Tag: πόλεμος

Ο σοφός γέρων

Πέμπτη 23 Μάη. … Πολύ αίμα χωρίζει έλληνες και τούρκους. Όμως, όπως και στη γαλλογερμανική περίπτωση, τα οφέλη από μιαν ενδεχόμενη στενή συνεργασία θα ήσαν τεράστια. Τα ελληνικά και τα τουρκικά εδάφη ελέγχουν από κοινού ένα σημαντικό παγκόσμιο σταυροδρόμι. Αυτή η γεωγραφική θέση εξασφάλισε την ισχύ και την αίγλη της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν οι εμπορικές ροές στραφούν προς τον Ατλαντικό. Σήμερα, η ραγδαία άνοδος της κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα ανανεώνει τις παλαιές γεωοικονομικές λογικές. Μπορούν, άραγε, η ελλάδα και η τουρκία να ακολουθήσουν τη γαλλογερμανική εμπειρία, ώστε να συν-αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες;

… Ο γεωπολιτικός ορίζων της περιοχής μας είναι σκοτεινός. Η ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Μπορεί, όμως, να εξασφαλίσει το εθνικό οικοδόμημα, καλλιεργώντας σχέσεις καλής γειτονίας.

Ανάλογα είναι και τα τουρκικά συμφέροντα. Πρέπει να κινητοποιηθεί η διπλωματία προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κίνδυνοι, αλλά και για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ελληνοτουρκική συνεννόηση, στο πρότυπο της γαλλογερμανικής.

Είναι πολλά τα μακροπρόθεσμα εθνικά διακυβεύματα για να θυσιαστούν στον βωμό κάποιων, κυρίως ξένων, οικονομικών συμφερόντων. Δεν πρέπει οι υδρογονάνθρακες να γίνουν και στα καθ’ ημάς πηγή δεινών.

Αυτά έγραφε ανάμεσα σε άλλα σ’ ένα μικρό άρθρο του στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 19 Μάη, ο Γιώργος Πρεβελάκης. Δεξιός πατριώτης (αλλά όχι φασίστας!) ο 70χρονος σήμερα Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη, ένας απ’ τους ελάχιστους δεξιούς διανοούμενους που αξίζουν προσοχή για τις απόψεις τους (συμπεριλαμβανόμενης, πάντα, της κριτικής προς αυτές), ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά ότι το «βλέπει το έργο»: η ελληνική ιδέα της ιμπεριαλιστικής αντιτουρκικής «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελληνο-ισραηλινο-αμερικανο-αιγυπτιακής συμμαχίας θα γίνει «πηγή δεινών». Δεν λέει καθαρά ούτε υπονοεί ποιά θα είναι αυτά· χρειάζονται, όμως, ικανότητες προφήτη για να καταλάβει κανείς;

Ο δεξιός καθηγητής Πρεβελάκης προτείνει σχεδόν ανοικτά αυτό που είναι το ανάθεμα για κάθε ντόπιο πατριωτικοφασίστα, δεξιό ή αριστερό: την συνδιαχείριση (με την Άγκυρα) των όποιων κοιτασμάτων· και μια στρατηγική συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη. Θεωρεί μια τέτοια στρατηγική συνεργασία σαν τον μόνο παράγοντα «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή… Θα μπορούσε να το θέσει και διαφορετικά: μόνο έτσι θα μπορούν να πουλήσουν και τα δύο κράτη / κεφάλαια (ειδικά όμως το ελληνικό) πολύ ακριβά το τομάρι τους στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Το γιατί ο ηθικός αυτουργός και υποστηρικτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κίεβο αμερικάνος πρεσβευτής Pyatt έχει αγαπήσει τόσο το φαιορόζ γκουβέρνο, το έχει εξηγήσει ο ψεκασμένος “εταίρος”, μέσα απ’ την θητεία του σαν υπ.αμ….

Ας πάει, όμως, το κοπάδι να ψηφίσει, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις από πουθενά και από κανέναν…)

Ιστορικός χρόνος…

Τετάρτη 22 Μάη. Υπάρχουμε εδώ και 5.000 χρόνια. Γιατί όχι άλλα 5.000; Η κατακλείδα των χθεσινών δηλώσεων του Zhang Ming, πρεσβευτή του Πεκίνου στις Βρυξέλες (στην ε.ε.), για τις τελευταίες επιθετικές κινήσεις της Ουάσιγκτον (αύξηση δασμών στις κινεζικές εισαγωγές, απαγορεύσεις σε βάρος της Huawei) δίνει μια διάσταση ασύνηθιστη στις διεθνείς σχέσεις / αντιπαλότητες. Τα 5.000 χρόνια συνεχούς ύπαρξης της κίνας (εννοημένης τόσο σαν διαδοχικές κρατικές μορφές όσο και σαν κοινωνία) δεν έχουν καμμία σχέση με το παρανοϊκό / φαντασιακό «3.000 χρόνια μακεδονία ελληνική». Αντίθετα, απ’ την μια μεριά αυτές οι 5 χιλιετίες κινεζικής ιστορίας είναι ουσιαστικά άγνωστες (και, κατά συνέπεια, ανερμήνευτες) απ’ την δύση· αφετέρου, όταν η δύση (με την έννοια που είναι δεκτή ως σήμερα) «ανακάλυψε» την κίνα, στη διάρκεια του 13ου μ.χ. αιώνα, η κινεζική αυτοκρατορία είχε ήδη πάνω από 4.000 χρόνια ιστορίας και εξέλιξης… Ήταν μάλιστα σε τέτοιο σημείο ανάπτυξης (συμπεριλαμβανομένης και της διοίκησής της) ώστε οι μεν ευρωπαίοι έπαθαν ένα διαρκές σοκ θαυμασμού· η δε «ουράνια πόλη» δεν ενδιαφερόταν να αγοράσει τίποτα απ’ τους ευρωπαίους, επειδή είχε τα πάντα και αρκετά παραπάνω…. Τότε (πολύ πρόσφατα από ιστορική άποψη…) η δύση όχι «εμπορικό πόλεμο» δεν μπορούσε να διανοηθεί με την κίνα· ούτε καν εμπόριο με την έννοια να πουλήσει κάτι…

Αν ήταν η υπανάπτυκτη δύση και όχι η αναπτυγμένη κίνα που κατέκτησαν τον πλανήτη από ένα (σχετικά πρόσφατο) χρονικό σημείο και μετά, αυτό οφειλόταν σε μια κινεζική εφεύρεση. Την οποία στην κινεζική αυτοκρατορία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά σαν (φαντασμαγορικό) παιχνίδι αν και ήξεραν τις φονικές της δυνατότητες· αλλά στη δύση έκαναν όπλο: την πυρίτιδα. Τα πυροβόλα όπλα πέτυχαν εκείνο που δεν ήθελαν να κάνουν τα πυροτεχνήματα· ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η κίνα δεν κατακτήθηκε ποτέ από δυτικούς (που έκαναν ό,τι μπορούσαν: πόλεμος του οπίου…). Παρήκμασε (πάντα σε σύγκριση με άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανόμενης της ιαπωνίας) απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα και για τις επόμενες δεκαετίες, μόνο και μόνο επειδή καθυστέρησε να υιοθετήσει και να ενσωματώσει την καπιταλιστική δυναμική.

Ωστόσο 100 ή 150 χρόνια, σε μια συνεχή ιστορία 5.000, είναι ένα μικρό, ελάχιστο διάστημα. Αν αυτό το χρονικό διάστημα (του ενός αιώνα) είναι για άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ηπα, ο «χρυσός αιώνας τους», για την κίνα είναι απλά ένα μικρό, ελάχιστο διάλειμμα στην ισχύ της.

Απ’ την στιγμή που υιοθέτησε για τα καλά την καπιταλιστική δυναμική σε όλο το εύρος και βάθος της, προσαρμόζοντάς την στον έλεγχο του κόμματος / κράτους, το κινεζικό καθεστώς έχει κάθε ιστορικό δικαίωμα να απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό – απ’ τους «μικρούς» και τους «περαστικούς» του πλανήτη, ακόμα κι αν έχουν μερικές χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές…

Γιατί να μην υπάρχουμε άλλα 5.000 χρόνια; Αυτό δεν είναι μια ερώτηση από αμερικανικά στόματα. Δεν μπορούν να την διανοηθούν καν και καν…

Η μεγάλη πορεία

Τρίτη 21 Μάη. Θέλοντας να δραματοποιήσει την κατάσταση και να εντείνει τον κινεζικό εθνικισμό (ή, ίσως, την αφοσίωση στο γκουβέρνο, πράγμα που είναι το ίδιο) ο αυτοκράτορας Xi έκανε χθες κάτι με βαρύ συμβολισμό και ακόμα βαρύτερα υπονοούμενα. Απ’ την πόλη Jiangxi, απ’ όπου άρχισε η «μεγάλη πορεία» του κόκκινου στρατού το 1934, έχοντας δίπλα του τον αντιπρόεδρο Liu He, δήλωσε:

… Είμαστε εδώ στο σημείο εκκίνησης της Μεγάλης Πορείας για να θυμηθούμε την εποχή που ο Κόκκινος στρατός ξεκίνησε το ταξίδι του… Ξεκινάμε τώρα μια καινούργια Μεγάλη Πορεία και πρέπει να τα αρχίσουμε όλα απ’ την αρχή!

Τι εννοεί ο αυτοκράτορας εν έτει 2019; Η «μεγάλη πορεία» (με επικεφαλής τον Μαο Τσετούγκ και τον Τσου Ενλάι) ήταν μια μεγάλη πορεία υποχώρησης / αναδίπλωσης των τότε υπολειμμάτων του «κόκκινου στρατού», που κάλυψε με τα πόδια μια απόσταση 9.000 χιλιομέτρων δια μέσου πολύ δύσκολων συνθηκών (και εδαφών) μέσα σε 370 ημέρες, απ’ τον Οκτώβρη του 1934 ως τον Οκτώβρη του 1935, πολεμώντας σε διάφορα σημεία, προκειμένου να αποφύγει την ολοκληρωτική ήττα απ’ τον καλύτερα εξοπλισμένο στρατό των κινέζων εθνικιστών. Ο «κόκκινος στρατός» κατάφερε να φτάσει σε ασφαλείς / φιλικές περιοχές – αλλά αποδεκατισμένος. Μόνο το 10% όσων ξεκίνησαν την «μεγάλη πορεία» έφτασαν ως το τέλος της. Ωστόσο αυτό ήταν μεγάλη επιτυχία αφού, τα επόμενα χρόνια, ο Μάο αναδιοργάνωσε τον κόκκινο στρατό και ξεκίνησε την (τελικά νικηφόρα) αντεπίθεσή του…

Γιατί ο αυτοκράτορας Xi ανακαλεί τώρα ένα επικό μεν αλλά και τόσο ζόρικο γεγονός απ’ την ιστορία του καθεστώτος; Μια μόνο εξήγηση βρίσκουμε: για να προετοιμάσει (ιδεολογικά / συναισθηματικά) τους υπηκόους για δύσκολες εποχές….

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Να λοιπόν πως…

Τρίτη 21 Μάη. Η απόφαση της Google να «κόψει» τις αναβαθμίσεις του λειτουργικού android που μπορεί να χρησιμοποιεί στα κινητά της η κινεζική Huawei εμφανίζεται στη διεθνή δημαγωγία περίπου σα να κόβει η αργεντινή την εξαγωγή πορτοκαλιών στην ευρώπη. Θα πεθάνει κανείς από έλλειψη ψηφιακής βιταμίνης C; Όχι. Το θέμα έχει ενδιαφέρον (για την ασταμάτητη μηχανή σίγουρα) επειδή έχει διάφορα επίπεδα.

Πρώτα το πιο επιφανειακό. Η κινεζική Huawei, που έχει επικηρυχτεί απ’ την Ουάσιγκτον, εκτός από ενοχλητικά πρωτοπόρα στην εγκατάσταση (κεραίες, λογισμικό) 5G δικτύων, έχει πια ένα καλό κομμάτι τις παγκόσμιας αγοράς smart phones. Το 2018 το ποσοστό της ήταν 13,5% (δεκαπλάσιο απ’ ότι δέκα χρόνια νωρίτερα), με εκτόξευση στο 17% το πρώτο τρίμηνο το 2019. (Η Samsung είχε το ίδιο διάστημα το 21%, η Apple 12%, η επίσης κινεζική Xiaomi 8%). Μετά την απαγόρευση εξαγωγής αμερικανικών τσιπς στην κινεζική εταιρεία, η ανακοίνωση της Goggle μοιάζει σαν «επίθεση καπάκι».

Επειδή θα επανέλθουμε σ’ αυτό, η Google είναι τυπικά υποχρεωμένη να πειθαρχήσει στην απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν για απαγόρευση εμπορικών σχέσεων με το κινέζο δαίμονα. Πρακτικά ωστόσο αυτή η απαγόρευση θα πάρει σάρκα και οστά (ψηφιακά πάντα) όχι στην τρέχουσα εκδοχή του android για κινητά (οι εφαρμογές ήδη τρέχουν), όχι στην επόμενη αναβάθμιση του λειτουργικού (η Huawei όπως και όλοι οι κατασκευαστές την έχουν προαγοράσει), αλλά την μεθεπόμενη – κάποια στιγμή το 2020. Τότε τα κινητά της κινέζικης εταιρείας στο βαθμό που τρέχουν στο android θα έχουν όντως πρόβλημα σε κάποιες εφαρμογές.

Προφανώς αυτή η κίνηση επιδιώκει να «κόψει» τις πωλήσεις κινητών της Huawei ανά τον κόσμο… Η κινεζική εταιρεία απ’ την μεριά της, μετά τον αποκλεισμό της απ’ τα αμερικανικά τσιπς, δήλωσε ξανά προετοιμασμένη: έχει φτιάξει (άφησε να διαρρεύσει…) το δικό της λειτουργικό. Αν και δεν έχει υπάρξει αναλυτική εξήγηση του γιατί το λειτουργικό της Huawei θα είναι ελκυστικό παρά το ότι θα έχει διάφορες ελλείψεις εφαρμογών προσαρμοσμένων στο android, μπορούμε να υποθέσουμε τι θα μπορούσε να είναι το ατού του: έτοιμες εφαρμογές 5G (χωρίς προηγούμενο και ανταγωνιστή)! Σε τελική ανάλυση, όσοι / όσες θέλουν το facebook τους, ας κρατήσουν παλιά Apple τους· αλλά για τις θεαματικές 5G εφαρμογές ας αποκτήσουν άλλο ένα smart phone (σε προσιτή τιμή…) απ’ τους «ειδικούς». Κινέζους ή νοτιοκορεάτες.

Είναι τόσο πιθανό ώστε να το θεωρήσουμε βέβαιο: αυτός που θα χάσει μεσοπρόθεσμα δεν θα είναι η Huawei αλλά η Google: το ότι ανακοινώνει τον προσεχώς περιορισμό χρήσης του λειτουργικού της από ένα ικανό μέρος του πλανήτη είναι, επιεικώς, σα να πυροβολάει τα πόδια της από τώρα.

Ενδιαφέρον…

Νεοκρατισμός 1

Τρίτη 21 Μάη. Ας μην υποκριθεί κανείς ότι η αμερικανική πολυεθνική (και όχι μόνον αυτή άλλωστε), που μέχρι πριν λίγους μήνες έκανε διάφορους συμβιβασμούς και συμφωνίες με το κινεζικό καθεστώς ώστε να γίνει αποδεκτό το λειτουργικό της, “δεν νοιάζεται” για τις απώλειες στα κέρδη της… Νοιάζεται.

Συμβαίνει λοιπόν μπροστά στα μάτια μας το εξής: οι (αμερικανικοί) “παγκόσμιοι γίγαντες” του internet (και του internet of things, ενός απ’ τα ιερά δισκοπότηρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) δείχνουν να αναδιπλώνονται σε κάποιο βαθμό απ’ την παγκόσμια αγορά (με εύλογες σημαντικές απώλειες) μετά από διαταγή του (αμερικανικού) κράτους. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με το βαθύ κράτος και τις υπηρεσίες του σε ότι αφορά την μαζική κατασκοπεία. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ότι αφορά τον έλεγχο των πληροφορικών ροών. Τώρα – η goggle ας θεωρηθεί το πιο πρόσφατο διάσημο παράδειγμα – επιστρατεύονται (κυριολεκτικά) σε διακρατικό πόλεμο. Και μάλιστα με δική τους ζημιά.

Αυτή η εξέλιξη μοιάζει να ανατρέπει την παραδεδεγμένη (από μαρξιανή άποψη) διάταξη του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Δεν είναι, άραγε, το κεφάλαιο που καθορίζει την «πολιτική» του κράτους; Μπορεί να ισχύει και το ανάποδο;

Σας έχουμε προ-ενημερώσει ότι ναι, πράγματι, μπορεί να ισχύει και το ανάποδο: είναι το παράδειγμα των πετρελαίων του ιράκ, όταν οι μεν αμερικανικές πετρελαϊκές «πίεζαν» για άρση των κυρώσεων κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, στα τέλη των ‘90s, προκειμένου να κάνουν δουλειές με τα ιρακινά κοιτάσματα· το δε αμερικανικό κράτος, διακομματικά, επέβαλε το αντίθετο. Ωστόσο, επειδή αυτή η περίπτωση είναι παλιά (;) μπορεί να διαφεύγει σήμερα απ’ την κριτική ανάλυση.

Το ερώτημα επαναλαμβάνεται. Τώρα, τώρα, στα μέσα Μάη του 2019, γιατί το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο, κεφάλαιο αιχμής, δεν καθορίζει την πολιτική του (αμερικανικού) κράτους και φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο; Κι αν συμβαίνει το ανάποδο, μπορούμε να είμαστε αντικαπιταλιστές / αντικρατιστές (μ’ αυτήν την σειρά…) ή πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια την εργατική αντιπαλότητά μας στον καπιταλισμό μένοντας έτσι ξεδιοντασμένοι απέναντι στα κρατικά κεφαλοκλειδώματα;

Νεοκρατισμός 2

Τρίτη 21 Μάη. Σαν αυτόνομοι εργάτες (: μακριά από τους απατεώνες που πουλάνε απομιμήσεις της εργατικής αυτονομίας! το νου σας!) απαντάμε: αν το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο δεν διαμορφώνει τις (αμερικανικές) κρατικές πολιτικές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι ο (καπιταλιστικός) κόσμος γύρισε ανάποδα, αλλά στο ότι αυτό το κεφάλαιο έχει ηττηθεί – απ’ το κινεζικό πληροφορικό κεφάλαιο / κράτος! Και έχει ηττηθεί όχι απλά στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (όπου το Πεκίνο συνεχίζει να κουμαντάρει ένα διαστημόπλοιο όντας το μοναδικό που έχει πετύχει κάτι τέτοιο…), αλλά στην έδρα του: την παγκόσμια εμπορευματική αγορά. Αυτήν την ήττα δεν την αναγνώρισε πρώτη η google· μάλιστα αυτή, σαν εταιρεία, θα μπορούσε να ελπίζει ότι… Την ήττα την αναγνώρισε ο συλλογικός εκπρόσωπος του αμερικανικού κεφάλαιου (δηλαδή το κράτος) όταν, πανικόβλητο απ’ την πρωτοπορεία των τεχνολογιών 5G της Huawei, άρχισε τις σπασμωδικές προσπάθειες να εμποδίσει την επέλασή τους.

Ηττημένο ήδη το αμερικανικό πληροφορικό κεφάλαιο στις προοπτικές του (π.χ. η Amazon απ’ την Alibaba…) στις αρχές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι υποχρεωμένο να αφήσει την τύχη του στις (πολιτικές, εμπορικές, κλπ) πρωτοβουλίες του αμερικανικού κράτους, εν γνώσει του γεγονότος ότι αυτό δεν εκπροσωπεί αποκλειστικά αυτό (το κεφάλαιο αιχμής) αλλά επιπλέον και τα πιο καθυστερημένα τμήματα του (αμερικανικού) κεφάλαιου. Εκπροσωπεί την “εθνική καπιταλιστική ενότητα”, αν χρειαστεί και δια της βίας, δηλαδή την “εθνική” (με τις όποιες απαραίτητες παγκόσμιες “αποικίες”) βάση συσσώρευσης.

Πράγματι, τα αφεντικά της Silicon Valley ήταν αρνητικά το 2017 απέναντι στο ψόφιο κουνάβι· όχι άδικα. Διέβλεπαν, σωστά, ότι το ψόφιο κουνάβι (και το κόμμα του) είναι εκπρόσωποι των πιο καθυστερημένων / συντηρητικών / οπισθοδρομικών τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου (για παράδειγμα των εταιρειών εξόρυξης σχιστολιθικών υδρογονανθράκων) – και ότι θα έβαζαν σε κίνδυνο τα δικά τους ψηφιακά global συμφέροντα.

Η πιο πρόσφατη εξέλιξη δείχνει πως όχι πια. Παρότι η Goggle (παραμένει παράδειγμα, και δεν μας φαίνεται σαν εξαίρεση) μπορεί να διεκδικήσει και να πετύχει κάποιες «εξαιρέσεις» και κάποια «παραθυράκια» στις εμπορικές τις σχέσεις με την κάθε Huawei, ξέρει ότι μεσοπρόθεσμα έχει ηττηθεί. Ξέρει (ή καταλαβαίνει) πως η κινεζική εταιρεία (ή οποιοσδήποτε διάδοχός της) δεν πρόκειται να μείνει όρθια πάνω στο κύμα της 5G αναδιάρθρωσης μόνο με όρους δικτύων· και σίγουρα όχι χωρίς δικά της λειτουργικά συστήματα.

Το ίδιο ισχύει, σε γενικές γραμμές, με το άλλο ιερό αμερικανικό τέρας: την Apple. Η εταιρεία που καθιέρωσε παγκόσμια τα smart phones ανακοίνωσε πολύ πρόσφατα πως μετακινείται απ’ το εμπόριο συσκευών στο εμπόριο υπηρεσιών. Για να το πούμε διαφορετικά: απ’ το εμπόριο «υλικότητας» στο εμπόριο «σχέσεων» – που υπάγονται σε διάφορους (και πολιτισμικούς) προσδιορισμούς. Προφανώς η Apple δεν σκοπεύει να πάψει να είναι λιγότερο global απ’ ότι τώρα. Οι ceo της συνειδητοποιούν ωστόσο ότι μεσοπρόθεσμα χάνουν την μάχη της «υλικότητας» των γκάτζετ, είτε απέναντι στη νοτιοκορεατική Samsoung είτε (ακόμα χειρότερα) απέναντι στις κινεζικές Huawei, Xiaomi κλπ.

Το ερώτημα (που διατυπώνουμε προς στιγμήν θεωρητικά) είναι αν η Apple, η Amazon, η Facebook και σία μπορούν να κρατηθούν στον αφρό πουλώντας «σχέσεις» χωρίς να οχυρωθούν πίσω από «τείχη» απέναντι στην κινεζική / ασιατική καπιταλιστική επέλαση – που δείχνει ικανή να φτιάξει και να πουλήσει οτιδήποτε, απ’ την μια άκρη του κόσμου στην άλλη.

Νεοκρατισμός 3

Τρίτη 21 Μάη. Αν τα πιο πάνω περιληπτικά είναι σωστά (κι αυτό υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή), τότε η μεταστροφή ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και εκείνη του 2020 δεν συνιστά κατάρριψη της μαρξιανής κριτικής ανάλυσης αλλά μάλλον την εκ νέου απόδειξή της! Η δεκαετία του ’90 δεν σημαδεύεται (αν κάποιος ψάχνει πρόσωπα / σύμβολα) απ’ τον αμερικάνο πρόεδρο Κλίντον, αλλά απ’ τον αντιπρόεδρο Al Gore: έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του νεωτεριστικού, global, φιλελεύθερου πνεύματος της αναδυόμενης παγκόσμιας κυριαρχίας της Silicon Valley.

Τρεις δεκαετίες μετά η επιτυχία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης υπό την ηγεμονία αμερικανικών κολοσσών (και η εύλογη παγκοσμιοποίηση του ψηφιακού παραδείγματος) δεν έχει Al Gore, ούτε καν ανάμεσα στους «δημοκρατικούς» των ηπα. Έχει Jack Ma – εξαμερικανισμένο ψευδώνυμο, υποθέτουμε… Κι ο λόγος είναι απλός: η νίκη του παραδείγματος έχει φτάσει στην ήττα της αμερικανοποίησής του, απ’ την στιγμή που το συλλογικό και υπό κρατική κινεζική διεύθυνση καπιταλιστικό κεφάλαιο 1,3 δισεκατομυρίου ανθρώπων αποδεικνύεται πολύ πιο δυναμικό.

Απέναντι σ’ αυτήν την εξέλιξη ακόμα και η αμερικανική Silicon Valley (και, ακόμα πιο έντονα, αυτό που μορφοποιήθηκε σαν πολιτική της έκφραση για παγκόσμια χρήση, δηλαδή το δόγμα η ιδιωτική καινοτομία μπροστά – πίσω παλιοκράτος!) οχυρώνεται· ή, πιο σωστά, το προσπαθεί μάλλον μάταια…

Όπως το είπε ένας κάποιος Keynes, ο φιλελευθερισμός είναι πλεύση καλού καιρού – για όσους έχουν το πάνω χέρι και τον άνεμο στα πανιά τους…

Όταν τα χάνουν τότε ααααα!!!.. Τότε…

“Πόλεμος πολιτισμών”;

Δευτέρα 20 Μάη. Ήταν μόλις στις αρχές του Μάη όταν σε “συνέδριο ασφαλείας” στην Ουάσιγκτον ένας κάποιος Kiron Skinner, που συμβαίνει να είναι ο «διευθυντής πολιτικής» του αμερικανικού υπ.εξ., χαρακτήρισε την αντίθεση ηπα – κίνας σαν «σύγκρουση πολιτισμών», και σαν «μια μάχη με έναν πραγματικά διαφορετικό πολιτισμό και ιδεολογία που οι ηπα δεν έχουν ξαναδώσει στο παρελθόν».

Δεν θα ήταν δύσκολο να το προβλέψει κανείς εδώ και σχεδόν 20 χρόνια: ο δυτικός πρωτοκοσμικός πολυεπίπεδος αντιμουσουλμανισμός κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποκτήσει μερικούς ορόφους ακόμα, με την προσθήκη του αντι-σινισμού. Υπάρχουν, φυσικά, ορισμένα (ιδεολογικά) προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν απ’ τους χειραγωγούς. Το Πεκίνο, είτε σαν καπιταλισμός και τεχνολογία είτε σαν πολιτισμός και κουλτούρα, είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί «κατώτερο»… (Στην πραγματικότητα ούτε ο μουσουλμανισμός κόσμος θα μπορούσε να θεωρηθεί «κατώτερος» αν λαμβάνονταν υπόψη οι συνέπειες της πολλών δεκαετιών και τρόπων αποικιοποίησης / λεηλασίας του απ’ τον δυτικό καπιταλισμό…)

Όμως καθώς ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον γίνεται όλο και λιγότερο «εμπορικός», και καθώς οι μάζες των υποτελών δεν πορώνονται ιδιαίτερα με επιχειρήματα του είδους «το εμπορικό μας ισοζύγιο είναι ελλειμματικό», θα πρέπει να κατασκευαστεί το είδωλο του «απαίσιου εχθρού» – με σκιστά μάτια. Θα (ξανα)μπεί το σφυροδρέπανο στο κάδρο, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος»;

Θα δείξει.

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 1

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (συμπεριλαμβανόμενου του Λονδίνου: μπορεί οι πολιτικές βιτρίνες της αυτού μεγαλειότητας να μην ξέρουν πως θα ξεσφηνώσουν τον βρετανικό λέοντα απ’ την πόρτα εξόδου – απ’ την ε.ε. – ξέρουν όμως μια χαρά να πιάνουν πόστα στα στρατηγικά περάσματα…) συγκεντρώνουν στρατό και όπλα στα μούτρα της Τεχεράνης. Δεν θέλουμε πόλεμο λένε και ξαναλένε, κι αυτό είναι το ανησυχητικό (για την ασταμάτητη μηχανή): όταν λέγεται και ξαναλέγεται αυτή η κουβέντα από πολεμοκάπηλους μπορεί κάλιστα να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Επ’ αφορμή αυτού του “η ειρήνη βρίσκεται στη μύτη των πυραύλων μας” αντιγράφουμε αποσπάσματα από ένα χρήσιμο άρθρο του Alastair Crooke, γραμμένο πριν μια βδομάδα:

Ο Bernard Lewis, ένας βρετανο-αμερικάνος ιστορικός της μέσης Ανατολής, έχει υπάρξει τρομακτικά επιδραστικός στην Αμερική – οι ιδέες του περί πολιτικής έχουν εμποτίσει προέδρους, σχεδιαστές της πολιτικής και think tanks, και συνεχίζουν να τους εμποτίζουν. Αν και πέθανε πέρυσι, οι τρομακτικές του απόψεις συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις αμερικανικές αντιλήψεις για το ιράν. Ο Mike Pompeo [σ.σ.: ο special one plus των γνωστών τριών, για να μην ξεχνιόμαστε…] έγραψε πρόσφατα: «Τον συνάντησα μόνο μια φορά αλλά έχουν διαβάσει πολλά απ’ όσα έγραψε. Χρωστάω πολλά απ’ όσα ξέρω για την μέση Ανατολή στη δουλειά του… Είναι ένας άνθρωπος που πίστευε, όπως κι εγώ, ότι οι αμερικάνοι πρέπει να είναι πιο άνετοι με την μεγαλωσύνη της χώρας τους, όχι λιγότερο».

Αν έχει προσόντα καταλληλότητας για το πόστο του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. ο special one plus, τέτοιους καιρούς, είναι επειδή “γνωρίζει τον κόσμο” μέσα από γεωπολιτικά φασιστοαναγνώσματα…

Ο Crooke συνεχίζει:

Το «σχέδιο Bernard Lewis» όπως έγινε γνωστό, ήταν ένα σχέδιο για την διάλυση όλων των κρατών της περιοχής – απ’ την μέση Ανατολή ως την ινδία – κατά μήκος εθνικών, σεχταριστικών και γλωσσικών γραμμών. Μια ριζοσπαστική βαλκανοποίηση της περιοχής. Ένας απόστρατος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, ο Ralph Peters, ακολούθησε την ιδέα φτιάχνοντας έναν χάρτη για το πως θα έπρεπε να γίνει η βαλκανοποίηση της μέσης Ανατολής. Ο Ben Gurion [σ.σ.: ο πρώτος εθνικιστικο-μιλιταριστής πρωθυπουργός του νεοδημιούργητου τότε κράτους του ισραήλ] είχε αντίστοιχες στρατηγικές φιλοδοξίες για την εξυπηρέτηση των ισραηλινών συμφερόντων.

.. Ο επιρροή του Lewis έφτασε σίγουρα στην κορυφή: ο πρόεδρος Bush ο 2ος κουβαλούσε μαζί του άρθρα του Lewis σε μια συνάντηση στο οβάλ γραφείο, αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη· και μόλις 8 ημέρες μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους ο Lewis ενημέρωνε τον Richard Perle… Ήταν εκείνη η ημέρα που ο Perle μαζί με τον υπ.αμ. Donald Rumsfeld ζήτησαν την εισβολή στο ιράκ…

… Ήταν ο Lewis και όχι ο Samuel Huntington που εφηύρε τον όρο «σύγκρουση των πολιτισμών» – υποστηρίζοντας ότι το ισλάμ και η δύση είναι μπλεγμένοι σ’ έναν υπαρξιακό πόλεμο μεταξύ τους.

… Τώρα, εμπνεόμενοι απ’ τον διανούμενό ήρωά τους, τον Lewis, ο Pompeo με τον σύντροφο του Richard Perle, τον John Bolton, φαίνεται να προωθούν αυτό που ο Lewis περιέγραφε σαν «κτύπημα του ιράν ανάμεσα στα μάτια με ένα μεγάλο ρόπαλο – τις κυρώσεις».