Πέμπτη 2 Μάρτη. Διάφοροι, “ειδικοί” ή μη, δηλαδή διαχειριστές ή καταναλωτές του θεάματος, “πήραν στα σοβαρά” τις προεκλογικές υποσχέσεις του ψόφιου κουναβιού περί “καλών σχέσεων” με την Μόσχα. Εμείς, πάλι, τις περιγελάσαμε. Αλλά το παραμύθι συνεχίζει να δουλεύει: ο καϋμένος ο δισεκατομμυριούχος πρόεδρος υποφέρει απ’ τις δολοπλοκίες των αντι-ρώσων δημοκρατικών και συντηρητικών, του αμερικανικού establisment, που δεν τον αφήνει να εφαρμόσει την «αγαθή» διεθνή πολιτική του. Ω μωρέ μωρέ!….
Η πρόσφατη δήλωση του ψόφιου κουναβιού, ότι θα μεγαλώσει και θα βελτιώσει το πυρηνικό οπλοστάσιο των ηπα έτσι ώστε να έχει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή στον πλανήτη, δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα καμία συνωμοσίας! Στα λόγια είναι η κατευθείαν συνέπεια του «θα κάνουμε ξανά την αμερική μεγάλη». Στην πράξη ικανοποιεί την «ανάγκη» τόσο του στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος όσο και πολλών καπιταλιστικών τομέων των ηπα, που χάνουν συνέχεια έδαφος στην παγκόσμια αγορά απ’ τους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Και φυσικά ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι οι 200 πυρηνικές κεφαλές του συμμαχικού Τελ Αβίβ. Είναι οι πολύ περισσότερες της Μόσχας και του Πεκίνου.
Αν τέτοιες ιμπεριαλιστικές ανάγκες είναι ο πραγματικός κινητήρας της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας των ηπα, μήπως αυτές είναι που καθόρισαν (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι γι’ αυτό, καθόλου συνωμοτικοί!) ότι ο καταλληλότερος για πρόεδρος / βιτρίνα ήταν ο Τραμπ και όχι η Κλίντον; Αυτό ακριβώς έχουμε υποστηρίξει! Η υποψήφια των δημοκρατικών ήταν (και είναι) πολύ βεβαρυμένη απ’ τις θητείες της σε διάφορα πόστα· και γι’ αυτό ιδιαίτερα εκτεθειμένη. Το ψόφιο κουνάβι ήταν «καθαρό» από κυβερνητικές αμαρτίες και ευθύνες· και γι’ αυτό πολύ πιο «απρόβλεπτο» (δήθεν) μέσα στο πολιτικό θέαμα. Έχει έτσι κι αυτό το επιπλέον τακτικό πλεονέκτημα: μπορεί να εφαρμόζει την τακτική του «τρελού σκύλου», π.χ. απέναντι στη Μόσχα: θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν… μην τους δίνετε όμως κι εσείς αφορμές…