Tag: ισραήλ

Φάρμακα; Ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Δευτέρα 9 Αυγούστου>> Έχουμε ενημερώσει ήδη: τα αφεντικά της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας που είχε, εξαρχής, στόχο τον μαζικό πλατφορμιασμό και την μαζική ενσωμάτωση εφαρμογών γενετικής μηχανικής, έπρεπε να απαγορεύσουν την «λογική» της παλιάς ιατρικής, δηλαδή το σύμπτωμα και το φάρμακο. Το σύμπτωμα «σπάει» την μηχανική του «όλοι είναι εν δυνάμει άρρωστοι». Και το φάρμακο «σπάει» την μηχανική του «όλοι στο μπαλαούρο των βιοτεχνολογιών, για προληπτικούς λόγους – άιντε ποντίκια!».

Στη διάρκεια αυτού του 1,5 χρόνου της τρομοεκστρατείας, διάφοροι έντιμοι κλινικοί (νοσοκομειακοί) γιατροί σ’ όλο τον πλανήτη, έχοντας την έγνοια της θεραπείας (και όχι του μαντρώματος και της υποτέλειας) των ασθενών τους, έψαξαν να βρουν φάρμακα κατά των μέτριων ή σοβαρών συμπτωμάτων απ’ τον τσαχπίνη. Ένα απ’ αυτά που κέρδισε γρήγορα την εμπιστοσύνη τους λέγεται ιβερμεκτίνη (ivermectin) – και η αρχική χρήση του είναι αντι-παρασιτική. Αλλά τα τελευταία χρόνια αποδείχθηκε ότι έχει και αντι-ιική αποτελεσματικότητα.(Επαναλαμβανόμαστε αλλά: υπήρξαν και άλλα φάρμακα, όπως επίσης παραδοσιακές συνταγές ροφημάτων απ’ την κινέζικη και την αφρικάνικη ιατρική). Εννοείται πως έστω και η ιδέα φαρμάκου, και μάλιστα «παλιάς τεχνολογίας», ήταν ανάθεμα. Και ουσιαστικά απαγορεύτηκε.

Να τώρα όμως που πυκνώνουν οι απείθαρχες ειδήσεις. Ο ισραηλινός γιατρός Eli Schwartz δοκίμασε απ’ τις 15 Μάη του 2020 ως τα τέλη Γενάρη του 2021 την ιβερμεκτίνη σαν φάρμακο για τους ασθενείς του – και δημοσίευσε πρόσφατα τα συμπεράσματα. Η έρευνα του Schwartz ήταν υποδειγματική, και έδειξε ότι το 72% όσων είχαν μολυνθεί και είχαν συμπτώματα, έγιναν απόλυτα καλά (και «αρνητικοί» στα τέστ) μέσα σε 6 μέρες, λαμβάνοντας ένα χάπι την ημέρα. Απέδειξε επίσης ότι μόνο το 13% όσων πήραν ιβερμεκτίνη για έξι ημέρες είχαν ιικό φορτίο σε τέτοια συγκέντρωση ώστε να μπορούν να μεταδώσουν τον τσαχπίνη.

Μια άλλη ερευνητική ομάδα, που έκανε επισκόπηση 27 μελετών για την ιβερμεκτίνη και δημοσίευσε πρόσφατα την έκθεσή της, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πράγματι το συγκεκριμένο φάρμακο είναι αποτελεσματικό για την σημαντική μείωση των σοβαρών επιπλοκών και των θανάτων λόγω covid…

Όπως συμβαίνει με άλλα φάρμακα “παλιάς τεχνολογίας” που είναι επίσης αποτελεσματικά στην περίπτωση μέτριας ή σοβαρής ασθένειας απ’ τον τσαχπίνη, έτσι και η ιβερμεκτίνη έχει μερικά επιπλέον προσόντα που την κάνουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα από πολιτική άποψη. Πρώτον, είναι ένα πολύ φτηνό φάρμακο. Το κόστος μιας πενθήμερης θεραπείας στο μπαγκαλντές θα ήταν από 0,6 έως 1,8 δολάρια (ανάλογα με την δοσολογία) – ενώ οπουδήποτε στον πρώτο κόσμο η ιβερμεκτίνη δεν θα κόστιζε πάνω από 1 ευρώ η δόση… Δεύτερον, είναι πια εκτός πατέντας (φτιάχτηκε το 1987) που σημαίνει ότι μπορεί να την φτιάξει οποιαδήποτε φαρμακοβιομηχανία οπουδήποτε στον κόσμο.

Κι εδώ αρχίζουν τα χαριτωμένα, που ξαναδείχνουν (αν δεν φτάνουν οι αποδείξεις που έχουμε δημοσιεύσει ως τώρα…) τι συμβαίνει με τις φαρμακομαφίες και τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής. Κατασκευάστρια της ivermectin είναι η γνωστή φαρμακοβιομηχανία Merck… Θα περίμενε κανείς ότι τα αφεντικά της θα χαίρονταν, τόσο από ηθική όσο και από οικονομική άποψη… «Να ένα φάρμακό μας που σώζει τον κοσμάκη και μας αποφέρει έσοδα»…

Ε, το λοιπόν, καθόλου δεν χάρηκαν! Αντίθετα έβγαλαν ανακοίνωση ότι «μπααα…. δεν έχουμε ενδείξεις ότι κάνει δουλειά….» Και δεν έκανε ούτε μισή μελέτη η Merck Co. για να δει την αξία ενός φαρμάκου που κάποτε ήταν ολοδικό της!!! Ο Schwartz δήλωσε σχετικά:

Φωνάζουν ότι το φάρμακο δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί…. Θα έπρεπε να ντρέπονται…

Συγκινητικό! Γιατί η Merck δεν θέλει να βγάλει λεφτά απ’ την ivermectin; Πρώτον, επειδή σκέφτηκε να ρίξει μια κλωτσιά στα genitals διάφορων «σοφών αντικαπιταλιστών» που δεν ξέρουν τι τους γίνεται αφού ζουν στον 19ο αιώνα… Και δεύτερον, κυρίως, επειδή το να «βγάλεις λεφτά» όντας στην βιομηχανία της υγείας του 21ου αιώνα σημαίνει ότι συγχρονίζεσαι με το γενικό σχέδιο. Του «συλλογικού καπιταλιστή», αν αυτό λέει κάτι (που δεν λέει πια…)

Ποιό είναι αυτό το σχέδιο; Το «είμαι καλά» σαν καθοδηγούσα αρχή της ιατρικής τελειώνει, με λυγμούς και αντικαταθλιπτικά. Κανέναν βιομήχανο της υγείας δεν ενδιαφέρει πια το αν θα είσαι, θα είμαι, θα είναι οποιοσδήποτε «καλά».

Το μοτίβο δεν είναι πια το «είσαι καλά». Είναι το είσαι εξαρτημένος εφ’ όρου ζωής.

Ποιός το καταλαβαίνει έγκαιρα για να το πολεμήσουμε; Ποιός; Ποιός έχει το κεφάλι, το βλέμμα, την σκέψη, φάτσα απέναντι στον ορίζοντα;

(ΥΓ: στην ασία, οι κοινωνίες και σε κάποιες περιπτώσεις και τα κράτη, γυρίζουν την πλάτη στις πλατφόρμες, και στρέφονται μαζικά στην φαρμακευτική προσέγγιση, συμπεριλαμβανόμενης και της ιβερμεκτίνης. Τι κρίμα που οι εντόπιοι “φίλοι των αναξιοπαθούντων του πλανήτη” σηκώνουν τα μανίκια τους για την 3 δόση, πριν την 4 και την 5η. Τι κρίμα…

Και που να μάθαιναν τι γίνεται στην αφρική – ή στη λωρίδα της Γάζας… Πού να μάθαιναν…)

Πόλεμος, όχι και τόσο «περίπου»

Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Η κάθε πλευρά δηλώνει «καμμία σχέση». Οι διαψεύσεις είναι για τους τύπους. Κατά τα υπόλοιπα το Τελ Αβίβ έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό «ανορθόδοξο» πόλεμο κατά της Τεχεράνης· κι αυτή απαντάει, όπως μπορεί, επίσης «ανορθόδοξα». Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς διατηρεί κάποιους «πυρήνες» εντός της ιρανικής επικράτειας, και έχει δολοφονήσει κορυφαίους πυρηνικούς φυσικούς, ενώ κάνει και διάφορα σαμποτάζ σε κρίσιμες υποδομές. Μερικές φορές «μυστηριώδεις βόμβες» κτυπούν ιρανικά τάνκερ στη Μεσόγειο. Η Τεχεράνη, απ’ την μεριά της, εξαντλείται (;) σε αντίποινα κτυπώντας τάνκερ ισραηλινής ιδιοκτησίας στη θάλασσα του Ομάν ή/και στα πέριξ.

Μέχρι τώρα αυτές οι επιθέσεις σε τάνκερ ήταν αναίμακτες. Στην τελευταία όμως, στο ισραηλινής ιδιοκτησίας τάνκερ Mercer Street, φέρονται να σκοτώθηκαν ο ρουμάνος καπετάνιος και ένας άγγλος σεκιουριτάς. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα, αλλά Λονδίνο, Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ μιλάνε ήδη για την «κατάλληλη απάντηση». Ως γνωστόν δεν χρειάζονται πλέον αποδείξεις· χρειάζονται αφορμές, ακόμα και σκηνοθετημένες…

Δεν είναι εύκολη οποιαδήποτε πρόβλεψη. Το Τελ Αβίβ «πεινάει» εδώ και πολύ καιρό για πυραυλική επίθεση σε πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης – αλλά απ’ τον usarmy. Η Ουάσιγκτον δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, όσο τουλάχιστον έχει γεμάτα στρατόπεδα σε απόσταση βολής απ’ τους ιρακινούς πυραύλους. Τι μπορεί να είναι “κατάλληλη απάντηση” σε μια επίθεση σε τάνκερ, και τι “κατάλληλη απάντηση σε μια κατάλληλη απάντηση”;

Δεν ξέρουμε.

Το «όφελος» είναι μεγαλύτερο απ’ το «κόστος»; (2)

Πέμπτη 22 Ιούλη>> Η άλλη περίπτωση είναι το δεύτερο «υπόδειγμα» μαζικού πλατφορμιασμού, το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Οι δύο παρακάτω πίνακες, με επίσημα κρατικά στοιχεία, δείχνουν τι συμβαίνει.

Δεν είναι μόνο τα «κρούσματα», για τα οποία θα έπρεπε κανείς να αμφιβάλλει στα σοβαρά εφόσον εντοπίζονται μ’ αυτά τα εντελώς ακατάλληλα για δουλειά διάγνωσης PCR tests (εξού και διάφορα λαμόγια προτείνουν ότι στους πλατφορμιασμένους θα πρέπει να γίνονται σοβαρές εκπτώσεις στους «κύκλους», ώστε να μην βγαίνουν «θετικοί»…). Είναι, κυρίως, οι εισαγωγές σε νοσοκομεία, όπου οι πλατφορμιασμένοι είναι σαφώς περισσότεροι απ’ τους κανονικούς υπηκόους…

Μπορεί αυτές οι παραλλαγές immune escape να είναι ακόμα πιο ήπιες απ’ την αρχική εκδοχή του τσαχπίνη…. Αλλά ο πλατφορμιασμός, θα το πούμε άλλη μια φορά, αποδεικνύεται πια ότι ούτε «βελτιώνει» ούτε «ενισχύει» το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα· μάλλον το σμπαραλιάζει καθώς το χακάρει και προσπαθεί να το «εξειδικεύσει / καθοδηγήσει»…. Το αποτέλεσμα είναι πως εκείνοι που δεν πλατφορμιάζονται και έχουν ένα «μέσο» φυσικό σύστημα ανοσοποίησης αντιμετωπίζουν πολύ αποτελεσματικότερα και τις παραλλαγές του τσαχπίνη· ενώ οι πλατφορμιασμένοι χάνουν το φυσικό εύρος ανοσολογικής προστασίας και είναι πολύ περισσότερο εκτεθειμένοι.

Δεν θέλουμε να φοβήσουμε κανέναν! Το έχουμε πει πολλές φορές και θα το ξαναπούμε: ευχόμαστε κανείς πλατφορμιασμένος να μην πάθει τίποτα, και να είναι οι πάντες γεροί και δυνατοί – οι εργατικές, κριτικές, ανταγωνιστικές μας θέσεις ΔΕΝ πατάνε σε πτώματα και αρρώστιες!

Αλλά η αλήθεια, δυστυχώς, είναι εκείνη που προέβλεπαν οι έντιμοι «αιρετικοί». Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αυτού του κακού.

Δεν είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα καθάρματα που προωθούν αυτήν την καπιταλιστική «μετάβαση»;

Ο κυνισμός είναι trendy; “Συμφέρει”;

Δευτέρα 31 Μάη>> Οι θάνατοι που σχετίζονται άμεσα και οργανικά με τις πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης αυξάνουν συνέχεια· είναι ήδη χιλιάδες (σε ευρώπη, βόρεια αμερική, αλλά και σε ασιατικά κράτη που τις χρησιμοποιούν – κάποιοι αριθμοί στη συνέχεια…). Πρόκειται για κάτι εγκληματικά πρωτοφανές όχι μόνο για την ιατρική γενικά αλλά και για την κοινωνική πρόσληψη της ζωής και του θανατου: μιλάμε όχι απλά για «φάρμακο» αλλά για «προληπτικά μέτρα υγείας» (τέτοια ήταν τα εμβόλια και οι εμβολιασμοί όταν υπήρχαν πράγματι εμβόλια και όχι ψευδώνυμα…) που επιβάλλονται, με βαρύ ψυχο-συναισθηματικό πόλεμο, απ’ τα κράτη· με την απειλή του καταναγκασμού να κρέμεται ακριβώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας!!!

Σ’ αυτήν την εξέλιξη υπάρχουν δύο συστατικά, εξίσου τρομακτικά, το καθένα με το δικό του βάρος. Το ένα είναι αυτή η περίεργη ακηδία όσων πλατφορμιάζονται, μετά φόβου μεν, αλλά με την περίεργη «κρυφή ελπίδα» ότι δεν θα τύχει σ’ αυτούς…. Σα να αποδέχονται ότι οι φονικές συνέπειες ενός ΑΝΟΙΚΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ τεχνολογικού / επιχειρηματικού κόλπου με μαζικά επιβεβλημένη (μέσω απειλών, απαγορεύσεων και υποσχέσεων) χρήση είναι ζήτημα «τύχης»… Ρωσική ρουλέτα…. Σα να παραιτούνται ήδη από καθε ικμάδα αντίληψης ότι γίνονται κρέας για βιοτεχνολογικά πειράματα…. Το δεύτερο είναι το εξίσου τρομακτικό «επιχείρημα» των κάθε είδους λακέδων και φερέφωνων, ειδικών και μη, ότι «το όφελος είναι μεγαλύτερο απ’ το κόστος»! Μια απάνθρωπη λογιστική θανάτου, ένα εγκληματικό «συμφέρει»· όπου οι μόνοι που έχουν αληθινό όφελος και μάλιστα με πολλές μορφές είναι οι φαρμακομαφίες και τα κράτη….

Ειλικρινά: η ασταμάτητη μηχανή δεν θέλει να την «πέσει» σε κανέναν απ’ την πρώτη κατηγορία. Όμως στα 41 γεμάτα χρόνια της πολιτικής της διαδρομής ποτέ δεν συνάντησε κάτι τέτοιο, ούτε στα μέρη μας ούτε πουθενά αλλού. Να κυκλοφορεί ένα τρόφιμο δηλητηριώδες (γιατί περί αυτού πρόκειται με τις πλατφόρμες γενετικής παρέμβασης στα κύτταρα…) και οι καταναλωτές να το «ψωνίζουν» ένας ένας έχοντας την ατομική ελπίδα (και μετά την «ικανοποίηση»…) ότι «εμένα δεν με σκότωσε»!!!

Προσέξτε, αυτή η κοινωνική πόρωση / τρομακτικότητα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση! Αν η αστυνομία (στα μέρη μας και στην υπόλοιπη ευρώπη) πυροβολούσε στο κεφάλι κάθε «υποψήφιο» διαρρήκτη (ή, απλά, «ύποπτο») θα μπορούσε να πει ακριβώς το ίδιο: «το όφελος είναι μεγαλύτερο απ’ το κόστος»! (Αυτό κάνει στο αμέρικα!!!) Κι ύστερα; Ύστερα όλοι εσείς που κλείνετε τα μάτια σ’ αυτήν την απάνθρωπη σύγκριση μεταξύ «αρρώστιας» και «θεραπείας» πάνω στον πάγκο του χασάπη θα διαδηλώνατε φωνάζοντας «black life matters», όπου «blacks» θα ήταν χιλιάδες υγιείς άνθρωποι που απλά έτυχε να μην είναι γνωστοί και φίλοι σας; Αυτό θα κάνατε;

Όσο κι αν είναι μάταιο (;) πρέπει να θυμίσουμε ότι στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο (πλην ηπα…) η θανατική καταδίκη έχει καταργηθεί εδώ και πολύ καιρό, σαν απάνθρωπη. Κι όμως: μπροστά στα μάτια μας, μπροστά στα «μπράτσα» του καθενός και της καθεμιάς, η θανατική καταδίκη έχει επανέλθει πανηγυρικά σαν το «τυχαίο, τυφλό, στατιστικό αποτέλεσμα» ενός κυριαρχικού επιχειρηματικού / κρατικού σχεδίου που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ την «δημόσια υγεία»!!! Θανατική καταδίκη χωρίς καν «αδίκημα» – το ίδιο που έχουν νοιώσει εκατοντάδες χιλιάδες στο ιράκ ή στο αφγανιστάν, το “πρωτότυπο” των παράπλευρων απωλειών· θανατική καταδίκη επειδή «αξίζει τον κόπο» όπως είχε δηλώσει για το ιράκ ένα κάθαρμα της εξουσίας…

Ποιο είναι το «αντάλλαγμα» για αυτόν τον ψυχρό κυνισμό, γι’ αυτήν την σιωπηλή αποδοχή ότι «ναι, πολλές χιλιάδες θα πεθάνουν» όχι από κάποιον ιό αλλά επειδή αυτό συμφέρει τα λογιστήρια και τους μετόχους των φαρμακομαφιών που ενώ πουλάνε «υγεία» στην πραγματικότητα κατασκευάζουν μαζικά κάθε είδους κοινωνική νοσηρότητα;

Να ποιο είναι το αντάλλαγμα: μια ψευδής, αόριστη και αυθαίρετη «υπόσχεση» ψευτοανοσίας· ταξίδια για τα οποία αύριο και μεθαύριο τα αφεντικά θα ζητούν ακόμα περισσότερο φακέλωμα· παγωτά· μπέργκερ· λοταρίες με αυτοκίνητα· μπύρες· κλειστές απαρτχάιντ ζώνες κατανάλωσης «μόνο για λευκούς» («μόνο για εγκεκριμένους» απ’ τις φαρμακομαφίες· μόνο για πειθαρχημένους πελάτες τους δηλαδή)· «δικαίωμα στη δουλειά» (μέχρι να έρθουν απ’ τα αφεντικά οι επόμενες και οι μεθεπόμενες απαιτήσεις ψηφιακού φακελώματος)…. Αυτά είναι τα ανταλλάγματα…

Χιλιάδες σήμερα και ελπίζουμε εκατοντάδες χιλιάδες αύριο δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε απέναντι σε όλα αυτά. Όταν επελαύνει ένα τόσο εγκληματικό κόλπο, το «εγώ την γλύτωσα» είναι προδοσία του οτιδήποτε ανθρώπινου έχει απομείνει πάνω μας….

Κι ακόμα χειρότερο είναι το πιεστικό «κάντο κι εσύ – κι ό,τι βγει»…

(φωτογραφία πάνω: Έχει κάποιος υπόψη του τι θα έλεγαν οι ναζί γιατροί αν τα «πειραματόζωά» τους δεν ήταν φυλακισμένα στα στρατόπεδα και μπορούσαν να πουν «όχι»;

φωτογραφία κάτω: Το ρεπορτάζ του νοτιοκορεατικού site αναφέρει μεταξύ άλλων: … Από την ημέρα που ξεκίνησε το εμβολιαστικό πρόγραμμα, στις 26 Φλεβάρη, ως τις 24 Μάη, έχουν καταγραφεί συνολικά 153 θάνατοι μετά τον εμβολιασμό σύμφωνα με τα στοιχεία του Korea Disease Control and Prevention Agency (KDCA). Η Pfizer έχει προκαλέσει 93 θανάτους και η AstraZeneca 60. Η ειρωνεία είναι ότι κάποιοι κορεάτες αποφεύγουν το εμβόλιο της AstraZeneca και προτιμούν εκείνο της Pfizer… Πρόσφατα αναφέρθηκαν περιπτώσεις καρδιακών φλεγμονών σε νέους ανθρώπους μετά τον εμβολιασμό τους – στις ηπα και στο ισραήλ – αλλά δεν έχουν βγει ακόμα οριστικά συμπεράσματα…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 31 Μάη>> Και ξαφνικά (;) στη διάρκεια του 11ήμερου βομβαρδισμού της Γάζας (και της ρουκετοβολίας της Χαμάς) διάφορα δυτικά κράτη άρχισαν να μουρμουρίζουν…. Με την συνηθισμένη γραφειοκρατική τους κομψότητα φάνηκαν να κρατούν κάποια (μικρή…) απόσταση απ’ το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ· ενώ πριν 3 χρόνια, στη διάρκεια των μαζικών δολοφονιών άοπλων διαδηλωτών στην Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής που κράτησαν μήνες, «δεν ήξεραν τίποτα»…. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «κάτι αλλάζει» στη στάση των δυτικών ιμπεριαλισμών απέναντι στους Παλαιστίνιους και το Τελ Αβίβ… Είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι τι είδους είναι αυτή η «αλλαγή»;

Κατά την ταπεινή μας άποψη τα δυτικά κράτη έχουν ξεκινήσει ένα είδος προληπτικού πολέμου εναντίον του ενδεχόμενου να πιεστούν (απ’ τα κάτω) να αντιμετωπίσουν το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν αυτό που είναι. Αυτό το ενδεχόμενο είναι πια όλο και περισσότερο ορατό εξαιτίας της (συνεχιζόμενης) εξέγερσης των Παλαιστίνιων μέσα στην τωρινή ισραηλινή επικράτεια· τόσο στην Ιερουσαλήμ / al Quds (Sheikh Jarrah) όσο και σε πολλές ακόμα πόλεις· μια εξέγερση που συνειδητά ή όχι δίνει πολιτικό βάρος στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα που γίνεται ήδη σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Προκειμένου να βρεθούν ανοικτά υπόλογα για την υποστηρίξη ενός καθαρόαιμα φασιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό (την ώρα που πουλάνε διάφορες «ευαισθησίες» για «ατομικά δικαιώματα»…) τα δυτικά αφεντικά προτιμούν να παραστήσουν ότι θυμήθηκαν τους Παλαιστίνιους, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο: σαν υποψήφιους για ένα κάποιο «κράτος», κάπου, κάποτε, σύμφωνα με τις «συμφωνίες του Όσλο»… Αυτό προϋποθέτει κάτι σαν εικονική (πολιτική) νεκρανάσταση του καθεστώτος Abbas στη Ραμάλα· αλλά και μικρότερο κατηγορητήριο κατά της Χαμάς… Μ’ άλλα λόγια οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί προτιμούν τους τωρινούς «πολιτικούς παράγοντες» των Παλαιστίνιων (και το γαϊτανάκι του «παλαιστινιακού κράτους») παρά έναν αντι-απαρτχάιντ αγώνα που μαζί με τα υπόλοιπα εντός του κατοχικού καθεστώτος θα συμπαρασύρει κι ό,τι έχει απομείνει από δυτική «ηγεμονία» στη μέση Ανατολή.

Ο γνωστός και «πολύς» αρθρογράφος των καθεστωτικών New York Times Thomas Friedman κάλεσε πρόσφατα τον νυσταλέο Jo και το γκουβέρνο του να διαμηνύσουν στο Τελ Αβίβ οτι «… θα θεωρήσουμε την Παλαιστινιακή Αρχή στη δυτική Όχθη σαν ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό κατασκευή, και θα κάνουμε μια σειρά διπλωματικών βημάτων για να συγκεκριμενοποιήσουμε την κρατική ύπαρξη της Παλαιστίνης με σκοπό να διατηρήσουμε την βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών…»

Πιο καθαρά δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Υπάρχει μια διαφοροποίηση απ’ την «γραμμή πάρτα όλα» του ψόφιου κουναβιού απέναντι στον υπόδικο Netanyahu, αλλά αυτή η διαφοροποίηση (όπως και άλλες στην «εξωτερική πολιτική» του Joνυσταλεάν) είναι το είδους «πάμε πίσω», στις παλιές καλές μέρες του παραμυθιού περί «δύο κρατών». Για να γλυτώσουμε τις ανατροπές που θα φέρει η απαίτηση ενός ενιαίου, δημοκρατικού και πολυεθνικού κράτους, όπου η πλειοψηφία θα είναι Παλαιστίνιοι / άραβες.

Η (πολιτική και οικονομική) ενίσχυση της «παλαιστινιακής αρχής» στη Ραμάλα εκ μέρους του Joνυσταλεάν έχει δώσει ήδη τα πρώτα της αποτελέσματα: συλλήψεις δεκάδων αγωνιστών (στη δυτική Όχθη) που είναι εναντίον της – από τους μπάτσους του Abbas φυσικά. Το ερώτημα, του οποίου η απάντηση θα επιβεβαιώσει (ή θα διαψεύσει) την θέση μας, είναι η (δυτική) αντιμετώπιση της Χαμάς.

Η οργάνωση έχει κάνει βήματα: αναθεωρώντας άρθρα του καταστατικού της το 2017 είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει de facto ένα ισραηλινό κράτος όπως επίσης να κυβερνήσει το οτιδήποτε θεωρηθεί «παλαιστινιακό κράτος» με βάση τις αρχές της PLO (μεταξύ των οποίων αποδεχόμενη τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η PLO και την μη χρήση βίας). Αυτός ο πραγματισμός μπορεί να σοκάρει όσους δίνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι πρέπει στη ρητορική της Χαμάς (επιπλέον: δεν είναι αποδεκτός απ’ όλα τα μέλη της), ωστόσο είναι αυτό που η Χαμάς μπορεί να θεωρεί σαν τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις εκ μέρους της εάν πρόκειται το Τελ Αβίβ να υποχωρήσει επίσης· να σταματήσει τον εποικισμό στη δυτική Όχθη και να διαλύσει κάποιους υπάρχοντες οικισμούς, αποχωρώντας από κρίσιμα εδάφη (όπως έκανε απ’ την Γάζα το 2005).

Το απαρτχάιντ καθεστώς δεν πρόκειται φυσικά να αυτο-περιοριστεί εδαφικά. Έχει «παγώσει» προς το παρόν την προσάρτηση μεγάλων τμημάτων της δυτικής Όχθης, και μπορεί να κρατήσει αυτό το «πάγωμα» μέχρι να βρει καλύτερη ευκαιρία. Εννοείται ότι τα αφεντικά του (και οι πολυάριθμοι οπαδοί τους) τρομάζουν με το ενδεχόμενο ενός μαζικού αντι-απαρτχάιντ κινήματος μέσα κι έξω απ’ την Παλαιστίνη – όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε χαρακτήρα ούτε προσανατολισμούς. Το πολύ πολύ να υπάρξει μια «αλλαγή στυλ».

Αυτό το θέατρο σκιών, «η προοπτική δύο κρατών», είναι το ξαναζεσταμένο παραμύθι που βρίσκεται πίσω απ’ την υποτιθέμενη «αλλαγή» (εικονική έτσι κι αλλιώς) της δυτικής ρητορικής. Το μέτρο αυτής της «αλλαγής» είναι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού· ωστόσο η καθαυτό ισραηλινή «πολιτική» δεν θεωρείται ζήτημα. Εκείνοι που θέλουν να εμφανιστούν σαν «ειρηνοποιοί» (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Κάιρο, Ριάντ) είναι οι ίδιοι όπως πάντα· οι τακτικές τους επίσης. Η φονική «ακινησία» δεκαετιών τους βόλευε· τώρα την νοσταλγούν…

Όμως ακόμα κι αν μοιάζει να συμφέρει διάφορες πλευρές το «γυρίζουμε πίσω τον χρόνο», αυτό είναι αδύνατο….

Περί αερίων γενικά

Δευτέρα 24 Μάη>> Κι έτσι στα ξαφνικά ο γύπας υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλας, την ώρα που ο ζεστός αέρας της σαουδαραβικής ερήμου χάιδευε το υψηλό πνεύμα του, ξεστόμισε μιαν αλήθεια. Ίσως για να καθησυχάσει τους τοξικούς συνομιλητές του, εκεί στο εξωτικό Ριάντ. Ήταν πριν ένα μήνα:

… Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο… Χρειαζόμαστε 10 με 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε, και από οικονομική άποψη θα ήταν πολύ πιο ακριβό για παράδειγμα από το δικό σας, της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι, οικονομικά δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου… Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη γη. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού. Η Ελλάδα δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου…

Θα έπρεπε να είναι σοκ μεγατόνων! Μέσα σε 6 όλες κι όλες προτάσεις κατέρρευσε όχι μόνο το όνειρο των ελλήνων μικροαστών να γίνουν σεΐχηδες αλλά η εθνικιστική ρητορική δεκαετιών:

– Γιατί οι “ξένοι” και ειδικά οι γερμανοί (έγιναν μόδα στα ‘10s) μας εποφθαλμιούν; Επειδή θέλουν να φάνε τα πετρέλαια του Αιγαίου μας!!!

– Γιατί αυτό ο τύραννος ο Erdogan θέλει να πάρει το Αιγαίο μας; Επειδή έχει πολλά πετρέλαια!

– Γιατί το Καστελόριζο έχει αοζ μέχρι, περίπου, το Γιβλαρτάρ; Επειδή ο βυθός έχει πολύ πράμα!

– Πού ξέρουμε ότι υπάρχουν πετρέλαια; Από αρχαιοτάτων χρόνων… και μπούμπλε μπούμπλε μια μυστική έκθεση της cia… και τα λοιπά!

– Γιατί θεωρούμε εχθρική ενέργεια την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για την λιβυο-τουρκική αοζ; Γιατί πάνε να μας πάρουν τα πετρέλαια…

– Γιατί είμαστε αδελφοσύμμαχοι με το Τελ Αβίβ; Επειδή θα φτιάξουμε τον σούπερ αγωγό (east med) που θα μαζεύει και το δικό μας άφθονο φυσικό αέριο!

– Γιατί φτιάχνουμε «οικόπεδα» και τα δίνουμε για τρύπημα σε ευρω-αμερικάνικες εταιρείες; Είναι η ενεργειακή διπλωματία μας: θα βρουν πετρέλαιο ή/και αέριο παχύ και πολύ, οπότε τα μητρικά τους κράτη θα μας προστατεύουν!!!

Το πράγμα κουκουλώθηκε άρον άρον, με τον γνωστό τρόπο («παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις»…) αλλά η ασταμάτητη μηχανή έχει το δικαίωμα να χαρεί λίγο. Οι εδώ και χρόνια κριτικές της απόψεις επιβεβαιώνονται: ΔΕΝ είναι οι υδρογονάνθρακες η αιτία των όποιων συμμαχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!!! Το πετρέλαιο (κατ’ αρχήν) είναι ξεπερασμένο ενεργειακό «παράδειγμα» – όσο για το φυσικό αέριο υπάρχει ήδη μεγάλη προσφορά για την ευρωπαϊκή αγορά…

Αφού, λοιπόν, το ελλαδιστάν δεν θα γίνει σεϊχάτο, για ποιόν λόγο αγκαλιάζει κάθε διαθέσιμο γκάγκστερ και δολοφόνο στην ευρύτερη περιοχή; Η αιτία είναι ωμή και χωρίς πετροδολάρια: κάνει συμμαχίες μέσα στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου ελπίζοντας να «αυξήσει την τιμή» του οικοπέδου στο οποίο έχουμε την ατυχία να ζούμε (και δεν είναι «επί της γης παράδεισος»!!!) – αυτό που λέμε γεωπολιτική πρόσοδο – προς όφελος, φυσικά, τόσο του νο 1 εθνικού κεφαλαίου (περισσότερο στη συνέχεια) όσο και αρκετών απ’ τα ντόπια αφεντικά.

Ο προσανατολισμός του ελληνικού ιμπεριαλισμού και η συμμετοχή του στον «άξονα» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ (- Ριάντ) έχει καθαρό στόχο την τουρκική επικράτεια. Είναι στόχος απ’ την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», στα μέσα των ‘90s – με κυμαινόμενη ένταση αλλά επίμονες φαντασιώσεις. Οπωσδήποτε, σ’ αυτήν 25ετία, οι συσχετισμοί δύναμης άλλαξαν ραγδαία (σε βάρος των ελληνικών ορέξεων) και παρά τις κατάρες προς το τουρκικό καθεστώς δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η Άγκυρα θα ξαναγίνει «υποψήφια για διάλυση» όπως ήταν στα ‘90s.

Μ’ έναν όχι και τόσο αόρατο τρόπο, τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες θα μπορούσαν να μετατρέψουν το Αιγαίο όχι σε “κόλπο του Μεξικό” αλλά σε “κόλπο του Τονκίν” – αρκεί, φυσικά, να το θέλει και η Ουάσιγκτον…

Όχι, αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε!

Κυριακή 23 Μάη. Εκεχειρία ναι – άλλη μια… Τα γράψαμε την περασμένη Δευτέρα: ως εκεί είναι οι δυνατότητες των ένοπλων οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζας. Οι φιλάνθρωποι της δύσης ησύχασαν, γιατί (είπαν) πως είχε ταραχτεί ο ύπνος τους… Φυσικά το κατασκεύασμά τους, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, θα συνεχίσουν να το στηρίζουν στο ορατό μέλλον· το πολύ πολύ να του τραβάνε πότε πότε τ’ αυτί. Κι ίσως να προτιμούν αντί για τον υπόδικο Netanyahu τον στρατηγό Benny Gantz, που είναι (λένε) πιο “κεντρώος” και πιο “πονόψυχος”… Ναι, είναι αυτός που ισοπέδωσε την Γάζα το 2014, και καμάρωνε μετά για τις μαζικές δολοφονίες του: αυτός μπορεί να είναι προτιμότερος “συνομιλητής” του δυτικού ιμπεριαλισμού…

Το ντοκυμαντέρ που ακολουθεί, διάρκειας 1,5 ώρας, με τίτλο Killing Gaza, γυρίστηκε μετά την σφαγή του 2014. Έχει υπότιτλους στα αγγλικά, αρκεί να τους ζητήσετε. Αξίζει να το δείτε· όχι από κυριακάτικη βαρεμάρα. Αλλά επειδή ο πόλεμος της μνήμης ενάντια στη λήθη κι ο πόλεμος της αξιοπρέπειας κατά της βαρβαρότητας, δεν τέλειωσαν.

Ούτε στην Παλαιστίνη ούτε πουθενά.

Palestine free! (1)

Δευτέρα 17 Μάη. Όταν, τον Δεκέμβρη του 1987, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση (αργότερα ονομάστηκε 1η· intifada σημαίνει εξέγερση) σ’ όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη δυτική Όχθη και μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος, η (ως τότε) θεωρούμενη «ιστορική πολιτική ηγεσία» του παλαιστινιακού αγώνα βρισκόταν πολύ μακριά. Ο στρατός (10.000 άτομα) και το πολιτικό συμβούλιο της «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (ΟΑΠ) ήταν εξόριστοι στην Τύνιδα. Ανάμεσά τους και ο Γιάσερ Αραφάτ. Πρακτικά οι οργανώσεις / μέλη της ΟΑΠ ούτε είχαν προετοιμάσει ούτε μπορούσαν να ελέγξουν την intifada· δεν μπορούσαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους) ούτε καν να την κατανοήσουν. (Ωστόσο κάποια μέλη των οργανώσεων ζούσαν στα κατεχόμενα).

Η εξέγερση εκείνη είχε όλα τα ποιοτικά (πέρα απ’ τα ποσοτικά) χαρακτηριστικά ενός αγώνα απ’ τα κάτω· με πολλές μορφές αυτο-οργάνωσης και απεριόριστη μαχητικότητα και φαντασία παρά και ενάντια στη δολοφονική δράση του ισραηλινού στρατού (δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.100 παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, σε μεγάλο τους μέρος ανήλικοι). Η intifada του 1987 σημαδοτούσε ουσιαστικά και καθαρά το ιστορικό τέλος ενός πολιτικού / στρατιωτικού οργανισμού (της ΟΑΠ) με βαριά και σημαντική ιστορία· το ιστορικό τέλος τόσο των μορφών δράσης της όσο και των μορφών οργάνωσής της: ήταν μια καθαρόαιμη αντιαποικιακή εξέγερση κατεχόμενου πληθυσμού που (όσο κι αν φαίνεται παράξενο σήμερα) προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα συμπαράστασης· μεγάλο ακόμα και μέσα στο ισραήλ…

Όμως…. όμως… Απ’ την intifada του 1987 και το απεριόριστο σθένος των εξεγερμένων οι «ηττημένοι» με διαφορετικούς τρόπους ήταν δύο: η (διεθνώς αναγνωρισμένη) ΟΑΠ απ’ την μεριά των παλαιστινίων· και το ισραηλινό αποικοκρατικό καθεστώς απ’ την άλλη. Αυτές οι δύο πλευρές βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν την ήττα τους: έκαναν τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993, προσφέροντας ο ένας στον άλλο αμοιβαία «αναγνώριση» (Αυτές τις συμφωνίες δεν τις αποδέχτηκε το σύνολο των μελών / οργανώσεων της ΟΑΠ…) Η intifada τελείωσε το 1993 (κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια!) ουσιαστικά “θαμμένη”: η ΟΑΠ και οπωσδήποτε η κύρια οργάνωση στο εσωτερικό της, η Fatah του Αραφάτ, επέστρεψε απ’ την τυνησιακή εξορία για να λειτουργήσει σαν «παλαιστινιακή αρχή», δηλαδή σαν «ψευτο»κρατική εξουσία· και το αποικιακό καθεστώς του Τελ Αβίβ «αναγνώρισε» έναν «επίσημο συνομιλητή» (με πρωτεύουσα τη Ραμάλα) για να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό που είχε αναδυθεί μέσα απ’ την εξέγερση…

Το να έχεις ολοκληρώσει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο σου αλλά να κρατάς (και μάλιστα να αμοίβεσαι) με εξουσία χάρη στον εχθρό σου κόντρα στους στόχους μιας πολύχρονης εξέγερσης είναι βαρύ και ασυγχώρητο. Η ΟΑΠ (και σίγουρα η Fatah) έγινε βάρος στις πλατές των πληβείων παλαιστίνιων απ’ την στιγμή που προσπάθησαν (και κατάφεραν) να ρεφάρουν το ιστορικό τους ξεπέρασμα με την βοήθεια του Τελ Αβίβ. Η Hamas αναδείχθηκε σταδιακά σαν η κύρια ανταγωνιστική / απελευθερωτική (ένοπλη) δύναμη – και η ΟΑΠ μπορούσε μόνο να προσπαθεί να την καταστείλει. Αλλού απέτυχε (στη λωρίδα της Γάζα – δράση του πράκτορα Dahlan), αλλού πέτυχε (δυτική Όχθη).

Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα. Η Hamas έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο· και η προσπάθειά της να παρατείνει την πολιτική της ηγεμονία στη Γάζα ή και πέρα απ’ αυτήν έχει αναγκαστικό και απαραίτητο «συνεταίρο» το αναγνωρισμένο σαν τέτοιο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

(φωτογραφία: Φήμες υποστηρίζουν ότι σ’ αυτές τις φωτογραφίες – υπάρχει μεγάλη συλλογή από τέτοιες – φαίνεται κάποιος αποφασισμένος φίλος των Παλαιστίνιων, απεριόριστα θρασύς… Μήπως μπορείτε να τον βρείτε;

Για να σας βοηθήσουμε: δεν στάζουν αίμα και ψέμα μόνο τα χέρια του· στάζει και το χνώτο του το ίδιο… )

Palestine free! (2)

Δευτέρα 17 Μάη. Η εξέγερση των Παλαιστίνιων αιχμαλώτων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς, πρώτα με αφορμή την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate και, αμέσως μετά, εναντίον των «εξώσεων» απ’ την παλαιστινιακή γιετονιά της Ιερουσαλήμ / al Quds Sheikh Jarrah, ήταν / είναι η πρώτη αυθεντική και απ’ τα κάτω εξέγερση ενάντια στο απαρτχάιντ! Δεν είναι η πρώτη εξέγερση μέσα στο ισραηλινό έδαφος μετά τις «συμφωνίες του Όσλο». Τον Σεπτέμβρη του 2000 είχε ξεσπάσει η 2η intifada (ή η «intifada του al Aqsa») που κράτησε 4,5 χρόνια (ως τον Φλεβάρη του 2005). Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κι αυτήν αντικατοχική εφόσον, στο «ιστορικό φόντο» της παρέμενε το ζήτημα της παραβίασης ακόμα κι εκείνων των θλιβερών «συμφωνιών του Όσλο» απ’ το ισραηλινό φασιστικό κράτος.

Όμως η εξέγερση του Sheikh Jarrah ξέσπασε σε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, με διαφορετική αφορμή – και γι’ αυτό την θεωρούμε εξέγερση κατά του απαρτχάιντ. Πρώτον, η «προοπτική των δύο κρατών» έχει τελειώσει οριστικά, μετά την «ανακήρυξη» της Ιερουσαλήμ σαν «πρωτεύουσας» του ισραηλινού φασισταριού και την δηλωμένη πρόθεσή του να απαλλοτριώσει και να ενσωματώσει δια της βίας στην επικράτειά του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Όχθης. Δεύτερον, η αναγνώριση ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα τυπικό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, είναι κοινότοπη ακόμα και μέσα στο ισραήλ. Και τρίτον, επειδή η έξωση / εξανδραποδισμός των Παλαιστίνιων απ’ το Sheikh Jarrah για να δοθούν τα σπίτια τους σε φασίστες εποίκους είναι τόσο καθαρή ενέργεια ρατσιστικού καθεστώτος ώστε κανείς (απ’ τους διεθνείς συμμάχους του) δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει ανοικτά χωρίς να στοχοποιηθεί για συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Όταν το 2018 – 2019 o ισραηλινός στρατός σκότωνε ή/και σακάτευε κατά βούληση τους διαδηλωτές της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη λωρίδα της Γάζας, σχεδόν οι πάντες «κοιτούσαν αλλού»: η Γάζα και οι αιχμάλωτοί της είναι σα να έχουν «διαγραφεί» απ’ το ανθρώπινο είδος. Οι πρόσφατες οδομαχίες, όμως, μέσα στην Ιερουσαλήμ (και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις της επίσημης επικράτειας του απαρτχάιντ καθεστώτος), απ’ την μια μεριά παλαιστίνιοι / άραβες διαδηλωτές και απ’ την άλλη ισραηλινοί στρατόμπατσοι και «αγανακτισμένοι» φασίστες, δεν θα μπορούσαν να διαγραφούν το ίδιο. Είναι υπερβολικά πρωτοκοσμικές για να πεταχτούν στα αζήτητα του «θρησκευτικού φανατισμού των απολίτιστων», όπως γουστάρουν να ρητορεύουν οι ρατσιστές στη δύση.

Μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά η «intifada του Sheikh Jarrah», που απλώθηκε σαν την φωτιά στα ξερά χόρτα, απειλούσε τόσο το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ όσο και τις ιστορικά ξεπερασμένες «πολιτικές μορφές» των παλαιστινίων. Την (ουσιαστικά προδοτική) εξουσία του Abbas αλλά και την Hamas. Γιατί μιλάμε με όμοιο τρόπο γι’ αυτές τις δύο; Αν ο συνάφι του Abbas και το εικονικό «κοινοβούλιο» της Ραμάλα είναι η καρικατούρα ενός δήθεν παλαιστινιακού κράτους που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, η Hamas είναι το αρνητικό υπόλοιπο αυτού του (δήθεν) συμβιβασμού του Όσλο, του να περιοριστεί δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς στα σύνορα που είχε το 1967. Η Hamas (κι όχι μόνον αυτή) κριτίκαρε μεν έντονα και κατηγορηματικά τις «συμφωνίες του Όσλο», τις οποίες δεν αναγνώρισε· αλλά είχε τον ίδιο στόχο με άλλα μέσα: ένα διακριτό παλαιστινιακό κράτος.

Τώρα πια αυτό είναι αδύνατο – εξ’ ου και μιλάμε για ιστορικό ξεπέρασμα και για «αρνητικό υπόλοιπο». Στρατιωτικά είναι αδύνατο η Hamas να αναγκάσει το απαρτχάιντ καθεστώς να υποχωρήσει· το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δοκιμάζει καινούργιες ρουκέτες και να κάνει αντιπολίτευση στον Abbas…. Όταν ο πολιορκητής έχει άπειρους πόρους και ο πολιορκούμενος ελάχιστους δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει στρατιωτικά ο δεύτερος. Όσο για το ενδεχόμενο ενός εκτεταμένου πολέμου στην μέση Ανατολή με την συμμετοχή και της Τεχεράνης; Μόνο φρίκη μπορεί να προκαλέσει η σκέψη του ότι το απαρτάιντ καθεστώς θα βρει την ευκαιρία να εφαρμόσει την δική του «τελική λύση» σε βάρος των Παλαιστίνιων.

Παρά και πέρα απ’ την ιστορική της διαδρομή (ή και εξαιτίας της), η Hamas (και οι υπόλοιπες ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα) δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει έξοδος, ούτε στρατιωτική ούτε πολιτική στις τακτικές της. Αντίθετα, ο νέος επίκαιρος αντιαπαρτχάιντ στόχος, ο στόχος ενός ενιαίου, δημοκρατικού, πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους με ισότητα όλων και επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, αυτός ο στόχος είναι ορατός καθαρά στον ορίζοντα! Επιβεβαιώθηκε μέσα απ’ την εξέγερση του Sheikh Jarrah – οι πάντες στον πλανήτη, ακόμα και οι αδιάφοροι, κατάλαβαν το επίδικο!

Αυτός ο στόχος είναι απόλυτα εχθρικός στην Κουίσλιγκ εξουσία του Abbas· αλλά είναι επίσης ασύμβατος με την δομή, την ιστορία, τον πολιτικό προσανατολισμό της Hamas. Η συγκεκριμένη οργάνωση (όπως και η μικρότερη «ισλαμική τζιχάντ») καθώς έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό ανταγωνιστικό τους κύκλο, είναι ευκολότερο πια να υπηρετούν τα στενά κομματικά τους συμφέροντα παρά την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απ’ το ποτάμι (τον Ιορδάνη) ως τη θάλασσα (την Μεσόγειο).

Και αυτό εκτιμάμε ότι συμβαίνει – δυστυχώς! Κατά την διάρκεια των σφαγών εκατοντάδων άοπλων διαδηλωτών το 2018 και το 2019 η Hamas δεν εκτόξευε ρουκέτες… Το έκανε όμως τώρα, διαισθανόμενη (λέμε) ότι η εξέγερση του Sheikh Jarrah υπερβαίνει τα δικά της όρια, ότι την ξεπερνάει. Καθόλου παράξενο: δρώντας μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό, αντι-ιστορικό τρόπο, η συγκεκριμένη οργάνωση έβγαλε απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί (διεθνώς) το απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ! Από δυο αντιδιαμετρικές αφετηρίες η εξουσία της λωρίδας της Γάζα και η εξουσία του ισραήλ ανέλαβαν να κάνουν αυτό που ξέρουν: πόλεμο. Έναν πόλεμο που κανείς τους δεν μπορεί να κερδίσει· θα χάσουν όμως (από πολιτική άποψη) οι εξεγερμένοι κατά του απαρτχάιντ.

Γι’ αυτό ο αρχιφασίστας Netanyahu φρόντισε να συμπληρώσει την ευκαιρία που του δόθηκε αμολώντας τα πιο καθαρόαιμα σκυλιά του καθεστώτος του, να κάνουν πογκρόμ κατά των Παλαιστινίων / αράβων στις ισραηλινές πόλεις. Την ώρα που παριστάνει για μια ακόμα φορά το «θύμα» της Hamas, προσθέτει ενώπιον του πλανήτη: Βλέπετε; Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί…

Δηλαδή; Αφού ο νέος καθαρός στόχος είναι η κατάργηση του απαρτχάιντ και η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ τον ισραηλινό εθνικισμό / μιλιταρισμό, ο Netanyahu, πιο διορατικός απ’ την Hamas, αντιλαμβανόμενος καθαρά ποιός είναι ο πραγματικός κίνδυνος σε βάρος αυτού του εθνικισμού / μιλιταρισμού που εκπροσωπεί, απαντάει: ξεχάστε το!!!