Tag: ηπα

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 1

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Η απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα έχει διάφορες πλευρές. Οι μορφοποιήσεις τους θα έχουν πιθανόν διαφορετικούς ρυθμούς: για παράδειγμα η διαπραγμάτευση της καινούργιας οικονομικής / εμπορικής σχέσης του λέοντα με την ε.ε. θα πάρει καιρό· όχι μήνες, ίσως χρόνια.

Εκείνο που (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) θα εκδηλωθεί γρηγορότερα είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική του λέοντα, στην ιστορική φάση της «εθνικά μοναχικής υπερηφάνειάς» του. Ο σκληρός μιλιταριστικός πυρήνας του κράτους της αυτού μεγαλειότητας έχει δήλωσει ήδη τις προθέσεις του επ’ αυτού, με όλη την έπαρση που θα περίμενε κανείς. Ο Gavin Williamson για παράδειγμα που τώρα είναι υπουργός παιδείας αλλά πέρυσι ήταν «άμυνας», συντηρητικός και φανατικός brexiter, είχε δηλώσει πριν ένα περίπου χρόνο (στις 30 Δεκέμβρη του 2018) συνεντευξιαζόμενος στη «sunday telegraph»:

… Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή μας σαν έθνος απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, όπου θα ξανα-αυτοπροσδιοριστούμε με διαφορετικό τρόπο, για να μπορέσουμε να παίξουμε ενεργά τον ρόλο εκείνο στην παγκόσμια σκηνή που ο κόσμος περιμένει από εμάς να παίξουμε.

Για τόσο καιρό, στην πραγματικότητα επί δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής μας εστίασης χρωματιζόταν απ’ την συζήτηση για την ευρωπαϊκή ένωση. Τώρα είναι η δική μας στιγμή για να γίνουμε ένας πραγματικός παγκόσμιος παίκτης για μια ακόμα φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις παίζουν έναν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτού του ρόλου … Το brexit θα επιτρέψει στο ενωμένο βασίλειο να αλλάξει την πολιτική του της δεκαετίας του ’60 για απόσυρση απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ»…. Αναζητούμε τις ευκαιρίες όχι μόνο στην Άπω Ανατολή αλλά επίσης και στην Καραϊβική…

Ο απελευθερωμένος βρετανικός λέοντας ενδιαφέρεται και για την αφρική… Κι ούτε λόγος για το Σουέζ. Συνεπώς γι’ αυτόν η Μεσόγειος είναι στρατηγικής σημασίας· εφόσον θα ήθελε να βασιστεί (και) στα καινούργια του αεροπλανοφόρα…

«Μα…» (θα σκεφτείτε…) «… τι σχέση έχει αυτό με τις αοζ;» Ας πούμε πρόχειρα ότι «αοζ» είναι ένας (αλλά όχι ο μοναδικός) τρόπος κωδικοποίησης της κυριότητας επί (των βυθών) και της Μεσογείου – που μπορεί να έχει, αν χρειαστεί, αλυσιδωτές συνέπειες. Όπως, για παράδειγμα, η (στρατιωτική) καταστροφή θέσεων εξόρυξης αντιπάλων… (Γίνονται κι αυτά στον καπιταλιστικό κόσμο: «απαξίωση κεφαλαίου» είναι…)

Υπάρχει ωστόσο κάτι που δεν έχει τόσο συγκεκριμένη μορφή όσο το πετρέλαιο (ή το γκάζι) που καίγεται «ελεύθερα στην ατμόσφαιρα». Είναι η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας και το πώς το Λονδίνο θεωρεί ότι έχει την ευκαιρία για να την αντικαταστήσει, εδώ κι εκεί. (Πράγματι: η «απόσυρση της δεκαετίας του ‘60» οφείλεται στην αμερικανική ηγεμονία· κι όχι, βέβαια, στην ε.ε.!) Συνεπώς η μεγαλομανία του άλλοτε υπ.αμ. Williamson στηρίζεται σ’ αυτό ακριβώς: στην επιθυμία να «κλέψει» το Λονδίνο σφαίρες επιρροής (και – αλλά όχι μόνο…) απ’ την Ουάσιγκτον.

Κι εδώ προκύπτει ένα απ’ αυτά που δεν σας (μας) λένε: το Λονδίνο και η Άγκυρα καλοβλέπονται μεταξύ τους!… Όσο ο σκληρός καθεστωτικός πυρήνας στην Ουάσιγκτον επιμένει να «τιμωρεί» το τουρκικό καθεστώς, κι όσο η ε.ε. (αν και όχι το Βερολίνο…) επιμένει να κάνει δηλώσεις «καταδίκης», τόσο «τα συμφέροντα των μη μελών της ε.ε.» στις δύο άκρες της ηπείρου μπορεί να βρίσκουν κοινούς τόπους…

Το πιάνεται το υπονοούμενο; «Καλοβλέπονται», “φλερτάρουν” – δεν πάνε για γάμο… Η σχέση θα εξαρτηθεί από διάφορα…

Πολεμικά διαγγέλματα!

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Κι έτσι οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού αποφάσισαν να γίνουν μέρος του «λιβυκού προβλήματος»… Ο «πρόεδρος του λιβυκού κοινοβούλιου» (που το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα του ο στρατηγός Haftar) ονόματι Aguila Saleh Issa, αναγνωρίστηκε χτες επίσημα απ’ την Αθήνα σαν ο “ένας και αυθεντικός εκπρόσωπος” της λιβύης· της “αληθινής λιβύης”, αυτής που γουστάρει το ελλαδιστάν… Μπορεί να είναι και η μοναδική τέτοιου είδους παγκόσμια αναγνώρισή του, αφού ισχύει ακόμα ότι η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση (απ’ τον οηε) είναι αυτή του Sarraj, στην Tripoli. (Για να το πιάσετε: είναι σαν να γίνεται επίσημα και με τιμές δεκτός στο Βερολίνο ο πρόεδρος του “ψευδοκοινοβουλίου” των τουρκοκυπρίων, σαν ο μόνος και αληθινός εκπρόσωπος της κύπρου…) Πλέον, τα πολεμικά ανακοινωθέντα του Haftar είναι επίσημο τμήμα του μενού της ελληνικής δημαγωγίας (των μήντια)· και μάλιστα ψηλά ψηλά.

Διότι ο στρατηγός διέταξε τον στρατό του να καταλάβει την Tripoli, πράγμα που θεωρείται χαρμόσυνο γεγονός για το ελλαδιστάν. (Περίεργο… Υπάρχει ιστορική εμπειρία ελληνικής κυβέρνησης που αναγνωριζόταν σαν η μόνη νόμιμη, ακόμα κι όταν βρισκόταν εντελώς εκτός επικράτειας, εξόριστη…) Βέβαια, το γεγονός είναι ότι ο Haftar προσπαθεί να καταλάβει την Tripoli απ’ τον περασμένο Απρίλη… Κι ενώ τότε οι συσχετισμοί έμοιαζαν εξαιρετικά ευνοϊκοί υπέρ του, απέτυχε – μέχρι σήμερα. Θα πετύχει τώρα ή τσάμπα η ελληνική ρημαδοχαρά;

Δεν ξέρουμε. Υπάρχει όμως ένα λογικό κενό. Αν το ελλαδιστάν έχει τέτοια και τόση «διεθνή υποστηρίξη» όπως λένε οι ντόπιοι δημαγωγοί, καθώς πρέπει και κυριλέ υποστήριξη δηλαδή, γιατί να μπλέκεται με τον στρατηγό και να χαίρεται με την επίθεσή του στην Tripoli, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι σφαγή αμάχων; Ο ρημαδοΚούλης παίρνει γραμμή από κάποιον γνωστό του εφοπλιστή που κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίων απ’ τα λιμάνια του Haftar;

Η λογική λέει ότι για να θέλει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να κρεμαστεί απ’ τα genitals του στρατηγού (που προοπτικά δεν θα είναι καθόλου του χεριού του!) πάει να πει ότι νοιώθει μια αδυναμία, μια κομμάρα, μια ζαλάδα, κάτι τις τέλος πάντων…

Ας ηχήσουν, λοιπόν, οι σάλπιγγες όπως παλιά: «Η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στον κόλπο της Σύρτης!» Ή ακόμα καλύτερα: «Τρίπολη, 3.000 χρόνια γη ελληνική!» (με υποσημείωση: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»). Μήπως είναι καιρός για συλλαλήρια με σύνθημα “η λύση είναι μία – σύνορα με τη λιβύα”;

(Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει αρχίσει να χάνει ύψος… Προσέξτε μήπως και σκάσει πουθενά – επάνω σας….)

Newspeak

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Ένας αυθεντικός αντι-σημίτης σαν το ψόφιο κουνάβι ετοιμάζεται να υπογράψει ένα νόμο υπέρ του «αντισημιτισμού 2.0». Και ένας «νεοφιλελεύθερος» ρημαδοΚούλης ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο.

Ο καινούργιος ορισμός, ο «αντισημιτισμός 2.0», είναι έργο κουραστικής δουλειάς της διεθνούς συμμαχίας για την μνήμη του Ολοκαυτώματος. Μιας οργάνωσης που δημιουργήθηκε απ’ το Τελ Αβίβ μόλις το 1998, με φανερό σκοπό την διατήρηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος (ως εδώ σωστά), αλλά με πραγματικό στόχο να συνδράμει το ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος για να ξανακερδίσει διεθνώς το χαμένο έδαφος «ηθικής ανωτερότητας» απέναντι στον απελευθερωτικό αγώνα των παλαιστινίων, το έδαφος που είχε χάσει οριστικά μετά την πρώτη intifada.

Τι ήθελε το Τελ Αβίβ μετά την στρατηγική ιδεολογική ήττα που υπέστη απ’ την εξέγερση των παλαιστινίων ανάμεσα στο 1987 και στο 1992, όπου ο αληθινός Δαβίδ φορούσε πια keffiyeh και κρατούσε πέτρες και ο αληθινός Γολιάθ ήταν το ισραηλινό κράτος με αρβύλες και τανκς; Ήθελε μια στρατηγική ιδεολογική «αναβάθμιση», μια ιδεολογική προσθήκη / διαστροφή που θα μπορούσε να αξιοποιήσει την παγκόσμια μνήμη του Ολοκαυτώματος όχι εναντίον κάθε είδους φασισμού (όπως μέχρι τότε) αλλά υπέρ ενός συγκεκριμένου πρωτοκοσμικού φασισμού, εκείνου του ισραηλινού κράτους και των διεθνών συμμάχων του.

Αυτή ήταν η συνεισφορά του IHRA: μαζί με τους πάγιους και ευνόητους ιστορικούς αντιφασιστικούς ορισμούς του αντισημισμού (όπως, για παράδειγμα, «μια συγκεκριμένη αντίληψη για τους εβραίους που μπορεί να εκφραστεί σαν μίσος απέναντί τους») πρόσθεσε και ανακάτεψε την κριτική απέναντι στο κράτος του ισραήλ αν θεωρείται εβραϊκό.

Για το δεύτερο φρόντισε αυτό ακριβώς το κράτος, όταν πριν σχεδόν 1,5 χρόνο (στις 19 Ιούλη του 2018) έκανε συνταγματικό νόμο τον αυτοπροσδιορισμό του ως «κράτος των εβραίων» – αποκλειστικά και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε φασισμός και αντισημιτισμός (όπως και είναι!) τόσο από κάποιες μειοψηφίες εντός ισραήλ, όσο και απο πολλούς και πολλές εκτός. Κανένα πρόβλημα! Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και οι διεθνείς πρωτοκοσμικοί σύμμαχοί του ορίζουν (δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν αστυνομικά) αυτοί οι ίδιοι τα νοήματα των λέξεων, που γίνονται πια αγνώριστες: τα κατασκευάζουν, τα διαστρεβλώνουν, τα κουρντίζουν, πληρώνουν όποιους χρησιμοποιούν αυτές τις “ντοπαρισμένες” λέξεις, και κάνουν την δουλειά τους – όπως στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»…

Η κριτική, ακόμα και ο πόλεμος κατά του ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ στρέφεται κατά των εβραίων; Όχι – το διατρανώνουν δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο (κάποιοι λίγοι γενναίοι και γενναίες ακόμα και μέσα στην ισραηλινή επικράτεια). Είναι αντισημιτισμός αυτή η κριτική κι αυτός ο πόλεμος; Όχι! Ποτέ δεν ήταν! Δεν ήταν ούτε τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, όταν υπήρχε διεθνής ένοπλος αγώνας κατά της ισραηλινής κατοχής – τότε που το μεν Τελ Αβίβ έλεγε οτι ο Αραφάτ είναι «τρομοκράτης», κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος έλεγε ότι η «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» κάνει έναν έντιμο και εντελώς δικαιολογημένο απελευθερωτικό αγώνα.

Τότε, στα ‘60s, στα ‘70s, στα ‘80s, καμμία επιτροπή «ειδικών» δεν θα μπορούσε να τολμήσει καν και καν να πουλήσει την θεωρία ότι η παλαιστινιακή αντίσταση (ένοπλη, το επαναλαμβάνουμε…) και η συμπαράσταση σ’ αυτήν είναι «αντισημιτισμός»!! Τότε τα σύκα ήταν σύκα και η σκάφη σκάφη! Ο αντισημιτισμός ήταν φασισμός και η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν στην ακριβώς απέναντι άκρη – εναντίον ενός μιλιταρισμού / φασισμού.

Αλλά στα τέλη των ‘90s, κι ακόμα χειρότερα στα ‘00s, στα ‘10s και στα ‘20s η ιδεολογική σαπίλα στον πρώτο κόσμο, η δικτατορία του Θεάματος, η κακοποίηση και η αντιστροφή των εννοιών και των λέξεων (ειδικά εκείνων με ιστορικό ανταγωνιστικό νόημα…), η μετατροπή των πάντων σε επίπεδη φλυαρία, έχουν ωριμάσει! Τώρα πια οι κυβερνήσεις και τα κράτη / παρακράτη / κεφάλαια που χρειάζονται σαν γενική επιστράτευση τον ρατσισμό, τον νεοφασισμό, τον αντιμουσουλμανισμό (και δεν είναι λίγα…) έχουν το περιθώριο να ανοίξουν όσο πιο επίσημα μπορούν τα φτερά τους. Επικυρώνοντας την ισραηλινή αντιστροφή: όποιος κάνει κριτική στο ισραηλινό κράτος διαπράτει «έγκλημα σκέψης» και «διασπορά μίσους» – και θα έχει την τιμωρία που του αξίζει! Έτσι, μια και καλή, οι οριτζινάλ φασίστες και οι οριτζινάλ αντισημίτες (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) κρύβονται μέσα στη γενική και σκόπιμη θολούρα του «αντισημιτισμού 2.0».

Αν νομίζετε ότι αυτή η εξέλιξη (στο ψοφιοκουναβιστάν, στο ελλαδιστάν και οπουδήποτε αλλού) αφορά μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και την παλαστινιακή αντίσταση κάνετε λάθος! Απο κει γίνεται η αρχή· η διαμόρφωση του Νέου Παραδείγματος εξουσίας! Όπως για την καταστολή και το έλεγχο πλήθους οι αιχμάλωτοι της παλαιστίνης έχουν γίνει το «αντικείμενο» του ισραηλινού εργαστηρίου με διεθνή «ακτινοβολία», έτσι συμβαίνει και για την καταστολή και τον έλεγχο των ανταγωνιστικών εννοιών! Εδώ, και εδώ οφείλουμε να πολεμήσουμε!

Απ’ την μια μεριά θα λέγαμε: Τέρμα οι μεταμοντέρνες μαλακίες και οι λεκτικοί σχετικισμοί! Επιτέλους κάποιες καθαρές απόψεις και η αντικαπιταλιστική, αντικρατική κριτική ξαναγίνονται επικίνδυνες! Επιτέλους έχουν αρχίσει τα αφεντικά και οι λακέδες τους να φοβούνται ότι δεν είναι ακλόνητη η ιδεολογική κυριαρχία τους σε βάθος χρόνου, τόσο ακλόνητη ώστε να αδιαφορούν «δημοκρατικά» για τους «περιθωριακούς» – οπότε δίνουν καινούργια καθήκοντα στους μπάτσους και στους δικαστές τους… Που σημαίνει ότι αυτή η κριτική σπρώχνεται ήδη στην παρανομία!

(Το ξέρουμε πως αυτή η ολοφάνερη και αναλύσιμη διεθνής κρατική / καπιταλιστική τάση θα απωθηθεί…. Το ξέρουμε ότι σε δέκα χρόνια πολλοί θα μας λένε «είχατε δίκιο»…. Αν ζούμε τότε, δεν θα έχουμε σάλιο για να τους φτύνουμε…)

Το BDS, που προς το παρόν είναι ο κύριος διεθνής στόχος του newspeak και της αστυνομίας του, είναι μόνον η αρχή…

Εθνική αποπληροφόρηση

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Αν και είναι αναμενόμενο ότι η εθνική δημαγωγία έχει «πιάσει δουλειά» για τα καλά γύρω απ’ το θέμα της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης (για τις αοζ τους), δεν είναι κάτι που πρέπει να το ανεχτούμε. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει καθήκον να πολεμήσει αυτήν την εκστρατεία, όσο περισσότερο και καλύτερα μπορεί.

Να λοιπόν δύο «ειδήσεις» απ’ αυτές που οι εθνικοί δημαγωγοί κρύβουν (σε άλλες περιπτώσεις απλά λένε ψέμματα). Η πρώτη αφορά το ψόφιο κουνάβι και την άποψή του για την (κατά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό από «ανύπαρκτη» έως «μειωμένης σημασίας και αρμοδιοτήτων») κυβέρνηση του Sarraj στην Τρίπολη:

Ακόμα και με τα μετριότερα των αγγλικών (ας πούμε «αγγλικά επιπέδου Αλέξη») καταλαβαίνει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι τα «χώνει» στο νέο ελληνικό έρωτα, τον στρατηγό Haftar, για τις συμμαχίες του. Δεν είναι σαφές αν το ψόφιο κουνάβι ενοχλείται απ’ το Παρίσι ή την Μόσχα… Είναι όμως σαφές ότι υποστηρίζει αυτόν που η Αθήνα έχει «διαγράψει»… Τον Sarraj.

Η δεύτερη αφορά την συμμαχία της Αθήνας με την χούντα του Καΐρου. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έτρεξε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η υπογραφή του «αντεθνικού μνημονίου», για να πέσει στην αγκαλιά του αιγύπτιου χουντο-υπ.εξ. Sameh Shukry, να παρηγορηθεί από δαύτον, να πάρει τα πάνω του, και να τρίψει τα μούτρα τόσο του Erdogan όσο και του Sarraj. Γυρνώντας τόσο αυτός όσο και οι εθνικοί δημαγωγοί είπαν τουλάχιστον ένα ψέμα, στο οποίο αναφερθήκαμε πριν μέρες: δήλωσε ότι θα επιταχυνθεί η οριοθέτηση αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και αιγυπτιακής χούντας – ενώ απ’ τις αιγυπτιακές ανακοινώσεις και τα ρεπορτάζ δεν προέκυπτε κάτι τέτοιο.

Στις 2 Δεκέμβρη (...και ταξίδι στις όχθες του Νείλου) μεταξύ άλλων γράφαμε:

…Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα… Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια…

Αν νομίσατε ότι η ασταμάτητη μηχανή είναι «αυθαίρετη», να στη συνέχεια ένα δυνατό στοιχείο. O ίδιος χουντο-υπ.εξ. Shukry που «παρηγόρησε» τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, πετάχτηκε στις 7 Δεκέμβρη στη Ρώμη. Και δήλωσε καθαρά και ξάστερα αυτό που είναι προφανές για όποιους μπορούν να διαβάσουν στοιχειωδώς χάρτες: ότι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για τις αοζ τους ΔΕΝ θίγει τα συμφέροντα του Καΐρου!

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…

Ο σωστός αντι-σημίτης…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. … είναι θερμός φίλος του ισραηλινού απαρτχάιντ. Όχι, ούτε κακόγουστο αστείο είναι αυτό, ούτε υπερβολή.

Μιλώντας πρόσφατα στο εθνικό συνέδριο του ισραηλινο-αμερικανικού συμβουλίου στη Florida, το ψόφιο κουνάβι εκδήλωσε τον καϋμό του: …Πρέπει να κάνουμε τον λαό της χώρας μας, αυτής εδώ της χώρας, να αγαπάει περισσότερο το ισραήλ, πρέπει να σας το πω αυτό. Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να τους κάνουμε να αγαπήσουν περισσότερο το ισραήλ γιατί έχετε εβραίους που είναι σπουδαίος λαός – που δεν αγαπούν αρκετά το ισραήλ….

Αν οποιοσδήποτε κατηγορήσει συλλήβδην τους εβραίους για οτιδήποτε είναι, πράγματι, αντισημίτης. Αν, όμως, ο κατήγορος είναι το ψόφιο κουνάβι, ο καλύτερος φίλος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, η πολιτική βιτρίνα που «χάρισε» σ’ αυτό το καθεστώς την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα υψώματα του Golan και ετοιμάζεται να «χαρίσει» την κατεχόμενη δυτική Όχθη, ε λοιπόν, αυτός απαλλάσσεται! Γιατί στον διεστραμμένο και αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού που προωθεί και επιβάλλει το ισραηλινό καθεστώς προκειμένου να προβοκάρει όσους / όσες υποστηρίζουν τα δίκαια του παλαιστινιακού αγώνα, “αντισημίτες” είναι, πια, (μεταξύ άλλων) και οι δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο που στρέφονται εναντίον του ισραηλινού καθεστώτος!!! Είναι «αντισημίτης» όποιος τολμάει να μιλάει για το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, όποιον θεό ή μη θεό κι αν προσκυνάει. Ειδικά, όμως, αν είναι εβραίος, είναι «αντισημίτης» επειδή είναι «εβραίος-που-μισεί-τον-εαυτό-του» σύμφωνα με τον ισραηλινό / κρατικό ορισμό της “εθνικής ορθότητας” (μια εξαιρετική ιδέα για χρήση απ’ όλους τους εθνο-φασίστες του κόσμου, εναντίον των αντιπάλων τους).

Γι’ αυτό «δεν είναι αντισημίτης» το ψόφιο κουνάβι σύμφωνα με την οργουελιανή «νέα γλώσσα»: επειδή, σύμφωνα μ’ αυτήν, αντισημίτες είναι εκείνοι που κατηγορεί: οι εβραίοι (αμερικάνοι πολίτες) που δεν αγαπούν αρκετά, μπορεί και καθόλου, το ισραηλινό κράτος – και όλοι οι υπόλοιποι, οι μη εβραίοι, που αντιπαλεύουν τον ισραηλινό (και τον αμερικανικό) φασισμό…

Τα ξέρει καλά αυτά το ψόφιο κουνάβι. Γι’ αυτό έχει αυτοανακηρυχτεί «βασιλιάς του ισραήλ» (ο ισραηλινός φασισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα επ’ αυτού) και γι’ αυτό επίσης χρησιμοποιεί τακτικά τη «νέα γλώσσα» για να κατηγορεί τους εβραίους – αμερικάνους και τις οργανώσεις τους όταν υποστηρίζουν είτε το BDS είτε «αιρετικούς» βουλευτές, όπως η σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar…

Το Κίεβο (με το παπαδαριό στα παρασκήνια)

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει την «διεθνή του καριέρα» – αν και χωρίς αποτελέσματα. Κάλεσε προχτές στο Παρίσι τους υπόλοιπους «συνεταίρους» του «κουαρτέτου της Νορμανδίας», δηλαδή την Merkel, την ανεγκέφαλη αλεπού Putin και τον καινούργιο πρόεδρο του Κιέβου Zelenski. Με θέμα την «κατάσταση των συμφωνιών του Minsk».

Απ’ τους τέσσερεις οι δύο (η Merkel και ο Putin), ο καθένας απ’ την δική του πλευρά, είχαν το λιγότερο ενδιαφέρον για το meeting. Ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να εμφανιστεί σαν ο σημαιοφόρος της βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ του project europe και της Μόσχας· κι αυτή η βελτίωση περνάει υποχρεωτικά από την άρση των (ευρωπαϊκών) «κυρώσεων» για την ρωσική εμπλοκή στο Donbass. Θα ήθελε, λοιπόν, κάτι – μάλλον απ’ την πλευρά του Κιέβου παρά εκείνη της Μόσχας – που να μπορεί να «πουληθεί» σαν εξομάλυνση της κατάστασης στην ουκρανία.

Ο Zelenski απ’ την μεριά του βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση. Ο καπιταλισμός στην ουκρανία (ή, σε κάθε περίπτωση, αυτό που μοιάζει με καπιταλισμό εκεί) βρίσκεται μόνιμα σε μια φασιστο-ελεγχόμενη παρακμή. Η ολοκλήρωση του nordstream2 σημαίνει ότι το ρωσικό γκάζι δεν θα χρειάζεται πια τους ουκρανικούς σωλήνες για να φτάσει στην ευρώπη. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα και σε χάσιμο των «ενοικίων» διέλευσης (απ’ την gazprom) και σε χάσιμο της γεωγραφικής / γεωπολιτικής σημασίας του ουκρανικού εδάφους για τους ενεργειακούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον κατά του project europe. Σα να μην του έφταναν αυτά ο Zelenski έχει μπλεχτεί (έμμεσα αλλά έχει μπλεχτεί) στις διαδικασίες καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού. Οπωσδήποτε δεν μοιάζει με διαφήμιση αυτό το μπλέξιμο.

Το Βερολίνο, απ’ την στιγμή που ο nordstream 2 τελειώνει, έχει να αντιμετωπίσει κατευθείαν την Ουάσιγκτον, χωρίς την «μεσολάβηση» του Κιέβου. Συνέβαλε σημαντικά στο να ανοίξουν οι πόρτες της κόλασης (δηλαδή των φασιστών και της Ουάσιγκτον) εκεί, όταν απαιτούσε απ’ τον τότε ουκρανό πρόεδρο Yanukovych «τα κέρατά του» – για να υπογραφτεί η συμφωνία σύνδεσης με την ε.ε… Τώρα πια δεν έχει κανένα ζόρι με το τι συμβαίνει στην ουκρανία. Μπορεί να κοιτάει αλλού…

Η ανεγκέφαλη αλεπού έχει, επίσης, σοβαρότερα θέματα απ’ το να νομιμοποιήσει το ουκρανικό φασισταριό. Προτιμάει μεν τον Zelenski για πρόεδρο, αλλά είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: για να «διασωθεί» η ουκρανία (με την καπιταλιστική έννοια) παραμένοντας φιλική προς την Μόσχα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί εντελώς, είτε να γίνει ένας αιματηρός εμφύλιος στον οποίο να ηττηθούν οι φασίστες (και οι αμερικάνοι πράκτορες…) – χωρίς άμεση ρωσική συμμετοχή. Συνεπώς το Donbass (και σίγουρα η Κριμέα!) του είναι υπεραρκετά. Θα ήθελε, απλά, «ειρήνη» εκεί – να μην τον ζαλίζουν…

Μ’ αυτά τα δεδομένα, η μικρή σοδειά του ραντεβού στο Παρίσι ήταν στα μέτρα των ελάχιστων αναγκών του Putin: μια (ακόμα) γενική εκεχειρία στην περίμετρο του Donbass, και ανταλλαγή αιχμαλώτων – τελεία!… Είναι αμφίβολο αν ο Zelenski μπορεί να ελέγξει το πρώτο, αφού στο «μέτωπο» βρίσκονται διάφορα φασισταριά, ιδιωτικοί στρατοί και λοιπά. Το δεύτερο μπορεί να το κάνει…

Με το ρωσικό αέριο μέσω ουκρανίας τι θα γίνει; Ο Zelenski πρέπει να κάνει καινούργια συμφωνία με την gazprom ως το τέλος της χρονιάς: για το τι θα αγοράζει και πόσο θα το πληρώνει. Η «καλόκαρδη» gazprom ίσως δεν αφήσει τους ουκρανούς να πεθάνουν απ’ το κρύο φέτος· αλλά θα στρίψει το καρύδι του Zelenski όσο περισσότερο μπορεί.

Όμως αυτά είναι οικονομικά ζητήματα – και δεν κουβεντιάστηκαν στο Παρίσι…

Έτσι χάνονται οι πόλεμοι…

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Σε άλλες εποχές (πραγματικά άλλες!) ένας αμερικανικός πόλεμος / κατοχή διάρκειας 18 χρόνων θα ήταν αδύνατος. Θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες στα μετόπισθεν. Αυτή η «πίεση», σε συνδυασμό με την αδυναμία να κερδηθεί και (άρα) να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα είχε οδηγήσει προ πολλού στην παραδοχή της ήττας.

Αυτό, δυστυχώς, είναι το ένα και μοναδικό παράδειγμα του πολέμου στο βιετνάμ. Τώρα, ο πόλεμος στο αφγανιστάν, αναδεικνύει (ίσως) ένα καινούργιο παράδειγμα: ενός πολέμου που έχει χαθεί προ πολλού, που συνεχίζεται επί χρόνια μέσω επίσημων ψεμμάτων μεταξύ των μηχανισμών, και που ίσως αλλάξει χαρακτήρα όχι επειδή προκάλεσε κάποια μαχητική αντιπολεμική / αντι-ιμπεριαλιστική κατακραυγή στα μετόπισθεν, αλλά … σαν επιπόλαιη και αδικαιολόγητη σπατάλη…

Προχτές η καθεστωτική washington post άρχισε την δημοσίευση των highlights από 2.000 σελίδες «εσωτερικών εγγράφων» του αμερικανικού καθεστώτος, με εκθέσεις και συνεντεύξεις κορυφαίων αμερικάνων αξιωματικών, διπλωματών και λοιπών, σχετικά με τον πόλεμο στο αφγανιστάν. Το υλικό αυτό δεν είναι διαρροή των wikileaks· αποκτήθηκαν νόμιμα απ’ την καθεστωτική εφημερίδα, μετά από αιτήσεις με βάση τη νομοθεσία περί «ελευθερίας της πληροφόρησης» (της ποιάς;;;;;). Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο, η w.p. έβαλε χέρι σε εκατοντάδες εσωτερικές σημειώσεις του θρυλικού Donald Rumsfeld, ένδοξου υπ.αμ. του Bush του Β.

Τι δείχνει αυτό το υλικό, σαν απόψεις των ίδιων των κατακτητών του αφγανιστάν; Κάτι ανάμεσα στο «δεν ξέρουμε τι μας γίνεται», στο «τα έχουμε κάνει σκατά», και στο «απλά ξοδεύουμε δισεκατομμύρια που δεν ξέρουμε που πάνε». Ένας αρχιπεζοναύτης, ονόματι Jeffrey Eggers, το πήγε τόσο μακριά όσο δεν θα φανταζόταν κανείς: «…. Μετά τον θάνατο του Osama bin Laden είπα ότι θα γελάει στον τάφο του μ’ αυτά που κάνουμε και ξοδεύουμε στο αφγανιστάν». Κι ένας ακόμα πιο γνωστός, ο αρχιστράτηγος Michael Flynn, που πρόλαβε να δουλέψει ένα φεγγάρι και σαν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, έλεγε σε μια εσωτερική συνέντευξη του 2015: «Απ’ τους πρεσβευτές μέχρι το πιο χαμηλό επίπεδο, όλοι λένε ότι κάνουμε σπουδαία δουλειά στο αφγανιστάν. Αλήθεια; Και τότε γιατί χάνουμε;»

Οι αποκαλύψεις των «afghanistan papers» αφορούν την ανομολόγητη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς… Αλλά ελλείψει γνήσιου αντιπολεμικού / αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν, αυτές οι αποκαλύψεις μπορούν να οδηγήσουν στα εξής δύο ενδεχόμενα, που δεν αποκλείουν το ένα το άλλο:

Α) Στην ενίσχυση του ψόφιου κουναβιού, που όλο θέλει να φέρει «τον στρατό πίσω στο σπίτι» και όλο δεν τον αφήνουν εκείνοι που βγάζουν λεφτά, γαλόνια, ή και τα δύο απ’ τέτοιους πολέμους.

Β) Στην ιδιωτικοποίηση της κατοχής του αφγανιστάν: είναι η πρόταση που έχει κάνει ο «πρίγκηπας του θανάτου», ο γνωστός Erik Prince, ιδιοκτήτης της πρώην blackwater και νυν academi. O Prince θέλει διακαώς εδώ και πάνω από ένα χρόνο να αντικατασταθεί ο τακτικός αμερικανικός στρατός από λίγες χιλιάδες καθαρμάτων / μισθοφόρων (υπαλλήλων του), σαν πολύ φτηνότερη και αποτελεσματικότερη (για τις τσέπες του) λύση.

Το ψόφιο κουνάβι γουστάρει πολύ την ιδέα του Prince. Ειδικά αν το project το πληρώνει η ίδια η κυβέρνηση της Καμπούλ (από πού; απ’ το εμπόριο ηρωίνης…), όπως ας πούμε η πετροχούντα του Ριάντ πληρώνει την «προστασία» του τακτικού αμερικανικού στρατού. Ως τώρα τον εμπόδιζαν οι καραβανάδες, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «ανήθικο» και θα προσέβαλε το «κύρος του αμερικανικού στρατού» διεθνώς.

Ο.Κ. Αλλά όταν μια (πρώην) αυτοκρατορία κατρακυλάει, αφήνει μερικά (πραγματικά ή φανταστικά) «σύνορά» της στη φύλαξη – έναντι – προσόδων. Κι ό,τι προκύψει…

Έχει ξαναγίνει. Ψάξτε το…

(φωτογραφία: Οι «ειδικές δυνάμεις» – των ταλιμπάν…)

Ο θάνατος του δολαρίου;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Η κεντρική τράπεζα της κίνας έχει μπει ήδη στις τελικές δοκιμές εφαρμογής του ψηφιακού γουάν. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν τα trials στη χρήση του, με κέντρο την Shenzhen (την κινεζική «silicon valley»), και την συμμετοχή των μεγαλύτερων κινεζικών τραπεζών και παρόχων τηλεπικοινωνιών. Θα μπουν επίσης στο κόλπο απ’ την αρχή η Alibaba και η Tencent…

Στις αρχές του 2020 οι δοκιμές θα επεκταθούν. Το αργότερο στα μέσα της χρονιάς το e-γουάν, σαν «κρυπτονόμισμα», θα είναι διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά. Και θα είναι το πρώτο τέτοιο, μετά την θύελλα των ιδιωτικών (και πειρατικών) «κρυπτονομισμάτων» τύπου bitcoin, που είναι μια χαρά για ξέπλυμα αλλά όχι για σοβαρές δουλειές (λόγω της απίστευτα κυμαινόμενης ισοτιμίας του με πραγματικά νομίσματα / μέτρα της αξίας). Το e-γουάν θα έχει ελεγχόμενη ισοτιμία (απ’ την κεντρική τράπεζα του Πεκίνου) άρα και «κανονική» αξιοπιστία σαν μέσο συναλλαγών. Ενδέχεται (αλλά δεν είναι βέβαιο αυτή την στιγμή) να έχει back up («αντίκρυσμα») σε χρυσό.

Σε κάθε περίπτωση το πρώτο κρατικό «κρυπτονόμισμα» θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα των ως τώρα ιδιωτικών, και κανένα απ’ τα μειονεκτήματά τους. Να μερικά απ’ τα πρώτα.

– Οι συναλλαγές δεν θα μεσολαβούνται (άρα δεν θα ελέγχονται) από κανένα αμερικανοκρατούμενο swift. Πράγμα που σημαίνει ότι και μέσω «κρυπτονομίσματος» (αλλά όχι μόνο έτσι) ο κινεζικός καπιταλισμός αποκτάει τα μέσα για να απαντήσει σε οποιαδήποτε απόπειρα δολαριακού «νομισματικού αποκλεισμού / πολιορκίας» είτε της Hauwei είτε οποιουδήποτε άλλου κινεζικού «θηρίου». «Κυρώσεις»; Κυρώσεις είπατε; Θα τις αναφέρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος σαν χαριτωμένο ανέκδοτο…

– Σαν πρώτο επίσημο κρατικό κρυπτονόμισμα με διεθνή χρήση, το e-γουάν θα είναι το όχημα για να καθορίσει το Πεκίνο (μέσω της κεντρικής τράπεζάς του) τους κανόνες της διασυνοριακής κίνησης και του συστήματος «εκκαθαρίσεων» των αξιόπιστων «κρυπτονομισμάτων» γενικά. Όποιος προλαβαίνει να καθορίσει το «τυπικό» σε τέτοιες διαδικασίες μεγάλης έκτασης και κλίμακας, πιέζει (και συχνά αναγκάζει) και τους επόμενους να τον ακολουθήσουν.

Η ευκολία στη χρήση του e-γουάν (κατ’ αρχήν απ’ όσους έχουν δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό και με τους δορυφόρους του) θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, και όχι μόνο νομισματικό. Έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εφαρμογές, είτε από κεντρικές τράπεζες είτε, πιθανόν, από ιδιωτικές εταιρείες με την συμμετοχή τραπεζών και αλυσίδων ψηφιακής λιανικής (αν και το libra του Zuckerberg συναντάει δυσκολίες, και μπορεί να μείνει στα σχέδια). Ο κινεζικός καπιταλισμός μπαίνει στην αρένα πρώτος και μ’ όλο τον οικονομικό και τεχνολογικό «όγκο» του.

Αυτό ακριβώς θεωρείται ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου. Δεν χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις γιατί…

Ύβρις 3

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν το πολυγωνικό πρίσμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» στον δυτικό κόσμο, που στηριζόταν στην «αυτονόητη» βάση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, τρακάρει τώρα με την πραγματικότητα (την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ) του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, και της ανάδυσης «νέων δυνάμεων» απ’ την μεριά της ασίας, είναι αναμενόμενο ότι στη δύση σκαρφανώλουν μαλλιοκούβαρα όλα τα αντανακλαστικά της διατήρησης του status quo… Είναι διάφορες μορφές και παραλλαγές συντηρητισμού που επιχειρούν να «πιάσουν το τιμόνι» των εξελίξεων, ενόσω ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες μια μορφή διατήρησης του status quo της ευρώπης στον ανατρεπόμενο καταμερισμό εξουσίας θα ήταν το «συλλογικό μπετονάρισμα». Και μια αντίθετη είναι η ελπίδα στο «έθνος κράτος». Ξανά…

Αν βλέπετε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τους κοινωνικούς λακέδες του να προσπαθούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, δεν έχετε ψευδαισθήσεις! Οι μετανάστες / πρόσφυγες ξέρουν! Θα ήταν παρανοϊκό να αντιμετωπίζεται η μετακίνηση εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο σαν «εισβολή» – αλλά δεν είναι (για τα καθεστώτα και τους υποτελείς τους), στο βαθμό που η ανατροπή των διεθνών συσχετισμών αναγκάζει τα αφεντικά στην ευρώπη να ορκίζονται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετα «στοιχεία ταυτότητας» (δηλαδή ισχύος): στα ενιαία εξωτερικά σύνορα του μπλοκ του Σέγκεν· και στα εθνικά τους σύνορα.

Χωρίς να το θέλει, και με βαρύ τίμημα, η κίνηση-της-εργασίας (αν οι μετανάστες / πρόσφυγες ήταν «κινούμενο κεφάλαιο / χρήμα» θα ήταν ενθουσιωδώς δεκτοί!) αναδεικνύει το πως οι πολλαπλές πρωτοκοσμικές «πραγματικότητες» συγκρούνται με την πραγματικότητα· και προσπαθούν να την απωθήσουν, ή και να την εκμηδενίσουν. Είναι προφανές για εμάς (και ανομολόγητο απ’ αυτούς), για παράδειγμα, το τι σημαίνει ο αντι-μουσουλμανισμός! Όχι απλά μια θρησκευτική ρατσιστική σκλήρυνση· αλλά, κυρίως, το φόβο απέναντι στην καπιταλιστική ανατολή που «ανεβαίνει» σαν τέτοια – όντας και μουσουλμανική. Από την αυστηρά καπιταλιστική άποψη αυτό θα έπρεπε να είναι αδιάφορο· ναι. Αλλά ποτέ ο καπιταλισμός δεν ήταν ένα «αυστηρά» οικονομικό δόγμα, τόσο για τα αφεντικά όσο και τους υποτακτικούς τους…

Κι από κοντά έρχεται ο «νότος». Η αφρική. Κανένας μεμονωμένος μετανάστης ή πρόσφυγας δεν αμφισβητεί την πρωτοκοσμική κυριαρχία· μάλιστα, η (δυτική) ερμηνεία της κίνησης-της-εργασίας προς το (δυτικό) «κέντρο» είναι η επίδειξη αυτής της πρωτοκοσμικής υπεροχής. Ταυτόχρονα όμως η «δύση» αντιμετωπίζει όλους αυτούς σαν εν δυνάμει «τρομοκράτες» – σαν την άρνηση, την αμφισβήτηση της υπεροχής της. Όχι επειδή ο καθένας απ’ αυτούς είναι πιθανά τέτοιος· αλλά επειδή η δύση τρομάζει απ’ τις απειλές στο ηγεμονικό status quo της, που θεωρούσε δεδομένο για πάνω από 5 αιώνες….

Η πιο γλαφυρή έκφραση αυτού του τρόμου έρχεται (από που αλλού;) απ’ τις ηπα. Όπου οι κοκκινόσβερκοι λευκοί προτεστάντες τρομάζουν με την ιδέα ότι θα γίνουν μειοψηφία σε σχέση με τους νοτιοαμερικάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, plus τους αφρο-αμερικάνους. Τι σημαίνει «μειοψηφία»; Σημαίνει απώλεια της εξουσίας. Τι σημαίνει «απώλεια της εξουσίας»; Σημαίνει οριστικό τέλος στην μυθολογία της (παγκόσμιας) λευκής πρωτοκοσμικής ανωτερότητας….

(φωτογραφίες: Πού; Στα ανοικτά της λιβύης…)