Tag: μακεδονία

Σάββατο 31 Μάρτη. Έχει το ενδιαφέρον του (καθαρά από σκηνοθετική άποψη…) ότι ο βασικός “δημόσιος” διαχειριστής των ελληνικών ιμπεριαλιστικών και παρανοϊκών απαιτήσεων απέναντι στη δημοκρατία της μακεδονίας, ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, εμφανίζεται να δηλώνει ένα είδος «αισιοδοξίας» ενώ έχει καταλάβει ότι πέρα απ’ την ευγένεια στις διατυπώσεις η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση των Σκοπίων δεν πρόκειται να φάει ούτε τους ελληνικούς ελιγμούς ούτε την ελληνική απαίτηση για «αλλαγή συντάγματος».

Ας πούμε: με το πιο αθώο ύφος του κόσμου, το ελληνικό κράτος / παρακράτος απαιτεί το καινούργιο όνομα να είναι «για όλες τις χρήσεις». Να χρησιμοποιείται όχι μόνο σαν διεθνές αλλά και εσωτερικά στη δημοκρατία της μακεδονίας. Με άλλα λόγια να αλλάξει και το όνομα, και την εθνικότητα, και τον χαρακτηρισμό της γλώσσας… Αυτό είναι, απλά, η απαίτηση για αλλαγή του μακεδονικού συντάγματος διατυπωμένη με άλλο τρόπο…

Και ποιος τα λέει αυτά; Ο εκπρόσωπος ενός κράτους που έχει άλλο όνομα για διεθνή χρήση και άλλο για εσωτερική! Ως γνωστόν, διεθνώς, το κράτος λέγεται “Γραικία», και ο πληθυσμός «Γραικοί». (Έχει κι άλλα ονόματα, αλλά το κατατεθειμένο στον οηε είναι αυτό). Αυτός ήταν ο «εθνικός χαρακτηρισμός» αρκετών το 1821, εκτός αν ο Διάκος και το «εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω» ήταν άλλης εθνικότητας… Στην πραγματικότητα μάλιστα το «έλληνες» και το «ελλάδα» επιλέχτηκε για εσωτερική χρήση για καθαρά ιδεολογικούς λόγους απ’ την ιδεολογική ελίτ του καινούργιου κράτους στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου: για να καλλιεργηθεί η ιδέα της «ιστορικής συνέχειας» με τις ένδοξες πόλεις – κράτη του 4^ου π.χ. αιώνα… Διαφορετικά εδώ έμεναν Γραικοί, Αρβανίτες, Βλάχοι, Τούρκοι, Εβραίοι, Αρμένηδες…

Θα έχει την πλάκα του να γυρίσει κάποια στιγμή ο μακεδόνας υπ.εξ. στον έλληνα ογκόλιθο και να του πει Ρε συ, δεν αφήνετε τις απαιτήσεις και τις πονηρές υποδείξεις; Γιατί δεν αλλάζετε κι εσείς το σύνταγμά σας να χρησιμοποιείτε και στο εσωτερικό σας το «γρεκία» και το «γρεκοί»; GR δεν είσαστε;

Ε;

Πέμπτη 29 Μάρτη. … Διαπραγματευόμαστε με αίσθημα εθνικής ευθύνης και με στόχο να πετύχουμε μια λύση που θα διασφαλίζει την ιστορία και τη κληρονομιά μας και ταυτόχρονα θα ακυρώνει κάθε αλυτρωτισμό από την άλλη πλευρά… Θέλουμε μια λύση που θα αντέξει στο χρόνο και όχι μια λύση που θα διακινδυνεύει να καταρρεύσει πολύ σύντομα, γι’ αυτό και βάλαμε ως προϋπόθεση μεταξύ άλλων και την αλλαγή του Συντάγματος της γείτονος… Θα κάνουμε όχι αυτό που ορίζει το κομματικό συμφέρον αλλά αυτό που ορίζει το εθνικό συμφέρον…

Τάδε έφη ψόφιος κοριός στο “11o περιφερειακό συνέδριο για την ανάπτυξη” (της κεντρικής μακεδονίας). Ανάβουμε πυροτεχνήματα: A μπράβο – θεία Λίτσα!!! Για την ακρίβεια: α μπράβο εσύ, το λαμπρό, εντυπωσιακό, φλύαρο, αριστερόστροφο ολόγραμμα της θείας Λίτσας, που πληρώνεσαι για πρωθυπουργός! Α μπράβο!!! Πες τα!!!!

Διότι αν δεν θέλεις να αλλάξεις το σύνταγμα (και γιατί όχι; τα φώτα!) της “γείτονος”, τίνος το σύνταγμα θα ήθελες να αλλάξεις; Δεν υπάρχει άλλο πρόχειρο! Και – για να μην ξεχνιόμαστε – αν εμφανιστείς στο πόπολο του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και πεις Τι ζητήσαμε; Να αλλάξουν σύνταγμα τους ζητήσαμε! Κι αυτοί αρνούνται! Λες και τους είπαμε να σκάψουνε! – αν τα πεις αυτά στο πόπολο, αυτό θα σε αποθεώσει! Αφού νομίζει ότι το σύνταγμα είναι πλατεία…

Κατά τα άλλα, όλοι οι οπαδοί και οι κολαούζοι των φαιορόζ βιτρινών του ελληνικού βαθέος κράτους, καλό θα ήταν να ψάξουν και να βρουν αν υπάρχει άλλη περίπτωση (παγκόσμια) που ένα κράτος απαίτησε την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου… “για να διασφαλίσει την ιστορία του”…

Αν βρουν και πόσο “εθνικό συμφέρον” του ελλαδιστάν είναι η συνταγματική αποικιοποίηση του κράτους της μακεδονίας, θα έχουν κερδίσει το τζακ ποτ. Διότι, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί η Άγκυρα , ακολουθώντας αυτό το “εθνικά συμφέρον παράδειγμα”, να ζητήσει αλλαγές μεθαύριο στο ελληνικό σύνταγμα (όλο και κάτι αλυτρωτικό θα περιλαμβάνει, έτσι δεν είναι;). Και τότε, αυτοί οι οπαδοί και κολαούζοι, θα πρέπει να σφίξουν το χέρι του καθεστώτος Ερντογάν: μια συνταγματική αλλαγή θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού – αλλά οι ντόπιοι πολιτικοί όλο στις αναβολές είναι…

(φωτογραφία: Όσο εχθρικοί κι αν είμαστε στην προσωποποίηση της εξουσίας, δεν αντέχουμε να αποφύγουμε την ερώτηση: Πόσο ντενεκές μπορεί να είναι ο καθε φορά εκπρόσωπος του ελληνικού βαθέος κράτους;

Ξέρουμε, βέβαια, την απάντηση: όσο ακριβώς χρειάζεται!)

Πέμπτη 29 Μάρτη. Αφού ο εξοχότατος πρωθυπουργός επιμένει δεν έχουμε λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Προφανώς το γκουβέρνο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι απαιτώντας κάτι που είναι “ανήθικο και παράνομο” (η διεθνής νομοθεσία προστατεύει τα συντάγματα των κρατών από έξωθεν “πιέσεις” – διαβάστε προσεκτικά το Sarajevo .pdf 126b, όσες / όσοι το έχετε) θα βουλιάζει τις όποιες «διαπραγματεύσεις» – αλλά με τρόπο που το εθνικό πόπολο θα το αποθεώσει σαν «πατριώτη»! Μπορεί το “blame game” να έχει αποτύχει διεθνώς. Αλλά άμα δεν ξέρεις άλλο “game” συνεχίζεις να το παίζεις περιμένοντας, έστω, το ζεστό χειροκρότημα των εθνοπαραφρόνων σου.

Τι σημασία έχει που κανείς στον πλανήτη δεν υποστηρίζει την «αλλαγή συντάγματος» σαν απαίτηση άλλου κράτους; Τι σημασία έχει που τα λεγόμενα του εξοχότατου είναι ήδη απαντημένα όχι μόνο απ’ την τωρινή κυβέρνηση της δημοκρατίας της μακεδονίας αλλά και από διεθνείς οργανισμούς (που, π.χ., έχουν αναγνωρίσει ήδη την «μακεδονική γλωσσα»), ε; Τι σημασία έχει, τέλος, που ο εξοχότατος κορδώνεται επί σκηνής σαν «ηγέτης» ενώ παντού εκτός της εθνικής σκηνής όλοι καταλαβαίνουν ότι κι αυτός, όπως οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι, είναι απλά οι φτηνές μαριονέτες ενός failed state;

Καμία σημασία δεν έχει. Νάσαι πρώτος στο χωριό σου· αυτή είναι η κινητήρια ιδέα. Όμως η αλήθεια είναι πως είναι πια τόσο εξαρτημένος («πολιτικός πρεζάκιας» σα να λέμε…) απ’ τα μαφιόζικα κυκλώματα του βαθέος κράτους ώστε ούτε για κοινοτάρχης στα Άνω Τζούτζουλα της Μάλτας δεν θα έκανε…

Καμμία λύπηση. Εδώ καλοπληρώνεται…

Πέμπτη 29 Μάρτη. Μπροστά σ’ αυτά που διακηρύσσει το ντόπιο εθνικιστικό γκουβέρνο, τα λεγόμενα των καθεστωτικών της δημοκρατίας της μακεδονίας είναι όαση λογικής και ιστορικής ακρίβειας.

Είμαστε μακεδόνες που μιλάνε την μακεδονική γλώσσα είπε ανάμεσα σε άλλα ο υπ.εξ. Dimitrov σε τηλεοπτική συνέντευξή του. Επιπλέον θύμισε ότι δέχεται ένα επίθετο αυτοκόλλητο στο επίσημο όνομα (για διεθνή χρήση), όχι ενιαίο και όχι «αμετάφραστο», για να υπάρχει διαχωρισμός από την περιοχή Μακεδονία της Ελλάδας και όχι για την παραμόρφωση της μακεδονικής γλώσσας, του λαού και του κράτους.

Σωστά – και πολύ είναι! Αλλά τα ελληνικά αφεντικά αυτήν την παραμόρφωση επιδιώκουν! Κιαν δεν μπορούν να την πετύχουν (όπως συμβαίνει πια) θέλουν τουλάχιστον να έχουν εξασφαλίσει ότι τα κουκιά τους πιστεύουν ότι προσπαθούν (υπέρ της παραμόρφωσης). Γιατί δεν σε εκλέγει ούτε σε πληρώνει η λογική ή η ιστορική ακρίβεια!!! Ο μικροαστισμός ψηφίζει!

(Η θεία Λίτσα έχει πέσει σε κάτι σαν πασχαλινή νάρκη. Κουράστηκε προσωρινά, μάλλον, απ’ το ανέβα / κατέβα στα κεραμίδια. Άκουσε και τον ψεκασμένο που πρόταξε τα στήθη του, και χαλάρωσε για λίγο. Χάρηκε ακόμα περισσότερο όταν έμαθε ότι άλλος λατρεμένος της, ο ογκόλιθος, παρουσίασε χτες το βιβλίο ενός φασίστα στο οποίο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι γείτονές μας, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι πολιτικά νήπια λόγω παιδείας, ολοκληρωτικής θητείας και ιδεολογήματος. “Αυτό λέω!” θριαμβολόγησε. “Είναι μπέμπης!!!” Τι να της πεις τώρα; Ότι είναι 27 χρονών και λέγεται Παναγιώτης;

“Ξυπνήστε με όταν έρθει η ώρα” είπε όταν σωριάστηκε στον καναπέ. Ποια “ώρα”; Όλοι στη γειτονιά συμφωνούν ότι πρόκειται για παγίδα. Και ότι η θεία Λίτσα έχει εσωτερικό αυτορρυθμιζόμενο εθνικό ελατήριο, όποτε θα πεταχτεί μόνη της· βρίζοντάς μας, φυσικά, που δεν την ξυπνήσαμε ενώ είχε “έρθει η ώρα”.

Πρέπει να παίζει ασύρματη επικοινωνία με το υπ.εξ. και το υπ.αμ. Αλλά κανείς δεν θέλει να ψάξει την θεία Λίτσα για κρυφά τσιπάκια· γιατί κανείς δεν είναι σίγουρος ότι πράγματι κοιμάται και δεν κοροϊδεύει. Όπως επίσης κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν διαθέτει κβαντική επικοινωνία με το πατριωτικό πανελλήνιο… Ή, όπως σχολίασε ο ίδιος ο Παναγιώτης, ότι δεν είναι μια κβαντική παραμόρφωση του συμπαντικού χωροχρόνου.

Κατά τα άλλα είναι γνωστό ότι η θεία Λίτσα βρίσκεται σε μόνιμη υπνοβασία…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Η συνταγή η πονηρή πάει ως εξής. Πρώτα βρίσκουμε ένα τοπικό επίρρημα. Ας πούμε το “πάνω”. Ύστερα το διαφημίζουμε ως κατάλληλο ταίρι του “ονόματος” (του αβάπτιστου), σε στυλ “Άνω Μακεδονία”. Μετά το μεταφράζουμε στα σλαβικά: gorna. Μετά πάμε και το κολλάμε στο όνομα που προσδιορίζει, το οποίο είναι επίσης στα σλαβικά, αφαιρώντας το ενδιάμεσο κενό: GornaMacedonija (: ΓκόρναΜατσεντόνιγια). Στο τέλος υποστέλουμε το κεφαλαίο του αρχικού ονόματος, κι έτσι έχουμε ένα καινούργιο όνομα: Γκορναματσεντόνιγια. Με καινούργια αρχικά κράτους και κατάληξη στις ιντερνετικές διευθύνσεις: gm…

Ας το δοκιμάσουμε σε άλλη περίπτωση. Ας πούμε έχουμε την έκφραση «ο κύριος Αλέξης» που μπορεί να γίνει «κυρ Αλέξης». Την κάνουμε διαδοχικά μία λέξη (κυρΑλέξης), αλλάζουμε τα κεφαλαία (Κυραλέξης) και έτσι έχουμε ένα όνομα εντελώς καινούργιο, που (απο καθαρά πολιτική άποψη…) είναι τόσο «δεξιό» σαν όνομα όσο και το Κυριάκος (μιλώντας συμβολικά πάντα…), το οποίο μπορεί να προέκυψε απ’ το προϊστορικό «ο κύριος Άκος»…

Μακριά απ’ τις πολλές πολλές φωταψίες και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, το ελληνικό κράτος (δια των λαμπρών φαιορόζ εκπροσώπων του) «διαπραγματεύεται» – το όνομα. Κυρίως προσπαθεί να βρει ένα καινούργιο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στον ιστορικό βαλκανικό ιμπεριαλισμό του, τους σημερινούς διεθνείς και περιφερειακούς συσχετισμούς, και την εσωτερική κατανάλωση. Κι αυτό γίνεται με τους χοντροκομμένους γραμματικούς σαλτιμπακισμούς που περιγράψαμε στην αρχή: πως να φτιάξεις ένα «καινούργιο όνομα» που να μοιάζει σαν «σύνθετο», αλλά να είναι ένα εντελώς διαφορετικό όνομα. Σα να είσαι grand chef…

Το οποίο μαγειρεμένο πιάτο, ύστερα (αν είναι δυνατόν!) έχεις την απαίτηση να γίνει και όνομα «εθνικής ταυτότητας»: η «γκορνοματσεντόνιγια» κατοικείται από «γκορνοματσεντονίγιες»…

Υπάρχει περίπτωση να «πιάσουν» τέτοια ελεεινά κόλπα; Ούτε μία στο εκατομμύριο!!!

(φωτογραφία: Σου’χω φτιάξει ένα ονοματάκι!!! Να γλείφεις και τα δάκτυλά σου!!)

Κυριακή 25 Μάρτη. Είναι προφανές ότι αυτό το πράγμα, που στην ελλάδα λέγεται “διαπραγματευτική τακτική”, έχει βγει κατευθείαν απ’ το μυαλό της θείας Λίτσας. Η θεία Λίτσα δεν είναι ένας απλά άρρωστος, καμμένος (με την έννοια του υπ.αμ…) άνθρωπος. Η θεία Λίτσα είναι Ιδέα!!! Και σαν τέτοια βρίσκεται παντού. Τόσο στα υπουργεία όσο και στους “απλούς ανθρώπους”… Ιδέα “εθνική”, ιδέα άρρωστη και καμμένη, αλλά πάντως Μεγάλη…

Απ’ την μια μεριά θα έπρεπε να απορεί κανείς που το μυαλό της θείας Λίτσας παθαίνει τέτοια “αυτοσυγκράτηση” και δεν επιμένει σε κάποιο πιο τολμηρό “σύνθετο όνομα”, όπως για παράδειγμα το Φτουσκουλικομερμηγκοματσεντονότρυπα!… Απ’ την άλλη πρέπει να αναγνωρίσει το θράσος (του μυαλού της σαν Ιδέα). Ο ψόφιος κοριός, για παράδειγμα, επιμένει: δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μας· εμείς μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς “συμφωνία για το όνομα”… Τι πίνει το γκουβέρνο όταν μοιράζει προβλήματα; Ποιος το “φτιάχνει”;

Αν επιμείνουμε για λίγη παραπάνω εμβάθυνση, το πράγμα αναβλύζει μόνο του: οι “γκορνοματσεντονίγιες” είναι, προφανώς, ένας “καινούργιος λαός”, μια “καινούργια εθνότητα”, με χρονολογία άφιξης στον πλανήτη Γη το 2018 μετά χριστόν· άρα χωρίς ιστορία. Και προφανώς χωρίς καμία σχέση όχι με τον μεγΑλέκο αλλά καν και καν με την βαλκανική ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα. Την εξέγερση του Ίλιντεν, για παράδειγμα… Ο ψόφιος κοριός, υπηρετώντας με συνέπεια το πόστο της κεντρικής βιτρίνας του ελληνικού βαθέος κράτους, ονειρεύεται ακριβώς όπως η θεία Λίτσα: ότι οι “γείτονες” δεν έχουν ούτε το σύνταγμα που τους αρμόζει ούτε ιστορία. Ότι είναι μια “μάζα” που μπορεί να της δώσει ό,τι σχήμα θέλει…

Υπάρχει περίπτωση να “πείσουν” αυτά οποιονδήποτε που δεν είναι θεία Λίτσα;

(Μπορεί να κάνουμε λάθος έτσι καχύποπτοι που είμαστε, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι ο δεξιά, ο μακεδόνας υπ.εξ. Dimitrov, έχει το νου του στο κουμπί του σακακιού του αριστερά, που δείχνει κάπως να ζορίζεται… Φοβιτσιάρηδες αυτοί οι «γκορνοματσεντονίγιοι»!)

Κυριακή 25 Μάρτη. Το υπουργείο εξωτερικών της θείας Λίτσας (και προφανώς όλο το γκουβέρνο) σχεδίαζε (στο βαθμό που μπορεί να σχεδιάσει…) μια τακτική ελιγμών που θα έβγαζε την κυβέρνηση των Σκοπίων στη σέντρα σαν υπαίτια της “αποτυχίας της διαπραγμάτευσης”: αυτό το οι άλλοι φταίνε, η αθάνατη ελληνική “εθνική γραμμή”, έχει ποτίσει ως το μεδούλι κυβερνήτες και κυβερνώμενους ώστε είναι αδιανόητο οτιδήποτε άλλο.

Όμως φαίνεται ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει. Πρώτον επειδή οι πάντες στο ηλιακό σύστημα έχουν καταλάβει το πόσο απατεώνες είναι οι έλληνες καθεστωτικοί. Και δεύτερον επειδή το πρόβλημα ΔΕΝ το έχει η δημοκρατία της μακεδονίας: είναι αναγνωρισμένη από καμιά 140 κράτη του πλανήτη με το συνταγματικό της όνομα. Το πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν, που παριστάνει την “τάπα” που εμποδίζει την “ένταξη” της δημοκρατίας της μακεδονίας εδώ ή εκεί με αυτό το συνταγματικό όνομα, παίζοντας με τις λέξεις. Το πρόβλημα, λέμε, το έχει ο επίδοξος νταβάς που όλοι τον κοιτάνε κουνώντας το κεφάλι τους…

Ενόσω η ελληνική τακτική του “σε κατηγορώ ως υπεύθυνο” δεν πιάνει, κι ενώ (θεωρούμε ότι) δεν έχει εγκαταλειφθεί οριστικά, ίσως παραφυλάει να αρπάξει κάποια ευκαιρία, μοιάζει σα να υπάρχει μια “εναλλακτική”: κάτι που θα μπορεί να σερβιριστεί στο εσωτερικό σαν “ρεαλιστικός εθνικισμός”, δηλαδή και λίγο “μακ” να υπάρχει δεν πειράζει, γιατί εμείς σημαδεύουμε ψηλά, στο σύνταγμά τους… Αυτό το “κάτι” δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι πραγματική συμφωνία· θα μπορούσε όμως να είναι κάτι παρελκυστικό, κάτι που να μοιάζει με ελληνικό δημόσιο έργο, με “work in progress σε εθνική οδό”, νάχει να λέει το φαιορόζ γκουβέρνο, χωρίς να πολυκινδυνεύει απ’ τα εθνικιστικά φίδια που εκτρέφει στον κόρφο του.

Και τα Σκόπια; Έτσι κι αλλιώς μπορούν να μπουν και στο νατο και στην ε.ε. με το «προσωρινό» όνομα, αυτό το «(πρώην γιουγκοσλαβική) δημοκρατία της μακεδονίας» – η Αθήνα δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό… Θα την βόλευε μάλλον, εφόσον αναβάλλει επ’ αόριστο οτιδήποτε, αφήνοντας την θεία Λίτσα στην αιώνια φόρμα της.

Εκτός αν έχουν στραβώσει κάποιοι τόσο πολύ με την νταραβεριτζίδικη Αθήνα και αποφασίσουν ότι «αυτό είναι διμερές πρόβλημα» και δεν μας αφορά πλέον… (Για το «κυπριακό» μισολέγεται πλέον…)

Σάββατο 24 Μάρτη. Η θεία Λίτσα ανεβαίνει στα κεραμίδια. “Δεν-θα-μου-το-πάααρεεεετεεεεεε!!!!” ορύεται μέσα στην άγρια νύχτα, και της απαντάνε τα σκυλιά της γειτονιάς σκούζοντας σα λύκοι. Εννοεί “το όνομα”. Το “όνομα του μπέμπη”. Του κατά την γνώμη της αβάπτιστου Παναγιώτη. Είναι τραγωδία, αλλά όσο εθνική κι αν την θεωρήσει κανείς δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη τραγωδία!

Η γειτονιά έχει φρικάρει. Όχι “πολιτικά”. Αισθητικά. Ξυπνάνε αγριεμένοι οι άνθρωποι, και πιάνουν τις σφεντόνες, να ρίξουν κάτω την θεία Λίτσα, μπας και ηρεμήσουν και ξανακοιμηθούν. Τελικά τόβαλαν κάτω το προηγούμενο Σαββατοκύρικο, το είδαν απο ‘δω, το είδαν από ‘κει, και προς το παρόν κατέληξαν στα εξής:

Α) Να πείσουν την θεία Λίτσα ότι θα λέγεται (το αβάπτιστο) Γκορνάπανος (αμετάφραστο· στα ελληνικά, πάντως, “ανώπανος”). Ο υπολογισμός είναι ότι δεν θα το δεχτεί σαν όνομα αλλά σαν βρισιά (το πιάνετε υποθέτουμε το υπονοούμενο· κι αν όχι, δεν θα εκτεθεί η ασταμάτητη μηχανή για χάρη σας!)

Β) Να την διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει πάντα διαθέσιμη σφραγίδα “δεν αναγνωρίζεται απ’ την θεία Λίτσα” για να την πατάει σε οτιδήποτε θεωρεί ότι “ονοματολογικά” (ή και “οντολογικά”) δεν της κάνει.

Γ) Να μπουν αισθητήρες στο δωμάτιο της θείας Λίτσας (καινούργια κόλπα, μοντέρνα!) κι όταν αρχίζει να βλέπει εφιάλτες με το “όνομά του” και να χτυπιέται με το στρώμα, πριν σηκωθεί, να ξεκινάει μουσική Bregovic, απ’ τον «καιρό των τσιγγάνων»· κάτι σαν ελληνοσερβική φιλία σε σπρέι! (Μπας και γλυτώσουμε τα κεραμίδια και τα αλιχτίσματα των σκύλων…).

Δ) Να ειδοποιηθεί η ενορία για κάθε ενδεχόμενο (π.χ. αγιασμού…)

(Ααααχχχχχ! Γιατί μωρέ την ανάβετε παλιογουρούνια κρατιστές την θεία Λίτσα; Μια χαρά δεν ήταν στην κοσμάρα της;)