Tag: ουκρανία

Παρατηρήσεις (σκέτες)

Δευτέρα 22 Μάη>> Για όσο καιρό ο us army (και το νατο συνολικά) βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια στα υψίπεδα του Ινδοκούς, όλα τα όπλα του ήταν φοβερά και τρομερά. Το ίδιο έγινε όταν εισέβαλε στο ιράκ, το 2003 – και στην κατοχή έκτοτε. Ήταν «πόλεμοι εκ του ασφαλούς» (μόνο 4,5 εκατομμύρια νεκροί ως τώρα…), με την έννοια ότι οι αντίπαλοι δεν είχαν (ταλιμπάν) ή είχαν παλιάς τεχνολογίας (ιράκ) όπλα-στον-αέρα. Έχοντας εκεί το μονοπώλιο, ο us army και οι κατά καιρούς «πρόθυμοι» σύμμαχοί του μπορούσαν να παριστάνουν τους παντοδύναμους. Η ας την πούμε έτσι «ώρα της κρίσης» θα ερχόταν όταν και αν έπρεπε να αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο επιπέδου ανάλογου με το δικό τους.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η σωστή μεριά της ιστορίας…

Και στο κατάστρωμα ήταν μια χαρά, και στα αμπάρια πάλι εντάξει. Αρκεί να έλειπε εκείνο το παλιοπαγόβουνο…

Δευτέρα 22 Μάη>> Μεγάλη και βαριά κουβέντα το να προδικάζει κάποιος το «ιστορικά σωστό»! Ή καθαρή αλαζονεία: υποθέτουμε ότι το «σωστό» το ανεμίζει ο κάθε φορά νικητής. Πράγμα που σημαίνει, για παράδειγμα, ότι η σφαγή των δεκάδων χιλιάδων αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ήταν «σωστή». Και πολλές ακόμα σφαγές ήταν «σωστές»: αυτή η δυτική ιστορική ορθότητα και δικαίωση είναι αιμοσταγής εδώ και 5 αιώνες.

Το ελλαδιστάν έχει ταχθεί «ολόψυχα» στο πλευρό του άξονα∙ όχι επειδή είναι μέλος του νατο! Μέλος του νατο είναι και η Άγκυρα (γράφτηκε μαζί με την Αθήνα, το 1952) ή η Βουδαπέστη (από το 1999). Μέλος του νατο ήταν η Αθήνα και το 1978 όταν ο δεξιός Καραμανλής, ο «εθνάρχης», ξεκινούσε μια αντιτουρκική ost politik ανοίγοντας παρτίδες με τον κομμουνιστή Todor Zhivkov, πρόεδρο της βουλγαρίας, κράτους μέλους του (αντίπαλου!) συμφώνου της Βαρσοβίας. Συνεπώς όποιος αποδίδει τις επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πάγιες «συμμαχικές δεσμεύσεις» τους απλά κοροϊδεύει. Και απαλλάσσει το «νο 1 εθνικό κεφάλαιο» απ’ τις δικές τους πολεμοκάπηλες μεθοδεύσεις.

Το πόπολο (κι αυτό δεν πρέπει να είναι ελληνική ιδιαιτερότητα) αντιλαμβάνεται τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους με μεταφυσικό τρόπο – όσο γίνονται «μακρυά». Και με λιγότερη ή περισσότερη «πατριωτική» μοιρολατρεία όταν σκάνε πάνω του. Αυτά που συμβαίνουν όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης αλλά, με διάφορες μορφές, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, είναι «μακρυά». Οπότε δεν υπάρχει λόγος να ζητήσει (το πόπολο) λογαριασμό απ’ τις πολιτικές του βιτρίνες που μας σέρνετε κύριοι; Ούτε υπάρχει λόγος να βάλει αυτό το πολεμικό σούρσιμο στην πρώτη θέση των κριτηρίων του για το τι πρόκειται να του συμβεί κοντοπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα. Σαν τους στραβούς στον άδη…

Υπάρχουν σοβαροί, πολύ σοβαροί λόγοι (καπιταλιστικότατοι) που το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, είτε μιλάμε για κράτη, είτε για αφεντικά, είτε για πληθυσμούς και κοινωνίες, θέλει να ξεφορτωθεί τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας – και εκτιμάει ότι τώρα μπορεί να το κάνει. Όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης υπάρχουν, αναμετριούνται, δύο εντελώς διαφορετικά σχέδια, δύο εντελώς διαφορετικές μεθοδολογίες εκμετάλλευσης και ελέγχου, έτσι και στην παγκόσμια κλίμακα συγκρούονται δύο διαφορετικά «είδη» καπιταλισμού. Δύο διαφορετικά Παραδείγματα,  δύο διαφορετικά Μοντέλα. Δεν είναι το ένα «δημοκρατικό» και το άλλο «αυταρχικό» – όπως διαδίδουν οι δυτικοί! Αυτά είναι επιφαινόμενα, που αλλάζουν προς το χειρότερο (ειδικά στις δυτικές «δημοκρατίες»…) μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο. Το ένα είναι χρηματοπιστωτικό∙ το άλλο είναι παραγωγικό – αν μπορούμε να συνοψίσουμε μονολεκτικά τα χαρακτηριστικά τους.

Οι υποτελείς της καθεστωτικής «σωστής μεριάς» αγνοούν καν και καν το βάθος αυτής της σύγκρουσης! Αλλά ακόμα κι αν το καταλάβαιναν, το πιθανότερο είναι ότι θα έμπαιναν στον πειρασμό να διαλέξουν μοντέλο – παραμένοντας πάντα υποτελείς! Το ζητούμενο για εμάς εδώ τους περιθωριακούς, ζητούμενο επίμονο και αδιαπραγμάτευτο μεν απ’ τη μεριά μας, αλλά «μάταιο και φαντασιακό» όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία 12 χρόνια (απ’ την στιγμή που το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο οποίο ανήκει σε μεγάλο βαθμό και το ελλαδιστάν, άρχισε να «σκάει»…) είναι το κατά πόσον η οργανωμένη και συνειδητή εργατική τάξη (η ποιά;) μπορεί να αξιοποιήσει τα κενά που σημαδεύουν αναπόφευκτα αυτή τη σύγκρουση επιβάλλοντας τους όρους της! Εν γνώσει και των 2 μοντέλων εκμετάλλευσης και ελέγχου, και εναντίον τους…

Το 2010 είπαμε ότι ο δυτικός καπιταλισμός μας δείχνει επιτέλους τα βρώμικα σωθικά του! Είπαμε ότι για μια σύντομη χρονική διάρκεια δεν μπορεί να κρύψει το τι είναι πραγματικά μέσα από «ψίχουλα και θεάματα» – αρκεί να μην αποστρέψουμε το βλέμμα!… Το ξανάπαμε, το δείξαμε, μερικές φορές ακόμα έκτοτε. Είναι αλήθεια ότι ζούμε την Ιστορία-καθώς-γίνεται με εντελώς μειοψηφικά μυαλά. Αλλά έχουμε δίκιο! Τα τελευταία 13 χρόνια (μετράμε απ’ τις αρχές του 2010) υπήρξαν τουλάχιστον 4 ή 5 σημαντικές εκφάνσεις της δομικής κρίσης / αναδιάρθρωσης των δυτικών καπιταλισμών σε διάφορα επίπεδα (απ’ την χρηματοπιστωτική «κρίση» του 2008 – 2010 ως τις εξεγέρσεις των αράβων και τις σφαγές των Παλαιστίνιων στη Γάζα, και απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ως την πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης) που απαιτούσαν, «βοούσαν» θα λέγαμε, για την επικαιρότητα και την ανάγκη της σύγχρονης θεωρητικής και πρακτικής εργατικής κριτικής και δράσης. Σ’ όλο το δυτικό στρατόπεδο γενικά και στο ελληνικό τμήμα του ειδικά. Ούρλιαζε η Ιστορία… εν τη ερήμω! Για την ακρίβεια: έχει ιδιωτικοποιηθεί / tribalοποιηθεί πια ακόμα και η ιστορία σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι λέξεις “εργατική τάξη” σε διάφορα φιλολογήματα να ακούγεται σαν βαρετό “αλληλούια” της μιας ή της άλλης σέχτας.

Εκείνοι που έχουν στοιχεία λένε ότι οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες έχουν γίνει πια «κοινωνίες Xanax». Κοινωνίες υπό χημική καταστολή. Λέμε ότι οι μεταφυσικές των εξουσιών ποτίζουν όλο και πιο βαθιά σώματα και μυαλά. Αυτό μόνο καταστροφή και αυτο-καταστροφή μπορεί να φέρνει.

Κι αν λοιπόν η αναμονή μιας κάποιας «σωτηρίας» είναι το μόνο που έχει απομείνει, τότε όχι. Δεν είναι η περίπτωσή μας.

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Η τρύπα στον σωλήνα…

Δευτέρα 24 Απρίλη>> Εντάξει: η ασταμάτητη μηχανή έκανε λάθος υποστηρίζοντας ότι στην πρόσφατη «διαρροή» απόρρητων έως απόλυτα απόρρητων εγγράφων του αμερικανικού στρατού και της cia σε σχέση με το ουκρανικό πεδίο μάχης (και όχι μόνο) η Μόσχα είχε βάλει το χέρι της. Όχι λοιπόν∙ όχι, τουλάχιστον, στην πρώτη φάση της διαρροής…

Ένας νεαρός αμερικάνος πεζοναύτης, με πιστοποιητικό κυβερνοασφάλειας και εμπιστοσύνης, βρέθηκε σε κάποιο δωμάτιο μόνος του, είδε κάτι χαρτιά με τα απόρρητα και τα σούπερ απόρρητα, τα φωτοτύπησε (ή τα έκλεψε…), τα δίπλωσε, τα έβαλε στην τσέπη του, τα πήρε στο σπίτι του, τα ξεδίπλωσε, τα φωτογράφισε, και τα ανέβασε σ’ ένα φόρουμ video gamers (όχι περισσότερων από 20…) για να εντυπωσιάσει τους συνομιλητές του… (Οι οποίοι πάντως γενικά δεν εντυπωσιάστηκαν…) Κι όλα αυτά τα εντελώς παράνομα (και «εθνικά επικίνδυνα»…) τα έκανε ο 21χρονος πεζοναύτης Jack Texeira έχοντας στο φόρουμ και το αληθινό του όνομα και την αληθινή διεύθυνσή του… Οπότε οι «ερευνητές της τρύπας στο σωλήνα και του υπεύθυνου της διαρροής» δεν χρειάστηκε να κουραστούν: πήγαν σπίτι του και τον συνέλαβαν… (Όσο νάναι θυμίζει όλες εκείνες τις περιπτώσεις με τους «ισλαμιστές τρομοκράτες» που τους έπεφταν τα διαβατήρια σε μέρη κατάλληλα ώστε να τα βρίσκουν οι «αντιτρομοκράτες» – θυμάστε; Σε επόμενο σχόλιο μερικά φρέσκα νέα σχετικά…)

Πως σας φαίνεται; Σε σχέση με τους 3 – 4 ψαροντουφεκάδες που πήραν ένα κότερο και άνοιξαν με εκρηκτικά τρύπες στους nord stream 1 και 2, αυτό το story με τον Jack-τον-παιχνιδιάρη είναι καλύτερο: έχει happy end (για τις αρχές)… Δείχνει πάντως ότι εκτός απ’ το hollywood και το αμερικανικό σύμπλεγμα-της-ασφάλειας έχει έλλειψη σοβαρών σεναριογράφων.

Οι συνήθεις καχύποπτοι δεν πείστηκαν πάντως.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (1)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Έγινε κι αυτό, απόδειξη (αν ακόμα χρειάζεται κάποια) ότι ο «άξονας» βρίσκεται σε ανοικτό και επίσημο πόλεμο με την Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης: ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (aka Blinken) ανακοίνωσε την Παρασκευή 7 Απρίλη πως «όπου νάναι» θα αρχίσει η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση προς την Zaporizhzhia, ως τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας… (Για την ακρίβεια: εκείνη την ημέρα η γερμανική καθεστωτική westdeutsche allgemeine zeitung δημοσίευσε συνέντευξη του Παρωπίδα στην οποία περιλαμβανόταν και η συγκεκριμένη δήλωση. Θα είχε μιλήσει μια ή δυο μέρες νωρίτερα – το λιγότερο…).

Αν και δεν συνηθίζεται ούτε να προαναγγέλονται οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις σε οποιονδήποτε πόλεμο, ούτε την δουλειά του μεγάφωνου για αμιγώς στρατιωτικές υποθέσεις να την αναλαμβάνει ένα πολιτικό πρόσωπο (χωμένο, ωστόσο, ως τις ρίζες των μαλλιών του στο κεφάλαιο «ουκρανία» εδώ και χρόνια), ας πούμε ότι ίσως, ίσως λέμε, τα πολιτικά πρόσωπα εκεί στην Ουάσιγκτον να φουσκώνουν από χαρά με την ελπίδα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να τσακίσουν τον εχθρό…

Για να μην υπάρχουν δε αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο είναι αυτό το φούσκωμα, ο Παρωπίδας προσδιόρισε και τους στόχους αυτής της μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης: να ανακαταλάβει (ο απελευθερωτής ουκρανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του) όλη την επαρχία της Zaporizhzhia (αλλά και το κάτω απ’ τον Δνείπερο τμήμα της επαρχίας της Kerson), να φτάσει στην Αζοφική και στα σύνορα της Κριμαίας, να την απομονώσει από ξηρά, και εκεί να σταματήσει για να διαπραγματευτεί με την Μόσχα (από θέση ισχύος προφανώς!) το μέλλον της Κριμαϊκής χερσονήσου. Με δυο λόγια ο αμερικάνος Στρατηγός Παρωπίδας (…. «μπλα μπλα με εκλέξανε»!) δεν ανήγγειλε τίποτα λιγότερο απ’ την συντριβή του ρωσικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες!…

Αυτό είναι το σχέδιο της αναγγελλόμενης “μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης”… Φαίνεται πως οι σχεδιαστές αδιαφορούν για το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές έχουν ενωθεί με την ρωσία μετά από δημοψηφίσματα, θεωρούνται ρωσικό έδαφος (για την υπεράσπιση του οποίου έχει ξεκαθαριστεί ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο, δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα και χειρότερα απ’ όσα ως τώρα)∙ και ότι η Σεβαστούπολη στην Κριμαία ΔΕΝ είναι παραθεριστικό προάστιο…  

Μια χαρά ακούγεται… στη σφαίρα της «εικονικής πραγματικότητας». Σε ότι έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα (που φτάσαμε ε; να βάζουμε ενισχυτικά επίθετα πριν την λέξη πραγματικότητα…); Εκεί υποβόσκει κάποιο «εάν».

Δεν θα μπούμε σε οποιαδήποτε κουβέντα για τον ρεαλισμό του Στρατηγού Παρωπίδα και οποιουδήποτε άλλου στον άξονα. Δεν κάνουμε πολεμικό ρεπορτάζ! Στο κάτω κάτω ισχύει πάντα το «αλλοίμονο στους ηττημένους», όποιοι κι αν είναι αυτοί – και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν το έχουν σίγουρο ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης (κι όχι μόνο σ’ αυτό) ανήκουν στους νικητές (αν το είχαν δεν θα έκαναν public relations με ανακοινώσεις «αντεπιθέσεων»). Το μάλλον παράδοξο και από πολλές πλευρές η διάψευση αυτής της πολεμοκάπηλης αμερικανικής αισιοδοξίας ήρθε από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Απ’ τον ουκρανό υπουργό άμυνας Olleksii Resnikov!

Τι είπε ο κυρ Olleksii; Τίποτα δεν είπε… Έκανε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (2)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση είναι ένας θρύλος που πλανάται πάνω απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης απ’ το περασμένο φθινόπωρο – εδώ και 6 μήνες το λιγότερο. Πότε στο Α σημείο του μετώπου, πότε στο Β… Στο διάστημα αυτό έχουν ακουστεί εντυπωσιακές φήμες: για εκατοντάδες χιλιάδες ουκρανούς πεζοναύτες καλοεκπαιδευμένους και καλοεξοπλισμένους απ’ το νατο, για άφθονα τανκς και πυροβόλα, για υψηλού επιπέδου σχέδια και ελιγμούς… Καμία τέτοια δεν έγινε ως τώρα. Ακόμα και η αντεπίθεση στα νοτιοανατολικά του Χαρκόβου δεν ήταν καθόλου «μεγάλη»: αξιοποίησε απλά το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη ζώνη ο ρωσικός στρατός ήταν τόσο ολιγάριθμος ώστε αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να ανασυνταχτεί περίπου στα σύνορα του Λουγκάνσκ. Από τότε και μετά ο στρατός του Κιέβου όχι μόνο δεν έχει προχωρήσει ούτε μισό μέτρο με τις δικές του δυνάμεις αλλά, αντίθετα, υποχωρεί σταθερά με πολύ μεγάλες απώλειες υλικού κι ακόμα περισσότερο αίμα. Ως το σημείο να στρατολογεί στα μετόπισθεν δια της βίας ανήλικους και υπερήλικες, μετατρέποντάς τους σε κρέας για κανόνια. (Επιπλέον οι διαδοχικές προσπάθειες των σούπερ κομμάντο του, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του 2022, να ανακαταλάβουν τον πυρηνικό σταθμό της Zaporizhzhia, κατέληξαν σε οδυνηρά λουτρά αίματος των ίδιων…)

Θα πει κάποιος: αυτό δεν εμποδίσει την οργάνωση μιας μεγάλης αντεπίθεσης. Σωστά… Όμως η ανακοίνωση (δηλαδή η βεβαιότητα) ότι ένας στρατός (ο ουκρανικός) που εδώ και μήνες αμύνεται και υποχωρεί με πολύ μεγάλες απώλειες τόσο σε ανθρώπους όσο και σε όπλα μπορεί να επιτεθεί με αξιώσεις και σε μεγάλο βάθος και εύρος εναντίον ενός αντιπάλου (του ρωσικού στρατού) που χρησιμοποιεί ως τώρα μικρό μόνο μέρος των δυνατότητων του (κυρίως σε όπλα, και δεν εννοούμε τα πυρηνικά…) και που, παρ’ όλα αυτά, μπορεί να σκοτώνει δεκάδες undercover αξιωματικούς του νατο (ναι, σωστά διαβάσατε: δεκάδες undercover αξιωματικούς του νατο…) μέσα σε υπόγειο καταφύγιο όπως έγινε πρόσφατα στο Lviv, αυτή η ανακοίνωση λοιπόν πρέπει να βρει την θέση της στις εγκυκλοπαίδειες του πολέμου. Για να φωτίζονται οι επόμενες γενιές καραβανάδων. Και για τον επιπλέον λόγο ότι αυτός ο αντίπαλος (ο ρωσικός στρατός) έχει περικυκλώσει παραπάνω απ’ την μισή ουκρανική επικράτεια, όλα τα ανατολικά σύνορα και το μεγαλύτερο μέρος των βόρειων, παραμένοντας ως τώρα ουσιαστικά ακίνητος εκεί. Αν κάποιος είναι, τελικά, σε θέση για κάτι «μεγάλο», αυτός δεν είναι το Κίεβο και οι σύμμαχοί του∙ είναι η Μόσχα. Απλά ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας…

Ας το επαναλάβουμε: ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας και εκτός πεδίου μάχης. Κι αυτό συμβαίνει, χωρίς αναγγελίες, προειδοποιήσεις και φαντασιώσεις τις τρεις ή τέσσερις τελευταίες ημέρες. Στην Ουάσιγκτον (και υποθέτουμε όχι μόνο) μιλούν για εφιάλτη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (3)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Η κατασκοπεία είναι κατασκοπεία. Η κατασκοπεία που επιδεικνύεται είναι κατασκοπεία-μετά-εξευτελισμού. Η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή θα μπορούσε να θέσει το ζήτημα ως εξής: Ανατινάζετε εσείς τους αγωγούς του φυσικού αερίου μας; Ωραία… Εμείς ανατινάζουμε τα σχέδιά σας και τις υπηρεσίες σας… Κι αν γουστάρετε αποδώστε την ανατίναξη αυτή «σ’ ένα ιδιωτικό γιωτ με 3-4 ψαροντουφεκάδες», όπως κάνατε για τους nord stream 1 και 2!!

Πράγμα που σημαίνει ότι υποδεικνύουμε την Μόσχα σαν τον αυτουργό αυτών των «εφιαλτικών» διαρροών: ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας – ίσως και αυθαιρεσίας ή προκαταλήψεων απ’ την μεριά μας. (Έχει το χαριτωμένο ενδιαφέρον του το γεγονός ότι οι φιλορώσοι ιντερνετικοί σχολιαστές κάνουν, σε σχέση με τις διαρροές, το ίδιο που έκαναν οι φιλοαμερικάνοι μετά την ανατίναξη των αγωγών: πετάνε την μπάλα έξω και μακριά απ’ την Μόσχα, όπως οι άλλοι την πετούσαν μακριά απ’ την Ουάσιγκτον… Ουάου! VAR δεν υπάρχει…)

Το «εφιαλτικό» του πράγματος έγκειται στο ότι η ρωσική αντικατασκοπεία θα μπορούσε να ξέρει (να έχει βάλει δηλαδή χέρι σ’ αυτές και άλλες απόρρητες πληροφορίες) χωρίς να το δείχνει – πράγμα συνηθισμένο. Διαρρέοντας όμως «κάποιες» απ’ αυτές α) έδειξε στην Ουάσιγκτον ότι ξέρει∙ β) έδειξε και σε άλλους ότι ξέρει∙ γ) έδειξε και σ’ άλλους, συμμάχους της Ουάσιγκτον, ότι οι ηπα τους κατασκοπεύουν (λίγο πολύ γνωστό) αλλά ότι δεν μπορούν να προφυλάξουν τα μυστικά που αποσπούν – ήδη η Σεούλ δήλωσε θυμωμένη∙ και δ) δεν έδειξε όλα-όσα-ξέρει, αφήνοντας μια «δημιουργική (δηλαδή: διαλυτική) ασάφεια» να βασανίζει τα επιτελεία των … Five Eyes.

Ενόσω, τώρα, οι αρμόδιοι στην Ουάσιγκτον ψάχνουν να βρουν που είναι η «τρύπα» των τόσο σοβαρών διαρροών απόρρητων πληροφοριών, έχουν δημιουργηθεί δύο τουλάχιστον σοβαρά ζητήματα. Το ένα, γενικό, είναι ότι ο όλος ο πλανήτης βλέπει ότι το αμερικανικό στρατοασφαλίτικο σύστημα έχει γίνει σουρωτήρι, πράγμα που προστίθεται στα υπόλοιπα στοιχεία της παρακμής της Ουάσιγκτον… Το δεύτερο, το πιο ειδικό, είναι το ότι η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση έχει ξεβρακωθεί όχι μόνο εξαιτίας των αδυναμιών του ουκρανικού καθεστώτος αλλά (χειρότερα) εξαιτίας των αδυναμιών του αμερικανικού.

Εκεί έγκειται η διαφορά ανάμεσα στην κατασκοπεία-σκέτη και την κατασκοπεία-με-επίδειξη: τώρα που η Ουάσιγκτον, το Κίεβο και όλοι οι υπόλοιποι της «συμμαχίας των προθύμων» ξέρουν ότι η Μόσχα ξέρει με ακρίβεια τα σχέδιά τους και, επιπλέον, ξέρουν ότι έχει αρκετό χρόνο για να οργανωθεί κατάλληλα, θα ξεκινήσουν άραγε την μεγάλη τους; Η λογική λέει ότι έχει προκληθεί μεγάλη ζημιά στα σχέδια, και ότι έχουν αχρηστευτεί. Το «πάμε, κι ότι βγει» δεν θα ήταν έξυπνο∙ και σε καμία περίπτωση υπερασπίσιμο σαν επιλογή. Αλλά πάλι…

Υβριδικός πόλεμος – θα πείτε. Σωστά. Να θυμίσουμε λοιπόν ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι αυτή την περίοδο μόνο το πιο φονικό ενός παγκόσμιου πολέμου που οξύνεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία: γεωπολιτικό, οικονομικό, νομισματικό, ιδεολογικό. Και η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση δεν είναι ο μόνος σοβαρός πονοκέφαλος (ή το μόνο σοβαρό στραπάτσο) για τον αμερικανικό / δυτικό ιμπεριαλισμό.

Άλλα άσχημα νέα γι’ αυτόν έρχονται απ’ τη μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα απ’ την υεμένη και στη συρία…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για ψηφοφόρους!

Ο δρόμος για την κόλαση (του “εθνικού συμφέροντος”…) είναι ο ίδιος… Αλλά ποιος είναι ο ομορφότερος για οδηγός; Ε; Ο λαός ας αποφασίσει!

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Το ελλαδιστάν βρίσκεται ως γνωστόν (διακομματικά…) στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»: στον Ατλαντικό, κάπου ανάμεσα στις βρετανικές και στις αμερικανικές ακτές… Ο υπολογισμός του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, που καθορίζουν τις βασικές γραμμές της «εξωτερικής πολιτικής» της Αθήνας, είναι γνωστός: με τον θαλασσοκράτορα στόλο, τελεία και παύλα.

Ως τώρα η «ισχύς» του αμερικανικού ναυτικού δεν αμφισβητείται άμεσα∙ κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο μ’ έναν all out πόλεμο. Αμφισβητείται όμως άμεσα, πρακτικά και αποτελεσματικά η αποτελεσματικότητα αυτής της ισχύος στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή: απ’ τον Ινδικό ως την Μαύρη Θάλασσα.

Το πρώτο και κύριο μέτωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ο Ειρηνικός και η ανατολική Aσία (η ζώνη επιρροής του Πεκίνου…) Αλλά οι εξελίξεις στην εδώ «γειτονιά», στο δεύτερο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, δεν είναι καθόλου αδιάφορες τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για τον άξονα συνολικά: έχουν επενδυθεί για πάνω από 30 χρόνια πάρα πολλά στο μαζικό έγκλημα και στην καταστροφή για να ανασχεθεί το ευρασιατικό project στο άπλωμά του τόσο προς την ευρώπη όσο και προς την αφρική ώστε ο άξονας να μείνει τώρα πια αδρανής απέναντι στις όλο και πιο συστηματικές απώλειές του∙ απώλειες όχι (ακόμα…) σε στρατό ή σε όπλα αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.

Το ελλαδιστάν «πουλάει Αιγαίο» στον άξονα (στο ναυτικό και αεροπορικό σκέλος του) σαν τμήμα της ανάσχεσης. Έχει κάνει τα πάντα (διακομματικά) για να στήσει τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του στην περιοχή σαν αντίγραφο και υποσύνολο του αμερικανικού, του αγγλικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού (στον βαθμό που αυτοί δεν συγκρούονται μεταξύ τους): απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον χασάπη του Καϊρου και το ισραηλινό φασισταριό ως την αντι-ιρανική «προστασία» στον τοξικό του Ριάντ (θυμάστε την συστοιχία patriot;) και τις αγκαλιές με τον «τζενεράλ Χαφτάρ» της Βεγγάζης και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων… Όλα αυτά, φυσικά, υπό την προϋπόθεση της «προστασίας του εθνικού συμφέροντος» που με λίγες λέξεις λέγεται «ο αιώνιος εχθρός πρέπει να διαλυθεί»!

Όμως η λεγόμενη «σωστή πλευρά της ιστορίας» δεν έχει μόνο επιφάνεια και ελαφρύ κυματισμό. Έχει και δυνατά μπουρίνια, έχει και βυθό. Η πολεμική, μιλιταριστική, φονική «σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο» την οποία καμάρωνε ότι υπηρετεί το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια αντικαθίσταται γρήγορα από μια άλλη, που είναι ιμπεριαλιστική βέβαια, αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο», μέσα ή έξω από εισαγωγικά. Το βέβαιο είναι πως όλες οι πολεμοκάπηλες λιτανείες στην περιοχή (στο όνομα της «ειρήνης» φυσικά!!!) χάνουν γρήγορα την αίγλη και την επιρροή τους απ’ την στιγμή που μια αναδυόμενη «μεγάλη δύναμη» (η κίνα και οι δικοί της σύμμαχοι) έχει να προτείνει κάτι αισθητά καλύτερο, και έχει τα μέσα να το κάνει ρεαλιστικό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο και μόνο δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε βία, ακόμα περισσότερη βία και καταστροφή απ’ την μεριά των παλιών αφεντικών για να σώσουν ό,τι μπορούν∙ είτε αναγνώριση της καινούργιας πραγματικότητας, των καινούργιων συσχετισμών, και προσαρμογή στα δεδομένα τους.

Για την Ουάσιγκτον ξέρουμε τι θα προσπαθήσει να κάνει… αν προλάβει. Όσο για το ελλαδιστάν; Εδώ έχουμε άνοιξη… και κυβερνο-καλλιστεία…

Κάτι νεώτερο απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης; (1)

Διαδηλώσεις χτες στη Γένοβα και στο Μιλάνο, κατά του νατο και υπέρ της ειρήνης. Είχαν προηγηθεί την Παρασκευή στο Βερολίνο αλλά και στην Ουάσιγκτον.

Δευτέρα 27 Φλεβάρη>> Δεν ήταν τις προάλλες η πρώτη επέτειος του πολέμου στην ουκρανία∙ είναι η ένατη. Στις 22 Φλεβάρη του 2014 ολοκληρώθηκε το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, με την καθοδήγηση και την χρηματοδότηση της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στον άξονα: τότε ξεκίνησε ο πόλεμος στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Τι ένας χρόνος πολέμου, τι εννιά; Μήπως υπηρετούμε κάποια ιστορική σχολαστικότητα; Ή μήπως είμαστε «πουτινόφιλοι»; Πολλά έχουμε ακούσει για τις θέσεις μας, και θα ακούσουμε ακόμα περισσότερα. Το σίγουρο είναι ότι ένας πόλεμος που στο συγκεκριμένο πεδίο μάχης μετράει 9 χρόνια κουβαλάει και εκδηλώνει πολύ περισσότερες και πολύ συστηματικότερες μεθοδεύσεις από έναν πόλεμο που ξεκίνησε με την ρωσική εισβολή πριν ένα χρόνο. Ο ιστορικός διαλεκτικός υλισμός δεν ξεγελιέται: αυτά τα 9 χρόνια έγιναν πολλά, πολλά βρίσκονται πάντα σε εξέλιξη, όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης αλλά και στο μεσανατολικό, στο πεδίο του Ειρηνικού… Κανένα απ’ αυτά δεν είναι χωρισμένο απ’ τα υπόλοιπα∙ η γεωγραφία δεν είναι αρκετή για να κρύψει την πραγματικότητα του παγκόσμιου πολέμου. Ούτε την πραγματικότητα, ούτε τις αιτίες, ούτε τους συσχετισμούς δύναμης.

Γιατί αυτές οι κοινοτοπίες απ’ την μεριά μας; Γιατί επιμένουμε να θυμίζουμε ότι ο πόλεμος που ξεκίνησε στις αρχές του 2014 στην ουκρανία σχετίζεται άμεσα με τον πόλεμο στη συρία που άλλαξε κατεύθυνση μετά την «απόβαση» της Μόσχας εκεί το φθινόπωρο του 2015, με το πραξικόπημα στην τουρκία το 2016, με την δαιμονοποίηση της Μόσχας μέσω της δήθεν εμπλοκής της στις αμερικανικές εκλογές το 2015, με τα κύματα «κυρώσεων» του ψόφιου κουναβιού κατά του Πεκίνου απ’ το 2016 και μετά, με τον εξοπλισμό της Ταϊβάν, με τον «ακήρυχτο πόλεμο» και ισραηλινές επιθέσεις στο συριακό έδαφος τα τελευταία χρόνια, την βιαστική αποχώρηση του νατο απ’ το αφγανιστάν, την συνεχιζόμενη κατοχή του 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ την Ουάσιγκτον και τους υπεργολάβους της, και πολλά άλλα; Για έναν απλό και δυσοίωνο λόγο: η έκβαση στο ουκρανικό πεδίο δεν μπορεί να απομονωθεί απ’ τις εξελίξεις στα υπόλοιπα πεδία∙ οι ίδιες «μεγάλες δυνάμεις» και οι σύμμαχοί τους αναμετριούνται παντού.

Κι αυτό σημαίνει (κατά την εκτίμησή μας) ότι ο άξονας δεν έχει καθόλου (ή έχει ελάχιστα) περιθώρια υποχώρησης ή ελιγμών. Στο εσωτερικό του, κυρίως αλλά όχι μόνο στην Ουάσιγκτον, εμφανίζονται εδώ και μήνες διαφωνίες για την συνέχεια, που όταν δημοσιοποιούνται αποπνεύουν την ψευδαίσθηση ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης γίνεται ένας πόλεμος εδώ και μια μόλις χρονιά, διαχωρισμένος μεν αλλά όχι εντελώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κάτι νεώτερο απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης; (2)

Δευτέρα 27 Φλεβάρη>> Είναι σ’ αυτή την ιδιαίτερη ιστορική συγκυρία που το κινεζικό καθεστώς μπήκε στην «ουκρανική σκηνή» ως ο αυθεντικός ειρηνοποιός! H «κινεζική θέση για την πολιτική επίλυση της ουκρανικής κρίσης» που κοινοποιήθηκε πριν λίγες μέρες δεν είναι βέβαια «σχέδιο ειρήνευσης»!!! Ειδικά στα 2 πρώτα άρθρα του (και συνολικά σχεδόν στα μισά) δεν ασχολείται καν με το ουκρανικό πεδίο μάχης… Πρόκειται μάλλον για μια κατάθεση γενικών αρχών για την παγκόσμια (καπιταλιστική) ειρήνη και αρμονία που θα ταίριαζε στον οηε, αν υπήρχε τέτοιος (υπάρχει μόνο σαν φάντασμα των ισορροπιών μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο…)

Τι επιδιώκει το Πεκίνο μ’ αυτό το, ας το πούμε έτσι, μανιφέστο επ’ αφορμή της «ουκρανικής κρίσης»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.