Tag: νατο

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. Ο Abe (του Τόκιο) προτείνει επίσημα το ψόφιο κουνάβι για το βραβείο νόμπελ (ειρήνης)… Κακά μαντάτα για τον τενεκεδένιο… (Μήπως να διεκδικήσει ένα άλλο; Ας πούμε χημείας, για την σχέση του με τον ψεκασμένο;)

Απ’ την άλλη κανείς δεν είναι τέλειος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να βρει τον ή την διάδοχο της ύαινας Nikki Haley, για την εκπροσώπησή του στον οηε. Φταίει, ίσως, και το ιστορικό ξεπέρασμα του οργανισμού – όμως τα λεφτά και το πρεστίζ είναι καλά. Κι ωστόσο η μια μετά την άλλη οι υποψήφιες για το πόστο αρνούνται την χάρη. Άλλη επειδή δεν ενδιαφέρεται. Άλλη επειδή προτιμάει να ασχοληθεί με την οικογένειά της. Τι μαρασμός!

Στο λαιμό θα του κάτσει το κλεμμένο νόμπελ ειρήνης· αν το πάρει…

(Σχολιάζοντας την προοπτική να κηρύξει το ψόφιο κουνάβι «κατάσταση εθνικής ανάγκης» για να βρει λεφτά να κτίσει το αγαπημένο του τείχος, μια περσόνα φανατική αλλά πλέον πρώην υποστηρίκτριά του, δήλωσε: «η μόνη κατάσταση εθνικής ανάγκης είναι ότι ο πρόεδρος είναι ηλίθιος».

Η απορία μας: Είναι αυτοί καλοί τρόποι; Να αποκαλείς «ηλίθιο» έναν εκλεγμένο άρχοντα;)

(φωτογραφία: Αυτό, όμως, το precious, του το τσάκωσε ο τενεκεδένιος! Θα το κορνιζάρει, θα το βάλει σε κεντρική θέα στο σύνθετο, και θα καμαρώνει: είναι η αρχή της παγκόσμιας εμβέλειας!

Και χωρίς γραβάτα, ε; Να τα λέμε κι αυτά…)

Σάββατο 16 Φλεβάρη. Η ασταμάτητη μηχανή δυσκολεύεται να καταλάβει. Ξαφνική έκρηξη μετριοφροσύνης; Ή κουκούλωμα για πολιτικούς λόγους; Μήπως και τα δύο: η εθνική ενότητα σε άλλη μία “ντροπαλή” έκφρασή της.

Σήμερα βραβεύεται ο Όλυμπος της εντόπιας πολιτικής σκέψης, ο Αχελώος της τακτικής, ο Μπρους Λι του θεσμικού καράτε, ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός, για την συμφωνία των Πρεσπών… Και αντί για γενικό σημαιοστολισμό της χώρας και 3ήμερη εθνική εορτή, μόνο κάτι σκόρπια (και παραπλανητικά…) σχολιάκια τρίτης διαλογής εδώ κι εκεί. Σήμερα μια απ’ τις ιστορικές νατοϊκές “δομές διαλόγου” (καταλαβαίνετε…), που εμφανίζεται σαν «πιο open» αλλά δεν παρασημοφορεί το κάθε περαστικό, “βαφτίζει” τον πιο αποφασισμένο αρνητή (του νατο, λέμε τώρα…) αλλά μετανοιωμένο, και αντί να βγει ο ψεκασμένος να πει “εγώ τον έμαθα να φιλάει χεράκια” δεν υπάρχει κανένας νονός και κανένας πανηγυρικός κανονιοβολισμός!!!

Δεν είμαστε λωτοφάγοι… Αφού μόνο η ασταμάτητη μηχανη τιμά την εξέλιξη του τενεκεδένιου (και, κατά συνέπεια, του ελλαδιστάν) σε “παγκόσμιας εμβέλειας” (αλήθεια μιας και το έφερε η κουβέντα, εκείνη η ιστορία με τα 300 χιλιάδες – βλήματα – που βρίσκεται;) ας θυμήσουμε το σχόλιό της πριν λίγες μόνο μέρες:

Την 16^η Φλεβάρη, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»…

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). Οι 4 πρώτοι που το πήραν ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… O βραβευμένος της προηγούμενης χρονιάς, του 2018, ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…) Ποιος «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων;

Ε;

(φωτογραφία: Δεν πάνε για βραβείο…)

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Μπορεί οι αυλοκόλακες να τον θεωρούν «ηγέτη παγκόσμιας εμβέλειας»… και «απ’ αυτούς που γεννιούνται μια φορά κάθε εκατό χρόνια»… Μπορεί το γλύψιμο να πηγαίνει σύννεφο και οι γλώσσες να έχουν βγάλει καντήλες…. Μπορεί να την έχει ψωνίσει σε βαθμό κακουργήματος, όπως θα έκανε κάθε μικροαστός αν του κτυπούσαν φιλικά την πλάτη «ανώτερες δυνάμεις»…. Μπορεί να ζει μέσα στο όνειρο ενός «νόμπελ ειρήνης»… Μπορεί να νοιώθει μετεμψύχωση του Λένιν (ή του Μάο, περιμένουμε κυβερνητικές διευκρινίσεις…) Όμως… Όμως ένας τενεκεδάκος παραμένει, που στους στροβιλισμούς του 21^ου αιώνα αξίζει πολύ λιγότερο απ’ τις φαντασιώσεις του. (Οι οποίες τείνουν στο ότι είναι ο “εξαδάκτυλος” της κυβερνοαριστέρας…)

Το βραβείο που πρόκειται να πάρει ο τενεκεδένιος το ερχόμενο Σάββατο (μαζί με τον Zaev) στο Μόναχο φαίνεται ότι πάει να το κάνει γαργάρα. Είναι κάπως ζόρικη η υπόθεση αυτή. Να το αρνηθεί; Θα ήταν αχαριστία, κι άλλωστε μπορεί να μην υπάρξει άλλο. Μπορεί ως εκεί να είναι η «παγκόσμια εμβέλειά» του!… Να το διαφημίσει στο εσωτερικό σαν απόδειξη της «αξίας» του; Θα σηκώνονταν και οι πέτρες… Pet της Ουάσιγκτον θα τον ανεβάζουν, pet της Ουάσιγκτον θα τον κατεβάζουν!

Λοιπόν: ακούσατε ακούσατε κυρίες και κύριοι! Την 16^η Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»… Why not?

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). O “κύριος διακεκριμένες υπηρεσίες” ζούσε ακόμα… Οι 4 πρώτοι που το πήραν (και το άξιζαν, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες!) ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… Κανείς δεν πάει χαμένος! O περσινός βραβευμένος ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…). Ποιος έλληνας «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων; Ε;

Βραβείο νάναι κι ότι νάναι – ή είσαι global ή δεν είσαι! Στο κάτω κάτω ούτε Λάνθιμος ούτε Πετρούνιας θα γίνει ο τενεκεδένιος… Μιλάμε για την κατηγορία “λακέδες της εθνικής γραμμής”. Ούτε για σινεμά, ούτε για ενόργανη!

Μετά απ’ αυτά το καταπίνει το νατοϊκό μετάλλιο ο τενεκεδένιος ή δεν το καταπίνει; Μωρέ το καταπίνει! Και τσίχλα το κάνει!!!

(Εξου και η μούγκα στην εθνική στρούγκα…)

(φωτογραφία: Το νατοϊκό μετάλλιο, καθότι η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπορούσε να σας το στερήσει. Φανταστείτε το κρεμασμένο στη θέση της γραβάτας!

‘Εχει και καρφίτσα, για το πέτο…)

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Εν τω μεταξύ, ενόσω ο τενεκεδένιος (υποθέτουμε ότι) σχεδιάζει τις δηλώσεις του μετά την παρασημοφόρησή του, οι διοργανωτές του συνεδρίου που θα τον τιμήσει έχουν σοβαρότερες έγνοιες. Σε μια έκθεση 100 σελίδων εν όψει του επερχόμενου ραντεβού μεθαύριο, σε κάποιο σημείο, οι αναλυτές του συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου σημειώνουν:

…Αν πιστέψει κανείς αυτά που λέγονται στις πρωτεύουσες των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, ο κόσμος μπαίνει σε μια καινούργια εποχή ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων….

Αμάν! Τι κακό μας βρήκε; Πως έγινε αυτό; Κυρ global leader τενεκεδένιε, πας που πας εκεί, κάνε κάτι και γι’ αυτό!!! Αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο, πες ένα απ’ τα αγαπημένα σου ανέκδοτα, που να ‘χει μέσα καμήλα, ουρά, σκυλιά – πες κάτι τέλος πάντων!

(φωτογραφία: Μήπως περιμένουν τον Μεσσία; Τον global ηγέτη;

Έρχεται!!!)

Κυριακή 27 Γενάρη. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη σερβία γίνονται κάθε Σάββατο – καμμία συνεννόηση με τα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα»! Αλλά και τίποτα ύποπτο: τα Σάββατο πολύς κόσμος δεν δουλεύει. Οι διαδηλωτές, σε διάφορες πόλεις, φωνάζουν υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, του πλουραλισμού των media, και της ακεραιότητας του δικαστικού συστήματος – και ζητούν την παραίτηση του σέρβου προέδρου Vucic, της πρωθ. Ana Brnabic, και της κυβέρνησής τους. Έχουν συμπληρώσει κάτι περισσότερο από 2 μηνες (ξεκίνησαν στις 23 Νοέμβρη), χωρίς αξιοσημείωτες εντάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ρουτίνα υπέρ μιας πιο δυτικού τύπου δημοκρατίας (όπως μπορεί να φαντάζεται κάποιος βαλκάνιος τον «δυτικό τύπο δημοκρατίας»…) – αλλά έτσι θα κινδύνευε να χάσει απ’ τον ορίζοντά του μια κάποια τάση.

Δεν έχουμε στοιχεία να αμφισβητήσουμε τις βαθιά πολιτικά προσοδικές δομές του σερβικού καθεστώτος – το αντίθετο! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχει αυτό το ριψοκίνδυνο (για ένα καθεστώς που διαθέτει, σαν προσόν, μόνο την γεωγραφική του θέση) «παιχνίδι» του πατάω σε δύο βάρκες: με το ένα πόδι στην ευρώπη και στην Ουάσιγκτον, με το άλλο στην Μόσχα. Πιο λιανά: Η κυβέρνηση του Vucic δεν θέλει (έτσι λέει) ένταξη στο νατο· θέλει μια συνεργασία μαζί του μόνο ως το σημείο να εκσυγχρονίσει τον στρατό της. Έχοντας ανοικτά «εθνικά ζητήματα» στη βοσνία και στο κόσοβο, αυτός ο γεωπολιτικός ερμαφροδιτισμός θα μπορούσε να είναι είτε «εθνική σοφία» (καλά στηριγμένη στο ανάλογο πολιτικό προσωπικό), είτε ο συνηθισμένος καιροσκοπισμός του «βλέπουμε και κάνουμε». Δεν ξέρουμε τι απ’ τα δύο – και μάλλον κανείς δεν ξέρει. Αυτά τα δείχνει η νεκροψία…

Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές δεν παίρνουν θέση υπέρ του νατο (και πολύ καλά κάνουν) – αλλά στην αναμπουμπούλα και ο λύκος χαίρεται. Ή μπορεί να χαρεί – αν χρειαστεί.

Κατά την γνώμη μας δεν είναι πια καθόλου η εποχή του «αυθορμητισμού» και του «δίκιου» του. Κάποτε ίσως ήταν – όχι πια. Ή υπάρχει συγκροτημένη πολιτική οργάνωση (συμβουλιακή; ναι – θα ήταν εξαιρετικό, παρά τις δυσκολίες) που διαμορφώνει τους όρους της δράσης και είναι υπόλογη γι’ αυτούς τους όρους και την συνακόλουθη δράση· ή τον «αυθορμητισμό» τον τρώει για πρωϊνό του ο κάθε «αόρατος» καλά οργανωμένος επιτήδειος μηχανισμός, «αγνώστων λοιπών στοιχείων»…

Oh yes! Το κεφάλαιο εκτός απ’ το «Κεφάλαιο» μελέτησε και άλλα!…

(Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει στην πολιτική ευθυκρισία του “αυθόρμητου των μαζών” πιστεύει και στον μπάτμαν!)

Σάββατο 30 Ιούνη. Καθώς κρίσιμες κρατικές μεθοδεύσεις εξελίσσονται γρήγορα (και πάντως γρηγορότερα απ’ ότι η νωθρή κατανάλωση ειδήσεων μπορεί να καταλάβει) γίνεται (σ’ εμάς) ξεκάθαρο ότι κανείς πια δεν τις προσέχει. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν ενδιαφέρεται καν και καν.

Η νέα ακροδεξιά ιταλική κυβέρνηση κάνει μια «στροφή», την οποία δεν κρύβει. Την διακήρυξε στο κυβερνητικό της πρόγραμμα: η Ουάσιγκτον είναι (δήλωσε ο νέος πρωθ. Giuseppe Conte στο κοινοβούλιο) ο προνομιακός σύμμαχος της Ρώμης.

Τι σημαίνει και τι αφορά αυτή η «προνομιακή» αμερικανο-ιταλική συμμαχία; Την Μεσόγειο, και την βόρεια Αφρική. Τα προηγούμενα χρόνια ο ιταλικός ιμπεριαλισμός «έχασε έδαφος» έναντι του γαλλικού (κυρίως στη λιβύη αλλά και στην υποσαχάρια Αφρική), το οποίο η νέα κυβερνοακροδεξιά της Ρώμης σκοπεύει να ανακτήσει. Και ο μόνος (ή ο πιο εύκολος) τρόπος είναι να προσκοληθεί στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό· ή, τουλάχιστον, στα σχέδιά του για την Μεσόγειο και την Αφρική. Κατά τον Conte η Μεσόγειος είναι «κεντρικό τμήμα ενός ενιαίου υδάτινου πεδίου που ξεκινάει δυτικά απ’ τον Ατλαντικό και φτάνει ανατολικά μέχρι τον Ινδικό». Καθόλου συμπτωματικά σ’ αυτόν τον «χάρτη» η ιταλική χερσόνησος βρίσκεται στο κέντρο…

(φωτογραφία: ο Conte με τον γ.γ. του νατο Stoltenberg, στη Ρώμη, στις 11 Ιούνη…)

Δευτέρα 16 Απρίλη. Σήμερα θα πρέπει να είναι μια μέρα μεγάλου εθνικού πένθους. Κι ίσως μια μέρα δεν φτάνει· μια βδομάδα τουλάχιστον θα χρειαζόταν για να κλάψει το ελλαδιστάν με μαύρο δάκρυ. Δεν χάθηκε ένα mirage (θαύμα). Χάνονται όλα τα θαύματα μαζί! Αυτός ο παλιομπίπ γ.γ. του παλιομπίπ νατο, ο αχώνευτος Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι «το νατο δεν ανακατεύεται στις διαφορές σε κάποια ζητήματα ανάμεσα στην τουρκία και στην ελλάδα»!!! Και ότι «καλό θα ήταν να τις λύσουν μεταξύ τους»!!!

Αλί και τρισαλί!!! Σκίστε τις πλεξούδες σας πατριώτες: το παλιομπίπ νατο (εμ, βέβαια, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός είναι, τι να περιμένεις από δαύτον;) δεν είναι υπέρ των «ελληνικών δικαίων»!!! Κι αν δεν είναι το παλιομπίπ νατο δίπλα στον ελλαδιστάν, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ούτε οι παλιομπίπ ηπα, ούτε οι λοιπές παλιομπίπ μιλιταριστικές δυνάμεις που το συναποτελούν…

Έμεινε μόνος του ο άξονας των «εθνικών δικαίων» του ελλαδιστάν, μέσ’ τη μέση της νο 2 πιο «ταραγμένης» περιοχής του κόσμου (η νο 1 εξακολουθεί να είναι η ανατολική Ασία / Ειρηνικός, μην σας παραμυθιάζει η τωρινή κάλμα…), και πάνω στον άξονα μόνη της η «αιώνια εθνική ψυχή»! Σαν κερασάκι, στην κορυφή, κάθεται η θεία Λίτσα· ανεμίζει, ψυχανεμίζεται, και παριστάνει την “σταθερότητα”… Τι να το κάνεις πια; Χωρίς εναλλακτική… Ποια πόρτα να κτυπήσει, που να κλαφτεί, που να ζητήσει το δίκιο της; Στην Μόσχα; Την έχει καπαρώσει κι αυτήν αυτός ο παλιομπίπ «σουλτάνος»… Στο Πεκίνο; Έχουν σοβαρότερες δουλειές αυτοί… Στο Καράκας; Άστο να πάει στο γεροδιάβολο…

Που είναι εκείνα τα μεγαλεία, όταν πάταγε η ελληνική πολιτική σκηνή τα ακριβά πατώματα εδώ κι εκεί και (νόμιζε ότι) έτριζε η ευρώπη και το σύμπαν ολόκληρο; Που είναι η «λίστα Τσίπρα» στην ιταλία; Που είναι οι podemos στην ισπανία; Που είναι η προστάτζα που έδινε ο Πουτινάκος στον καπετάν Παναγιώτη, μαζί με (δώρο;) τον σωλήνα με το γκάζι, να το συσκευάσει το αέριο σε κοφτές πορδίτσες και να τινάξει (ο καπετάν και τα παλληκάρια του) την ευρώπη ολόκληρη; Πούναι ο Γιάνης που τα μαρμαρώνια αλώνια τα έκανε αμμουδιές μόνο με το βλέμμα; Αααααχ και βααχ! Πάμε πίσω, στο ένδοξο παρελθόν: «μοναχή τον δρόμο πήρες, εξανάλθες μοναχή, δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή»…

Κοίτα να δεις! Και ήταν τόσο σίγουρο ότι το ελλαδιστάν είναι η «χρυσή βίδα» του πλανήτη (το ξέρετε το ανέκδοτο, έτσι δεν είναι;) και ότι έχει τόσο πολύ δίκιο (για την ακρίβεια: είναι το μόνο κράτος που έχει μόνιμα δίκιο, και μάλιστα απεριόριστα πολύ…) ώστε άλλοι θέλοντας κι άλλοι μη θέλοντας θα αναγκάζονταν να… Αλλά φευ, όχι! Το παλιομπίπ νατο λέει «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Με την τουρκία!!! Και τα δυο παληκάρια μας τι θα απογίνουν ωρέ; Και η αοζ μας; Και τα κυπριακά οικόπεδά μας;

Μωρέ να σου πω τι τους χρειάζεται όλων αυτών των ανθελλήνων. Μια ΕΞΟΔΟΣ τους χρειάζεται! Έξοδος απ’ το νατο, την ε.ε., την ευρωζώνη, τον οηε, το ηλιακό σύστημα, τα πάντα. Έξοδος! Να μείνουν μόνοι τους! Να δούνε πόσα απίδια βάζει ο σάκος!!!Να παρακαλάνε να γυρίσουμε κι εμείς ντιπ!!!

Που είχαμε μείνει; Στην “υψηλή γεωπολιτική αξία” του ελληνικού οικοπέδου είχαμε μείνει, έτσι δεν είναι; Σωστά….

(Πάντως μια οριστική και όχι “σου κρατάω μούτρα” έξοδο απ’ το νατο, την στηρίζουμε ανεπιφύλακτα. Μαζί με την “επίλυση” ΟΛΩΝ των “διαφορών” με ΟΛΑ τα γειτονικά κράτη, ακόμα και με “παραχωρήσεις”…

Για να το πούμε μ’ έναν άλλο τρόπο, να το καταλάβουν και κάποιοι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής με ιδιαίτερες γνώσεις: η συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ τέτοια εποχή πριν 100 χρόνια ήταν μεγαλοφυής απ’ την μεριά των μπολσεβίκων γενικά και ειδικά του Λένιν. Ακόμα κι αν η επανάσταση στη ρωσία είχε άλλα 100 προβλήματα… Παραμένει πηγή έμπνευσης…… Όχι;

Μην μας πει κανείς κρυφοπατριώτης ότι «η ρωσία είχε εδαφικά περιθώρια…» Έτσι κι αλλιώς οι «εδαφικές» και μη εδαφικές «διαφορές» του ελλαδιστάν με όλους σχεδόν τους γύρω είναι στοιχεία της ελληνικής εθνικής παράνοιας, και μόνον αυτής! Θεία Λίτσα φάση…)