Tag: ουκρανία

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.

Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.

Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):

Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.

«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».

Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;

Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…

Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.

Δευτέρα 5 Ιούλη>> Το γράψαμε παραπάνω από μια φορά, μια απ’ αυτές στις 7 Απρίλη του 2019:

… Η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα…

Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Η αεροναυτική άσκηση του νατο και των φίλων του “Sea Breeze” (30 κράτη απ’ όλες τις ηπείρους), απ’ τις 28 Ιούνη ως τις 23 Ιούλη, είναι φέτος μεγαλύτερη από ποτέ. Ξεκίνησε νωρίτερα απ’ την επίσημη έναρξη, στις 23 Ιούνη, με μια προβοκάτσια του αγγλικού ναυτικού, μια ενέργεια αντάξια των Monty Python, όταν ένα πολεμικό του έπαιξε τον ρόλο «η Κριμαία είναι ουκρανική» παραβιάζοντας τα ρωσικά χωρικά ύδατα – μόνο για γίνει λαγός όταν άρχισαν να πέφτουν κανονικές και βόμβες γύρω του. Για να ολοκληρωθεί η μελοδραματική φάρσα το βρετανικό υπ.αμ. «παράτησε» σε μια στάση λεωφορείου (;;;;) αρχεία του (που έφτασαν έγκαιρα στο bbc…), μπας και πείσει ότι δεν είχε κακές προθέσεις…

Η ανεγκέφαλη αλεπού (Putin) το έχει δηλώσει καθαρά. Αν παραβιάζονται οι ρωσικές «κόκκινες γραμμές» των συμφερόντων της, τότε η Μόσχα θα αντιδρά με οποιονδήποτε τρόπο θεωρεί χρήσιμο· και όχι, αναγκαστικά συμμετρικά. Το Joνυσταλεάν, που έστειλε τον «μικρό» (του Λονδίνου) για να δει «τι παίζει», δεν σκοπεύει αυτή τη στιγμή να γίνει στόχος. (Το φασισταριό της ουκρανίας μπορεί ωστόσο να έχει παρεξηγήσει την κατάσταση…) Η Ουάσιγκτον είναι ευχαριστημένη με το να καθιερωθεί στα μάτια τρίτων σαν «εγγυητής της ελευθερίας» και στη Μαύρη Θάλασσα. Οξύνοντας, φυσικά, εδώ κι εκεί, την σύγκρουση τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο. Κι αυτή η όξυνση δεν θα μείνει αιωνίως σαν μονομερής ευχέρεια της αμερικανικής ηγεμονικής παρακμής και των συμμάχων της…

Και η Άγκυρα; Συμμετέχει φυσικά στην “Sea Breeze” και η Μόσχα δεν έχει πρόβλημα μ’ αυτό. Κάποιος πρέπει να είναι inside – κι άλλωστε οι ισλαμοδημοκράτες δοκιμάζουν πόσο μακριά μπορεί να πάει η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούν.

(φωτογραφία: Αυτός ο χάρτης είναι ενδιαφέρων επειδή δείχνει ποιά ακριβώς είναι τα αδιαπραγμάτευτα ρωσικά όρια στη Μαύρη Θάλασσα: πιο συγκεκριμένα η Μόσχα θεωρεί ότι νομιμοποιείται να έχει τον πλήρη έλεγχο των στενών του Kerch, αφήνοντας στο Κίεβο μια μικρή ποσότητα θάλασσας στα παράλιά του. Συνεπώς τα ουκρανικά πλοία (ακόμα και τα εμπορικά) από και προς το λιμάνι της Μαριούπολης στην Αζοφική θάλασσα, θα πρέπει να ζητούν άδεια διέλευσης.

Θα πάει ο νυσταλέος και οι σύμμαχοί του να ελευθερώσουν το Κίεβο απ’ αυτό το ρωσικό κεφαλοκλείδωμα;)

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Τι έγινε, λοιπόν, στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Ενώ όλα ήταν έτοιμα για μια καλή προβοκάτσια κατά της Μόσχας, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν! Πώς έγινε αυτό; Οι διεθνείς δημαγωγοί απλά σημειώνουν την «αποκλιμάκωση», χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις.

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που, ο καθένας απ’ την μεριά του, έπαιξαν τον ρόλο τους. Ο ένας λέγεται «σύμμαχοι» που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να έχει στην ουκρανική προβοκάτσια. Ένας βασικός απ’ αυτούς είναι η Άγκυρα, σε σχέση με την οποία οι ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μάλλον παρά η οποιαδήποτε συνεκτική λογική επιβάλλουν μια στάση «μαστιγίου και καρώτου». Υποτίθεται ότι το τουρκικό καθεστώς έχει καλές σχέσεις με το ουκρανικό και, επιπλέον, από καιρού σε καιρό θυμάται ότι είναι «προστάσης» των τατάρων της Κριμέας… Ε, λοιπόν, σ’ όλο αυτό το διάστημα της «κρίσης», όχι μόνο ο Erdogan «συμβούλεψε» τον κωμικό Zelesky να μην τραβάει το σκοινί («η ειρήνη πάνω απ’ όλα!») αλλά επιπλέον, ενώ η κριμαϊκή χερσόνησος ήταν βασικός στόχος της προβοκάτσιας, δεν είπε ούτε μισή κουβέντα για τους τάταρους που (υποτίθεται) υποφέρουν εκεί! Προσεκτική και δηλωτική σιωπή, γεμάτη νόημα…

Ένας άλλος παράγοντας που αποσιωπάται είναι ο ουκρανικός στρατός. Είναι ίσως ο σημαντικότερος. Η συμμετοχή του στην προβοκάτσια (έτσι ώστε, κάποια στιγμή, να αναγκαστεί η Μόσχα να εισβάλει είτε στο Donbass είτε και αλλού στην ουκρανική επικράτεια) ήταν / είναι κρίσιμης σημασίας – και ο Zelesky είναι το αφεντικό του, έτσι δεν είναι;

Ποιος ξέρει; Το λογικό είναι ότι οι ουκρανοί αρχικαραβανάδες δεν πρέπει να έχουν καούρα να αντιμετωπίσουν τους ρώσους και να συντριβούν. Ζήτημα επιβίωσης, και όχι μόνο φυσικής. Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, στις 17 Απρίλη, ο επικεφαλής του ουκρανικού στρατού στρατηγός Ruslan Khomchak απηύθυνε (μέσω facebook…) «ανοικτή έκκληση» στις πολιτικές αρχές να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά:

…Ζητάω απ’ τις κρατικές και τις τοπικές αρχές αποχή απ’ την διασπορά πανικού στην κοινωνία … και απ’ την δημιουργία στρατιωτικοποιημένων σχηματισμών που δεν προβλέπονται απ’ το νόμο…

Αυτοί οι τελευταίοι είναι το ουκρανικό φασισταριό που θα έπαιζε τον ρόλο της προβοκατόρικης εμπροσθοφυλακής, όπως ξέρει και όπως πληρώνεται να κάνει… Συνεπώς η «έκκληση» του ουκρανού αρχικαραβανά, ανάμεσα και πίσω απ’ τα λεγόμενά της, είχε μια σαφή προειδοποίηση: δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε σ’ αυτό το παιχνίδι!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, έχοντας σίγουρο μόνο το ουκρανικό φασισταριό, τι θα μπορούσε να κάνει το Joνυσταλεάν εκτός απ’ το να αναδιπλωθεί; Για πάντα; Όχι βέβαια!!! Όμως οι τωρινοί συσχετισμοί, που διαμορφώθηκαν με στέρεο τρόπο την τελευταία πενταετία, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για proxies, παρότι τέτοιοι υπάρχουν πάντα.

Κάτι άλλο πρέπει να εφευρεθεί…

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Είναι απ’ τα θέματα που έχουμε θίξει ξανά και ξανά. Μια ενδεικτική επανάληψη, όχι για να θυμίσουμε (όποιος θυμάται το κάνει και μόνος του…) αλλά για χάρη της ιστορικής συνέχειας.

28 Νοέμβρη 2018: Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

7 Απρίλη 2019: Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη Μαύρη Θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

16 Νοέμβρη 2020: …Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα….

2 Μάρτη 2021: …Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Έχοντας κατά νου αυτά τα δεδομένα και αυτές τις σταθερές και συγκεκριμένες «τάσεις» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (δεν είναι τα ρωσικά πολεμικά που κόβουν βόλτες στον κόλπο του μεξικό!!..) ας δούμε τι βρίσκεται σε εξέλιξη στην ουκρανία, ειδικά στα σύνορα με το donbass, και στη Μαύρη Θάλασσα.

Κατ’ αρχήν ο επαγγελματίας κωμικός και ευκαιριακά κεντρική πολιτική βιτρίνα στο Κίεβο Volodymyr Zelensky φαίνεται πως έχει βρει στη νέα αμερικανική διοίκηση την ευκαιρία για να ανεβάσει την (γεωπολιτική) αξία του τομαριού του. (Ας θυμήσουμε ότι ο νυσταλέος Jo το κόμμα του και το σόι του είναι θεσμικά αλλά και οικονομικά χωμένοι ως το λαιμό στον ουκρανικό βούρκο, ήδη απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στο Κίεβο, το 2014. Ας θυμήσουμε επίσης ότι πρεσβευτής στην Αθήνα είναι ο τότε πρεσβευτής στο Κίεβο, ο με-τα-χέρια-στο-αίμα Geoffrey Pyatt). Και πως θα μπορούσε ο Zelensky να γίνει χρησιμότερος στην Ουάσιγκτον; «Ζεσταίνοντας» τον πόλεμο εναντίον των αυτονομιστών στο donbass, βαφτίζοντας τον όμως «αντίσταση στην εισβολή της ρωσίας». Ταιριάζει καλύτερα με τα σχέδια της Ουάσιγκτον, έστω κι αν προσπαθώντας να υπερτιμήσει το τομάρι του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του.

Η Ουάσιγκτον, πράγματι, θέλει πολύ έναν τέτοιο Zelensky. Πρώτον επειδή «επιβεβαιώνει» την άποψή της για την ρωσική επιθετικότητα· μόνο μ’ έναν φασίστα Navalny δεν γίνεται δουλειά… Δεύτερον επειδή τη «νομιμοποιεί» να προσπαθήσει να κάνει την Μαύρη Θάλασσα αν όχι αμερικανική λίμνη σίγουρα εκδοχή της «νότιας θάλασσας της κίνας», όπου η ελεύθερη ναυσιπλοΐα χρειάζεται προστασία…. Τρίτον επειδή της επιτρέπει να σημαδεύει από κοντά τον turk stream 2, το άλλο “σκάνδαλο εξάρτησης της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο” μετά τον πιο διάσημο nord stream 2… Και τέταρτον επειδή μπορεί να εντάξει, έμμεσα ή άμεσα, την ουκρανική επικράτεια (και την ουκρανική ακτογραμμή) σε “ασκήσεις” τύπου defender…

Ενόσω, λοιπόν, η Ουάσιγκτον (και άλλα κράτη μέλη του νατο) έχουν μαζέψει στη Μαύρη Θάλασσα διάφορα πολεμικά να περιπολούν παρέα με ότι έχει μείνει σαν ουκρανικός στόλος, ο Zelensky μαζεύει στρατό και βαρύ οπλισμό στα όρια του θύλακα του donbass· και η Μόσχα στέλνει αξιοσημείωτες ενισχύσεις τόσο στην Κριμαία όσο σε απόσταση βολής απ’ το donbass. Οι δηλώσεις είναι ανάλογες. Ο εκπρόσωπος του νατο δηλώνει ότι «οι σύμμαχοι ενισχύουν την παρουσία τους στη Μαύρη Θάλασσα σαν απάντηση στην παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας απ’ την ρωσία» και ο νυσταλέος ότι «οι ηπα θα δράσουν σταθερά εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας στην περιοχή». Από την μεριά του ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποιεί πως «έχω την μεγάλη ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί δεν θα ακολουθήσουν τις διαταγές των πολιτικών, που παίρνουν διαταγές απ’ την Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Putin το έχει ξεκαθαρίσει και εξακολουθεί να ισχύει: αυτοί που θα προσπαθήσουν να ξεκινήσουν έναν καινούργιο πόλεμο στο donbass το μόνο που θα πετύχουν είναι η καταστροφή ολόκληρης της ουκρανίας»…

Σημαίνουν αυτά ότι θα αρχίσουν να ακούγονται «πολλά ντουφέκια» στην περιοχή; Το γεγονός είναι ότι στην ουκρανία ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μια δυνατότητα που δεν έχει αλλού: να χρησιμοποιήσει «γνήσιους proxies» (τους ουκρανούς φασίστες μέσα κι έξω απ’ τον στρατό) για να προκαλέσει την όποια άμεση αντίδραση της Μόσχας. Είναι μια πολύ φτηνή λύση (για την Ουάσιγκτον) – αλλά είναι επίσης τόσο εξώφθαλμη ώστε θεωρούμε αμφίβολο αν η Μόσχα θα εισέβαλε επίσημα στην ουκρανία σε περίπτωση νέων επιθέσεων κατά του donbass. Αντίθετα, η ενίσχυση με αναβαθμισμένα μέσα των ενόπλων του θύλακα συν την συμμετοχή / υποστηρίξη των έμπειρων μισθοφόρων της wagner group θα μπορούσαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στον Zelensky, χωρίς να εκτεθεί η ανεγκέφαλη αλεπού. Μερικοί έμπειροι χειριστές drones θα ήταν αρκετοί για να μετατρέψουν τις φιλοδοξίες του Κιέβου σ’ ένα αιματηρό Βατερλώ… Οπότε; Πράγματι ο «τελειωμένος» Zelensky μπορεί να παρασυρθεί (απ’ τον ενθουσιασμό του…) αλλά δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα περισσότερο απ’ την ίδια του την καταστροφή.

Έχει την σημασία του, παρεπιπτόντως, το πως θα εκλάβει και θα χειριστεί μια πιθανή ανάφλεξη η Άγκυρα. Ακολουθώντας πάντα την τακτική της «πένσας» (σε υπόγεια συνεργασία με την Μόσχα…) το τουρκικό καθεστώς έχει φροντίσει να έχει κάποιες οικονομικές σχέσεις με το Κίεβο, ενώ από «καιρού εις καιρόν» θυμάται την μειονότητα Τατάρων στην Κριμαία. Αλλά, φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελε είναι αμερικανικές επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα, και μονιμοποίηση της στρατοπέδευσης του us army ‘n’ navy στην περιοχή. Κατάφερε να μην υπάρχουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ· δεν θέλει να είναι ούτε στα βόρεια συνορά του… πάνω και δίπλα απ’ τον turk stream…

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Ενόσω, τις προηγούμενες ημέρες, ο επαγγελματίας γελωτοποιός του Κιέβου έπαιρνε οδηγίες με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα απ’ τον νυσταλέο Jo, τον Παρωπίδα και τον αμερικάνο υπ.αμ. Lloyd Austin για το πως θα αντιμετωπίσει την “russian aggression”, η ανεγκέφαλη αλεπού έκανε τηλε-σύσκεψη για το θέμα με τον Macron και την Merkel (στα τέλη του περασμένου Μάρτη). Το τι κουβεντιάστηκε είναι άγνωστο. Αλλά πριν 2 ημέρες οι υπ.εξ. του Παρισιού και του Βερολίνου εξέδωσαν ολιγόλογη κοινή ανακοίνωση όπου ξανα-υπερασπίζονται την ειρήνη μπλα μπλα, τις συμφωνίες του Minsk μπλα μπλα, και την επέκταση της αποστολής «επιτήρησης της εκεχειρίας» απ’ τον ΟΑΣΕ – κάτι που πάντα ήθελε η ανεγκέφαλη αλεπού.

Αλλά ούτε το Παρίσι ούτε το Βερολίνο μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό στην περιοχή· με το δεύτερο να βαρύνεται για το ότι άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το αμερικανο-φασιστικό πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο ίσια ίσια για να ανακαλύψει εκ των υστέρων τα τραγικά του λάθη. Επιπλέον η “fuck EU” Victoria Nuland που το 2014 ήταν υφυπουργός εξωτερικών της διοίκησης Obama (και συνυπεύθυνη για το πραξικόπημα) είναι και πάλι υφυπουργός εξωτερικών στη διοίκηση του νυσταλέου. Αυτά δεν σηκώνουν παρερμηνείες.

Η Μόσχα δεν περιμένει κάποιου είδους στήριξη ούτε απ’ το Παρίσι ούτε απ’ το Βερολίνο. Θα είναι αρκετό να συνεχίσουν μονότονα τις δηλώσεις τους υπέρ της ειρήνης…

Και το ρωσικό καθεστώς, άλλωστε, ειρήνη θέλει στα σύνορά του…