Tag: πόλεμος

Και οι γάλλοι σκοτώνουν

Κυριακή 17 Γενάρη. Στις 3 Γενάρη (πριν σχεδόν δυο βδομάδες), δύο γαλλικά mirage 2000 και ένα «βομβαρδιστικό» drone reaper έριξαν 3 βόμβες σε ένα σπίτι έξω απ’ το χωριό Bounti, στο κεντρικό μάλι. «Καθάρισαν» δεκάδες ένοπλους ανακοίνωσε χαρούμενη η διοίκηση του γαλλικού στρατού κατοχής του μάλι. «Περίπου 30». Για να παρουσιάζουν αριθμό σίγουρα μπορούσαν να διακρίνουν τα πτώματα – σ’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται ακρίβεια.

Στον αριθμό οι γάλλοι κατοχικοί ήταν σχετικά ακριβείς. 28 ήταν το τελικό νούμερο. Αλλά δεν ήταν ένοπλοι αντάρτες. Ήταν ένας γάμος. Δολοφονήθηκαν 20 άτομα και τραυματίστηκαν σοβαρά 8. Ήταν η απάντηση του στρατού του βασιλιά Macron στην «απώλεια», μια μέρα πριν, στις 2 Γενάρη, τριών γάλλων πεζοναυτών που έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών.

Δεν είναι ντροπή για κανέναν ιμπεριαλιστικό / κατοχικό στρατό το να μιμείται τους «μεγάλους» δασκάλους, τον αμερικανικό και τον ισραηλινό. Ο γαλλικός στρατός βρίσκεται στο μάλι εδώ και 8 χρόνια, με σκοπό να «φέρει την ειρήνη και την σταθερότητα», καταπολεμώντας την «τρομοκρατία». Δεν υπάρχει καμμία «επιτυχία» σ’ αυτό το πεδίο, υπάρχει όμως πολύ μεγάλη σ’ ένα άλλο, το βασικό: πολεμώντας την «τρομοκρατία» στη ζώνη του Sahel ο γαλλικός στρατός έχει επεκτείνει τις βάσεις του πέρα απ’ το μάλι στον νίγηρα και στο τσαντ.

Οι μαλινέζοι στρέφονται όλο και περισσότερο ενάντια στη γαλλική κατοχή, και η δολοφονία 28 αμάχων αγροτών ενισχύει το μίσος εναντίον των κατοχικών. Ξέρουν οι ντόπιοι τι αντίστοιχα έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν και ο ισραηλινός στη Γάζα και στη συρία· δεν έχουν αυταπάτες. Το να είναι «παράπλευρες απώλειες» είναι το καλύτερο που μπορούν να τους προσφέρουν οι «ελευθερωτές» τους – βάζοντας εν τω μεταξύ στο χέρι βασικές πρώτες ύλες απ’ τα εδάφη τους.

Θα καταφέρει ο βασιλιάς Macron (ή/και οι διαδοχοί του) να γλυτώσει την εκδίωξή του στρατού απ’ όλη αυτή την περιοχή τα επόμενα χρόνια; Αν δει drones ανταρτών να επιτίθενται στις βάσεις του, ας αρχίσει να μετράει ανάποδα: «κάποιοι» (και υπάρχουν αρκετοί διαθέσιμοι με τις απαραίτητες γνώσεις…) θα έχουν πιάσει δουλειά για τα καλά σ’ αυτά τα μέρη…

(φωτογραφία κάτω: Ο γαλλικός μιλιταρισμός, στις ιμπεριαλιστικές / κατοχικές του εκφάνσεις μάλιστα, συνεχίζει να διαφημίζεται στις στάσεις του Παρισιού. Απαλλοτριώνοντας νοήματα και λέξεις: “εμπιστοσύνη” γράφει η συγκεκριμένη αφίσα – και καταλαβαίνετε τι εννοεί…)

Ήταν λαγωνικό τελικά!

Τετάρτη 13 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν και του (κοψονουρισμένου) ιμπεριαλισμού του, ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο σκληροπυρηνικός ευαγγελιστής που κοιμάται με την βίβλο στο κομοδίνο του, ο Πομπηίας, άφησε τα καλύτερα για το (προς το παρόν) τέλος της υπουργικής καριέρας του! Αφού σχεδόν αναγνώρισε την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος (χθεσινή αναφορά) αποκάλυψε και κάτι ακόμα: η al-Qaeda έχει φτιάξει βάση / στρατηγείο στην ιρανική επικράτεια…

Φταίει, μήπως, ότι δεν ήταν υπουργός του Μπους του Β, τότε που ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η al-Qaeda είχε βάσεις και συνεργαζόταν με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν; Μπορεί – η ζήλεια και η ματαιοδοξία είναι ανθρώπινα κίνητρα.

Είναι γεγονός ότι ο bin Laden, την εποχή που δεν ήταν ακόμα παγκόσμια γνωστός, είχε μια «πανισλαμική» προσέγγιση στον αγώνα εναντίον των αμερικάνων και των δυτικών. Στον όρο «πανισλαμική» εννοούσε την υπέρβαση των όποιων αντιπαλοτήτων μεταξύ σουνιτών και σιιτών, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο του μουσουλμανικού κόσμου (των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων του) απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες. Αλλά αυτό είναι παλιό – της δεκαετίας του ’90.

Τώρα πια, αφενός το μπλοκ της Αστάνα, όπου η σιιτική Τεχεράνη συνεργάζεται μια χαρά με την σουνιτική Άγκυρα (και την σουνιτική Ντόχα), αφετέρυ η προσθήκη της (σουνιτικής) Ισλαμαμπάντ στο ευρασιατικό project, μαζί με την χριστιανική Μόσχα και το «κομφουκιανό» Πεκίνο, έχουν μεταφέρει την σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και το Joνυσταλεάν σε πεδία πολύ πιο σύνθετα απ’ αυτά ενός «θρησκευτικού» μετώπου. Συνεπώς η «ανακάλυψη» του Πομπηία, πέρα από προβοκατόρικη είναι και πολύ μπαγιάτικη· απόδειξη των αδιεξόδων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Υποτίθεται πως ο νυσταλέος Jo πρόκειται να «μαλακώσει» κάπως την αμερικανική στάση απέναντι στην Τεχεράνη. Λέμε «υποτίθεται» επειδή οι σχετικές εκτιμήσεις είναι μάλλον μέρος της διαφημιστικής εκστρατείας υπέρ του παρά ένα πραγματικό ενδεχόμενο.Το Joνυσταλεάν επιδιώκει απλά μερικούς ελιγμούς στη μέση Ανατολή, για να φέρει με πιο ενεργητικό τρόπο μαζί του κυρίως τον γαλλικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό· και ο πυρήνας αυτών των ελιγμών είναι να γίνει διεθνές ζήτημα όχι μόνο η πυρηνική αλλά και η πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Με αντάλλαγμα την «επιστροφή των ηπα» στην συμφωνία 5 + 1…

Εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει η Μόσχα και το Πεκίνο – σαν μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, συν το Βερολίνο. Στα ερείπιά της, απ’ το 2017 και μετά, κτίστηκαν (ενισχύθηκαν) άλλες συμμαχίες. Όση al-Qaeda κι αν βρίσκει ο Πομπηίας ή δεν βρίσκει ο διάδοχός του Blinken στην ιρανική επικράτεια, όλο και λιγότεροι «τρομάζουν» με την πρώην – πρώην υπερδύναμη…

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 1

Τρίτη 12 Γενάρη. Μπορεί το ψόφιο κουνάβι να έχει σχολάσει ουσιαστικά, όμως η κυβέρνησή του είναι ενεργή τυπικά· και ένας τουλάχιστον υπουργός του «δουλεύει σκληρά». Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό του ελλαδιστάν Πομπηία.

Ενώ την προσοχή τραβάει το (πρωτοφανές για αμερικανικά δεδομένα) ντου στο Καπιτώλιο, απ’ το περασμένο Σάββατο ο Πομπηίας έχει «τραβήξει όπλο». Κατά του Πεκίνου, με βόμβα την Ταϊβάν:

…Ανακοινώνω σήμερα ότι αίρω όλους τους περιορισμούς που μόνοι μας είχαμε βάλει στις σχέσεις των αξιωματούχων μας με εκείνους της Ταϊβάν. Η Ταϊβάν είναι μια εξαιρετική δημοκρατία και ένας αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά επί δεκαετίες το υπουργείο εξωτερικών δημιούργησε περίπλοκους εσωτερικούς περιορισμούς για την συμπεριφορά των διπλωματών μας, των υπαλλήλων, και άλλων αξιωματούχων στις σχέσεις τους με τους ομολόγους τους της Ταϊβάν. Η αμερικανική κυβέρνηση πήρε αυτές τις αποφάσεις μονομερώς, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το κομμουνιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Αυτό δεν ισχύει πια….

Οι «αυτο-περιορισμοί» που κατάργησε ο Πομπηίας ίσχυαν απ’ το 1979 (επί προεδρίας Carter) και ήταν συνέπεια της αναγνώρισης εκ μέρους της Ουάσιγκτον (όπως ισχύει διεθνώς) της «μίας κίνας» (δηλαδή του κινεζικού κράτους) και όχι ενός δεύτερου (του ταϊβανέζικου). Συνεπώς ο Πομπηίας, με τις αποφάσεις του, έμεινε μισό βήμα μόνο πριν την επίσημη αναγνώριση της Ταϊβάν σαν ανεξάρτητου κράτους. Αυτό λίγες ημέρες πριν την επίσημη επίσκεψη της αμερικάνας πρέσβειρας στον οηε Kelly Craft στην Taipei, μια επίσκεψη τόσο υψηλού επιπέδου ώστε το Πεκίνο να την έχει ήδη καταγγείλει σαν «τρελή προβοκάτσια»…

Όπως είχε προβλέψει (δύσκολο δεν ήταν!) η ασταμάτητη μηχανή, μετά τα προβλήματα που απέκτησε η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο, κυρίως εξαιτίας του νοτιοκορεάτη σοσιαλδημοκράτη προέδρου Moon (δεν ήταν μόνο η επίθεση φιλίας που έκανε σε συνεννόηση με τον βορειοκορεάτη Kim στις αρχές του 2018 αλλά και μια ακόμα σειρά «όχι και τόσο βολικών» προς τις ηπα κινήσεων…) θα έριχνε το βάρος της επιθετικότητάς της στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου στην ταϊβάν. Έτσι έγινε και το 2019 και το 2020, κυρίως με στρατιωτικά μέσα: άλλοτε πωλήσεις όπλων στην Taipei, άλλοτε με λίγο πολύ προβοκατόρικες κινήσεις των αμερικανικών πολεμικών (μερικές φορές αεροπλανοφόρων) στα «στενά της ταϊβάν», την ζώνη δηλαδή μεταξύ της ηπειρωτικής κίνας και του ταϊβανέζικου νησιού.

Συνεπώς η απόφαση του Πομπηία ανήκει σε μια αλληλουχία πράξεων αυξημένης επιθετικότητας που κράτησε 2 χρόνια, επί ψόφιου κουναβιού. Είναι όμως και κλιμάκωση. Σε αντίθεση με άλλες ψοφιοκουναβικές ενέργειες, ειδικά μετά τις εκλογές του Νοέμβρη, η συγκεκριμένη ούτε καταδικάστηκε απ’ το επερχόμενο Joνυσταλεάν, ούτε θεωρήθηκε απ’ τα καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο τα αμερικανικά, συνολικά απ’ τα δυτικά) σαν μια ακόμα απόδειξη του πόσο επικίνδυνο είναι το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού. Με δεδομένο ότι και ο νυσταλέος Jo αναμένεται να ακολουθήσει μια «αντι-κινεζική» πολιτική σε παρόμοιο μήκος κύματος, με μικρές διαφορές στο ύφος, θα υποθέταμε βάσιμα ότι ο Πομπηίας «ξεκλείδωσε» τα τελευταία εμπόδια για την de facto αναγνώριση της ταϊβάν σε συνεννόηση με τους διαδόχους του.

(φωτογραφία: Craft και Πομπηίας…)

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 2

Τρίτη 12 Γενάρη. Αλλά το Πεκίνο έχει θυμώσει πολύ – και το δείχνει. Μεταφέρουμε αποσπάσματα από ένα χθεσινό editorial των κινεζικών καθεστωτικών global times, που θεωρούνται η «φωνή» του εκεί γκουβέρνου:

… Ο Pompeo τόλμησε να καταπιαστεί με το ζήτημα της Ταϊβάν, για το οποίο πιστεύει ότι είναι το καλύτερο μέρος να κτυπήσει την Κίνα και το καλύτερο μέρος για να ξεχαρβαλώσει τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Οπότε το ζήτημα της Ταϊβάν έγινε το μεγαλύτερο στοίχημά του.

Είναι λυπηρό αλλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεθύσει απ’ την ίδια τους την ύβρι και έχουν ξεχάσει ότι τα στενά της Ταϊβάν είναι το μέρος που η Κίνα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Το Πεκίνο έχει συγκρατηθεί απ’ το να αναλάβει δράση, στην προοπτική μιας ειρηνικής επανένωσης. Αλλά η γρήγορα αναπτυσσόμενη δύναμη της Κίνας είναι στην καλύτερη θέση για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την περιοχή, κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην αλαζονεία των ΗΠΑ.

… Πρέπει να δούμε αυτήν την κατάσταση σαν μια σπάνια ευκαιρία για την ηπειρωτική κίνα να κάνει κάτι σε σχέση με το ζήτημα της Ταϊβάν. Οι ΗΠΑ έχουν μπλέξει σ’ έναν σοβαρό χάος που έχει προκληθεί απ’ την απώλεια ελέγχου στην επιδημία και την ανώμαλη μετάβαση της εξουσίας. Η κυβέρνηση Trump έχει χάσει το κύρος της, και η ικανότητά της να κινητοποιήσει κόσμο και να αναλάβει δράση έχει παραλύσει. Είναι ανίκανη να κάνει μια στρατηγική σύγκρουση με την Κίνα σε σχέση με τα βασικά συμφέροντα της τελευταίας, με οποιονδήποτε τρόπο.

… Όταν ξεπερνάνε το όριο σχετικά με το ζήτημα της Ταϊβάν, οφείλουμε να απαντήσουμε κτυπώντας σταθερά και σκληρά. Πρέπει να κάνουμε την μάχη εναντίον τους στις τελευταίες 10 ημέρες της κυβέρνησης Trump μια διαδικασία που θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τις ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν, δείχνοντας και στους δύο τις σοβαρές συνέπειες που θα υπάρξουν ακόμα κι αν ακουμπήσουν σ’ αυτό όριο – είναι μια διαδικασία επιβεβαίωσης του κύρους της Κίνας.

Αν δεν δράσουμε έτσι, οι ΗΠΑ και το νησί της Ταϊβάν θα σκεφτούν ότι το Πεκίνο μάλλον ανέχεται τις προβοκάτσιές τους, για χάρη μακροπρόθεσμων συμφερόντων. Οι ενέργειες του Pompeo και των ομοίων του να παγιδεύσουν το ζήτημα της Ταϊβάν και τις Σινο-αμερικανικές σχέσεις θα «νομιμοποιηθούν», και η κυβέρνηση Biden θα θεωρήσει λανθασμένα ότι έχει μεγαλύτερο περιθώριο να πιέσει την ηπειρωτική κίνα. Αυτό θα κάνει την έναρξη των Συνο-αμερικανικών σχέσεων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια πιο επιζήμια για την Κίνα.

Μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια κρίση στα στενά της Ταϊβάν, ακόμα και μια θύελλα, τις επόμενες 10 ημέρες αν ο Pompeo και οι όμοιοί του γίνουν πιο επιθετικοί και προβοκάτορες πριν φύγουν απ’ τα πόστα τους. Η κρίση θα δώσει ένα μάθημα στους αποσχιστές της Ταϊβάν και θα κρεμάσει τον Pompeo και τους όμοιούς τους στον στύλο της ντροπής. Ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει ένα σοκ στις Σινο-αμερικανικές σχέσεις στην περίοδο της μεταβίβασης εξουσίας στις ΗΠΑ, θα φέρει περισσότερα οφέλη στην ομαλή ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μακροπρόθεσμα.

Αυτό το «αν…» (…αν ο Pompeo και οι ομοιοί του…) μπορεί να ερμηνευτεί σαν ότι δεν έχει πέσει ακόμα η τελευταία σταγόνα που θα ξεχυλίσει το (κινέζικο) ποτήρι… Όμως ποια είναι αυτή η τελευταία σταγόνα που θα μπορούσε να στάξει ως και τις 19 Γενάρη; Η Craft πρόκειται να πάει στον Taipei απ’ τις 13 ως τις 15 του μήνα, και είναι η πιο υψηλόβαθμη αμερικάνα αξιωματούχος (θεωρείται ισότιμη υπουργού) που έχει κάνει τέτοιο ταξίδι – αυτό θα θεωρήσει το Πεκίνο σαν αφορμή για το «αρκετά»;

Δεν ξέρουμε – θα φανεί. Τα υπόλοιπα πάντως είναι σαφή. Και στο γράμμα και στο πνεύμα. Είτε για τις επόμενες 9 ημέρες, είτε για τα επόμενα 9 χρόνια· για οποτεδήποτε…

Το μέτωπο του Ειρηνικού – 3

Τρίτη 12 Γενάρη. Διαφορετικούς μπελάδες – αλλά μπελάδες! – θα έχει το Joνυσταλεάν και με την Πγιονγκγιάνγκ. Ο Kim έστελνε ραβασάκια στο ψόφιο κουνάβι και παρότι σωματοφύλακες σαν τον Πομπηία εμπόδισαν μια κάποια συμφωνία με το βορειοκορεατικό καθεστώς, ρεαλιστικά μιλώντας, το ότι βγήκε απ’ το κάδρο των αμερικανικών απειλών για σχεδόν 3 χρόνια ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να επιτευχθεί.

Ενόψει της αλλαγής φρουράς στο άσπρο σπίτι ο Kim ανήγγειλε προχτές (10 Γενάρη) ένα καινούργιο εξοπλιστικό πρόγραμμα: απ’ την κατασκευή “τακτικών” πυρηνικών (πυρηνικά μικρότερης έντασης που μπορούν να χρησιμοποιούν σε συμβατικές μάχες…) ως την βελτίωση του βεληνεκούς των διηπειρωτικών πυραύλων του, ώστε να φτάνουν ως την ανατολική ακτή των ηπα, δηλαδή την Ουάσιγκτον… Επιπλέον, την κατασκευή «βόμβας υδρογόνου» – ίσως μεγέθους 15 μεγατόνων, που μπορεί (ενδεικτικά) να ισοπεδώσει μεγάλο μέρος της κορεατικής χερσονήσου…

Αν τέτοια νέα είναι κακά για την Ουάσιγκτον είναι ακόμα χειρότερα για το Τόκιο. Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» (Μόσχα, Πεκίνο, Σεούλ, Πγιονγκγιάνγκ) είχε κάνει την εκτίμηση ότι μπορεί να ρυμουλκήσει το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας τον ναρκισσισμό του. Η εκτίμηση ήταν σωστή, αλλά οι σωματοφύλακες αγρυπνούσαν. Με τον νυσταλέο Jo και το επιτελείο του δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια· και η σχετική ηρεμία στα πέριξ της κορεατικής χερσονήσου δεν δείχνει να έχει σοβαρές πιθανότητες μεσοπρόθεσμα.

Ωστόσο, μετά από τις διαδοχικές αμερικανικές αποτυχίες, πρώτα με το asia pivot του Obama και ύστερα με τον οικονομικό πόλεμο του ψόφιου κουναβιού, δεν έχουν απομείνει «καινούργιες ιδέες» για την Ουάσιγκτον για το πως θα επιβληθεί στους απείθαρχους ανατολικο-ασιάτες. Αντίθετα έχει γίνει δυσκολότερο να «πιέζει» ταυτόχρονα το θυμωμένο Πεκίνο και την «άνετη» Πγιονγκγιάνγκ· ακόμα κι αν το Τόκιο πρόκειται να παραδοθεί 100% στον αμερικάνικο μιλιταρισμό (αντί να αναπτύξει τον δικό του).

Είναι εύλογο ότι (και) η Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη με το ψόφιο κουνάβι αν επρόκειτο οι οπαδοί του να δημιουργούν συνεχώς εσωτερικά προβλήματα στον νυσταλέο Jo. Σε μια τέτοια περίπτωση περισσότερα ραβασάκια και (γιατί όχι;) μια πρόσκληση για ιδιωτική επίσκεψη στις βορειοκορεάτικες παραλίες (που το ψόφιο κουνάβι, σαν real estater, είχε βρει εξαιρετικές για τουριστική ανάπτυξη) θα μπορούσε να είναι η μελλοντική αναγνώριση αυτής της πλατωνικής αμοιβαίας φιλίας…

Μόνο που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δύσκολα θα περιμένει να ξεκαθαρίσει πρώτα τους εσωτερικούς του λογαριασμούς…

Η εκδίκηση είναι ένα ασιατικό πιάτο (που τρώγεται κρύο)

Παρασκευή 8 Γενάρη. Πολλά και διάφορα θα γραφτούν και θα ειπωθούν αμερικανική «6η/1ου» – τα περισσότερα «δωρεάν». Μήπως θα προτιμούσατε να μάθετε τι λέει ο ένας απ’ τους βασικούς αντιπάλους του Joνυσταλεάν στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, το Πεκίνο;

Το πρώτο που λέει είναι αυτό που φαίνεται στις πιο πάνω φωτογραφικές σύνθεσεις – απ’ τους καθεστωτικούς global times: με μια πρόταση θα μπορούσε να αποδοθεί σας ανταποδίδουμε το «όμορφο θέαμα» που είχατε πει για το Χονγκ – Κονγκ…

Στο χθεσινό τους κύριο άρθρο οι global times, κάτω απ’ τον τίτλο και την φωτογραφία από κάτω, έγραφαν μεταξύ άλλων τα εξής:

… Μερικά πολιτικά πρόσωπα στις ΗΠΑ χαρακτήρισαν το χάος στο Καπιτώλιο σαν επίθεση στην αμερικανική δημοκρατία, λες και η δημοκρατία αυτής της χώρας είναι άθικτη, και οι επιθέσεις προέρχονται κυρίως απ’ έξω. Αλλά αντιπροσωπεύει την εσωτερική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ – κι εκεί είναι που έγκειται η σοβαρότητα του προβλήματος.

Οι ΗΠΑ είναι ακόμα μια ισχυρή χώρα. Η δυναμή της είναι περισσότερο μια κληρονομιά που δημιουργήθηκε απ’ τις προηγούμενες γενιές αμερικάνων. Καθώς ο καιρός περνάει και με τις καταχρήσεις των πόρων από γενιές πολιτικών αυξάνονται, το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ έχει υποβαθμιστεί. Οι υποστηρικτές του Trump μετατράπηκαν σε «όχλο» – αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης για την κοινωνία των ΗΠΑ.

… Είναι πιθανό ότι το πραγματικό πρόβλημα που μαστίζει τις ΗΠΑ είναι ότι οι ελίτ της χώρας είναι υπερβολικά αλαζονικές. Πιστεύουν ότι μια σκελετωμένη καμήλα είναι καλύτερη από ένα άλογο, και ότι όσο σάπια κι αν είναι η δημοκρατία των ΗΠΑ είναι πάντα ανώτερη απ’ τα πολιτικά συστήματα άλλων χωρών. Τα πολιτικά πρόσωπα των ΗΠΑ είναι επίσης εγωϊστές. Δεν έχουν όρεξη να αναλάβουν την ευθύνη να προωθήσουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Φωνάζουν μόνο άδεια συνθήματα όπως «αλλαγή» και «μπορούμε» για να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους.

… Σαν αποτέλεσμα … δεν έχει απομείνει τίποτα στην πολιτική των ΗΠΑ και στην κοινή τους γνώμη εκτός απ’ την ένταξη σε κάποιο κόμμα. Επιπλέον, τα διπλά στάνταρ είναι αχαλίνωτα. Στο Χονγκ Κονγκ οι βίαιες ενέργειες περιγράφτηκαν σαν «όμορφο θέαμα»· στις ΗΠΑ, εκείνοι που συμμετείχαν στο χάος ονομάστηκαν «όχλος». Οι ΗΠΑ μπορεί να την βγάλουν μ’ αυτό το μπάχαλο για λίγο, αλλά δεν πρόκειται να πάνε μακριά. Οι ηθικοί πόροι που είχαν συγκεντρώσει οι ΗΠΑ στο παρελθόν είναι αναπόφευκτο ότι θα τελειώσουν καθώς η κατάσταση πηγαίνει μπρος πίσω.

… Οι ΗΠΑ χρειάζονται μεταρρύθμιση. Η αυτο-μεταρρύθμιση δεν είναι απαραίτητη μόνο για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η ιστορία δεν τελειώνει με τα δυτικά συστήματα. Πολλαπλασιάζονται τα σημάδια σ’ όλο τον κόσμο ότι οι ΗΠΑ και η Δύση πρέπει να γίνουν τόσο εφευρετικές και ενδοσκοπικές όσο οι αναπτυσσόμενες χώρες…. Κανείς δεν πρέπει να θεωρηθεί τις ανταλλαγές μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών σαν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.

Δεν είναι βαθυστόχαστη ανάλυση· είναι, απλά, σφάξιμο με το μπαμπάκι! «Μιμηθείτε τις αναπτυσσόμενες χώρες (ο ευφημισμός για τον «τρίτο κόσμο»…) και σταματείστε να κάνετε εξαγωγή παραδείγματος» λέει το όργανο της κινέζικης εξουσίας, σ’ ένα ακροατήριο που μπορεί να βρίσκεται, κυρίως, σ’ αυτές ακριβώς οι «αναπτυσσόμενες χώρες»! Κι ο λόγος είναι ευνόητος: ο νυσταλέος Jo, προκειμένου να ενισχύσει τη διεθνή θέση της Ουάσιγκτον εναντίον του ευρασιατικού project, είχε καταλήξει ότι μπορεί να το πετύχει με «επανεξαγωγή των αμερικανικών αξιών»· μια μέθοδος αποτυχημένη προ πολλού.

Αυτό που λέει (μέσω του πιο πάνω άρθρου) το κινέζικο καθστώς με «ήρεμη αυτοπεποίθηση» είναι, λοιπόν, απλό και αναμενόμενο: οι ηπα έχουν τόσα χάλια ώστε το τελευταίο που πρέπει να κάνετε οι υπόλοιποι είναι να υποχωρήσετε στους εκβιασμούς τους· είμαστε κι εμείς εδώ!

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο (ή: υπενθυμίσεις για όσους καταπίνουν τα πορίσματα των ειδικών αμάσητα).

Κυριακή 3 Γενάρη. Η “11η Σεπτέμβρη του 2001” έχει πέρασει στην παρελθούσα ιστορία· οι συνέπειες της όμως είναι η τρέχουσα ιστορία. Και η μελλοντική. Το ιράκ βρίσκεται ακόμα υπό κατοχή, όπως και το αφγανιστάν. Η συρία βρίσκεται επίσης υπό κατοχή του 1/3 της επικράτειάς της, απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους τοπικούς συμμάχους του. Το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ βομβαρδίζει κατά βούληση “στόχους” στο συριακό έδαφος, επειδή ξέρει ότι έχει τις πλάτες όχι μόνο του αμερικανικού στρατού αλλά και αρκετών ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών. Η Τεχεράνη βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο του “άξονα”, αφού – κατά το αμερικανοκαραβανίστικο δόγμα του 2003 – “οι πιτσιρικάδες πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη». Οι παλαιστίνιοι ζουν πάντα υπό όλο και πιο επιθετική κατοχή. Οι πληβείοι στην αίγυπτο ζουν κάτω απ’ την φονική μπόντα μιας στρατιωτικής χούντας, που επωφελήθηκε απ’ την «ενεργή εμπλοκή των ηπα στη μέση Ανατολή». Και τόσα άλλα.

Ορισμένα γεγονότα μιας μονάχα ημέρας σε ένα σημείο του πλανήτη άνοιξαν ένα τεράστιο κεφάλαιο στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, το κεφάλαιο που ονομάστηκε μακρύς, προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας – σκοτώνοντας ως το 2018 μόνο στο ιράκ και στο αφγανιστάν σχεδόν τόσους αμάχους όσους μετριούνται σαν «excess θάνατοι λόγω covid» στην ευρώπη: πάνω από 250.000… «Φυσικά» (για τον δυτικό κόσμο) ούτε οι ζωές ούτε οι θάνατοι έχουν την ίδια αξία.

Εκείνο που δείχνει να αντέχει σαν «δυτική» αξία, σαν αξία σ’ εκείνο το μέρος του πλανήτη που καμαρώνει πως ανέπτυξε και έσπειρε τον ορθολογισμό, είναι το τι συνέβη πράγματι εκείνη την ημέρα· ειδικά στη Ν. Υόρκη. Όταν, πολύ σύντομα (μέσα σε δύο εβδομάδες μετά) υποστηρίξαμε ότι επρόκειτο για inside job και για το «Ράιχσταγκ στις φλόγες – του 21ου αιώνα», κατηγορηθήκαμε για τα μύρια όσα. Απ’ τους ίδιους (αν όχι τα ίδια πρόσωπα σίγουρα τις ίδιες «απόψεις»…) που και τώρα μας κατηγορούν τα ίδια μύρια όσα. Πιο εκχυδαϊσμένα πια επειδή αυτό συμβουλεύει η τωρινή παρακμιακή κουλτούρα…

Κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο!!! Όπως συμβαίνει με το τρέχον έγκλημα που λέγεται «covid» έτσι και μ’ εκείνο που ονομάστηκε «η τρομοκρατική επίθεση της 11η Σεπτέμβρη» οι ακλόνητες αποδείξεις για το ποιοί ήταν / είναι οι πραγματικοί δράστες βρίσκονταν σε κοινή θέα! «Ακλόνητες»; Χμμμμ… Πώς μπορεί η ασταμάτητη μηχανή να χαρακτηρίζει έτσι «κάτι» που ενώ διαδραματίστηκε ακριβώς εκεί, στο κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου, ήταν σα να μην έγινε ποτέ; Αν η όποια κάθε φορά πλειοψηφία αντιλαμβάνεται κάτι άλλο, αν δηλαδή αποδέχεται εκείνο που της λένε τα αφεντικά της, τότε αυτή είναι η «πραγματικότητα»!!! Τελεία και παύλα! Και οποιαδήποτε επίκληση ακόμα και απλά της όρασης είναι σκέτη «συνωμοσιολογία»…

Η απόδειξη για τους αληθινούς αυτουργούς της 11ης Σεπτέμβρη ήταν και παραμένει η κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του 47 ορόφων «κτηρίου 7». Κατέρρευσε μετά από ώρες, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κατέρρευσαν οι άλλοι δύο πύργοι· με την διαφορά ότι δεν τον είχε κτυπήσει κανένα αεροπλάνο… Κατέρρευσε, όπως και οι δυο άλλοι πύργοι, με την μέθοδο της οργανωμένης κατεδάφισης (όπως έχει γίνει δεκάδες φορές σε άλλα κτίρια…) κάτι που δεν είχε (και δεν μπορούσε να έχει!) σχέση με τις φωτιές απ’ τα καύσιμα των δυο αεροπλάνων… είχε όμως άμεση σχέση με (και δράστες) εκείνους που είχαν διακηρύξει λίγα χρόνια πριν ότι η αμερικανικη κοινή γνώμη χρειάζεται ένα «Περλ Χαρμπορ» ώστε να ξεκινήσει τις εκστρατείες της για να γίνει ο 21ος αιώνας αμερικανικός… Οι εκστρατείες ξεκίνησαν, ο 21ος αιώνας δεν θα είναι αμερικανικός· πράγμα που σημαίνει περισσότερες εκστρατείες και περισσότερα «Περλ Χάρμπορ» για την διαμόρφωση της εσωτερικής συναίνεσης / πειθαρχίας στους δυτικούς ιμπεριασμούς.

Η κατάρρευση του “κτηρίου 7” ήταν, κυριολεκτικά, η “κάνη που καπνίζει” – για όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και σκέψη για να την ασκούν. Ατυχώς ήταν ελάχιστοι, παγκόσμια. Όχι όμως ασήμαντοι στις ηπα. Ομάδες μηχανικών (αλλά και συγγενείς των πυροσβεστών που σκοτώθηκαν απ’ την κατάρρευση των δίδυμων πύργων…) ποτέ δεν δέχτηκαν την κυρίαρχη εξήγηση για τα γεγονότα. Χρειάστηκαν όμως πολλά χρόνια επίπονης δουλειάς για να φτάσουν στην επιστημονικά αποδεδειγμένη αμφισβήτησή της.

Η επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους εκδόθηκε 4 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβρη του 2005. Κρατώντας κρυφά (“κρατικά μυστικά” γαρ…) τα στοιχεία που χρησιμοποίησε, κατέληξε στο συμπέρασμα πως το “κτήριο 7” κατεδαφίστηκε εξαιτίας μιας μικρής σημασίας και ακόμα μικρότερης έντασης φωτιάς που είχε ξεσπάσει νωρίτερα στα γραφεία δύο ορόφων της μιας όψης του. Ο μηχανικός Leroy Hulsey, καθηγητής το πανεπιστήμιο της Αλάσκα και δύο διδακτορικοί φοιτητές του, ο Feng Xiao και ο Zhili Quan, χρειάστηκαν το ίδιο διάστημα, 4 χρόνια, για να εξετάσουν κάθε πιθανό και απίθανο ενδεχόμενο για τις αιτίες της κατάρρευσης του «κτηρίου 7». Και να καταλήξουν με τα πιο ακλόνητα (άλλη μια φορά η καταραμένη λέξη!..) στοιχεία ότι επρόκειτο για οργανωμένη κατεδάφιση… (Όλη αυτή η έρευνα αποτυπώθηκε σ’ ένα φίλμ, με τίτλο Seven που προβάλλεται ήδη στις ηπα – όχι με επίσημη διανομή…)

Υπάρχουν εκείνοι που απορρίπτουν τις προβολές των αφεντικών· υπάρχουν κι εκείνοι που απορρίπτουν την πραγματικότητα, εφευρίσκοντας διάφορα ιδεολογήματα ή, απλά, καταναλώνοντας τις εντυπώσεις. Έχουν διάφορους λόγους γι’ αυτό…

Η έρευνα των Hulsey, Xiao και Quan, που είχε ζητηθεί απ’ τους αμερικάνους «μηχανικούς για την αλήθεια για την 11η/9ου» και οικογένειες κάποιων απ’ τους νεκρούς, συνάντησε όλα τα εμπόδια που θα μπορούσε να προβάλει αυτή η δεύτερη κατηγορία· που συνήθως είναι πολυπληθέστερη και ισχυρότερη θεσμικά και οικονομικά. Απειλές, προβοκάτσιες, οργανωμένη δυσφήμιση, μόνιμες κατηγορίες για «συνωμοσιολογία» και συστηματική απόκρυψη απ’ τους δημαγωγούς ήταν στο μενού – αν όλα αυτά θυμίζουν κάτι σημερινό… Στο κάτω κάτω τα έβαζαν με το αμερικανικό βαθύ κράτος, ακόμα κι αν δεν το κατηγορούσαν ευθέως για την «δουλειά» της 11ης Σεπτέμβρη… Είχαν όμως το πείσμα να συνεχίσουν. Μέχρι να φτάσουν στο τέλος.

Η αλήθεια είναι κόρη του χρόνου, όχι της εξουσίας λέει μια παλιά κουβέντα. Από πολιτική άποψη η τεκμηρίωση της συγκεκριμένης αλήθειας για εκείνη την ημέρα έρχεται αργά· κι ωστόσο είναι καλοδεχούμενη. (Είναι γνωστό ήδη από χρόνια και το είδος των high tech εκρηκτικών που χρησιμοποιήθηκαν για την 3πλη προβοκατόρικη κατεδάφιση των ουρανοξυστών του world trade center…) Είναι καλοδεχούμενη λοιπόν όχι για την αναδρομική της ισχύ: για να γίνουν δικαστήρια ανάλογα εκείνων της Νυρεμβέργης για την 11η Σεπτέμβρη και όσα “πάτησαν” επάνω της θα πρέπει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του να ηττηθούν καθαρά και επίσημα, κάτι που θα έχει απίστευτα πολύ αίμα…

Είναι καλοδεχούμενη εξαιτίας αυτής της φονικής επικαιρότητάς της τώρα, εξαιτίας των καινούργιων “εκστρατειών” των αφεντικών. Εν τω μεταξύ όσοι ζουν κοιτώντας τους εαυτούς τους στον όποιον καθρέφτη (και είναι πολλοί…) ζουν αναγκαστικά σε “δωμάτια με καθρέφτες”.

Σούρνονται απ’ την μύτη όπως κάθε “έξυπνο πουλί”…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (10)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Η εύκολη κατηγορία, με την οποία οι δυτικοί «επιστήμονες» ξεφορτώνονται όλες αυτές τις ενοχλήσεις, είναι ότι πρόκειται για «αντιεπιστημονικές» μεθόδους· ή, στην καλύτερη περίπτωση, για μεθόδους «που δεν έχει αποδειχθεί η αξία τους επιστημονικά». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο μπορεί εύκολα να το καταλάβει ο καθένας αν ψάξει προσεκτικά τι συμβαίνει τώρα, με τις mRNA πλατφόρμες – υποτίθεται ότι «η αξία τους έχει αποδειχθεί επιστημονικά»…

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το Πεκίνο ενδιαφέρεται όντως να πλαγιοκοπήσει το δυτικό ιατρο-φαρμακευτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, και θεωρεί την κινέζικη παραδοσιακή ιατρική εμπορεύσιμο είδος, κατατέθηκαν στις δυτικές ιατρικές επιθεωρήσεις αρκετές έρευνες με επιστημονική αρτιότητα (φωτογραφίες επάνω). Αυτό δεν άλλαξε κάτι· δεν είναι η «επιστημοσύνη» το εμπόδιο, είναι το όπλο!

Ωστόσο, πέρα απ’ την αφρική, όπου οι δύο παραδοσιακές ιατρικές (αφρικάνικη και κινέζικη) συνεργάστηκαν σε διάφορες χώρες και με διάφορους συνδυασμούς για να πετύχουν τα αποτελέσματα που τόσο έχουν ενοχλήσει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα σε σχέση με τον covid, η κινέζικη εκδοχή βρασταριών εξήχθη και έκανε εισβολή και στις ηπα: βασικά στη δυτική ακτή!

Τα σχετικά ματζούνια (που κυκλοφορούν σαν συσκευασμένα μίγματα με βάση τις σχετικές συνταγές) δεν αναγνωρίζονται στις ηπα σαν «φάρμακα» – αλλά σαν «συμπληρώματα διατροφής». Επιτρέπεται, κατά συνέπεια, να πουλιούνται στα φαρμακεία. Για τις ασιατικές / κινέζικες κοινότητες (γειτονιές, κωμοπόλεις, τμήματα πόλεων) της δυτικής ακτής η φαρμακευτική αξιοποίηση αυτών των «συμπληρωμάτων» ήταν αυτονόητη. Αλλά η σχετική γνώση επεκτάθηκε και στις κοινότητες των μαύρων της δυτικής ακτής, οπωσδήποτε σ’ εκείνες που υπάρχουν δίπλα σε κινέζικες / ασιατικές!

Προέκυψε τελικά εκείνο που γράφαμε στις 24 Νοέμβρη (μια μεγάλη σκιά – 0):

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Έχει το ενδιαφέρον της αυτή η μικρή μεν αλλά συμβολικά σημαντική «απόβαση» της κινεζικής παραδοσιακής ιατρικής σε αμερικανικό έδαφος· στο έδαφος που φλεγόταν και φλέγεται απ’ τον τρόπο Β. Δεν άλλαξε τα δεδομένα: ο τρόπος Β έχει πετύχει να κρατάει ακόμα το μονοπώλιο της «αλήθειας» για τον τσαχπίνη, ένα φονικό μονοπώλιο, στηριζόμενος όχι στην υπεροχή του (έχει αποτύχει παταγωδώς και οι mRNA πλατφόρμες θα δημιουργήσουν καινούργια προβλήματα στο μέλλον) αλλά στον πρωτοκοσμικό ρατσισμό· και στους εθνικιστικούς φόβους απέναντι στην ιμπεριαλιστική soft power του Πεκίνου.

Οπότε βρίσκουμε ενδιαφέρον σ’ αυτό το σημείο να μεταφέρουμε δυο φράσεις από ένα προχθεσινό άρθρο στους κινέζικους καθεστωτικούς global times (θεωρείται έκφραση της «κεντρικής επιτροπής» του κ.κ.κ.). Δεν αφορά την παραδοσιακή ιατρική αλλά τα («παραδοσιακής» τεχνολογίας) εμβόλια. Ο τονισμός δικός μας:

… Η κίνα χρειάζεται να επιταχύνει τον βηματισμό της για την προώθηση των εμβολίων στις αγορές. Η δυτική κοινή γνώμη δεν είναι θετική απέναντι στα κινέζικα εμβόλια. Δεν βοηθά στη διαφήμιση των πλεονεκτημάτων των κινέζικων εμβολίων με κριτήρια ασφάλειας, χαμηλής τιμής και ευρείας εφαρμοσιμότητας. Αλλά αν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, θα αποκτήσουν μεγάλο ενδιαφέρον στο να δώσουν προσοχή…

Με δεδομένο ότι οι κινέζοι γενετιστές έχουν κάνει τις δικές τους έρευνες στις mRNA πλατφόρμες (έτσι κι αλλιώς η σχετική τεχνολογία είναι μιας δεκαετίας το λιγότερο) αλλά ΔΕΝ κατασκευάζουν και ΔΕΝ προωθούν την γενετική μηχανική σαν «λύση απέναντι στον covid» , κάτι που μόνο σαν συνειδητή επιλογή του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου μπορεί να το θεωρήσει κανείς (αν ήταν διαφορετικά θα είχαν ένα προβάδισμα τουλάχιστον ενός μήνα σε σχέση με τους δυτικούς γενετιστές) απομένει να δούμε αν «ξέρουν κάτι παραπάνω» γι’ αυτές τις πλατφόρμες και τις παρενέργειές τους… κι αν περιμένουν «να εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα»…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (11)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ τα γραφόμενα των τελευταίων ημερών κάτω απ’ αυτόν τον τίτλο.

Έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τον τρόπο Α και την επιτυχία του στην αντιμετώπιση αυτής της μέτριας σοβαρότητας ίωσης που λέγεται covid, ο τρόπος Β πέτυχε χωρίς αμφιβολία σε δύο μόνο ζητήματα: πρώτον στην επιβολή διαρκείας της θανατοπολιτικής και στην ενσωμάτωσή της από μεγάλο μέρος των δυτικών πληθυσμών (ευτυχώς, όχι απ’ τους πάντες!)· και την επιβολή της γενετικής μηχανικής στις διάφορες εκφάνσεις της (οι mRNA πλατφόρμες δεν είναι η μόνη τέτοια) σαν της μοναδικής και αναγκαστικής «θεραπείας».

Έχουμε αποδείξει (όλους αυτούς τους μήνες) ότι η σύλληψη και η επιβολή του τρόπου Β δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «ατύχημα». Ήταν ζητούμενο, απαραίτητο μέσο, σκοπός του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος – στην προσπάθειά του να κρατήσει (ή και να επεκτείνει) την δυτική ηγεμονία στον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και να επιταχύνει βίαια την εσωτερική καπιταλιστική και θεσμική αναδιάρθρωση, στην «έδρα» του.

Οι δυτικοί δεν αντιμετώπισαν ένα υπαρκτό πρόβλημα σαν «ευκαιρία»· δεν άρπαξαν απ’ τα μαλλιά μια αληθινή Αποκάλυψη. Η τρομοδιαχείριση του covid δεν ήταν καν, απλά, εφαρμογή του δόγματος «μην αφήνεις ποτέ μια κρίση να πάει χαμένη»! Στις αρχές Μάρτη τα δεδομένα ήταν σαφή (και η περίεργη ασταμάτητη μηχανή που παρακολουθούσε τι γινόταν στην μακρινή κίνα ήξερε τα βασικά, και τα μοιράστηκε μαζί σας – μέσα στη χολερικότητα των άλλων…). Η απόδειξη του ότι δεν επρόκειτο για «ευκαιρία» αλλά για κατασκευή, για επένδυση, βρίσκεται στον τρόπο Α – εκτός αν το διάστημα 12 μηνών θεωρείται μικρό για να βγάλει κάποιος συμπεράσματα… Τα πραγματικά χαρακτηριστικά του κορονοϊού που ονομάστηκε SARS-CoV-2 ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσα απ’ τους μεγα-παραμορφωτικούς φακούς των συμφερόντων του συμπλέγματος και του carpet bombing των δημαγωγών· ούτε μέσα απ’ τα πραξικοπήματα και τις στρατοαστυνομίες των δυτικών κρατών· ούτε, τέλος, απ’ την παράνοια των caradinieri. Μόνο μέσα απ’ το πρίσμα των τρόπων της πετυχημένης αντιμετώπισής του τόσο σε ασιατικά κράτη όσο και σε αφρικανικά (συν κάποια της κεντρικής αμερικής) μπορεί να έχει όποιος ενδιαφέρεται μια σωστή εικόνα. (Με την επισήμανση ότι ο παράγοντας χρόνος είναι πάντα σημαντικός!)

Χρησιμοποίησαν αυτά τα κράτη, του τρόπου Α, στρατοαστυνομικά, απαγορευτικά μέσα; Ναι, το έκαναν – αλλά προκειμένου για το κινεζικό μπορεί να επικαλεστεί μια δικαιολογία που δεν έχει κανένα ευρωπαϊκό: οι ειδικοί του πράγματι δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Όταν αποκωδικοποίησαν το RNA του ιού διαπίστωσαν ότι ήταν ίδιο κατά 85% με εκείνο του φονικότερου SARS αλλά και κατά 84% με εκείνο διάφορων κορονοϊών που προκαλούν τα κοινά συνάχια…. Το ποια θα ήταν η πραγματική του συμπεριφορά έμελλε να φανεί στην πράξη. Και φάνηκε ήδη ως το τέλος Φλεβάρη. Το ότι στις αρχές του Μάρτη δεν χρειάζονταν πια στη Wuhan τα νοσοκομεία εκστρατείας είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Όταν άρχισε η εισαγωγή του μιλιταριστικού σκέλους του κινέζικου τρόπου Α στη δύση υπήρχαν διαθέσιμες όλες οι γνώσεις αλλά και τα μέσα, ακόμα και για να μην είναι απαραίτητος ο μιλιταρισμός· ή, σε κάθε περίπτωση, να έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια στις όποιες απαγορεύσεις του. Όμως αυτές οι γνώσεις και τα μέσα ήταν made in china· κι αυτή η «υπογραφή» δεν βόλευε καθόλου ορισμένα απ’ τα δυτικά αφεντικά. Φαίνεται ότι σε κάποια κράτη της ευρώπης υπήρξε ένα δισταγμός για την επιβολή της «άγριας γραμμής»· υπήρξαν ειδικοί που την θεωρούσαν υπερβολική και αναποτελεσματική· τελικά, με λίγο ως πολύ εκβιαστικούς τρόπους (π.χ. Ferguson…) ξεκίνησε εκείνο που συνέφερε συγκεκριμένες μερίδες του κεφάλαιου, συγκεκριμένες ομάδες αφεντικών, που είχαν και τον έλεγχο των media.

Προτίμησαν να απλώσουν στο τραπέζι όλες τις «εκκρεμότητές» τους, θέματα για τα οποία γίνονταν συζητήσεις όλη την δεκαετία του ’10. Απ’ την «αξία της δημοκρατίας» μέχρι την απειλή της γρήγορης εξέλιξης του ευρασιατικού project, κι απ’ τον χαρακτήρα της “ηλεκτρονικής διακυβέρνησης” μέχρι την απελευθέρωση των data απ’ τον gdpr… Το ότι καμμία απ’ τις βασικές, τις στρατηγικές ανησυχίες αυτού του είδους δεν είχε θεραπευτική σχέση με τον covid δεν στάθηκε εμπόδιο. Κάπως έπρεπε να ξεκινήσει το «μεγάλο άλμα» – ακόμα κι αν ήταν απαραίτητο να σκηνοθετηθούν εκατόμβες.

Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι ο τρόπος Β είναι συνυφασμένος με την πραγματική τάση της υποβάθμισης των δυτικών κρατών / αφεντικών εξαιτίας εκείνου που έχει ονομαστεί η μετατόπιση του κέντρου βάρους του καπιταλιστικού κόσμου στην ασία. Πρέπει τώρα, στη συνέχεια, να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο να «νικήσει τον covid» με τόσο ψύχραιμο τρόπο.

Έμμεσα αλλά με σαφήνεια θα πρέπει να σχηματίσουμε μια γνώμη για το αν βρίσκονται αντιμέτωπες (πάνω στην καμπούρα μας σαν παγκόσμια εργατική τάξη…) δύο διαφορετικές βιοπολιτικές ή δύο ιστορικά διαφορετικές «στιγμές» της ίδιας βιοπολιτικής…

Εν τω μεταξύ…

Δευτέρα 14 Δεκέμβρη. Ο τεχνολογικός πόλεμος (πόλεμος τεχνολογικής υπεροχής) συνεχίζεται με αμείωτη ένταση… Και δεν είναι απλά η παιχνιδιάρικη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης που βρίσκεται απλωμένη στον πάγκο.

Ούτε εμείς ούτε εσείς (κατά πλειοψηφία, έστω!) είμαστε / έτοιμοι για την επόμενη τεχνολογική επανάσταση που κυοφορείται ήδη. Δεν αναφερόμαστε στην 4η – η οποία επίσης θα είναι εκτός της φαντασίας μας. Μιλάμε για την 5η, την κβαντική!!

Αυτά που ξέρουμε (ή νομίζουμε ότι ξέρουμε) κι αυτά που καταλαβαίνουμε (ή νομίζουμε ότι…) απ’ την άποψη της φυσικής δεν έχουν σχέση με την κβαντική φυσική και τις εφαρμογές της. Κι αν οι τωρινές εφαρμογές εμπνέουν ήδη την μεταφυσική «πίστη» στις τεχνοεπιστήμες, ο ερχομός εκείνων της κβαντικής φυσικής (που δεν θα αργήσει όσο νομίζετε…) θα φτάσει πολύ κοντά στον τέλειο διαχωρισμό ανάμεσα στο είδος «μέσος άνθρωπος» και στις μηχανές του· ίσως στην σχεδόν τέλεια απαλλοτρίωση του ζωντανού απ’ το νεκρό κεφάλαιο. Εκτός αν άμεσα και έγκαιρα ένα καλό κομμάτι της τάξης μας μελετήσει… (Πράγμα που με τωρινά δεδομένα μοιάζει σχεδόν αδύνατο: για να εξηγήσουμε ότι τα mRNA κατασκευάσματα δουλεύουν μέσω μεταλλάξεων των ανθρώπινων κυττάρων πρέπει να …. ας το να πάει στο διάολο!!!)

Ένα απ’ τα κέντρα των ερευνών για τις εφαρμογές της κβαντικής φυσικής είναι οι κβαντικοί υπολογιστές (αλλά και η ανάλογη κρυπτογράφηση). Πέρυσι η google (ναι, μια ιδιωτική αμερικανική επιχείρηση) ανακοίνωσε ότι πέτυχε «κβαντική υπεροχή» (έναντι οποιουδήποτε ανταγωνιστή) κατασκευάζοντας και βάζοντας σε λειτουργία έναν κβαντικό επεξεργαστή 53-qubit (συγκρατείστε, απλά, ότι πρόκειται για τα κβαντικά bit)· ότι κατάφερε δηλαδή να κάνει έναν υπολογισμό (που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν 10.000 χρόνια για να ολοκληρώσει) μόνο σε 200 δευτερόλεπτα… Διακόσια δευτερόλεπτα αντί για δέκα χιλιάδες χρόνια δεν είναι ασήμαντο γεγονός, έτσι δεν είναι; Ακόμα και η ντόπια γραφειοκρατία θα πάθαινε την πλάκα της!

Στις 3 Δεκέμβρη φέτος ήταν η σειρά του κινέζικου τεχνο-κεφάλαιου να απαντήσει. Με μια τεχνοεπιστημονική έκθεση στη γνωστή επιθεώρηση science η ομάδα των φυσικών Pan Jianwei και Lu Chaoyang απ’ το πανεπιστήμιο της Hefei, ανακοίνωσε ότι ο δικός της πρωτότυπος κβαντικός υπολιστής χρειάστηκε 200 δευτερόλεπτα για να κάνει έναν υπολογισμό που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν πάνω από 2 δισεκατομύρια χρόνια για να τον φτάσει ως το τέλος του. Εδώ λαχανιάζει κανείς ακόμα και μόνο με την ιδέα μιας τέτοιας σύγκρισης!

Η ασταμάτητη μηχανή δηλώνει αδυναμία να καταλάβει ποιος σ’ αυτήν την ρημαδοπέτρα που λέγεται γη σκαρώνει «υπολογισμούς» που χωρίς κβαντικούς υπολογιστές χρειάζονται 10.000 ή 2 δισεκατομύρια χρόνια για να γίνουν· ενώ μ’ αυτούς είναι αρκετά κάτι παραπάνω από 3 λεπτά της γήινης ώρας… Καταλαβαίνει, ωστόσο, την γενική ιδέα. Αν, για παράδειγμα, θα χρειαζόταν να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας τα «δεδομένα υγείας» (συμπεριλαμβανόμμενων των dna τους) 8 δισεκατομμυρίων επιβατών του πλανήτη και των προγόνων τους έως και 2 γενιές πίσω, με σκοπό να βρεθεί (;; τι;), ένας κβαντικός υπολογιστής σε πλήρη λειτουργία θα χρειαζόταν κάποια κλάσματα κλασμάτων του δευτερολέπτου…

Με δυο κουβέντες η κβαντική υπολογιστική (πέρα απ’ τα ενδιαφέροντα χαρίσματα που έχει η κβαντική φυσική σαν τέτοια και τις απίστευτες ιδιότητες της ύλης που μελετάει και αναδεικνύει…) φαίνεται να είναι μια άμεση καπιταλιστική αναγκαιότητα για πολλές χρήσεις. Συμπεριλαμβανόμενων των πολεμικών. Πράγμα που σημαίνει ότι η κβαντική υπεροχή που πρόσφατα ανακοίνωσε το Πεκίνο δεν είναι του είδους «το NBA είναι το κορυφαίο μπάσκετ στον πλανήτη» ή «το σινικό τείχος φαίνεται απ’ το διάστημα»…

Μην αναρωτηθείτε τι δουλειά έχουν τέτοια θέματα εδώ αφού δεν καταλαβαίνουμε γρι! Θα χρειαστεί να καταλάβουμε, αλλά εν τω μεταξύ αρκεί αυτό: ενώ οι δυτικοί προσπαθούν να αποκρούσουν την 5G τηλε-επικοινωνιακή υπεροχή του κινέζικου καπιταλισμού, οι 6G τηλεπικοινωνίες (οι έρευνες έχουν ξεκινήσει…) θα είναι κβαντικές!

Οπότε; Πρώτον μην ακούσουμε τις γνωστές βλακείες για τους ιούς που τρέφονται με ηλεκτρομαγνητισμό… Και δεύτερον ας έχουμε μια γενική ιδέα για τις αιτίες που ένας δευτερότριτος στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό θα ήθελε να καταστρέψει τον πρώτο…

(Κατά τα υπόλοιπα, περιθωριακοί είμαστε, οπότε έχουμε παραπάνω περιθώρια… Κι άλλωστε κανείς δεν διαλέγει την εποχή που ζει…)

(φωτογραφία: Ο επεξεργαστής του κινεζικού κβαντικού υπολογιστή που λέγαμε. Έχει και όνομα. Λέγεται Jiuzhang, απ’ το όνομα ενός πανάρχαιου, ηλικίας 2000 χρόνων «βιβλίου των υπολογισμών»…)