Tag: πόλεμος

Μαθήματα λογοκρισίας 3

Κυριακή 26 Αυγούστου. Θα ήταν παιδαριώδες απ’ την μεριά μας να υποστηρίξουμε ότι αυτό το κάνει (και θα το κάνει όλο και πιο έντονα και πιο μεθοδικά) μόνο η Ουάσιγκτον. Όχι. Είτε το κάνουν με διάφορους τρόπους ήδη, είτε θα το κάνουν όλα τα κράτη που εμπλέκονται στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αυτή είναι η ενδεικτική χρησιμότητα και του «ρεπορτάζ» της καθεστωτικής «καθημερινής» πιο πάνω. Παρότι στα «εσωτερικά ζητήματα» μπορεί να κάνει αντιπολίτευση στους φαιορόζ, στα «εθνικά ζητήματα» (δηλαδή στην εξωτερική πολιτική) είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την «εθνική γραμμή». Δηλαδή με την συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο, το Ριάντ… Απ’ τον τίτλο μέχρι κάθε λέξη του ρεπορτάζ θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για ένα ζήτημα μάλλον αδιάφορο για το ελληνικό κοινό· κατά συνέπεια ένα ζήτημα για το οποίο θα μπορούσε να ειπωθεί και καμιά αλήθεια. Όχι όμως! Ακόμα και σαν ελάχιστη στιγμή η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των συμμάχων είναι εξυπηρέτηση των «εθνικών συμφερόντων». Λογικό αν μπορεί κάποιος να το αντιμετωπίσει στα σοβαρά: όλοι οι μηχανισμοί προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, αποπληροφόρησης, διαστρέβλωσης «ενσωματώνονται» στους κρατικούς σχεδιασμούς· όχι μόνο τα social media και τα αφεντικά τους.

(Σ’ όλα αυτά προσθέστε τις προσπάθειες απαγόρευσης, στις ηπα, του κινήματος BDS, που δεν είναι μήντιο, αλλά έκφραση ενός απ’ τα πρώτα και βασικά άρθρα του αμερικανικού συντάγματος, περί «ελευθερίας της έκφρασης και της κριτικής». Το ισραηλινό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς και η με κάθε τρόπο υπεράσπιση / προστασία του έχουν γίνει εξουσιαστική μανία για πολλούς και διάφορους…)

Γύρω γύρω απ’ το δολάριο 1

Σάββατο 18 Αυγούστου. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έμοιαζε αυστηρά και συγκρατημένα αισιόδοξος απ’ την Άγκυρα, τις προάλλες:

Η χρήση των εθνικών νομισμάτων στο μεταξύ μας εμπόριο είναι εδώ και χρόνια ένα καθήκον που έχουν αναλάβει οι πρόεδροι της ρωσίας και της τουρκίας… Ιδανικά προχωράει αυτή η διαδικασία στις εμπορικές σχέσεις μας με το ιράν. Πέρα απ’ την τουρκία και το ιράν έχουμε κανονίσει και ήδη κάνουμε πληρωμές στα εθνικά νομίσματα με την λαϊκή δημοκρατία της κίνας.

Είμαι σίγουρος ότι η σοβαρή κατάχρηση του ρόλου του αμερικανικού δολαρίου σαν παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος θα καταλήξει κάποια στιγμή στην αποδυνάμωση και στον τερματισμό του ρόλου του.

Πόσο εύκολη είναι όμως η «αποδολαριοποίηση» του διεθνούς εμπορίου; Από πρώτη ματιά μοιάζει απλή διαδικασία. Σαν υποδομή εκείνο που χρειάζεται είναι απλά μια τράπεζα που δεν κάνει δουλειές με δολάρια ή με αμερικανικά υποκείμενα (άτομα, επιχειρήσεις, κράτος). Κατ’ αυτόν τον τρόπο η αμερικανική fed (που είναι, ας το πούμε έτσι, «ιδιοκτήτρια του δολαρίου») δεν μπορεί να παρέμβει με κάποια «ποινή» – το πιθανότερο είναι να μην μπορεί να εντοπίσει καν την συναλλαγή.

Αλλά αυτή είναι μια υπερβολικά απλή περιγραφή. Τα «εθνικά νομίσματα» που θα ανταλλάσσονται μεταξύ τους στο διασυνοριακό εμπόριο δύο κρατών δεν αρκεί να έχουν μεταξύ τους σταθερή σχέση / ισοτιμία· πρέπει να έχουν ανάλογη σταθερότητα ανταλλαγής με άλλα εθνικά νομίσματα για εμπόριο με άλλα κράτη. Μ’ άλλα λόγια ένας αριθμός ικανός εθνικών νομισμάτων θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει σε σταθερές ισοτιμίες μεταξύ τους. Διαφορετικά, μπορεί μεν να γίνονται τέτοιες πληρωμές, αλλά θα περιορίζονται σε ποσότητες (του ενός ή του άλλου εθνικού νομίσματος) που μπορούν να γυρίσουν πίσω στην «ιδιοκτησία» του δημιουργού τους· και όχι να «μπουν στην άκρη» για καιρό ή/και να χρησιμοποιηθούν για εμπόριο με τρίτους.

Αυτός είναι ο λόγος που από τότε που άρχισε να αναπτύσσεται το (καπιταλιστικό) διεθνές εμπόριο υπήρχε πάντα ένα αποδεκτό απ’ όλους «μέτρο της ανταλλακτικής αξίας» των εθνικών νομισμάτων. Στις δεκαετίες της ηγεμονίας της μεγάλης βρετανίας αυτό το αποδεκτό μέτρο ήταν η χρυσή λίρα αγγλίας· που αποτελούσε, ταυτόχρονα, το νόμισμα διεθνούς χρήσης αλλά και το αποθεματικό νόμισμα.

Εναλλακτικά, μέτρο της ανταλλακτικής αξίας των εθνικών νομισμάτων έχει υπάρξει το χρυσάφι. Συγκεκριμένα τα αποθέματα χρυσού που είχε στα υπόγειά της κάθε κεντρική τράπεζα / εκδότρια νομίσματος. Ο «κανόνας του χρυσού» εγκαταλείφθηκε επίσημα μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όταν «μέτρο» έγινε το αμερικανικό δολάριο. Το οποίο ωστόσο ήταν προσδεδεμένο με σταθερή τιμή με τον χρυσό (35 δολάρια η ουγγιά) ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε, έχοντας μπροστά της τα τεράστια κόστη του πολέμου στο βιετνάμ, η κυβέρνηση Νίξον αποσύνδεσε το δολάριο απ’ τον χρυσό, για να μπορεί να τυπώνει κατά βούληση (πληθωριστικά) δολάρια. (Το γεγονός ότι σήμερα μια ουγγιά χρυσού «κάνει» 1175 δολάρια σημαίνει ότι αυτά τα 1175 δολάρια «ισοδυναμούν», έχουν την ίδια ανταλλακτική αξία με τα 35 δολάρια του 1971….)

Για να παραμείνει, μετά απ’ αυτήν την «απελευθέρωσή του απ’ τον χρυσό» το (πληθωριστικό) δολάριο νόμισμα διεθνούς χρήσης, η Ουάσιγκτον το «έδεσε» (εν μέρει δια της βίας, εν μέρει με την πειθώ) με την τιμή του πετρελαίου απ’ την σαουδική αραβία και τα πέριξ. Αφού η τιμολόγηση του στρατηγικού εμπορεύματος πετρέλαιο γινόταν σε δολάρια, κάθε κράτος έπρεπε να διαθέτει τέτοια. Λογικά και όλα τα υπόλοιπα βασικά εμπορεύματα τιμολογούνταν σε δολάρια.

Έτσι, το 2017, το δολάριο είχε μερίδιο 62,7% της παγκόσμιας κυκλοφορίας (διεθνών) νομισμάτων, και το ευρώ 20,15%.

Γύρω γύρω απ’ το δολάριο 2

Σάββατο 18 Αυγούστου. Είναι εύλογο ότι η αντικατάσταση (ή το ξεπέρασμα) ενός διεθνούς μέτρου της ανταλλακτικής αξίας των εθνικών νομισμάτων στις διεθνείς συναλλαγές, μπορεί μεν να αρχίσει σιγά σιγά (ας πούμε: σε τμήματα του διακρατικού εμπορίου εδώ η εκεί), αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει σιγά σιγά· και σίγουρα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έτσι. Όσο πλαταίνει το προσπέρασμα του δολαρίου στο διεθνές εμπόριο τόσο πιο επείγουσα γίνεται η ανάγκη καθιέρωσης ενός «άλλου», στην αρχή «εναλλακτικού» αλλά πάντως κοινά αποδεκτού μέτρου της αξίας των υπόλοιπων νομισμάτων. Μπορεί να είναι ένα νόμισμα που έχει αποκτήσει ήδη μια κάπως πλατιά διεθνή κυκλοφορία, αναγνώριση και αξιοπιστία. Ή μπορεί να γίνει πάλι το χρυσάφι, τιμολογημένο ωστόσο με σταθερό τρόπο σε ένα τουλάχιστον νόμισμα.

Για την πρώτη εκδοχή υπάρχει υποψήφιο, πέρα απ’ το ευρώ: το κινεζικό γουάν. Πρόσφατα, στο χρηματιστήριο της Σαγκάης, το Πεκίνο άρχισε να πουλάει «συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης» αγοράς πετρελαίου τιμολογημένα σε γουάν. Είναι βασικό εργαλείο η σύνδεση ενός εθνικού νομίσματος (του γουάν) με ένα μεγάλης σημασίας διεθνές εμπόρευμα (το πετρέλαιο): στη θέση των πετροδολαρίων πετρογουάν. Αυτά τα κινεζικά futures έγιναν καλά δεκτά απ’ την «διεθνή αγορά». Ωστόσο αυτή είναι μόνο η αρχή.

Απ’ την άλλη είναι γνωστό ότι η ρωσική και η κινεζική τράπεζα αποθηκεύουν χρυσάφι. Ενώ τουλάχιστον μία ευρωπαϊκή (η γερμανική κεντρική) έχει επαναπατρίσει το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της σε χρυσό απ’ τις ηπα όπου φυλασσόταν ως πρόσφατα. Όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για προληπτικά μέτρα, in case of emergency: στήριξη της διεθνούς ανταλλακτικής αξίας του ρουβλιού ή του γουάν με χρυσάφι· με άλλα λόγια επιστροφή στον παλιό «κανόνα του χρυσού», αν χρειαστεί. (Για το Βερολίνο το ερώτημα είναι διαφορετικό, αφού το ευρώ δεν μπορεί να έχει αντίκρυσμα μόνο στο γερμανικό χρυσάφι…).

Αυτά δείχνουν ότι η διαδικασία περιορισμού ή/και αντικατάστασης του δολαρίου έχει ξεκινήσει μεν, και μάλιστα χωρίς επιστροφή, αλλά χρειάζεται ακόμα χρόνο για να θεωρηθεί «προχωρημένη». Για την ιστορία λίγα χρόνια είναι ασήμαντος χρόνος· στην πολιτική όμως, κρατική ή εργατική, λίγα χρόνια μπορεί να είναι πολύς καιρός.

Εν τω μεταξύ μια τέτοια μετάβαση αποκλείεται να είναι ειρηνική. Διακυβεύονται ζητήματα παγκόσμιας καπιταλιστικής ηγεμονίας· δεν είναι αστείο…

Ανορθόδοξος πόλεμος 3

Κυριακή 5 Αυγούστου. Είναι εύλογη η διπλή ερώτηση: αν αυτή η τακτική πρόκειται να αποδώσει έστω μεσοπρόθεσμα, κι αν θα παραμείνει σ’ αυτό το «ειρηνικό» επίπεδο. Είναι εύλογη και η απάντηση: Όχι – και στα δύο.

Αν η «σωτηρία» του αμερικανικού καπιταλισμού είναι να κάνει ζητιάνους του όλους τους άλλους που είναι ανταγωνιστές του, τότε απλά ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει φτάσει ξανά ανοικτά και καθαρά σ’ εκείνο το σημείο υπερπαραγωγής όπου «δεν χωράνε όλοι» – και κάποιοι πρέπει να καταστραφούν… Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, γι’ αυτό και είναι πασίγνωστο ότι η ξανά «απαραίτητη καταστροφή» δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματικά με «οικονομικά μέσα». Όπως δεν έγινε ποτέ πριν. Όπως είναι κατανοητό (όσο κι αν μας έχουν κατηγορήσει για «κασσανδρισμό») ότι η έκταση και η ένταση αυτής της «απαραίτητης καταστροφής» θα είναι πολλαπλάσια των προηγούμενων, επειδή πολλαπλάσια είναι πια και η παραγωγικότητα της εργασίας, άρα οι παραγωγικές δυνατότητες του καπιταλισμού (συνολικά).

Στην πράξη εκείνοι οι «ανταγωνιστές» που η Ουάσιγκτον θέλει να στριμώξει / εξουδετερώσει μέσω της αλυσιδωτής έκρηξης των «κυρώσεων» είναι όλοι πρώτης γραμμής. Και υποχρεωτικά θα πάρουν αντίμετρα, πράγμα που ήδη κάνουν. Γρήγορα, μακριά απ’ την δημαγωγία και την tittytainment με την οποία τρέφονται οι μάζες.

Η χρήση του δολάριου στο διεθνές εμπόριο περιορίζεται σταθερά (απ’ τους ανταγωνιστές / αναθεωρητές), και ο χρυσός ξαναγίνεται μεθοδικά κι αθόρυβα το εν δυνάμει, σε περίπτωση ανάγκης, backup της ανταλλακτικής αξίας διάφορων νομισμάτων στη διεθνή αγορά. Και καινούργιοι, παράλληλοι, «εναλλακτικοί» θεσμοί διεθνών πληρωμών δημιουργούνται, ώστε να μην μπορεί η αμερικανική fed (κεντρική τράπεζα) και οι θεσμοί της να ελέγχει τι πουλάει ποιος σε ποιον. Πρόκειται για μια σχετικά αργή διαδικασία που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια· αλλά επιταχύνεται.

Η μεθοδολογία των «κυρώσεων» είναι καταδικασμένη να αποτύχει λοιπόν. Όχι επειδή είναι αμερικάνικη. Αλλά επειδή είναι «μεσοβέζικη». Η βία παραμένει η μαμμή της ιστορίας, κι αυτή η αλήθεια βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλισμού.

Πετρέλαιο 1

Πέμπτη 28 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον θέλει να πνίξει οικονομικά την Τεχεράνη – ολοκληρωτικός πόλεμος, προς το παρόν χωρίς βόμβες και κανόνια. Για να το πετύχει θέλει να απαγορεύσει στους αγοραστές του ιρανικού πετρελαίου να συνεχίσουν τις ιρανικές αγορές τους – απειλώντας τους με κυρώσεις (και πάλι πόλεμος χωρίς – προς το παρόν – βόμβες και κανόνια) αν δεν το κάνουν…

Η πετρελαϊκή βιομηχανία του ιράν εξάγει από 2,5 ως 2,8 εκατομμύρια βαρέλια αργού (και ισοδύναμου αερίου) την ημέρα. Συνολικά το 2017 έκανε εξαγωγή πάνω από 1 δισεκατομύρια βαρέλια. Κυριότερος πελάτης η κίνα, και ακολουθούν η ινδία, η νότια κορέα, και η ιαπωνία (το 62% των ιρανικών εξαγωγών ήταν προς την ασία). Το υπόλοιπο 38% κατευθύνθηκε προς τα δυτικά, προς ευρώπη μεριά, με κυριότερους πελάτες την τουρκία, την ιταλία, την αγγλία, την ουγγαρία και την ολλανδία.

Και τώρα (λοιπόν!) η Ουάσιγκτον εξέδωσε τελεσίγραφο: μέχρι τις 4 Νοέμβρη όλοι αυτοί θα πρέπει να έχουν μηδενίσει, εντελώς “μηδέν”, τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου!!! Αλλιώς; Θα τιμωρηθούν!!!

Με άλλα λόγια: η Ουάσιγκτον θα επιβάλει στο Πεκίνο, στο Νέο Δελχί, στη Σεούλ και στην Άγκυρα από που θα αγοράζουν πετρέλαιο…

Πώς σας φαίνεται;

Πετρέλαιο 3

Πέμπτη 28 Ιούνη. Σαν σε αμόκ ιμπεριαλιστικής παράνοιας η Ουάσιγκτον ξεφεύγει όλο και περισσότερο: μ’ ένα όπλο που είναι καταδικασμένο να αρχίσει να εκπυρσοκροτεί με ρυθμό πολυβόλου (τις «οικονομικές κυρώσεις») συμπεριφέρεται σαν το αφεντικό του πλανήτη, επιχειρώντας να επιβάλει σ’ όλους τους ανταγωνιστές της (αλλά ακόμα και σε συμμάχους της) τι θα αγοράζουν και τι θα πωλούν, σε ποιούς, πότε, και σε τι τιμές!!

Πώς σας φαίνεται;

Είναι σπάνιες οι ιστορικές περίοδοι (και οι γενιές των ανθρώπων που συμβαίνει να τις ζουν) όπου αυτό που λέγεται όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού συμβαίνει μπροστά στα μάτια των πάντων, με χειροπιαστό τρόπο. Η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει γενική επίθεση (εξαιρούνται απ’ το στόχαστρό της το Τελ Αβίβ και το Ριάντ), θεωρώντας μάλιστα ότι θα νικήσει.

Πώς σας φαίνεται;

“Μπροστά στα μάτια των πάντων”; Όχι δα. Η απώθηση είναι τρομακτική συναισθηματική και α-λογική συμπεριφορά μπροστά σε κινδύνους που δεν είναι άμεσοι, είναι μελλοντικοί, και … «χώσε το κεφάλι στην άμμο»…

Ο εύλογος τρόμος αφορά φυσικά τον επόμενο γύρο, μετά την διαγραφόμενη οικονομική ήττα των ηπα. Η οποία δεν είναι κάτι που «θα» συμβεί, αλλά κάτι που συμβαίνει ήδη. Το μόνο που δεν θα περιλαμβάνεται σ’ αυτόν τον επόμενο γύρο θα είναι ένα αμερικανικό «συγγνώμη που σας αναστατώσαμε…»

Όμως το θεωρείτε φρόνιμο, έξυπνο, να παραδοθείτε στον φόβο που προκαλεί αυτή η «όξυνση»…; Το θεωρείτε έξυπνο να αγοράσετε έναν κουβά άμμο, για προσωπική, external use;

Αν ναι, αγοράστε δύο (κουβάδες). Ποτέ δεν ξέρεις πόσο χώμα θέλει ο φόβος για να φυτευτεί… Και αργότερα ν’ ανθίσει…

Ένας αμερικάνος φίλος

Παρασκευή 25 Μάη. Είναι ακροδεξιός με τσαρούχια εδώ και δεκαετίες. Έχει διεθνές παρατσούκλι: «bomb ‘em!». Για τον πιο πρόσφατο «σύμβουλο εθνικής ασφάλειας» των ηπα και του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως, ο κόσμος είναι ένα πεδίο όπου υπάρχουν μερικά εμπόδια για την αμερικανική ηγεμονία, μέχρι να πάψουν να υπάρχουν. Η δήλωσή του (πριν 24 χρόνια, το 1994) έχει μείνει αξέχαστη:

Δεν υπάρχουν Ηνωμένα Έθνη. Υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που κατά περίπτωση μπορεί να καθοδηγείται απ’ την μόνη πραγματική δύναμη που έχει μείνει στον κόσμο, κι αυτή είναι οι ΗΠΑ, όταν βολεύει τα συμφέροντά μας κι όταν μπορούμε να τραβήξουμε κι άλλους μαζί μας.

Τα χρόνια πέρασαν, ο John Bolton γέρασε, τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται, και ο «bomb ‘em!» συνεχίζει να αγναντεύει το πεδίο, ελπίζοντας σε ακόμα περισσότερες φωτιές και ερείπια. Σίγουρα στο ιράν και στη βόρεια κορέα. Και βλέπουμε…

Τι είχε να κουβεντιάσει, λοιπόν, μ’ αυτόν που θέλει να δει τον κόσμο να ισιώνει in an american way πριν κλείσει τα μάτια του, ο έλληνας ογκόλιθος Nick the greek; Πολλά. Κυρίως για την «στρατηγική συμμαχία» Αθήνας – Ουάσιγκτον, κι ακόμα περισσότερα για την ασφάλεια των πηγών φυσικού αερίου των κρατών που έχουν τέτοιες όπως η κύπρος, η αίγυπτος και το ισραήλ – όπως ενημερώνει ο ελληνοαμερικανικός “greek reporter”.

Η ανατολική Μεσόγειος και τα γκάζια λοιπόν – εναντίον ρωσίας, γερμανίας, τουρκίας, ιράν… Γαρνιρισμένη με την μονότονη «ενημέρωση» των αμερικάνων ακροατών του για την επιθετικότητα και την επικινδυνότητα της Άγκυρας.

Μόνον αυτά; Υπάρχουν κι άλλα. Ας πούμε ο Άραξος, ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο στην βορειοδυτική Πελοπόννησο, στο νομό Αχαΐας…

Ο Άραξος στα χρόνια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου ήταν στις δόξες του: είχε αποθηκευμένες ατομικές βόμβες του νατο, που προορίζονταν, in case of emergency, κατά της βουλγαρίας… Στα ‘90s, και μετά την νίκη του «δυτικού κόσμου», τα συγκεκριμένα πυρηνικά αποσύρθηκαν (προς γερμανία μεριά, σε πρώτη φάση, αν δεν κάνουμε λάθος). Όμως καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος οξύνεται, φαίνεται πως ο Άραξος ξαναγίνεται χρήσιμος (για την Ουάσιγκτον). Οι παλιές εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρηνικών είναι εκεί και περιμένουν. Με λίγο ξεσκόνισμα…

Το χοντραίνει ο «άξονας» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ και ο «υποάξονας» Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ… Και οι φίλοι των κανίβαλλων προτείνουν να κλείσουμε τα μάτια για τα εγκλήματα των «συμμάχων», αυτά που γίνονται ήδη κι αυτά που σχεδιάζονται, και να στρατευτούμε στην «εθνική γραμμή»…

Καθάρματα.

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Το σκάψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάρει θέση σ’ αυτόν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο: το αποδεικνύουν κατ’ αρχήν οι στρατιωτικές συμμαχίες του. Η αεροναυτική βάση στη Σούδα είναι το πιο προχωρημένο προς τη μέση Ανατολή (και πρώτης κατηγορίας) αμερικανικό στρατόπεδο, σε διαρκή χρήση. Δεν είναι η μόνη ελληνική «διευκόλυνση» στον αμερικανικό στρατό. Είναι η πιο διάσημη.

Ο πρεσβευτής Geoffrey Pyatt (υπεύθυνος και για τις σφαγές στο Κίεβο…) δεν το κρύβει. Να ένα ενδεικτικό απόσπασμα από συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα των Χανίων το περασμένο φθινόπωρο:

… Η  Ελλάδα και ΗΠΑ υπέγραψαν την επέκταση της Συμφωνία MDCA. Τι σημαίνει αυτό για τη βάση της Σούδας; Υπάρχουν σχέδια αναβάθμισης της βάσης.
Είμαστε σε μια φάση πολύ σημαντικών παρεμβάσεων στις υποδομές. Καταρχήν στις υποδομές φιλοξενίας των αεροσκαφών. Επίσης με δικούς μας πόρους εργαζόμαστε να ολοκληρώσουμε μια νέα δομή τη φιλοξενία των πλοίων, ενώ  δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο δρόμο σύνδεσης μεταξύ του αεροδρομίου και της βάσης κα. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δίνονται και θα δοθούν τα επόμενα χρόνια για υποδομές.

Έχουμε πολύ καλές επαφές με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, τον Υπουργό κ. Καμμένο, τον αναπλ. Υπουργό κ. Βίτσα για το πως θα συνεχίσουμε και θα βαθύνουμε την αμυντική συνεργασία μας. Η υψηλού επιπέδου αμυντική συνεργασία μας έχει μόνο οφέλη και για τις δύο χώρες. Ήταν επίσης πολύ ενθαρρυντικά όσα άκουσα από τον κ. αντιπεριφερειάρχη και τον κ. δήμαρχο Χανίων, για την σχέση της κοινωνίας των Χανίων με τη Βάση και τη σημαντική οικονομική στήριξη από τη Βάση στην κοινωνία. Για παράδειγμα τον Μάρτιο, που είναι low season, ήλθε ένα αεροπλανοφόρο για δύο εβδομάδες και πολλά χρήματα δόθηκαν στα Χανιά. Θα αναζητήσουμε και άλλες τέτοιες ευκαιρίες για τέτοιες συνεργασίες.

“Διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις” (συμπεριλαμβανόμενης της κονσομασιόν…) στον αμερικανικό στρατό, το ίδιο και στον ισραηλινό. Ακόμα κι αν ο ρόλος της ελληνικής επικράτειας ήταν αυτός του “μετόπισθεν” και της “επιμελητείας” του αμερικανο-ισραηλινού άξονα (που δεν θα περιοριστεί εκεί!…) σας φαίνεται κάτι “λίγο”; Ασήμαντη “συμμετοχή”; Δεν είναι. Μόνο αφελείς και μοιραλάτρες κάνουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Και πάλι ο κύριος Pyatt, πιο πρόσφατα (τέλη του περασμένου Γενάρη), σε συνέντευξη στον καθεστωτικό “sky”:

… Είμαστε υπερβολικά ευγνώμονες για την υποστήριξη που η ελληνική κυβέρνηση μας παρέχει μέσα από τον κόλπο της Σούδας. Είναι μία απαραίτητη εγκατάσταση όσον αφορά τις επιχειρήσεις του έκτου Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαιτίας των όσων συμβαίνουν στην γειτονική περιοχή. Με την εκστρατεία ενάντια στον ISIS στη Βόρεια Αφρική, με την εκστρατεία για την καταστροφή του Χαλιφάτου στη Συρία, η Σούδα είναι περισσότερο δραστήρια από όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, έχουμε έναν πολύ υψηλό ρυθμό στρατιωτικών επιχειρήσεων εκεί, τόσο στην πλευρά της Αεροπορικής βάσης όσο και σε εκείνη της Ναυτικής Βάσης. Και δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς την υποστήριξη και τη συνδρομή που μας παρέχουν οι ελληνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις…

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην “εθνική ασφάλεια των ηπα”:

… Και η Έκθεση, η Στρατηγική για την Εθνική Άμυνα, δίνει έμφαση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλες δυνάμεις, με ένα τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί για μεγάλο διάστημα. Κατονομάζει τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία, αλλά κάνει λόγο επίσης για το πώς πρέπει να εργαστούμε με τους συμμάχους μας, ώστε να αναπτύξουμε ευελιξία. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε πολύ αποτελεσματικά με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, γιατί είστε ο ορισμός της ευελιξίας…

Όσο γλύψιμο ή κολακεία κι αν περιλαμβάνουν τα πιο πάνω, το λάθος “4ος παγκόσμιος; Δεν μας αφορά – αλλού γίνεται” θα πληρωθεί ακριβά. Πολύ ακριβά…

Απ’ την μια άκρη στην άλλη…

Σάββατο 14 Απρίλη. Συνδέεται η αναγκαστική υποβάθμιση της αεροναυτικής ηγεμονίας των ηπα στα πέριξ της κορεατικής χερσονήσου (έστω: προς το παρόν) με την υστερική (όπως θα έλεγε και ένας πρώην άγγλος πρεσβευτής στη συρία) προσπάθεια αναβάθμισής της στην ανατολική Μεσόγειο; Η γνώμη μας είναι «ναι», και τα δεδομένα δεν θα πρέπει να διαφεύγουν απ’ όσες / όσους θέλουν να καταλαβαίνουν την διαδικασία της ενδοκαπιταλιστικής όξυνσης των αντιθέσεων σ’ όλο το εύρος της.

Ωστόσο η ανατολική Μεσόγειος (και η μέση Ανατολή), σαν δευτερεύον πεδίο μάχης, δεν είναι – και δεν μπορεί να γίνει – υποκατάστατο των τωρινών συσχετισμών στο πρωτεύον, στον Ειρηνικό. Εκεί, δείχνοντας τα ατομικά όπλα και τους βαλιστικούς πυραύλους του Kim, η Ουάσιγκτον μπορούσε να παίζει το δράμα της «εθνικής ασφάλειάς» της και να απλώνεται – μέχρι να αρχίσει το ροκάνισμα το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Εδώ δεν μπορεί να το παίξει: ο Άσαντ, με βαρέλια χλωρίου ή χωρίς, δεν απειλεί με οφθαλμοφανή τρόπο την «αμερικανική ασφάλεια». Και, επιπλέον, το μπλοκ της Αστάνα έχει πάρει το πάνω χέρι.

Έχουμε ενστικτώδικα την εκτίμηση ότι το μπλοκ της Αστάνα εφαρμόζει (ή προσπαθεί να εφαρμόσει) μια judo τακτική: να στρέψει την στρατιωτική δύναμη των ηπα εναντίον τους… Και, σα συνέπεια αυτής της εκτίμησης, έχουμε την εντύπωση ότι το μπλοκ της Αστάνα ξέρει πολύ καλύτερα τι κάνει μεσομακροπρόθεσμα – σε σχέση με αυτήν την “συμμαχία των προθύμων”, σκιά εκείνης του 2003, που ψάχνεται, και δρα υπό το βάρος της παρακμής της…

Οπότε η «απόφαση των τιμωρών» (όπως την ανακοίνωσε στις 4.00 το πρωί ώρα ελλάδας το ψόφιο κουνάβι…) για «περιορισμένες» και «στοχευμένες» (αυτή ήταν η ανακοίνωση της May…) επιθέσεις στις «εγκαταστάσεις παραγωγής χημικών όπλων» του Άσαντ είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαν να κάνουν – για να σώσουν τα προσχήματα… (και το “μιλιταριστικό” κύρος τους…): σύμφωνα με την επίσημη αμερικανική ανακοίνωση (μετά το τέλος της επίθεσης) “κτυπήθηκαν 3 στόχοι” – κι αυτό ήταν…

Φάρσα λοιπόν… Τα υπόλοιπα; Θα τρέξουν στην πράξη…

(Υ.Γ. Ο “τρελός σκύλος” Mattis δήλωσε μετά την επίθεση “σίγουρος” ότι ο Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά στις 7 Απρίλη. Όταν όμως ρωτήθηκε από δημοσιογράφο “τι χημικά” ήταν αυτά, σχεδόν παραδέχτηκε ότι δεν είναι σίγουρος…)