Tag: ισραήλ

Πέμπτη 16 Ιούλη. Κρατηθήκαμε παραπάνω απ’ όσο μπορούσαμε για να μην εκφράσουμε την σιχασιά μας: τώρα και οι τσατσορούφιανοι, κρατικοί και παρακρατικοί, λακέδες και υποστηρικές του ισραηλινού ρατσισμού, ηθικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί συνένοχοι στα εγκλήματα του Τελ Αβίβ, θα εμφανιστούν σαν «φίλοι των παλαιστινίων»… Ακόμα ακόμα και «αντι-απαρτχάιντ»!!.. Όπως, για παράδειγμα, τα κυβερνοκαθάρματα της Κουμουνδούρου (πριν λίγες ημέρες – φωτογραφία επάνω). Πολλά έχουμε να δούμε σ’ αυτούς τους νοσηρούς καιρούς – και το να κρατάμε τη μύτη μας δεν (θα) είναι καθόλου αποτελεσματικό…

Εν τω μεταξύ το ισραηλινό καθεστώς και οπωσδήποτε ο Ασύλληπτος (φίλος και αδελφός του ελλαδιστάν) έχει κάτι προβλήματα. Η γενική κρίση / αναδιάρθρωση, ο μιλιταριστικός και πολιτικά προσοδικός χαρακτήρας του καθεστώτος, το γεγονός ότι ο Ασύλληπτος έπρεπε να σαπίζει στις φυλακές (και αντί γι’ αυτό συνεχίζει στην καρέκλα του), οι αναπόφευκτες κοινωνικές αντιθέσεις ακόμα και σε μια φασιστική κοινωνία σαν την ισραηλινή, και τα κατασταλτικά μπρος – πίσω στη διαχείριση του covid-19, φαίνεται ότι έχουν σπάσει τα νεύρα πολλών. Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα, έχει όμως όλα τα υλικά των «αγανακτισμένων».

Προς τα παρόν: χτες στην al Quds / Ιερουσαλήμ η ισραηλινή αστυνομία, σε αντι-Netanyahu διαδήλωση χιλιάδων, δεν έχασε την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική – και όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων αιχμαλώτων… (φωτογραφία κάτω)

Φυσικά το να είσαι “λευκός” σημαίνει πολλά – σε σχέση με το να είσαι “μαύρος”…

Τρίτη 14 Ιούλη. Στα εβραϊκά Yesh Din σημαίνει «εθελοντές για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Η οργάνωση Yesh Din δημιουργήθηκε το 2005 από μια ομάδα ισραηλινών γυναικών που πριν συμμετείχαν στην οργάνωση “machsom watch”. Ο σκοπός της Yesh Din ήταν αρχικά η παροχή νομικής υποστηρίξης στους υπό κατοχή παλαιστίνιους της δυτικής Όχθης· και πέρα απ’ αυτά η εξασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.

Την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε και η διεθνής παλαιστινιακή οργάνωση «κίνημα για το μποϋκοτάζ, το σταμάτημα των επενδύσεων και την επιβολή κυρώσεων» (στο ισραήλ) – BDS. Το BDS είναι πολύ περισσότερο γνωστό, κυρίως χάρη στη δράση και στην επιρροή που έχει αποκτήσει στις ηπα (και δευτερευόντως σε άλλες κοινωνίες σε δύση και ανατολή). Βασική θέση του BDS είναι ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ρατσιστικό και έχει επιβάλλει απαρτχάιντ σε βάρος των παλαιστίνιων· συνεπώς πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε πριν λίγες δεκαετίες το νοτιοαφρικανικό καθεστώς των λευκών αποικιοκρατών.

Το γεγονός ότι στη συγκεκριμμένη ιστορική φάση (όπου το ρατσιστικό καθεστώς έχει αποφασίσει μεν την προσάρτηση μεγάλου μέρους της δυτικής Όχθης, περιμένει όμως την κατάλληλη στιγμή) η Yesh Din συγκλίνει – από μια δύσκολη θέση, αφού η έδρα της είναι στο Τελ Αβίβ – στην αναγνώριση ότι πράγματι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό το γεγονός είναι σημαντικό. Σε μια ανακοίνωσή της με ημερομηνία 9 Ιούλη, η Yesh Din γράφει:

Το νομικό συμπέρασμα είναι ότι το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που λέγεται απαρτχάιντ διαπράττεται στη Δυτική Όχθη. Οι δράστες είναι Ισραηλινοί, και τα θύματα είναι Παλαιστίνιοι.

Το έγκλημα διαπράττεται επειδή η Ισραηλινή κατοχή δεν είναι ένα καθεστώς “κανονικής” κατοχής (ή ένα καθεστώς κυριαρχίας και καταπίεσης), αλλά κάτι που εξελίσσεται ως ένα τεράστιο σχέδιο αποικιοποίησης, που έχει δημιουργήσει δομές κατοίκων απ’ την κατοχική δύναμη στην κατεχόμενη περιοχή. Το έγκλημα διαπράττεται επειδή, μαζί με την αποικιοποίηση της κατεχόμενης περιοχής, η κατοχική δύναμη έχει κάνει πολλά για να μπετονάρει την κυριαρχία της πάνω στους κατεχόμενους κατοίκους, και να διασφαλίσει ότι βρίσκονται σε μειονεκτική κατάσταση. Το έγκλημα του απαρτχάιντ διαπράττεται στη Δυτική Όχθη επειδή, σ’ αυτό το πλαίσιο του καθεστώτος κυριαρχίας και καταπίεσης της μιας εθνικής ομάδας απ’ την άλλη, οι Ισραηλινές αρχές εφαρμόζουν πολιτικές και πρακτικές που συνιστούν απάνθρωπες πράξεις σύμφωνα με τους ορισμούς της διεθνούς νομοθεσίας: άρνηση των δικαιωμάτων μιας εθνικής ομάδας, φυσικό και νομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο ομάδων, και επιβολή διαφορετικής νομοθεσίας στην κάθε μία απ’ αυτές…

Τρίτη 14 Ιούλη. Ούτε οι παλαιστίνιοι ούτε όσοι συμπαραστέκονται στους αγώνες τους εδώ και δεκαετίες ξαφνιάζονται απ’ την ανακοίνωση της Yesh Din. Έχει όμως αξία επειδή αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμα απόδειξη, ανάμεσα σε άλλες, ενός αργού Και όμως κινείται! της κοινωνικής αριστεράς, είτε μέσα στο ισραήλ είτε στις εβραϊκές κοινότητες (και ιδιαίτερα τις νεώτερες ηλικίες) σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο 48χρονος ισραηλινός Michael Sfard, ένας απ’ τους νομικούς συμβούλους της Yesh Din, έδωσε πριν μια βδομάδα συνέντευξη στο αντι-αποικιακό παλαιστινο-ισραηλινό site +972, απ’ όπου μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα. Που δείχνουν αυτόν τον μετασχηματισμό / ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνική αριστερά:

Ερώτηση: Επί χρόνια πολλοί παλαιστίνιοι νομικοί, μκο και ακτιβιστές έχουν καταθέσει εκτεταμένες, επαγγελματικές, νομικές αναλύσεις κατηγορώντας το ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ, συμπεριλαμβανόμενων των πρόσφατων προσφυγών στο διεθνές δικαστήριο.

Ωστόσο φαίνεται ότι η άποψη της Yesh Din θα τραβήξει πολύ μεγαλύτερη προσοχή, και ίσως ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη σε διάφορους κύκλους στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για ισραηλινή οργάνωση. Αυτό είναι προκλητικό για εμάς τους παλαιστίνιους, επειδή αν και χαιρόμαστε που γίνονται τέτοιες εκθέσεις, έχουμε ταυτόχρονα κι αυτό το περίεργο αίσθημα πως όταν λέμε τα ίδια μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Είπες πριν για την αρχική σου άρνηση να αποδεχθείς τον όρο απαρτχάιντ. Πιστεύεις πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες εβραιο-ισραηλινές νομικές και πολιτικές οργανώσεις; Γιατί θεωρείς ότι χρειάστηκε τόσος καιρός για να γίνει κατανοητό αυτό που τόσοι πολλοί παλαιστίνιοι λένε τόσο καιρό;

Απάντηση: Πρόκειται για άρνηση. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσω ότι εμείς οι ισραηλινοί ζούμε σε συνθήκες ακραίας πλύσης εγκεφάλου απ’ τα όσα λέγονται στο ισραήλ απ’ τους πολιτικούς και τα μήντια. Και ενώ εμείς (οι ισραηλινοί αριστεροί) ρωτάμε πολλά πράγματα και έχουμε μια αυτοπεποίθηση στην κριτική μας, παρόλα αυτά είμαστε τέκνα αυτού του περιβάλλοντος.

Εγώ γεννήθηκα στη δυτική Ιερουσαλήμ το 1972 με τα εβραϊκά σαν την μητρική μου γλώσσα. Μεγάλωσα στο ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα και πήγα στο στρατό μέχρι που έγινα αρνητής. Μ’ έχει ποτίσει η ισραηλινή αφήγηση σ’ όλη μου την ζωή, και το ίδιο ισχύει για τους φίλους και τους συντρόφους μου.

Αυτή η ισραηλινή αφήγηση μας έχει τυφλώσει, και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να καταλάβουμε ότι αυτά που κάθε ισραηλινός λέει – του είδους «δεν θέλουμε να ελέγχουμε τους παλαιστίνιους», ή «θέλουμε να γίνουν τα αφεντικά της μοίρας τους» ή «θα κάνουμε συμφωνία όταν θα έχουμε έναν αξιόπιστο εταίρο στις διαπραγματεύσεις» – είναι όλα ψέμματα. Αυτός ο μύθος ήταν ιδιαίτερα δυνατός κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90, των χρόνων του Όσλο, όπου υποτίθεται ότι οι ισραηλινοί ήθελαν να τελειώσουν την «ανεπιθύμητη κυριαρχία» τους πάνω στους παλαιστινιους. Πήρε χρόνο για να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αληθεια· ότι όλα αυτά είναι αθώωση της κυριαρχίας και διεθνοποίηση της υπεροχής μας.

Η ισραηλινή αριστερά, έτσι μικρή που είναι, έχει αλλάξει επίσης, εν μέρει επειδή περιλαμβάνει πολλούς παλαιστίνιους πια. Ήμουν αριστερός ακτιβιστής στο λύκειο, αλλά ποτέ δεν είχα δράσει χέρι χέρι με παλαιστίνιους, ούτε καν με παλαιστίνιους που είναι ισραηλινοί υπήκοοι.

Σήμερα δεν τίθεται ζήτημα δράσης σε τέτοια ζητήματα χωρίς τους παλαιστίνιους. Το πως αντιλαμβάνονται την σύγκρουση μας έχει εμπλουτίσει σαν εβραίους ακτιβιστές, συμπεριλαμβανόμενων οργανώσεων σαν την Yesh Din και την B’Tselem. Δεν θα νοιώσω ποτέ την πραγματικότητα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι εσύ, μπορώ όμως να προσπαθήσω να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτά που βλέπεις – και το ανάποδο.

Τρίτη 14 Ιούλη. Πράγματι: η αναγνώριση από μια ισραηλινή οργάνωση, που ξεκίνησε σαν προστάτης των «ατομικών δικαιωμάτων» των παλαιστινίων, ότι το καθεστώς του Τελ Αβίβ, ο αποικιοκρατικός εποικιστικός του χαρακτήρας, είναι «τυπικά και ουσιαστικά απαρτχάιντ», συμπίπτει με ανάλογες εξελίξεις στις απόψεις εβραϊκών αριστερών οργανώσεων ανά τον κόσμο. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνον αυτό) κυβερνο-φασισταριό προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να ποινικοποιήσει την δράση του BDS είναι επειδή, πια, οι εκκλήσεις για διεθνή αντιμετώπιση του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά, ΔΕΝ προέρχονται μόνο από «παραδοσιακούς» υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα.

Ερώτηση: Οι διεθνείς νόμοι και οι συνθήκες που περιγράφουν το έγκλημα του απαρτχάιντ, και η εφαρμογή τους στο ισραήλ-παλαιστίνη, είναι ένα ζήτημα δεκαετιών. Όμως, σε αντίθεση με τη νότια αφρική, ο κόσμος φαίνεται να εξαιρεί το ισραήλ απ’ το απαρτχάιντ. Γιατί συμβαίνει αυτή η εξαίρεση, και κατά τη γνώμη σου τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει;

Απάντηση: Κατ’ αρχήν βρισκόμαστε μόνο 70 χρόνια απόσταση απ’ το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είμαι εγγονός επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος. Υπάρχει μια κατανοητή αλλά απαράδεκτη διστακτικότητα στο να αναγνωριστούν τα εγκλήματα των «απόλυτων θυμάτων».

Μπορείς να δεις το πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βάζουν το κεφάλι στην άμμο όταν πρόκειται για το ισραήλ, και το ισραήλ έχει καταφέρει να χειρίζεται αυτήν την συλλογική και δικαιολογημένη ενοχή του δυτικού κόσμου για να πετυχαίνει τους δικούς του στόχους. Αν υπάρχει ένα μάθημα που έχουμε μάθει απ’ την ιστορία των γενοκτονιών και του αντισημιτισμού, είναι ότι δεν πρέπει να μένεις σιωπηλός απέναντι στη βία κατά πληθυσμιακών ομάδων.

Δεύτερον, το ισραήλ νοιώθει, μερικές φορές σωστά, έναν υπαρξιακό κίνδυνο από τους γειτονές του, ότι θέλουν να το καταστρέψουν. Αν και τέτοιες δηλώσεις σημαίνουν ελάχιστα ή είναι απλά ρηχή προπαγάνδα, και παρότι το ισραήλ είναι η πιο μεγάλη δύναμη στη μέση Ανατολή και έχει σύμμαχο μια υπερδύναμη, αυτή η συζήτηση δίνει στο ισραήλ το περιθώριο να ελίσσεται. Υπάρχει επίσης το ζήτημα του ισραήλ σαν προκεχωρημένου φυλάκιου των ηπα στη μέση Ανατολή. Νομιζω όμως πως όλα αυτά αλλάζουν.

Όσο για το μέλλον. Όπως είπα πριν, είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις. Ο όρος «απαρτχάιντ» έχει μεγάλο βάρος, και δεν τον χρησιμοποιώ ευκαιριακά. Αν πρόκειται αυτό να συζητηθεί στα σοβαρά – όχι σα μια λέξη της σειράς αλλά σαν κάτι που έχει συνέπειες – τελικά, όταν έχεις μπροστά σου ένα καθεστώς απαρτχάιντ, οφείλεις σαν οποιοδήποτε κράτος να κάνεις ότι χρειάζεται για να τελειώσει αυτό το καθεστώς.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό απ’ το να αντιμετωπίσεις μια κατοχή. Για παράδειγμα η ευρώπη έχει συμπεράνει ότι πρέπει να υιοθετήσει μια πολιτική διαφοροποίησης, για να εξασφαλίσει πως ούτε ένα σεντ απ’ τα λεφτά της δεν πάει στους εποικισμούς. Αν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό θα έχει μεγάλες συνέπειες στο τι οφείλει να κάνει σύμφωνα με το νόμο, όχι απλά αρνούμενη να στηρίξει ένα τέτοιο καθεστώς, αλλά κυρίως να πιέσει ώστε να σταματήσει να υπάρχει.

Ο κόσμος μπορεί τελικά να αναρωτηθεί ποιός θα μπορούσε να είναι ο στόχος. Πριν 20 χρόνια οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι τα δύο κράτη – αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτή η απάντηση σήμερα. Κι αν το ένα, διεθνικό, δημοκρατικό κράτος θεωρείται επίσης ότι δεν είναι η απάντηση τώρα, τότε δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής απ’ το απαρτχάιντ.

Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι «δεν είναι τώρα καιρός να ασχολούμαστε με τους παλαιστίνιους – έχουμε τους δικούς μας μπελάδες». Πρακτικά, εδώ και 30 χρόνια, από τότε που το ελληνικό κράτος αποφάσισε ότι η συμμαχία του με το ρατσιστικό Τελ Αβίβ είναι πρώτης προτεραιότητας, και ειδικά στα χρόνια των φαιορόζ, απ’ το 2015 και μετά, όπου αυτή η συμμαχία έγινε απόλυτη αφοσίωση και συνεργασία στο έγκλημα, ποτέ «δεν ήταν καιρός…» και πάντα «είχαμε τα δικά μας»….

Ωστόσο, με covid-19 ή χωρίς, η Παλαιστίνη και η κατοχή της είναι το κέντρο περιστροφής ολόκληρης της μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου. Στη δυναμική του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, όποιος στα μέρη μας λέει «δεν με νοιάζει» ή «δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ μ’ αυτούς» είναι, απλά, άξιος της μοίρας του…

Κι αυτή δεν θα είναι καλή.

Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;

«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»

Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».

Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».

Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)