Tag: μακεδονία

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 2

Παρασκευή 22 Γενάρη. Συνεχίζουμε με τα αποσπάσματα απ’ τα «μυστικά του βούρκου»:

… Μέχρι το 1946 ο κύριος σύμμαχος της Aθήνας ήταν η βρετανία, με τις ηπα να περιορίζονται στην παροχή οικονομικής βοήθειας και πολιτικής στήριξης στο Λονδίνο κάθε φορά που οξύνονταν οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με τους ρώσους. Εξάλλου, οι ηπα μέχρι τον β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πολιτική που να αφορά στα βαλκάνια και την ανατολική μεσόγειο. Όμως το γεγονός ότι η λήξη του πολέμου βρήκε την βρετανία τυπικά νικήτρια, αλλά την βρετανική αυτοκρατορία διαλυμένη και την ισχύ του βρετανικού κράτους σε επικίνδυνο βαθμό καταρρακωμένη, δημιουργούσε για τις ηπα τις συνθήκες ν’ αναλάβουν αυτές την ηγεμονία στη συμμαχία του δυτικού κόσμου. Η αμερικάνικη σχέση με τις ελληνικές εξελίξεις άλλαξε κι έγινε περισσότερο δραστική και παρεμβατική μετά την κρίση των Στενών του 1946.

Τον Αύγουστο του 1946 η εσσδ επιχείρησε ν’ ανατρέψει τη συνθήκη του Μωντρέ και απαίτησε από την τουρκική κυβέρνηση, που ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, να παραχωρήσει το δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τα Στενά στα σοβιετικά πολεμικά πλοία, ώστε να μπορούν να περνούν χωρίς περιορισμούς από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο. Ζήτησε επιπλέον τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης με αντικείμενο τον έλεγχο των Στενών. Για να ενισχύσει την πίεση της, ο σοβιετικός στόλος άρχισε ναυτικές ασκήσεις και ενισχύθηκαν τα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η τουρκία ζήτησε την δυτική βοήθεια και τον Οκτώβρη ο αμερικάνος πρόεδρος διέταξε την ανάπτυξη ισχυρής ναυτικής δύναμης στην περιοχή, ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εγγυήθηκαν την υπεράσπιση της τουρκίας. Μετά από αυτό, η εσσδ υποχώρησε, αλλά η κρίση έδωσε το έναυσμα της ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πρώην συμμάχους. Στον σχεδιασμό της αμερικάνικης στρατηγικής, ο ρόλος του ελληνικού και τουρκικού κράτους κρίθηκε εξαιρετικά κρίσιμος: «Έχουμε υπόψη δύο χώρες, τις οποίες είναι για εμάς θέμα υψίστης σημασίας να βοηθήσουμε: την τουρκία και την ελλάδα… Οι δύο αυτές χώρες μπορούν να αποβούν φυλάκια μεγάλης σημασίας και… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις βοηθήσουμε» εξηγούσε ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών στον βρετανό υπουργό άμυνας, τον Οκτώβρη του 1946. Χωρίς να αλλάξει κατ’ αρχήν ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ βρετανίας και ηπα, οι αμερικάνοι αύξησαν κατά πολύ την οικονομική βοήθεια και την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού. Αργότερα, όταν η βρετανία δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος της συμμαχίας και της στήριξης του ελληνικού κράτους, η αντικατάσταση της από τις ηπα ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Στις 21 Φλεβάρη 1947, η βρετανία ανακοίνωσε επίσημα ότι από 1ης Απρίλη θα διακόψει τη βοήθεια της προς την ελλάδα και την τουρκία, στις 3 Μάρτη η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε επίσημη αίτηση βοήθειας προς τις ηπα και στις 12 Μάρτη 1947 με προεδρικό διάγγελμα το αμερικάνικο κράτος διακήρυξε το σχέδιο, που έμεινε γνωστό ως «δόγμα Τρούμαν», στήριξης της ελλάδας και της τουρκίας…

… Ουσιαστικά, όλο το ελληνικό κατεστημένο δέχτηκε και καλοδέχτηκε την αμερικανική παρέμβαση, όχι μόνο επειδή έφερνε μαζί της άφθονη υλική βοήθεια, που παρείχε τα απαραίτητα για τη διάλυση της αριστεράς εμπλουτίζοντας χειροπιαστά τους στόχους της νομής του κράτους, αλλά (μακροπρόθεσμα πιο σημαντικό) και επειδή ήταν συμπαγής απόδειξη ότι η ελλάδα παρέμενε σημαντικός παράγοντας για τον «δυτικό κόσμο»… Ακόμη και μετά τον εμφύλιο οι έλληνες πολιτικοί, πλην της αριστεράς, επιδίωκαν να μένει πάντα πρώτης γραμμής η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το αμερικανικό, επειδή έφτιαχνε και συντηρούσε το υλικό πεδίο εξυπηρέτησης τόσο των φραξιονιστικών τους συμφερόντων (ως προς τη νομή του κράτους) όσο και των ιμπεριαλιστικών τους φιλοδοξιών (σε σχέση με τα βαλκανικά κράτη του «ανατολικού μπλοκ» σε περίπτωση ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου)…

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο τερματισμένο (με νίκη της «δύσης»), και το ελληνικό κράτος να οργανώνει τα δικά του αυτοτελή ιμπεριαλιστικά σχέδια επέκτασης προς βορρά (εναντίον του καινούργιου κράτους της μακεδονίας και του αλβανικού νότου) η Αθήνα διαπίστωσε, με οδυνηρή και ανομολόγητη έκπληξη, ότι ο βασικός της σύμμαχος (η Ουάσιγκτον) δεν ευνοούσε τα συγκεκριμένα σχέδιά της. Στην υπόλοιπη δεκαετία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στράφηκε προς τα ανατολικά, συγχρονιζόμενος με τα ευρύτερα σχέδια τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών αλλά και της στριμωγμένης (στα ’90s) Μόσχας (: αποσχιστικά αντάρτικα στον Καύκασο, με σημαντικότερο εκείνων των τσετσένων), για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Όμως κι αυτοί οι φονικοί σχεδιασμοί άλλαξαν ραγδαία στα τέλη των ‘90s – οπότε το ελληνικό κράτος / παρακράτος, τα εσωτερικά αφεντικά τους και η εσωτερική κοινωνική συμμαχία τους, μη έχοντας πια ιδιαίτερη γεωπολιτική χρησιμότητα να πουλήσουν, αφιερώθηκαν στη νομή των ευρωπαϊκών προσόδων και στην χρηματοπιστωτική ευδαιμονία…

Ακόμα και ως την πρόσφατη διαχείριση της ελληνικής «κρίσης», τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι παρέμειναν πιστά στην συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τους «ευρωπαίους εταίρους» να δανείζουν την Αθήνα χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις (ή, οι πιο φανατικοί, ότι η ε.ε. θα διαλυθεί…) Το αποκορύφωμα αυτής της συμμαχίας (και μαζί το αποκορύφωμα της «ελληνικής εθνικής ιμπεριαλιστικής» ανάγνωσης των παγκόσμιων συσχετισμών σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ξεκίνησε απ’ το 2015 και μετά, την εποχή της φαιορόζ «πρώτης φοράς αριστεράς»…

(φωτογραφία: Ο έλληνας υπ.εξ. Παπούλιας και ο υπ.εξ. του μακεδονικού κράτους Crvenkovski στη Ν. Υόρκη, στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, μετά την υπογραφή της “ενδιάμεσης συμφωνίας” που επέβαλε η διοίκηση Κλίντον. Το “πατριωτικό” πασοκ, έχοντας χρησιμοποιήσει την φονική “ελληνοσερβική φιλία” και την απειλή στρατιωτικής εισβολής στο μακεδονικό κράτος και σαν “αντιγερμανικό” όπλο, δεν μπορούσε να παρακούσει τον μεγάλο ατλαντικό σύμμαχό του…

Η εθνική βεβαιότητα ότι “οι γερμανοί και όχι οι αμερικάνοι φταίνε” θεμελιώθηκε από τότε…)

Πού πήγε η θεία Λίτσα;

Πέμπτη 18 Ιούλη. Το ότι η θρυλική «συμφωνία των Πρεσπών» ήταν, τελικά, «εθνικά επωφελής» για το ελλαδιστάν (με βάση τους διεθνείς συσχετισμούς πάντα…) το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Το ότι και η περί τον ρημαδοΚούλη νέα δημοκρατία συμφωνούσε μ’ αυτήν (όπως και το μικρό πασοκ / κινάλ) επίσης το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Οπωσδήποτε διαβάσατε έγκαιρα το γιατί έτσι ήταν τα πράγματα… (Ήταν επίσης αυτή η συμφωνία, κατ’ αρχήν, χρήσιμη για το βορειομακεδονικό κράτος. Ωστόσο ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Κι αυτές μένει να φανούν μελλοντικά…)

Τα υπόλοιπα, είτε τα παλιότερα είτε τα χθεσινά είναι γελοία μεν – αλλά όχι και αδιάφορα. Ειδικά όταν η μικροαστική μάζα προτιμάει να μην καταλαβαίνει.

Εν τω μεταξύ, τα τελευταία νέα απ’ την θεία Λίτσα είναι απ’ τις πρόσφατες εκλογές. Ψήφισε (φυσικά!) τον γραμματοκομμιστή του γυιού του αφεντικού. Είπε ότι έψαχνε στο ψηφοδέλτιο το όνομα «ιησούς χριστός» για να το σταυρώσει. Κάποιος την ρώτησε με ειρωνική αυστηρότητα: Θεία; Θα έκανες τέτοιο πράγμα; Θα ξανασταύρωνες τον Χριστούλη;

Εκείνη την στιγμή η θεία Λίτσα εκτοξεύτηκε! Αν την δείτε πουθενά πάνω απ’ το κεφάλι σας φυλαχτείτε: ο νόμος της βαρύτητας ισχύει και γι’ αυτήν.

(φωτογραφία: Μαζί με τη θεία Λίτσα χάσαμε και το καθιστό εθνικό κεφάλαιο. Όχι όμως το μαυροφορεμένο σκυφτό – αλλοίμονο! – και το άλλο, το όρθιο, αριστερά, με το σακάκι και τα σταυρωμένα χέρια.

Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τύπο… Μωρέ κάπου τον έχουμε δει…)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Ανάμικτα αισθήματα

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. Ο Abe (του Τόκιο) προτείνει επίσημα το ψόφιο κουνάβι για το βραβείο νόμπελ (ειρήνης)… Κακά μαντάτα για τον τενεκεδένιο… (Μήπως να διεκδικήσει ένα άλλο; Ας πούμε χημείας, για την σχέση του με τον ψεκασμένο;)

Απ’ την άλλη κανείς δεν είναι τέλειος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να βρει τον ή την διάδοχο της ύαινας Nikki Haley, για την εκπροσώπησή του στον οηε. Φταίει, ίσως, και το ιστορικό ξεπέρασμα του οργανισμού – όμως τα λεφτά και το πρεστίζ είναι καλά. Κι ωστόσο η μια μετά την άλλη οι υποψήφιες για το πόστο αρνούνται την χάρη. Άλλη επειδή δεν ενδιαφέρεται. Άλλη επειδή προτιμάει να ασχοληθεί με την οικογένειά της. Τι μαρασμός!

Στο λαιμό θα του κάτσει το κλεμμένο νόμπελ ειρήνης· αν το πάρει…

(Σχολιάζοντας την προοπτική να κηρύξει το ψόφιο κουνάβι «κατάσταση εθνικής ανάγκης» για να βρει λεφτά να κτίσει το αγαπημένο του τείχος, μια περσόνα φανατική αλλά πλέον πρώην υποστηρίκτριά του, δήλωσε: «η μόνη κατάσταση εθνικής ανάγκης είναι ότι ο πρόεδρος είναι ηλίθιος».

Η απορία μας: Είναι αυτοί καλοί τρόποι; Να αποκαλείς «ηλίθιο» έναν εκλεγμένο άρχοντα;)

(φωτογραφία: Αυτό, όμως, το precious, του το τσάκωσε ο τενεκεδένιος! Θα το κορνιζάρει, θα το βάλει σε κεντρική θέα στο σύνθετο, και θα καμαρώνει: είναι η αρχή της παγκόσμιας εμβέλειας!

Και χωρίς γραβάτα, ε; Να τα λέμε κι αυτά…)

Οποία σεμνότης!

Σάββατο 16 Φλεβάρη. Η ασταμάτητη μηχανή δυσκολεύεται να καταλάβει. Ξαφνική έκρηξη μετριοφροσύνης; Ή κουκούλωμα για πολιτικούς λόγους; Μήπως και τα δύο: η εθνική ενότητα σε άλλη μία “ντροπαλή” έκφρασή της.

Σήμερα βραβεύεται ο Όλυμπος της εντόπιας πολιτικής σκέψης, ο Αχελώος της τακτικής, ο Μπρους Λι του θεσμικού καράτε, ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός, για την συμφωνία των Πρεσπών… Και αντί για γενικό σημαιοστολισμό της χώρας και 3ήμερη εθνική εορτή, μόνο κάτι σκόρπια (και παραπλανητικά…) σχολιάκια τρίτης διαλογής εδώ κι εκεί. Σήμερα μια απ’ τις ιστορικές νατοϊκές “δομές διαλόγου” (καταλαβαίνετε…), που εμφανίζεται σαν «πιο open» αλλά δεν παρασημοφορεί το κάθε περαστικό, “βαφτίζει” τον πιο αποφασισμένο αρνητή (του νατο, λέμε τώρα…) αλλά μετανοιωμένο, και αντί να βγει ο ψεκασμένος να πει “εγώ τον έμαθα να φιλάει χεράκια” δεν υπάρχει κανένας νονός και κανένας πανηγυρικός κανονιοβολισμός!!!

Δεν είμαστε λωτοφάγοι… Αφού μόνο η ασταμάτητη μηχανη τιμά την εξέλιξη του τενεκεδένιου (και, κατά συνέπεια, του ελλαδιστάν) σε “παγκόσμιας εμβέλειας” (αλήθεια μιας και το έφερε η κουβέντα, εκείνη η ιστορία με τα 300 χιλιάδες – βλήματα – που βρίσκεται;) ας θυμήσουμε το σχόλιό της πριν λίγες μόνο μέρες:

Την 16η Φλεβάρη, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»…

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). Οι 4 πρώτοι που το πήραν ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… O βραβευμένος της προηγούμενης χρονιάς, του 2018, ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…) Ποιος «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων;

Ε;

(φωτογραφία: Δεν πάνε για βραβείο…)

Όχι γραβάτα· μετάλλιο

Τετάρτη 13 Φλεβάρη. Μπορεί οι αυλοκόλακες να τον θεωρούν «ηγέτη παγκόσμιας εμβέλειας»… και «απ’ αυτούς που γεννιούνται μια φορά κάθε εκατό χρόνια»… Μπορεί το γλύψιμο να πηγαίνει σύννεφο και οι γλώσσες να έχουν βγάλει καντήλες…. Μπορεί να την έχει ψωνίσει σε βαθμό κακουργήματος, όπως θα έκανε κάθε μικροαστός αν του κτυπούσαν φιλικά την πλάτη «ανώτερες δυνάμεις»…. Μπορεί να ζει μέσα στο όνειρο ενός «νόμπελ ειρήνης»… Μπορεί να νοιώθει μετεμψύχωση του Λένιν (ή του Μάο, περιμένουμε κυβερνητικές διευκρινίσεις…) Όμως… Όμως ένας τενεκεδάκος παραμένει, που στους στροβιλισμούς του 21ου αιώνα αξίζει πολύ λιγότερο απ’ τις φαντασιώσεις του. (Οι οποίες τείνουν στο ότι είναι ο “εξαδάκτυλος” της κυβερνοαριστέρας…)

Το βραβείο που πρόκειται να πάρει ο τενεκεδένιος το ερχόμενο Σάββατο (μαζί με τον Zaev) στο Μόναχο φαίνεται ότι πάει να το κάνει γαργάρα. Είναι κάπως ζόρικη η υπόθεση αυτή. Να το αρνηθεί; Θα ήταν αχαριστία, κι άλλωστε μπορεί να μην υπάρξει άλλο. Μπορεί ως εκεί να είναι η «παγκόσμια εμβέλειά» του!… Να το διαφημίσει στο εσωτερικό σαν απόδειξη της «αξίας» του; Θα σηκώνονταν και οι πέτρες… Pet της Ουάσιγκτον θα τον ανεβάζουν, pet της Ουάσιγκτον θα τον κατεβάζουν!

Λοιπόν: ακούσατε ακούσατε κυρίες και κύριοι! Την 16η Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια του νατοϊκού συνεδρίου ασφαλείας στο Μόναχο, πρόκειται να βραβευτούν οι κύριοι Zaev και Τσίπρας, με το βραβείο Ewald von Kleist! Μην το χάσετε! Πλούσιο θέαμα – και πλούσιος μπουφές!

Ο κύριος von Kleist, εκδότης το επάγγελμα, ήταν ο διευθυντής αυτού του ψυχροπολεμικού «συνεδρίου ασφαλείας του Μονάχου» απ’ την δημιουργία του, το 1962, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, το 1998. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στο νατο ο von Kleist παρασημοφορήθηκε απ’ το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, το 1991, με το βραβείο «διακεκριμένων υπηρεσιών»… Why not?

To βραβείο Ewald von Kleist καθιερώθηκε το 2009 απ’ το «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» (MSC). O “κύριος διακεκριμένες υπηρεσίες” ζούσε ακόμα… Οι 4 πρώτοι που το πήραν (και το άξιζαν, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες!) ήταν:

Το 2009 ο Henry Kissinger…

To 2010 ο γ.γ. του νατο Javier Solana…

To 2011 o τυπικά δημοκρατικός αλλά στην πράξη ακροδεξιός γερουσιαστής Joseph Lieberman…

Το 2012 ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπους του Α Brent Scowcroft…

Τα καλύτερα «παιδιά» παρασημοφορούνται… Κανείς δεν πάει χαμένος! O περσινός βραβευμένος ήταν ο γερουσιαστής John McCain, «άτυπος» υπ.εξ. διάφορων αμερικανικών διοικήσεων, ειδικός για βρώμικες δουλειές (ουκρανία, isis…). Ποιος έλληνας «αριστερός» δεν θα ήθελε να μπει στο κάδρο όλων αυτών των τιμημένων; Ε;

Βραβείο νάναι κι ότι νάναι – ή είσαι global ή δεν είσαι! Στο κάτω κάτω ούτε Λάνθιμος ούτε Πετρούνιας θα γίνει ο τενεκεδένιος… Μιλάμε για την κατηγορία “λακέδες της εθνικής γραμμής”. Ούτε για σινεμά, ούτε για ενόργανη!

Μετά απ’ αυτά το καταπίνει το νατοϊκό μετάλλιο ο τενεκεδένιος ή δεν το καταπίνει; Μωρέ το καταπίνει! Και τσίχλα το κάνει!!!

(Εξου και η μούγκα στην εθνική στρούγκα…)

(φωτογραφία: Το νατοϊκό μετάλλιο, καθότι η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπορούσε να σας το στερήσει. Φανταστείτε το κρεμασμένο στη θέση της γραβάτας!

‘Εχει και καρφίτσα, για το πέτο…)

70 και 1

Τρίτη 29 Γενάρη. Δεν είναι το νέο όριο συνταξιοδότησης – όχι ακόμα. Τόσα είναι τα “βέτο” που μπορεί να βάλει το ελληνικό κράτος στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ένταξης της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε.. Τάδε έφη ο αναπληρωτής καθηγητής “εθνικής γραμμής” Συρίγος, και είναι ακριβής σ’ αυτό που περιγράφει. Τα “κεφάλαια” της ένταξης είναι 35. Η Αθήνα μπορεί να βάζει βέτο στην αρχή (“για να μην ανοίξει το κεφάλαιο”) και στο τέλος (“για να μην κλείσει”). Οπότε 35Χ2=70. Όσο για τον λούκουμο των βέτο; Στο τέλος, όταν θα ψηφίζεται το τελικό ο.κ. (για την ένταξη). Το know how το έχει η πατρίς: απ’ τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Άγκυρας…

Φυσικά, ο α.κ.ε.γ. πρόσθετε στην πανηγυρική ανακοίνωσή του κάτι του είδους “… να μην το παραχέσουμε όμως”. Σωστό κι αυτό. Όχι 71 βέτο. Οικονομία. 10, 15 ή 20 θα είναι καλύτερα για τα επόμενα χρόνια. Θα δίνουν μορφή στον διαρκή εκβιασμό του “μεγάλου ψαριού” που κοιτάει πάντα αλλήθωρα το “μικρό ψάρι”…

Θα έρθει ο καιρός (και όχι μετά από αιώνες!) που θα γίνει σαφές το δίκιο της θέσης μας: το ελληνικό κράτος αντάλλαξε έναν εκβιασμό παλιό, στατικό και άγονο (για το “όνομα”) με έναν καινούργιο, ευέλικτο, δυναμικό και “παραγωγικό” (για την ένταξη στην ε.ε.). Κι αυτό πουλήθηκε (και αγοράστηκε) για “αριστεροσύνη”… (Σιγά τα καινούργια νέα!!)

Το γεγονός ότι οι θείες Λίτσες του λαού και του τόπου είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να το καταλάβουν, οφείλεται εν μέρει στο ότι οι ταγοί του έθνους (οι ροζ, οι μπλε, οι φαιοί και οι υπόλοιποι) δεν επιτρέπεται να κάνουν ανοικτά την κατήχηση που κάνει ένας α.κ.ε.γ., ένας αναπληρωτής καθηγητής “εθνικής γραμμής”. Και εν μέρει οφειλεται στο ότι αυτά τα “ευέλικτα και δυναμικά” τις τρομάζουν τις παραδοσιακές θείες Λίστες– εκτός αν αφορούν την μπάλα και το στοίχημα…

Απ’ την άλλη μεριά μέσα σ’ αυτόν τον “ευέλικτο, δυναμικό και παραγωγικό” εκβιασμό θα σιτίζεται το παλαιού τύπου ελληνικό φασισταριό. Θα έχει εδώ η εκεί “λόγο”…

Κι αυτό, επίσης, θα το θυμηθείτε – ακόμα κι αν το κάνετε μετά από 5 χρόνια (το συνηθισμένο διάστημα μετά απ’ το οποίο πολλοί μας λένε, χωρίς κόστος, “δίκιο είχατε”). Η κατά τις δοξασίες της “αριστέρα” του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, σωστά καθοδηγούμενη, έκανε δυο φορές το καθήκον της απέναντι στ’ αφεντικά της. Την μία φτιάχνοντας μια “συμφωνία” πειρατείας στο σύνταγμα και στους νόμους της βόρειας μακεδονίας που θα εξασφαλίσει για κάποια χρόνια το ελληνικό δικαίωμα ανακατέματος στα εσωτερικά του κράτους (με αντιπολιτεύσεις, κλπ). Την δεύτερη δίνοντας “έδαφος διαρκείας” στο ντόπιο φασισταριό. Το ότι δεν είχε συναίσθηση δεν έχει σημασία. Έτσι είναι οι χρήσιμοι λακέδες. Πάνω απ’ όλα χρήσιμοι.

Μπορεί να μην εξασφαλίζεται το παλιό και ένδοξο όνειρο του διαμελισμού της επικράτειας του (βορειο)μακεδονικού κράτους… Είναι, όμως, μια ιμπεριαλιστική “light” δορυφοριοποίηση. Όχι ομαλή – εννοείται. Αφημένη στις δυναμικές της – πάντως. Έχει ο θεός…

Μια χαρά υπηρετούν τα «εθνικά συμφέροντα» οι λακέδες της Κουμουνδούρου και το βαθύ πασοκ που τους έχει για βιτρίνα…. Αυτές οι μαλακίες περί «προδοτών» είναι μόνο για να βγάζει μεροκάματο το κλασσικό φασισταριό – του ίδιου κράτους, του ίδιου παρακράτους, του ίδιου κεφάλαιου, των ίδιων αφεντικών.

(Όσο για τον κρατικό πατερναλισμό του «ενδιαφέροντος» για τους εργάτες; Όποιος τρώει απ’ το καλωσύνη του αφεντικού δηλητηριάζεται – είτε το ξέρει είτε όχι…)

Μαθήματα ιστορίας

Σάββατο 26 Γενάρη. Από κάποιον που έχει υποστηρίξει ότι κυβερνά απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά δεν είναι παράξενο να ακούσει κανείς (χτες) ότι “η βόρεια μακεδονία που σήμερα γεννήθηκε”. Δεν είναι ότι δεν τα πάει καλά με την ιστορία. Είναι ότι έχει την κοινή μικροαστική αντίληψη για την ιστορία, που συμπυκνώνεται στη φράση “η ιστορία αρχίζει από μένα – και σε μένα τελειώνει”.

Αντί για τις πανηγυριώτικες βλακείες θα μπορούσε να πει: σήμερα νοιώθουμε godfathers. Όμως ποιος έχασε την ειλικρίνειά του για να την βρει το γκουβέρνο; Επιπλέον, ο λαός «Σκόπια» θα συνεχίσει να λέει την βόρεια μακεδονία.

Όσο για την θεία Λίτσα; «Μπέμπη» θα λέει τον Παναγιώτη…

(φωτογραφία: Επανάληψη, από ένα κιόσκι κάπου μακρυά, προς τα δυτικά: ποιοί έπνιξαν την 4χρονη ιρακινή Zainab Fabil στις 15/1/2019 τα χαράματα στα ανοικτά της Σάμου; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες στον Έβρο; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες σ’ όλη την συνοριακή γραμμή;

Ποιοί έχουν δώσει τις διαταγές; Δεν έχουν όνομα;)

Όχι μόνο από μικρό ή από τρελό…

Παρασκευή 25 Γενάρη. Αν από μικρό ή από τρελό μαθαίνει κανείς την αλήθεια (και διαλέξτε σε μια κατηγορία ανήκουμε), να που υπάρχει μια περίπτωση να μάθει κανείς ψήγματά της από ειδικό!… Υποθέτουμε ότι έχετε παρακολουθήσει την άποψή μας εδώ για το “όνομά της…”.

Να λοιπόν τι έγραψε χτες, μεταξύ άλλων, στην καθεστωτική “καθημερινή”, ο Δημήτρης Κατσούδας (που διετέλεσε, μεταξύ άλλων, γ.γ. ευρωπαϊκών υποθέσεων του υπ.εξ. (2007 – 2009) και παλαιότερα πολιτικός σύμβουλος (1987 – 1991) του Κων/νου Μητσοτάκη – δεξιός δηλαδή ο άνθρωπος) κάτω απ’ τον τίτλο μια κριτική αποτίμηση της συμφωνίας ελλάδας – πγδμ (η ορθογραφία δική μας):

… Κατ’ αρχάς η μακρά ενταξιακή διαδικασία στην ε.ε. και το σταδιακό άνοιγμα κεφαλαίων δίνει την δυνατότητα στην ελλάδα σε βάθος χρόνου να ελέγχει αν τηρείται η συμφωνία ή όχι και, επιτέλους, να αρνηθεί τότε την ένταξη της πγδμ στην ε.ε. αν η συμφωνία παραβιάζεται. Η διαδικασία αυτή είναι πολυετής και στο μεταξύ οι πρόνοιες της συμφωνίας θα έχουν πιστεύω παγιωθεί στη συνείδηση του πληθυσμού της χώρας αυτής.

Τούτων λεχθέντων, δεν είναι και λίγα τα θετικά σημεία της συμφωνίας για όποιον κάνει τον κόπο να τη διαβάσει. Εν πρώτοις, και μόνο το γεγονός ότι ένα κράτος αλλάζει τη συνταγματική του ονομασία (καθώς και το ίδιο το σύνταγμά του), για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, για να λύσει ένα ζήτημα με ένα όμορο κράτος, είναι ένα σημαντικότατο βήμα…

Δεν ξέρουμε ποιον απ’ τους δύο «δίνει» περισσότερο αυτός ο δεξιός ειδικός. Τον κυρ ρημαδοΚούλη που το παίζει «εθνοπατριωτικό όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών, ή τον τενεκεδένιο που το παίζει «εθνικοπατριωτικό ναι»; Μάλλον, με τον τρόπο του, υποδεικνύει ότι τα «ναι» και τα «όχι» είναι για εσωτερική κατανάλωση… αφού η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια «το μη χείρον βέλτιστον» επιτυχία της ενιαίας «εθνικής γραμμής»…

Κρατείστε, λοιπόν, απ’ τα λεγόμενά του, οπωσδήποτε αυτό: «…για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία…» (έγινε εφικτη η συνταγματική αποικιοποίηση εν καιρώ ειρήνης). Και όλα τα υπόλοιπα, βέβαια, για τα «κεφάλαια της ένταξης» της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε.

Είναι αυτά ένα «σημαντικότατο βήμα»; Γιατί όχι άλμα – για την ανθρωπότητα;

Και μια τρίτη μικρότερη

Πέμπτη 24 Γενάρη. Κατά τους ροζ κυβερνήτες η συμφωνία των Πρεσπών είναι … “αντι-ιμπεριαλιστική”! Έχουν την ίδια εθνικιστική άποψη για τον ιμπεριαλισμό όπως όλοι οι ιμπεριαλιστές: “αμυνόμαστε”. Αμύνονται μέσω της ελληνο-ισραηλινής στρατιωτικής συμμαχίας· αμύνονται μέσω της ελληνο-αιγυπτιακής στρατιωτικής συμμαχίας· αμύνονται όταν πλασσάρονται σαν (αντιτουρκικός) “πυλώνας σταθερότητας” στην ανατολική Μεσόγειο· και, φυσικά, αμύνονται μέσω της ελληνο-αμερικανικής στρατιωτικής συμμαχίας.

Μετά από τόση και τέτοια “εθνική άμυνα”, γιατί να μην ονομάζουν οι ροζ εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου “αντι-ιμπεριαλισμό” το ότι πέτυχαν να βάλουν χέρι στο σύνταγμα της (βόρειας) μακεδονίας;

Σιγά σιγά (ή γρήγορα) πολλαπλασιάζονται τα “αντι-ιμπεριαλιστικά” και “αντι-εθνικιστά” κράτη / αφεντικά! Πέρα απ’ τα υπόλοιπα αποικιοποιούν και αλλοτριώνουν τόσο πολύ τις λέξεις και τις έννοιες ώστε σε λίγο θα βγούμε στην παρανομία – μόνο και μόνο για να συνεννοηθούμε…

(Αλλά κι αυτό μέρος του παγκόσμιου πολέμου είναι…)