Tag: πόλεμος

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)

Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.

Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.

Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;

Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!

Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.

Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.

(Λέμε τώρα…)

(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…

Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Πιθανόν να μην σας ενδιαφέρει (και γιατί άραγε θα έπρεπε;). Ωστόσο ο πυρήνας των εξελίξεων στον θύλακα του Idlib, ειδικά σε ότι αφορά την συμπεριφορά του τουρκικού στρατού, βρίσκεται σε κάτι που είναι μάλλον ασυνήθιστο στην σύγχρονη πολεμική ιστορία. Στο πως (με ποια μέθοδο και με τι προοπτικές επιτυχίας) μπορούν τα συντεταγμένα “μοντέρνα” κράτη (το τουρκικό ή το ρωσικό για παράδειγμα…) να διαχειριστούν ομάδες ενόπλων που είναι οργανωμένες πια λίγο πολύ σαν συμμορίες (ή σαν clan…) διαμορφώνοντας μια ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση επί του εδάφους.

Μαθαίνει η ασταμάτητη μηχανή, για παράδειγμα, το εξής: το τουρκικό καθεστώς στέλνει πράγματι στρατό για να καταλάβει τις περιοχές που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, κι αυτό είναι επίσημη δήλωση του υπ.αμ. Akar πριν μια βδομάδα (13 Φλεβάρη). Με την ίδια δήλωση (που προήλθε, όσο κι αν δεν το μάθαμε, από μια πρώτη συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας για εκεχειρία), ο Akar προειδοποιούσε τους “radicals” που δεν θα υπάκουγαν στην συμφωνία – ότι ο τουρκικός στρατός θα στραφεί εναντίον τους…

Ταυτόχρονα όμως, για να συγκρατήσει απ’ την μια μεριά την επιρροή της στους «δικούς» της (syrian national army) και απ’ την άλλη να «πείσει» διάφορους ουαχαβίτες πολέμαρχους, η Άγκυρα, μέσω του στρατού τους, άρχισε να παριστάνει ότι πολεμάει κατά του συριακού στρατού στα σημεία εκείνα του μετώπου που οι «δικοί» της είχαν το πάνω χέρι· και να ασχολείται με την δημιουργία φυλακίων εκεί που όχι-δικοί της ένοπλοι είχαν την πλειοψηφία. Είναι μια λειτουργία capo που πρέπει να γίνει capo di capi…

Φαίνεται ότι υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι πολέμαρχοι στο idlib, μια ένοπλη μικροκλίμακα που αρθρώνεται με βάση σχέσεις συγγένειας, καταγωγής ή προσήλωσης σε κάποιον οπλαρχηγό. Στον ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα syrian national army συνωθούνται πάνω από 40 τέτοιες ομάδες, με 100, 200, 500 ή και λίγο παραπάνω τουφέκια. Στη μεριά της ελεγχόμενης απ’ το Ριάντ HTS είναι πολλές περισσότερες (είχαν τον έλεγχο του 90% του θύλακα πριν την συριακή επίθεση)· και υπάρχουν κι άλλοι, ενδιάμεσοι «στρατηγοί», με διάφορα ονόματα οργανώσεων – που γενικά τείνουν να συμμαχούν με όποιον θεωρούν ισχυρότερο. Σε γενικές γραμμές: η «οικονομία» του idlib είναι αυτή των ένοπλων με μικρά, μεσαία και μεγάλα μαγαζιά που έχουν μάθει να επιβιώνουν όχι στη βάση «στρατηγικών σχεδιασμών» αλλά λίγο πολύ στο μεροκάματο.

Ζουν σαν μισθοφόροι (δεν υπάρχει άλλος βιοπορισμός…) και διαπραγματεύονται την «τύχη» τους από μήνα σε μήνα, από βδομάδα σε βδομάδα, ακόμα και από μέρα σε μέρα. Αυτό, τελικά, φτιάχνει ένα μεταμοντέρνο «μέτωπο» (απέναντι στον συριακό στρατό ‘n’ friends, που είναι «μοντέρνος» με την έννοια της οργάνωσης, του σχεδιασμού, της δράσης, της επιμελητείας…) σαν δαντέλα: αλλού υποχωρούμε· αλλού κάνουμε αντεπίθεση· εκεί που υποχωρήσαμε χτες σήμερα αλλάζουμε στάση· κλπ κλπ.

Σ’ αυτήν την κινούμενη άμμο, που έχει πράγματι μικρή σημασία όταν αντιλαμβάνεται κανείς στο συριακό (και το μεσανατολικό) πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου στο σύνολό του, αποκτάει όμως σαφώς μεγαλύτερη όταν πρέπει να επιβληθεί μια κάποια «ειρήνη», αυτό που συμβαίνει είναι: απ’ την μια μεριά η «γενική», «μοντέρνα» (και γι’ αυτό αποδοτική) συρο-ιρανο-ρωσική επίθεση· και απ’ την άλλη μεριά οι τουρκικές βερμπαλιστικές δηλώσεις (που ηχούν σαν αναπαράσταση του επίσης «γενικού» και «μοντέρνου» warfare… ) συνοδευόμενες απ’ το «φόρτωμα» τουρκικού στρατού πάνω όχι μόνο στους radicals (: ουαχαβίτες) αλλά, κυρίως, πάνω στην «άμμο» της κονιορτοποίησης του (εκφρασμένου με όπλα) «κοινωνικού».

Μην βιαστεί να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η «κονιορτοποίηση», τα μικρο-μεσαία clan στο Idlib (και αλλού), είναι απόδειξη πρωτογονισμού… Μπορεί κάλλιστα να είναι το αντίθετο: ο τρόπος που ο νεοφιλελευθερισμός «παντρεύτηκε» με παραδοσιακές συντηρητικές μορφές και περιεχόμενα σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου…

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. …[Οι πλευρές συμφωνούν] ότι για την εξασφάλιση της ελεύθερης κίνησης των κατοίκων της περιοχής και των αγαθών, καθώς επίσης και για την αποκατάσταση του εμπορίου και των οικονομικών σχέσεων, η κυκλοφορία κατά μήκος των δρόμων Μ4 (Aleppo-Latakia) και Μ5 (Aleppo-Hama) θα αποκατασταθεί πριν το τέλος του 2018…

Αυτό είναι το σημείο 8 της «συμφωνίας του Sochi» που υπογράφτηκε μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας τον Σεπτέμβρη του 2018. Κατά συνέπεια η ασταμάτητη μηχανή εκπλήσσεται άσχημα που ακόμα και όχι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι (όπως, για παράδειγμα, ο γνωστός Pepe Escobar) αδυνατούν να καταλάβουν τις εξελίξεις στο Idlib τους δύο τελευταίους μήνες. Αδυνατούν παρότι υπάρχουν συγκεκριμένες δηλώσεις απ’ όλες τις πλευρές που (σε κάθε περίπτωση) θα έπρεπε να διαβαστούν πίσω απ’ τις γραμμές…

Για χάρη της μεθόδου (μας…) πρώτα τα γεγονότα. Η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends στα ανατολικά του θύλακα του Idlib ξεκίνησε στις 25 Δεκέμβρη του 2019 (ένα χρόνο μετά απ’ την dead line της συμφωνίας του Sochi…) Αν και δεν ήταν παρέλαση, οι (ρωσικοί) αεροπορικοί βομβαρδισμοί και η σταθερή προέλαση του συριακού στρατού ήταν τέτοια ώστε η Άγκυρα αυτό που έλεγε επί εβδομάδες ήταν: … ααα, θα δημιουργηθούν νέα κύματα προσφύγων που δεν τα αντέχουμε… Πράγματι πολλές δεκάδες χιλιάδες αμάχων (οικογένειες των αντικαθεστωτικών) έφευγαν απ’ τις εμπόλεμες ζώνες και ναι, πράγματι, κινούνταν προς τα βόρεια. Όμως εάν ένα κράτος (το τουρκικό) θεωρεί ότι διακυβεύονται σοβαρά του συμφέροντα, δεν κάνει σχόλια για την προσφυγιά. Αναλαμβάνει στρατιωτική δράση – με το επιχείρημα της προστασίας των αμάχων. Αυτό η Άγκυρα δεν το έκανε· ενώ γινόταν όλο και πιο σαφές ότι η άμυνα των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά του θύλακα κατέρρεε…

Αφού ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να καταλαμβάνει τμήματα του Μ5· αφού οι άμυνες των αντικαθεστωτικών είχαν καταρρεύσει· κι αφού τα «κύματα των προσφύγων» είχαν κρατηθεί ως ένα βαθμό εντός θύλακα, η Άγκυρα – πριν καμμιά δεκαριά μέρες, κι ενώ ουσιαστικά η υπεροχή του συριακού στρατού είχε γίνει καθολική – αποφάσισε να κινηθεί. Στέλνοντας αρκετό στρατό στον θύλακα. Όποιος, όμως, έβλεπε που πάει αυτός ο στρατός θα διαπίστωνε ότι πέρα και παρά την όποια «αντισυριακή» (και ελάχιστα αντιρωσική) ρητορική της Άγκυρας, ο τουρκικός στρατός ΔΕΝ πήγαινε σε θέσεις που θα εμπόδιζε τον συριακό να ολοκληρώσει την κατάληψη του Μ5. Αντίθετα πήγαινε σε θέσεις όπου ουσιαστικά είχε ολοκληρωθεί η προέλαση των σύριων ‘n’ friends· για να φτιάξει καινούργια «φυλάκια» / παρατηρητήρια…. Σε απλή γλώσσα αυτό λέγεται: ο.κ., εδώ θα είναι τα νέα «σύνορα»…

Εν τω μεταξύ ο τουρκικός πατερναλισμός (υπέρ, υποτίθεται, των αντικαθεστωτικών) κέρδιζε εύκολα την διεθνή δημαγωγία. Οι δηλώσεις του Erdogan και των αξιωματούχων του για το θέμα «Idlib» ήταν τόσο ηχηρές και επαναλαμβανόμενες (την ώρα που ο συριακός στρατός έκανε την δουλειά του: ανακαταλάμβανε όλο και περισσότερες περιοχές ανατολικά και δυτικά του M5) ώστε κάποιος από άλλο πλανήτη θα νόμιζε ότι στο Idlib πρόκειται να γίνει η «μάχη της Καλλίπολης»! Αμ δε! Πέρα απ’ τις σοβαρές αμφιβολίες που υπάρχουν για το αν όντως σκοτώθηκαν μια ντουζίνα τούρκοι και σύριοι στρατιώτες από βολές πυροβολικού απ’ τη μία και την άλλη πλευρά, το μόνο πραγματικό στοιχείο αντιπαράθεσης ως τώρα είναι η κατάρριψη ενός συριακού ελικοπτέρου (εκτός αν μάθουμε στο μέλλον ότι αυτή έγινε το … 2014!)

Ο.Κ. Έχουν γίνει και χειρότερα: η κατάρριψη του ρωσικού su-24…

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. … Στείλαμε επιπλέον στρατό για να εξασφαλίσουμε μια εκεχειρία και να την κάνουμε σταθερή, θα ελέγχουμε την περιοχή. Όλα τα απραίτητα μέτρα θα ληφθούν εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με την εκεχειρία, συμπεριλαμβανόμενων των ριζοσπαστών. Τα ενισχυμένα φυλάκιά μας θα συνεχίσουν να παίζουν σημαντικό έλεγχο στην επίβλεψη της κατάστασης στο έδαφος…

Αυτές ήταν οι χθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.αμ. Hulusi Akar, στη σύνοδο των υπ.αμ. του νατο· εκεί, δηλαδή, που θα είχε το «ελεύθερο» να τα «χώσει» και στον Άσαντ, και στον Putin – αν ήθελε. Αλλά δεν ήθελε…

Μόλις πριν 2 ημέρες (η δουλειά έγινε!), γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη;…

Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε ο τούρκος υπ.αμ. – την ώρα που «ειδική» τουρκική αντιπροσωπεία βρισκόταν (από χτες) στη Μόσχα για να συζητηθούν οι λεπτομέρειες αυτής της εκεχειρίας που ανήγγειλε (και καλό θα ήταν να γίνει σταθερή…) την οποία ο τουρκικός στρατός αναλαμβάνει να επιβάλει στους radicals…

Στ’ αλήθεια όμως: πού είναι το περίεργο σ’ όλη αυτή την ιστορία; Για εμάς το μόνο περίεργο (εντός εισαγωγικών) είναι πως όλο και περισσότεροι θεατές χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και παρασέρνονται απ’ τις εντυπώσεις…. Υπάρχουν πολλά πακέτα τέτοιων εντυπώσεων, που σερβίρονται για κάθε γούστο και για κάθε διανοητικό βαλάντιο.

Πολύ άσχημο αυτό!

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Μια φορά την εβδομάδα (η πιο πρόσφατη χτες) ο Πομπηίας, ο γνωστός plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, δηλώνει ταγμένος στο πλευρό της Άγκυρας – στο Idlib! Αυτό μπορεί να προκαλεί μια κάποια ναυτία στην Αθήνα, αλλά… Θαυμάσια! Τέλεια – για το μπλοκ της Αστάνα! Διότι χτες «τέλειωσε η δουλειά» της κατάληψης του Μ5, κι αυτό χωρίς να συμβούν τα εξής: να ανακατευτεί είτε το Τελ Αβίβ είτε η Ουάσιγκτον με τίποτα πυραυλικές επιθέσεις υπεράσπισης των αμάχων του θύλακα…

Ούτε η Άγκυρα εμπόδισε αυτήν την επιχειρήση… Εκείνο που έχει κάνει – σε πρώτο επίπεδο – είναι ότι έχει καταλάβει στρατιωτικά τον υπόλοιπο θύλακα, και «υπερασπίζεται» την ίδια την πόλη του Idlib, παρότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends, που βρίσκεται αρκετά κοντά, θα έκανε τέτοια επιχείρηση κατάληψης της πόλης. Με δεδομένο ότι το τουρκικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί αεροπορία, η “αναμέτρησή” του με το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του είναι τόσο εικονική όσο δεν γίνεται περισσότερο. Χύνεται βέβαια κάποιο αίμα ένθεν κακείθεν (αν και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι είναι παραγματικότητα και τι διόγκωση δημιουργίας εντυπώσεων, αφού δεν υπάρχουν “ουδέτεροι τρίτοι” για να καταγράφουν τα γεγονότα…). Αλλά αυτό είναι το τίμημα της πειστικότητας, η δραματουργία που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο Μ5 (που ήταν ο στόχος της επιχείρησης) επανακαταλήφθηκε χτες· η Άγκυρα υπερασπίζεται «αυτοπροσώπως» το Idlib· καταλαβαίνετε τις προεκτάσεις της εξέλιξης;

Με την συμφωνία του Sochi το 2018 Άγκυρα και Μόσχα είχαν συμφωνήσει για την δημιουργία μιας ικανής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στον θύλακα του Idlib, έτσι ώστε – μεταξύ άλλων – να αρχίσει η ομαλή και χωρίς κινδύνους χρήση των Μ5 και Μ4. Ανάμεσα στα δύο κράτη μεσολαβούσαν όμως οι ένοπλοι μέσα στο θύλακα, που έπρεπε να πειστούν.

Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη; (Μας θυμίζει το πως απαλλοτριώνονται απ’ τα κόμματα διάφοροι αδέσποτοι αγώνες· και ύστερα τα κόμματα «λύνουν το πρόβλημα» μεταξύ τους…)

Α, παρεπιπτόντως, σε σχέση με κάτι αμερικανικούς εκβιασμούς που σχολιάζαμε πριν λίγες ημέρες: το τουρκικό καθεστώς έχει αραιώσει την συμμετοχή του στρατού του στις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό στη βόρεια συρία…

Σημειώστε το.

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. …Η τουρκία… έχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στις αντικαθεστωτικές ομάδες. Έχει ήδη αποτελέσματα σε σχέση με τον περιορισμό των εξτρεμιστικών ομάδων μέσα στο Idlib. Αποφεύγοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την ζωή αμάχων, η τουρκία άρχισε να πείθει βασικές αντικαθεστωτικές ομάδες να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αμφισβητήσουν την Hayat Tahrir al Sham (HTS) και άλλους. Ενώνωντας αντικαθεστωτικές ομάδες η τουρκία τις έσπρωξε να αντιμετωπίσουν την HTS και την Huras al Din, που είναι ήδη μη δημοφιλείς μεταξύ των αμάχων στο Idlib. Αυτή η αντίθεση άρχισε να έχει αποτελέσματα, αντιμετωπίζοντας τους τρομοκράτες. Οι αντίπαλοί τους πήραν τον έλεγχο σε πολλά κρίσιμα σημεία, περιλαμβανόμενων πυκνοκατοικημένων πόλεων της επαρχίας.

Οι επιθέσεις του καθεστώτος, ωστόσο, επέτρεψαν στους τρομοκράτες να ξαναπάρουν το πάνω χέρι, και τον έλεγχο θέσεων που είχαν χάσει… Μ’ άλλα λόγια η HTS πήρε κεφάλι σε σχέση με άλλες οργανώσεις μέσα στο Idlib εξαιτίας των μεγάλων επιχειρήσεων του συριακού καθεστώτος που παραβιάζουν την συμφωνία του Sochi και την διαδικασία της Astana…

Απόσπασμα από χθεσινό άρθρο στην τουρκική καθεστωτική daily sabah, της Merve Sebnem Oruc… Αν διαβαστεί πίσω απ’ τις γραμμές, εκτός απ’ το κλαψούρισμα (για το συριακό καθεστώς που αναποδογυρίζει, δήθεν, τις τουρκικές επιτυχίες στην απομόνωση της HTS) μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα, έχοντας περιορισμένα αποστελέσματα στον έλεγχο των σαουδαραβο-πληρωμένων μισθοφόρων του θύλακα, δεν θα μπορούσε παρά να αποδεχτεί την εναλλακτική (που άλλωστε περιλαμβανόταν ρητά στην συμφωνία του Sochi), δηλαδή την στρατιωτική εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib.

Όπως και έγινε. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές απέμεναν γύρω στα 5 χιλιόμετρα του αυτοκινητοδρόμου Μ5 Aleppo – Δαμασκός να καταληφθούν απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends· την ίδια ώρα που ο «φορτωμένος» τουρκικός στρατός στο Idlib φτιάχνει καινούργια παρατηρητήρια / φυλάκια στις θέσεις που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία του Sochi: στα δυτικά του M5: αρκετά “πιο μέσα” σε σχέση με τα παλιά όρια. Αυτό κοτζαμάν υπ.αμ. Akar, το σερβίρει σαν (τουρκικό) “plan B”… υποθέτουμε για να το φάνε οι επιρροές του στο idlib.

Φαίνεται ότι προς το παρόν (;) δεν τίθεται θέμα επιχειρήσεων για την κατάληψη και του Μ4, απ’ το Aleppo (μέσω της υπό τον έλεγχο του Άσαντ πια πόλης Saraqib) στην Latakia. Είναι κάτι σαν μια τελευταία ευκαιρία προς την Άγκυρα να συμμαζέψει τους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και να εξουδετερώσει τους proxies του Ριάντ.

Γιατί πέρα απ’ το ότι δεν έγινε ρωσο-τουρκικός πόλεμος (πόσες θείες Λίτσες θα ζήσουν και θα πεθάνουν μ’ αυτόν το καϋμό;) η κατάληψη του Μ5 έδειξε ξανά, ακόμα και στους πιο «σκληροπυρηνικούς» από τους αντικαθεστωτικούς, ότι δεν έχουν κανένα μέλλον από στρατιωτική άποψη. Και πως αν τους χρειάζεται η προστασία της Άγκυρας δεν είναι επειδή ο τουρκικός στρατός θα μπλέξει σε πόλεμο με τον συριακό ‘n’ friends, αλλά για πολιτικούς λόγους: επειδή ανήκει στο κλάμπ των πραγματικών αφεντικών του θύλακα…

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Υπάρχει σ’ αυτό το σημείο ένα ζήτημα που δεν θίγεται. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ουάσιγκτον (και από κοντά το Λονδίνο και το Παρίσι) εμφανίζονταν σαν προστάτες αυτών των αντικαθεστωτικών μέσω του φλογερού πάθους τους για την τύχη των αμάχων, κλπ. «Κανονικά» θα έπρεπε ήδη να έχει σκηνοθετηθεί μια «επίθεση με αέρια κατά αμάχων» (δήθεν απ’ τον συριακό στρατό), και θα έπρεπε η ανθρωπιστική δύση να έχει κινητοποιηθεί προπαγανδιστικά και όχι μόνο, ακόμα και με πυραύλους, για να σταματήσει η «σφαγή των αθώων στο Idlib»… Τι έχει συμβεί τώρα; Οι συνήθεις υπερασπιστές των αδυνάτων βαρέθηκαν;

Όχι! Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να περάσει απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ένα ψήφισμα που να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες, αδικαιολόγητες και ανελέητες επιθέσεις στο λαό του Idlib απ’ το καθεστώς Άσαντ, την ρωσία, το ιράν και την Χεζμπ’ Αλλάχ… Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί αφού η Μόσχα (και το Πεκίνο) έχει βέτο εκεί…

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως ο λόγος που οι δυτικοί “προστάτες των άμαχων” δεν έχουν αναλάβει άμεση δράση στο Idlib είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Άγκυρα σαν ο άμεσος και κοντινός «προστάτης» τους. Δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολο για το τουρκικό καθεστώς να πείσει την Ουάσιγκτον ότι «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και ότι, κατά συνέπεια, «δεν χρειάζεται η παρέμβασή της, που θα περιπλέξει τα πράγματα». Αν λάβει κανείς υπόψη του πως η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends κρατάει πάνω από μήνα, εκτιμάμε πως ήταν κυρίως η Άγκυρα που της εξασφάλισε τον ζωτικής σημασίας χρόνο να προχωρήσει, χωρίς τα εμπόδια που θα είχε αν εμφανίζονταν «τιμωροί». (Φυσικά το Τελ Αβίβ δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί: προσπάθησε να κτυπήσει την Δαμασκό…)

Το αν οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ή όχι θα αποδειχθεί γρήγορα. Το βέβαιο είναι, σε κάθε περίπτωση, ότι η κατασκευή ψευδών εντυπώσεων είναι μέρος ενός πολέμου σαν αυτόν που γίνεται (και) στο συριακό πεδίο μάχης. Όπου, ας το θυμίσουμε, το ψοφιοκουναβιστάν είναι στρατιωτικά παρόν…

(φωτογραφία: Μην παραξενευτείτε: δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό!! Έχει μετακομίσει αλλού – δεν ξέρουμε που – αλλά παριστάνει ακόμα ότι είναι “u.s. embassy Damascus”! Παλιά αυτό λεγόταν κοροϊδία. Τώρα λέγεται εναλλακτική πραγματικότητα, και είναι της μόδας…)