Tag: πόλεμος

Σάββατο 20 Γενάρη. Μπορεί να φαίνεται σαν εφιάλτης, αλλά πρόκειται για την έκθεση πολέμου της Ουάσιγκτον, και όχι για φιλοσοφικό δοκίμιο για το ανθρώπινο «είναι»…

Δείχνει, άραγε, το «νέο πολεμικό δόγμα» των ηπα ότι η εποχή της «τρομοκρατίας» (και της «αντιτρομοκρατίας») σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο τόσο παγκόσμια όσο και εντός των πρωτοκοσμικών κρατών / κοινωνιών, πέρασε; Όχι ακριβώς – λέμε. Αυτού του είδους ο ανορθόδοξος πόλεμος, η «τρομοκρατία», που είναι συστατικό στοιχείο του 4^ου παγκόσμιου (για περισσότερα σας παραπέμπουμε στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) εγκαινιάστηκε και θα παραμείνει για πολύ καιρό στο οπλοστάσιο των αφεντικών… Εκείνο που αλλάζει είναι ότι, πια, η «αντιτρομοκρατία» ΔΕΝ είναι η πολιτική / ιδεολογική μάσκα του αμερικανικού (κατά κύριο λόγο) ιμπεριαλισμού, αφού αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί «αντιτρομοκράτες» οι στρατηγικοί αντίπαλοί του: ο ρωσικός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αφού, δηλαδή, αξιοποίησαν το αμερικανικής έμπνευσης δόγμα – εναντίον των ηπα. Πανηγυρικά στο συριακό πεδίο μάχης…

Η «αντιτρομοκρατία» ήταν η μάσκα, απ’ το 2001 και μετά. Έχει πέσει πια (αυτήν την διαπίστωση την κάναμε έγκαιρα εδώ, όσο τολμηρή κι αν φάνηκε τότε…), και «τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους» (και γίνονται ήδη ανάλογα…) στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Φυσικά αυτή η καινούργια (και κυρίως) φάση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη, την «προληπτική» αμερικανική επίθεση (: «αντιτρομοκρατία») ιδεολογικά. Απέναντι στην κατασκευασμένη απ’ τις πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες «τρομοκρατία» (αρχής γενομένης με την θρυλική 11^η Σεπτέμβρη του 2001) υπήρξε μια ακαριαία συναισθηματική / ιδεολογική θωράκιση, μια ακαριαία κατασκευή του αντιπάλου – που – είναι – παντού (όπου βολεύει…), η κατασκευή του «μουσουλμάνου τρομοκράτη». Δεδομένης της τεχνικής (στρατιωτικής) ασυμμετρίας στην αντιμετώπισή του, δεδομένης δηλαδή της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής των ηπα (αλλά και διάφορων άλλων πρωτοκοσμικών κρατών) απέναντι στους «τρομοκράτες», ακόμα και στη φάση που αυτοί καθοδηγήθηκαν να ξεπεράσουν την «αντάρτικη» φάση και άρχισαν να εμφανίζονται σαν μοντέρνοι, ορθολογικοί παράγοντες (δημιουργία κράτους / χαλιφάτο / isis) η κοινωνική / ιδεολογική συναίνεση στην εξόντωσή τους (ή στην ψευτο-αντιμετώπισή τους) ήταν εύκολη στον πρώτο κόσμο.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να κηρύσσονται πια ανοικτά και καθαρά σαν εχθροί κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η βόρεια κορέα… Πρώτον επειδή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η ιδεολογία της κοινής «επικινδυνότητάς» τους: δεν είναι ο «κομμουνισμός», η ιδεολογία του 3^ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, που ήταν ο εύκολα «χωνέψιμος» απ’ τους υπηκόους κίνδυνος. Ποιος είναι, τότε; Ποιο είναι το συμβολικό (και προς ευρεία κατανάλωση) όνομά του “κινδύνου” πλέον;

Και δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής, που θα έκανε την αντιμετώπιση τέτοιων εχθρών περίπατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί θα πρέπει να υιοθετήσουν τέτοια ιδεολογικά κλισέ (που δεν τα βλέπουμε έτοιμα ακόμα, αλλά θα φτιαχτούν, αυτό είναι σίγουρο) που να επιτρέπουν στα αφεντικά τους να τους ελέγχουν ακόμα κι αν ματώνουν. Στα σοβαρά και σε μεγάλη κλίμακα.

Σάββατο 20 Γενάρη. Σχολιάζοντας την δημοσιοποίηση της νέου στρατιωτικού δόγματος των ηπα, ο Elbridge Colby, βοηθός γραμματέα του αμερικανικού υπ.αμ. για ζητήματα στρατηγικής, το είπε όσο πιο καθαρά γίνεται:

Έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα τα τελευταία 25 χρόνια, και εστιάσαμε πραγματικά σε άλλα προβλήματα, οπότε αυτή η στρατηγική αντιπροσωπεύει όντως μια θεμελειώδη αλλαγή, σα να λέμε πρέπει να πάμε πίσω, με μια έννοια να πάμε στα βασικά της δυνατότητας για πόλεμο… Αυτή η στρατηγική λέει ότι πρέπει να εστιάσουμε στο να δώσουμε προτεραιότητα στην προετοιμασία για πόλεμο, και ειδικά για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Σε πολλά σημεία του κειμένου τονίζεται η σημασία των συμμάχων (των ηπα). Κι έτσι, ακόμα και αν οι πολεμικές προετοιμασίες των ηπα «για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» φαίνονται τόσο μακρινές όσο η άλλη όχθη του Ατλαντικού, η «στρατηγική συμμαχία» της Αθήνας με την Ουάσιγκτον μας αφορά πλέον κάτι περισσότερο από άμεσα…

Όχι;

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Μιας που γράφουμε εδώ και κάτι καιρούς για τον σε εξέλιξη 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, θα μπορούσαμε, άραγε, να πάρουμε την αρθρογραφία (και το εξώφυλλο!!!) του καθεστωτικού newsweek σαν «απόδειξη»;

Όχι βέβαια!!! Πρώτον, επειδή το newsweek μιλάει, στα τέλη Δεκέμβρη του 2017, για «3^ο» – έχει μείνει έναν παγκόσμιο πόλεμο πίσω. Και ύστερα επειδή το σχετικό άρθρο δεν λέει σχεδόν τίποτα σχετικό με τον τίτλο του!!! Πρόκειται για ένα (μάλλον φτηνό) παράδειγμα πρωτοκοσμικής προπαγάνδας: βάζουμε στο μπλέντερ διάφορα σχετικά και άσχετα, τα λιώνουμε, και τα σερβίρουμε χωρίς καμία συνοχή κάτω από έναν εντυπωσιακό τίτλο.

Δεδομένου ωστόσο ότι το newsweek είναι ευρείας κυκλοφορίας, η προπαγάνδα του έχει μια αξία, αν θεωρηθεί σαν αυτό που είναι: σκόπιμη παραπληροφόρηση.

Υπάρχει μέσα στον χυλό ένα πραγματικό γεγονός που θα μπορούσε να έχει σημασία· και ένα είδος απολογισμού που ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά την “ενόχληση” της Ουάσιγκτον. Το γεγονός είναι ότι πριν ένα μήνα, στα τέλη Νοέμβρη, ο Πούτιν ζήτησε (πράγματι) απ’ τις στρατηγικές ή απλά μεγάλες ρωσικές βιομηχανίες να έχουν σχέδια και ετοιμότητα να αυξήσουν την στρατιωτική τους παραγωγή· με μια διαταγή. Αυτό μοιάζει με προετοιμασία· αλλά όχι υποχρεωτικά με μεθόδευση!

Σ’ ότι αφορά τον απολογισμό; Το καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό βάζει μια φράση στο στόμα “ανώνυμου άγγλου αξιωματικού ασφαλείας”: …Η ρωσία δαπάνησε ένα πολύ μικρό ποσοστό αίματος και εξόδων σε σχέση μ’ αυτά που επένδυσαν οι ηπα και οι σύμμαχοί τους στο ιράκ· και κέρδισε σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο εκεί… Μ’ άλλα λόγια: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει επιτυχίες (έως και καθαρές νίκες) στη μέση Ανατολή με ελάχιστα έξοδα σε σχέση με τον αντίπαλο αμερικανικό. Αυτό, πράγματι, μπορεί να είναι απειλητικό γενικά!!!

Που έγκειται, ακριβώς, η απειλή; Για δεκαετίες, τόσο στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού) παγκόσμιου πολέμου όσο, ακόμα περισσότερο, μετά την λήξη του, η αμερικανική αυτο-επιβεβαίωση της απόλυτης παγκόσμιας στρατιωτικής υπεροχής προπαγανδιζόταν με βάση όχι μόνο (ή όχι τόσο) την “τεχνική πολεμική ανωτερότητα” αλλά την μεγάλη διαφορά στα ποσά που πηγαίνουν άμεσα και έμμεσα στον στρατό, στη συντήρησή του, στις πολεμικές βιομηχανίες, κλπ. Συγκρίνοντας τέτοια μεγέθη η Ουάσιγκτον ήταν σίγουρη νικήτρια. Και εξακολουθεί να αυτο-προβάλλεται έτσι, όχι μόνο απέναντι στη Μόσχα αλλά απέναντι και στο Πεκίνο.

Εκείνα που παραβλέπουν σκόπιμα τέτοιες συγκρίσεις είναι πολλά. Για παράδειγμα οι μόνιμες υπερκοστολογήσεις των όπλων που αυξάνουν θεαματικά τα κέρδη των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών· κάτι που δεν ισχύει αλλού, αν τα αντίστοιχα εργοστάσια και ερευνητικά γραφεία είναι κρατικής ιδιοκτησίας. Ή τις μεγάλες διαφορές στο “κόστος εργασίας”, ανειδίκευτης, ειδικευμένης ή υπερειδικευμένης. Ή, ακόμα, το είδος (και το πραγματικό κόστος) των ερευνών που γίνονται στα πεδία των νέων τεχνολογιών.

Η σχέση, λοιπόν, “κόστους – αποτελέσματος” είτε στην “ειρηνική” καπιταλιστική παραγωγή είτε στη στρατιωτική, ακόμα και στα πεδία μάχης, δεν είναι αυτή που θα βόλευε τις ηπα και τους συμμάχους τους: ανεβαίνει το πρώτο άρα θα ανέβει και το δεύτερο!!! Αντίθετα, πρώτα στο αφγανιστάν και μετά στο ιράκ ξαναείδε μπροστά της η Ουάσιγκτον (αλλά και οι σύμμαχοί της) εκείνο που είχε μάθει στο βιετνάμ, και προτιμούσε να απωθεί: ότι, δηλαδή, αντίπαλοι με χαμηλό έως πολύ χαμηλό budget, χρησιμοποιώντας πιο έξυπνα και πρακτικά το μυαλό τους, μπορούν όχι απλά να ζορίζουν μια “υπερδύναμη” αλλά ακόμα και να την αναγκάζουν σε ήττες. Στο κάτω κάτω αυτό ακριβώς έπαθε (και) η σοβιετική ένωση στο αφγανιστάν (απέναντι στη cia)!…

Όχι μόνο η Μόσχα· όχι μόνο το Πεκίνο· αλλά ακόμα και η Τεχεράνη είναι (ή μπορεί να αποδειχθεί) πολύ σκληρότερος αντίπαλος για τον αμερικανικό στρατό, αν χρειαστεί, απ’ ότι θα ήθελαν να πιστεύουν τα αμερικανικά μούσκλια…

Αυτός είναι ο κρυφός (;) φόβος της Ουάσιγκτον: ότι ενόσω βρυχάται και επιδεικνύει το οπλοστάσιό της δεν φοβίζει και δεν αποτρέπει πια τους αντιπάλους της!!! Και ότι ίσως αναγκαστεί τελικά να κάνει εκείνο το βήμα που θα την φέρει αντιμέτωπη με το ομολογημένα απρόβλεπτο αλλά και αναπότρεπτα επίφοβο: ένα δεινό καθολικό στραπάτσο…

Τρίτη 29 Αυγούστου. Τον Μάρτη του 2015 μια αμερικανική οργάνωση, οι “γιατροί με κοινωνική ευθύνη”, δημοσιοποίησε μια 100σέλιδη έκθεση με θέμα τους νεκρούς / δολοφονημένους στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” σε τρία κράτη: αφγανιστάν, ιράκ και πακιστάν. Αυτή η μακάβρια δουλειά (ο τίτλος της έρευνας ήταν “body count”…) φαίνεται ότι τραβάει το ενδιαφέρον των πρωτοκοσμικών ειδικών, όχι μόνο επειδή «όλα πρέπει να μετριούνται» αλλά και επειδή τέτοιου είδους μαζικές δολοφονίες δεν μπορούν να μετριούνται άτομο – άτομο. Συνεπώς πρέπει να γίνουν συγκρίσεις με κάθε είδους αρχεία, καταγραφές· αναγωγές, διορθώσεις, κλπ.

Κατά τους υπολογισμούς της οργάνωσης (έχει βραβευτεί στο παρελθόν με Νόμπελ) οι νεκροί σ’ αυτά τα τρία μόνο πεδία μάχης του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ήταν τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια· και αν το μέτρημα γινόταν με μεγαλύτερη ακρίβεια θα μπορούσαν να είναι 2 εκατομμύρια. Απ’ αυτά τα 1,3 εκατομμύρια το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άμαχοι, με το μερίδιο των παιδιών να είναι εξαιρετικά μεγάλο. (Ας το θυμίσουμε: πρόκειται για καταγραφή πριν 2,5 χρόνια, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η συρία, η υεμένη, η λιβύη και οποιοδήποτε άλλο μέρος στην αφρική και στη νοτιοανατολική ασία).

Αδυνατούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο σαν ασταμάτητη μηχανή, απ’ το να επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει στο (χάρτινο) Sarajevo πριν ένα χρόνο (νο 109):

…Για να υπάρχει (αν είναι δυνατόν…) μια αίσθηση του μέτρου: το σύνολο των απωλειών, και απ’ τις δύο πλευρές, και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων, νεκρών και τραυματιών, στρατιωτών (σε μεγάλο βαθμό) και αμάχων (απ’ τους αμυνόμενους), στη διάρκεια της εισβολής και της κατάληψης του βελγίου, της ολλανδίας και της γαλλίας απ’ το γ ράιχ, το 1940, ήταν 523.676. Εκείνο ονομαζόταν, καθώς συνέβαινε, “2ος παγκόσμιος πόλεμος” – και τέτοια ήταν η καθολική κοινωνική αίσθηση… Αυτό που συμβαίνει τώρα; 

Τρίτη 29 Αυγούστου. Το ότι αυτή η σφαγή έχει γίνει εφικτή και συνεχίζεται ΧΩΡΙΣ να προκαλέσει στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες (των οποίων οι στρατοί και οι proxies είναι οι υπεύθυνοι) οποιαδήποτε αντίδραση άξια λόγου, δείχνει κάτι το ίδιο τρομοκατικό με τον θάνατο των Άλλων: ότι αυτές οι κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένων ημών) είναι πολιτικά και ηθικά νεκρές.

Το αν αυτός ο πολιτικός και ηθικός θάνατος θα «ολοκληρωθεί» και με την φυσική έννοια, αυτό επαφίεται στα συμφέροντα των αφεντικών και στην εξέλιξη του 4^ου παγκόσμιου: τα έχει διευκολύνει (και τα δύο) και θα συνεχίσει με ασύλληπτο τρόπο.

Το να τονίζουμε και ξανατονίζουμε την πρωτοκοσμική πολιτική και ηθική απονέκρωση δεν την σταματάει. Είναι ελάχιστο, και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Συμπληρωματικά μόνο αυτό: μπορεί να καταλάβει κανείς, ίσως, αν θέλει, τι σημαίνει η «μνήμη για τα εγκλήματα του παρελθόντος» για τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες που, άμεσα ή έμμεσα, συνεχίζουν να εγκληματούν ακόμα συστηματικότερα για να εξασφαλίσουν το «επίπεδο ζωής» τους…

Τρίτη 29 Αυγούστου. Ένα σύγχρονο αντιπολεμικό κίνημα θα σταματούσε τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Είναι μια ερώτηση “ρεαλιστικής διαστροφής”: αν δεν είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα δεν κάνω τον κόπο!… (Κι αν είμαι σίγουρος, κάντε τη δουλειά εσείς: εγώ έχω άλλα να κάνω… Την έχουμε σπουδάσει υποχρεωτικά αυτή την διαστροφή και σαν πλάνο 30/900, και σαν 7ψχ…)

Δεν ξέρουμε αν θα σταματούσε τον εξελισσόμενο πόλεμο. Θα έκανε όμως σίγουρα άλλα , κρίσιμα και ουσιαστικά. Πρώτον, θα έδειχνε τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτού του πολέμου δημιουργώντας στρατηγικό σχίσμα μέσα στις κοινωνίες του πρώτου κόσμου. Δεύτερον, θα έβγαζε το ζήτημα της υποδοχής των προσφύγων απ’ τον στενό ανθρωπιστικό του κύκλο, και θα κατέστρεφε συστηματικά τα επιχειρήματα των φασιστών, δείχνοντας καθαρά ότι είναι απλά συνηγορίες στην παγκόσμια σφαγή. Και τρίτον, θα τοποθετούσε τις σφαγές – στο –ψαχνό στον πρώτο κόσμο στην πραγματική παγκόσμια πολεμική συγκυρία τους και, κατά συνέπεια, θα βραχυκύκλωνε την δράση των “υπηρεσιών”.

Εν τέλει θα αποκάλυπτε με ανταγωνιστικό τρόπο τα χαρακτηριστικά κρίσιμων πλευρών και της δικής μας υποτελούς καθημερινότητας…

Αλλά τι λέμε τώρα;

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20^ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3^ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Σάββατο 29 Ιούλη. Το 2014 μια απ’ τις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, η BNP-Paribas, αναγκάστηκε να κάνει μια εξωδικαστική συμφωνία με το αμερικανικό κράτος, και να δεχτεί να πληρώσει ένα πρόστιμο σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η κυριότερη αιτία ήταν ότι είχε μεσολαβήσει στην μεταφορά ποσών σε δολάρια σε χώρες απέναντι στις οποίες οι ηπα έχουν επιβάλλει κυρώσεις. Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία αυτές οι τραπεζικές πράξεις ήταν νόμιμες. Αφού, όμως, επρόκειτο για δολάρια, η Ουάσιγκτον «είχε λόγο»…

Την ίδια χρονιά η Alstrom, η γνωστή γαλλική κατασκευάστρια τραίνων υψηλής τεχνολογίας, βρέθηκε υπό μεγάλη απειλή απ’ τις ηπα, με την κατηγορία της δωροδοκίας κρατικών υπαλλήλων σε διάφορα κράτη / πελάτες της – όχι στις ηπα. Η μετοχή της Alstrom είναι υπό διαπραγμάτευση και στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Μπροστά στον κίνδυνο μιας ανοικτής και πολύχρονης καταστροφικής δημοσιότητας αν η υπόθεση πήγαινε στα αμερικανικά δικαστήρια, η Alstrom δέχτηκε να πουλήσει ένα τμήμα της στην αμερικανική general electric. Προφανώς ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν είναι ο φύλακας της ηθικής· και τα αμερικανικά αφεντικά με μίζες δουλεύουν. Έχει όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός ακόμα την (θεσμική) ισχύ να μπορεί να καταστρέψει αντίπαλες επιχειρήσεις· να εκβιάζει… Και οι “κυρώσεις” είναι ένα βασικό όπλο.

Ποια είναι η ως τώρα αντίδραση των θεσμών του εξίσου καπιταλιστικού και ανερχόμενου project europe; Κυρώσεις αντίστοιχου είδους δεν μπορεί να επιβάλει. Βάζει όμως πρόστιμα (επίσης τεράστια ποσά) σε αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν εγκαταστάσεις και στην ευρώπη· για φοροδιαφυγή. Αυτά ως τώρα.

Τα προβλήματα του αμερικανικού καπιταλισμού σα σύνολο (και όχι 5 εταιρειών παγκόσμιας εμβέλειας) είναι τόσο μεγάλα ώστε δεν έχει καταφέρει να ρεφάρει με τον ως τώρα οικονομικό / εμπορικό πόλεμο. Γι’ αυτό οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον, διακομματικά, τον κλιμακώνουν. Ελπίζοντας ότι ακόμα κι αν υπάρξουν αντίμετρα, θα έχουν μικρότερες συνέπειες απ’ τις δικές τους κυρώσεις…

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Όπως και στον κανονικό, στρατιωτικό πόλεμο, έτσι και στις «οικονομικές» εκδοχές της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, τίποτα δεν τελειώνει αν δεν γονατίσει κάποια απ’ τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Η «ειρήνη» απαιτεί καθαρά ηττημένους και καθαρά νικητές. Τίποτα λιγότερο.