Tag: πόλεμος

Ο στρατός σαν θεραπευτήριο

Σάββατο 14 Μάρτη. Σίγουρα ο αμερικανικός στρατός δεν μασκαρεύτηκε σε νυχτερίδα. Τα βιοτεχνολογικά τμήματα της διαβόητης DARPA εμφανίζονται όμως σαν το «βαρύ πυροβολικό» του ψοφιοκουναβιστάν στην αντιμετώπιση του τρισκατάρατου covid-19.

Δεν είναι έκπληξη ότι η DARPA διαθέτει ειδικούς (και κάνει έρευνες) βιολογικού πολέμου· τόσο επίθεσης όσο και άμυνας. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν τώρα είναι να χαρτογραφήσουν τα ειδικά μονοκλωνικά αντισώματα που παράγουν τα β λεμφοκύτταρα σαν άμυνα στον covid-19. Προς στιγμήν μελετούν τα β λεμφοκύτταρα ενός αμερικάνου που αρρώστησε απ’ τον covid-19 και έγινε καλά, για να βρουν την χημεία της αντίδρασης του οργανισμού του.

Δεν είναι εύκολη δουλειά. Κανονικά πρέπει να γίνουν οι ίδιες αναλύσεις από πολλούς ασθενείς που ανένηψαν – τουλάχιστον 10 – με δεδομένο ότι μπορεί να υπάρχει γκάμα στα συγκεκριμένα μονοκλωνικά αντισώματα. Ο στόχος είναι να φτιαχτεί όχι ένα αντιcovid-19 εμβόλιο, αλλά ένα εμβόλιο “ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος”. Δεν θα είναι το ελιξήριο της αθανασίας· απλά μια πολιτική χρήση μιλιταριστικών ερευνών…

Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτή η στρατιωτική έρευνα θα χρειαστεί άλλους 3 μήνες για να φτάσει σε σημείο αξιοποίησης. Άλλο ένα πρόβλημα: οι αντίστοιχες κινεζικές δομές έχουν ξεκινήσει μια παρόμοια έρευνα πριν 2 μήνες. Αν το Πεκίνο καταφέρει να βρει πρώτο αυτό που ψάχνει η DARPA (κάτι που δεν θα πρέπει να αποκλειστεί καθόλου…) θα είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν την πρώτη εκτόξευση ανθρώπου – Gagarin – στο διάστημα (απ’ την τότε σοβιετική ένωση) την άνοιξη του 1961…

Είναι καιρός για τέτοια; Είναι καιρός εκτός απ’ τον «πόλεμο» για τις επικοινωνίες 5G (αλλά και τις κβαντικές τέτοιες…) να αναγκαστεί το ψοφιοκουναβιστάν να παραδεχτεί ότι χάνει και τον «πόλεμο» στις βιοτεχνολογίες;

(Επ’ ευκαιρία: μέσα στην μεγα-φιλολογία του θανάτου το γεγονός ότι ένα ποσοστό μεγαλύτερο απ’ το 70% όσων «κολλάνε» τον covid-19 είτε δεν αρρωσταίνουν καθόλου («ασυμπτωματικοί») είτε αρρωσταίνουν τόσο ελαφρά ώστε σχεδόν δεν το προσέχουν, θεωρείται αδιάφορο… Το γεγονός (μέρος της «πραγματικής» πραγματικότητας!) είναι ότι ο ανθρώπινος οργανισμός παράγει αντισώματα ικανά να «καταστείλουν» τον «Ιό τον Αναμενόμενο», και το κάνει εύκολα, και χωρίς την ενίσχυση εμβολίου – για τα ¾ των μολύνσεων σίγουρα. Το άλλο ¼ ασφαλώς και θα χρειαζόταν ένα εμβόλιο…

Ναι, αυτό είναι κάτι αδιάφορο για την καθεστωτική οργάνωση της κοινωνικής παράνοιας. Θα αποκτήσει ενδιαφέρον και θα ανακοινωθεί με τις δέουσες τυμπανοκρουσίες ΜΟΝΟ όταν θα σερβιριστεί σαν «η σωτήρια ανακάλυψη» κάποιου εργαστηρίου βιολογικού πολέμου….)

Idlib

Πέμπτη 12 Μάρτη. Το «ηττημένο» τουρκικό καθεστώς και το «νικητήριο» ρωσικό κανόνισαν χτες μερικές απ’ τις λεπτομέρειες της εκεχειρίας στο Idlib. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η απελευθέρωση του αυτοκινητοδρόμου Μ4 απ’ τους αντικαθεστωτικούς ενόπλους (ο άλλος σημαντικός αυτοκινητόδρομος, ο Μ5, έχει καταληφθεί έτσι κι αλλιώς απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends).

Όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ ηττημένων και νικητών (ε;;;) η συμφωνία που υπογράφτηκε προβλέπει μοιρασιά: ο ρωσικός στρατός θα περιπολεί στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη νότια πλευρά του Μ4 – και ο τουρκικός στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη βόρεια πλευρά του δρόμου. Ο Μ4 είναι λοιπόν de facto το καινούργιο σύνορο του θύλακα (αν και υπάρχει μια μικρή έκταση ακόμα νοτιότερα, στην «πλάτη» σα να λέμε των ρωσικών περιπολιών, όπου υπάρχουν ακόμα αντικαθεστωτικοί).

Δεν φαίνεται άσχημο deal – και φυσικά είναι μεταξύ νικητών! Ειδικά το τουρκικό καθεστώς, εγκαθιστώντας με την άδεια και την συμφωνία Μόσχας, Δαμασκού και Τεχεράνης 12.000 στρατιώτες του στον θύλακα, «έχει κάτσει» πάνω στους ένοπλους της HTS που δεν είναι αριθμητικά πολύ περισσότεροι: η «τέλεια ήττα» της Άγκυρας!!! Αλλά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που καλπάζει όλο και πιο γρήγορα στις “παράλληλες” και τις “εναλλακτικές” πραγματικότητες (ο καθένας ό,τι γουστάρει δηλαδή…) οι παρόλες για την ήττα του “αιώνιου εχθρού” στη συρία συνεχίζονται. Εδώ κι εκεί.

Ένα απ’ τα πολλά που κουκουλώνουν όλοι οι ντόπιοι καθεστωτικοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί είναι αυτή η απλή απορία: αν η Άγκυρα σκόπευε να “νικήσει” στο Idlib με τον τρόπο που το εννοούν αυτοί (δηλαδή να «κατατροπώσει τον ρωσικό και τον συριακό στρατό»…) γιατί μετακόμισε 4.500 με 5.000 αντικαθεστωτικούς ένοπλους απ’ το Idlib στην Tripoli, για λογαριασμό του Sarraj; Γιατί αδυνάτισε την άμυνα του θύλακα; Ε;

«Δεν βαριέσαι;» Στον κόσμο που ζούμε και θα ζήσουμε η βλακεία δεν θα είναι ένα απλό φαινόμενο. Είναι και θα είναι εθνικό καθήκον και κοινωνική υποχρεώση…

(φωτογραφία: Η ζώνη του Μ4: ο δρόμος διακρίνεται σαν γκρίζα γραμμή ανάμεσα στις μπλε γραμμές. Δεξιά και αριστέρα με ροζ χρώμα είναι οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ ‘n’ friends).

Virus economy

Πέμπτη 12 Μάρτη. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε (και μαθαίνονται) για το «κινέζικο παράδειγμα» (απέναντι στον covid-19) τόσο πιο πιθανό γίνεται ότι τα δυτικά κράτη (και οι πληθυσμοί τους) έχουν πέσει στα αντισινικά δίκτυα που έστησαν. Και ότι καθώς η κινδυνολογία / τρομοκρατία που φτιάχτηκε τον Γενάρη και τον Φλεβάρη έχει επιστρέψει στις πηγές της, θα ξεμπερδέψουν πιο δύσκολα απ’ ότι το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο· και σε αισθητά περισσότερο χρόνο.

Κανονικά (η λέξη σε πολλά εισαγωγικά) τις εβδομάδες που η επιδημία ήταν αποκλειστικά ή κυρίως κινεζικό φαινόμενο, αντί να ελεεινολογούν τα δυτικά κράτη (μέσω των media τους) θα έπρεπε να έχουν στείλει τους ειδικούς τους να κάνουν φροντιστήριο στην Wuhan· ακόμα κι αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εφαρμόσουν όλες τις μεθόδους του κινεζικού καθεστώτος. Τώρα το Πεκίνο προσφέρει δωρεάν το know how του σε οποιονδήποτε το ζητήσει – αλλά ποιος δυτικός θα το τολμήσει; Οι δημαγωγοί στην Ουάσιγκτον ήδη κατηγορούν την κίνα για την διασπορά του covid-19 (σε πολύ αρχικό στάδιο!) στην αμερικανική επικράτεια… Ποιά είναι η κατηγορία; Ότι «επί δύο μήνες το κινεζικό κράτος δεν έκανε τίποτα»!!!! Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η Τεχεράνη που έχει αποδεχθεί την κινεζική βοήθεια: εκτός από ζήτημα δημόσιας τάξης αυτή «πανδημία» (τεχνικός όρους του ΠΟΥ) είναι και ζήτημα ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και η Ρώμη (χωρίς την έγκριση της ε.ε.) ακολουθεί τον δρόμο της Τεχεράνης: τεχνική βοήθεια και συμβουλές απ’ τους κινέζους (ως τώρα) νικητές του covid-19.

Ταυτόχρονα, και άσχετα με τον «ιό», ο ενεργειακός πόλεμος έχει αποκτήσει νέα ένταση, μετά την απελπισμένη και προβοκατόρικη απόφαση του τοξικού να πλημμυρίσει την παγκόσμια αγορά με φτηνό σαουδαραβικό πετρέλαιο. Παρότι η απόφαση πάρθηκε εναντίον της Μόσχας, παρότι κτυπάει και την Τεχεράνη, έχει σοβαρές συνέπειες και στην αμερικανική εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου: με τιμές της τάξης 30 ή 35 δολάρια το βαρέλι (ούτε λόγος για χαμηλότερες) όλη η σχετική αμερικανική βιομηχανία κατεβάζει ρολά· και χρεωκοπεί.

Η απόφαση του τοξικού είναι χαρακίρι ακόμα και για τον σαουδαραβικό πετρελαϊκό καπιταλισμό – πράγμα που δείχνει την δύναμη που έχει η κόκα στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Φυσικά οι αγοραστές πετρελαίου θα έτριβαν τα χέρια τους με την παράνοια του τοξικού· αν δεν τους είχε κάτσει αυτή η κούρσα του «κορονο-», που για τις ερχόμενες εβδομάδες θα επιβάλλει παραγωγικό slow down. Και ιδού η ειρωνεία της ιστορίας: αν ο τοξικός αργήσει να συνέλθει, κι αν η σαουδαραβική υπερπαραγωγή συνεχίσει να κρατάει τις τιμές χαμηλά τους επόμενους μήνες, ο κερδισμένος θα είναι … ο κινεζικός καπιταλισμός – που συνέρχεται, λες και το είχε κανονίσει, την «πιο κατάλληλη στιγμή»!

Μια κινέζικη παροιμία λέει Την κατάρα μου να έχεις να ζήσεις σε ενδιαφέρουσα εποχή! Ναι, το 2020 θα είναι εξαιρετικά, μπορεί και τρομακτικά ενδιαφέρον – κι αυτό δεν είναι κάτι που θα το ευχόμασταν!

Επί του πληκτρολογίου: Κάνοντας, ίσως, το δικό του χαρακίρι το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε σήμερα (στις 3.00 το πρωί ώρα ελλάδας) ότι απαγορεύει από αύριο (Παρασκευή) όλα τα ταξίδια προς και από την ευρώπη (για 30 ημέρες, με πιθανότητα επέκτασης) – για να αντιμετωπίσει τον covid-19… Από όοοολη την ευρώπη; Όχι: η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εξαιρείται απ’ την απαγόρευση (έτσι ώστε ο covid-19 να πρέπει να μεταμφιεστεί σε άγγλο γιάπη για να πηγαινοέρχεται στο αμέρικα).

Το μέτρο είναι σπάνιας “πολιτικής αντίληψης”, με δεδομένο ότι ο τσαχπινογαργαλιάρης ιός κυκλοφορεί ήδη στο usa, ανεξέλεγκτος· και δεν υπάρχουν ακόμα “κλεισίματα” σε ομοσπονδιακή κλίμακα. Μερικά σχολεία έχουν κλείσει, όπως και μερικά πανεπιστήμια· αλλά πολλά είναι ανοικτά. Το NBA σταμάτησε μόλις σήμερα, αλλά αφού πρώτα εμφανίστηκαν κρούσματα σε παίκτες· άλλες κοινωνικές συναθροίσεις και events συνεχίζονται κανονικά. Τα διαπιστωμένα κρούσματα αναμένεται να αυξηθούν θεαματικά από την επόμενη εβδομάδα, μεταξύ άλλων για έναν λόγο που δείχνει κράτος / κεφάλαιο που “βλέπει μακριά”: υπάρχει έλλειψη διαγνωστικών τεστ στις ηπα αυτή τη στιγμή, οπότε δεν γίνονται καν οι εξετάσεις στην κλίμακα που χρειάζεται! Από Δευτέρα και βλέπουμε!

Η απαγόρευση των ταξιδιών θα κτυπήσει άγρια τις αεροπορικές εταιρείες (όχι μόνο τις αμερικανικές!) αλλά και το εμπόριο μεταξύ ηπα και ευρώπης… Όσοι / ες διασκεδάζουν με χρηματιστήρια που γκρεμοτσακίζονται, ας πιάσουν καλή θέση σήμερα!

Κι αυτό «πίεση» το λένε…

Τρίτη 10 Μάρτη. Πριν 2 μέρες (Κυριακή 8 Μάρτη, Το νόημα 2) αναφερόμενοι στον παγκόσμιο πόλεμο και στο Idlib, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

Το Ριάντ (ένας απ’ τους βασικούς ηττημένους απ’ τις εξελίξεις στο Idlib…) εξαπέλυσε οικονομική επίθεση στη Μόσχα. Η κρατική Aramco (αυτή που έφαγε τις επιθέσεις με drones στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη…) πουλάει το πετρέλαιό της με μεγάλη έκπτωση στα ευρωπαϊκά δυιλιστήρια: 8,5 δολάρια το βαρέλι πιο φτηνά απ’ το ρωσικό (με τιμή αναφοράς εκείνη του brent) – με σκοπό να πετάξει (ή να περιορίσει σημαντικά) την ρωσική παραγωγή απ’ την ευρωπαϊκή αγορά… (Πουλάει επίσης φτηνότερα απ’ το αμερικανικό σχιστολιθικό, πράγμα που σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια επίθεση και προς τα εκεί…) Αυτό σημαίνει ότι το σαουδαραβικό καθεστώς θα αυξήσει την εξόρυξη του δικού του πετρελαίου…

Η επίθεση αποφασίστηκε την Κυριακή (η συνάντηση Erdogan – Putin είχε γίνει την Πέμπτη..) · και χτες γκρεμοτσάκισε τα χρηματιστήρια. Αλλά δεν ξεκίνησε μόνη της. Μια μέρα πριν (το Σάββατο) το καθεστώς του τοξικού έδεσε πρίγκηπες και δεκάδες αξιωματικούς του στρατού, που είναι αντίπαλοι της γραμμής του (στην υεμένη και στη συρία…). Τρεις απ’ τους συλληφθέντες παλατιανούς είναι ένας αδελφός του τοξικοπατέρα και δύο ανήψια του. Ειδικά ο πρώτος με επιρροή…

Φαίνεται πως η «πατριωτική» (και όχι και τόσο φιλο-ισραηλινή και φιλο-αμερικανική) φράξια των σαουδαραβικών ελίτ δεν έχει εξαφανιστεί, παρά τις εκκαθαρίσεις και την τρομοκρατία του τοξικού. Κι όταν η ιμπεριαλιστική γραμμή του ηττάται, παθαίνει σύγκρυο. Τρέμει την εσωτερική αντιπολίτευση, τρέμει όμως και τους διεθνείς συσχετισμούς.

Με δυο λόγια το σαουδαραβικό καθεστώς, βλέποντας ότι καταρρέει σταθερά, προσπαθεί μ’ ένα salto mortale να αναγκάσει την Μόσχα να «διαπραγματευτεί», κι όχι μόνο σε ότι αφορά την παραγωγή υδρογονανθράκων (που ήταν, υποτίθεται, η αφορμή της επίθεσης «οικονομικού πολέμου» μέσω τιμών)…

Θα υποκύψει το ρωσικό καθεστώς σε τέτοιον εκβιασμό; Και μάλιστα απ’ τους ξοφλημένους πετρελαιάδες του Ριάντ; Απίθανο. Δεν χρειάζεται πάντως να κάνει κάτι άμεσα, δεδομένου η απόφαση «πλημμυρίζουμε την αγορά με φτηνό πετρέλαιο» στρέφεται και κατά της Τεχεράνης.

Οι υεμενίτες Huthis είναι στη θέση τους, και μια χαρά. Αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν σταθερά εδάφη στην υεμένη. Και έχουν τα μέσα (και τους συμμάχους…) να τιμωρήσουν την πετροαναίδεια του τοξικού…

Το νόημα… (1)

Κυριακή 8 Μάρτη. Αφού η συμφωνία στο εσωτερικό του μπλοκ της Αστάνα για μια μοιρασιά του θύλακα του Idlib (μεταξύ τους) τέτοια που να μεγαλώσει (και να κάνει αποτελεσματικότερο) τον έλεγχο της Άγκυρας πάνω στους φιλοσαουδαραβικούς ενόπλους ΔΕΝ μπορεί να εξηγηθεί απ’ όλους εκείνους τους «ειδικούς» και «αναλυτές» που ήταν σίγουροι ότι εκεί γινόταν πόλεμος μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας (τον οποίο χάνει η δεύτερη), συνεχίζουν απτόητοι τον χαβά τους. Κι αν επρόκειτο για έλληνες αυτό θα ήταν φυσιολογικό: περιμένουν εδώ και χρόνια την διάλυση, την κατάρρευση, την καταστροφή του «αιώνιου εχθρού», και πληρώνονται για να την αναγγέλουν όπου νάναι. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι, εκτός συνόρων – κάποιοι ανάμεσά τους στοιχειωδώς σοβαροί. Τρολάρουν; Δεν καταλαβαίνουν; Ποιός ξέρει;

Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να πούμε όσο πιο τηλεγραφικά γίνεται δυο κουβέντες μεθοδολογικού (και εν τέλει πολιτικού) περιεχομένου. Μια μέθοδος κριτικής ανάλυσης (του καπιταλισμού, του κράτους, επιμέρους πλευρών τους) είναι να έχει κανείς κατ’ αρχήν έναν γενικό αναλυτικό μπούσουλα, ας πούμε κάτι σαν «οι βασικές αρχές λειτουργίας» (απάνθρωπων) συστημάτων… Και, αφού πρώτα αυτόν τον αναλυτικό μπούσουλα τον ελέγξει ξανά και ξανά χωρίς προκαταλήψεις και μυθοποιήσεις και τον αναβαθμίσει έτσι ώστε να περιλαμβάνει τα βασικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, στη συνέχεια να προχωράει (αναλυτικά / κριτικά) σε «μικρότερες» κλίμακες, να «εστιάζει» σα να λέμε. Προσπαθώντας όχι απλά (και συχνά όχι μόνο) να αναλύσει αυτά που του εμφανίζονται σαν γεγονότα, αλλά να καταλαβαίνει (μέσα απ’ την αναζήτηση ορθολογικών αιτίων και αποτελεσμάτων) τι μπορεί να αποκρύπτεται· σκόπιμα, τυχαία, κλπ.

Μια άλλη μέθοδος, που εμφανίζεται σαν κριτική αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια είναι να συγκεντρώνει κανείς επιμέρους γεγονότα (και «πληροφορίες» διαφόρων ειδών και προελεύσεων) και να προσπαθεί, μέσω της «συγκόλλησής» τους, να συνθέσει την «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι αναμενόμενο ότι σ’ αυτή την διαδικασία, είτε από βιασύνη, είτε από δόλο, είτε από εύλογη τεμπελιά, θα παραμεριστούν γεγονότα που δεν «ταιριάζουν» με άλλα· ούτε με την επιθυμητή «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι εκείνο που συμβαίνει σε κάθε είδους mainstream «επιστημονικούς ερευνητές»: οι παρατηρήσεις τους που δεν ταιριάζουν σ’ αυτό που επιδιώκουν πετιούνται στην άκρη. (Πολύ παραστατικά έχει περιγράψει αυτήν την διαδικασία ο Thomas Kuhn στο «Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων»).

Η δεύτερη μέθοδος εμφανίζεται να έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: το να παραθέτεις (επιλεγμένα) γεγονότα υπονοώντας (συχνά) την ερμηνεία τους ταιριάζει σε επαγγελματίες (δημαγωγούς ή όχι)· κι ακόμα περισσότερο ταιριάζει σε μια πληροφοριοποιημένη εποχή, όπου η (πολιτική, κριτική) ανάλυση εξοβελίζεται απ’ την «επίδειξη πληροφοριών»· και την παράθεση «εντυπώσεων». Είναι ένα είδος κουτσομπολιού, σε μια ανώτερη βαθμίδα. Η πρώτη, απ’ την άλλη, έχει σίγουρα ένα μειονέκτημα σε εποχές ταχύτητας: στην πραγματικότητα είναι σχετικά αργή· και για αρχάριους εκνευριστικά αργή έως φανερά βαρετή… Δεν αποφέρει άμεσα αποτελέσματα, γρήγορη «αναγνώριση», τόνωση του ναρκισσισμού. Και επιδέχεται αμφισβήτηση – απ’ τις εντυπώσεις.

Καμμία απ’ τις δύο μεθόδους δεν εγγυάται προκαταβολικά την προσέγγιση της Αλήθειας – ειδικά σ’ έναν κόσμο γενικευμένης πλαστοποίησης. Με την πρώτη μέθοδο μπορούν να γίνουν λάθη. Αλλά η ύπαρξη ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background επιτρέπει τον εντοπισμό τους και την διόρθωσή τους. («Επιτρέπει» – δεν «επιβάλει»: πρέπει να θες να βρίσκεις τα λάθη σου για να τα εντοπίσεις!) Αντίθετα, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής, με την δεύτερη μέθοδο όχι μόνο τα λάθη είναι ο κανόνας· αλλά, κυρίως, αυτό που εμφανίζεται σαν «ανάλυση» είναι η «ακτινοβολία των εντυπώσεων». Κάποιου είδους αντανάκλαση των αληθειών των αφεντικών…

Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα του παγκόσμιου πολέμου, για τον οποίο όχι η ασταμάτητη μηχανή (απ’ το 2016), όχι το χάρτινο Sarajevo (στην περιοδική μορφή του απ’ το 2006), αλλά αρκετά πιο πριν (σίγουρα απ’ το τέλος του 2001) επιμένουμε να γράφουμε σταθερά. Είναι αμφίβολο αν μας πήρε ποτέ κάποιος στα σοβαρά· κι ο λόγος είναι απλός και ξεπερνάει τις ατομικές προθέσεις: στην επιφάνεια των εντυπώσεων (στην κατανάλωσή τους δηλαδή…) προσφέρονταν πάντα μερικές δύνατες δόσεις «πραγματικότητας»: ο πόλεμος είναι ανέφικτος πια λόγω της οικονομικής διαπλοκής των πάντων με τους πάντες («παγκοσμιοποίηση»)· ή: οι ηπα είναι παντοδύναμες· ή: ο καπιταλισμός έχει αλλάξει, έχει γίνει άυλος, οπότε η κριτική της πολιτικής οικονομίας του είναι ξεπερασμένη· ή: αφού δεν υπάρχουν σκηνές (σαν αυτές των ταινιών περί) Β παγκοσμίου πολέμου τι βλακείες είναι αυτές;

Αν τέτοια ήταν η πραγματικότητα τότε οποιαδήποτε έρευνα για τα «μη ορθόδοξα» (με την παραδοσιακή έννοια του «συνηθισμένου», του «κλασσικού») μέσα διεξαγωγής αυτού του πολέμου θα ήταν μια περιττή, εξεζητημένη, «κολληματική» ενασχόληση… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε στα τέλη του 2001, το 2002, το 2003 (με την εισβολή στο ιράκ) η Ουάσιγκτον έκανε όντως έναν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμική τρομοκρατία» θα ήταν η αδέσποτη μανία και ο φανατισμός κάποιων θρησκόληπτων που θέλουν να καταστρέψουν τον «πολιτισμένο κόσμο»· και το πιο «αριστερό» που θα μπορούσε να κάνει κάποιος θα ήταν να αναλογιστεί μήπως υπάρχει κάποιος ήπιος τρόπος για να συνετιστούν… Αν, τελικά, τέτοια ήταν η πραγματικότητα εκείνο το τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με ημερομηνία Οκτώβρης του 2001 και ένα μονοθεματικό κείμενο με τίτλο «one way ticket», θα ήταν, απλά, η απόδειξη του πόσο παρανοϊκός είναι εκείνος που το έγραψε!… Κρίση; Παγκόσμιος πόλεμος; Ανταγωνιζόμενα κρατικά μπλοκ; Τον Οκτώβρη του 2001; Μόνο «αλλοπαρμένος» θα μπορούσε να αμφισβητεί την «πραγματικότητα»! Την τότε και την μετέπειτα…

Μιας και εκείνη η «τρελή» ανάλυση έχει αναδημοσιευτεί αυτούσια στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1 (τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς», Απρίλης 2017 – τα γραπτά μένουν…) μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει, για να διαπιστώσει όχι μόνο ότι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα ουσιαστικά λαθεμένο σ’ αυτήν· όχι μόνο ότι αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό ακριβής σαν πρόγνωση· όχι μόνο ότι η «επιφάνεια των εντυπώσεων» (πολύ γυαλιστερή και πολύ πλούσια αναμφίβολα!) είναι διαρκώς αποπροσανατολιστική εδώ και σχεδόν μια 20ετία (πρακτικά πολύ περισσότερο)… Αλλά, κυρίως, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα: ότι η ύπαρξη (και η προσεκτική, σωστή χρήση) ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background είναι, πράγματι, η μόνη μέθοδος ανάλυσης και κριτικής της πραγματικότητας που αξίζει· από εργατική, προλεταριακή θέση. Ακόμα κι αν “πραγματικότητα” είναι ένας σε εξέλιξη παγκόσμιος πόλεμος.

Αν το θέλετε: κυρίως επειδή αυτό συμβαίνει.

(φωτογραφία: Τις προάλλες στη Μόσχα: ο ορισμός της εχθρότητας!)

Το νόημα… (2)

Κυριακή 8 Μάρτη. Είναι γεγονός ότι η φροντίδα για την κριτική γνώση και ανάλυση των γενικών χαρακτηριστικών του καπιταλιστικού κόσμου, με συνεκτικό τρόπο, άρχισε να «χάνεται» στον δυτικό κόσμο ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων την είχαν κατά κάποιον τρόπο «σπουδάσει» στα νιάτα τους την πούλησε για διάφορων ειδών καριέρες, «αυτοπραγματώσεις», κλπ. Ο νεοφιλελευθερισμός από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά δεν ήταν απλά ένα οικονομικό δόγμα· ούτε απλά ένα σετ πολιτικών εργαλείων σε διάφορα επίπεδα εξουσίας. Ήταν (και παραμένει) ένας «οντολογικός» τρόπος αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος «να γίνεται λιανά» – υπηρετώντας «τα καλά και συμφέροντα ημών».

Αλλά παραμένει άγρια καπιταλιστικός (ο κόσμος). Πράγμα που σημαίνει πως όσο «σε λιανά» κι αν τον θέλουν «τα καλά και συμφέροντα ημών» αυτός ανασυντίθεται: πότε σαν απειλητικές επιδημίες / πανδημίες· πότε σαν πολεμικά γεγονότα· πότε σαν «επεισόδια κρίσης»… Ανασυντίθεται σε καταστάσεις μεγάλης κλίμακας· σε καταστάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές, παρεΐστικες, οικογενειακές μικροσφαίρες. Ανασυντίθεται στην κλίμακα και στο βάθος που του αναλογεί (σαν σύστημα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης), συμπιέζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες τις ιδιωτικές (και ιδιοτελείς) μικροσφαίρες απόρριψης, ιδιωτικοποίησης ή/και διαστρέβλωσης του γενικού.

Κι αυτές οι καταστάσεις γίνονται τρομακτικές! Όχι μόνο εξαιτίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα τους. Αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι έχουν χαθεί απ’ τα μυαλά τα διανοητικά εκείνα μέσα κριτικής, αναλυτικής κατανόησης των αλληλουχιών που δημιουργούν (και πάντα δημιουργούσαν) τέτοιες «μεγάλες κλίμακες» πολιτικο-ιστορικών γεγονότων.

Το κενό έρχονται να το καλύψουν εύκολα (έως ευχάριστα…) όλοι οι ανορθολογισμοί: απ’ τις θεωρίες συνωμοσίας μέχρι την κατανάλωση· μέχρι τον ακόμα πιο μανιακό παλιμπαιδισμό. Αυτός ο τελευταίος είναι η ληθαργική απώθηση της πραγματικότητας που (ο θρύλος λέει ότι) κάποιος ονόματι Zbigniew Brzezinski ονόμασε tittytainment στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι όχι απλά ονόμασε· πρότεινε…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα «γενικόλογα» με το … Idlib; Έχουν και παρέχουν. Αν κάποιος «απλός άνθρωπος» δεν καταλάβει ότι εξελίσσεται παγκόσμιος πόλεμος (ο 4ος στη σειρά λέμε…) και ότι αυτός γίνεται και με μέσα που είτε είναι «ανορθόδοξα» (π.χ.: συγκεκριμένοι σύμμαχοι εμφανίζονται περιοδικά σαν αντίπαλοι…) είτε κινούνται σε διάφορα επίπεδα (π.χ.: προπαγάνδα, social media, κλπ) τότε όχι μόνο μένει στο σκοτάδι για όσα έχουν γίνει ως τώρα· ωθείται σε ακόμα βαθύτερο σκοτάδι για όσα θα ακολουθήσουν.

Στο συριακό (και στο διπλανό ιρακινό) πεδίο μάχης (στο σύνολο του εδάφους που ονομάζεται Μέση Ανατολή…) εξακολουθεί να εξελίσσεται όχι ένας «περιφερειακός» αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος!!! Του οποίου τα μέτωπα εκτείνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, και στην κεντρική Μεσόγειο, και στην βόρεια Αφρική, και στην υποσαχάρια Αφρική…

Η φράση η Άγκυρα και η Μόσχα δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους αφού είναι σύμμαχοι θεωρήθηκε ξεπερασμένη, κάτω απ’ την «λάμψη των πληροφοριών» (και των ενταλμένων ή μη αναλύσεων του κώλου), για να διαστρέψει την πολύ πιο σημαντική φράση η Άγκυρα και η Μόσχα είναι σύμμαχοι τόσο όσο επιβάλει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «περιφερειακούς» πολέμους! Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

(Το «βάλσαμο» του 3ου («ψυχρού») παγκόσμιου (των «περιφερειακών πολέμων» που εκτονώνουν τις βασικές ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις) έχει τελειώσει προ πολλού. Ποιός, όμως, έχει συμφέρον σε τέτοια «καθησυχαστικά» παραμύθια;)

Αν είναι έτσι οι ηττημένοι…

Σάββατο 7 Μάρτη. Πριν 3 ημέρες, την Τετάρτη 4 Μάρτη (να θυμάστε ότι τα κείμενα αναρτώνται αργά τη νύχτα της προηγούμενης), μια μέρα πριν την συνάντηση Putin – Erdogan στη Μόσχα και την «υπογραφή εκεχειρίας», γράφαμε μεταξύ άλλων (Idlib):

… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Δεν το είχε διαβάσει κάπου η ασταμάτητη μηχανή (η κατάσταση παρουσιαζόταν σαν «εμπόλεμη»…)· το συμπέρανε λογικά – αναλυτικά. Με την βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει η ανάλυση… Χτες επιβεβαιώθηκε: από τις 15 Μάρτη θα αρχίσουν κοινές τουρκο-ρωσικές περιπολίες στον M4 (που δεν έχει καταληφθεί απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, αν και αυτός βρίσκεται κοντά) έτσι ώστε να προστατεύεται από τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς. Να θυμίσουμε: ο Μ4 συνδέει το Aleppo με την Latakia. (Η φωτο είναι απόσπασμα απ’ το κείμενο της συμφωνίας):

Παρότι θα υπάρχουν «περιστατικά παραβίασης της εκεχειρίας», το νερό του θύλακα του Idlib μπαίνει στο αυλάκι. Α) οι αυτοκινητόδρομοι Μ5 και Μ4 θα χρησιμοποιούνται απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του (φυσικά και απ’ τους υπηκόους) όντας τα καινούργια «σύνορα» του κατοικούμενου πάντα από αντικαθεστωτικούς θύλακα. Και Β) αυτοί οι αντικαθεστωτικοί θα υπακούουν στην Άγκυρα και στον στρατό της είτε τους αρέσει (στην μειοψηφία τους: national liberation army) είτε όχι (στην πλειοψηφία τους: HTS). Η ουαχαβίτικη οργάνωση απέρριψε την εκεχειρία· αλλά τώρα θα πρέπει να δίνει λογαριασμό στον τουρκικό στρατό…

Κι ας μείνει η φήμη για τουρκικό στραπάτσο… (Έρχονται εξελίξεις και στη λιβύη…)

(Όποιος έτυχε να δει το βιντεάκι με τις προκαταρκτικές δηλώσεις των Putin και Erdogan θα πρόσεξε πως με δυσκολία κατάφερναν να κρύψουν την χαρά τους…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Παρασκευή 6 Μάρτη. Ας γυρίσουμε, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και ειδικότερα στον θύλακα του Idlib. Όχι μόνο επειδή ο εκεί πόλεμος παραμένει ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα (Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ, με την προσθήκη του Λονδίνου…) αλλά και επειδή η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία επιμένει πως όσα συμβαίνουν στα τουρκοελληνικά σύνορα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «οφείλονται στο ότι ο Erdogan έχει στριμωχτεί στο Idlib, όπου ηττάται οικτρά».

Έχει ηττηθεί λοιπόν ο Erdogan στο Idlib; Ηττήθηκε απ’ τα υπόλοιπα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη); Ήρθε η μέρα να ξεκαθαριστεί.

Χτες υπογράφτηκε στη Μόσχα η εκεχειρία (την οποία η ασταμάτητη μηχανή περίμενε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει τις ακριβείς λεπτομέρειες του πραγματικού πολέμου που έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται εκεί…) ανάμεσα στον Putin και στον Erdogan. Και, προσέξτε παρακαλούμε την πιο πάνω εικόνα: με βάση αυτήν την συμφωνία η Άγκυρα ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΗΣ στον θύλακα! Τι σόι ήττα είναι αυτή που έπαθε; (Ακούμε ήδη τις πνιχτές γαργάρες των ντόπιων εθνικά υπερήφανων δημαγωγών / “αναλυτών” – αλλά και των διεθνών, που δεν υστέρησαν σε “γνώση” και “βεβαιότητες” περί επικείμενου “διαζυγίου” έως και πολέμου ανάμεσα σε Άγκυρα και Μόσχα). Η χθεσινή συμφωνία οριστικοποιήθηκε μετά από 3 ώρες συζήτηση face to face των δύο συμμάχων, και άλλες 3 ώρες μαζί με τα επιτελεία τους. Αν δεν έπαιζαν κάποιο απ’ τα καλά επιτραπέζια παιχνίδια συναναστροφών κι αν δεν ασχολήθηκαν και με το λιβυκό πεδίο μάχης, σίγουρα θέλησαν να δώσουν έναν «δραματικό τόνο» στην επεξεργασία της συμφωνίας. Γιατί κατά την αναιδή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η συμφωνία είχε γίνει προ πολλού!…

Ανατρέχουμε για λογαριασμό κάποιων πολιτικών (: πολεμικών) δεδομένων που θα παρουσιάσουμε πιο κάτω, σε δυο παλιότερα σχόλια. Πρώτα στις 5 Φλεβάρη, με τίτλο Από το Idlib στο Qaminsli απ’ όπου αναδημοσιεύουμε ένα αρχικό απόσπασμα (προτείνουμε πάντως να το ξαναδιαβάσετε ολόκληρο…) μαζί με την συνοδευτική εικόνα:

…Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο)….

Και, ύστερα, στις 29 Φλεβάρη, με τίτλο Idlib· το παραθέτουμε ολόκληρο:

Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…) Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Υπάρχουν κι άλλα σχόλια τους τελευταίους μήνες που αφορούν το θέμα, με την γνωστή επιμονή της ασταμάτητης μηχανής – αλλά δεν είναι σωστό να τα αναπαράγουμε όλα εδώ).

Μπλοκ της Αστάνα 2

Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.

Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4ου μέλους. Της Άγκυρας!

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).

Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.

Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)

Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!

Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!

Εθνική πλύση εγκεφάλου

Τετάρτη 4 Μάρτη. Ο περασμένος Γενάρης ήταν «ο μήνας του Haftar»: το πόπολο, εκστασιασμένο, άκουσε, ξανάκουσε και ξανάκουσε (μέχρις ότου μπορούσε να συλλαβίζει / παπαγαλίζει με άνεση το όνομα του «τζενεράλ» στα αναλογικά και ψηφιακά καφενεία) ότι το ελλαδιστάν είχε έναν σπουδαίο, γενναίο σύμμαχο κρυμμένο κάπου στην λιβυκή έρημο… Που θα έβαζε στη θέση του τον θρασύτατο Erdogan ισοπεδώνοντας την λυβική πρωτεύουσα (Tripoli) όπου ζουν 2,5 εκατομμύρια ψυχές· και φυσικά θα βούλιαζε ακόμα και τουρκικό κανώ αν τολμούσε να πλησιάσει…

Το τέλος του Φλεβάρη και η αρχή του Μάρτη έχει ένα άλλο εθνικό φροντιστήριο. Το Idlib. Με την ίδια έκσταση και τον ίδιο θυμό το πόπολο ακούει, ξανακούει και ξανακούει (μέχρι να το λέει απ’ έξω) ότι υπάρχει κάποιο μέρος κάπου στη συρία όπου ο μισητός «σουλτάνος» ηττάται… και γι’ αυτό τα κάνει όλα αυτά να στέλνει χιλιάδες (άοπλους) πρόσφυγες και μετανάστες να «εισβάλουν στην ελλάδα»… Όχι για να ρεφάρει κατακτώντας ελληνικό έδαφος – αλλά για να εκβιάσει την ευρώπη… Με μια κουβέντα: ο Erdogan εκβιάσει την ευρώπη μέσω των προσφύγων / μεταναστών στον Έβρο επειδή ηττάται στο Idlib… Ουάου! Αληθινή παγκοσμιοποίηση!!!

Δεν υπάρχει σοφός, σοφότερος ή σοφότατος εθνικός δημαγωγός που να λυπάται την επανάληψη του πιο πάνω δόγματος… Πρόκειται για συστηματική παράκρουση! Που γίνεται υποδόρεια επειδή, απλά, το ντόπιο φασισταριό δεν ενδιαφέρεται ούτε για γενναίους «τζενεράλ» ούτε για τουρκικά Βατερλώ – παρότι γουστάρει το αίμα των οχτρών. Ωστόσο είναι παράκρουση, και πρέπει να την υποδείξουμε. Γιατί είναι δηλωτική (άλλη μια καταδήλωση, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία…) του πως δουλεύει η εθνικιστική δημαγωγική μηχανή, του πως γίνεται η εθνική πλύση εγκεφάλου, και γιατί η ελληνική παραγωγή ειδικών συστημικής ηλιθιότητας δεν προσφέρεται για εξαγωγή – λόγω εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας.

Ηττάται πράγματι ο Erdogan στο Idlib; Θα το δούμε στη συνέχεια. Για χάρη της ανάλυσης ας πούμε «ναι»…. Τί σχέση έχει, όμως, αυτή η «ήττα» με τους πρόσφυγες / μετανάστες στα τουρκοελληνικά σύνορα; Πώς συνδέεται αυτή η διαχείρισή τους με την ήττα; Συνδέεται;

Κανείς (δημαγωγός, ειδικός ή ανειδίκευτος) δεν προτείνει μια σύνδεση που να αντέχει στη λογική. Μόνο υπονοούμενα. Δεν υπάρχει καμμία απάντηση σε απορίες που είναι λογικές – και απαγορευμένες. Για παράδειγμα: πώς ακριβώς τα ευρωπαϊκά κράτη («πιεσμένα» απ’ την «απειλή των μεταναστευτικών ροών»…) θα βοηθήσουν τον Erdogan να ρεφάρει την (υποτιθέμενη) ήττα του στο Idlib; Θα του στείλουν στρατό; Όχι! Θα του στείλουν το νατο; Όχι! Θα τον κτυπήσουν στοργικά στην πλάτη; Σιγά! Ακόμα κι αν επρόκειτο να του δώσουν λεφτά (;) σε τι αυτό θα ισορροπούσε μια ήττα στο Idlib που παρουσιάζεται σαν «στρατηγική», στα όρια της καταστροφής;

Και τι είδους «πίεση» είναι αυτή προς την ευρώπη; Πιστεύει, άραγε, ο Erdogan, πως αν περάσουν 1000, 10.000 ή 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες σε ελληνικό έδαφος θα ανοίξουν, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα τα δυτικοβαλκανικά σύνορα ως την κεντρική ευρώπη; Ή, ειπωμένο αλλιώς: ποιά είναι η «πίεση» προς την ευρώπη μέσω μεταναστών και προσφύγων στο ελλαδιστάν; Αφού παγιδεύονται εδώ! Μήπως θα είναι μια «πίεση – καραμπόλα», του είδους «η τουρκία πιέζει την ελλάδα που με τη σειρά της θα πιέσει την ευρώπη»; Δακρύβρεχτο – και αβάσταχτα ελληνικό (το παραμύθι)! Αλλά αν επρόκειτο, τελικά, Άγκυρα και Αθήνα να «πιέζουν» εκ των πραγμάτων μαζί (επειδή… Idlib!!), αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει οργανωμένα και καθαρά;

Ενώ πρόκειται για παρανοϊκή αλληλουχία, χωρίς λογική, έχει μια σκοπιμότητα – αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, επιπέδου θείας Λίτσας: ο άθλιος «σουλτάνος» κάνει όσα κάνει «σε βάρος μας» επειδή καταρρέει. Oπότε, λίγη υπομονή ακόμα, και θα δρέψουμε (σαν ελλαδιστάν) τους καρπούς αυτής της κατάρρευσης. Η ρητορική αυτή είναι μονότονη έως κατατονική. Εδώ και χρόνια το τουρκικό καθεστώς καταρρέει (οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, στρατιωτικά…) και το ελλαδιστάν απλά «εισπράτει» τις αντιδράσεις, τους σπασμούς αυτής της κατάρρευσης… Αλλά αξίζει τον κόπο: κάνουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην κατάρρευση, και στο τέλος θα νικήσουμε!

Η συσχέτιση των μεταναστών / προσφύγων με την «ήττα στο Idlib» είναι μια ακόμα παραλλαγή του ίδιου εθνικά χρήσιμου τροπαριού: η τουρκία βουλιάζει. Κι αυτό που πρέπει να κάνει το ελλαδιστάν είναι να συμβάλει στο βούλιαγμα. Πώς; Με τις κατάλληλες συμμαχίες. Πρώτα απ’ όλα με την Ουάσιγκτον· ύστερα με ό,τι είναι διαθέσιμο στην ευρώπη· και μετά με κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι αντιτουρκικό…

Για την εθνική / εθνικιστική ρητορική τα πάντα (απ’ τις αοζ ως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες) νοηματοδοτούνται με έναν μόνο τρόπο: σαν παραλλαγές του αντιτουρκισμού και της «εξασφάλισης αντιτουρκικών συμμαχιών».

Κι έτσι συμβαίνει αυτό που είναι ταυτόχρονα γελοίο και δηλωτικό: για το θέμα των μεταναστών / προσφύγων το ελλαδιστάν ΔΕΝ συζητάει με την Άγκυρα· ούτε καν σε καταστάσεις «εισβολής», «ασύμμετρης απειλής»… Συζητάει όμως με ποιόν; Με τον πρεσβευτή του αφγανιστάν!!! Το εκπρόσωπο, δηλαδή, της «κυβέρνησης» της Καμπούλ, που είναι κυκλωμένη απ’ τους ταλιμπάν! Μάθαμε, τουλάχιστον, ότι υπάρχει πρεσβευτής του αφγανιστάν στο ελλαδιστάν: ίσως να είναι κάποιος σαν τον ναύαρχο του “τζενεράλ”, ξέρετε… Αυτός ο πρεσβευτής θα πρέπει είναι κατευθείαν απόγονος του μεγΑλέκου!

Όπως ξαφνικά (!) ο «τσενεράλ» έγινε «φίλος μας», έτσι μπορεί να γίνει και ο αφγανός «πρόεδρος Ghani»… Αρκεί να είναι κάπως … αντιτούρκος…

Εκείνος ο Guaido δεν είναι άνθρωπος. Είναι διόδιο: άνοιξε τον δρόμο στο ρημαδογκουβέρνο!