Tag: ισραήλ

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής Geoffrey Pyatt γλύφει τόσο ξετσίπωτα τις δύο κεντρικές βιτρίνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής (τα πιο πάνω αποσπάματα είναι από συνέντευξή του στον antenna…) είναι κάτι που, υποθέτουμε, τις κολακεύει. Τέτοια θέλουν, τέτοια λαμβάνουν.

Το ξαναθυμίζουμε όμως: ο τύπος θα έπρεπε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω της συμμετοχής του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan, στο Κίεβο.

Αφού το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς; Ωστόσο τι θέλουν και, κυρίως, τι θα κάνουν οι “φίλοι”; Πως να χωθείς στον καυγά όταν ο “φίλος” κάνει συνέχεια ελιγμούς;

Ακουμπάς σ’ έναν πιο σταθερό φίλο: το Τελ Αβίβ…

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

Σάββατο 31 Μάρτη.

Κυριακή 25 Μάρτη. Οι κάθε είδους έλληνες εθνικιστές, ακόμα και μέσα στην πανθολογούμενη παρακμή του ελλαδιστάν, κολακεύονται να παραμυθιάζονται ότι το τουρκικό καθεστώς δεν έχει άλλο σοβαρό θέμα να το απασχολεί … απ’ τους δύο έλληνες καραβανάδες «ομήρους»… (για παράδειγμα). Και ότι το ελλαδιστάν είναι τόσο σημαντικό – για όλον τον γαλαξία – ώστε η Άγκυρα τι μπορεί να κάνει για να το αντιμετωπίσει; Πόλεμο…

Ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν γιατρεύεται. Έτσι, όμως, «για την ιστορία»: Στην επάνω φωτογραφία είναι ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu και ο ρώσος Lavrov, κατά την επίσκεψη του πρώτου στη Μόσχα στις 14 Μάρτη 2018, για την συνάντηση της «ρωσο-τουρκικής ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού»… Ακούασατε κάτι επ’ αυτού; Μπα…

Η κάτω φωτογραφία είναι δυο ημέρες μετά, στις 16 Μάρτη, στην Astana του καζακστάν, όπου οι δύο συναντήθηκαν με τον τρίτο «εγγυητή της συρίας» (και όχι μόνο της συρίας – λέμε…) ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif. Για έναν πρώτο απολογισμό, και για τον σχεδιασμό της συνάντησης κορυφής του Απρίλη. Όλοι είναι σοβαροί (στην φωτό) και ο μεσαίος δείχνει θυμωμένος. Ήταν απο εκεί που ο Lavrov δήλωσε:

Αυτοί που, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της διεθνούς νομοθεσίας, παραβιάζοντας την απόφαση 2254 του οηε, προφανέστατα θέλουν να διαιρέσουν την συρία, να αντικαταστήσουν το καθεστώς έτσι ώστε αυτή η σημαντική χώρα της μέσης Ανατολής να αντικατασταθεί από μικρές οντότητες που θα ελέγχονται από εξωτερικές δυνάμεις, σίγουρα δεν χαίρονται με αυτό που κάνουμε στην Astana, μ’ αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στην Astana. … Αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται ‘επί του εδάφους’ στη συρία. Συνεπώς δεν πρόκειται πλέον για ‘proxy war’ αλλά για κατευθείαν εμπλοκή σε πόλεμο…

Περί αυτού πρόκειται, δυστυχώς, άσχετα με τον ρυθμό που θα κλιμακωθεί η αναμέτρηση σ’ αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο απ’ τα πεδία μαχών του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Συνεπώς ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν είναι απλά μια μαζική ιδεολογική παράκρουση, που συμβαίνει εν κενώ. Είναι πολιτική θέση (άσχετα με το τι καταλαβαίνει το ποιμνίο) σ’ αυτόν ακριβώς τον πόλεμο· ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΔΗ – εδώ δίπλα! Πολιτική θέση ενεργητική όσο επιτρέπουν τα δεδομένα και οι ελληνικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή.

Και ποια είναι η ελληνική ενεργητική πολιτική θέση σ’ αυτόν τον εξελισσόμενο πόλεμο ως αυτή την στιγμή; Ας το επαναλάβουμε: α) προσπάθεια για πρόσκληση (διπλωματικής) φθοράς στο τουρκικό καθεστώς, ακόμα και με τις πιο ηλίθιες αφορμές· β) διακριτικό αλλά σαφές αβαντάρισμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (βάσεις) και του pkk συμμάχου του· γ) αβαντάρισμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, με προώθηση κάθε είδους «συνεργασίας» μαζί του (οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνοεπιστημονικής), με απόλυτη σιωπή για την βίαιη καταστολή της 3^ης intifada στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και για τις επιθέσεις του κατά της συρίας.

Μπορεί να μην είναι «πολλά» (ως τώρα) – δεν είναι όμως και «λίγα»… Και σίγουρα δεν είναι καθόλου το «Εμείς; Καμμία σχέση!»….

Στην Ιστορία αυτά τα μιξοκλαψουρίσματα του είδους «αααα, δεν ήξερα…», «μωρέ διάβαζα και δεν κατάλαβα τι έγινε…» δεν χωράνε…

Σάββατο 24 Μάρτη. Με μια ακόμα αλλαγή στο “επιτελείο” το ψοφιοκουναβιστάν δένει ακόμα καλύτερα τα κορδόνια στις αρβύλες του. Ο καραβανάς McMaster (της «τριανδρίας») απολύθηκε απ’ το πόστο του «προεδρικού συμβούλου εθνικής ασφάλειας» ως «μετριοπαθής», για να αντικατασταθεί από έναν ακόμα χειρότερο: τον John Bolton.

Πρόκειται για ένα απ’ τα τρανταχτά στελέχη του επιτελείου του Μπους του Β, φανατικός πολεμοχαρής, φανατικός φίλος του Τελ Αβίβ και συνεργάτης της mossad, φανατικός υποστηρικτής της ισοπέδωσης τόσο του ιράν όσο και της βόρειας κορέας.

Ο Gareth Porter, γνωστός αμερικάνος βετεράνος ερευνητής δημοσιογράφος, ιστορικός και παλιός κινηματικός κατά του πολέμου στο βιετνάμ, σημειώνει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο ανάμεσα σε άλλα και τα παρακάτω για τα έργα και τις ημέρες του Bolton:

… Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα ή έξω απ’ την κυβέρνηση Trump είναι ο Bolton που έχει επηρεάσει ήδη τον Trump να σκίσει την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Ο Bolton αξιοποίησε την σχέση του με τον βασικό χρηματοδότη τόσο του Benjamin Netanyahu όσο και του Donald Trump – τον βαθύπλουτο ιδιοκτήτη καζίνο και σιωνιστή Sheldon Adelson – για να συμβουλέψει τον Trump τον περασμένο Οκτώβρη, όταν ο πρόεδρος ετοιμαζόταν να ανακοινώσει την πολιτική του για την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν.

… Η mossad έχει παίξει έναν πολύ επιθετικό ρόλο στο να επηρεάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη σε σχέση με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Το καλοκαίρι του 2003 [σ.σ.: πρώτη κυβέρνηση του Μπους του Β, η χρονιά της «σοκ και δέος» εισβολής στο ιράκ…] σύμφωνα με τους δημοσιογράφους Douglas Frantz και Catherine Collins συγγραφείς του βιβλίου “The Nuclear Jihadist”, ο επικεφαλής της mossad Meir Dagan δημιούργησε ένα καινούργιο τμήμα στη mossad με αποστολή να σπρώχνει στα διεθνή μήντια ειδήσεις για τις προσπάθειες του ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Ο ρόλος του Bolton σ’ αυτήν την κοινή αμερικανο-ισραηλινή στρατηγική, όπως τονίζει στην ίδια του την βιογραφία που εκδόθηκε το 2007, ήταν να εξασφαλίσει ότι το θέμα των πυρηνικών του ιράν θα φύγει απ’ την αρμοδιότητα της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας του οηε και θα πάει στο συμβούλιο ασφαλείας. Ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει τον γενικό διευθυντή της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας Mohamed ElBaradei να πετύχει μια συμφωνία με το ιράν, που θα έκανε δύσκολο για την κυβέρνηση Μπους να δαιμονοποιήσει την Τεχεράνη σαν παγκόσμια πυρηνική απειλή… Η τακτική του Bolton βασιζόταν στον ισχυρισμό ότι το ιράν κρύβει το στρατιωτικό πυρηνικό του πρόγραμμα απ’ την διεθνή υπηρεσία ατομικής ενέργειας…

Ο Porter εξηγεί ότι οι κοινοί σχεδιασμοί κυβέρνησης Μπους – κυβέρνησης Netanyahou για επίθεση σε θέσεις των ιρανών φρουρών της επανάστασης, εντός ιράν, το 2007, ανακόπηκαν απ’ τους αρμόδιους να την κάνουν καραβανάδες, εφόσον κρίθηκε ότι το ιράν θα μπορούσε να απαντήσει κτυπώντας αμερικανικά πολεμικά στα στενά του Ορμούζ.

Συνεπώς τι είναι εκείνο που κάνει ξανά «σύμβουλο» έναν αποτυχημένο πολεμοκάπηλο; Η απελπισία;