείτονες της Καμπούλ (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) μιλούν σταθερά για το καθήκον των ταλιμπάν στον έλεγχο του εδάφους τους και στο να εμποδίσουν τους εγκάθετους του isis που έχει μεταφέρει εκεί ο αμερικανικός στρατός να δράσουν. Αλλά η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα. Οι ταλιμπάν είναι βέβαιο ότι θα καταστείλουν τους γνωστούς πυρήνες του isis στο έδαφός τους, αλλά σημαντικότερο ακόμα είναι οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνουν. Επιπλέον το Πεκίνο, που δεν μπορεί να περιμένει θαύματα όταν βάλει μπροστά τις «επενδύσεις» του στο αφγανιστάν (όπου θαύμα θα ήταν η εξαφάνιση των σαμποτάζ και των παρόμοιων επιθέσεων) φαίνεται πως επεξεργάζεται ένα σχέδιο «προχωράμε παρακάπτοντας όσο είναι δυνατόν τις νάρκες». ( Ήδη οι μισθοφόροι των δυτικών υπηρεσιών και των μεσανατολικών συμμάχων τους έχουν αναλάβει δράση εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών – στο πακιστάν.)

Ο u.s army και οι σύμμαχοί του έφυγαν μεν απ’ το αφγανιστάν, είναι σίγουρο όμως ότι έχουν αφήσει πίσω τους πυρήνες πρακτόρων, μισθοφόρων, εν ενεργεία ή «εν υπνώσει». Το κοντινό μέλλον θα δείξει αν το μπλοκ του ινδοκούς θα τους εξουδετερώσει ή όχι.

Αλλά προχωράει.