Tag: ηπα

Ύβρις 1 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. …Είμαστε μια αυτοκρατορία πλέον, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Κι ενόσω εσείς θα μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα – με ζήλεια – εμείς θα δρούμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα μπορείτε να μελετήσετε επίσης, κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας … και εσείς, όλοι εσείς, θα μείνετε πίσω και απλά θα μελετάτε τι κάνουμε…

Ίσως είναι μια απ’ τις πιο «πανηγυρικές» εκφράσεις εξουσιαστικής αλαζονείας στην Ιστορία… Ωστόσο δεν προέρχεται ούτε απ’ τον Ιούλιο Καίσαρα, ούτε απ’ τον Τζένγκις Χαν. Είναι δήλωση του αμερικάνου Karl Rove, «ειδικού σύμβουλου ασφαλείας» του Bush του Β, λίγο πριν ή λίγο μετά την εισβολή στο ιράκ. Το 2003. Απευθυνόταν σε όσους είχαν αμφιβολία για τη νομιμότητα (και για τις δικαιολογήσεις) της εισβολής.

Παρότι το 2003 ήταν προβλέψιμο (για όσους είχαν τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία…) ότι η «αυτοκρατορία» ήταν ήδη σε παρακμή – κι αυτό αποδείχθηκε γρήγορα στην κατοχή στο ιράκ – οι αλαζόνες στην Ουάσιγκτον «προφήτευαν» ότι «δρώντας» (στρατιωτικά πρώτα και κύρια) θα αναδιαμορφώνουν την (παγκόσμια) πραγματικότητα, χωρίς ικανούς αντιπάλους και χωρίς ανάσα. Ήταν ο μιλιταριστικός βολονταρισμός στις δόξες του!

Χτες, 16 χρόνια μετά το 2003, ο «δεξιός πατριώτης» αμερικάνος αρθρογράφος David Goldman (aka Spengler, μεταξύ άλλων συνιδιοκτήτης του site asia times…) ξεκίνησε ένα άρθρο του με τίτλο «Η πολιτική για την 5G ‘η μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα’» ως εξής:

…Ένας σημαντικός ρεπουμπλικάνος που συμβουλεύει τον πρόεδρο Donald Trump χαρακτήρισε την αμερικανική στρατηγική για την 5G «την μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα». Οι προσπάθειες των ηπα να δημιουργήσουν εμπόδια στον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό γίγαντα της Huawei ώστε να μην κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά των συχνοτήτων των 5 γενιάς συχνοτήτων απέτυχαν, ενόσω η ανεπαρκής ρύθμιση και οι λαθεμένες επιχειρηματικές επιλογές εμπόδισαν τις αμερικανικές προσπάθειες για την 5G εντός επικράτειας – είπε αυτός ο πολιτικός σε μια κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση ρεπουμπλικάνων χορηγών και ακτιβιστών…

Θα ήταν μεγάλη παρηγοριά για τον αμερικανικό (και όχι μόνο) καπιταλισμό αν η «μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία» του(ς) ήταν ότι απέτυχαν να φρενάρουν την Huawei…. Θα ήταν γρατζουνιά, που εύκολα μπορεί να επουλωθεί. Η «πολιτική τομογραφία» όμως αρχίζει απ’ την έρευνα του γιατί το αμερικανικό καθεστώς – τεχνολογικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ασφαλίστικο· και πάντως σε καμμία περίπτωση το ψόφιο κουνάβι solo – διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να πετύχει αυτό το φρενάρισμα!

Η απάντηση είναι τόσο πανταχού παρούσα ώστε είναι εύκολο να παριστάνουν πολλοί (οι πάντες) ότι δεν την βλέπουν. Βρίσκεται στις αλαζονικές δηλώσεις του Rove περί «κατασκευής πραγματικοτήτων»!

Πράγματι. Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, όταν ο «δυτικός κόσμος», άρχοντες και υποτελείς μαζί, ανακήρυξαν εαυτούς όχι απλά νικητές, αλλά τους έσχατους νικητές στην Ιστορία (: Francis Fukuyama: The end of History and The Last Man, 1992) εξαιτίας της κατάρρευσης ενός μπλοκ (του ανατολικού) το οποίο – ανιστόρητα αλλά βολικά! – είχε αναχθεί σε «υπαρξιακή απειλή», από τότε και μετά λοιπόν, άρχοντες και υποτελείς των «έσχατων νικητών» θεώρησαν εαυτούς «απελευθερωμένους». Απελευθερωμένους τόσο πλατιά και τόσο βαθιά ώστε να μπορούν να απολαύσουν την διαφυγή ακόμα και απ’ την «πραγματικότητα». Η προγραμματισμένη παραίσθηση ως “ανθρώπινο δικαίωμα”!

Οι «πολλαπλές πραγματικότητες», εκβιασμένες αρχικά και ελκυστικές ύστερα, κυοφορούνταν στο πεπτικό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού εξ αρχής, απ’ τα ‘80s: είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι (το οποίο στο υποδεικνύει η «αγορά») χωρίς άλλα, μη αγοραία και δουλεμένα κοινωνικά κριτήρια και περιορισμούς… Πάρε και drugs αν αυτό σε βοηθάει… Απ’ τα ’90s και μετά το πεπτικό σύστημα «απελευθερώθηκε» – και εκατοντάδες εκατομμύρια αρχόντων και υποτελών άρχισαν να απολαμβάνουν το αποτέλεσμα…

Ύβρις 2 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Η χειρότερη στρατηγική καταστροφή της «δύσης», με τις ηπα σαν εμπροσθοφυλακή και σημαιοφόρο, άρχισε να συμβαίνει όταν αυτή η «δύση» πήρε διαζύγιο (που ως τώρα είναι πραγματικό…) από τις πηγές της διανοητικής / ηθικής καταγωγής της: τον Διαφωτισμό, και την (αξιωματική) βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι ΜΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ… Και ότι το μόνο που συμβαίνει σχετικά μ’ αυτήν, το μόνο που επιτρέπεται να συμβαίνει για το καλό των συνειδήσεων, είναι διαφορετικές ερμηνείες της… Διαφορετικές μεν στις αφετηρίες τους, που υπάγονται όμως σε τόσο εντατικό και τεκμηριωμένο έλεγχο αλήθειας (της πραγματικότητας) ώστε στο τέλος έγκυρη θεωρείται ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΜΙA ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας. (Συνήθως η ερμηνεία της φυσικής επιστήμης – μέχρις ότου έπαψε κι αυτή να είναι μία).

Δεν ήταν χωρίς βάσανα, μπελάδες και πισωγυρίσματα αυτή η θεμελιώδης πεποίθηση του «δυτικού κόσμου» στην εξέλιξή της επί πολλές δεκατίες. Όμως ήταν μόνο στην ιστορική φάση που αυτός ο κόσμος αυτοανακηρύχτηκε ως «ο έσχατος νικητής» (ένας ναρκισσισμός ανιστόρητος!), δηλαδή στη δεκαετία του ’90, που ο απεριόριστος σχετικισμός που είχε αναγγείλει ο γάλλος φιλόσοφος Jean-Francois Lyotard το 1979 (: η μεταμοντέρνα κατάσταση)· είχε προβλεφτεί ήδη απ’ τον Guy Debord το 1967 (: η κοινωνία του θεάματος)· και είχε θεωρηθεί κομβικό ζήτημα τόσο απ’ τον Marx όσο και απ’ τον Hegel απ’ τον 19ο αιώνα κιόλας όταν ανέλυαν την αλλοτρίωση και τον φετιχισμό, αυτός λοιπόν ο απερίοριστος σχετικισμός περί του τι είναι τι έγινε από τότε κοινότοπη νόρμα.

Δηλαδή; Ο ακροδεξιός Rove δήλωσε το 2003: θα νικάμε, και θα φτιάχνουμε την πραγματικότητα που θα ταιριάζει στις νίκες μας… Είπε επίσης: … επειδή είμαστε αυτοκρατορία… Ωστόσο η «αυτο-κρατορία», η «ισχύς του αυτού», του Εαυτού (αυτή είναι η τυπική ετυμολογία της λέξης «αυτοκρατορία») δεν ήταν πια αποκλειστικό προνόμιο της μεγάλης κλίμακας εξουσίας! Ήταν ήδη η τρέχουσα πραγματικότητα εκατομμυρίων Εαυτών – Κεφάλαια, που προσπαθούσαν (τα περισσότερα αποτυγχάνοντας) να στήσουν τις δικές τους μικρο-αυτοκρατορίες (στην καθημερινή ζωή, στις σχέσεις, στις δουλειές…) κατασκευάζοντας την πραγματικότητα που θα ταίριαζε στις νίκες και στους θρόνους τους….

Το (συχνά οδυνηρό) μέτρο της πραγματικότητας θεωρήθηκε, απλά, η παρηγοριά (ή και η γκρίνια) των «ηττημένων»! Η δική τους πραγματικότητα ήταν μόνο μία ανάμεσα σε πολλές… Ήταν το περίσσευμα, το σκουπίδι ανάμεσα στις πραγματικότητες των «νικητών» – των μόνων που απολάμβαναν τις πραγματικότητες, άρα ήταν οι μόνοι αρμόδιοι να μιλούν (γι’ αυτές). Κι αφού οι «νικητές» είχαν καβαλήσει (έτσι έλεγαν) το τελευταίο, ισχυρότερο και πιο ακαταμάχητο κύμα της Ιστορίας, αυτό το κύμα δεν θα μπορούσε παρά να στέφει νικητές όσους το καβαλίκευαν. Κι όσο για τους «ηττημένους»; Ας ξαναπροσπαθούσαν…. Ή ας πέθαιναν…

Μ’ αυτήν την αντίληψη για τον κόσμο, με την διάλυση της πραγματικότητας σε βολικές «πραγματικότητες», ο «δυτικός κόσμος» όχι απλά δεν μπορούσε αλλά ήταν αδύνατο να λάβει υπόψη του ότι οι αυτο-κρατορίες, σε κάθε κλίμακα, απ’ την ατομική ως την πλανητική, διαλύονται… Με πάταγο, μιζέρια, πόνο και αίμα… Του ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι οι «ηττημένοι» των ‘90s (κάτι Μόσχες, κάτι Πεκίνα) θα είναι κάτι άλλο από αιώνια ηττημένοι!

Απ’ αυτόν τον ναρκισσισμό κατάγεται η αμερικανική βεβαιότητα ότι θα εκτροχιάσει έναν άλλο, αντίπαλο καπιταλισμό, ενώ αυτός ο δεύτερος έχει τέτοια και τόση υλική βάση ώστε μόνο να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται διαρκώς μπορεί· ότι θα εκτροχιάσει, συμβολικά και πραγματικά μια κάποια «άγνωστη» εταιρεία, με το εξωτικό όνομα «Huawei»… Οι ελάχιστοι έντιμοι διαλεκτικοί υλιστές που είχαν απομείνει στον «δυτικό» κόσμο στα ‘90s και στα ‘00s όχι μόνο «προέβλεπαν» τι θα γίνει, αλλά το ανέλυαν γραπτά και τεκμηριωμένα… Ήταν περιθωριακοί! (Το ότι τέτοια είναι και η ασταμάτητη μηχανή είναι τίτλος τιμής!)

Η στρατηγική καταστροφή βρίσκεται πίσω από πλήθος τακτικές αποτυχίες· αλλά δεν ταυτίζεται μαζί τους. Και καθώς αυτές οι περιβόητες 5G επικοινωνίες θα κάνουν τις πολλαπλές πραγματικότητες τόσο «απτές» (ψηφιακά), τόσο καθημερινές και τόσο κοινότοπες πολύ σύντομα, θα χρειαστούν πολύ σκληρές συγκρούσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές και, επιπλέον, μάχες «σώμα με σώμα», και επί πολλές γενιές, για να διαλυθεί η πανούκλα του απεριόριστου σχετικισμού. Οι “πραγματικότητες” έθαψαν την πραγματικότητα· η επιστροφή της θα έχει τις συνέπειες τεκτονικών σεισμών…

Λέγεται ότι ο Λένιν, μιλώντας για τον πληθωρισμό, είχε σχολιάσει σαρκαστικά ότι θα κρεμάσουμε τους καπιταλιστές με το σκοινί που θα μας πουλήσουν… Μετά από μερικές γεμάτες δεκαετίες νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού, ο «δυτικός καπιταλιστικός κόσμος» αποδεικνύεται ότι χάρισε στον κινέζικο / ασιατικό καπιταλισμό το σκοινί για να κρεμαστεί ο ίδιος (ο δυτικός) όσο πιο μεταμοντέρνα γίνεται!

Θα χυθεί αίμα – αυτή κρεμάλα δεν θα γίνει σαν συμβολαιογραφική πράξη…

Χύνεται ήδη… Θα χυθεί πολύ πολύ περισσότερο… Τελικά εμείς και οι σαν εμάς σπρώνονται στα κρεματόρια…

(Αλλά είπαμε: κρατείστε σφικτά τις απωθήσεις σας!)

(φωτογραφία: Αφελείς δεν είμαστε. Φυσικά και η εικονική πραγματικότητα, η επαυξημένη πραγματικότητα, οι πολλαπλές πραγματικότητες κι όλα τα παρόμοια έχουν γίνει ήδη πανηγυρικά αποδεκτά απ’ τους υποτελείς. Μαζικά. Και έρχονται τα πιο “προχωρημένα”…

Το τι θα τους στοιχίσει αυτή η αποδοχή ούτε που μπορούν να το διανοηθούν οι έρμοι…)

Αυτοί πληρώνουν!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Είναι τέλειος! Ο ψοφιοκούναβος! Είναι τέλειος επειδή φωνάζει αυτά που προετοιμαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων «τετράδιο για εργατική χρήση νο 5», του χρόνου), γραμμένα ήδη απ’ το 2004: …Όταν η αυτοκρατορία γίνεται νταβατζής και πληρώνεται για την «προστασία» της, έχει τελειώσει!…

Εκεί, λοιπόν, που πριν λίγες ώρες το ψόφιο κουνάβι συνεντευξιαζόταν στην Ουάσιγκτον για την «γενέθλια σύνοδο του νατο» (που δεν του άρεσε σαν πάρτυ), το ξεφούρνισε:

Ξέρετε, η σαουδική αραβία – έχουμε μετακινήσει περισσότερο στρατό εκεί. Και μας πληρώνουν δισεκατομύρια δολάρια. Ντάξει; Δεν το έχετε ξανακούσει αυτό ποτέ πριν. Δεν το έχει ξανακούσει σ’ όλη σας την ζωή!..

Όπως βλέπετε έχουμε πάει πολύ στρατό, και μας πληρώνουν δισεκατομύρια γι’ αυτό, και είναι ευχαριστημένοι που μας πληρώνουν… Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν τους ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο, μέχρι που ήρθα εγώ. Κανείς δεν τους το ζήτησε. Ο Obama δεν τους το ζήτησε. Ο Bush δεν τους το ζήτησε. Ο Clinton δεν τους το ζήτησε. Μου είπαν «Μα κανείς δεν μας ζήτησε να πληρώσουμε». Και τους είπα: «Το ξέρω, αλλά εγώ σας το ζητάω»…

Είναι τέλειο! Πρώτον, επειδή μπορεί να εμφανιστεί κάθε ανταγωνιστής (π.χ. Putin, Xi…) και να πει στη σαουδαραβική χούντα: αν πληρώνετε για προστασία εμείς είμαστε φτηνότεροι, και σίγουρα το ίδιο καλοί – αν όχι καλύτεροι. Δεύτερον, επειδή αν ο τοξικός πληρώνει, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να παρκάρει όλον τον αμερικανικό στρατό εκεί, να αράξει στις ηπειρωτικές αμμουδιές του βασίλειου (στην έρημο…), να κάνει αμμόλουτρα – και να πλερώνουν οι σεΐχηδες. Ήδη κάνει βήματα: σκέφτεται να στείλει έως και 14.000 πεζοναύτες στη σαουδική αραβία. Τέρμα το solarium! Saudi sun!!! (Το πόσο στόχος θα γίνουν για το αντάρτικο εκεί δεν τον απασχολεί…).

Τρίτο και τελευταίο. Ξέρουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ την Σεούλ να πληρώσει τα κέρατά της για τον αμερικανικό στρατό και τις βάσεις εκεί… Εδώ; Μπας και παίζει φάση και ντρέπονται να μας το πουν; Αλλά γιατί να μην πλερώνει, όχι μόνο σε είδος αλλά και cush, το ελλαδιστάν για την αμερικανική «προστασία» αφού τρώγεται να την έχει;

Ε;

(φωτογραφία: Μέσα στις ανθοδέσμες έχει επιταγές – και αρβύλες…)

Ανατριχίλες στην Αθήνα 2

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Όταν, για παράδειγμα, οι πολύ καινούργιοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία είπαν ένα ωμό «όχι» στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να της επιτρέψουν να μπουκάρουν στο ιράκ και απ’ τον βορρά, οι δήθεν «αντι-ιμπεριαλιστές» στο ελλαδιστάν έβγαλαν τον σκασμό! Ήταν 2003 και τα ξεπερασμένα θεωρήματα που είχαν στα άδεια κεφάλια τους (ότι, δηλαδή, η Άγκυρα είναι το «αγαπημένο παιδί του νατο και των αμερικάνων») δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το από πού ως πού οι ισλαμοδημοκράτες υπό τον Erdogan κάνουν τέτοιον τσαμπουκά στην παντοδύναμη Ουάσιγκτον. Δεκαέξι χρόνια μετά, εν έτει 2019, τα ίδια άδεια κεφάλια ξύνονται για το απο πού ως πού ο ίδιος Erdogan αγοράζει ρωσικούς S – 400 «γράφοντας» τις αμερικανικές απειλές. Η απάντηση είναι απλή, αλλά προσβάλει τις εθνικές μυθολογίες: το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική του αξία (και ήδη απ’ το 2003 οι διανοούμενοι και οι «ειδικοί» των ισλαμοδημοκρατών έβλεπαν τις τάσεις…) ακριβώς επειδή αρθρώνει τα συμφέροντά του με οργανικό τρόπο (και) με την ανατολή. Δεν είναι η ευκαιριακή παραχώρηση ενός λιμανιού ή ενός αεροδρομίου! Είναι ότι γίνεται γέφυρα· ή αιχμή, στην «καρδιά του παλιού κόσμου».

Όταν, πάλι, το ίδιο καθεστώς «έγραφε» κανονικότατα τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, τόσο πριν την συμφωνία 5 + 1 του 2015 όσο και μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ αυτήν (τότε, πια, φωναχτά), οι ντόπιοι εθνικόφρονες σκατοκέφαλοι δεν αναρωτήθηκαν αυτό που κάνουν τώρα, μετά την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης, δηλαδή «απο πού ως πού;» Νόμιζαν και νομίζουν οι ανόητοι ότι η Ουάσιγκτον θα παρατήσει την απείθαρχη Άγκυρα και θα αγκαλιάσει την γούτσου γούτσου βολική Αθήνα. Ήλπιζαν. Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ αυτό: αν η Ουάσιγκτον (και, δευτερευόντως, το Λονδίνο και το Παρίσι) χάσει οριστικά την τουρκική επικράτεια προς όφελος της ανατολής (και της Μόσχας), η επόμενη «γραμμή άμυνας» απέναντι στην ανατολή ΔΕΝ θα είναι η ελληνική χερσόνησος. Θα είναι η ιταλική· το ελλαδιστάν θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια buffer zone…

Ενώ, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου» δείχνει να έχει πάθει ναυτία απ’ αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές συσχετισμών, το ελλαδιστάν, που πάντα έκανε τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς του με βάση την παγκόσμια ισχύ αυτού του «δυτικού κόσμου» ή, έστω, μιας ισχυρής στη θάλασσα μερίδας του, δείχνει να έχει πάθει vertigo. Οι «ρεαλιστές» (υπάρχουν τέτοιοι) είναι ιδεολογικά υποτελείς, και θα ήταν αδύνατο να «περάσουν» στο μαζικά εθνικιστικό πόπολο, δεξιό κι αριστερό, έναν πραγματικό – συμβιβασμό – με – την – (παγκόσμια) πραγματικότητα· άρα έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν ειναι προσωρινή, δεν είναι ένα «κακό όνειρο»….

Αντίθετα οι εθνικόφρονες, που όταν ήταν το «κόμμα της δραχμής» δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο πρακτικά από δάκρυα, αίμα και άγρια νομισματική υποτίμηση της εργασίας, αλλά παρόλα αυτά ήταν εθνοπλειοψηφία (που αυτο-θεωρούνταν, μάλιστα, και «επαναστατική»…) έτσι και τώρα έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Δεν έχουν να προτείνουν κάτι απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα» (που επαναλαμβάνει μονότονα ο Περισσός· ανάθεμα στον «ιστορικό υλισμό» και των «πατριωτισμό» των γραφειοκρατών!!) εκτός απ’ την φαντασίωση ότι «θα τους βουλιάξουμε»…

Μαζί με το νατο; Χωρίς τον «κλινικά νεκρό»; Μαζί με την ε.ε.; Χωρίς τους «τύραννους» ευρωγραφειοκράτες; Μαζί με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Χωρίς αυτόν που πυροβολεί τα κίτρινα γιλέκα; Ποιός ξέρει;

Δεν έχει σημασία… Θα τους βουλιάξουμε!!!

(φωτογραφία χθεσινή: Μπορεί να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά μια δουλειά ξέρουν να την κάνουν: να τρώνε, να πίνουν, και να σκοτώνουν!!!)

Το τραίνο δεν σταματάει

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Παρά τις απαγορεύσεις, τις μισοαπαγορεύσεις και τις «τιμωρίες», το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει καταφέρει να σταματήσει ως τώρα την επέκταση της κινεζικής Huawei. Η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση των εσόδων της κατά 24,5% το πρώτο εννιάμηνο του 2019· αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απλώνει την εγκατάσταση των 5G σταθμών της στον πλανήτη. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν δείχνουν διατεθειμένα να την αποκλείσουν απ’ τους διαγωνισμούς για την παραχώρηση αδειών 5G που θα κάνουν σύντομα. Έχει υπογράψει ήδη πάνω από 30 συμβόλαια με ευρωπαίους πελάτες (παρόχους). Και σαν μην έφταναν αυτά: τα αφεντικά της Huawei ανακοίνωσαν προχτές ότι έχουν βρει άλλους, μη αμερικάνους προμηθευτές, για το σύνολο των εξαρτημάτων που χρειάζονται. Αυτό σημαίνει ότι οι γραμμές παραγωγής της Huawei δεν πρόκειται να σταματήσουν, ακόμα κι αν απαγορευτεί σε όλους τους αμερικάνους προμηθευτές της να κάνουν δουλειές μαζί της. Ανακοίνωσαν επίσης ότι θα μεταφέρουν στον Καναδά ένα ερευνητικό κέντρο που έχουν σε αμερικανικό έδαφος.

Τώρα οι φήμες θέλουν το ψοφιοκουναβιστάν να προσανατολίζεται στη χρήση του τελευταίου όπλου του: να απαγορεύσει στην Huawei να χρησιμοποιεί το δολαριοκρατούμενο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα… Στην πράξη να απαγορεύσει την χρήση του δολαρίου στην κινεζική εταιρεία.

Η ιδέα αυτή (λένε οι φήμες) είναι παλιά. Το ψόφιο κουνάβι προτίμησε ως τώρα πιο «ήπια μέσα», ελπίζοντας ότι θα τσακίσει την αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος εύκολα. Πίστευε ότι «τους εμπορικούς πολέμους τους κερδίζω εύκολα…». Δεν τα κατάφερε, ούτε υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει πια. Ακριβώς γι’ αυτό (λένε οι φήμες) έρχεται η ώρα του «βαρέος κτυπήματος»: του νομισματικού αποκλεισμού.

Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει το πως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, έχει την εντύπωση πως αν ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν, προσπαθώντας να φρενάρει τον κινεζικό καπιταλισμό, πυροβολούσε τα πόδια του (: τις αμερικανικές επιχειρήσεις που επωφελούνται, και όχι λίγο, απ’ αυτόν…) τώρα ετοιμάζεται, αν προχωρήσει έτσι, θα πυροβολήσει το κεφάλι του. Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι εκείνοι (κράτη και όχι μόνο) που μεθοδεύουν την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου… Θα τους ενισχύσει το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθώντας να εκτροχιάσει την Huawei;

Γράφαμε την περασμένη Κυριακή για τον ευρωπαϊκό INSTEX. Παρατηρήσαμε πως όσο περισσότερα κράτη (ή επιχειρήσεις) αρχίσουν να τον χρησιμοποιούν, τόσο αποτελεσματικότερα θα δουλεύει. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν δημιουργήσει τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα – ισχύει και γι’ αυτούς πως η ποσότητα των (διεθνών) συναλλαγών μετατρέπεται σε ποιότητα «εξυπηρέτησης» και ισχύ…

Η Huawei πιθανότατα θα έχει προβλήματα στις συναλλαγές της (άρα σε καινούργιες συμφωνίες) αν και εφόσον το ψοφιοκουναβιστάν προχωρήσει στο «μοιραίο». Όπως, όμως, κάποτε το δολάριο «δέθηκε» με την τιμολόγηση του πετρελαίου («πετροδόλαρα») ενισχύοντας και οχυρώνοντας την παγκόσμια κυκλοφορία / ηγεμονία του, έτσι τώρα το κινεζικό γουάν (ή ένας συνδυασμός λίγων διεθνών νομισμάτων) σπρώχνονται (και το απολαμβάνουν!) να συνδεθούν με την τιμολόγηση διάφορων τεχνολογιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Κι έτσι θα πετάξουν ευκολότερα το δολάριο στα σκοινιά… Αν, ξαναλέμε “αν”, το ψόφιο κουνάβι προσπαθήσει να ξαναρίξει με ένα ρεβόλβερ που έχει αδειάσει από σφαίρες…

(φωτογραφία: Να είναι αλήθεια άραγε ότι το ψόφιο κουνάβι θα ζητήσει και επίσημα απ’ τον ρημαδοΚούλη να μην πατήσει το ποδάρι της η Huawei στο ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Πάντως το έχει πατήσει αν δεν κάνουμε λάθος: στην Καλαμάτα κάνει κάποια “δοκιμαστικά”…

Ε, τι άλλο θέλουν πια αυτοί οι σύμμαχοι; Η Καλαμάτα είναι στην άλλη άκρη απ’ την Αλεξανδρούπολη!…)

Ούτε η εθνικοποίηση…

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα με τον κυρίως «εμπορικό» πόλεμο, κατά του Πεκίνου, το ψοφιοκουναβιστάν ξύνει τα νύχια του σχεδόν παντού:

– Εναντίον του γαλλικού καπιταλισμού, τον οποίο απειλεί με δασμούς 100% (στις εξαγωγές στις ηπα) επειδή ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron έβαλε φόρο στις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες που δρουν σε γαλλικό έδαφος· οι περισσότερες είναι οι γνωστές αμερικανικές, αλλά δεν είναι μόνον αυτές. Ο βασιλιάς Macron έχει ανάγκη αυτά τα έσοδα για να εφαρμόσει ένα κάποιο “κοινωνικό πρόγραμμα” στην επικράτειά του…

– Εναντίον μιας σειράς ευρωπαϊκών εταιρειών (γερμανικών, γαλλικών και ολλανδικών) που συμμετέχουν στην κατασκευή και την εκμεταλλευση του nord stream 2, υπό την αιγίδα της ρωσικής gazprom. Η κατασκευή του «απαγορευμένου» απ’ την Ουάσιγκτον σωλήνα τελειώνει, και υπολογίζεται ότι θα αρχίσει να μεταφέρει το ρωσικό γκάζι στο γερμανικό έδαφος στα μέσα του 2020… Οι σκληροπυρηνικοί του ψοφιοκουναβιστάν ορκίζονται ότι θα τις κλείσουν αυτές τις εταιρείες!…

– Εναντίον της αργεντινής και της βραζιλίας επειδή (λέει) υποτιμούν έντονα τα νομίσματά τους…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποια απ’ αυτές τις απειλές θα γίνει πράξη τελικά. Είναι ωστόσο σαφές το μέγεθος του «οικονομικού / γεωπολιτικού» αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη. Το αναμφισβήτητο γεγονός οτι ο άλλοτε (όχι και πολύ παλιά…) «ηγέτης» της απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου έχει μετατραπεί σε έναν σχεδόν μανιακό κατασκευστή τειχών και εμποδίων, απλά μεταφέρει όλο και περισσότερο την σύγκρουση για την εκ νέου μοιρασιά του καπιταλιστικού πλανήτη εκεί που τελικά γίνεται η οριστική στέψη των «νικητών» και των «ηττημένων»…. Καταλαβαίνετε που…

Όπως το έθεσε κάποιος αμερικάνος (δεν έχει σημασία ποιος): καθώς πλησιάζουμε την μέρα της τελικής αναμέτρησης με την κίνα, θα βρεθούν αρκετοί να μας πουλήσουν την ιδέα ότι προκειμένου να την νικήσουμε θα πρέπει να έχουμε ό,τι έχει αυτή: συγκεντρωτική και αυταρχική εξουσία…

Υδρογονάνθρακες

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Ενόσω ο αμερικανικός στρατός φυλάει τα πετρελαιοπήγαδα στη συριακή ανατολική πλευρά του Ευφράτη, έτσι ώστε να μπορούν οι «σύμμαχοί» του ypg να κάνουν το λαθρεμπόριό τους (αντί να πληρώνονται απ’ την Ουάσιγκτον…) το Πεκίνο κλείνει συμφωνίες για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου ακριβώς δίπλα: αυτή τη φορά στο ιράκ.

Η τελευταία ανακοίνωση αφορά ένα deal για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων άντλησης αερίου απ’ το πετρελαϊκό κοίτασμα της δυτικής Qurna-1, 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά απ’ τις κύριες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Βασόρα. Προς το παρόν το φυσικό αέριο εκεί είναι «παράπλευρη απώλεια» της άντλησης του πετρελαίου· η κινεζική CPECC θα το διορθώσει αυτό. Και, επιπλέον, θα αναλάβει την επιπλέον εκμετάλλευση του κοιτάσματος.

Πριν λίγους μήνες μια άλλη κινεζική πετρελαϊκή έκλεισε συμβόλαιο με την Βαγδάτη για την εκμετάλλευση ενός πετρελαϊκού κοιτάσματος στο Majnoon, ενός απ’ τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Και στα δύο συμβόλαια υπάρχει όρος για έκπτωση 30% αν ο κινεζικός καπιταλισμός αγοράσει μέρος της παραγωγής· όπως ισχύει και για το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars…

Δεν τελειώνει η εποχή του πετρελαίου; Ναι – τελειώνει σε διάφορες χρήσεις του. Ακριβώς γι’ αυτό τόσο η Ουάσιγκτον, όσο και η Μόσχα με το Πεκίνο απ’ την δική τους μεριά, προσπαθούν να ελέγξουν άμεσα ή έμμεσα όσα περισσότερα κοιτάσματα (πετρελαίου και φυσικού αερίου) μπορούν. Όχι μόνο για τις ανάγκες των δικών τους βιομηχανιών και στρατών, που θα αργήσουν να εγκαταλείψουν τους υδρογονάνθρακες. Αλλά και για τις ανάγκες των συμμάχων τους. Και για τον έλεγχο της τιμής…

Εκείνο που δεν ανακοινώθηκε, λοιπόν, σε σχέση με τα δύο συμβόλαια του Πεκίνου στο ιράκ, είναι αν τις εγκαταστάσεις θα τις φυλάει κινέζικος στρατός· όπως στο ιρανικό South Pars. Όμως γιατί όχι;

Δεν θα έχει την πλάκα του να φυλάει ο αμερικανικός στρατός τα συριακά κοιτάσματα στην Deir ez Zor και να βρεθεί στην πλάτη του ο κινεζικός που φυλάει κάποια άλλα εκεί κοντά, στο ιράκ; Εκτός των άλλων, αφού οι πιο σκληροί πυρήνες των διαδηλωτών εκεί την πέφτουν σε προξενεία της Τεχεράνης, πολύ θέλουν να αρχίσουν να την πέφτουν και σε επιχειρήσεις του Πεκίνου; Σ’ αυτή τη φάση προσπαθούν να εμποδίσουν την εξόρυξη και τις εξαγωγές πετρελαίου απ’ την Βασόρα – όχι για οικολογικούς λόγους… Πουθενά, πουθενά, πουθενά, δεν στοχοποιείται η αμερικανική ημικατοχή… Μήπως είναι αόρατη;

(Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές στο ιράκ έχουν φτάσει τους 400, και πολλές χιλιάδες είναι οι τραυματισμένοι απ’ τις 25 Οκτώβρη και μετά. Αυτό είναι εισαγωγή σ’ έναν καινούργιο – και χαοτικό – εμφύλιο…)

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

By by Hong Kong?

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία και τις απόψεις του καθενός είναι είτε υπερβολικά ηλίθιοι, είτε υπερβολικά εθνικιστές – και υπάρχουν πολλά που υποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο είναι ένας υπέροχος συνδυασμός στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Μετά από μια ανακωχή μιας εβδομάδας ή και κάτι παραπάνω (λόγω εκλογών) κι αφού η κατάληψη του Πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ τελείωσε πριν μέρες (χωρίς φανφάρες), χτες έγινε μια ακόμα μεγάλη διαδήλωση· τα αναγκαία μπάχαλα· και ψάλθηκε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος μπροστά στο προξενείο, συνοδευόμενα αυτά “μ’ όλα τα απαραίτητα”… Η πρόσφατη ψήφιση του αμερικανικού νόμου «για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαίωματα» έχει ηλεκτρίσει έναν αριθμό νεαρών χονγκ-κονγκνέζων, που με την ανοχή των υπόλοιπων εύχονται την γρήγορη κατάληψη της επαρχίας / πόλης απ’ τον αμερικανικό («απελευθερωτικό») στρατό. Και το δείχνουν πια – το φωνάζουν.

Συμπληρώνονται 6 μήνες διαμαρτυριών αυτού του είδους. Και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, το Πεκίνο δεν έχει εισβάλλει για να επιβάλλει “το νόμο και την τάξη”. Μήπως έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο; Οι προσεκτικοί υποστηρίζουν πως ναι: να αφήσει το Hong Kong στο έλεος των φιλοαμερικάνων διαδηλωτών του! Να το ρημάξουν όσο περισσότερο μπορούν, ενόσω το Πεκίνο αναπτύσσει πολύ γρήγορα, σαν πλήρη αντικαταστάτη, την γειτονική Shenzhen. Σύμφωνα μ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας το Πεκίνο, που δέχτηκε το «ένα κράτος δύο συστήματα» προκειμένου να του επιστρέψει η αγγλία το Hong Kong το 1997, όχι μόνο δεν χρειάζεται πια το “δεύτερο σύστημα” (την διεθνή χρηματοπιστωτική λειτουργία της άλλοτε αγγλικής αποικίας), αλλά θέλει να ξεμπερδεύει μ’ αυτήν την εν δυνάμει βάση Λονδίνου και Ουάσιγκτον στο έδαφός του. Όχι καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά· αλλά αφήνοντάς την να παρακμάσει. (Πράγματι, αν ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν το “δεύτερο σύστημα” αυτοπυρποληθεί απ’ την ίδια του τη νεολαία…)

Θα φανεί αν αυτή ή άποψη είναι σωστή. Έχει, πάντως, υπέρ της το γεγονός ότι 6 μήνες “μη επέμβασης” είναι πολύ καιρός για μια εξουσία σαν την κινεζική. Προφανώς έχει ένα κάποιο σχέδιο. Που φυσικά δεν χρειάζεται να το φωνάξει…

Η μεγάλη παράκαμψη 1

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Έγινε. Ούτε εντελώς ξαφνικά, ούτε εντελώς αναμενόμενα. Προχτές (Παρασκευή) έξι ευρωπαϊκά κράτη (εκ των οποίων τα τέσσερα και μέλη του νατο) ανακοίνωσαν ότι προσχωρούν στην χρήση του INSTEX (Instrument in Support of Trade Exchanges) – του μηχανισμού που έχουν φτιάξει Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο για να παρακάμπτουν τις αμερικανικές κυρώσεις στα εμπορικά τους νταραβέρια με την Τεχεράνη. Βέλγιο, δανία, φινλανδία, ολλανδία, νορβηγία και σουηδία ανακοίνωσαν ότι …βρισκόμαστε στη διαδικασία να γίνουμε μέτοχοι του INSTEX, διαμορφώνοντας τις εθνικές μας νομοθεσίες…

Ας θυμίσουμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Ο τρόπος που η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγχει τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές (π.χ. τις εμπορικές) , που πάνω του στήνει τις «τιμωρίες» σε όσους δεν υπακούουν στις διαταγές της («κυρώσεις»), είναι το διεθνές σύστημα εκκαθάρισης συναλλαγών SWIFT. Ο Α αγοράζει απ’ τον Β εμπορεύματα Χ αξίας· ο Β αγοράζει απ’ τον Γ εμπορεύματα Ψ αξίας· ο Γ αγοράζει απ’ τον Α εμπορεύματα Ζ αξίας. Στο βαθμό που αυτές οι συναλλαγές γίνονται διατραπεζικά το SWIFT τις καταγράφει διαρκώς, τις ταξινομεί, καταγράφοντας και τις πληρωμές. Από εκεί (μέσω των εκπροσώπων της) η Ουάσιγκτον μαθαίνει τις παγκόσμιες δοσοληψίες. Και έτσι μπορεί να βάζει τιμωρίες.

Σε σχέση με τις κυρώσεις στην Τεχεράνη μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ την 5 + 1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, τα ευρωπαϊκά κράτη που την είχαν συνυπογράψει δήλωσαν ότι παραμένουν δεσμευμένα σαν αυτήν. Έγιναν έτσι στόχος των αμερικανικών κυρώσεων, αν συνέχιζαν να έχουν δουλειές με τον ιρανικό καπιταλισμό· με εισαγωγές υδρογονανθράκων, αλλά και πολύ περισσότερα.

Η παράκαμψη των τιμωριών απαιτούσε την παράκαμψη του SWIFT. Έτσι, μετά κόπων και βασάνων, φτιάχτηκε το INSTEX (μπήκε επίσημα σε λειτουργία τον περασμένο Ιούλη), που επιτρέπει στα μέλη του να έχουν δοσοληψίες με το ιράν είτε χωρίς να μετακινούν χρηματικά ποσά, είτε χρησιμοποιώντας άλλα νομίσματα εκτός δολαρίου, με «πλάγιο» τρόπο.

Σ’ αυτόν τον μηχανιμό προσχώρησαν προχτές τα 6 κράτη. Και ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο Richard Grenell, γνωστό φασιστόμουτρο, ξανα-έβγαλε αφρούς:

… Την ώρα που το ιρανικό καθεστώς σκοτώνει τον ιρανικό λαό και κλείνει το ίντερνετ εσείς κάνετε αυτό;…

Πράγματι, το timing μπορεί να μην είναι τυχαίο. Μπορεί, όμως, να είναι άσχετο με το τι γίνεται στο ιράν. Ποιός θα απέκλειε ότι έχει σχέση με άλλες αμερικανικές κινήσεις, όπως για παράδειγμα τις αναμενόμενες «κυρώσεις» στις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στον nord stream 2;

Η Τεχεράνη, πάντως, χάρηκε. Ελπίζουμε ότι η συμμετοχή των 6 κρατών σ’ αυτόν τον οικονομικό μηχανισμό θα του δώσει καινούργια ενεργητικότητα, και θα τον κάνει περισσότερο επιχειρησιακό δήλωσε ο ιρανός υφ.υπ.εξ. Abbas Araqchi.

Δεν θα υπάρξει άμεσο αποτέλεσμα για την Τεχεράνη. Αλλά και να υπάρξει δεν θα το μάθουμε – έτσι είναι αυτά…