Tag: ρωσία

Κυριακή 26 Φλεβάρη. Εκτός απ’ τον “φιλειρηνισμό” του ψόφιου κουναβιού υπάρχουν κι άλλα παραμύθια, μερικά απ’ τα οποία έχουν οπαδούς και στα μέρη μας… Όμως η μαύρη αλήθεια είναι αυτή: στο συριακό πεδίο μάχης έχουν συγκεντρωθεί, όχι σε μεγάλες ποσότητες αλλά με “όλα τα απαραίτητα”, στρατοί από μισή ντουζίνα καπιταλιστικά κράτη: ρωσία, τουρκία, ηπα, ιράν, αίγυπτο, ισραήλ – χώρια οι “εκπρόσωποι”.

Έχει γίνει επίσημη και οριστική μοιρασιά της συριακής επικράτειας; Με δεδομένο ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι δεν είναι αδύνατο “κάπως να τα βρουν”. Όμως ακριβώς επειδή είναι δευτερεύον το μέτωπο οποιαδήποτε “συμφωνία” , ακόμα κι αν έχει υπάρξει, μόνο σαν προσωρινή θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι τουλάχιστον απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, που είχε την πρωτοβουλία για την “δημιουργική αστάθεια” στην ευρύτερη περιοχή (πλην ισραήλ…), οι διακυβεύσεις στη μέση Ανατολή (όπως και στην Αφρική) σχετίζονται άμεσα με τα δύο κύρια μέτωπά της: την ανατολική ασία (κίνα) και την ευρώπη.

Παρασκευή 24/2/2017. Είναι σαφές ότι το τρίγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας έχει το πρακτικό μονοπώλιο της “αντιτρομοκρατικής” δράσης στο συριακό έδαφος. Με αξιοσημείωτες επιτυχίες, χωρίς να κινητοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό. Αυτό έχει στενέψει δραματικά τα φανερά περιθώρια του άλλου (δήθεν) “αντιτρομοκρατικού συνασπισμού”, δηλαδή της συμμαχίας Ουάσιγκτον, Ριάντ, Τελ Αβίβ. Το αν θα υπάρξει αντίδραση απ’ την μεριά του και ποια θα είναι μένει να το δούμε.

22/2/2017. Παρότι ο σχηματισμός αυτής της (αβέβαιης ως προς την τελική σύνθεσή της αλλά σαφέστατης ως προς τους σκοπούς της) “περιφερειακής συμμαχίας” / δεκανίκι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή δεν είναι πρωτότυπη ιδέα, η συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και η εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης την διαφοροποιούν από παρόμοια μπλοκ του παρελθόντος. Η Τεχεράνη “θυμίζει” την συμμαχία της με την Μόσχα· και η Μόσχα ανταποδίδει. Υπάρχει και ένας τρίτος στην “τριπλή συνεννόηση”: η Άγκυρα. Η συριακή, η ιρακινή και πιθανόν και η λιβανέζικη επικράτεια είναι στον πάγκο του χασάπη. Το Πεκίνο έχει στρατηγικά συμφέροντα επενδυμένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή: ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του χερσαίου “δρόμου του μεταξιού” και ο μοναδικός θαλάσσιος σχετίζονται άμεσα με την περιοχή.
Αν το Τελ Αβίβ, με τις πλάτες της Ουάσιγκτον και του Ριάντ, αποφασίσει να επιτεθεί στην Τεχεράνη (λέμε: “αν”) αυτός ο πόλεμος θα περιοριστεί σαν “περιφερειακός”;
Δύσκολο… Όχι αδύνατο, αλλά οπωσδήποτε δύσκολο…

22/2/2017. Κρατώντας τις απορίες μας για τι συμβαίνει με τους “ξαφνικούς” θανάτους ρώσων αξιωματούχων τους τελευταίους 3 μήνες (χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση, έστω υπό την μορφή ενοχοποίησης, απ’ την Μόσχα, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε κάτι) να θυμίσουμε ποιοί είναι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
– Mikhail Lesin, ιδρυτής του “russia today” και ειδικός σύμβουλος του Πούτιν. Νοέμβρης 2015. Από κτύπημα στο κεφάλι.
– Andrei Malanin, ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Άγνωστα τα αίτια.
– Alexander Kadakin, πρέσβης στην ινδία. Από καρδιακή προσβολή, αν και δεν είχε προβλήματα υγείας.
– Andrei Karlov, πρέσβης στην τουρκία. Από «τρομοκράτη».
– Vitaly Chirkin, εκπρόσωπος της ρωσίας στον οηε. Άγνωστα τα αίτια.
Πέρα απ’ αυτούς, και χωρίς την τιμή ιδιαίτερης δημοσιότητας, συμβαίνει μια συστηματική εκκαθάριση στις τάξεις των «πολέμαρχων» στην ανατολική ουκρανία, τύπων που είχαν σημαντικές θέσεις στις τάξεις των ανταρτών κατά του καθεστώτος του Κιέβου και των ουκρανών φασιστών. Τελευταίος σ’ αυτήν την σειρά ο Mikhail Sergeyevich Tolstykh (“Givi”) που “καθαρίστηκε” μέσα στο γραφείο του, με ρουκέτα.
Παράδοξο ή όχι δεν έχουν εντοπιστεί οι δράστες, ούτε και σ’ αυτές τις περιπτώσεις…

21/2/2017. Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι στην ευχή έχουν πάθει διάφοροι υψηλόβαθμοι ρώσοι αξιωματούχοι και πεθαίνουν σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλον, με “ξαφνικό” τρόπο.
Τι στην ευχή; (Είναι κι αυτά τα στεγνά και σύντομα συλλυπητήρια της Μόσχας… Σαν ξεγραμμένους τους ξεπροβοδίσει…)

19/2/2017. Διάφοροι “ειδικοί” (αναλυτές / δημαγωγοί) επιμένουν: η παραίτηση του Flynn είναι μόνο η αρχή· η καρέκλα του ψόφιου κουναβιού τρίζει… Με κύρια (υποτιθέμενη) «πέτρα του σκανδάλου» τις «σχέσεις του με την Μόσχα»…
Η προσωποκεντρική αντίληψη για τη εξουσία είναι τέλεια για να πουλάει μελοδράματα και κατορθώματα για την ευχαρίστηση του πόπολου· αλλά τα καπιταλιστικά κράτη έχουν πάψει (εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα) να κρέμονται απ’ τα γεννητικά όργανα οποιουδήποτε άρχοντα. Δεν υπάρχει βασιλιάς για να του κόψουν το κεφάλι· και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εξαίρεση.
Είναι βέβαιο (και από πολλές απόψεις λογικό) ότι η ιδέα ενός συμβιβασμού με την Μόσχα, με σκοπό να απομονωθεί το Πεκίνο, είναι εξαιρετικά προβληματική απ’ την σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Εκφράζει, εκπροσωπεί το ψόφιο κουνάβι μια τέτοια προσέγγιση; Δεν βάζουμε καθόλου το χέρι μας στη φωτιά.
Όμως και η αντίθετη ιδέα, της «κατά μέτωπο» αντιμετώπισης της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου (plus Τεχεράνη, plus διάφοροι ακόμα), είναι εξίσου προβληματική αν δεν πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα η Ουάσιγκτον έναν κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, ούσα σίγουρη ότι έχει τέτοια στρατιωτική υπεροπλία ώστε να τον κερδίσει.
Αυτό σημαίνει ότι με ψόφιο κουνάβι στην προεδρική καρέκλα ή χωρίς, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι, όπου κανένας δρόμος δεν είναι «εύκολος» ή «σίγουρος». Αν αυτό είναι το θέμα, τότε η θεατρική αναπαράστασή του είναι, απλά, βαρετά έως επικίνδυνα αποπροσανατολιστική.

28/1/2017. Τι στο διάολο συμβαίνει; Ο Πούτιν έχει βάλει τα μακρυά χέρια του και στις γαλλικές εκλογές; Και “καίει” τον δεξιό – light ακροδεξιό υποψήφιο Francois Fillon; Σπρώνοντας αποκαλύψεις για σκάνδαλα καταχρήσεων δημόσιου χρήματος;
Θα το ακούσετε κι αυτό: ναι, είναι δουλειά του Πούτιν. Σπρώχνει την Λεπέν. Όπως στο αμέρικα “έκαψε” την Κλίντον σπρώχνοντας το ψόφιο κουνάβι. Μόνο που η γαλλική άκρα δεξιά πρέπει να έχει αποκτήσει ένα σοβαρό πρόβλημα, κι ας μην το φωνάζει (πως αλλιώς;): ο νικητής ομοϊδεάτης της είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά ο γαλλικός εθνικισμός / φασισμός ποτέ δεν ήταν “φιλοαμερικάνικος”! Το αντίθετο. Όσο για “φιλοαγγλικός”; Ούτε με σφαίρες. Πως θα πουλήσει προς (γαλλική) μίμηση ένα αμερικανικό ή ένα αγγλικό παράδειγμα; Με τι σκοπό; Να τρέχει για παρακάλια και δουλειές στον “πύργο Τραμπ” ή στον “πύργο Μέι”;
Θα δείξει… Αν, όμως, μπει στο τελικό γύρο ο Macron; Τι θα γίνει τότε; Ή θα τον “κάψει” κι αυτόν η fsb;