Tag: πόλεμος

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη (00.24) >> Θέλουν δηλαδή να μας πείσουν ότι η έξοδος του ευρασιατικού project στην ανατολική Μεσόγειο (και, από κει στην βόρεια Αφρική) ηττήθηκε από …. 400 (350 είπε η ανεγκέφαλη αλεπού… Θέλετε 500; ‘Αντε 1.000..) ουαχαβίτες με λιανοντούφεκα – κι απ’ το cnn; Θέλουν δηλαδή να μας πείσουν ότι η «συνολική δύση» που έχοντας κάνει τα πάντα (εκτός απ’ το να χωθεί επίσημα μαζικά ως τώρα) στο ουκρανικό πεδίο μάχης ηττάται εκεί (πανηγυρικά!) νίκησε στο συριακό πεδίο μάχης χάρη σε … 400 (άντε 1.000…) τύπους που παρέλασαν θριαμβευτικά απ’ το Χαλέπι ως την Δαμασκό κάνοντας ανενόχλητοι 360 χιλιόμετρα μέσα σε 10 ημέρες;

Από το ιρανικό καθεστωτικό pressTV, στις 21 Δεκέμβρη

Αυτό είναι που πρέπει να πιστέψουμε; Αυτό λέγεται «νικηφόρος πόλεμος»; Ή «οργανωμένη αλλαγή φρουράς»; (Οργανωμένη, όμως, από ποιους; Εδώ σε θέλω!!!!) Θα ήταν αρκετά δύο μόνο τάγματα του συριακού στρατού με συριακή αεροπορική κάλυψη για να κρατήσουν (τουλάχιστον) την Δαμασκό… Θα ήταν υπεραρκετοί μερικοί απ’ τους 4.000 ένοπλους των ιρανικών «φρουρών της επανάστασης» που βρίσκονταν σε συριακό έδαφος για να κρατήσουν, μαζί με έστω ένα μέρος του συριακού στρατού, τις όποιες εκατοντάδες ουαχαβιτών έξω απ’ Aleppo. Ή, έστω, μακριά απ’ την Δαμασκό… Οι «ειδικές δυνάμεις» του συριακού στρατού (εκπαιδευμένες απ’ την ρωσία…) ήταν συγκεντρωμένες στη Hama – κι όμως αντί να αντιμετωπίσουν τους υποδεέστερους ουαχαβίτες πριν καν φτάσουν εκεί «σηκώθηκαν και έφυγαν» (κατόπιν διαταγής; κανείς δεν τολμάει να το πει!), και τώρα φαίνεται να έχουν μεταφερθεί στο λυβικό Tobruk, υπό ρωσική προστασία.

«Μυστήρια» πράγματα. «Ανεξήγητα»… (Ή ίσως όχι…)

Η κυρίαρχη «αφήγηση» που όπως αναμενόταν έχει υιοθετηθεί άκριτα από πολλούς και διάφορους, είναι γεμάτη περίεργα κενά και καθεστωτικές συνωμοσιολογίες… Είναι απλά προπαγάνδα… Τα φαινόμενα συχνά απατούν!! Σ’ ένα άρθρο του στο middle east eye πριν 3 μέρες ο διευθυντής του David Hearst έχοντας (λέει) ως «πηγές» στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας των κρατών της περιοχής αναποδογυρίζει εντελώς τα φαινόμενα, προτείνοντας στοιχεία για το ότι

α) ο Άσσαντ είχε «αλλαξοπιστήσει» και βρισκόταν (ως την μέρα που έχασε και την Δαμασκό…) υπό την επιρροή της πετροχούντας των εμιράτων και του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ φήμες κυκλοφορούσαν εδώ και μήνες και όχι μόνο στη συρία, αλλά έμοιαζαν σκέτες φήμες:

Αποσπάσματα από ρεπορτάζ στο αγγλόφωνο αραβικό site the new arab (καταριανής ιδιοκτησίας, θεωρείται «αντίβαρο» του aljazzera) για τις πρόσφατες σχέσεις Assad και θεοναζί. Μπορεί να είναι «κατασκευασμένη» η ενοχοποίηση του Άσσαντ; Δεν το ξέρουμε, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το καθεστώς του ίδιου Άσσαντ είχε δείξει συγκεκριμένες «φιλικές διαθέσεις» προς την Ουάσιγκτον και είχε συνεργαστεί με την cia…

Ηθικό δίδαγμα: για τους οπορτουνιστές όλα είναι δυνατά!

β) ότι αυτό το ήξεραν έγκαιρα όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς;) αλλά και η Hezb’ Allah∙

γ) ότι το ισραηλινό – εμιρατινό – αμερικανικό σχέδιο που είχε αποδεχθεί εδώ και ένα χρόνο ο Άσσαντ για να κρατήσει το παλάτι του σε μια μικρότερη επικράτεια υπό τον έλεγχό του ήταν η ελεγχόμενη «φιλική» διάλυση της συρίας, με την δημιουργία οπωσδήποτε «κουρδικού κράτους» – το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που ήταν και είναι στόχος του μπλοκ της Αστάνα∙

δ) ότι με βάση αυτό το σχέδιο οι “εξημερωμένοι” ουαχαβίτες του Idlib έπρεπε να κρατηθούν μακριά από την Δαμασκό∙ και

ε) ότι εν τέλει η αβίαστη προέλασή τους και η άκοπη κατάληψη της πρωτεύουσας (που στηρίχτηκε μεν απ’ την Άγκυρα αλλά ευνοήθηκε και «ευλογήθηκε» απ’ την «αποχή» των υπόλοιπων κρατών μελών του μπλοκ της Αστάνα αλλά και της Hezb’ Allah – πιθανολογούμε πλέον και από τμήματα του Ba’ath…) κατέστρεψε τον προγραμματισμό του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – (Αθήνα) – Τελ Αβίβ!!! Ο τίτλος του άρθρου που μνημονεύουμε είναι χαρακτηριστικός: Αποκάλυψη: Πώς το σχέδιο του ισραήλ να διαλύσει την συρία ματαιώθηκε από την πτώση του Άσαντ.

Αυτό είναι άλλο άρθρο, απ’ την ισραηλινή ha’aretz στις 15 Δεκέμβρη 2024

Ο χειρισμός που επιλέχτηκε απ’ το μπλοκ της Αστάνα μοιάζει ανορθόδοξος, και ως ένα βαθμό ριψοκίνδυνος. Πράγματι. Χάθηκε (ή παραδόθηκε) έδαφος∙ κάτι που μοιάζει το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ωστόσο το «έδαφος» δεν είναι μια χρωματισμένη επιφάνεια στους χάρτες όπως δείχνει η προβοκατόρικη καθεστωτική ιδεολογία. Είναι μάλλον η πολιτική εξουσία με σύνθετους προσδιορισμούς, συμπεριλαμβανόμενων και των χωρικών αλλά όχι μόνο αυτών: συνθετότητα (αυτής της εξουσίας), περιεκτικότητα, ακρίβεια, αποτελεσματικότητα, ποιοτικά και ποσοτικά όρια, έλεγχος, συσχετισμοί δύναμης είναι επίσης βασικοί προσδιορισμοί πίσω και πάνω απ’ το «έδαφος». Για παράδειγμα η στρατιωτική εφαρμογή της «παγίδας» σημαίνει παραχώρηση εδάφους στον αντίπαλο φροντίζοντας εν τέλει να μην μπορεί να ελέγξει την έδρασή του σ’ αυτό – και να εγκλωβιστεί. Απ’ αυτή την άποψη το έδαφος είναι το παν μόνο για εκείνους που όντως μεθοδεύουν κατακτήσεις …και ονειρεύονται κατοχή «απ’ την Μεσόγειο ως τον Τίγρη»….

Σε κάθε περίπτωση ως τώρα έχουμε δει μια μόνο «πράξη» σε μια αλληλουχία σημαντικών γεγονότων με παρελθόν, παρόν και μέλλον∙ άγνωστο σ’ εμάς αυτό το τελευταίο. Υπάρχουν «συμφραζόμενα» που αν είναι του παρελθόντος πρέπει να μπουν στη θέση τους, και αν είναι του μέλλοντος να διαπραχτούν∙ έτσι να ολοκληρωθεί το νόημα του τι συμβαίνει (και θα συμβεί) όχι μόνο στο συριακό αλλά στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης.

Θα μπορούσε (το πιο πάνω άρθρο του Hearst) να είναι ένας ακόμα δημαγωγικός αποπροσανατολισμός; Θεωρητικά ναι. Μόνο που αυτά που αποκαλύπτονται (και ως ένα βαθμό τεκμηριώνονται) αφενός μεν εξηγούν διάφορα «παράξενα» έως κενά της κυρίαρχης αφήγησης (καθώς και το λαχάνιασμα των δυτικών ιμπεριαλισμών να «αγκαλιάσουν» τον Jolani με πολύ αυστηρούς εκβιασμούς υπέρ των συμφερόντων τους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τον θεωρούν δεδομένο εξάρτημά τους!!), αφετέρου ταιριάζουν με ή συμπληρώνουν άλλα στοιχεία που η ασταμάτητη μηχανή έχει συγκεντρώσει / διασταυρώσει, στοιχεία από άλλες «πηγές». Για παράδειγμα: τι άραγε να περιελάμβανε (σχετικά μ’ αυτές τις εξελίξεις) το top secret γράμμα που έστειλε επειγόντως ο Putin στον Xi, στο Πεκίνο, με «ταχυδρόμο» τον Medvedev στις 12 Δεκέμβρη (ενέργεια μάλλον ασυνήθιστη, που φυσικά δεν απασχολεί την καινούργια (;) «αφήγηση-για-το-μεσανατολικό»…); Δεν ξέρουμε κι ούτε θα μάθουμε∙ αλλά δεν είναι κι αυτό ένα βασικό-στοιχείο-της-υπόθεσης; Είναι! (Δεν θα πρέπει να ξέρει ο αυτοκράτορας, που δεν έχει ανθρώπους στην περιοχή αλλά τον ενδιαφέρει, από έμπιστο πρώτο χέρι, τα «μυστικά» των εξελίξεων; Πράγμα που σημαίνει ότι όσα φαίνονται δεν είναι ολόκληρη η ιστορία – ή δεν είναι καθόλου…)

Ας το θυμίσουμε σε κάθε περίπτωση εδώ επιγραμματικά επειδή η καθεστωτική δημαγωγία, ο βομβαρδισμός εντυπώσεων αλλά και η «μελαγχολία» το παρακάπτουν συστηματικά ως ασήμαντο. Απ’ την μια μεριά το (δυτικό) μπλοκ των ιστορικά ιμπεριαλιστικών αλλά παρακμάζουσων πια ολιγαρχιών, που προσπαθεί να συντηρηθεί μέσω της αποσταθεροποίησης του οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγξει ολοκληρωτικά στον πλανήτη… Απ’ την άλλη μεριά η αναδυόμενη σύνθεση των αναπτυσσόμενων ολιγαρχιών των οποίων το όφελος προκύπτει μέσα απ’ την σταθεροποίηση… Απ’ την μια η ρευστοποίηση, η «καμένη γη». Απ’ την άλλη η καπιταλιστική (ανα)συγκρότηση. Ακόμα και υπό … τους (μετακατοχικούς) Ταλιμπάν (στο αφγανιστάν) αν έτσι πρέπει και μπορεί να γίνει…

…Όπως ήταν φυσικό, η Τουρκία, η Ρωσία και το Ιράν συγχρονίζουν τα ρολόγια τους. Η Τεχεράνη αποκάλυψε το Σαββατοκύριακο ότι ανοίγει ξανά την πρεσβεία στη Δαμασκό, και ότι ο HTS προσφέρθηκε να παρέχει ασφάλεια για τη λειτουργία της αποστολής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης που διήρκεσε 3,5 ώρες στη Μόσχα την περασμένη Πέμπτη, ο Πούτιν δεν εξέφρασε ούτε μια φορά κάποια κριτική για την υποστήριξη της Τουρκίας προς το HTS ούτε αμφισβήτησε τη νομιμότητα των δηλωμένων ανησυχιών της Άγκυρας για την κατάσταση στη Συρία∙ αν και παραμένει σκεπτικός για το εάν το ζήτημα της κουρδικής εθνικότητας που περιλαμβάνει 30 – 35 εκατομμύρια Κούρδους που κατανέμονται στην Τούρκια, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν προσφέρεται για λύση…

… Ο Πούτιν προειδοποίησε ότι αναμένονται «περισσότερες επιπλοκές στη συνέχεια» καθώς η ισραηλινή κατοχή θα μπορούσε «τελικά να οδηγήσει στον κατακερματισμό της Συρίας». Απ’ αυτήν την άποψη η Ρωσία μοιράζεται την ίδια αντίληψη με την Τουρκία, το Ιράν και τα Αραβικά κράτη.

Αυτά έγραψε στις χτες (22 Δεκέμβρη) ο M.K. Bhadrakumar, ινδός βετεράνος πρωτοκλασάτος διπλωμάτης, με θητείες ως πρεσβευτής του Ν. Δελχί σε διάφορες πρωτεύουσες (Μόσχα επί εσσδ, Τεχεράνη, Βόννη, Άγκυρα, Σεούλ, Ισλαμαμπάντ, κ.α.). Η διάγνωσή του για τα «αραβικά κράτη» δεν είναι ακριβής, όχι για το σύνολό τους.

Σε κάθε περίπτωση άντε τώρα να τον πείσουν οι εγκάθετοι δυτικοί «ειδικοί» – και ειδικά οι έλληνες! – πως Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη βρίσκονται στα μαχαίρια!!

Ας θυμίσουμε ακόμα κι αυτό: η τουρκική επικράτεια είναι πάντα «υποψήφια» για διάλυση – απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Το (αποτυχημένο) πραξικόπημα του 2016, που είχε στόχο όχι την αλλαγή κεντρικών βιτρινών αλλά την αποσταθεροποίηση και τον εμφύλιο, είναι πολύ πρόσφατο για να ξεχνιέται. Όπως επίσης και το ότι η ρωσική επικράτεια «καλό θα ήταν» (για τους δυτικούς) να διαλυθεί… Ποιος λοιπόν μπορεί να αγνοεί την βασική κοινότητα σκοπών (αν και όχι αναγκαστικά και μεθόδων) Μόσχας και Άγκυρας; Ποιος δεν έχει μάθει (απ’ την περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή) για την «τακτική της πένσας»;

Πολλοί!!!

(Περισσότερα προσεχώς, στο Sarajevo.pdf 182a)

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.48) >> …Είναι αυτονόητο ότι κάθε γνώση της πραγματικότητας ξεκινάει από τα γεγονότα. Το μόνο ερώτημα είναι το εξής: Ποια δεδομένη κατάσταση της ζωής, στο πλαίσιο ποιας μεθόδου, αξίζει να θεωρηθεί γεγονός από το οποίο απορρέει γνώση; Φυσικά, ο στενόμυαλος εμπειρισμός αρνείται ότι τα γεγονότα γίνονται γεγονότα μόνο εντός του πλαισίου μιας μεθοδικής επεξεργασίας, η οποία διαφέρει ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος της γνώσης…. Ακόμα και η απλούστερη απαρίθμηση «γεγονότων», έστω και αν δεν συνοδεύεται από κανέναν σχολιασμό, συνιστά μια «ερμηνεία»∙ … ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση τα γεγονότα γίνονται αντιληπτά από μια θεωρία, μια μέθοδο, ξεριζώνονται από το πλαίσιο της ζωής στο οποίο βρίσκονταν αρχικά και εντάσσονται στο πλαίσιο μιας θεωρίας…

Αυτά έγραφε μεταξύ πολλών άλλων ο György Lukács στο Ιστορία και Ταξική Συνείδηση, το 1923. Πριν έναν αιώνα. Ώριμες κοινωνίες του Θεάματος δεν υπήρχαν (ακόμα) τότε, κι ωστόσο ο ιστορικός διαλεκτικός υλισμός έπρεπε (και μπορούσε) να υποστηρίξει πως ακόμα και «απλά» εμπειρικά γεγονότα δεν είναι τέτοια παρά μόνο μέσα σ’ ένα ορισμένο περιβάλλον εννόησής τους∙ και ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα είναι μια κατεξοχήν διαδικασία κατασκευής των κυρίαρχων εννοήσεων-των-γεγονότων∙ πριν απ’ αυτά και για λογαριασμό τους.

Έτσι ώστε η αντίπαλη (στον καπιταλισμό) εργατική μέθοδος εννόησης του κόσμου είχε (τότε) και έχει (πάντα) ως ύψιστο καθήκον πρώτα να γνωρίζει αυτή την κυρίαρχη στατική, ανιστορική και δόλια διαδικασία εννοήσεων και ερμηνειών (των γεγονότων)∙ και ύστερα να αποκαλύπτει εκείνες τις σχέσεις γύρω και «πίσω» απ’ τα όποια γεγονότα ώστε να αποκαθίσταται το ιστορικό νόημά τους.

Αυτό ισχύει παντού, ισχύει ακόμα περισσότερο στους πολέμους. Για τους οποίους το τετριμμένο motto είναι «το πρώτο πράγμα που πεθαίνει είναι η αλήθεια»∙ κι ωστόσο παραμένει βολικό να γίνεται δεκτή (ακόμα κι αν προβάλλεται ως «μυστηριώδης») η επίσημη εκδοχή των γεγονότων-ως-τέτοιων σαν η «αλήθεια» τους∙ και πάνω της να οικοδομούνται ακροβατικές «ερμηνείες».

Είναι λοιπόν ατιμία (το λιγότερο) απ’ την μεριά όλων αυτών των δυτικών «ειδικών», προφεσόρων ή απλά επαγγελματιών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, που δεν είχαν ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πριν την 27^η Νοέμβρη, το γεγονός ότι μετά δηλώνουν ικανοί και σίγουροι να «προβλέψουν» τι θα συμβεί στο μέλλον. Κοντινό και απώτερο… Στη μέση Ανατολή και όχι μόνο.

Ξέρουμε πια με κάθε βεβαιότητα πως εκείνοι που ήξεραν έγκαιρα ήταν … το μπλοκ της Αστάνα! Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα – και, οπωσδήποτε, ο ίδιος ο Άσσαντ!! Δεν λέμε «ήταν οι μόνοι που ήξεραν»… Λέμε ήξεραν – και ήξεραν έγκαιρα. Έτσι ώστε αν έκριναν ότι πρέπει να δράσουν (κάθε κράτος μέλος απ’ την μεριά του, σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα) θα το είχαν κάνει.

Καταλαβαίνουμε πως η έγκαιρη γνώση εκ μέρους των κρατών μελών του μπλοκ της Αστάνα (ακόμα και του ίδιου του άμεσα θιγόμενου…) του τι προετοιμάζεται απ’ τους ουαχαβίτες του Idlib και τους προστάτες τους μήνες πριν, των κρατών που τώρα βαφτίζονται απ’ τους κάθε είδους «ειδικούς» ως «ηττημένα» (ή σε σύγκρουση μεταξύ τους…), μπερδεύει και διαλύει τις τρέχουσες δυτικές καθεστωτικές ερμηνείες. «Κόβει το ψωμί» όλων αυτών των ειδικών που προτιμούν «απλές» ερμηνείες (του είδους «προδοσίες» κλπ…) και τις εξίσου «απλές» προβολές τους στο μέλλον (του είδους «η Hezb’ Allah πάει, χαντακώθηκε, κόπηκε η ‘γραμμή μεταφοράς όπλων από το ιράν’….) Μάταιοι ακροβατισμοί!

Δεν θα υπαινιχτούμε ότι ξέρουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες των πιο πρόσφατων εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης! Δεν ξέρουμε – αλλά δεν αγνοούμε καθόλου την ως τώρα ιστορικότητά τους: νικητές που ηττήθηκαν και ηττημένοι που «αναστήθηκαν»…

Κι έτσι εκείνο που μπορούμε (και πρέπει) να κάνουμε είναι να «θυμίσουμε» αυτήν την ιστορικότητα, στο περιβάλλον ενός παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού πολέμου (του 4^ου…) που δεν ξεκίνησε χτες! Να αναδείξουμε αυτήν την ιστορικότητα έτσι ώστε όσες / όσοι ενδιαφέρονται από εργατική σκοπιά να μην πέφτουν θύματα της προπαγάνδας – αναμφίβολα πολεμικής. Και να καταλαβαίνουν τον ορίζοντα αντί … να βάζουν στοιχήματα!

Μόνο που αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε από εδώ, απ’ την ασταμάτητη μηχανή – λόγω «όγκου». Θα το κάνουμε το συντομότερο δυνατό, τον ερχόμενο Γενάρη, ως Sarajevo.pdf 182a. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε εδώ, τώρα, είναι να παρουσιάσουμε ένα δείγμα του τι λέει (επίσημα) η Τεχεράνη (σίγουρα ο πιο «στενός» σύμμαχος του καθεστώτος Άσσαντ)… και η Μόσχα (κρίσιμος σύμμαχος)… για την «πτώση Άσσαντ». Είναι, άραγε, εκ των υστέρων «δικαιολογίες» για μια ήττα (όπως την παρουσιάζει η οργανική δυτική δημαγωγία); Ή είναι έμμεση υπόδειξη του «ναι, ξέραμε…», που αφήνει μόνο ερωτηματικά για το «… οπότε;»;

Εδώ είναι το (επίσημο) καθεστωτικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων tass, και ο Peskov:

Η ρωσία βοήθησε την συρία στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στη σταθεροποίηση της κατάστασης μετά το 2015, αλλά οι επακόλουθες ενέργειες ήταν δουλειά της κυβέρνησης της χώρας είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

«Πρόσφατα η ρωσία βοήθησε την αραβική δημοκρατία της συρίας στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών και στην διασφάλιση της σταθερότητας όταν η κατάσταση ήταν επικίνδυνη για ολόκληρη την περιοχή. Κάναμε σημαντική προσπάθεια γι’ αυτό το σκοπό. Η ρωσία ολοκλήρωσε την αποστολή της σ’ εκείνο το σημείο» είπε.

«Μετά απ’ αυτό ήταν η κυβέρνηση του [Bashar] Assad που ανέλαβε την ευθύνη για την χώρα της, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την ανάπτυξη, αλλά δυστυχώς, η κατάσταση έφτασε στο σημείο που έφτασε» είπε ο Peskov, προσθέτοντας πως «τώρα πρέπει να προχωρήσουμε με βάση τις πραγματικότητες στο έδαφος».

Εδώ είναι ο ιρανός υπ.εξ. Abbas Araghchi σε πρόσφατη συνέντευξή του:

Ακόμα και ο ίδιος ο Bashar al–Assad στη συνάντησή που είχα μαζί του και είχε και ο δρ. Larijani μαζί του [σ.σ.: λίγο μετά την επίθεση στο Aleppo] είχε εκπλαγεί και απογοητευτεί με το πως συμπεριφερόταν ο στρατός του. Ήταν καθαρό πως ούτε η συριακή κυβέρνηση είχε μια σωστή ανάλυση της κατάστασης του συριακού στρατού. Σε κάθε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, ο συριακός στρατός πιάστηκε στα δίχτυα ψυχολογικού πολέμου [σ.σ.: !!!!!] παρά σε μια πραγματική σύγκρουση στο πεδίο. Η προπαγάνδα που έγινε, μαζί με την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στα ψηφιακά και στα παραδοσιακά μήντια, ήταν αξιοσημείωτα αποτελεσματική στο να μειώσει τα κίνητρα του στρατού, [οδηγώντας] στην απουσία αντίστασης…

Ένας απ’ τους στόχους της διαδικασίας της Αστάνα ήταν να βοηθήσει την συριακή κυβέρνηση και την αντιπολίτευση απ’ την στιγμή που υπήρξε ειρήνη μεταξύ αυτών των τριών χωρών. Για να ξεκινήσει ένας πολιτικός διάλογος, να μπουν σε εφαρμογή πολιτικές μεταρρυθμίσεις, και να γίνουν αλλαγές στο σύνταγμα αν χρειάζονταν. Τα προηγούμενα δέκα χρόνια κινηθήκαμε αρκετά σταθερά σ’ αυτό το δρόμο, αν και πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπήρξε η αναμενόμενη πρόοδος σ’ αυτό το δρόμο, και ότι η κυβέρνηση του Assad απ’ αυτή την άποψη ήταν κάπως άκαμπτη και αργή στο να κάνει προόδους. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα των εσωτερικών θεμάτων της συρίας, του διαλόγου με την αντιπολίτευση, και η εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης, το θέμα της αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων στο βαθμό που ήταν απαραίτητη, ήταν δουλειά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού στρατού, που την υποστηρίζαμε παρέχοντας πολιτική υποστήριξη ή προσφέροντας συμβουλές βοηθώντας την συριακή κυβέρνηση. Οπότε αυτό είναι τώρα το ζήτημα που τους έφερε μπροστά σ’ ένα πρόβλημα. Ο συριακός στρατός ήταν ανίκανος να φέρει σε πέρας σωστά τα καθήκοντά του. Αλλά ποτέ δεν επρόκειτο να αντικαταστήσουμε τον συριακό στρατό στην επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων της χώρας ή στην αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης. Η παρουσία μας στη συρία είχε να κάνει με την μάχη κατά του Daesh [σ.σ.: isis], και συνεχίστηκε μετά την ήττα του. Είμασταν εκεί επίσης για να στηρίξουμε την αντίσταση και να προσφέρουμε βοήθεια στις οργανώσεις της αντίστασης.

Και ύστερα σε ανάλογο ρεπορτάζ (χωρίς μετάφραση):

Συγκρατείστε οπωσδήποτε αυτό (για το μέλλον…): … Αν δεν είχαμε πολεμήσει τον isis στη συρία και στο ιράκ θα έπρεπε να τον πολεμήσουμε μέσα απ’ τα σύνορά μας…

Προσθέτουμε ως παρακαταθήκη το πιο κάτω time-lapse video, εντελώς βοηθητικά, για την «εδαφική» κατάσταση στη συριακή (και στην ιρακινή…) επικράτεια απ’ τον Μάρτη του 2011 και μετά. Χρωματικός κώδικας:

Κόκκινο η ελεγχόμενη απ’ το καθεστώς Άσσαντ περιοχή∙ ανοικτό πράσινο οι ελεγχόμενες περιοχές απ’ την εν γένει «αντιπολίτευση»∙ μαύρο οι περιοχές που κατέλαβε ο isis (μαζί με την προσχώρηση σ’ αυτόν πολλών οργανώσεων)∙ κίτρινο η κατοχή των ypg και του us army∙ σκούρο πράσινο στο βορρά οι περιοχές υπό τον έλεγχο του τουρκικού στρατού, και στο νότο υπό τον έλεγχο του αμερικανικού.

Τελευταίο για σήμερα. Κρατείστε (κάπου…) αυτό το όνομα: Suhayl al–Hasan, 54 χρονών. Σύρος αρχικαραβανάς, αλεβίτης, με αρκετές επιτυχίες «επί του πεδίου» πριν και κυρίως μετά το 2015, που θεωρείται «αδιάφθορος» και κάποτε είχε υποδειχθεί ακόμα και ως (εσωτερικός) αντίπαλος του Άσσαντ. Βρίσκεται στη Μόσχα υπό την υψηλή προστασία των ρωσικών υπηρεσιών, καθώς θεωρείται «πολύτιμος». Πολύ περισσότερο απ’ τον Άσσαντ…

Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή να ακουστεί δυνατά το όνομά του…

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη (00.34) >> Με την βοήθεια των δυτικών συμμάχων του το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς βρήκε μια καλή ευκαιρία εδαφικής επέκτασης – σε βάρος της τυπικά συριακής επικράτειας. Απ’ την μεριά της η καινούργια (ουαχαβίτικη) διοίκηση, και πάλι με την δυτική βοήθεια, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο κατά των θεοναζί… Πράγμα που σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε». Θα τολμούσε κάποιος να πει ότι η εδαφική διαφορά μεγέθους ανάμεσα στον θύλακα του Idlib και στην τυπική συριακή επικράτεια είναι τέτοια που η καινούργια διοίκηση, «εκ του Idlib ορμώμενη», μπορεί να «χαρίσει» και μερικές χιλιάδες στρέμματα – με αντάλλαγμα την «αναγνώρισή» της.

Να θεωρηθούν αυτά οριστικές εδαφικές διευθετήσεις; Επιτρέψτε μας: όχι! Είναι μάλλον υλικό για έναν καινούργιο γύρο αντάρτικου (ακόμα και μετά από καιρό), πατριωτικού ως προς τον ιδεολογικό προσανατολισμό του. Τα υποκείμενα για ένα τέτοιο αντάρτικο υπάρχουν. Θα χρειαστεί να οργανωθούν…

Σ’ αυτήν την (θεωρητική προς το παρόν) περίπτωση πού θα βρουν στήριγμα οι «αντιπολιτευόμενοι» του μέλλοντος; Ίσως σε κάποιους απ’ αυτούς που τώρα ορκίζονται στην εδαφική ακεραιότητα της συρίας…. Σε κάποιους… Το Τελ Αβίβ, στη θεοναζί παράνοιά του, θεωρεί ότι έχει βρει την ευκαιρία να «μεγαλώσει». Προς το παρόν είναι έτσι, πράγματι. Αλλά αυτό το «προς το παρόν» δεν θα κρατήσει επ’ άπειρον (όπως δηλώνει ο αρχιχασάπης). Ίσως μάλιστα κρατήσει λιγότερο, πολύ λιγότερο απ’ όσο φαίνεται τώρα. (Αυτό που έχει ονομαστεί «εικονική πραγματικότητα» – εμείς το λέμε οργανωμένες παραισθήσεις – έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητό…)

Μπορεί ο Soleimani να έχει δολοφονηθεί, αλλά το σχέδιο που υπηρετούσε όχι. Κι αυτό δεν είναι μεταφυσική απώθηση της πραγματικότητας του είδους «πάλι με χρόνια και καιρούς…»

Για να το πούμε διαφορετικά, χωρίς εξηγήσεις: ποιος στο Πεκίνο θα ήθελε οι ουϊγούροι «αυτονομιστές» να έχουν μια φιλική έδρα στο συριακό έδαφος – στο όνομα της «συμπερίληψης»;

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.41) >> Διαβάσαμε… ακούσαμε… όλες τις βλακείες που θα μπορούσαν να πουν οι «ειδικοί». Όχι μόνο στο ελλαδιστάν – υπάρχουν πολλοί ανάλογοι διεθνώς: ότι η Άγκυρα κήρυξε τον πόλεμο στη Μόσχα!!! (στο συριακό πεδίο μάχης…)… Ότι αυτός είναι «ο πρώτος ενδο-BRICS πόλεμος!!!»… Ότι το «μπλοκ της Αστάνα διαλύθηκε!!!»… Ακόμα και ότι «η Τεχεράνη μαχαίρωσε πισώπλατα την Μόσχα!!!»… Και πολλά ενδιάμεσα: μια απελπιστική συλλογή οργανωμένου διανοητικού πλιάτσικου… (Φαίνεται ως εάν διάφορες «αναλύσεις» να γίνονται πλέον από σύνθετους αλγόριθμους – ΑΙ – και απλά να υπογράφονται…)

Από την μεριά μας την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε πράγματι λάθος. Ξαφνιαστήκαμε επίσης απ’ την ταχύτητα της α λα “οργανωμένη κατεδάφιση” κατάρρευσης… Θεωρούσαμε ότι ο Άσσαντ και το καθεστώς του παρέμεναν χρήσιμοι και ό,τι, κατά συνέπεια, θα είχαν την αποτελεσματική υποστήριξη της Μόσχας, της Τεχεράνης, της Hezb’ Allah – και υπόγεια της Άγκυρας. Χρειάστηκε να κάνουμε αναδρομική έρευνα σε βάθος χρόνου για να καταλάβουμε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το λάθος μας. Γράφαμε (την προηγούμενη εβδομάδα):

Αυτήν την φορά το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα»∙ μην έχετε όμως καμία αμφιβολία πως όχι μόνο θα υπάρξει αλλά ενδεχομένως να είναι και ιδιαίτερα σκληρή.

Η «επίσημη» εισαγωγή του συριακού πεδίου μάχης ισχύει. Και πράγματι η απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα» είναι σκληρή… Όχι όμως κατά των rebranded ουαχαβιτών του Idlib∙ αλλά, με απρόσμενο (για εμάς) τρόπο, εναντίον του καθεστώτος Άσσαντ!! Και από πολλές απόψεις δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα (αλλά και την Hezb’ Allah) γι’ αυτό.

Ο Άσσαντ και το στενό επιτελείο του αποδείχθηκαν αποτυχημένοι-κατά-συρροή να διαχειριστούν και να επιλύσουν πολιτικά τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει και (όχι μόνον αλλά και) οι ίδιοι, έχοντας στρογγυλοκαθίσει στην ασφάλεια που τους προσέφερε το «μπλοκ της Αστάνα»… Εν τέλει, η συντήρηση ενός καθεστώτος με τέτοιους και τόσους αντιπάλους και εχθρούς που αδιαφορεί στο να μειώσει τα προβλήματά του και αδυνατεί να ασχοληθεί στα σοβαρά με την (έστω) μείωση αυτών των εχθρών επειδή έχει γερές πλάτες, αυτή λοιπόν η υποστήριξη / συντήρηση σε συνθήκες όξυνσης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου και πολλαπλών μετώπων θα ήταν όχι απλά προβληματική, αλλά ακόμα και επικίνδυνη: θα εξέθετε τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα σε απρόοπτους και περιττούς κινδύνους. Σε τελευταία ανάλυση όταν θες συμμάχους θες ικανούς συμμάχους – όχι τεμπέληδες προσοδιστές.

Διάφοροι επιμένουν ότι η Μόσχα και η Τεχεράνη δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν πια το καθεστώς Άσσαντ… Η μεν πρώτη λόγω του ουκρανικού πεδίου μάχης, η δε δεύτερη επειδή έχει ανοίξει λογαριασμούς με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Λάθος, ανόητο λάθος – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! H μόνη που θα είχε δυσκολίες (αν και όχι ανυπέρβλητες) θα ήταν η Hezb’ Allah (που ωστόσο έστειλε 2.000 ένοπλα μέλη της στην Qusayr στη συριακή επικράτεια κοντά στα βόρεια σύνορα του λιβάνου, για να κρατήσουν αυτή τη θέση – και όχι για να υπερασπιστούν το Άσσαντ!!!)

Μπορούσαν και παραμπορούσαν: οι προετοιμασίες των rebranded ουαχαβιτών στο Idlib γίνονταν στο φως της ημέρας εδώ και τουλάχιστον 1,5 χρόνο∙ αποκλείεται να μην είχαν γίνει αντιληπτές απ’ όλες τις υπηρεσίες: ρωσικές, ιρανικές, συριακές… (Οι πολεμικές «ικανότητες» των ουαχαβιτών είναι συζητήσιμες∙ όμως δεν χρειάστηκε καν να πολεμήσουν!) Απ’ την άλλη μεριά ο μεν Άσσαντ θεωρούσε πως όποτε χρειαστεί «θα καθαρίσουν οι άλλοι», οι δε «άλλοι» τον «παρακαλούσαν και τον ξαναπαρακαλούσαν» να ξεκινήσει έντιμες διαπραγματεύσεις μ’ αυτούς τους ουαχαβίτες, όσους ήταν σύριοι (για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς…), όχι μόνο για να λύσει ένα απ’ τα προβλήματά του, αλλά και για να δημιουργηθεί η βάση, το «παράδειγμα», το «μοντέλο» για να πιεστούν στη συνέχεια οι ypg πολιτικά (απ’ την Μόσχα και την Τεχεράνη) και στρατιωτικά (απ’ την Άγκυρα) ώστε να επιτευχθεί η απελευθέρωση του 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ την αμερικανική – ypg κατοχή.

Σημαντικό μέρος αυτών των προσπαθειών Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας ήταν η επίσημη αποκατάσταση των σχέσεων Δαμασκού – Άγκυρας, υπό τον όρο (προφανώς) της σταδιακής, μεθοδικής επιστροφής του συριακού κράτους στο Idlib. Αλλά ο Άσσαντ; Επίμονα αρνητικός! «Πρώτα θα φύγει ο τουρκικός στρατός…» Εκλάμβανε αυτήν την αποκατάσταση ως δημόσιες σχέσεις, και όχι ως την αφετηρία μιας τελικής φάσης διευθετήσεων και μεταρρυθμίσεων του καθεστώτος του, που θα οδηγούσαν μεταξύ άλλων και στην αποχώρηση του τουρκικού στρατού… «Να φύγει ο τουρκικός στρατός…» ναι, σωστά… Αλλά θα είχε την δυνατότητα το καθεστώς Άσσαντ να αποκαταστήσει την εξουσία του στο Idlib χωρίς μεταρρυθμίσεις μετά την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού; Αποδείχθηκε στην πράξη (δεν κράτησε τίποτα, και το εμπόδιο δεν ήταν ο τουρκικός στρατός!) πως όχι…

25 Ιούνη 2024: Ο ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin συναντήθηκε με τον Bashar al–Assad στο Κρεμλίνο καθώς η Μόσχα πιέζει τον σύριο ηγέτη για συνάντηση με τον τούρκο πρόεδρο Tayyip Erdogan και η Δαμασκός προσβλέπει στην βοήθεια του Κρεμλίνου για την συγκράτηση του ισραήλ… Ας σημειώσουμε επιγραμματικά εδώ ότι Άγκυρα και Μόσχα είχαν και έχουν εμπειρία και επίγνωση ότι μια ένοπλη ανταρσία στην επικράτειά σου, με κατοχή εδάφους κλπ, μόνο ως ένα σημείο μπορεί να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά∙ και πως η ουσιαστική «λύση» έρχεται μόνο όταν θεραπευτούν οι αιτίες – με πολιτικά μέσα.

Δυστυχώς ο Άσσαντ και ο κύκλος των αξιωματούχων του κράτησαν σταθερά εκείνα τα «παλατιανά», τα βασιλικά-χαρακτηριστικά-χωρίς-βασίλειο που είχαν το 2011, όταν αντί να διαπραγματευτούν έγκαιρα με τους χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν μεταρρυθμίσεις στο σύστημα προτίμησαν να στείλουν εναντίον τους το πιο βρώμικο και αιμοσταγές όπλο που διέθεταν, την προεδρική φρουρά∙ ένα σώμα εσωτερικής καταστολής άχρηστο για οτιδήποτε άλλο, όπως συμβαίνει κατά κόρο σε τέτοια καθεστώτα. Απ’ τα τέλη του 2015 και μετά τον έσωσαν κυριολεκτικά απ’ του χάρου τα δόντια η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Hezb’ Allah – αλλά ακόμα και η δική τους εμπλοκή δεν ήταν δικό του κατόρθωμα! Ήταν επιτυχία ενός ιρανού, ονόματι Kassam Soleimani, που κατάφερε να σχεδιάσει και να κάνει ρεαλιστική την ανατροπή του αμερικανο-δυτικού σχεδίου για τη «νέα μέση Ανατολή»…

Ο πρώην πρωθ. του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος Ehud Olmert αναγνωρίζει συντευξιαζόμενος στις 8 Φλεβάρη του 2023 την αιτία του εμφυλίου στη συρία: ότι το καθεστώς Άσσαντ δεν έγινε παραμάγαζό του…

Κι εδώ η κυρία Dana Stroul, μεγαλοστέλεχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξηγεί το 2019 το γιατί η αμερικανο-ypg κατοχή του 1/3 της συρίας είναι σπουδαίο πράγμα:

Αντί να καταλάβει (ο Άσσαντ και οι παρατρεχάμενοί του) ότι το παλάτι του δεν είναι μέσα σε απόρθητο κάστρο, ότι δεν μπορεί να κρατάει επ’ αόριστον την εξουσία με δανεικά μέσα, και ότι η γεωγραφία και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, για να σταθεί όρθιος (πάντα ως καθεστώς) και για να είναι 100% άξιος για το «μπλοκ της αντίστασης», απαιτούσαν να διορθώσει ο ίδιος τα μοιραία και εγκληματικά λάθη που έκανε το 2011, το 2012 και το 2013, επαναπαύτηκε. Από το τέλος του 2016, όταν η πετυχημένη ανακατάληψη του Aleppo παγίωσε ουσιαστικά τους εδαφικούς συσχετισμούς υπέρ του Άσσαντ στη δυτική συρία δημιουργώντας τον «θύλακα του Idlib» ως το Νοέμβρη του 2024 πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια∙ αλλά το καθεστώς Άσσαντ δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε όρεξη να «στριμώξει» τους ουαχαβίτες με σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, με μια γενναία αμνηστία στους κρατούμενους της εξέγερσης του 2011∙ να αναγκάσει τους πολλούς μη σύριους ουαχαβίτες / μισθοφόρους (τουρκμένους, ουιγούρους, ουζμπέκους…) να ξεκουμπιστούν, να κλείσει οριστικά αυτήν την πληγή, να ανοίξει τον δρόμο για την επιτροφή όσων προσφύγων θα ήθελαν να γυρίσουν – παρά τις πολλές υπομονετικές προσπάθειες, σε διάφορα επίπεδα, που έκαναν οι σύμμαχοί του. Το γεγονός ότι διάφορες μικρότερες και μεγαλύτερες κωμοπόλεις απ’ την Hama ως την Δαμασκό δεν καταλήφθηκαν την τελευταία εβδομάδα απ’ τους ουαχαβίτες αλλά απ’ τους ίδιους τους κατοίκους τους εναντίον του Άσαντ, δείχνει πολλά… Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του συριακού στρατού αρνήθηκε να πολεμήσει δείχνει ακόμα περισσότερα… Ας μην προσθέσουμε ότι άλλα τμήματά του αυτομόλησαν προς τους rebranded και άλλα κατέφυγαν στο ιράκ…

Αμερικανικά και θεοναζί βομβαρδιστικά συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη της προέλασης των rebranded ουαχαβιτών. Αλλά ήταν κυρίως η αδιαφορία του συριακού στρατού που τους άνοιξε τον δρόμο… Αν η Μόσχα, η Τεχεράνη και η Hezb’ Allah ήξεραν έγκαιρα την «κατάσταση» αυτού του στρατού (και την ήξεραν!!), γιατί θα έπρεπε να τον αντικαταστήσουν για μια ακόμα φορά με δικό τους τίμημα; Και ως πότε θα γινόταν αυτό ξανά και ξανά;