Κυριακή 23 Απρίλη. Υπάρχει κάποιος λόγος σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο για να μην είναι κανείς αδιαπραγμάτευτα με την μεριά των πάνω, εναντίον των κάτω;
Σωστά το καταλάβατε: παλαιστίνιοι εναντίον της ισραηλινής στρατοαστυνομίας· ή το ανάποδο. Τώρα. Χτες. Προχτές…
Αν οι αισθήσεις εύρισκαν το δίκιο τους…
Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.
Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…
Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…
Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.
Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…
Ή μήπως όχι;
Κυριακή 9 Απρίλη. Το μοτίβο «οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι εντός συριακής επικράτειας κάνουν κάτι που στη συνέχεια τα αφεντικά τους χρησιμοποιούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ» έχει δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό… Από ποιον λέτε; Απ’ το Τελ Αβίβ!
Ενδεικτικά (φωτογραφία), καλοκαίρι του 2016: οι ισλαμιστές ένοπλοι που δρουν γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν (με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους) ρίχνουν ένα βλήμα στις κατεχόμενες απ’ τον ισραηλινό στρατό περιοχές, κάπου στο κέντρο τους. Το βλήμα σκάει σ’ ένα ισραηλινό ναρκοπέδιο, χωρίς να προκαλέσει θύματα ή ζημιές. Το ισραηλινό πεντάγωνο καταγγέλει τον συριακό στρατό σαν υπεύθυνο, και κτυπάει έναν συριακό εκτοξευτήρα βλημάτων που ταλαιπωρούσε τους ισλαμιστές ένοπλους. Που πανηγυρίζουν…
Το ισραήλ ακολουθεί την πολιτική να χρεώνει την Δαμασκό για όλα τα πυρά που προέρχονται απ’ την συρία, αδιάφορο με το ποιος είναι που πυροβολεί… (Αυτά τα γράφουν οι “times of israel” – όχι τίποτα «αντισημίτες»…)
Όμως όχι, η ψοφιοκουναβική αμερικανική διοίκηση δεν έκανε «το ίδιο» με πιο εντυπωσιακό τρόπο. Επιτέθηκε όχι γι αυτό καθ’ εαυτό το αποτέλεσμα της επίθεσης. Επιτέθηκε σαν προκαταβολή – εν μέρει μπλοφάροντας, λόγω αδυναμίας… Κι ακριβώς αυτήν την αδυναμία θα προσπαθήσει να διορθώσει, επιδιώκοντας να «σκουπίσει» όλους όσους έδωσαν συγχαρίκια για την επίθεση (πέρα, φυσικά, απ’ τα αραβοφασιστικά καθεστώτα και το ισραήλ), σε ένα είδος ad hoc (και στην ανάγκη χαλαρής) «συμμαχίας των προθύμων». Αν όχι για να συμμετάσχουν στην αμερικανική δράση στη συρία, σίγουρα για να την ανεχτούν.
Σάββατο 8 Απρίλη. Πριν 20 ημέρες, στις 19 Μάρτη, η ισραηλινή αεροπορία (που εκπαιδεύεται στην ελλάδα, μην το ξεχνάει κανείς…) προσπάθησε να κάνει μια επίθεση σε βάθος μέσα στην συριακή επικράτεια, κοντά στην Palmyra. Τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα πτήσης προς τον «στόχο», κι άλλα τόσα επιστροφή… Αυτός ο «στόχος» ήταν, κατά το Τελ Αβίβ, δυνάμεις της Χεζμπ’ αλλάχ. Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός. Το Τελ Αβίβ ήθελε να βοηθήσει αντάρτες του isis που προσπαθούν εδώ και καιρό να κόψουν τον υπό συριακό έλεγχο δρόμο ανάμεσα στη Hama και στην Palmyra.
Φαίνεται ότι οι ισραηλινοί καραβανάδες θεωρούσαν ότι τα αντιαεροπορικά συστήματα του ‘Ασαντ είναι ανεπαρκή, οπότε δεν θα κινδύνευαν. Κινδύνεψαν όμως, κόντρα στη σιγουριά τους! Τα ισραηλινά βομβαρδιστικά εντοπίστηκαν, και εκτοξεύτηκε εναντίον τους ένας τουλάχιστον πύραυλος. Κατά το καθεστώς Άσαντ καταρρίφθηκε ένα απ’ τα αεροπλάνα· το ισραηλινό καθεστώς το διέψευσε. Μάλλον το Τελ Αβίβ έχει δίκιο εν προκειμένω, αλλά δεν έχει τόση σημασία: το ουσιαστικό είναι ότι το Τελ Αβίβ αιφνιδιάστηκε, κάτι που πιθανόν να σημαίνει ότι η συριακή αεράμυνα έχει, κάπως, αναβαθμιστεί. Με την βοήθεια της Μόσχας ή της Τεχεράνης ή και των δύο… Και άρα η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορεί να σουλατσάρει και να κτυπάει ανενόχλητη πια…
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, την ώρα που ο φασίστας υπ.αμ. Lieberman (φίλος των ελλήνων, μην το ξεχνάει κανείς…) ήταν έξαλλος και απειλούσε βγάζοντας αφρούς ότι θα καταστρέψει όλη τη συριακή αεράμυνα «αν ξανατολμήσει να τον εμποδίσει να βομβαρδίζει όπου και όποτε θέλει», η Μόσχα καλούσε τον ισραηλινό πρεσβευτή για να του τραβήξει το αυτί «ζητώντας εξηγήσεις» για την επίθεση. Και ίσως όχι μόνο…
Θεωρούμε δεδομένο ότι το Τελ Αβίβ θα λύσσαξε ακόμα περισσότερο: η αντιαεροπορική αναβάθμιση της Δαμασκού και η πολιτική υποστήριξη της Μόσχας θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση όχι μόνο αυτό που θεωρεί «δικαίωμα» του, το να κτυπάει στη συρία (πάντα τον στρατό του Άσαντ) κατά βούληση, αλλά ακόμα περισσότερο το άλλο «δικαίωμα» του, το να ισοπεδώσει τον λίβανο.
Ένα άμεσο αμερικανικό κτύπημα στον Άσαντ (και, έμμεσα αλλά καθαρά, μια «προειδοποίηση» στη Μόσχα και την Τεχεράνη) έγινε, λοιπόν, απόλυτα απαραίτητο και για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Η αμερικανική επίθεση προσπαθεί να ανανεώσει, όσο μπορεί, το ισραηλινό πολεμικό laissez passer…
Σάββατο 8 Απρίλη. Απ’ την μεριά τους όλοι οι «στόχοι» της επίθεσης, δηλαδή τόσο η Δαμασκός όσο και η Μόσχα και η Τεχεράνη, αντέδρασαν…. όπως ήταν λογικό. Με καταγγελίες. Στην αεροπορική βάση Shayrat που κτυπήθηκε (η δεύτερη μεγαλύτερη στη συρία μετά από εκείνη στη Λατάκεια) σταθμεύει και ρωσικός στρατός: επιθετικά ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις. Το αμερικανικό πεντάγωνο ειδοποίησε το ρωσικό πριν την επίθεση, για να απομακρύνει το «υλικό» του· υποθέτουμε ότι με τη σειρά του το ρωσικό ειδοποίησε το καθεστώς Άσαντ για να προφυλάξει τα πιο σημαντικά «κομμάτια» της αεροπορίας του.
Από στενά στρατιωτική άποψη υπήρξε, λοιπόν, φροντίδα να μην υπάρξουν αχρείαστες «ζημιές» την συγκεκριμένη στιγμή. Η χτεσινή δήλωση του ρώσου πρωθυπουργού Dmitry Medvedev (υπάρχει ακόμα!!!) ότι η αμερικανική επίθεση απείχε ένα μόνο βήμα απ’ την σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό έγινε για τα μάτια του κόσμου.
Αλλά υπάρχει ζήτημα! Που γίνεται όλο και πιο σοβαρό: η μέση Ανατολή δεν χωράει όλες τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, τοπικές και πλανητικές· ενόσω αυτές οι φιλοδοξίες έχουν ξεδιπλωθεί τόσο καθαρά ώστε ακόμα και μια αναδίπλωση σ’ αυτό το, ουσιαστικά, δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου θα μετρήσει σαν ήττα. Έχει φανεί πεντακάθαρα αυτό απ’ την αμερικανική στάση και την “εξέλιξή” της.
Το συριακό κράτος δεν ήταν ποτέ σοβαρή απειλή για κανέναν. Ούτε για το ισραηλινό, ούτε για το αμερικανικό… Είχε πάντα εξαιρετικά αδύναμο στρατό, αφιερωμένο στην εσωτερική καταστολή (όπου ήταν αποτελεσματικός) και ανίκανο για οτιδήποτε άλλο.
Το “πρόβλημα” με το συριακό κράτος (απ’ την γεωπολιτική άποψη) ήταν αφενός η συμμαχία του με την Τεχεράνη, και αφετέρου η κάλυψη που παρείχε τόσο στη λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ όσο και στην παλαιστινιακή Χαμάς. Μεσολαβώντας, ταυτόχρονα, και την ιρανική υποστήριξη προς τις δύο οργανώσεις.
Η “δημιουργική αποσταθεροποίηση” της συριακής επικράτειας, και εν τέλει η διάλυσή της, είχε και έχει σημασία μόνο σ’ αυτό το “πλαίσιο”: για να απομονωθεί η “περσική” Τεχεράνη απ’ την “αραβική” Βηρυττό (κι απ’ την επίσης “αραβική” Γάζα), έτσι ώστε οι μεν δύο μεσογειακές περιοχές να είναι πάντα στο έλεος του Τελ Αβίβ, το δε ιράν στο έλεος των αμερικάνων. Έτσι ώστε, επιπλέον, τα σεΐχατα της αραβικής χερσονήσου να είναι οι μόνοι “εκπρόσωποι” (διαφθορείς δηλαδή) των πληβειακών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.
Μέχρι το σημείο που ο Άσαντ είχε βρεθεί με την πλάτη – στη – Μεσόγειο, το σχέδιο έδειχνε να δουλεύει. Η άμεση εμπλοκή της Μόσχας όχι μόνο το σταμάτησε, αλλά έκανε και το ακριβώς αντίθετο: δυνάμωσε (κι όχι μόνο στρατιωτικά) την Χεζμπ’ αλλάχ, αναβάθμισε την Τεχεράνη σε αξιόπιστο και σοβαρό παίκτη στο ταμπλό της διεθνούς “αντιτρομοκρατίας”, έσωσε σε ικανό βαθμό τον ενδιάμεσο κρίκο (το καθεστώς Άσαντ, που παραμένει πάντα το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο) – και, φυσικά, προσέθεσε για πρώτη φορά μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου πολέμου μια καθόλου αμελητέα ρωσική στρατο-πολιτική “επίβλεψη”, όχι μόνο στο άξονα Τεχεράνη – Δαμασκός – Βηρυτός αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αυτή η “αλλαγή συσχετισμών” έδωσε σημαντική εναλλακτική στην Άγκυρα, έχει “παρασύρει” εν μέρει την χούντα του Sisi στην αίγυπτο, και έχει φτάσει ως την λιβύη. Επιπλέον το Πεκίνο έχει αρχίσει να «απλώνει τα χέρια» του και εδώ.
Αυτό δεν μπορούν να το αφήσουν να συμβαίνει ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ! Και, κατά την γνώμη μας, είναι αργά πια για να το μετριάσουν / ελέγξουν «παζαρεύοντας» με μη στρατιωτικά μέσα. Αυτά που έχουν επιτύχει οι αντιπαλοί τους στο χώμα, με αίμα, μόνο με πόλεμο είναι δυνατόν να περιοριστούν (ή και να χαθούν).
Εκτιμάμε σαν πιθανό το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να μην θέλει (και με την καινούργια της διοίκηση) να εμπλακεί σ’ έναν «πλήρη πόλεμο» και στη συρία, την στιγμή που η ιμπεριαλιστική προσοχή της είναι στραμμένη στην ανατολική ασία, και εφόσον πρέπει να συντηρεί την «στρατιωτική παρουσία της» σε πολλά σημεία του πλανήτη, και οπωσδήποτε στις πρόσφατες «κατακτήσεις» της, στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Ο proxie war την βόλευε μια χαρά· αλλά τον έχασε…
Απ’ την μεριά τους το Τελ Αβίβ και το Ριάντ δεν έχουν τέτοιες global αρμοδιότητες και φιλοδοξίες: οι δικοί τους ιμπεριαλισμοί πρέπει να «δικαιωθούν» στη μέση Ανατολή. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον για να τους βοηθήσει; Απ’ την μια να είναι παρούσα στρατιωτικά με την «φυσική έννοια». Και απ’ την άλλη να απειλεί κάτι χοντρύτερο («αν η συριακή αεράμυνα δεν αφήνει το ισραήλ να βομβαρδίζει όπου θέλει» που θα έλεγε και ο Lieberman…) ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να εμπλακεί full σ’ αυτό το «κάτι χοντρύτερο», σ’ αυτήν τουλάχιστον την περιοχή. Γιατί αν χρειαστεί να το κάνει τότε θα χάσει εντελώς τον έλεγχο στο κύριο μέτωπο, του Ειρηνικού…
Ναι, αλλά αυτά τα καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά. Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να υπογράφει στις ισραηλινές βόμβες (δίπλα απ’ τα ισραηλινά «θα σας…») «ευχαριστούμε που μας ….»;
Όχι…
Παρασκευή 7 Απρίλη. Η Μόσχα, προκειμένου να μην μείνει στη γωνία (και γιατί άλλωστε;) στράφηκε ήδη όχι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά εναντίον του Τελ Αβίβ – για την ενοχοποίηση του Άσαντ για τα χημικά. Μία η άλλη…
Ο ανθρωποφάγος υπ.αμ. του ισραηλινού κράτους Avigdor Lieberman (φίλος και συνεργάτης και της φαιορόζ κυβέρνησης· αν κυλάει αίμα στις φλέβες σας ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΤΕ!) δήλωσε συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική εφ. Yedioth Ahronoth ότι είναι 100% σίγουρος ότι η χημική επίθεση έγινε απ’ τον Άσαντ.
Σαν απάντηση (κατά το καθεστωτικό russia today) σε χθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία τους, ο Πούτιν επέπληξε τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahu: είναι απαράδεκτο το να γίνονται αβάσιμες ενοχοποιήσεις εναντίον οποιουδήποτε χωρίς να έχουν προηγηθεί λεπτομερείς και ελεύθερες έρευνες είπε ο ρώσος πρόεδρος. Υποθέτουμε ότι το είπε στην Ουάσιγκτον, από σπόντα.
Ενδεχομένως η Μόσχα να προσπαθήσει να δοκιμάσει την «τύχη» της στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, επιδιώκοντας ένα ψήφισμα που θα ζητάει και θα νομιμοποιεί «έρευνα» για το θέμα και όχι αμερικανικά αντίποινα. Αλλά έχουμε αμφιβολίες για το αν η Ουάσιγκτον θα συγκρατηθεί.
Επικίνδυνοι καιροί.
Τρίτη 4 Απρίλη. Πέρυσι το είχαν «πετάξει», και όποιος τόφαγε τόφαγε: η πτήση (σε χαμηλό ύψος) ελληνικών και αμερικανικών πολεμικών πάνω απ’ την Αθήνα ήταν … για να φωτογραφηθούν τα δεύτερα… με φόντο την Ακρόπολη. Ουάου!
Φέτος, στη διάρκεια της ίδιας ετήσιας «άσκησης» («ηνίοχος»…) θα ξαναγίνει το ίδιο, πιο εκτεταμένο, και με «καλύτερη σύνθεση». Πολεμικό / α της ελλάδας, των ενωμένων αραβικών εμιράτων (!!), του ισραήλ και των ηπα, θα ξαναπετάξουν πάνω απ’ την Αθήνα. Αλλά και πάνω απ’ τις γέφυρες του Ευρίπου και του Ρίου – Αντιρρίου. Πολλές φωτογραφίες, ε; Θέλουν να καμαρώσουν την επιτέλους (σχεδόν) τελειωμένη οτοστράντα Κορίνθου – Πατρών;
Όχι βέβαια!!!! Η αεροπορία του Τελ Αβίβ (και των «εμιράτων»!) εκπαιδεύεται στην ελλάδα για να επιτεθεί είτε στο ιράν, είτε στον λίβανο, είτε και στα δύο!!! Οι πτήσεις πάνω από μεγάλη αστική συγκέντρωση (Αθήνα) κι ακόμα πιο ξεκάθαρα πάνω από γέφυρες, είναι μέρος αυτών των ασκήσεων. Προφανώς δεν θα βομβαρδίσουν, αλλά αυτό είναι το τελευταίο στάδιο, έτσι κι αλλιώς. Στην πράξη, άλλωστε, δεν μπορούν σε ασκήσεις να κατεδαφίζουν πραγματικές πολιτικές υποδομές (όσο και αν τους τρώνε τα δάκτυλά τους)… Σίγουρα, επίσης, δεν θέλουν να φωτογραφηθούν πάνω απ’ τα νερά του ευβοϊκού. Θέλουν να κάνουν ασκήσεις (εικονικές εν προκειμένω) για καταστροφή αστικών στόχων, γεφυρών, και ποιος ξέρει τίνος άλλου.
Όσες / όσοι μένετε στην Αθήνα λοιπόν, όταν δείτε ή ακούσετε τις επόμενες ημέρες (ή και ώρες) τα πολεμικά πάνω απ’ το κεφάλι σας, μην γυρίσετε προς τα εκεί χαμογελώντας· ούτε καν με την γλώσσα έξω.
Θυμηθείτε ότι το ελληνικό κράτος φροντίζει την εκπαίδευση κρατικών μαζικών δολοφόνων.
Θυμηθείτε ότι η φαιορόζ κυβέρνηση έχει φίλο έναν Lieberman (ο φασίστας υπ.αμ. του Τελ Αβίβ…)
Τετάρτη 29 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή η γαλλική καθεστωτική εφημερίδα Le Monde σέρβιρε στο κοινό της αποσπάσματα από μια ιντριγκαδόρικη ιστορία: το πως στελέχη των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που δούλευαν σε ένα project με συναδέλφους τους της ισραηλινής mossad, έγιναν τελικά πράκτορες αυτής της τελευταίας.
Η υπόθεση πάει πίσω στο 2010, όταν γάλλοι και ισραηλινοί πράκτορες δούλεψαν από κοινού σε ένα σχέδιο στρατολόγησης ενός ανώτατου στελέχους του συριακού καθεστώτος, ώστε να βρουν στοιχεία για τα χημικά όπλα του Άσαντ.
Το σχέδιο πέτυχε· τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η διαρροή στη Monde. Το θέμα είναι ότι μερικοί απ’ τους γάλλους πράκτορες του project συνέχισαν σαν πράκτορες της mossad, αυτή τη φορά εναντίον όχι του συριακού αλλά του γαλλικού καθεστώτος.
Πως εντοπίστηκε αυτό το «δεύτερο σχέδιο» των μυστικών υπηρεσιών του ισραήλ; Επειδή μια άλλη γαλλική μυστική υπηρεσία, με αρμοδιότητα την αντικατασκοπεία, παρακολουθούσε τόσο τους γάλλους όσο και τους ισραηλινούς που δούλευαν το «πρώτο σχέδιο»…
Θα πείτε: και τι μας νοιάζει εμάς αυτή η ιστορία; Χμμμμ… Μήπως επειδή οι θερμά φιλικές και στρατοασφαλίτικες σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Καΐρου ασφαλώς και σημαίνουν ότι οι «άνθρωποι της mossad» αλωνίζουν στα μέρη μας; Και, προφανώς, δεν κάνουν διακοπές;
Το τι θα καταφέρουν να στρατολογήσουν δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν μας φαίνεται τίποτα αδύνατο όταν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια – και δυνατό know how…
Πέμπτη 23 Μάρτη. Σε ανανέωση της στρατιωτικής συνεργασίας και για το έτος 2017 προχώρησαν η Ελλάδα και Ισραήλ, με ένα διαρκώς διευρυνόμενο πρόγραμμα ασκήσεων και κοινών δράσεων. Το Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας, όπως ονομάζεται η υφιστάμενη διακρατική συμφωνία, υπογράφτηκε τη Δευτέρα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας από τους δύο επικεφαλής των αρμοδίων διευθύνσεων Διεθνών Σχέσεων, του ταξιάρχου γεεθα Μιλτ. Γρυλλάκη και του ταξιάρχου των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων (IDF) Ερέζ Δαβίδ Μαϊζέλ. Η συνεργασία περιλαμβάνει συμμετοχή σε αεροναυτικές ασκήσεις, συνεκπαιδεύσεις με μονάδες επιθετικών ελικοπτέρων και ειδικών δυνάμεων. Το πλέον σημαντικό σκέλος της στρατιωτικής συνεργασίας αφορά τις πολεμικές αεροπορίες των δύο χωρών.
Τις επόμενες ημέρες ξεκινούν δύο ασκήσεις που εντάσσονται στην αμυντική συνεργασία Ελλάδας και Ισραήλ. Πρόκειται για την αεροναυτική «Noble Dina 17», η οποία θα καλύψει μέρος της Ανατολικής Μεσογείου και θα διαρκέσει περίπου δύο εβδομάδες, και την αεροπορική «Ηνίοχος 17», που θα πραγματοποιηθεί κυρίως στη Δυτική Ελλάδα…
Αυτή είναι η είδηση («καθημερινή» 22/3). Κι αυτός, στη συνέχεια, είναι ο πανηγυρικός έπαινος, απ’ τον διευθυντή της ίδιας καθεστωτικής εφημερίδας Αλ. Παπαχελά, την ίδια ημέρα:
Ένα παρήγορο σημάδι ωρίμανσης του πολιτικού μας συστήματος είναι η συναίνεση γύρω από τη στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ. Ας αναλογισθεί κανείς ποιες ήταν οι θέσεις του συ.ριζ.α. του 4% και ποια είναι η κυβερνητική πολιτική σήμερα. Η «φλοτίλα της Γάζας» αποτελεί μια ανάμνηση από το ακτιβιστικό παρελθόν του. Οι δύο χώρες κάνουν συχνά κοινά γυμνάσια και έχουν αναπτύξει μία εξαιρετικά στενή σχέση στον τομέα της ασφάλειας. Το εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον μεσολαβεί για να κλείσει κρίσιμα ραντεβού με την κυβέρνηση Τραμπ και λειτουργεί ως λόμπι υπέρ της ελλάδος. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή, γιατί επί δεκαετίες ισραήλ και τουρκία δρούσαν από κοινού και εμφανίζονταν με κοινό μέτωπο στις ηπα.
…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα υιοθέτησε το δόγμα της στενής στρατηγικής σχέσης με το Ισραήλ και μοιάζει να το ακολουθεί, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν μείνει προσηλωμένες σε αυτό και η σημερινή το έχει πάει ένα βήμα παραπάνω…
«Εθνική γραμμή» με τα όλα της!!! Το μιλιταριστικό, πολεμοκάπηλο, ακροδεξιό καθεστώς του Τελ Αβίβ, που δολοφονεί με κάθε τρόπο τους παλαιστίνιους, που συγχρηματοδότησε και συνεχίζει να υποστηρίζει τους φασίστες ουαχαβίτες του Ριάντ στη συρία και οπουδήποτε αλλού· το Τελ Αβίβ που βομβαρδίζει στη συρία τις θέσεις του στρατού του Άσαντ και ετοιμάζεται να ισοπεδώσει τον λίβανο, αυτό λοιπόν είναι όχι απλά «φίλος» αλλά «αδελφός» για τον ελληνικό βαθύ κράτος. Ή μήπως το ελλαδιστάν είναι, πια, «ουρά» του ισραήλ;
Ποιο «ένα πλοίο για την Γάζα»; Ποιες δολοφονίες των 10 τούρκων ειρηνιστών στο mavi marmara στα τέλη Μάη του 2010; Οι «ροζ» πάνω στις κυβερνητικές καρέκλες δεν έχουν πάει «ένα βήμα μπροστά». Έχουν πάει πολλά. Έχουν γίνει τσατσορούφιανοι του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ. Τα «εθνικά συμφέροντα» φταίνε, φυσικά.
Θα περιμένουμε λοιπόν, με μεγάλη ανυπομονησία, οι παρελάσεις της ερχόμενης εθνικής επετείου, να γίνουν πέρα από αντιαμερικανικές και αντι-ιμπεριαλιστικές, δυναμικές διαδηλώσεις και υπέρ των παλαιστινίων.
Ή όχι;