Tag: πόλεμος

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (1)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Αναφερθήκαμε χτες σε κάποιες δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov. Ας κάνουμε τώρα τον κόπο να αντιπαραβάλουμε την συνέχειά τους με εκείνες ενός άλλου «εξέχοντα» υπ.εξ., αυτού της γερμανίας Heiko Maas. Προηγείται χρονικά, αφού αυτά πιο κάτω είναι αποσπάσματα από συνέντευξή του στο γερμανικό der spiegel, στις 4 Δεκέμβρη (2020):

Ερώτηση: Εσείς και ο εταίρος σας στη Γαλλία έχετε ζητήσει ένα «new deal» στις διατλαντικές σχέσεις. Καλό ακούγεται, αλλά περί τίνος πρόκειται;

Απάντηση: Η επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή θα αλλάξει πολλά πράγματα, αφού μαζί μπορούμε να έχουμε συνεργατικές προσεγγίσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζεται να δουλέψουν μαζι πιο στενά και στρατηγικά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ξανά κενά, όπως στη Λιβύη ή στη Συρία, για παράδειγμα, που γεμίζουν ύστερα από άλλους, απ’ την Ρωσία ή την Τουρκία. Δεν μπορούμε να αφήνουνε περιθώρια σε απολυταρχικούς παράγοντες για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το δικό μας μέρος σαν εγγυητές της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

…

Ερώτηση: Πρόσφατα πήρατε μέρος σε μια συνάντηση με 4 υπ.εξ. κρατών μελών του νατο, όπου συζητήσατε ιδέες για την μεταρρύθμιση της συμμαχίας. Μια ιδέα είναι ο περιορισμός της αρχής της ομοφωνίας. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβεί κάτι τέτοιο;

Απάντηση: Από στρατιωτική άποψη το νατο είναι εντάξει, αλλά σε ότι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις του πρέπει να γίνουν πολλά. Το νατο αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη, την ζωή και τον θάνατο. Συνεπώς δε νομίζω ότι το βέτο θα καταργηθεί σύντομα. Αλλά μπορεί να γίνει δεκτό πως δεν θα είναι όλες οι χώρες υποχρεωμένες να εφαρμόσουν ομόφωνες αποφάσεις στο μέλλον. Αυτό θα δυναμώσει την δυνατότητα δράσης του νατο.

Ερώτηση: Το νατο θεωρεί τον εαυτό του μια κοινότητα αξιών. Πόσο αξιόπιστο είναι αυτό αν στα μέλη του συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία του Erdogan και χώρες σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία, που δεν σέβονται τις αρχές της νομιμότητας;

Απάντηση: Γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να ενισχυθεί το νατο στο ρόλο του σαν πολιτικός οργανισμός. Αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για συζητήσεις περί κοινών αξιών. Πρέπει να τον δημιουργήσουμε.

…

Ερώτηση: Το κυρίαρχο θέμα στις δι-ατλαντικές σχέσεις θα είναι η Κίνα. Σε ποιο βαθμό ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον θα καθορίσει το μέλλον της παγκόσμιας τάξης; Και τι θέση θα έχει η Ευρώπη σ’ αυτό;

Απάντηση: Για την Ευρώπη, η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος απ’ τη μια μεριά και ένας συστημικός ανταγωνιστής απ’ την άλλη. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε θεμελιώδεις αξίες. Αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ξαναέρθουν μαζί και αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική, αυτό θα ανοίξει εντελώς διαφορετικές δυνατότητες να μιλήσουμε στην Κίνα όχι μόνο για εμπορικά και οικονομικά ζητήματα αλλά επίσης για ανθρώπινα δικαίωματα.

Δεν πρέπει να πάρουμε ακριβώς κατά λέξη τα λόγια ενός Heiko Maas. Εκτιμάμε όμως το νόημα. Ενόψει της ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού το Βερολίνο θα ήθελε (αυτό καταλαβαίνουμε) να συμβάλει στην επανα-διεθνοποίηση της Ουάσιγκτον υπό τον νυσταλέο Jo, αλλά μ’ όρους που θα υπηρετούν έναν διαφορισμό εκ μέρους του: για να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους «συστημικούς ανταγωνιστές» (που δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον δύο) από καλύτερες θέσεις, όχι μόνο οικονομικά (σαν ηγετική δύναμη στην ε.ε.) αλλά και στρατιωτικά (με τις πλάτες του Joνυσταλεάν).

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν τα κάνουν ούτε στις ινδίες! Το γιατί η παρακμιακή πρώην μόνη υπερδύναμη θα ήθελε να κάνει χαμαλίκια (και να πουλάει νταβατζιλίκια) για λογαριασμό του Βερολίνου δεν το ξέρουμε. Ωστόσο, σε επιμέρους ζητήματα ίσως κάτι τέτοιο συμβεί σαν τμήμα μιας εξελισσόμενης προσπάθειας του «δυτικού κόσμου» να ξαναγίνει απειλητικός. Αφού ναι, το Βερολίνο δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο όταν ο απερχόμενος τότε Obama του έδωσε «τα κλειδιά του φιλελεύθερου, δυτικού κόσμου», μετά την εκλογή στα τέλη του 2016 του ψόφιου κουναβιού, ο νυσταλέος θα ζητήσει τα κλειδιά πίσω…

Ποιά είναι τέτοια «επιμέρους ζητήματα»; Το ιράν (ας πούμε)…

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (2)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:

… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.

Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…

Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.

Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.

Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.

Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.

Νυσταλέοι σε αγρυπνία

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Το ότι η Τεχεράνη δεν αντέδρασε (ακόμα) στη δολοφονία του Fakhrizadeh ερμηνεύεται απ’ τους επιτήδειους σαν «πίστωση χρόνουc μέχρι ο νυσταλέος Jo να έρθει εν τη βασιλεία του. Περίεργη ερμηνεία: η Τεχεράνη δεν κατηγόρησε την Ουάσιγκτον αλλά ο Τελ Αβίβ για την δολοφονία· οποιαδήποτε απάντηση θα στραφεί εναντίον του· ποιά πίστωση χρόνου λοιπόν;

Το Joνυσταλεάν σκοπεύει να τραβήξει Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο με την μεριά του, παριστάνοντας ότι «θέλει να γυρίσει στην συμφωνία 5 + 1» αλλά με πολλούς όρους: εκτός απ’ το πυρηνικό πρόγραμμα να μπει χέρι και στο πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης· να σταματήσει το ιρανικό καθεστώς να στηρίζει την Χεζμπ’ αλλάχ στον λίβανο, τον Άσαντ στη συρία, τις «λαϊκές πολιτοφυλακές» στο ιράκ και τους Houthis στην υεμένη…. Είναι πιθανό ότι Παρίσι και Λονδίνο είναι έτοιμα να δεχτούν μια τέτοια «αμερικανική επιστροφή»· το Βερολίνο επίσης την συζητάει, θέλοντας να παίξει και ρόλο μεσολαβητή… Με άλλα λόγια: με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τιμωριών που επέβαλλε το ψόφιο κουνάβι ο νυσταλέος θέλει ένα ιράν που θα κάνει χαρακίρι.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι φυσικά. Παρά τις υποσχέσεις τους και τις «δεσμεύσεις» τους στην συμφωνία 5 + 1, οι τρεις ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έκαναν ελάχιστα ως τίποτα για να τιμήσουν τις υπογραφές τους, κρυβόμενοι πίσω απ’ τις απειλές του ψόφιου κουναβιού για τιμωρίες και εναντίον τους αν δεν τηρούσαν τις δικές του τιμωρίες! Οι άλλοι δύο συμβαλλόμενοι, η Μόσχα και το Πεκίνο αγνοήσαν την Ουάσιγκτον, και έκαναν περισσότερο από πολλά. Για ποιον λόγο του κόσμου η Τεχεράνη θα ξαναγυρίσει στο μαγγανοπήγαδο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με τύπους που είτε επειδή έτσι τους βολεύει είτε επειδή λένε ότι φοβούνται βάζουν και βγάζουν τις υπογραφές τους κατά βούληση; Ο μόνος λόγος είναι «για τα μάτια του κόσμου»…

Το 2021 δεν είναι σε τίποτα 2015. Αυτά τα 5,5 – 6 χρόνια άλλαξαν πολλά στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Στο συριακό πεδίο μάχης φάνηκε ότι μόνο με τα όπλα αλλάζουν πραγματικά οι συσχετισμοί. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι έχουν ενοχληθεί απ’ την ταχύτητα με την οποία προχωρούν (σε βάρος τους) είτε το μπλοκ της Αστάνα, είτε το Πεκίνο σαν κράτος / κεφάλαιο, είτε η Μόσχα σαν πολεμική τεχνολογία, όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Αφρική, στην Ασία, ακόμα και στη νότια Αμερική. Ο νυσταλέος Jo έχει την απαίτηση να βάλει στο χέρι (και) το πυραυλικό πρόγραμμα του ιρανικού καθεστώτος (το οποίο, ωστόσο, δεν έχει σοβαρή αεροπορία, οπότε οι πύραυλοι είναι το μέσο που ανέπτυξε εγχωρίως για να καλύψει αυτήν την έλλειψη) – αλλά φυσικά δεν θα μαζέψει τον στρατό του απ’ το ιράκ και το αφγανιστάν. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η Τεχεράνη την υποστηρίξη στον Άσαντ, αλλά δεν δώσει πίσω στο συριακό καθεστώς το 1/3 της συριακής επικράτειας που κατέχει, μαζί με τους μισθοφόρους των ypg. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η ιρανική υποστηρίξη στην Χεζμπ’ αλλάχ αλλά δεν θα επιβάλει στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να αφοπλιστεί απ’ τα ατομικά του όπλα.

Με δυο λόγια το Joνυσταλεάν, σαν διάδοχη κατάσταση του ψοφιοκουναβιστάν, έχει ελάχιστα να δώσει και απαιτεί πολλά. Το πραγματικό συνδετικό του με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς / ιμπεριαλισμούς είναι πια ο κοινός φόβος τους απέναντι στο ευρασιατικό project.

Κι αυτό δεν είναι μυστικό.

(φωτογραφία: Άσχετο και σχετικό μαζί: ο χασάπης του Καΐρου θέλει “στρατηγική σχέση” με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης… Μπορεί να του προσφέρει και μερικές εκατοντάδες απ’ τους φονιάδες μπάτσους του, για την περίπτωση που οι ραβδούχοι του βασιλιά κουραστούν…)

Προβοκάτσια νο…;

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Ξόδεψαν χρόνο, χρήμα και (ανθρώπινους) πόρους. Το σχέδιο ήταν απλό, κάποιος θα το έλεγε έως και πρωτόγονο: μια γερή προβοκάτσια σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος που θα το αναγκάσει να απαντήσει κάνοντας “κάτι” που, με τη σειρά του, θα “δικαιολογούσε” μια ξεγυρισμένη πυραυλική επίθεση / καταστροφή διάφορων πυρηνικών εγκαταστάσεών του.

Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh είχε όλα όσα χρειάζονταν για μια τέτοια προβοκάτσια. Εκτός από ένα: δεν ήταν βέβαιο ότι θα αναγκάσει την Τεχεράνη να αντιδράσει άμεσα (και άγαρμπα). Κι έτσι έγινε: το ιρανικό καθεστώς κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται, και κράτησε την ψυχραιμία του. Υποτίθεται ότι περιμένει την (και ποντάρει στην) ενθρόνιση του νυσταλέου Jo.

Η δολοφονία του Fakhrizadeh αποδίδεται στο ρατσιστικό, πολεμοκάπηλο καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως δεν θα ήταν σοφό να αφήσουμε εκτός άλλες μυστικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αμερικανικών και των σαουδαραβικών (ή των υπηρεσιών των εμιράτων). Γι’ αυτό ακριβως θεωρούμε ότι υπάρχει ένα “κενό ερμηνειών” σ’ αυτήν την προβοκάτσια. Τόσος κόπος, τέτοια επένδυση, για μηδέν αποτέλεσμα;

Το ότι η δολοφονία του Fakhrizadeh δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες στο όποιο (φανερό ή κρυφό) πρόγραμμα της Τεχεράνης, αυτό μόνο ηλίθιοι δεν το καταλαβαίνουν. Ο επικεφαλής του δεν ήταν ο Fakhrizadeh αλλά (είναι) ο Ali Akbar Salehi, πτυχιούχος του Μ.Ι.Τ…. Όπως, επίσης, ηλίθιοι αγνοούν την σημαντική σχέση που έχει αποκτήσει (μέσω μπλοκ της Αστάνα και όχι μόνο) η Τεχεράνη με την Μόσχα και με το Πεκίνο. Όποιος κάνει προβοκάτσιες σε ιρανικό έδαφος στέλνει, θέλοντας και μη, μια προειδοποίηση (ή απειλή;) και προς την μεριά της Μόσχας. Και του Πεκίνου. Ο καιρός που “κτυπάω το ιράν” σήμαινε μόνο “κτυπάω το ιράν” έχει περάσει προ πολλού…

Έτσι τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Υποτίθεται ότι η διοίκηση του νυσταλέου Jo θα είναι κάπως πιο «μετριοπαθής» απέναντι στην Τεχεράνη, ενόσω παράλληλα θα είναι ακόμα πιο «σκληρή» απέναντι στη Μόσχα. Θα διαλυθεί έτσι (και) αυτή η συμμαχία του ευρασιατικού project; Θα ήταν δύσκολο ακόμα και για σενάριο ταινίας· αγκαλιάζει το αδύνατο στην καπιταλιστική πραγματικότητα.

Υποτίθεται επίσης ότι η Τεχεράνη προσβλέπει στην «ηπιότητα» της νέας αμερικανικής διοίκησης, την ώρα που: η Μόσχα (και το Πεκίνο) ανασκουμπώνονται, η Άγκυρα ανανεώνει τους ελιγμούς της, ενώ Δαμασκός, Βαγδάτη και Καμπούλ σκέφτονται τα χειρότερα. Προφανώς πρόκειται για αστείο: αρκεί που άδειασε τη γωνία το ψόφιο κουνάβι και όλες οι συμμαχίες του ευρασιατικού project θα γίνουν φύλλο και φτερό;; Ούτε η Washington Post δεν θα υποστήριζε τέτοιο ενδεχόμενο!!

Τι σημαίνουν τα πιο πάνω; Σημαίνουν ότι η (ανολοκλήρωτη;) προβοκάτσια σε βάρος της Τεχεράνης, με την δολοφονία του Fakhrizadeh, θα μπορούσε να βολεύει ΚΑΙ το Joνυσταλεάν. Αν συνέβαινε – να – ολοκληρωθεί, θα χρεωνόταν στον απερχόμενο (: ψόφιο κουνάβι) ενώ θα είχε κάποια πρακτικά αποτελέσματα για τον επερχόμενο: του είδους πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο θα καταφέρουν να εδραιωθούν στην περιοχή.

Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι. Ωστόσο δεν είμαστε βέβαιοι ότι «έληξε η ιστορία» και πως όλοι, τώρα, κάθονται σταυροπόδι περιμένοντας την ορκομωσία του νυσταλέου…

Δυναμικές ανισορροπίες

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Όταν η διοίκηση Obama προώθησε μια κάποια μέτρια «αναστολή» της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, με την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1 το 2015, θα πρέπει να είχε κατά νου μια μακιαβελική μεν αλλά εν δυνάμει λειτουργική προσέγγιση, και φυσικά μια σοβαρή διόρθωση της αποτυχημένης πια «αντιτρομοκρατικής» στόχευσης του προκατόχου του, Bush του Β: επεδίωκε πια μια «ισορροπία τρόμου» στη μέση Ανατολή (όπου μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς διαθέτει πυρηνικά) ανάμεσα σε Τεχεράνη και Τελ Αβίβ, με την προσθήκη της ρευστοποίησης των συνόρων ανάμεσά τους (ιράκ και συρία: δημιουργία του χαλιφάτου του isis) θεωρώντας την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να γίνει αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου καμμένη γη (ή γη που θα σιγοκαίγεται…) έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει την προσοχή της (δηλαδή τα κάθε είδους όπλα της) στο κυρίως μέτωπο, εκείνο του Ειρηνικού.

Η 5 + 1 συμφωνία υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2015. Δυο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, προς έκπληξη πολλών, ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στην συριακή επικράτεια… Είμαστε σίγουροι ότι στην Ουάσιγκτον έβαλαν στοίχημα ότι η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), ενάμισυ χρόνο μετά το στραπάτσο της ουκρανίας, θα ξανα-έσπαγε τα μούτρα του· έκαναν τα πάντα (και απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο, το Ριάντ, το Αμπού Ντάμπι) για να συμβεί έτσι· κυριολεκτικά τα πάντα, εκτός απ’ την ανοικτή και επίσημη πολεμική εμπλοκή υπέρ του isis…. (Τελικά έκαναν ακόμα κι αυτό!….) Την στροφή της Άγκυρας (θα πρέπει να) την θεώρησαν προσωρινή ή οππορτουνιστική.

Η πιο κρίσιμη στιγμή για το στοίχημα του άξονα (της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της) ήταν η «μάχη του Aleppo». Κανονικά εκεί θα έπρεπε να τσακιστούν οι ρωσικές φιλοδοξίες για σημαντική παρουσία στη μέση Ανατολή… Όταν, τελικά, το μπλοκ της Αστάνα ανακατέλαβε το σύνολο της πόλης, ήταν Δεκέμβρης του 2016· ο Obama ήταν ήδη απερχόμενος· και ήταν οριστικό ότι ο σχεδιασμός για μια «ισορροπία τρόμου» και ένα «δημιουργικό χάος» στη μέση Ανατολή, που θα έλυνε τα αμερικανικά χέρια (και τις αρβύλες) είχε αποτύχει.

Η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, στη συνέχεια, έκανε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει: άνοιξε χώρο και ισχύ στον ισραηλινό μιλιταρισμό, έτσι ώστε την «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη που ήταν αδιανόητη μετά τον επίσημο σχηματισμό και την πετυχημένη δράση του μπλοκ της Αστάνα, να την διαδεχθεί μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στον άξονα (συνολικά) και στο μπλοκ της Αστάνα (συνολικά). Βασικό στοιχείο αυτής της αναγκαστικής «αναγωγής» των συγκρούσεων απ’ την περιφερειακή στην global κλίμακα, ήταν να αδυνατίσει, όσο θα ήταν δυνατόν, ο ιρανικός κρίκος. Αυτό βόλευε όλους τους συμμάχους του άξονα (Τελ Αβίβ, Ριάντ, Αμπού Ντάμπι) αλλά και την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, αφού φαντάστηκαν (οι αντίστοιχες διοικήσεις) ότι ένας ιρανικός καπιταλισμός στα όρια του γκρεμού και στο έλεος των ισραηλινών απειλών θα κρατούσε μακριά απ’ την περιοχή το Πεκίνο και θα ακρωτηρίαζε την Μόσχα. Αν όχι για κάτι άλλο, για να μην φτάσουν στον Περσικό και στην αραβική θάλασσα… Οι «κυρώσεις» και η έξοδος απ’ την 5 + 1 συμφωνία ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της αποτυχίας του σχεδιασμού των «δημοκρατικών» πριν το 2016 – όχι η παράνοια του ψόφιου κουναβιού.

Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να «πάρει πίσω» το Joνυσταλεάν; Υποστηρίζουμε: τίποτα! Αν η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών απέναντι σχεδόν στο σύνολο των βασικών κρατών του ευρασιατικού project (κίνα, ρωσία, ιράν) απέτυχε να το συγκρατήσει, η «εναλλακτική» που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η διοίκηση του νυσταλέου Jo είναι η αναβίωση μιας τακτικής «διαίρει και βασίλευε» που έχει σαν βιβλιογραφία … την διοίκηση Νίξον, την δεκαετία του 1970!

Λέμε «υποτίθεται». Η μηντιακή δημαγωγία έχει βάλει ένα φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του νυσταλέου Jo. Αλλά η Ιστορία και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης είναι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις· όχι το καροτί μαλλί του ενός και τα χασμουρητά του άλλου! Κατά την γνώμη μας κανένα σοβαρό αφεντικό απ’ αυτά που εμπλέκονται ενεργά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν «τρώει» το ότι η Ουάσιγκτον θα βρει την έξοδο που ψάχνει χωρίς πόλεμο… Τα μισά δεν το «τρώνε» επειδή, απλά, δεν πρόκειται να αφήσουν τέτοια περιθώρια. Και τα άλλα μισά επειδή ξέρουν από πείρα πως στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ό,τι κερδίζεται δεν χαρίζεται!

Αυτά βάζουν, κατά την ταπεινή μας άποψη, τις προβοκάτσιες των δολοφονιών του Soleimani και του Abu mahdi al-Muhandis στις 3 Γενάρη και του Fakhrizadeh στις 27 Νοέμβρη στη δυναμική ενός παγκόσμιου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη – αντί για την δημαγωγική, παραπλανητική και καθηλωτική μηντιακή παρουσίαση “στιγμιοτύπων” ξεκομμένων μεταξύ τους. Στις αρχές του 2020 ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ πίστεψε ότι βγάζοντας απ’ την μέση τον Soleimani θα αδυνατίσει ή και θα σταματήσει την προέλαση της Τεχεράνης (και του μπλοκ της Αστάνα) στη μέση Ανατολή. Αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Στο τέλος του 2020 όλος ο άξονας (με την πιθανή εξαίρεση του Ριάντ) θέλει μια πολεμική καταστροφή σε βάρος του ιράν… Διαφορετικά, με τις εξελίξεις στην αφρική (τόσο την βόρεια: λιβύη, τυνησία, αλγερία· όσο και την υποσαχάρια: μάλι, γκάμπια, σουδάν…) να είναι εκτός του δυτικού ελέγχου, το 2021 θα είναι χρονιά με ακόμα περισσότερες ήττες…

(φωτογραφία: Αν και συντηρητικός, ο γερουσιαστής και πρώην καραβανάς John McCain υπήρξε ο “άτυπος” υπουργός εξωτερικών των διοικήσεων Obama· ο εκπρόσωπός τους για τις βρωμοδουλειές. Στην φωτο σε “μυστική” συνάντηση με “αγωνιστές της ελευθερίας” κάπου στη συριακή επικράτεια, το 2013…)

Μέση Ανατολή…

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Σφαίρες στο ψαχνό…

Σάββατο 28 Νοέμβρη. Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh στην Τεχεράνη χτες, μέσα στα πολλά άλλα δείχνει πόσο μεγάλη ήταν η παράλειψη όσων δεν διάβασαν το τετράδιο για την εργατική αυτονομία νο 1 με τίτλο τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς»…

Η δολοφονία του Fakhrizadeh είναι γεμάτη απ’ τα “δακτυλικά αποτυπώματα” εκείνων που την διέταξαν, την οργάνωσαν και την μεθόδευσαν· και μ’ έναν ιστορικά εξώφθαλμο τρόπο ενώνεται με μια μαύρη γραμμή με την δολοφονία του Soleimani και του Mahdi al-Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη.

Ποιός ήταν ο Fakhrizadeh; Κατά τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες ήταν ο επικεφαλής του «μυστικού» προγράμματος του ιρανικού καθεστώτος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το 2015 οι καθεστωτικοί new york times τον είχαν συγκρίνει με τον Robert Oppenheimer, τον επικεφαλής του αμερικανικού «Manhattan Project» που έφτιαξε τις βόμβες που σκότωσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ο ποινικός πρωθυπουργός του Τελ Αβίβ (και αδελφικός φίλος του ελλαδιστάν, για να μην ξεχνιόμαστε) Netanyahu τον είχε επικηρύξει ανοικτά το 2018: να το θυμάστε αυτό το όνομα είχε δηλώσει, σαν απειλή. Ανέλαβε άρα την ευθύνη της χθεσινής δολοφονίας δυο χρόνια πριν γίνει. Διορατικός…

Υπήρξε ποτέ τέτοιο μυστικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων στο ιράν; Κι αν όντως υπήρξε υπάρχει ακόμα; Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς έχει να αντιμετωπίσει ένα φορτωμένο με πυρηνικά όπλα απαρτχάιντ, ιμπεριαλιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό, είναι εύλογο να ενδιαφέρεται για μερικές πυρηνικές κεφαλές. Απ’ την άλλη μεριά όμως, μετά από τόσα χρόνια, αν είχε τέτοιο πρόγραμμα, θα έπρεπε να έχει ήδη χειροπιαστά τα αποτελέσματά του· πράγμα που υποδεικνύει πως είτε δεν υπήρξε τέτοιο, είτε πως έχει εγκαταλειφθεί… Φυσικά το Τελ Αβίβ διαδίδει άλλα. Ωστόσο, όσο θα έμενε πίσω το Manhattan Project αν ο Oppenheimer πάθαινε καρδιακή προσβολή εγκαταλείποντας τον μάταιο κόσμο των ‘40s, άλλο τόσο θα μείνει πίσω το ιρανικό πυρηνικό πολεμικό πρόγραμμα (αν υπάρχει τέτοιο) ή και οτιδήποτε άλλο μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh.

Γιατί, λοιπόν, τον σκότωσαν; Προβοκάτσια! Το ιρανικό καθεστώς έχει τώρα όχι απλά έναν κορυφαίο πυρηνικό φυσικό λιγότερο (είναι πολλές χιλιάδες οι σπουδαγμένοι στα καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια ιρανοί πυρηνικοί φυσικοί…) αλλά, κυρίως, ένα σοβαρό πρόβλημα παραπάνω: αν και πως θα απαντήσει στη δολοφονία.

Μετά την δολοφονία του Soleimani η Τεχεράνη απάντησε. Απάντησε προσεκτικά, έχοντας προειδοποιήσει για να μην υπάρχουν νεκροί αμερικάνοι πεζοναύτες (και άρα αφορμή για κλιμάκωση), αλλά απάντησε: πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και πάνω από 100 πεζοναύτες τραυματίες. Επιφυλάχτηκε για τα περαιτέρω… Αλλά οι δολοφονίες της 3ης Γενάρη είχαν φανερή υπογραφή: Ουάσιγκτον.

Η τωρινή έχει αόρατη (και σαφέστατη) υπογραφή: είτε mossad, είτε mossad + cia. Ο Fakhrizadeh δεν είναι ο πρώτος αλλά ο τέταρτος ή πέμπτος πυρηνικός φυσικός που δολοφονείται μέσα στην ιρανική επικράτεια τα τελευταία χρόνια (στη βάση του ίδιου σχεδίου…) Είναι όμως, σίγουρα, ο πιο υψηλόβαθμος (αν ισχύει ότι ήταν ανώτατος αξιωματικός των “φρουρών της επανάστασης”). Πρακτικά το πρόσωπό του ήταν άγνωστο – το αποδεικνύει η μοναδική (και αμφίβολης εγκυρότητας) φωτογραφία που έβαλε ο Netanyahu στην «παρουσίασή του» πριν 2 χρόνια. Άρα; Αν το ιρανικό καθεστώς έχει τέτοιες “τρύπες” στην “εσωτερική ασφάλειά” του, τότε;

Εκεί έγκειται η προβοκάτσια. Το ψόφιο κουνάβι ήθελε να βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις του ιράν πριν λίγες ημέρες· τον σταμάτησαν οι στρατηγοί και οι σύμβουλοί του, προειδοποιώντας τον πως αν το κάνει θα ξεκινήσει κανονικός πόλεμος διαρκείας με το ιράν, με σημαντικές απώλειες και για την Ουάσιγκτον…. Ο Netanyahu πριν μια βδομάδα (Πέμπτη 26 Νοέμβρη Μέση Ανατολή) προσπάθησε να πείσει τον τοξικό να πάρει μέρος σε μια επίθεση κατά του ιράν· αυτός φοβήθηκε… Η χτεσινή δολοφονία (ήταν η δεύτερη απόπειρα κατά του Fakhrizadeh, η πρώτη, στις αρχές του 2018, είχε αποτύχει…) είναι μια πιο “ήπια” επίθεση σε σχέση με εκείνη που θα ήθελε ο άξονας, αλλά έχει σκοπό να εκβιάσει κάποιου είδους “άμεση” πολεμική απάντηση της Τεχεράνης που να “λύσει τα χέρια” του ψοφιοκουναβιστάν… (Πριν την 20 Γενάρη, που θα γίνει η επίσημη αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι). Τι θα κάνει το ιράν;

Η λογική (και η ιστορία) υποδεικνύουν ότι δεν θα βιαστεί· δεν έχει λόγο να απαντήσει εν θερμώ. Οι προεδρικές εκλογές στο ιράν είναι προγραμματισμένες για τις 18 Ιούνη (του 2021), οι θεωρούμενοι πιο “σκληροπυρηνικοί” είναι φαβορί· κι ως τότε υπάρχουν 5 ολόκληροι μήνες μετά την αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον (20 Γενάρη) έτσι ώστε η Τεχεράνη να συνεκτιμήσει τις κινήσεις του νυσταλέου Jo πριν αποφασίσει πως θα εκδικηθεί την δολοφονία του Fakhrizadeh. Επιπλέον έχει εναλλακτικές, της κατηγορίας “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: αν η “ασάφεια” της υπογραφής της δολοφονίας είναι μια υπογραφή η ίδια, μια επίθεση (κατά ισραηλινών στόχων) που θα προέρχεται εκτός ιρανικής επικράτειας θα είναι το “ανάλογο”. Οι υεμενίτες Houthis απείλησαν πρόσφατα ότι θα επιτεθούν (πυραυλικά) στο Τελ Αβίβ· αλλά αυτή είναι μόνο μια απ’ τις εναλλακτικές της Τεχεράνης.

Δείχνει αδυναμία το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς μ’ αυτήν του την επίθεση / δολοφονία; Από πολλές απόψεις ναι. Η βιασύνη του να εκβιάσει έναν αμερικανο-ιρανικό πόλεμο μέσα στον επόμενο 1,5 μήνα (τόσο απομένει στην εξουσία του βασιλογαμπρού Jared Kushner και των υπόλοιπων αυλικών του ψόφιου κουναβιού) μοιάζει με παραδοχή ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος του….

(φωτογραφία κάτω: Ο Fakhrizadeh δεξιά, σε μια φωτογραφία του Γενάρη του 2019. Δημοσιοποιήθηκε μετά την δολοφονία του…).

Ο ξεχασμένος (;) πόλεμος

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Μια πετυχημένη πυραυλική επίθεση των υεμενιτών Houthis σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco στην Jeddah (στην σαουδαραβική ακτή στην Ερυθρά Θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Mecca) ξαναέφερε στην επιφάνεια των ημέρων τον πόλεμο που οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν (και χάνουν) στη στρατηγικής σημασίας νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Η επίθεση και η ευστοχία της θα περνούσαν απαρατήρητες όπως όλες οι καθημερινές μάχες στο υεμενίτικο πεδίο, αν δεν έτρεχαν να την καταδικάσουν αξιοσημείωτοι «παράγοντες της σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή. Ο τοξικός των εμιράτων (στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…), ο χασάπης του Καΐρου (άλλος σημαντικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…) και, last but no least, το Λονδίνο! (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν έχει μιλήσει ακόμα, αλλά που θα πάει;)

Ήταν τόσο σημαντική αυτή η επίθεση που η ηχώ της έφτασε τόσο μακρυά; Ναι – αλλά όχι μόνη της. Οι Houthis υπόσχονται ότι θα αναβαθμίζουν το συγκεκριμένο μοντέλο (Quds 2) ώστε να μπορεί να κτυπήσει το ισραηλινό λιμάνι Eilat στην ερυθρά θάλασσα· όμως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έχει λόγους να ανησυχεί και το Eilat. Έχει σαφώς περισσότερους να ανησυχεί για το νησί υεμενίτικο Socotra, όπου φτιάχνει βάση, χάρη σε «παραχώρηση χρήσης» του τοξικού του Αμπού Ντάμπι, που το έχει «κατακτήσει»…

Αν συμβαίνει κάτι «ενοχλητικό» στην υεμένη είναι ότι οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ υποχωρούν, υποχωρούν και υποχωρούν· και οι Houthis προωθούνται σταθερά και διαρκώς. Τον πόλεμο που ο τοξικός του Ριάντ έχει χάσει προ πολλού οδεύει να τον χάσει ακόμα πιο οικτρά· ίσως ο επόμενος Quds 2 να είναι για το παλάτι του. Αυτά ενόσω ο μέντοράς του τοξικός του Αμπου Ντάμπι έχει διαχωρήσει την θέση του στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, φροντίζοντας αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα. Σε συνεργασία, φυσικά, με το Τελ Αβίβ.

Για την εξέλιξη της πυραυλικής τεχνολογίας των Houthis οπωσδήποτε έχουν βοηθήσει οι τεχνικοί τόσο της λιβανέζικης Hezb’ Allah όσο και των ιρανών φρουρών της επανάστασης. Συνεπώς, κάθε επιτυχία των υεμενιτών είναι επίσης επιτυχία της Τεχεράνης και των συμμάχων της· και αποτυχία όχι μόνο του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, που έχουν βοηθήσει (ή και έχουν συμμετάσχει με «ειδικούς συμβούλους») την πλευρά των τοξικών. Να γιατί θορυβούνται τόσοι και τέτοιοι: από το φθινόπωρο του 2015 το μπλοκ της Αστάνα, είτε σαν σύνολο είτε σαν επιμέρους μέλη έχει κερδίσει σχεδόν όλες τις μάχες που έχει δώσει άμεσα ή έμμεσα σε μια μεγάλη ακτίνα· και έχει χάσει μόνο την ανατολική συρία.

Η ερυθρά θάλασσα, ο κόλπος του Aden και τα στενά του Bab el Μandeb που ενώνουν τις δύο θαλάσσιες περιοχές (η υεμένη είναι απ’ τη μια μεριά…) είναι στρατηγικής σημασίας στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Στην αφρικάνικη πλευρά των στενών, στο Djibouti, το Πεκίνο έχει φτιάξει στρατιωτική βάση· λίγο πιο ‘κει έχει βάση η Ουάσιγκτον. Και βορειότερα, στην σουδανέζικη όχθη της ερυθράς θάλασσας, στο port Sudan, ξεκίνησε να φτιάχνει βάση η Μόσχα (θα είναι έτοιμη σε λίγους μήνες). Στο σουδάν έχει (ή φτιάχνει) βάση και η Άγκυρα, που έχει μια ακόμα σημαντική βάση και λίγο νοτιότερα, στην Jaziira της σομαλίας.

Πολλά μιλιτέρ «αποτυπώματα» για να είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της μιας πλευράς, του ευρασιατικού project στη συγκεκριμένη περίπτωση – δεν συμφωνείτε;

Η ευρωπαϊκή “BARDA”

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Αν δεν απαντήσουν οι συγκαιρινοί τί άραγε θα πουν οι ιστορικοί (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι…) του μέλλοντος; Ο covid ήταν μια «ευκαιρία» που προέκυψε κατά τύχη, ή ήταν μια «ευκαιρία» που κατασκευάστηκε; Δεν εννοούμε, φυσικά, τον ίδιο τον ιό· υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη γύρα! Εννοούμε την τρομοεκστρατεία που στήθηκε στο όνομά του, και όλες τις «σωτηρίες» που έπονται.

Η κυρία Sandra Gallina, ιταλίδα «γενική διευθύντρια φαρμάκων και τροφίμων» της ε.ε., ανακοίνωσε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των ψευδαισθήσεων των ευρωπαίων caradinieri: “υγεία” και “ασφάλεια” είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αφού ο κόσμος παραμένει σκληρά καπιταλιστικός, αν έτσι παραμείνουν τα πράγματα, η βιομηχανία της υγείας θα εξοπλιστεί, αργά ή γρήγορα, για την προστασία των συμφερόντων της, με “αντιτρομοκρατικούς νόμους”· ίσως και στρατοδικεία.

Τι είπε η κυρία Gallina; Στην προτελευταία παράγραφο (επάνω φωτογραφία) με χαρά δηλώνει:

…Θα ήθελα επίσης να ανακοινώσω τα σχέδια μας για την δημιουργία ενός σώματος της ε.ε. για την έρευνα και την ανάπτυξη που θα εστιάζει στην προστασία των πολιτών της ε.ε. από γριπώδεις πανδημίες όπως ο covid-19 και από χημικές, βιολογικές, ραδιολογικές και πυρηνικές απειλές. Αυτό το νέο σώμα θα είναι όμοιο στην δημιουργία του και στους σκοπούς τους με την American Biomedical Advanced Research and Development (BARDA)…

Να λοιπόν. Αφού η ίδια η εκπρόσωπος της ε.ε. για τα φάρμακα και τα τρόφιμα χαρακτηρίζει τον τσαχπίνη pandemic influenza θα πρέπει οι caradinieri να της κάνουν μήνυση! Απ’ την άλλη μεριά δεν θα της κάνουν μήνυση για την αναγγελία (πρόθεσης…) δημιουργίας μιας «ευρωπαϊκής BARDA». (Αμφίβολη η επιτυχία της προσπάθειας, ξεκάθαρη όμως η θέληση!)

Τι είναι η αμερικανική BARDA; Είναι ένας απ’ τους βραχίονες της DARPA, του υπερτεχνολογικού ερευνητικού κέντρου του αμερικανικού στρατού· με εξειδίκευση στον βιολογικό πόλεμο… Η επόμενη λογική απορία θα ήταν «και τι δουλειά έχουν οι γριπώδεις πανδημίες με τον βιολογικό πόλεμο»; Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό: ο covid ΔΕΝ είναι ιός-όπλο· το αντίθετο!.. Η πλαστογράφηση, η υπερδιόγκωση και η διαχείρισή του όμως έχει στοιχεία «βιολογικού πολέμου»: το σωστό όνομα λέγεται biosecurity. Βιο-ασφάλεια.

Και πάλι θα σκεφτεί κάποιος (όχι παράλογα): ετοιμάζονται τα (ή κάποια από τα) αφεντικά για έναν τέτοιο πόλεμο, οπότε χρησιμοποιούν τον covid σαν άσκηση; Η απάντησή μας είναι: χρησιμοποιούν την «βιο-ασφάλεια» στο εσωτερικό των επικρατειών τους με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο σκοπό που χρησιμοποίησαν την «αντι-τρομοκρατία» από το 2001 και μετά: για την βίαιη και προσανατολισμένη αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Γενικά και ειδικά. Αυτό, πράγματι, σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Και τότε τι είναι ο covid; Απλό: η νομιμοποίηση της πειθάρχησης! Εκεί που απέτυχε το εξωτικό φάντασμα κάποιου bin Laden, πετυχαίνει το εξίσου εξωτικό φάντασμα ενός φονιά ιού… «Οι πολίτες μας ζητούν να κάνουμε περισσότερα» λέει η κυρία Gallina· και ξέρει τι είναι τα «περισσότερα»…

… με κάμποσο covid…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Μια αναλυτική, κριτική, εργατική προσέγγιση που δεν κοιτάει τον αφαλό της ούτε τρώει τα παραμύθια του πιο επιθετικού τμήματος του κεφάλαιου (σ’ όλο τον δυτικό κόσμο), εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, στο βαθμό που θα αντιλαμβανόταν τέτοιες ενδο-καπιταλιστικές αντιπαλότητες – της – μετάβασης, θα καταλάβαινε σχετικά εύκολα το ποιούς (ανάμεσα στ’ αφεντικά) εξυπηρετούν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα· ποιοί (απ’ τα αφεντικά) είναι που τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση! Και γιατί άλλα αφεντικά μπορεί να δυσανασχετούν ή και να αντιδρούν.

Δεν θα μπούμε τώρα σε υπόδειξη περιπτώσεων, τομέα – τομέα. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι υπάρχουν τρεις μορφές “αξιοποίησης του κεφαλαίου”, διαφορετικών μορφών του κεφαλαίου· κι αυτές οι μορφές (στην πραγματικότητα τα αφεντικά πίσω τους) δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που έρχονται σε σύγκρουση. Οι μορφές είναι το κέρδος (που αφορά την πραγματοποίηση στην αγορά εμπορευμάτων της υπεραξίας που έχει αποσπαστεί στη διάρκεια της παραγωγής), ο τόκος (που αφορά το δόγμα “το χρήμα γεννάει χρήμα” μέσω, απλά, της γρήγορης κυκλοφορίας, οπότε εδώ περιλαμβάνονται οι τράπεζες και ο χρηματιστηριακός τζόγος) και η πρόσοδος (που στην κλασσική της μορφή ήταν η γεωπρόσοδος, η εκμετάλλευση δηλαδή είτε αγροτικών είτε αστικών γαιών, αλλά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα βρήκε επιπλέον εκδοχές, όπως για παράδειγμα ο μαζικός τουρισμός).

Είναι γνωστό (;) ότι τις προηγούμενες δεκαετίες της κρίσης / πιο αργής αναδιάρθρωσης, απ’ την δεκαετία του 1990 ως και σχεδόν τώρα, η μορφή–τόκος και η μορφή–πρόσοδοι επεκτάθηκαν δυσανάλογα μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα, ειδικά του δυτικού καπιταλισμού… Εμφανίστηκαν σαν “διέξοδοι” κερδοφορίας, αλλά προκαλούσαν όλο και πιο έντονες αρρυθμίες / ανισορροπίες. Το γεγονός ότι απ’ το 2019 ήδη, δηλαδή “προ covid”, αναμενόταν (για το 2020…) μια πολύ σοβαρή «κρίση», χειρότερη από εκείνη του 2008/2009 μπορεί να διέφυγε της προσοχής των υπηκόων· αλλά στα υψηλά κλιμάκια διάφορων εξουσιών είχε γίνει κοινοτοπία. Ο κρίσιμος παράγοντας που έκανε “νομοτελειακή”, που θα γεννούσε υποχρεωτικά μια ακόμα χειρότερη «κρίση» ήταν γνωστός: η όλο και μεγαλύτερη αδυναμία της μορφής-κέρδος· που σημαίνει, με άλλα λόγια, το όλο και μεγαλύτερο «μπούκωμα» της αγοράς εμπορευμάτων (πραγμάτων και υπηρεσιών). Δεν ήταν / είναι απλά μια κλασσική “κρίση υπερπαραγωγής”. Αλλά, επιπλέον το ασυνείδητο μεν αλλά επίμονο φρενάρισμα, τα εμπόδια που έβαζε / βάζει στην καπιταλιστική αξιοποίηση α λα 4η βιομηχανική επανάσταση η απλή, καθημερινή ζωή των πρωτοκοσμικών υπηκόων! Οι συνήθειες, τα ήθη, οι πάγιες ρουτίνες! Αυτά που η νεοσύστατη (2018) αμερικανική “Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη” (NSCAI) ονόμασε “legacy systems”!… (Περισσότερα στο cyborg 18).

Ναι! Σ’ αυτήν την φάση το εμπόδιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το φρένο της κερδο-φορίας δεν προερχόταν μόνο ή κυρίως απ’ την όποια εργατική αντίσταση (στα πεδία της παραγωγής) αλλά απ’ τις συνήθειες και την αργή εξέλιξη / προσαρμογή στο πεδίο της κοινωνικής αναπαραγωγής! Γι’ αυτό η διέξοδος ήταν / είναι το να μας “αλλάξουν τα φώτα”!!!

Είχαμε γράψει έγκαιρα, για παράδειγμα, το τι σήμαινε μια άλλη «πανδημία», του 2019, η επιδημία των αρνητικών επιτοκίων… Είχαμε γράψει, επίσης, για τον εκτινασσόμενο δανεισμό του αμερικανικού κράτους, για την μειούμενη κυκλοφορία του δολαρίου σαν διεθνούς μέσου συναλλαγών (και αποθεματοποίησης)· και άλλα, σκόρπια μεν, αλλά που συνέκλιναν στο ότι επίκειται μια ακόμα μεγαλύτερης έκτασης «καταστροφή κεφαλαίου». Ποιών μορφών κεφαλαίου; Αυτό δεν το ξέραμε με βεβαιότητα…

Ιστορικά αυτά τα προβλήματα «λύνονται» με έναν γενικευμένο πόλεμο… Στο παρελθόν «γενικευμένος πόλεμος» σήμαινε ότι συγκεκριμένοι βιομηχανικοί κλάδοι αναλάμβαναν το κουμάντο του καπιταλισμού σε κάθε κράτος συνολικά· σε βάρος άλλων καπιταλιστικών κλάδων, που είτε δεν είχαν «συνολικό σχέδιο» αναδιάρθρωσης, είτε περίσσευαν απ’ αυτήν…

Δεν τον έχουμε γλυτώσει αυτόν τον γενικευμένο πόλεμο· μπροστά μας είναι. Ενδιάμεσα όμως τα αφεντικά εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα της δύσης (στην ανατολή έχουν εδραιωθεί προ πολλού…) ετοιμάζονταν για το δικό τους πραξικόπημα: το να αναλάβουν (τα αφεντικά του και οι εκπροσωποί τους) το «τιμόνι» όχι απλά και μόνο των δυτικών (κρατικών) υπουργείων ή/και κάποιων επιπλέον μηχανισμών εξουσίας (π.χ. media) αλλά και των δυτικών κοινωνιών στο σύνολό τους! Ένα τέτοιο πραξικόπημα με σημαία την «υγεία» ήταν προβλέψιμο· είχαμε υποτιμήσει όμως την βία και την καταστροφικότητά της εκδοχής «υγειο-ασφάλεια» που αξιοποιεί αναβαθμίζοντάς την όλη την «αντιτρομοκρατική» κρατική εμπειρία, αυτήν από το 2001 και μετά… Είχαμε διαπιστώσει (σαν συμβούλιο για την εργατική αυτονομία) αναλυτικά / θεωρητικά από το φθινόπωρο του 2019 ότι αυτά τα δύο, η «υγεία» και η «ασφάλεια» θα είναι οι βασιλικοί δρόμοι για την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση (με «παράδειγμα προς μίμηση την κίνα»)· είχαμε βεβαιωθεί επίσης ότι το «στρατηγικό πλεονέκτημα» (για τα δυτικά αφεντικά) αυτών των δύο δρόμων είναι ότι σ’ αυτούς είναι που κατ’ εξοχήν μπορεί να αξιοποιηθεί η μηχανική του μαζικού φόβου – αλλά δεν είχαμε φανταστεί την σύνθεσή τους…

Τουλάχιστον δεν αιφνιδιαστήκαμε από τον σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών εξελίξεων. Γι’ αυτό, απ’ την αρχή, γράψαμε (και συνεχίζουμε) για πραξικοπήματα! Η τυπική, νομική διάσταση του πράγματος (το κουρέλιασμα των δυτικών αστικών συνταγμάτων αλλά και νομοθεσίων όπως η GDPR…) ήταν βέβαια ορατή σαν απόδειξη. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή τα πραξικοπήματα ήταν και είναι η έκφραση της πολιτικής οικονομίας της καπιταλιστικής «μετάβασης». Προσοχή: πολιτικής οικονομίας… Δεν είναι ούτε ολίσθημα, ούτε “λάθος” αυτά τα πραξικοπήματα, κι ούτε θα μπορούσαν να είναι. Πρόκειται η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κρατηθούν, όσο μπορούν, οι δυτικοί καπιταλισμοί πάνω απ’ το νερό, ώστε να αναμετρηθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους, με τους ανατολικούς…

Αν το θέλετε: είναι εκείνο το είδος των πραξικοπημάτων που γίνονται για να επιταχυνθούν (και) οι πολεμικές προετοιμασίες…