Tag: πόλεμος

Μέση Ανατολή

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές είναι βέβαιες ότι οι επιθέσεις που γίνονται με drones εναντίον τους απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, είναι ισραηλινή υπόθεση· με την χρήση (και την υποστηρίξη) μιας συγκεκριμένης αμερικανικής βάσης στην ypgκρατούμενη συρία. Κατά συνέπεια χαίρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία της επίθεσης των Houthis στις εγκαταστάσεις της aramco: ήταν ένα είδος διαφήμισης των ικανοτήτων των drones, τα οποία (θεωρούν ότι) θα τους χρειαστούν εναντίον των αμερικανικών βάσεων. Τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία. Αν και εφόσον το πράγμα χοντρύνει: ο αμερικανικός στρατός δεν έχει (έχει όμως ο ισραηλινός) τρόπο αντιμετώπισης των drones.

To «αν και το εφόσον» θα μπορούσε να είναι παρηγοριά: δεν επίκειται κάτι για αύριο. Ωστόσο ο τρόπος που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το τελευταίο να είναι στη κατάσταση που καταλαβαίνετε…) αρθρώνει τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό του στη μέση Ανατολή, πρώτα μέσω proxies και ύστερα «αυτοπροσώπως» αλλά χωρίς ανάληψη καμμία ευθύνης, αυτή η «ανεπισημότητα» για να το πούμε έτσι του πολέμου που συνεχίζουν να κάνουν, είναι εν τέλει στα μέτρα τέτοιων πολιτοφυλακών. Όσο εύκολα τα ρομποτικά ιπτάμενα κτυπάνε στη μία μεριά άλλο τόσο κτυπάνε και στην άλλη – κι αφήνουν πίσω τους το «μυστήριο» για τους δράστες…

Πρακτικά τίποτα δεν κρύβεται. Κυρίως δεν κρύβονται οι προθέσεις. Ενόσω το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ συνεχίζει να σκοτώνει και να σακατεύει παλαιστίνιους διαδηλωτές (αυτά δεν σταματούν ούτε όταν υπάρχει «κενό» πολιτικής διεύθυνσης…) έχει επιλέξει να εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο εκτός συνόρων, που αρχίζει απ’ το λίβανο και φτάνει προς το παρόν ως το ιράκ. Έναν πόλεμο που είναι αόρατος στην επικράτειά του…

Ως τώρα δεν δέχεται επιθέσεις / αντίποινα ούτε απ’ το συριακό έδαφος, ούτε απ’ το ιρακινό, ούτε από πουθενά αλλού. Πιθανότατα ο συνδυασμός μιλιταρισμού και ακροδεξιάς παράνοιας που επικρατεί πλέον στο Τελ Αβίβ να οδηγεί τους εκεί καθεστωτικούς στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι, κατά βούληση.

Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι έτσι; Η σιγουριά της ατιμωρησίας στηρίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση των αράβων και των μουσουλμάνων, ταιριαστή με τον ρατσισμό (και) του ισραηλινού κράτους. Αλλά οι κατασκευές του ιμπεριαλιστικού οριενταλισμού έχουν αρχίσει να ραγίζουν – δεν είναι φανερό;

Υεμένη

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Πώς το είπαν; «Οι Huthis δεν είχαν την τεχνική δυνατότητα να κάνουν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ»; Έτσι το είπαν; Αν εκείνη η επίθεση ήταν «ανεξήγητη έκπληξη», τι μπορούν να πουν γι’ αυτό που έγινε το Σάββατο και την Κυριακή;

Σε μια αιφνιδιαστική, καλά οργανωμένη (οι ίδιοι μιλούν για μήνες προετοιμασίας) επίθεση, που ξεκίνησε με πετυχημένη ενέδρα σε μια πολύ μεγάλη φάλαγγα «θωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού», οι Houthis πέτυχαν εντυπωσιακή συντριβή των μισθοφόρων και του σαουδαραβικού στρατού στη Najran και στη Saadah, πολύ κοντά στα βόρεια σύνορα της υεμένης αλλά και μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος. Τα video που δημοσιοποίησαν χτες, με τα καμένα και τα αναποδογυρισμένα θωρακισμένα, τους νεκρούς στις άκρες των δρόμων και τις εκατοντάδες των ζωντανών που πετάνε τα όπλα τους, προκαλούν οίκτο για τον τοξικό (ακόμα είναι στο απυρόβλητο…), αφού πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το πεζικό του (πολλοί μισθοφόροι και σαουδάραβες στρατιώτες) φαίνεται να παραδίδεται με χαρά στους Houthis. Αξιοθρήνητοι, πανηγυρικά, είναι επιτέλους και οι μεγάλοι σύμμαχοί του σ’ αυτόν τον πόλεμο: η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, πέρα απ’ την πολύ μεγάλη περιοχή που καταλήφθηκε (άγρια βουνά που δεν φυτρώνουν ούτε θάμνοι…), καταστράφηκαν εντελώς τουλάχιστον 3 ταξιαρχίες πεζικού του τοξικού. Περισσότεροι από 500 σαουδάραβες στρατιώτες και μισθοφόροι σκοτώθηκαν, τουλάχιστον 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (συμπεριλαμβανόμενων σαουδαράβων αξιωματικών) ενώ καταλήφθηκαν εκατοντάδες apc, εξοπλισμένα pick up και λοιπά στρατιωτικά οχήματα· πέρα απ’ τα ατομικά όπλα, τα πυρομαχικά, και τα υπόλοιπα σχετικά.

Το γεγονός ότι η επίθεση των Hοuthis και τoυ συμμαχικού τους στρατού της υεμένης έγινε ταυτόχρονα με πεζικό, πυραύλους και αεροπορικούς βομβαρδισμούς δείχνει, όπως και το δει κανείς, αυξημένες δυνατότητες. Η επιτυχία της δείχνει, επιπλέον, εξαιρετική αποτελεσματικότητα.

Ποτέ δεν ήταν σοφό να υποτιμάει κανείς τον αντίπαλό του. Ποτέ! Ακόμα χειρότερα αν αυτός λέγεται Soleimani… (Τι απάντησε ο Rouhani στους ευρωπαίους τις προάλλες; Δεν ξέρετε τίποτα για τις δυνατότητες των Houthis… Που ερμηνεύεται: έχετε μαύρα μεσάνυχτα για τις δυνατότητες τις δικές μας και των συμμάχων μας…)

(φωτογραφία: Μια μακριά πομπή εκατοντάδων αιχμαλώτων μετά την επίθεση των Houthis. Κάποιοι είναι μισθοφόροι απ’ το σουδάν…)

Το «αποτύπωμα» (περιμένοντας τον Πομπηία)

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. … Η ευρύτερη διάσταση αφορά το παιχνίδι που φαίνεται να ανοίγεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η διεύρυνση του αμερικανικού αποτυπώματος στην ελληνική επικράτεια, και δη στη Σούδα, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δημιουργεί προϋποθέσεις για στενότερη συνεργασία σε πολλαπλά επίπεδα, ενώ από την ελληνική πλευρά γίνεται αντιληπτό και ως πρακτικό μέρος ενός πλαισίου ευρύτερων διευκολύνσεων…

… Η Αθήνα επιθυμεί τη μόνιμη παρουσία των Αμερικανών σε μια ευαίσθητη περιοχή. Παράλληλα, η χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, καθώς αποκτούν γρήγορη παράκαμψη των Στενών για τη μετακίνηση των δυνάμεών τους από τη Μεσόγειο προς την Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική, μέσα από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Η κίνηση αυτή “κλειδώνει” γεωγραφικά την Ελλάδα σε μια σειρά συμμαχικών χωρών που ξεκινούν από τη Βαλτική και φτάνουν μέχρι το Αιγαίο (Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία), μετατρέποντάς τη σε πολύ σημαντικό κρίκο των κρατών (frontier states) που βρίσκονται ουσιαστικά ανάμεσα στις παραδοσιακές, μεγαλύτερες ηπειρωτικές δυνάμεις και την Ευρασία…

Αυτά τα λέει ένας απ’ τους έμμισθους δημαγωγούς της «εθνικής γραμμής» στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Η προτροπή του είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πανηγυρίσουμε που τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου θέλουν να κάνουν την επικράτεια «συνοριακή» για λογαριασμό του ψοφιοκουναβιστάν…

Τι σημαίνει η προσπάθεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού να «ψειρίσει» τον αμερικανικό, όταν το σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου έχει βουλιάξει; Τι σημαίνει το «σύνορο απέναντι στην ευρασία»; Η «εθνική γραμμή» δείχνει να προχωράει ελπίζοντας σε αμερικανικά «ανταλλάγματα» – άγνωστο ποιά. Στην πραγματικότητα απλά υλοποιεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), που ως γνωστόν διαβιούν μακριά απ’ την «συνοριακή γραμμή» – και των ντόπιων ποικιλόχρωμων λακέδων τους, που ζουν για τις (γεω)πολιτικές προσόδους.

Η «εθνική γραμμή» περιμένει την επίσκεψη του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, στο τέλος της εβδομάδας, για να υπογράψει την καινούργια «αμυντική συμφωνία» – αυτή με τα «αποτυπώματα». Ο Πομπηίας έχει κάτι προβληματάκια στο αμέρικα, κι ίσως χρειαστεί να αναβάλει το ταξίδι – αλλά η «εθνική γραμμή» τον χειροκροτεί από τώρα.

Όποιος δεν θέλει να έχει πατημασιές από αρβύλες στο σβέρκο του («αποτυπώματα» ελληνικά, αμερικανικά, ισραηλινά, ό,τι…) ας πάρει στα πολύ σοβαρά τις εξελίξεις.

(φωτογραφία: Αφίσα πριν δύο χρόνια – Οκτώβρης 2017. Μία ανάμεσα σε άλλες…)

Η αστραφτερή υπενθύμιση της ιστορίας την στιγμή του κινδύνου…

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Για επείγοντες τωρινούς λόγους η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να θυμίσει το εξής:

Πριν την επίσημη έναρξη του Β παγκόσμιου, το ελληνικό φασιστικό καθεστώς, αν και ιδεολογικά “αδελφό” του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ήταν σύμμαχο του Λονδίνου. Παράξενο; Όχι… Αυτό (είχε ξεκαθαρίσει ο δικτάτορας Μεταξάς σε δημοσιογράφους) επέβαλαν τα “εθνικά συμφέροντα”. Δηλαδή τα συμφέροντα τότε ελλήνων εφοπλιστών, και η παράδοση των γεωπολιτικών προσόδων ήδη απ’ την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, που οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωγραφική θέση του στην ανατολική Μεσόγειο. Και στις “διευκολύνσεις” που παρείχε στην θαλασσοκράτειρα του 19ου αιώνα Βρετανία.

Όπως είναι γνωστό μόλις τέλειωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος στα μέρη μας ξεκίνησε αμέσως ο Γ. Αλλού τον ονόμασαν “ψυχρό”. Εδώ όμως σακάτεψε τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι “τύχη” θα είχαν τα ντόπια φασιστικά κατακάθια αν το Λονδίνο δεν τα έπαιρνε στην αγκαλιά του· δεν θα ήταν σπουδαία πάντως. Αυτή η συμμαχία στα τέλη του ’44 (που δεν ήταν “εθνική συμμαχία” με την ακόμα δημοκρατική Ουάσιγκτον αλλά με το αγγλικό στέμμα στα τελευταία του ιμπεριαλισμού του) όχι μόνο ξέπλυνε το φασισταριό, όχι μόνο το βοήθησε να νικήσει, αλλά διαμόρφωσε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και υλικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Παρότι, κάποια στιγμή, το Λονδίνο αναγκάστηκε να παραχωρήσει την θέση του στο ελλαδιστάν στην ακροδεξιά πια μακαρθική Ουάσιγκτον.

Το ιστορικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των συμμαχιών των ελληνικών αφεντικών, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Είτε οι σύμμαχοί τους είναι στην “ακμή” τους, είτε – εξίσου σοβαρό – όταν είναι σε παρακμή. Όπως τότε το Λονδίνο και τώρα η Ουάσιγκτον.

Η κουβέντα του έμμισθου δημαγωγού πιο πάνω περί “κλειδώματος” είχε πρωτοδιατυπωθεί απ’ τον ψεκασμένο υπ.εξ. των φαιορόζ, όταν είχε πάψει να είναι τέτοιος, στις αρχές του 2019. Εννοούν και οι δύο, προφανώς, την “αποφασιστικότητα” των ντόπιων αφεντικών (οπωσδήποτε του πιο διεθνοποιημένου τμήματός τους) να κάνουν, αν χρειαστεί, ερείπια τις ζωές μας· αρκεί να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Θα πρέπει να θυμάστε κι αυτό. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αφεντικά των οποίων οι βάσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκονται στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειάς τους, και σε αφεντικά των οποίων αυτές οι βάσεις βρίσκονται εκτός, είτε σε “ασφαλείς” χερσαίες περιοχές είτε στη θάλασσα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ακόμα πιο αδίστακτη με τους “ιθαγενείς”… Το έχει αποδείξει, και το ξέρουμε.

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.

Ιστοριο-κάθαρση 2

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ποιός, ποιά, άραγε απ’ αυτούς κι αυτές τους 535 που πάτησαν το κουμπί του ευρωκαθίσματος τους ψηφίζοντας, στο ευρωκοινοβούλιο, την «συνυπευθυνότητα της σοβιετικής ένωσης για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου» θα είχε την ίδια γνώμη στις 23 Σεπτέμβρη του 1941 όταν ο γερμανικός στρατός είχε κυκλώσει το Λένινγκραντ; Ποιός, ποιά από δαύτους, θα είχε την ίδια γνώμη περί «συνυπευθυνότητας» στις 23 Σεπτέμβρη του 1942 όταν ξεκινούσε η πολιορκία του Στάλινγκραντ;

Κι όταν, στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ο «κόκκινος στρατός», έχοντας νικήσει στην τρομακτική «μάχη του Κουρσκ» ξεκινούσε την αντεπίθεση του προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το Κίεβο, αυτοί οι 535 της τωρινής «συνυπευθυνότητας» θα μιλούσαν γι’ αυτήν ή θα κρατούσαν την ανάσα τους και δεν θα έβγαινε λέξη απ’ το λαρύγγι τους απ’ την ελπίδα; Ακόμα, στις 23 Σεπτέμβρη του 1944, όταν στο βορρά ο «κόκκινος στρατός» διέσχιζε πολεμώντας την πολωνία απελευθερώνοντας τους επιζώντες των πολωνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στο νότο είχε εισβάλει ήδη στη βουλγαρία, αυτοί οι 535 για «συνυπευθυνότητα» θα μιλούσαν ή για ανακούφιση;

Όχι. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1941, του 1942, του 1943 και του 1944, αλλά ακόμα και του 1951 ή του 1961, ο τότε εαυτός αυτών των 535 δεν θα έλεγε τέτοιες προστυχιές. Θα είχε την στοιχειώδη ειλικρίνεια, την στοιχειώδη ιστορική συναίσθηση. Τότε. Όχι τώρα. Η 23η Σεπτέμβρη του 2019 ανήκει σ’ έναν καινούργιο πόλεμο, κι αυτοί συμμετέχουν συνειδητά. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και σε κάθε άλλο, η προπαγάνδα είναι όπλο πρώτης γραμμής.

Ο τότε εαυτός αυτών των 535 (και πολλών οπαδών τους) είναι νεκρός. Τον σκότωσε ο τωρινός εαυτός τους. Του έριξε μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, ελπίζοντας να τον τυφλώσει για πάντα. Όμως ακόμα κι αυτός, ο τότε εαυτός τους, νεκρός προ πολλού, κινδυνεύει σήμερα. Πολλοί ιστοριο-καθάρτες είναι πρώην κάτι άλλο· κι αυτό τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους.

Ιστοριο-κάθαρση 3

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Δεν είναι, μόνο, ότι αυτοί οι 535 (και οι πολλοί οπαδοί τους) διαστρέφουν την συγκεκριμένη ιστορία, αυτήν την Β παγκόσμιου. Είναι ότι συνεπείς στον μεταμοντερνισμό προσπαθούν να θάψουν βαθιά την Ιστορία σαν αστραπιαία υπενθύμιση του καθήκοντος την στιγμή του κινδύνου. Πρόκειται για παραχαράκτες με την πιο πολιτική έννοια του όρου: υποστηρίζουν ότι η Ιστορία είναι «κείμενο» που μπορείς να το βάλεις σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κειμενογράφο και, «κόψε / ράψε» να του αλλάξεις τα φώτα κατά βούληση… Υποστηρίζουν ότι η άποψη που θα τους ήταν αδιανόητη την δεκαετία του ’40, του ’50 ή του ’60 (η άποψη της «συνυπευθυνότητας»), τους είναι αυτονόητη σήμερα… Όχι επειδή «έμαθαν καινούργια σημαντικά στοιχεία για το τότε» αλλά επειδή το τώρα τους, το δικό τους εξουσιαστικό παρόν (υποστηρίζουν ότι) έχει απεριόριστα δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο οποτεδήποτε τότε, στο όποιο παρελθόν· και, κατά συνέπεια, μπορούν να το κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μπορούν να ξεθάψουν και τους νεκρούς· και να σκορπίσουν τα κόκκαλά τους για να μην υπάρχουν καν μνήματα…

Όμως η Ιστορία δεν είναι «λόγια» όπως νομίζουν οι κακούργοι που προς το παρόν έχουν νικήσει. Είναι αίμα. Θα πρέπει να πετύχουν την απόλυτη πλύση όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και κάθε κύτταρού μας για να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους στον 4ο παγκόσμιο…

Φροντίζουμε να αποτύχουν.

Το βάρος της Ιστορίας

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ο 20ος αιώνας υπήρξε γεμάτος, ξεχείλισε απ’ τα καλύτερα και τα χειρότερα της ανθρωπότητας· τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του κόσμου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αντιλαμβάνονταν οι πρωτοκοσμικοί, στις αρχές του 20ου αιώνα, τον 19ο – που κι αυτός ήταν απίστευτα γεμάτος. Ο Μαρξ κάπου σημειώνει ότι το παρελθόν βαραίνει στους ώμους των ζωντανών· έχει δίκιο. Πόσο μακριά, άραγε, κουβάλησαν στις πλάτες τους τον 19ο αιώνα οι μακρινοί μας πρόγονοι στις αρχές του 20ου; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο 20ος αιώνας βαραίνει τους ώμους όλων στις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Οι πιο ευάλωτοι, για να κουμαντάρουν το βάρος πάνω τους, διαλέγουν μια περικοπή απ’ τον 20ο αιώνα, στα μέτρα τους – και πορεύονται έτσι, σαν τους τυφλούς στον άδη, κοιτώντας προς τα πίσω. Οι πιο απατεώνες τον «ξαναγράφουν», για να τον πουλήσουν χοντρική / λιανική – αυτοί καμαρώνουν, σαν τεχνικοί του ψέμματος. Οι πρώτοι ξεδοντιάζονται, γίνονται ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι τροχίζουν τους κυνόδοντές τους: αποικίζουν τον κοινωνικό χρόνο που δεν τους ανήκει.

Δεν θέλουν απλά την κατοχή, την ιδιοκτησία στο παρελθόν. Θέλουν μέσω αυτής την κυριότητα στο σήμερα και στο αύριο. Δεν είναι «αντισταλινικοί» όπως υποκρίνονται. Είναι γνήσιοι υπηρέτες των μηχανών του Θεάματος.

(φωτογραφία: Στις 29 Νοέμβρη του 1943, κατά τη διάρκεια της «διάσκεψης της Τεχεράνης» ο Τσώρτσιλ, προσέφερε στον Στάλιν εκ μέρους του βασιλιά Γεωργίου του 6, παρόντος του Ρούσβελτ, το ξίφος του Στάλινγκραντ. Το διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και με χρυσή λαβή ασημένιο σπαθί, ήταν δώρο αναγνώρισης του Λονδίνου στον αγώνα του «κόκκινου στρατού». Πάνω γράφει σε αγγλικά και ρωσικά: στους ατσαλένιους πολίτες του Στάλινγκρνατ – δώρο του βασιλιά Γεωργίου του 6ου…

Δεν είχε σκεφτεί τότε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός τα περί «συνυπευθυνότητας»… Περίεργο…)

Κρίση ειλικρίνειας

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. …Έχουμε όλοι την εμπειρία αυτού του κόσμου, κι εσείς ξέρετε περισσότερα από εμένα. Αλλά η διεθνής τάξη διαταράσσεται μ’ έναν τρόπο χωρίς προηγούμενο, με μια μαζική αναστάτωση ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας, σχεδόν σ’ όλους τους τομείς και σε μια ιστορική κλίμακα. Είμαστε ίσως μάρτυρες του τέλους της Δυτικής ηγεμονίας στον κόσμο. Συνηθίσαμε σε μια διεθνή τάξη που βασιζόταν στη Δυτική ηγεμονία απ’ τον 18ο αιώνα… Τα πράγματα αλλάζουν. Και έχουν επηρεαστεί βαθιά απ’ τα λάθη που έκαναν οι Δυτικοί σε συγκεκριμένες κρίσεις, και απ’ τις Αμερικανικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, αποφάσεις που δεν ξεκίνησαν απ’ την τωρινή διοίκηση, που μας έχουν οδηγήσει στο να επανεξετάσουμε συγκεκριμένες εμπλοκές σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και αλλού, και να ξανασκεφτούμε βασικά στοιχεία της διπλωματικής και στρατιωτικής στρατηγικής μας, και σε ορισμένες περιπτώσεις στοιχεία της αλληλεγγύης που την θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτη… Συμβαίνει επίσης η ανάδυση νέων δυνάμεων των οποίων την επίδραση είχαμε υποτιμήσει για πολύ καιρό.

Πρώτα η Κινεζική και επίσης η Ρωσική στρατηγική, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένες τα τελευταία χρόνια…

Λόγια του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron σε μια δημόσια ομιλία του προς του γάλλους πρεσβευτές ανά την υφήλιο πριν ένα περίπου μήνα. Η κεντρική γαλλική πολιτική βιτρίνα ανησυχεί· όχι τόσο και όχι έτσι, ωστόσο, ώστε να ανακαλέσει τον στρατό της απ’ την αφρικανική ζώνη του Sahel· ή να σταματήσει την «εμπλοκή» της στον πόλεμο στην υεμένη, στο πλευρό των σαουδαράβων μισθοφόρων και του τοξικού… Μ’ άλλα λόγια ο Macron ανησυχεί μεν, αλλά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός χαίρει άκρας υγείας – προς το παρόν.

Η ανησυχία του, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι γενική. Ή, πιο σωστά, στη συγκεκριμένη ομιλία, εστίασε σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα: στις σχέσεις της ευρώπης με την ρωσία. Διαβλέπει σωστά ο Macron (και δεν είναι ο μόνος, ούτε άλλωστε η εξέλιξη αυτή είναι καινούργια…) ότι η Ουάσιγκτον ευχαρίστως θα έκανε την ευρωπαϊκή ήπειρο πεδίο μάχης της ίδιας και των όποιων συμμάχων της κατά της Μόσχας. Κι αν όχι σε έναν all out πόλεμο, σίγουρα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργεί διαρκείς τριβές και να βάζει συστηματικά τρικλοποδιές σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει με «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».

Ο Macron λέει καθαρά ότι «η Ουάσιγκτον δεν είναι σύμμαχος πλέον» (ήταν, όμως, ποτέ;). Τελεία. Γιατί αν η συνταγή του για την σωτηρία της γηραιάς ηπείρου είναι η επαναπροσέγγιση με την Μόσχα (μέσα, για παράδειγμα, απ’ την κατάργηση διάφορων κυρώσεων που έχουν επιβληθεί και απ’ την ε.ε. στη ρωσία εξαιτίας της «προσάρτησης» της Κριμαίας και της αυτονόμησης του Donbass στη νοτιοανατολική ουκρανία) τότε απλά μασκαρεύει την αδυναμία του: δεν μπορεί καν να “τραβήξει” τ’ αυτιά της Βαρσοβίας, των βαλτικών κρατών και των «εταίρων» του Βίτζεγκραντ…. Η γαλλία είναι, πια, η σκιά των φαντασιώσεων των αφεντικών της.

Αν υπήρξε ένα ευρωπαϊκό κράτος που επεδίωξε έγκαιρα πράγματι (και έντιμα, όσο μπορεί να μιλάει κανείς για τιμιότητα στον καπιταλισμό…) μια ομοσπονδιακή συγκρότηση του project europe αυτό ήταν το γερμανικό. Κι αν υπήρξε ένα άλλο κράτος που βούλιαξε αυτήν την προσπάθεια, αυτό ήταν το γαλλικό. Όταν το Βερολίνο ζητούσε εμβάθυνση των θεσμών της τότε ε.ε. το Παρίσι απαντούσε με μεγέθυνση. Κάπως έτσι μπήκαν στην ε.ε. (σε μια ε.ε. θεσμικά μισοφτιαγμένη) με διαδικασίες express τα ευρωπαϊκά κράτη του πρώην “ανατολικού μπλοκ”: η γαλλική εθνική πολιτική θεωρούσε πως μ’ αυτόν τον τρόπο, αυξάνοντας τα μέλη της ε.ε., θα μπορούσε να ελέγξει τον γερμανικό καπιταλιστικό δυναμισμό. Τελικά έστρωσε τον δρόμο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό…

Τώρα; Τώρα δεν μπορεί (ούτε ο Macron ούτε οποιοσδήποτε άλλος) να πείσει τις διάφορες ακροδεξιές κυβερνήσεις να φιλοξενήσουν έστω και εκατό μετανάστες / πρόσφυγες… Από πολιτική άποψη η διάσπαση που φοβάται ο Macron έχει γίνει στην ευρώπη. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολο για την Ουάσιγκτον να παρκάρει στρατό και όπλα όπου την βολεύει στην περίμετρο της ρωσίας…