Tag: ηπα

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 3

Δευτέρα 13 Γενάρη. «Περασμένα – ξεχασμένα»; Καθόλου. Καθώς περνούν οι μέρες μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, προκύπτει ότι το ψόφιο κουνάβι “έδωσε με επιτυχία εξετάσεις” στους σκληροπυρηνικούς του κόμματός του, ώστε να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στις ερχόμενες εκλογές. Ή, για να το πούμε με τον δικό μας τρόπο, το ψόφιο κουνάβι προσχώρησε στη «γραμμή Pence» για να μοιραστεί μαζί της, ολοκάθαρα πια, την εξουσία (και την «αρχιστρατηγία»…) από δω και μπρος.

Όλοι οι πολιτικοί χασάπηδες, οι αρχικοί υπεύθυνοι για τα αμερικανικά εγκλήματα στο αφγανιστάν και στο ιράκ (και για τις προβοκάτσιες που παρουσίασαν σαν «αποδείξεις ενοχής»…), βγήκαν στο πλευρό της «γενναίας απόφασης του Trump». Ο Paul Wolfowitz, o Marc Thiessen (λογογράφος και εξ απορρήτων του Rumsfeld), ο Michael Chertoff (επικεφαλής της εσωτερικής ασφάλειας επί Bush), ο Ari Fleischer (γραμματέας τύπου του Bush)· ακόμα και ο πολύς «στρατηγικός εγκέφαλος» του Bush Karl Rove, όλοι ανέλαβαν να υμνήσουν τον «θρίαμβο του Trump». Ο ένας μετά τον άλλον.

Το ψόφιο κουνάβι είναι πια εντελώς βιτρίνα της «γραμμής Pence». Την προωθούν οι Pompeo και Pence (μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους) απ’ την τωρινή κυβέρνηση. Ο νυν υπ.αμ. Mark Esper, για παράδειγμα, φαίνεται πως να είναι στο περιθώριο της συμμορίας (ή απλά προσπαθεί να σώσει το τομάρι του), αφού δήλωσε χτες συνεντευξιαζόμενος στο CBS ότι «δεν έχω υπόψη μου ιδιαίτερες αποδείξεις ότι ο Soleimani ετοίμαζε επιθέσεις σε αμερικανικές πρεσβείες· αν και θα ήταν πιθανό κάτι τέτοιο… ο πρόεδρος δεν είπε για αποδείξεις, μίλησε γι’ αυτό που πιστεύει…».

«Αποδείξεις;» Μια απ’ τα ίδια… Και επειδή χρειαζόταν η ευανάγνωστη και πραγματική πολιτική υπογραφή σ’ αυτήν την «αλλαγή σελίδας» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτήν την έβαλε όχι βέβαια το δενξερειτιτουγίνεται ψόφιο κουνάβι, αλλά ο διαταραγμένος Pence (που, παρεπιπτόντως, διατείνεται ότι η γη και το σύμπαν έχουν ηλικία μόλις 6.000 χρόνων, γιατί έτσι προκύπτει απ’ την βίβλο… Τύφλα νάχουν οι flatearthers!). Πώς την έβαλε αυτήν την υπογραφή; Υποστηρίζοντας ότι ο Soleimani βοήθησε να ταξιδέψουν στο αφγανιστάν οι 10 απ’ τους 12 τρομοκράτες που έκαναν τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στις ηπα…

Φαίνεται πως ήταν αδύνατο για τον Pence να μην τραβήξει την παρανοϊκή ευθεία του απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 ως την 2α Γενάρη του 2020 – για να μπορεί να την προεκτείνει απο ‘δω και εμπρός… Είναι «επιστροφή στον τόπο του βασικού εγκλήματος» που για τους υπηρέτες του πληγωμένου αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα είδος θρησκευτικού προσκυνήματος στις πηγές, με την ελπίδα της ανανέωσης των δυνάμεων…

Κι ενώ μπορούμε πάντα να αναλύουμε τις (και συμμαχικές) επιλογές των ντόπιων υπηρετών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το ερώτημα παραμένει: Τί περιμένουν οι υπήκοοι / υπερασπιστές αυτών των καθαρμάτων; Με τί σκατά πουλάνε την εθνικοφροσύνη τους;

Προειδοποίηση

Κυριακή 12 Γενάρη. Αναφορικά με το άρθρο του κ. Βασίλη Νέδου στο φύλλο της Κυριακής (5/1/2020), με τίτλο «Ανησυχία στην Αθήνα για την κλιμάκωση ΗΠΑ-Ιράν» και συγκεκριμένα τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα θα έχει κάποια συμμετοχή σε ενδεχόμενη αμερικανική επέμβαση κατά του Ιράν, θα θέλαμε να παραθέσουμε τα παρακάτω:

Λαμβάνοντας υπόψη τις φιλικές παραδοσιακές σχέσεις των δύο χωρών Ιράν και Ελλάδος και την απουσία οποιασδήποτε διαφοράς και έντασης μεταξύ τους στους τελευταίους αιώνες, πιστεύουμε ότι η τοποθέτηση αυτή δεν μπορεί να είναι επίσημη θέση της κυβέρνησης της Ελλάδος και οι φιλικές και ιστορικές μας σχέσεις θα συνεχιστούν και στο μέλλον.

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει πολλές φορές ότι επιθυμεί φιλικές και ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά δεν πρόκειται να μείνει αδιάφορη και με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Είναι προφανές ότι η Τεχεράνη θα σταθεί ηρωϊκά απέναντι σε οποιαδήποτε παραβίαση και προσπάθεια επιβολής πολέμου και θα δώσει αποφασιστική απάντηση.

Αυτά γράφει η επιστολή του γραφείου τύπου της ιρανικής πρεσβείας στην Αθήνα προς την καθεστωτική «καθημερινή» που δημοσιεύτηκε χτες. Για να τελειώσει με την εξής παράγραφο:

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι σε περίπτωση επιβολής πολέμου κατά της χώρας από την Αμερική, η διάθεση βάσεων από οποιανδήποτε χώρα στον αμερικανικό εισβολέα θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια και το Ιράν διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με σαφή και αποφασιστικό τρόπο.

Σωστά τα λέει το γραφείο τύπου της ιρανικής πρεσβείας: οι αμερικανικές βάσεις στην ελλάδα και οπουδήποτε αλλού είναι μέρος των επιθετικών / πολεμικών ενεργειών της Ουάσιγκτον, και όχι «κάτι άλλο». Ήταν τέτοιες και στη διάρκεια της εισβολής και της κατοχής του ιράκ· και παραμένουν τέτοιες.

Η προειδοποίηση του γραφείου τύπου είναι μια δήλωση στο κατώτερο διπλωματικό επίπεδο. Ωστόσο αφορά το άρθρο ενός απ’ τους «ενσωματωμένους» στο υπ.αμ. δημοσιογράφους. Αν επρόκειτο για κείμενο υπουργού θα απαντούσε (το λιγότερο) ο πρεσβευτής· ή και το ίδιο το ιρανικό καθεστώς.

Έχουμε, λοιπόν, μια πολύ καθαρή απόδειξη του γεγονότος ότι οι συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους μας σέρνουν απ’ το μανίκι βαθύτερα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Διότι είναι σαφές ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δεν μπορούν να επηρεάσουν τις αμερικανικές αποφάσεις και επιλογές. Εκείνο που μπορούν αλλά δεν θέλουν να κάνουν είναι να απαγορεύσουν την χρήση των βάσεων για τις αμερικανικές επιθέσεις. Αν, όμως, αυτές οι βάσεις δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν με βέτο των ελληνικών αφεντικών, γιατί να υπογράφει και να ξαναϋπογράφει «συμμαχικές συμφωνίες» το ψοφιοκουναβιστάν;

Ερώτηση: έχει κανείς ψευδαισθήσεις; Απάντηση: οι πάντες (σχεδόν).

Περί πολέμου 1

Κυριακή 12 Γενάρη. Ο πιο πάνω χοντροκομμένος χάρτης δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς έχει και παραέχει τις (τεχνικές) δυνατότητες να κτυπήσει οποιαδήποτε αμερικανική βάση σε ελληνικό έδαφος. (Μάλιστα αυτός ο χάρτης παίρνει σαν αφετηρία του βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων κάποιο «κέντρο του ιράν» και όχι την βορειοανατολική άκρη του, κοντά στα σύνορα με την τουρκία, που είναι κοντύτερα στα μέρη μας….)

Ωστόσο πριν απ’ το ζήτημα της τεχνικής δυνατότητας να γίνει πράξη η ιρανική προειδοποίηση, υπάρχει κάτι άλλο: το πως οι ντόπιοι (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται την συμμετοχή του κράτους τους (άρα, έμμεσα ή άμεσα και των ίδιων…) σε ένα πόλεμο. Όταν ακούγεται η λέξη «πόλεμος» τα κυρίαρχα ανακλαστικά και οι κυρίαρχες αναπαραστάσεις προέρχονται απ’ τα φιλμ (για τους ηλικιωμένους ενδεχομένως και απ’ την εμπειρία) του … 2ου παγκόσμιου πολέμου. Μάχες με τανκς (κάπου μακριά), αεροπορικοί βομβαρδισμοί (και καταφύγια), ναυμαχίες. Εφόσον αυτά δεν συμβαίνουν (ή δεν γίνονται εκεί που θα θεωρούνταν το «έδαφός μας») οι υποτελείς βολεύονται να πιστεύουν ότι ΔΕΝ συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κράτος τους σε πόλεμο.

Όταν, για παράδειγμα, οι ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδευόνται και ξανακεκπαιδεύονται στα μέρη μας, και κάποια άλλη στιγμή βομβαρδίζουν στη συρία ή/και στο ιράκ, αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών είναι σίγουρα ότι ΔΕΝ συμμετέχουν σε κάποιον πόλεμο. Ή, όταν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ανεφοδιάζονται (και «ξεκουράζουν» τα πληρώματά τους) στη Σούδα έχοντας γυρίσει από «επιχειρήσεις» στη μέση Ανατολή, και πάλι το ίδιο: «η ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπάει την ειρήνη» (γι’ αυτό, άλλωστε, συμμετέχει στους βιασμούς της…)

Αν στη Λάρισα υπάρχει «κέντρο πιλοταρίσματος» αμερικανικών drones που δρουν στο ιράκ, στη συρία (ή μελλοντικά πιθανόν στο ιράν) αυτή η βάση συμμετέχει ή όχι στον πόλεμο; Κατά την μικροαστική βλακεία όχι· συνεπώς κάθε «απάντηση» (κτύπημα αυτής της βάσης ή και οποιασδήποτε άλλης) θα θεωρηθεί αναίτια επίθεση στο ελλαδιστάν. Μια χαρά αφορμή για ακόμα πιο βαθιά συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο.

Το τι είναι ένας πόλεμος (και το ήταν πάντα ένας πόλεμος) δεν έχει όμως σχέση με τις φαντασιώσεις και τις απωθήσεις των υπηκόων! Ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι ένα κράτος συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο μόνο απ’ την στιγμή που θα τον «κηρύξει επίσημα»… Λάθος! Η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο εναντίον του ιράκ (όπως ούτε το Τελ Αβίβ). Ωστόσο βομβαρδίζουν τακτικά και κατά βούληση θέσεις των ιρακινών pmu, με την «δικαιολογία» ότι είναι «proxies του ιράν», εναντίον του οποίου επίσης δεν έχουν κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο… Αποκορύφωμα ως τώρα ήταν η δολοφονία του (ιρανού) Soleimani και του (ιρακινού) Abu Mahdi al-Muhandis· χωρίς καμμία επίσημη κήρυξη πολέμου.

Τι λέει ο κάθε ντόπιος μικροαστός άραγε; Κάνει ήδη η Ουάσιγκτον πόλεμο κατά της Βαγδάτης και της Τεχεράνης χωρίς να τον έχει κηρύξει – ή όχι; Κι αν κάνει, η παροχή διευκολύνσεων και επιμελητείας στον αμερικανικό στρατό εκ μέρους του ελληνικού κράτους είναι συμμετοχή σ’ αυτόν την “ακήρυχτο” πόλεμο – ή όχι; Δικαιούνται όσοι υφίσταται αυτές τις επιθέσεις να κτυπήσουν έναν στόχο στο ελλαδιστάν ή πρόκειται για ιερό μέρος που κανείς δεν πρέπει να αγγίζει;

Γραφείο τύπου σε πρεσβεία στην Αθήνα δεν έχουν όλοι πάντως…

Περί πολέμου 2

Κυριακή 12 Γενάρη. Μια ακόμα (βολική…) παραμόρφωση του τι είναι ένας πόλεμος σήμερα αφορά τα μέσα και τις τακτικές. Το 1943 κανείς δεν θα σκότωνε έναν στρατηγό του αντιπάλου, παρά μόνο στο πεδίο της μάχης. Το 2020 η Ουάσιγκτον εγκαινίασε πολύ καθαρά την τακτική ότι «σκοτώνω όπου μπορώ και όπου γουστάρω» έναν στρατηγό κράτους· ούτε καν «μη κρατικού παράγοντα». Και στην τουαλέτα ακόμα.

Όμως αυτό είναι «δικαίωμα» μόνο των ηπα; Δεν μπορούν πια να κάνουν το ίδιο και οι pmu για παράδειγμα; Κι ύστερα γιατί να είναι στρατηγός (αξιωματικός του στρατιωτικού τμήματος των ηπα) και όχι αξιωματούχος του πολιτικού τμήματος; Αν ένα κράτος δικαιούται να χρησιμοποιεί κλασσικά «τρομοκρατικές» μεθόδους, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο οποιοδήποτε άλλο κράτος; Κι αν ένα κράτος χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους στην επικράτεια τρίτου κράτους (που θεωρείται συμμαχικό του κράτους – στόχο) γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό ανάποδα; Μια «δολοφονική ενέργεια εναντίον αμερικάνων» σε ελληνικό έδαφος; Δεν είναι εμπόλεμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον η Αθήνα;

Υπάρχει, τέλος, το ζήτημα των μέσων. Ένα βομβαρδιστικό πρέπει να ξεκινήσει από κάποια βάση· ένας πύραυλος πρέπει να εκτοξευτεί από μια ακίνητη ή κινούμενη (πλωτή ή ιπτάμενη) βάση. Ένα drone ή δύο μπορούν όμως να σηκωθούν από την ταράτσα οποιασδήποτε πολυκατοικίας στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη. Μπορούν να πιλοταριστούν «αόρατα» και μπορούν να «κτυπήσουν» αιφνιδιαστικά οπουδήποτε.

Τα drones τα χρησιμοποίησε πρώτη (και πολλές φορές) σαν όπλα η Ουάσιγκτον. Στο αφγανιστάν, όταν βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια. Ήταν το όπλο που έκανε πραγματικότητα το όνειρο του σύγχρονου μιλιταρισμού: δεν υπάρχουν καθορισμένα στο χώρο και στο χρόνο πεδία μάχης· τα πάντα και παντού είναι τέτοια (για περισσότερα: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, «τρομοκρατία: ο πόλεμος 4ης γενιάς»).

Αυτή η δολοφονική καινοτομία όχι μόνο έχει επισημοποιηθεί διεθνώς, αλλά έχει εξελιχθεί τεχνικά σε μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί κανένας «εχθρός» να στήσει μυστικά ένα αεροδρόμιο ή μια βάση εκτόξευσης πυραύλων μέσα στην Αθήνα, στη Βαγδάτη ή στο Παρίσι. Μπορεί όμως να στήσει πολύ εύκολα βάσεις drones. Όχι ενός ή δύο, αλλά ακόμα και σμηνών από δαύτα.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι υποτελείς ενός κράτους επιτρέπουν στα αφεντικά του να τους τραβούν σε πόλεμο, δεν θα το πάρουν χαμπάρι όταν δουν ένα τανκ με περίεργη σημαία στη γωνία του σπιτιού τους…. Ούτε, βεβαια, όταν ανακοινωθεί στο δελτίο των 8.30 και στα αγαπημένα τους (αντι)social media. Είτε θα το καταλάβουν έγκαιρα στη συνθετότητα και στην «πρωτοτυπία» του (σε μέσα και μεθόδους) και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν αυτήν την συμμετοχή. Είτε θα κάνουν τα κορόιδα διευκολύνοντάς την, μέχρι την στιγμή που κάποιος «αιμοβόρος» (;) θα κτυπήσει «αναίτια και απρόκλητα» (;;;;) σ’ αυτό που θεωρούν «έδαφός τους» – και τότε θα αγκαλιάσουν ακόμα πιο σφικτά το κράτος τους και θα επιστρατευτούν με κάθε επισημότητα…

Εξαίσια πτώματα, αν όχι με την φυσική σίγουρα με την ηθική έννοια!

Μικρές απάτες μεταξύ εθνικοφρόνων

Κυριακή 12 Γενάρη. Βρήκε την ευκαιρία η Κουμουνδούρου (σιγά μην την έχανε) απ’ την epic εκστρατεία γοητείας του ψόφιου κουναβιού απ’ τον ρημαδοΚούλη (και την όχι και τόσο πετυχημένη κατάληξή της – βλέπετε την διατύπωση, ε;… η ασταμάτητη μηχανή έβαλε καινούργια τακάκια στα φρένα της…) για να πουλήσει μια σκέτη από αντιαμερικανισμό. «Να μην ψηφιστεί η συμφωνία για τις βάσεις» λένε τώρα οι ροζ, που την δούλεψαν αυτήν την συμφωνία όσο δούλεψαν τα στομάχια τους σαν γκουβέρνο· δηλαδή φουλ!!

Είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμα και αντιαμερικανισμό, όμως! Στην πραγματικότητα βγάζουν ανοικτά την γκρίνια που έχουν υπόγεια και οι ρημαδογκουβέρνοι· τα think tanks των τελευταίων, κάτι πανεπιστημιακοί και κάτι ειδικοί του σκοινιού και του παλουκιού, γκρίνιαζαν για την ελληνοαμερικανική φιλία απ’ την αρχή του 2019. Το θέμα είναι τα «ανταλλάγματα». Το τι δίνει το ψοφιοκουναβιστάν για την συμμαχία και την αγάπη του ελλαδιστάν.

Με δυο λόγια οι «αριστεροί» ψάλτες της εθνικής γραμμής κάνουν δεύτερη φωνή στους δεξιούς· και το τροπάρι είναι το ίδιο: πόσα δίνεις; – πόσα θες; Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα εδώ και χρόνια: το νταραβέρι να βγάλουμε περισσότερα – απ’ τους συμμάχους κι από όπου αλλού μπορούμε. Το θρυλικό «ηθικό πλεονέκτημά» της μετριέται και σε ντάλαρς.

Τι θέλει, λοιπόν, η εθνική γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον και βγάζει τους αριστερούς της (δήθεν) στο κλαρί; Όπλα; Ναρκωτικά; Να κοπεί η τουρκία στη μέση και να χαριστεί στο ελλαδιστάν; Τι θέλει πια η πανελλήνια και διακομματική θεία Λίτσα;

Ένοπλο αντιτουρκισμό θέλει – το ναρκωτικό της… Porca miseria: η πιάτσα δείχνει να έχει στεγνώσει.

(φωτογραφία: Μισή “εθνική φύση”. Η άλλη μισή είναι ο Pyatt…)

Η σιωπή του χρυσού

Σάββατο 11 Γενάρη. Δεν είναι καταστροφολογικό σενάριο. Απλά συμβαίνει, χωρίς φασαρία. Εκτός απ’ την σταθερή αύξηση της αγοράς χρυσού από διάφορες κεντρικές τράπεζες (με αυτές της Μόσχας, του Πεκίνου και της Άγκυρας στην πρώτη γραμμή – και σκεφτείτε ό,τι θέλετε για την «σύμπτωση»…), μια άλλη διάσταση είναι ο επαναπατρισμός των αποθεμάτων σε χρυσάφι από διάφορες κεντρικές τράπεζες. Για λόγους που ξεφεύγουν απ’ αυτό εδώ το σχόλιο, διάφορα κράτη είχαν ή/και έχουν ένα καλό μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό εκτός συνόρων. Η τάση, πλέον, είναι αντίστροφη. Μέσα στο 2019 η κεντρική τράπεζα της γερμανίας πήρε πίσω 583 τόνους (αξίας 31 δις. δολαρίων) απ’ τα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών της γαλλίας και των ηπα. Η Άγκυρα επαναπάτρισε 220 τόνους απ’ την αμερικανική fed. Η ολλανδία πήρε πίσω 122 τόνους. Η πολωνία 100 τόνους χρυσού απ’ την αγγλική κεντρική τράπεζα. Ουγγαρία και ρουμανία μεθοδεύουν το ίδιο. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση έχει δυο πλευρές: απ’ την μία «επιστροφή στην πατρίδα», απ’ την άλλη απομάκρυνση απ’ τα θησαυροφυλάκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Προφύλαξη αυτό το τελευταίο όχι χωρίς αιτία: το Λονδίνο αρνήθηκε (παράνομα και τσαμπουκαλίδικα) το περασμένο καλοκαίρι να επιστρέψει την μεταφορά χρυσού ιδιοκτησίας της βενεζουέλα πίσω στο Καράκας… Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο εναντίον άλλων… Συνεπώς…

Το χρυσάφι, ωστόσο, δεν είναι κάτι που τρώγεται. Ο επαναπαστρισμός (όπως και η αύξηση των κεντροτραπεζικών / κρατικών αγορών) δεν είναι οχύρωση έναντι πιθανότητας λιμού. Ούτε είναι φάρμακο το χρυσάφι, για να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για εκδήλωση φυσιολογικής κρατικής πρόνοιας για το ενδεχόμενο κάποιας επιδημίας. Τότε;

Είναι προφανές: πολλά κράτη περιμένουν (αν δεν τον επιτείνουν κιόλας…) έναν καινούργιο σπασμό της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που θα έχει στο κέντρο της τα βασικά νομίσματα. Και, ειδικά, το δολάριο.

Αν δεν προεξοφλούνταν ότι το δολάριο (και τα άλλα βασικά νομίσματα) θα πέσουν σε μια δίνη ανεξέλεγκτης (;) ανταγωνιστικής υποτίμησης, τότε οι κεντρικές τράπεζες θα αποθήκευαν δολάρια· όχι χρυσάφι. Είναι γνωστό ωστόσο η Μόσχα έχει αδειάσει σχεδόν εντελώς τα αποθέματά της σε δολάρια (με την μορφή ομολόγων του αμερικανικού κράτους), ενώ η Άγκυρα και το Πεκίνο κάνουν το ίδιο, με πιο αργούς και διακριτικούς ρυθμούς. Θα το έλεγε κανείς «φαύλο κύκλο» αν δεν ήταν, απλά, άλλη μια μορφή του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: ενόσω το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, το αγοράζουν λιγότεροι και, αντί γι’ αυτό, αγοράζουν χρυσάφι· ή θέλουν να κοιμούνται (αν)ήσυχοι πάνω στις ποσότητες που σε άλλες εποχές είχαν αποθηκεύσει κάπου μακριά.

Η χρησιμότητα, λοιπόν, του χρυσού σαν αποθέματος κεντρικών τραπεζών βρίσκεται στο ότι μπορεί να γίνει η «άγκυρα» της ανταλλακτικής αξίας του νομίσματος, έτσι ώστε αυτό ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερτιμάται κατά βούληση, απ’ τις «δυνάμεις της αγοράς». (Κάποτε αυτός ήταν ο κανόνας, που λεγόταν «κανόνας του χρυσού»…)

Αφού η εύλογη παλιότερη απαίτηση διάφορων ανερχόμενων καπιταλιστικών «δυνάμεων» (για παράδειγμα της κίνας) για την σταθεροποίηση των ισοτιμιών μεταξύ των βασικών νομισμάτων διεθνούς χρήσης χωρίς χρυσή άγκυρα απορρίφθηκε (βασικά απ’ την Ουάσιγκτον), για χάρη του οφέλους που είχε το δολάριο απ’ τις κυμαινόμενες ισοτιμίες μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως τώρα δημιουργούνται οχυρά απέναντι στην πιθανολογούμενη «φυσιολογική έκρηξη» του νομισματικού πολέμου.

Μιλώντας κάπως γενικά: η μορφή κράτος και η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν είναι ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να σωπαίνει η κριτική. Η δική της σιωπή δεν είναι χρυσός…

Ο στρατός του θεού

Σάββατο 11 Γενάρη. Ήταν, μεν, αναμενόμενο· αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε την ημερομηνία: 10 Γενάρη 2020. Από χτες ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ είναι στρατός κατοχής! Επίσημα.
Ο ιρακινός πρωθ. Adel Abdul Mahdi ζήτησε τηλεφωνικά απ’ τον Πομπηία να «στείλει αντιπροσωπεία στο ιράκ ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός μηχανισμός για την ασφαλή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού» – σύμφωνα με την απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου. Και ο Πομπηίας του απάντησε ότι «είναι δικαίωμά τους» να παραμείνουν στο ιράκ, επειδή «είναι μια δύναμη του καλού». «Αντί να συζητήσουμε την αποχώρησή μας καλό θα ήταν να συζητήσουμε την δίκαιη, σωστή στρατιωτική παραμονή μας στην μέση Ανατολή» είπε ο σύμμαχος της Αθήνας. Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει ένας θεοσεβούμενος ακροδεξιός υπουργός εξωτερικών του ψοφιοκουναβιστάν που πιστεύει πως είναι βοηθός του «απεσταλμένου του θεού»;

Ίσως γίνουν μερικές ακόμα προσπάθειες απ’ την Βαγδάτη· που θα συναντήσουν την ίδια κατηγορηματική άρνηση απ’ την Ουάσιγκτον (εκτός αν ξυπνήσει μέσα στο ψόφιο κουνάβι το ειρηνιστικό κτήνος που κρύβει!). Πράγμα που σημαίνει ότι τον λόγο θα τον έχουν υποχρεωτικά τα όπλα: ο πόλεμος τριβής που είναι σε θέση να κάνουν οι ιρακινοί «τρομοκράτες»…

(Ωστόσο αυτοί οι «τρομοκράτες» θα πρέπει να λύσουν και τα προβλήματα της κεντρικής εξουσίας στη Βαγδάτη. Οπωσδήποτε: τον φατριασμό μεταξύ τους… Ένα κράτος που θέλει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την επικράτειά του δεν μπορεί να είναι «σουρωτήρι» – από πολιτική άποψη…)

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)

Το μπλοκ της Αστάνα ψάχνεται στην κεντρική Μεσόγειο

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)

Σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!

Παρασκευή 10 Γενάρη. Υπάρχει (υπήρχε) μια μικρή σειρά παλιών ανέκδοτων, με πρωταγωνιστές τον ελέφαντα και το ποντίκι. Σ’ ένα απ’ αυτά τα ανέκδοτα ο ελέφαντας και το ποντίκι τρέχουν στην έρημο· κάποια στιγμή το ποντίκι γυρνάει το κεφάλι του πίσω· και σχολιάζει: σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!!!

Αν ο μικρομεγαλισμός του ποντικιού σαν αλληγορία έγινε κάποτε πηγή έμπνευσης για ανέκδοτα, η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική εκδοχή του μπορεί να γίνει κυριολεκτικά το ίδιο. Ή να είναι για κλάματα (ανάλογα τα γούστα). Δεν μετριούνται καν στα δάκτυλα του ενός χεριού τα κράτη που αφενός υποστήριξαν ανοικτά την δολοφονία του Soleimani (μόνο το Τελ Αβίβ, το Λονδίνο και η Αθήνα) και, στη συνέχεια, κατήγγειλαν την «απάντηση» της Τεχεράνης, με τις πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ. Αυτό το τελευταίο, αν δεν λαθεύουμε, ΔΕΝ το έκανε ούτε το ίδιο το ψόφιο κουνάβι!!

Υπάρχουν κάποιες νόστιμες λεπτομέρειες εδώ, που πρέπει να τις αναφέρουμε. Μετά την δολοφονία του Soleimani, οι σύμμαχοι της Αθήνας (τα μέλη του άξονα δηλαδή) στην αραβική χερσόνησο χέστηκαν πατόκορφα. Γιατί; Είναι απλό: επειδή είναι οι πολύ εύκολοι στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους. Όχι μόνο, λοιπόν, δεν βρήκαν να δηλώσουν αυτά που δήλωσε ο ρημαδοΚούλης, αλλά Ριάντ και Αμπού Ντάμπι κινητοποίησαν όλους τους ενδιάμεσους (λέγε με κουβέιτ…) για να διαμηνύσουν στην Τεχεράνη ότι δεν ήξεραν τίποτα, δεν έχουν καμμία σχέση, και please, δείξτε έλεος απέναντί μας!… Πλερέζες για τους φόνους όχι, δεν φόρεσαν. Απλά έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να βγουν απ’ τον χάρτη της ιρανικής απάντησης. Ακόμα και το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ: παρότι ανοικτά χαιρέτησε την δολοφονία του Soleimani, ο Netanyahu φρόντισε να διαβεβαιώσει τα μήντιά του ότι «το ισραήλ δεν έχει σχέση, και δεν συμμετείχε»… Την δολοφονία την ήθελε ο ισραηλινός μιλιταρισμός χωρίς αμφιβολία· αλλά όχι μόνη της. Μαζί με την ισοπέδωση του ιράν την ήθελε. Στις «μισές δουλειές» θα προτιμούσε να μην τον ανακατέψουν…

Αντίθετα η Αθήνα επεδίωξε να μπει στον χάρτη. Πιο σωστά: τα ελληνικά αφεντικά επεδίωξαν να μπουν στον χάρτη. Όχι μόνο της Τεχεράνης, όχι μόνο των συμμάχων της, αλλά ακόμα πιο μακρυά: το Πεκίνο παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εξελίξεις στην περιοχή, μην έχετε καμμία αμφιβολία. Και επειδή η «υπόθαλψη εγκληματία» μέσω των δηλώσεων του ρημαδοΚούλη στο atlantic δεν ήταν αρκετή, βγήκε χτες και ο γύπας, μετά από ώριμη σκέψη (φαίνεται, άλλωστε, και στη φωτογραφία…), για να καταγγείλει το ιράν που έκανε ό,τι λιγότερο μπορούσε να κάνει σαν «απάντηση». (Ναι, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «ανεβαίνει» συνεχώς!!! Έχει ξεπεράσει ήδη, σε ελάχιστους μήνες, τον ογκόλιθο Nick the greek, τον θρυλικό φαιορόζ υπ.εξ., που στο καιρό του ήταν πολύ ψηλά!)

Εντός συνόρων το αδιέξοδο και οι σπασμοί της ελληνικής εθνικής γραμμής μπορούν να κοροϊδευτούν σαν καιροσκοπισμός – και να ξεχαστούν γρήγορα – παρότι γεννούν τέρατα, και θα γεννήσουν ακόμα χειρότερα. Εκτός συνόρων νομίζει κανείς ότι τα άλλα αφεντικά και οι άλλες πολιτικές βιτρίνες δεν χαμπαριάζουν; Ένα παράδειγμα για κλαυσίγελω: “Θα μεσολαβήσει..” (λένε) το ψοφιοκουναβιστάν “… για να μειωθεί η ένταση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας”! Μα η Αθήνα όχι μόνο προκάλεσε αυτήν την αντιτουρκική ένταση, όχι μόνο πόνταρε πάνω της, αλλά επεδίωξε να πάρουν διάφοροι το μέρος της για να την αυξήσουν ακόμα περισσότερο!!! Και τι κατάφερε; Κατάφερε να διαγνωστεί ότι σίγουρα χρειάζεται αντιπυρετικό!!! Καλό για την παγκόσμια ειρήνη, κακό για την θεία Λίτσα!

Την ίδια εποχή που κυκλοφορούσαν τα ανέκδοτα με τον ελέφαντα και το ποντίκι, υπήρχαν αρκετοί που θα ήθελαν το ελλαδιστάν να γίνει η 51η πολιτεία των united states, μπας και ευδοκιμήσει ο ελληνικός (αντιτουρκικός) ιμπεριαλισμός…

Σήμερα, πάντως, δεν κυκλοφορούν ανέκδοτα με ποντίκια και ελέφαντες. (Θεωρούνται, ίσως, σπισισμός…)