Tag: ισραήλ

Σάββατο 12 Μάη. Το ιρανικό καθεστώς είναι ιδεολογικά υπερσυντηρητικό και πολιτικά ολοκληρωτικό (το «ανώτατο όργανό» του είναι αυτο-εκλεγμένοι παπάδες – κάτι σαν την «ιερά σύνοδο» στα μέρη μας…)· από καπιταλιστική άποψη είναι επίσης (μιλώντας γενικά) σαφώς σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με το ισραηλινό. Όμως δεν είναι καθόλου ηλίθιο: έχει, υποχρεωτικά, πλήρη επίγνωση των αδυναμιών, των ελλείψεών του. Για την ακρίβεια αυτή η επίγνωση είναι ένα απ’ τα βασικά όπλα του.

Απ’ την δεκαετία του ’80, όταν αναγκάστηκε να πολεμήσει όχι απλά εναντίον του στρατού του Χουσεΐν αλλά και όλων όσων τον στήριζαν (ηπα, ευρώπη, ε.σ.σ.δ.), ξέρει πως όποτε χρειαστεί να πολεμήσει θα είναι σε ασύμμετρο πόλεμο: εναντίον αντιπάλου πολύ πιο ισχυρού τεχνικά. Απ’ την δεκαετία του ’80 ως … μεθαύριο το ιρανικό καθεστώς προετοιμαζόταν και προετοιμάζεται για την στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσει αμερικανική επίθεση. Και δεν είναι καθόλου αστείο, ή μια ιρανική υπερβολή: το 2004, το 2005, ακόμα και το 2006, η επίθεση στο ιράν ήταν στην ημερήσια διάταξη της Ουάσιγκτον… Το ψόφιο κουνάβι την ξανάφερε εκεί έστω σαν ενδεχόμενο…

Πράγμα που σημαίνει ότι επί δεκαετίες εφευρίσκει, εξελίσσει, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τον στρατό του (σε όλες τις εκδοχές του) σε μέσα και τακτικές τεχνικής ασυμμετρίας· με αντίβαρα την εξυπνάδα, τον αιφνιδιασμό, την παραλλαγή, το «υψηλό ηθικό» (δηλαδή: την σκληρή ιδεολογική συνοχή), κλπ κλπ.

Δεν είναι μόνο η Χεζμπ’ αλλάχ, ή η Τεχεράνη, που έχουν εκ των πραγμάτων υποχρεωθεί να βασίζονται όχι μόνο στο όποιο hardware τους αλλά, κυρίως, στο software του μυαλού και της εφευρετικότητάς τους. Το ίδιο κάνει και το Πεκίνο· σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για αρετές καθόλου ξένες στις καπιταλιστικές νόρμες!! Τηρουμένων των αναλογιών: μετά τους «κάποτε» απίστευτα νικητές Βιετ-κονγκ (Viet Cong) πολλοί σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου γίνονται κάτι παρόμοιο.

Το πρωτεύον, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου (αν εξαιρέσει κανείς το μέτρημα, όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν με θεαματικό τρόπο αυτό που εμείς οι «τρελοί», εδώ, αναλύουμε κάτι χρόνια τώρα απ’ την εργατική μεριά…) είναι ότι μετά την ήττα του «σχεδίου isis» οι εμπνευστές του (ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να «εμφανίζονται» εναντίον του μπλοκ της Αστάνα, όλο και περισσότερο χωρίς μάσκες.

Πρόκειται για μειονέκτημα και ήττα· αν και όχι οριστική. Αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός ήθελε να βγει «αυτοπροσώπως» στο συριακό πεδίο μάχης θα το είχε κάνει πριν χρόνια αναλαμβάνοντας καραμπινάτα «την αντιμετώπιση του isis» (που έτσι κι αλλιώς χρηματοδοτούσε…), μαζί με τους αμερικάνους, ακόμα και με πεζικό… Δεν ήθελε, είχε προφανώς τους λόγους του.

Κι αν η Ουάσιγκτον ήθελε… Στ’ αλήθεια: τι θέλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός;

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)

Παρασκευή 11 Μάη. Όχι λόγω σοφίας αλλά λόγω επιμέλειας η ασταμάτητη μηχανή είχε ενημερώσει έγκαιρα: το έσχατο «καυτό σημείο» για το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ είναι αυτή η ζώνη στα ανατολικά των κατεχόμενων (: συριακών) υψωμάτων του Γκολάν, μία περιοχή που ελέγχεται από αντικαθεστωτικούς φίλους (πολύ φίλους…) του ισραήλ, που για χάρη συνεννόησης θα την ονομάσουμε «ζώνη Dara’a». Αυτή η περιοχή είναι η πρακτική, εδαφική, ιμπεριαλιστική προώθηση του Τελ Αβίβ σε βάρος της συριακής επικράτειας στην «μετα isis» περιοχή· και δεν πρόκειται (ο ισραηλινός μιλιταρισμός) να κάνει πίσω. Αυτήν την περιοχή βομβάρδισε (όσο και όπως) το Τελ Αβίβ χτες, για να εξασφαλίσει ότι δεν θα κινδυνεύσουν οι proxies του…

Τα περί βολών (σε ισραηλινές θέσεις) στα υψώματα του Γκολάν σαν αφορμή, και πυραυλικής αντεπίθεσης του ισραήλ είναι μεν ένα ζήτημα, αλλά το θεωρούμε δευτερεύον. Τριτεύουσας σημασίας θεωρούμε τις καμαρωτές δηλώσεις του φασίστα υπ.αμ. Lieberman περί «καταστροφής σχεδόν του συνόλου των ιρανικών θέσεων στη συρία». Και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί.

Πρώτον, ούτε η Δαμασκός ούτε οι σύμμαχοί της είναι ανόητοι να μην ξέρουν τι κάνει εδώ και χρόνια και τι σκοπεύει να κάνει το Τελ Αβίβ σ’ αυτήν την ζώνη. Και παρότι θα ήθελαν να την «καθαρίσουν» από τους αντικαθεστωτικούς, είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι αυτοί είναι μόνο το εύκολο μέρος της όποιας πιθανής επιχείρησης… Το δύσκολο βρίσκεται στην άλλη μεριά των συνόρων.

Δεύτερον, σα συνέπεια του πρώτου, είναι αμφίβολο (και λογικά παράδοξο) το να εγκαταστήσει σ’ αυτήν την περιοχή η Τεχεράνη (ή οποιοσδήποτε άλλος…) όπλα και μέσα που θα ήταν εύκολο για το Τελ Αβίβ να εντοπίσει και να κτυπήσει. Με βάση τους τεχνικούς (στρατιωτικούς) συσχετισμούς, η «ζώνη Dara’a» μπορεί να τοποθετηθεί στην ίδια κατηγορία με τις ypgκρατούμενες περιοχές. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για το μπλοκ της Αστάνα, είναι απλά υποχρεωτικό να το αναγνωρίσει.

Τρίτον, η «ζώνη Dara’a» έχει μεγάλη σημασία για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, αλλά μικρότερη για το μπλοκ της Αστάνα· είτε από στρατιωτική, είτε από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Αν και όποτε επιχειρηθεί η ανακατάληψή της δεν θα είναι τόσο για την αξία της περιοχής για την Δαμασκό, όσο για την αξία ενός πολέμου (ακόμα και έμμεσου) εναντίον του ισραήλ. Κι αυτό, με τα τωρινά δεδομένα, μας φαίνεται μακρινό.

Τέταρτο, αλλά όχι ασήμαντο: κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, η Χεζμπ’ αλλάχ έριχνε πότε πότε καμιά ρουκέτα (απ’ το λιβανικό έδαφος στο ισραηλινό) σαν απάντηση σε συνοριακές ενέργειες του ισραηλινού στρατού. Υπάρχει και στα χερσαία λιβανο-ισραηλινά σύνορα μια περιοχή που το Τελ Αβίβ έχει καταλάβει και κατέχει παράνομα: είναι οι φάρμες Shebaa, μια πολύ μικρή περιοχή 11 Χ 3 χιλιομέτρων, που είναι συνέχεια των υψωμάτων του Γκολάν.

Θα μπορούσε η παλιά τακτική της Χεζμπ’ αλλάχ να αναβιώσει νοτιότερα και δυτικότερα; Θα μπορούσε μια τακτική παρενόχλησης του ισραηλινού στρατού να χρησιμοποιηθεί σ’ ότι αφορά την «ζώνη Dara’a»; Είναι κάτι που θα φανεί, αλλά (καταλαβαίνουμε ότι) έχει ένα πλεονέκτημα. Αυτό που το Τελ Αβίβ φοβάται και θέλει να αποφύγει, θα είναι αναγκασμένο να το επικαλείται τακτικά: οι ιρανοί είναι πολύ κοντά… Το ζήτημα δεν επιδέχεται στρατιωτική αντιμετώπιση (είναι πολύ εύκολο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου όλα, ή τα πιο βασικά, να είναι υπόγεια και αόρατα…). Είναι «ψυχολογικό».

Που σημαίνει ότι μπορεί μεν η θρυλική iaf (η ισραηλινή αεροπορία), εκπαιδευμένη και στο ελλαδιστάν (για να μην ξεχνιόμαστε…) να ρίχνει και να πετυχαίνει τους στόχους της ή όχι· να καταστρέφει ή να νομίζει ότι καταστρέφει· να δηλώνει ότι «νίκησε» σαν τόνωση του ηθικού ενώ ηττάται… Αλλά η ψυχολογική πίεση σ’ έναν πληθυσμό που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει υιοθετήσει την ιδεολογία του «περιούσιου λαού» και την κλεισούρα της περικύκλωσης από δόλιους εχθρούς, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Σας διαβεβαιώνουμε πως αυτό το ξέρουν οι πάντες!…

Πέμπτη 10 Μάη. Πήγε κι ήρθε στη Μόσχα για λίγες ώρες χτες, και – πως τα φέρνει έτσι το πρωτόκολλο; – υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την παρέλαση των καινούργιων («επίφοβων» λένε αρκετοί) όπλων του ρωσικού καθεστώτος, στην επέτειο της «ημέρας της νίκης» κατά των ναζί. Φυσικά είχε και συνομιλίες. One to one με τον Πουτινάκο, και μετά αντιπροσωπεία με αντιπροσωπεία.

Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό των ελλήνων Netanyahu. Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσά του (παραμένει το Τελ Αβίβ…) δήλωσε ότι δεν κουβέντιασαν για την αμερικανική ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (σιγά μην ενδιαφέρει!..) αλλά για «τις εντάσεις στη συρία εξαιτίας των ιρανικών κινήσεων εκεί» (αυτό ναι…). Με άλλα λόγια ο φίλος και αδελφός Νetanyahu πήγε να ρωτήσει πόσο τον «παίρνει». Κατά την καθεστωτική Jerusalem post:

… Ο πρωθυπουργός δεν ανάφερε λεπτομέρειες για την αντίδραση του Πούτιν, ούτε αν συζήτησε το θέμα της προμήθειας αναβαθμισμένων ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων στη Συρία. Αυτό που είπε, πάντως, ήταν ότι δεν υπήρχε λόγος να σκεφτεί ότι η Ρωσία θα περιορίσει την Ισραηλινή ελευθερία δράσης…

Εντάξει. Βλακείες – είναι γνωστός ο τύπος! Το τι κουβέντιασε ίσως έχει δευτερεύουσα σημασία· μπροστά στο γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο ξεκουβαλιέται στη Μόσχα… Και, φυσικά, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο πύραυλοι απ’ τις ρωσικές βάσεις να κτυπήσουν ισραηλινά πολεμικά· αν αυτό εννοεί ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. με το «δεν υπάρχει λόγος να σκεφτώ ότι…»

Το γεγονός όμως, ότι επιστρέφοντας απ’ την Μόσχα, «έπεσε πάνω στην περίπτωση» όπου (για πρώτη φορά αν δεν κάνουμε λάθος) πύραυλοι ή/και πυροβολικό απ’ την συριακή μεριά κτύπησαν ισραηλινές θέσεις στα κατεχόμενα (σε βάρος της συρίας) υψώματα του Γκολάν, δείχνει πιο κατατοπιστικά το πρόβλημα ενός κράτους που παρακμάζει γεωπολιτικά και προσπαθεί να κρατήσει ψηλά την σχετική αξία του: είναι σίγουρος ο κυρ Netanyahu ότι θέλει «ανορθόδοξο» πόλεμο (κατά των ιρανών «φρουρών της επανάστασης») στα υψώματα του Γκολάν, που με βάση αποφάσεις του οηε αποτελούν συριακό έδαφος, με την Μόσχα στο ρόλο του συνοδηγού απ’ το πίσω κάθισμα;

Γιατί επ’ αυτού ο Πουτινάκος μάλλον δεν υποσχέθηκε τίποτα… Κι αν γίνει καμιά «στραβή» γιατί να φταίει;

(φωτογραφία: Δεν θα μας απασχολούσε η ρωσική καραβανο-μιλιταριστική παρέλαση στη Μόσχα, αν το μάτι μας δεν έπεφτε σ’ αυτό… Στο βάθος… Στο σφυροδρέπανο…

Τι είναι αυτό; Επετειακό; Ή μήπως ο πρώην καγκεμπίτης είναι απλά ένας καμουφλαρισμένος «σοβιετικός» – και οι νικητές του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») την έχουν πατήσει χοντρά;

Ε;)

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….