Tag: πόλεμος

Ινδοκούς

Τετάρτη 29 Γενάρη. Ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…) Τίποτα σπουδαίο… Ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…). Τίποτα σπουδαίο…

Αν, όμως, επιβεβαιωθεί ότι μέσα σ’ αυτό βρισκόταν ο Michael D’ Andrea (που σκοτώθηκε…) τότε το πράγμα αλλάζει εντυπωσιακά! Γιατί ο Michael (Mike) D’ Andrea, με το ψευδώνυμο «ayatollah Mike», ήταν κορυφαίο στέλεχος της cia. Συμμετείχε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε διάφορες μαύρες τρύπες / κολαστήρια του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας»… Ήταν ο εμπνευστής των μαζικών δολοφονιών στα τυφλά, «προς παραδειγματισμό», από drones, στο κατεχόμενο αφγανιστάν. Το σχέδιο ονομάστηκε «signature drone strikes» και είχε αυτή την απλή ναζιστική λογική: μπορεί να μην ξέρουμε ποιούς σκοτώνουμε, αλλά αφού τους σκοτώνουμε σαν τρομοκράτες εμείς που είμαστε «αντιτρομοκράτες», θα θεωρούνται (νεκροί) τρομοκράτες – τελεία και παύλα!…

Ήταν αυτός που σχεδίασε και διεύθυνε την δολοφονία του Imad Mughniyeh της Hezb’ Allah στη Δαμασκό το 2008. (Ο Mughniyeh ήταν μέλος της παλαιστινιακής Fatah και, στη συνέχεια, των «ειδικών δυνάμεών της» στη δεκαετία του ’70· απ’ τους ιδρυτές της Hezb’ Allah στα ’80s, διοικητής του ένοπλου τμήματός της, νο 2 σ’ αυτήν όταν δολοφονήθηκε με έκρηξη αυτοκινήτου βόμβα την ώρα που περπατούσε δίπλα του…). Και όντας απ’ το 2017 ο «ayatollah Mike» επικεφαλής των (μυστικών) επιχειρήσεων της cia στη μέση Ανατολή με κέντρο το ιράν, θεωρείται ότι αυτός σχεδίασε την αποσταθεροποίηση στη Βαγδάτη πρόσφατα (με τους «περίεργους» ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν διαδηλωτές και μπάτσους ταυτόχρονα, a la πλατεία Maidan στο Κίεβο…) αλλά και την δολοφονία του Soleimani…

Το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει επιβεβαιώσει ακόμα τον θάνατο του «ayatollah Mike» (μαζί με κάμποσους ακόμα αξιωματικούς του ίδιου φυράματος…). Αλλά αν ισχύει – οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αυτό ισχυρίζονται – τότε δεν επρόκειτο για μια «απλή» κατάρριψη στρατιωτικού στόχου!.. Είναι μέρος της απάντησης του μπλοκ της Αστάνα – Ινδοκούς στη δολοφονία του Soleimani (και όχι μόνο)…

Πέρα απ’ τους ταλιμπάν ή κάποια απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» τους (εξοπλισμένες με πυραύλους που θεωρούνταν ότι δεν έχουν…), είναι εύλογη η συμμετοχή στην κατάρριψη τόσο της Τεχεράνης όσο και της Μόσχας – έχουν τους λόγους τους. Χωρίς να πάρουν επίσημα την ευθύνη – κι αυτό εύλογο… Με δύο λόγια: το αεροπλάνο ήταν πολύ συγκεκριμένος στόχος – και η κατάρριψή του ήταν πολύ συγκεκριμένη αποστολή…

Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι υπερδύναμη που παρακμάζει…

Ρουκέτες που γαργαλάνε…

Δευτέρα 27 Γενάρη. Λένε πως ο mechanico universalis Leonardo da Vinci μέσα στις πολλές εμπνεύσεις του είχε και μια τέτοια: τον 15ο αιώνα ωστόσο ούτε καν σε φαντασίωση δεν υπήρχε αμερικανικό στρατός σαν στόχος. Οι ρουκέτες Katyusha σχεδιάστηκαν, κατασκευάστηκαν (και βαφτίστηκαν με γυναικείο όνομα) από σοβιετικούς μηχανικούς στη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου. Σαν αυτο-εκτοξευόμενα βλήματα, στη θέση των κλασσικών βολών πυροβολικού – εναντίον του γερμανικού στρατού. Είχαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: ήταν φτηνές ρουκέτες, εύκολες στην παραγωγή, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ήταν πάνω σε κοινά φορτηγά που μπορούσαν εύκολα να αλλάξουν θέση, και μπορούσαν να πετύχουν ομοβροντία πολύ πιο γρήγορα απ’ τα κλασσικά πυροβόλα. Απ’ την άλλη είχαν μικρότερη ακρίβεια, και χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για «φόρτωμα»…

Ποιός θα το περίμενε ότι αυτές οι φτηνές (και πιθανόν home made) ρουκέτες, τύπου Katyusha, θα προκαλέσουν τώρα εντεινόμενο πονοκέφαλο στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ; Εύκολο να ρίξει κανείς πέντε από δαύτες στην «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης, όπως χτες… Αλλά αν οι τρεις πετύχουν τον ευρύτερο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας και η μία απ’ τις τρεις κτυπήσει το εστιατόριο της πρεσβείας / βάσης;

Αυτά είναι τα μεθεόρτια της δολοφονίας των Soleimani και Abu Mahdi al-Muhandis. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να ελπίζει ότι “θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα σταματήσουν”. Ούτε ότι οι ρουκέτες μόνιμα θα πηγαίνουν αλλού κι αλλού, στον γάμο του καραγκιόζη… Ο εμφύλιος είναι μεν μια ελπίδα (που υποθέτουμε πως δουλεύεται υπόγεια…) αλλά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πεντακόσιοι ή χλιιοι αφιερωμένοι στο να βομβαρδίζουν τις αμερικανικές βάσεις… Αν λοιπόν, εν μέσω δίκης αλλά και προεκλογικής περιόδου, φτάσουν στην αυλή του άσπρου σπιτιού του τα χαμπέρια ότι σκοτώθηκε κι άλλος αμερικάνος (αν όχι περισσότεροι) τίνος την δολοφονία θα διατάξει το ψόφιο κουνάβι για “τιμωρία”; Και τι θα απαντήσει στην απορία των δικών του ψηφοφόρων δεν μας είπες ότι θα φύγουμε απ’ αυτούς τους tribal καυγάδες; Τι θα απαντήσει και στο άλλο: διέταξε την δολοφονία του Soleimani “για να μην γίνουν επιθέσεις σε αμερικανικές εγκαταστάσεις”… Ναι, αλλά τώρα γίνονται…
Μιας και το ‘χει να μετράει ντάλαρς το ψόφιο κουνάβι, οφείλει να το παραδεχτεί: η πρόκληση φθοράς στην αμερικανική ημικατοχή του ιράκ είναι πολύ πιο φτηνή από υλική, χρηματική και πολιτική άποψη σε σχέση με την παράτασή της. Απο καθαρά επιχειρηματική άποψη όσο ακούει τους γνωστούς συμβούλους του (κάτι Pompeo και κάτι Pence) το πάει για φαλιμέντο.

Φυσικά δεν είναι πρωτάρης στις χρεωκοπίες. Όμως στις real estate business ήταν εύκολο να συνεχίζει να ξεπλένει. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι άλλου είδους επιχείρηση…

(φωτογραφία: Αυτοί είναι διαδηλωτές που πετάνε πίσω απ’ το τείχος τα δακρυγόνα – στη διάρκεια της πολιορκίας της αμερικανικής πρεσβείας μετά τις δολοφονίες Soleimani και al-Muhandis)

Χρυσόψαρα;

Παρασκευή 24 Γενάρη. Μήπως μέσα στην φούρια εξελίξεων στο ευρύτερο «μέτωπο» έχει ξεχαστεί; Είναι μόλις 3 βδομάδες από τότε που δολοφονήθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης οι Soleimani, Abu Mahdi al-Muhandis και μερικοί ακόμα ιρακινοί και ιρανοί καραβανάδες – στις 3 του μήνα. Και 2,5 απ’ τις 8 Γενάρη, όταν οι ιρανικοί πύραυλοι κτύπησαν (μετά από προειδοποίηση) δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ.

Σήμερα αναμένεται στη Βαγδάτη μια πολύ μεγάλη διαδήλωση εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής. Την έχει καλέσει ο παλιός δαίμονας αυτής της κατοχής, ο παπάς Muqtada al-Sadr – και όλα δείχνουν ότι θα πάρουν μέρος όλες οι ένοπλες οργανώσεις που συγκροτούν τις pmu.

Η “έξοδος κινδύνου” του αμερικανικού στρατού στο ιράκ φαίνεται πως είναι το ιρακινό κουρδιστάν. Ο υφ.υπ.εξ. David Schenker «πετάχτηκε» ως το Erbil αμέσως μετά τον ιρανικό βομβαρδισμό των αμερικανικών βάσεων, στις 9 και 10 Γενάρη, για επαφές με τους τοπικούς φυλάρχους. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τους αγοράσει όσο πιο φτηνά γίνεται, και θεωρεί κάτι τέτοιο εύκολη δουλειά. Δεν φαίνεται να υπολογίζει ωστόσο ότι το Erbil είναι αναγκασμένο (έχει και συμφέροντα…) να δίνει λογαριασμό τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Τεχεράνη· αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε να παρακάμψει την Βαγδάτη… Επιπλέον δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά να φυλάνε οι τοπικοί ένοπλοι τους αμερικάνους απ’ τις επιθέσεις που (είναι βέβαιο) θα γίνονται: στην πράξη τα ιρακινοκουρδικά clan έχουν διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους, και η δουλειά του σεκιουριτά μπορεί να τις οξύνει.

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι συναντήθηκε προχτές στο Davos και με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Nechirvan Barzani….)

Μόνο άμμο σήμερα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε μια διάθεση φυγής (για σήμερα) απ’ την περιοχή που είναι σφηνωμένη. Αλλά για να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες, παρουσιάζουμε (στα αγγλικά) ένα μικρό video της γερμανικής καθεστωτικής dw, για την «παράνομη» έως «ιερόσυλη» διάσκεψη της περασμένης Κυριακής στο Βερολίνο: αφού δεν συμμετείχε το ελλαδιστάν τι άλλο θα ήταν;

Πάντως η «φωνή της ελλάδας» ακούστηκε και εκεί – το δήλωσε ο «τζενεράλ». Ακούστηκε καθαρά, γάργαρα, εμφατικά, απ’ το στόμα – με – το – βαμμένο – μουστάκι (όπως λένε διάφοροι πικρόχολοι, συμπληρώνοντας «ρε που τον ψωνίσατε αυτόν τον σύμμαχο;»)

Οπότε μπορείτε να χαζέψετε για 6.30 λεφτά· και η ασταμάτητη μηχανή να την κάνει για πιο μακριά…

Ώδινεν όρος;

Δευτέρα 20 Γενάρη. Η βασική πολιτική ιδέα της σύσκεψης του Βερολίνου ήταν πως αν οι κηδεμόνες των εντόπιων αντιπάλων στο λιβυκό πεδίο μάχης τα βρουν μεταξύ τους, τότε θα είναι εύκολο να «φορέσουν» οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνης στους Sarraj και Haftar. Ακούγεται απλό από ιμπεριαλιστική άποψη, αλλά δεν είναι: κανένας νόμος δεν επιβάλλει σε αντιπάλους να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους όταν βρίσκονται γύρω γύρω από τραπέζια διαπραγματεύσεων…

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι χθες συμφωνήθηκε μια διαδικασία σταδίων για την «επίλυση του λιβυκού προβλήματος», που ξεκινάει θεωρώντας δεδομένη την εκεχειρία και παριστάνει ότι θα φτάσει ως την πιο δημοκρατική δημοκρατία στη λιβύη… Συγκινητικό, πράγματι.

Το ουσιαστικό κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται «ανάμεσα στις γραμμές» των χαρωπών ανακοινώσεων της σύσκεψης (τις οποίες, πάντως, θα μελετήσει). Βρίσκεται στο εξής: αφού Άγκυρα και Μόσχα έχουν δεσμευτεί (μεταξύ τους και έναντι τρίτων…) ότι θα κουμαντάρουν, στο μέτρο των όχι ασήμαντων δυνάμεών τους, συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά μεταξύ τους (η Μόσχα και η Άγκυρα) τις «δύο βασικές εμπόλεμες πλευρές» στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε το Παρίσι, η Ρώμη και (ειδικά…) το Βερολίνο μπορούν να δοκιμάσουν να διαμορφώσουν εκείνο το «πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του λιβυκού προβλήματος» που θα κάνει ένα κάποιο ξεκαθάρισμα του ποιός μπορεί να κάνει κουμάντο στα (μεσογειακά) μούτρα του project europe· και ποιός όχι.

Για παράδειγμα: τα ενωμένα αραβικά εμιράτα είπατε; Τα εμιράτα; Θα πληρώνουν ουαχαβίτες μισθοφόρους κάμποσα μίλια νότια της ιταλίας είπατε; Αλήθεια;

Η Άγκυρα με την επίσημη (και στρατιωτική) εμφάνισή της στις barbarian λιβυκές ακτές· και η Μόσχα με την ανάδυσή της απ’ το σκοτάδι της unofficial υποστηρίξης στον «τζενεράλ», έχουν εγκατασταθεί μια χαρά στο format του Βερολίνου. Πρόκειται για μια επιδιωκόμενη συνεργασία (και θα φανεί το αν, πως και πότε θα δέσει) την οποία, θα πρέπει να το θυμάστε, Μόσχα και Άγκυρα αναζητούν και για το συριακό πεδίο μάχης. Ειδικά σε ότι αφορά την συμμετοχή του Βερολίνου στην ανοικοδόμηση της συρίας· άρα στη φρέσκια αναγνώριση του Άσαντ (και του μπλοκ της Αστάνα).

Η Merkel αναμένεται σύντομα στην Άγκυρα. Όσο κι αν χτυπιέται η πανεθνική θεία Λίτσα και οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το «μπλοκ της Σύρτης» έχει έναν κάποιο ιμπεριαλιστικό ορθολογισμό, στον οποίο το ελλαδιστάν και τα «προβληματάκια» του περισσεύουν: πρώτα θα πρέπει να επιτευχθεί η ισορροπία στις μοιρασιές όχι μόνο εντός λιβύης αλλά και ευρύτερα στη μέση Ανατολή με τρόπους που να πετάνε στην άκρη την Ουάσιγκτον, και μετά θα έρθει η ώρα του καθορισμού «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» – αν έχουν ακόμα τότε πρακτική αξία.

Φυσικά η πρόοδος αυτού του σχεδιασμού απαιτεί κάποιου είδους «καταστολή» του Haftar. Που είναι ικανός να αρχίσει να παίρνει γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον (την κύρια «μεγάλη δύναμη» που θα χάσει αν οι κινήσεις του «μπλοκ της Σύρτης» προχωρήσουν, έστω κουτσά στραβά…). Θα φανεί τι θα γίνει και τι θα κάνει αυτός ο εξαιρετικός σύμμαχος της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ…

Όχι και τόση αισιοδοξία…

Κυριακή 19 Γενάρη. Η έρευνα έγινε (απ’ την διεθνή επιτροπή του ερυθρού σταυρού – ICRC) ανάμεσα στις 29 Ιούνη και στην 1η Οκτώβρη του 2019. Σε 16.288 άτομα, ηλικίας από 20 έως 35 χρονών, από 16 εθνικότητες. Το θέμα ήταν η γνώμη των ερωτώμενων για τον πόλεμο. Οι μισοί / ες απ’ το «δείγμα» είχαν ήδη εμπειρία πολέμου (συρία, ιράκ, αφγανιστάν, κατεχόμενη παλαιστίνη, νιγηρία, κολομβία). Οι άλλοι μισοί / ες είχαν μεγαλώσει «εν ειρήνη».

Οι μισοί (47%) εκτιμούν ότι στη διάρκεια της ζωής θα ζήσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, έναντι σχεδόν άλλων τόσων (46%) που θεωρούν κάτι τέτοιο απίθανο. Τα ποσοστά υπέρ της απαισιόδοξης εκτίμησης είναι μεγαλύτερα στη μαλαιστία (το 68%). Αντίθετα οι πιο αισιόδοξοι είναι οι άγγλοι, οι ελβετοί (γιατί όχι αυτοί;) με το 60% και το 76% να θεωρούν ότι είναι απίθανο να επηρεαστεί η ζωή τους από κάποιον πόλεμο στο μέλλον. (Ίσως επειδή είναι ανάλογα σίγουροι ότι αυτός ο βίαιος θάνατος θα συμβαίνει μόνο στους Άλλους, κάπου μακριά – στις «κτήσεις»…).

Παρόλα αυτά, σε μέσους όρους, τόσο αυτοί έχουν μεγαλώσει εν ειρήνη (το 70% τους) όσο κι εκείνοι που έχουν μεγαλώσει μέσα σε κάποιον πόλεμο (το 71% τους) θεωρούν ότι την επόμενη πενταετία θα γίνονται περισσότεροι πόλεμοι στον πλανήτη. Και, για το καπάκι, το 54% του συνόλου θεωρεί ότι ένας πυρηνικός πόλεμος είναι πιθανός την επόμενη δεκαετία…

Η ασταμάτητη μηχανή ορκίζεται ότι δεν έχει καμμία σχέση μ’ αυτήν την απαισιοδοξία! Απ’ την άλλη μεριά, ενώ τέτοιου είδους dark mood (και τέτοιου είδους φόβοι) κατείχαν μεγάλα μέρη των πληθυσμών και στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») όπου το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου μεταξύ ηπα / νατο και εσσδ / συμφώνου της Βαρσοβίας πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, τώρα η υποκειμενική κατάσταση των πληθυσμών είναι διαφορετική.

Παράγοντες άσχετοι (φαινομενικά τουλάχιστον) απ’ την πιθανότητα (ε;) ενός παγκόσμιου πολέμου, όπως η κρίση / αναδιάρθρωση και οι συνέπειές της, έχουν ενισχύσει αυτήν την ειδική εκδοχή ατομισμού που παρήγαγε ο νεοφιλελευθερισμός· την εκδοχή που συνοψίζεται στη λέξη «selfie» και απλώνεται πολύ μακρύτερα απ’ την αυτο-φωτογράφηση.

Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένας νόμος της Ιστορίας ή της Φύσης που να λέει ότι ο ναρκισσισμός είναι η οριστική, η τελική και αιώνια κατάσταση του υπηκόου του καπιταλισμού· ότι το κάψιμο απ’ τις ντρόγκες και τις «δημόσιες σχέσεις» στην καθημερινή ζωή είναι το τελικό στάδιο της εξέλιξης του homo capitalisticus· και ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι καταδικασμένο να πνιγεί μαζικά στα αδιέξοδα και στα σκατά του, ως τον τελευταίο. Για πολλούς / πολλές, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό, έτσι θα συμβεί· συμβαίνει ήδη…

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ωστόσο, για τους «millennials» που σήμερα είναι ανάμεσα στα early ‘20s και στα middle ‘30s και θα καταφέρουν να αποδράσουν απ’ τις χρυσές (;) αλυσίδες των εγωϊκών post modern κομφορμισμών τους, οι αφετηριακές θέσεις τους για να οργανωθούν και να πολεμήσουν εύστοχα και με διάρκεια το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου είναι (και θα είναι) χειρότερες από εκείνους κι εκείνες που, κάτω απ’ την μαύρη σκέπη παρόμοιων φόβων, μεγάλωσαν στα ‘50s και στα ‘60s.

Τότε η κοινωνικότητα στην καθημερινή ζωή δεν είχε γίνει απάτη όπως τώρα. Τότε δεν έτρεχαν στους ψυχο- για επισκευή. Τότε δεν ήταν ντροπή να είσαι αδύναμος…

Πολύ ζόρικη εποχή να μεγαλώνεις· ακόμα και (φαινομενικά…) «εν ειρήνη».

Γύπας ο Μέγας, ο Απελευθερωτής!

Σάββατο 18 Γενάρη. Το είπε, άραγε, για να το ακούσει ο «τζενεράλ»; Μάλλον όχι. Το είπε για να το ακούσουμε εμείς, οι ιθαγενείς. Η δήλωση του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα ότι «είναι έτοιμος να στείλει ελληνικό στρατό στη λιβύη» (στη μεριά του «τσενεράλ») αν είναι κάτι παραπάνω από μια ρημαδομπαρούφα, πρέπει να σηκώσει όχι μόνο κύματα αντίστασης, αλλά κι ολόκληρο τον βυθό!

Έχοντας αποκλειστεί απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, φαίνεται ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού σκέφτονται να προλάβουν να χωθούν στην «επόμενη φάση» της διαχείρισης του λιβυκού πεδίου μάχης. Αν αύριο ο «τζενεράλ» αναγκαστεί να υπογράψει μια εκεχειρία διαρκείας, τότε οι «ειρηνευτές» θα στείλουν στρατό «επίβλεψης»: η ε.ε. (οπωσδήποτε η γαλλία, η ιταλία, η γερμανία, plus…), η τουρκία και η ρωσία. Δεν θα πρόκειται για το κλασσικό σχήμα των “κυανόκρανων” του οηε, αλλά κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο.

Πιθανότατα το ρημαδογκουβέρνο να υποβλέπει μια στρατιωτική θέση σ’ αυτό το “plus”… Έτσι ώστε να χωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο στις λιβυκές διαδικασίες, με το «θεματάκι» του: την συμφωνία Sarraj – Erdogan για την μεταξύ τους αοζ… Φυσικά απέναντι στο “θεματάκι” θα υπάρχουν επί τόπου καραβανάδες του “αιώνιου εχθρού”…

Αν την «ειρήνευση» την βάλει κανείς σε πολλά εισαγωγικά (όπως και πρέπει), πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική τυχοδιωκτική επιλογή εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Γιατί ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, τέτοιες «εκεχειρίες» δεν κρατούν πολύ αν δεν λυθούν τα σοβαρότερα τουλάχιστον απ’ τα προβλήματα που ταΐζουν, έστω τοπικά, την σύγκρουση. Μέσα σ’ αυτά τα σοβαρά προβλήματα δεν περιλαμβάνεται η λιβυκή αοζ… Αλλά ακόμα κι αν περιληφθεί κάποια στιγμή, τότε το ελληνικό κράτος θα πρέπει να κάνει αυτό που δεν θέλει με τίποτα: να πάει, μαζί με την Tripoli, στο δικαστήριο της Χάγης.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: τα ντόπια αφεντικά πουλάνε μαγκιές και μας τραβάνε απ’ το μανίκι…

(φωτογραφία επάνω και στη μέση: Τί να ατενίζει άραγε το βλέμμα του γύπα; Αν υπάρχουν άλλοι στον ορίζοντά του;

Ή μήπως ψάχνει κάπου τον “ναύαρχο” του “τζενεράλ”; Αλήθεια, τον θυμάστε τον “ναύαρχο” που πούλησε ξανά και ξανά η ντόπια δημαγωγία, αυτόν που μίλαγε κανονικά ελληνικά, και απειλούσε θεούς και δαίμονες πως ούτε ψαροκασέλα τούρκικη δεν θα πλησιάσει τη λιβύη, καθώς “έχω διαταγή από τον στρατηγό να βουλιάξω κάθε τούρκικο πλοίο”, τον θυμάστε; Πώς και δεν είναι δίπλα στον “τζενεράλ”, να κάνει και τον μεταφραστή;

Μάλλον έχει αράξει στην ιχθυόσκαλα, στο Κερατσίνι…)

Λιβύη 1

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Λιβύη 2

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Ο εχθρός είναι εδώ!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Οι αιτίες των διαμαρτυριών (στο ιράν) ήταν – στην πλειονότητά τους – σωστές. Η αφορμή ήταν λάθος: η κατάρριψη ενός πολιτικού αεροπλάνου και η δολοφονία των 175 επιβατών του είναι φρικτή· αλλά δεν είναι εκείνο το γεγονός που θα μπορούσε να γίνει καταλύτης της εναντίωσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς. Μάλλον το αντίθετο… Το σύνθημα «ο εχθρός είναι εδώ» είναι πέρα για πέρα σωστό. Αλλά το υπονοούμενο ότι «ο φίλος είναι εκεί» (στην αμερική) είναι όχι απλά λάθος. Είναι δουλοπρεπές. Στο Χονγκ Κονγκ σήκωσαν και ξανασήκωσαν αμερικανικές και αγγλικές σημαίες, ψάχνοντας για «ελευθερωτές». Θα το έκαναν και στην Τεχεράνη;

Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου – και το ιράν δεν είναι εξαίρεση – συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. Πίσω απ’ τις εξεγέρσεις, που συνήθως έχουν δίκιο κατ’ αρχήν, βρυκολακιάζει η εξαφάνιση του ενδιαφέροντος για έγκαιρη οργάνωση, έγκαιρη διασαφήνιση των στόχων και των μεθόδων, τρόπους προστασίας του αγώνα από εγκάθετους, τρόπους διαρκούς συλλογικού επανελέγχου της πορείας του όποιου αγώνα. Εκτός απ’ την περίπτωση της χιλής (και της βολιβίας, ενάντια στο πραξικόπημα) μοιάζει ως εάν τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε τέτοιες εκρήξεις να εκτοξεύονται σαν «ελατήρια», που έχουν μεν συσσωρεύσει ένταση, δεν έχουν όμως καμμία εμπειρία οργάνωσης, μακρόχρονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης, τακτικών… Όχι μόνο φαίνεται ότι δεν έχουν καμμία εμπειρία σοβαρής οργάνωσης· φαίνεται, επίσης, να την θεωρούν ασήμαντη μπροστά στο δίκιο του πετάγματος του «ελατηρίου», και κυρίως, μπροστά στην αυταρέσκεια του «πλήθους». Αν έχουν κάτι κοινό όλες αυτές οι εξεγέρσεις είναι ότι είναι επικίνδυνα μεταμοντέρνες…

Κάθως τέτοιες δράσεις / αντιδράσεις εξελίσσονται στο χρόνο, είναι πιθανό να διαμορφώνονται κάποιες πρωτόλειες οργανωτικές πυκνώσεις. Είναι διαχειριστικές: προορίζονται να διαχειριστούν το μεροδούλι – μεροφάι μιας διαμαρτυρίας που τραβάει καιρό. Αλλά δεν μπορούν, γιατί δεν έχουν την εμπειρία και κάποτε ούτε την θέληση, να αντιμετωπίσουν ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό του όποιου αρχικού δίκιου: τους εγκάθετους. Που έχουν βασική εκπαίδευση ή οδηγίες ώστε να εκτρέπουν καλοπροαίρετους αλλά αφελείς εξεγερμένους.

Οι πολιτικές οργανώσεις φαίνονται συχνά ξεπερασμένες (αν όχι και εχθρικές)· εν μέρει δίκαια, επειδή οι περισσότερες τέτοιες είναι γερασμένα υπόλοιπα και ρετάλια του 20ου αιώνα. Η πολιτική οργάνωση σαν προϋπόθεση οποιουδήποτε εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού δίκαιου είναι, όμως, διαφορετική υπόθεση. Η «διαχείριση πλήθους» εκ μέρους των κάθε είδους αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους έχει κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 χρόνια· πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο μέσος υπήκοος. Τις τεχνικές “διαχείρισης πλήθους” δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει ούτε ο αυθορμητισμός ούτε το πάθος – για – τη – λευτεριά!

«Ο εχθρός είναι εδώ»: στην Τεχεράνη, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία, στην Άγκυρα – παντού. Δεν φτάνει, όμως, μόνο το σύνθημα: πρέπει όχι μόνο να ξέρεις τους εχθρούς σου, αλλά να τους ξέρεις όλους και συγκεκριμένα. Να μπορείς να τους αναγνωρίσεις έναν έναν πριν σε τορπιλίσουν. Η άμεση καταστολή μπορεί να είναι βάρβαρη, αλλά τουλάχιστον είναι ορατή. Η υπονόμευση από μέσα είναι αόρατη…

Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς τις μέγιστες αποστάσεις από εκείνους που θα τρέξουν να σε κολακέψουν – και τους λακέδες τους.