Tag: ηπα

Παλιά – και καινούργια 3

Σάββατο 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι ανακάτεψε την «υδρογονανθρακική ανεξαρτησία» των ηπα με τον πόλεμο στη μέση Ανατολή μοιάζει με θριαμβολογία του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Σα να είπε «σαν έχουμε όλους!». Δεν είναι όμως έτσι.

Το δημόσιο έλλειμμα του ψοφιοκουναβιστάν το 2019 ξεπέρασε το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια· και το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς (ας μην μιλήσουμε για το ιδιωτικό). Το αμερικανικό κράτος έχει όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να δανείζεται από «ξένους»· για να είναι «βιώσιμο» το χρέος του πρέπει τα επιτόκια να είναι χαμηλά· για να είναι χαμηλά πρέπει να είναι πάντα πολλοί οι διατεθειμένοι να δανείσουν την Ουάσιγκτον· για να συμβαίνει αυτό θα πρέπει ένα τουλάχιστον στρατηγικό εμπόρευμα παγκόσμιας ζήτησης να «μονο-τιμολογείται» σε δολάρια. Τέτοιο εμπόρευμα αυτή τη στιγμή είναι το πετρέλαιο / φυσικό αέριο· ωστόσο σταδιακά και σταθερά χάνει κι αυτό την στρατηγική (ενεργειακή) κεντρικότητά του.

Η αντίστροφη κίνηση έχει αρχίσει, κι αυτό εκνευρίζει αφόρητα τα αφεντικά του αμερικανικού imperium. Κάποιοι συνδέουν την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (το 2003) με την απόφαση του Hussein τρία χρόνια νωρίτερα (το 2000) να αλλάξει την τιμολόγηση των ιρακινών πετρελαίων από δολάρια σε ευρώ… Συνδέουν επίσης την καταστροφή της λιβύης με την απόφαση (λίγο νωρίτερα) του Καντάφι να δημιουργηθεί ένα κοινό αφρικανικό νόμισμα, με back up τον λιβυκό χρυσό, ώστε να τιμολογείται σ’ αυτό το νόμισμα το αφρικανικό πετρέλαιο…

Είτε αυτές οι συσχετίσεις είναι ακριβείς είτε όχι (μάλλον είναι…) η «αποδολαριοποίηση» και του διεθνούς εμπορίου υδρογονανθράκων έχει ξεκινήσει, με πρωταγωνιστές «μεγάλες δυνάμεις» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Την Μόσχα, το Πεκίνο – και την ευρωζώνη. Η Τεχεράνη, το Καράκας, η Ντόχα, και κάποια αφρικανικά και ασιατικά κράτη είναι οι αμέσως επόμενοι «κρίκοι» σ’ αυτήν την αλυσίδα της νομισματικής (και όχι μόνο…) προσβολής της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας. Όσο περισσότερο αυτά τα κράτη συγκροτούνται σε μπλοκ τόσο δυσκολότερο είναι για την Ουάσιγκτον να προκαλέσει εδώ ή εκεί την «δημιουργική καταστροφή» που την βολεύει: πρέπει να αναμετρηθεί «εφ όλης της ύλης» με τους «αναθεωρητές»…

Εάν η παγκόσμια ζήτηση υδρογονανθράκων (ειδικά απ’ τους πρώτης κατηγορίας καπιταλισμούς) μειώνεται ή/και διαφοροποιείται (είτε λόγω αύξησης της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, είτε λόγω «πράσινης ενέργειας», είτε λόγω τεχνολογικών εξελίξεων όπως η πυρηνική «ψυχρή» σύντηξη)· εάν η αποδολαριοποίηση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου προχωράει μέσα από διακρατικές συμφωνίες πληρωμών σε άλλα νομίσματα· και εάν η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να βρει άλλο «στρατηγικό εμπόρευμα» στου οποίου την τιμολόγηση να επιβάλλει (και πώς άραγε;) την αποκλειστικότητα του δολαρίου, τότε – εν έτει 2020 – ο πρόσφατος θριαμβολογικός τόνος του ψόφιου κουναβιού είναι, απλά, γελοίος.

Κι αυτό επειδή ήδη ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου μικραίνει· ήδη λιγοστεύουν οι δανειστές του αμερικανικού κράτους ενόσω οι ανάγκες του σε δανεικά αυξάνονται διαρκώς· ήδη η αμερικανική κεντρική τράπεζα δανείζει κοντοπρόθεσμα το κράτος ελλείψει άλλων πιστωτών· ήδη εξελίσσεται ένας πληθωρισμός «δολαριακών τιμών» μέσα από διάφορες φούσκες, αρχίζοντας απ’ το αμερικανικό χρηματιστήριο.

Παλιά – και καινούργια 4

Σάββατο 18 Γενάρη. Η ίδια ουγγιά χρυσαφιού που το 1971 (και το 1970, και το 1965, και το 1960, και το 1955…) έκανε 35 αμερικανικά δολάρια σήμερα κάνει πάνω από 1.550. Λαμβάνοντας το χρυσάφι σαν συγκριτικό σταθερό «μέτρο», τα σημερινά 1.550 δολάρια «ισοδυναμούν» με 35 του 1971: πρόκειται για τον ορισμό του άγριου νομισματικού πληθωρισμού: σχεδόν 4.500% μέσα σε χοντρικά 50 χρόνια!

Ωστόσο αυτός ο πληθωρισμός δεν φαινόταν ως σχετικά πρόσφατα να δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές, στο βαθμό που το δολάριο (και το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο) έμοιαζαν ακλόνητα «the best».

Όχι πια! Απ’ τον τελευταίο οξύ σπασμό της διαρκούς κρίσης / αναδιάρθρωσης (το 2008) και με αυξανόμενη ταχύτητα έκτοτε είναι σαφές στους πάντες ότι οι ηπα χάνουν την παγκόσμια ηγεμονία τους, και ότι προσπαθούν να συγκρατήσουν την παρακμή τους με όλο και πιο βίαια μέσα. Οι επανεξοπλισμοί σε διάφορα επίπεδα (από όλο και περισσότερα κράτη) και οι τεχνολογικές καινοτομίες στα όπλα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη· κάτω απ’ τις διακηρύξεις περί «ειρήνης», όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα…

Όπως θα δείξουμε σε μερικούς μήνες (στο επόμενο τετράδιο για εργατική χρήση) η Χ παγκόσμια ηγεμονία τελειώνει όχι την ιστορική στιγμή που αντικαθίσταται από μια Ψ επόμενη… Έχει τελειώσει αρκετά νωρίτερα: την ιστορική στιγμή που ο «προστάτης» παύει να είναι «γενναιόδωρος» (αφού αυτό εξυπηρετούσε και τα δικά του συμφέροντα) επειδή έχει αρχίσει να «ζορίζεται» οικονομικά στα σοβαρά· και γίνεται κοινός, δύστροπος και επιθετικός νταβατζής, απαιτώντας απ’ τους «πελάτες» του να τον πληρώνουν για την όποια «προστασία» τους παρέχει…

Αυτό χαρακτηρίζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όλο και πιο καθαρά, συστηματικά και απροκάλυπτα…

Δεν το έχετε προσέξει;

Η συμφωνία σαν ταπείνωση

Παρασκευή 17 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι (θορυβημένο απ’ το γεγονός ότι οι οικονομικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού είχαν χειρότερες συνέπειες στον αμερικανικό) μπορεί να κοκορεύεται ότι κατάφερε να υπάρξει μια «συμφωνία πρώτης φάσης» με το Πεκίνο. Που φρενάρει τον εμπορικό του πόλεμο (ενώ ανομολόγητα έχει αποτύχει στους στόχους του…).

Το Πεκίνο πράγματι υπέγραψε αυτήν την «α φάση». Αλλά η εκδίκησή του (ή το «μήνυμα» για χάρη των επικοινωνιολόγων) εμφανίστηκε και στην τελετή της υπογραφής. Φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι μεταξύ τυπικά ισότιμων βιτρινών. Απ’ την μια μεριά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη ο αυτοκράτορας Xi…

Αμ δε! Απ’ τη μεριά του Πεκίνου την συμφωνία υπέγραψε ο Liu He. Eίναι μεν αντιπρόεδρος της κίνας, αλλά είναι ο 4ος στην κατάταξη αντιπρόεδρος, με βάση τις αρμοδιότητές του. (Προηγούνται κατά σειράν o Han Zheng, η Sun Chunlan, και ο Hu Chunhua). Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν «υπερυπουργός εμπορίου».

Οι σημειολόγοι της εξουσίας δεν παρέλειψαν να εντοπίσουν αυτήν την ασυμμετρία. Η συμφωνία υπογράφτηκε στο «ανατολικό δωμάτιο» του άσπρου σπιτιού, στο οποίο έχουν υπογραφτεί ελάχιστες και πολύ σημαντικές διεθνείς συμφωνίες. Τον Δεκέμβρη του 1987 ανάμεσα στον Reagan και στον Gorbachev η συνθήκη για τους βαλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς – που μετά από τις μαχητικές και μαζικές κινηματικές δράσεις στη δυτική ευρώπη (ειδικά στη γερμανία και στην αγγλία), απάλλασε την ήπειρο απ’ την απειλή πυρηνικής αναμέτρησης. Ή, τον Ιούνιο του 1990, ανάμεσα στον Gorbachev και τον Bush τον Α, οι 5 συμφωνίες για την καταστροφή των χημικών όπλων μεταξύ ηπα και εσσδ.

Απέτυχε τόσο πολύ το σχέδιο των οικονομικών τιμωριών (σίγουρα κατά της κίνας) ώστε το ψόφιο κουνάβι, φανφαρονίζοντας ασύστολα, αναγκάστηκε να δώσει την μέγιστη επισημότητα σε μια συμφωνία στην οποία στη μια μεριά καθόταν αυτός και στην άλλη απλά ένας τεταρτοκλασσάτος «υπερυπουργός». Ο αυτοκράτορας Xi δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη «τιμή» στο ψόφιο κουνάβι: τα αμερικανικά οικονομικά ζόρια που οδήγησαν στην υπογραφή της συμφωνίας είναι της αρμοδιότητας κινέζου «υπερυπουργού» – όχι αυτοκράτορα.

Το μέτρο της αποτυχίας του αμερικάνικου «οικονομικού πολέμου» υπολογίστηκε στο αμέρικα. Η κεντρική τράπεζα (fed) σε πρόσφατη εκτίμησή της λογάριασε ότι μετά από 30 μήνες εμπορικού πολέμου κατά της κίνας με τιμωρίες και δασμούς, το μεν κινέζικο αεπ έχασε 0,25%, ενώ το αμερικανικό 0,30%… Αλλά ενώ το κινεζικό -0,25% απορροφήθηκε ομαλά, το αμερικανικό -0,30% κτύπησε συγκεκριμένους τομείς και κλάδους. Για παράδειγμα οι αγροτοβιομηχανικές χρεωκοπίες στις ηπα αυξήθηκαν κατά 25% αυτούς τους 30 μήνες, σα συνέπεια της δραστικής μείωσης των κινεζικών εισαγωγών σόγιας και μπιζελιών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η σκηνοθεσία της συμφωνίας (σαν μέρος της συμφωνίας της ίδιας) για τα διπλωματικά πρωτόκολλα σήμαινε γλύψιμο. Γλύψιμο μερικές κλάσεις ανώτερο (αλλά στην ίδια κατηγορία) με το να υποδέχεται κοτζάμ ρημαδοΚούλης τον … «τζενεράλ»….

Λιβύη 1

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Ο εχθρός είναι εδώ!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Οι αιτίες των διαμαρτυριών (στο ιράν) ήταν – στην πλειονότητά τους – σωστές. Η αφορμή ήταν λάθος: η κατάρριψη ενός πολιτικού αεροπλάνου και η δολοφονία των 175 επιβατών του είναι φρικτή· αλλά δεν είναι εκείνο το γεγονός που θα μπορούσε να γίνει καταλύτης της εναντίωσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς. Μάλλον το αντίθετο… Το σύνθημα «ο εχθρός είναι εδώ» είναι πέρα για πέρα σωστό. Αλλά το υπονοούμενο ότι «ο φίλος είναι εκεί» (στην αμερική) είναι όχι απλά λάθος. Είναι δουλοπρεπές. Στο Χονγκ Κονγκ σήκωσαν και ξανασήκωσαν αμερικανικές και αγγλικές σημαίες, ψάχνοντας για «ελευθερωτές». Θα το έκαναν και στην Τεχεράνη;

Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου – και το ιράν δεν είναι εξαίρεση – συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. Πίσω απ’ τις εξεγέρσεις, που συνήθως έχουν δίκιο κατ’ αρχήν, βρυκολακιάζει η εξαφάνιση του ενδιαφέροντος για έγκαιρη οργάνωση, έγκαιρη διασαφήνιση των στόχων και των μεθόδων, τρόπους προστασίας του αγώνα από εγκάθετους, τρόπους διαρκούς συλλογικού επανελέγχου της πορείας του όποιου αγώνα. Εκτός απ’ την περίπτωση της χιλής (και της βολιβίας, ενάντια στο πραξικόπημα) μοιάζει ως εάν τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε τέτοιες εκρήξεις να εκτοξεύονται σαν «ελατήρια», που έχουν μεν συσσωρεύσει ένταση, δεν έχουν όμως καμμία εμπειρία οργάνωσης, μακρόχρονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης, τακτικών… Όχι μόνο φαίνεται ότι δεν έχουν καμμία εμπειρία σοβαρής οργάνωσης· φαίνεται, επίσης, να την θεωρούν ασήμαντη μπροστά στο δίκιο του πετάγματος του «ελατηρίου», και κυρίως, μπροστά στην αυταρέσκεια του «πλήθους». Αν έχουν κάτι κοινό όλες αυτές οι εξεγέρσεις είναι ότι είναι επικίνδυνα μεταμοντέρνες…

Κάθως τέτοιες δράσεις / αντιδράσεις εξελίσσονται στο χρόνο, είναι πιθανό να διαμορφώνονται κάποιες πρωτόλειες οργανωτικές πυκνώσεις. Είναι διαχειριστικές: προορίζονται να διαχειριστούν το μεροδούλι – μεροφάι μιας διαμαρτυρίας που τραβάει καιρό. Αλλά δεν μπορούν, γιατί δεν έχουν την εμπειρία και κάποτε ούτε την θέληση, να αντιμετωπίσουν ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό του όποιου αρχικού δίκιου: τους εγκάθετους. Που έχουν βασική εκπαίδευση ή οδηγίες ώστε να εκτρέπουν καλοπροαίρετους αλλά αφελείς εξεγερμένους.

Οι πολιτικές οργανώσεις φαίνονται συχνά ξεπερασμένες (αν όχι και εχθρικές)· εν μέρει δίκαια, επειδή οι περισσότερες τέτοιες είναι γερασμένα υπόλοιπα και ρετάλια του 20ου αιώνα. Η πολιτική οργάνωση σαν προϋπόθεση οποιουδήποτε εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού δίκαιου είναι, όμως, διαφορετική υπόθεση. Η «διαχείριση πλήθους» εκ μέρους των κάθε είδους αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους έχει κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 χρόνια· πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο μέσος υπήκοος. Τις τεχνικές “διαχείρισης πλήθους” δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει ούτε ο αυθορμητισμός ούτε το πάθος – για – τη – λευτεριά!

«Ο εχθρός είναι εδώ»: στην Τεχεράνη, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία, στην Άγκυρα – παντού. Δεν φτάνει, όμως, μόνο το σύνθημα: πρέπει όχι μόνο να ξέρεις τους εχθρούς σου, αλλά να τους ξέρεις όλους και συγκεκριμένα. Να μπορείς να τους αναγνωρίσεις έναν έναν πριν σε τορπιλίσουν. Η άμεση καταστολή μπορεί να είναι βάρβαρη, αλλά τουλάχιστον είναι ορατή. Η υπονόμευση από μέσα είναι αόρατη…

Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς τις μέγιστες αποστάσεις από εκείνους που θα τρέξουν να σε κολακέψουν – και τους λακέδες τους.

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Ζητούνται νέοι με έφεση στην περιπέτεια

Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.

Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;

Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)

Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.

Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.

Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…

Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…

Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…

Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…

Η βίδα

Τρίτη 14 Γενάρη. Οι διαδοχικές ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κατευθείαν συνέχεια μιας άλλης ήττας, που ωστόσο ήταν πρακτικά νίκη για τα κυκλώματα των ντόπιων αφεντικών. Κοινό έδαφος είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη εθνική ιδέα: το ελλαδιστάν είναι η χρυσή βίδα του πλανήτη και του σύμπαντος· όλοι του χρωστάνε κι όλοι τρέμουν το τι μπορεί να κάνει· συνεπώς η ευρωζώνη πρέπει να κάτσει σούζα μπροστά στο ελλαδιστάν, και να συνεχίσει να το δανείζει χωρίς απαιτήσεις και προϋποθέσεις… αλλιώς το ελλαδιστάν θα διαλύσει και την ευρωζώνη, και την ε.ε., και το ηλιακό σύστημα!

Αυτή η φαντασίωση πρώτα καταχειροκροτήθηκε (τα “νταούλια και ζουρνάδες”…) και ύστερα εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο απ’ τον γίγαντα Γιάνη και το φαιορόζ γκουβέρνο στο πρώτο εξάμηνο του 2015… Ήταν ωστόσο η βασική και μοναδική ιδέα περί «κρίσης» απ’ το 2010 και μετά.

Χάρη σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα τα «μνημόνια» έπεσαν βροχή εδώ και μόνο εδώ· αλλά κατάφεραν όλα τα αφεντικά και τα κυκλώματά τους να κρατήσουν τις δομές πολιτικής προσόδου που κατείχαν πριν το 2009· και να υποτιμήσουν εύκολα και αδιαμαρτύρητα την εργασία, ως το κόκκαλο.

Σε διαφορετικό πεδίο, στο πεδίο των γεωπολιτικών προσόδων, η ιδέα της «χρυσής βίδας», της φοβερής χρησιμότητας και αξίας του ελληνικού οικοπέδου στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι η πραγματική ιστορία του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους, τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια της ύπαρξής. Όπως οι πολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός σκελετός ύπαρξης του ελληνικού κράτους και της νομής του πλούτου, έτσι και οι γεωπολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός στρατηγός του ελληνικού ιμπεριαλισμού. (Κάποτε υπήρχαν επίσημα “ρωσικό”, “γαλλικό” και “αγγλικό” κόμμα…)

Υπήρξαν «εθνικές επιτυχίες» αυτού του μοντέλου απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων – χάρη σ’ αυτό το ελλαδιστάν επεκτάθηκε, και ξαναεπεκτάθηκε και ξαναεπεκτάθηκε. Υπήρξαν όμως και «εθνικές καταστροφές» καθόλου λίγες: κάθε φορά που καμμία «μεγάλη δύναμη» δεν είχε ανάγκη το ελληνικό οικόπεδο αλλά τα αφεντικά του νόμιζαν αλλιώς.

Μια τέτοια περίοδος ξετυλίγεται τώρα. Με μια επικίνδυνη διαφορά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες «εθνικές καταστροφές», ως τώρα δεν έχει υπάρξει αίμα, δυστυχία, πόνος. Και επειδή δεν υπάρχουν αυτά, τόσο οι υπήκοοι όσο και τα αφεντικά τους απλά απωθούν την «καταστροφή». Ελπίζουν ότι στον επόμενο ή στον μεθεπόμενο γύρο θα ρεφάρουν.

Κι αυτό είναι που τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνος! Γιατί θα επιδιώξουν έναν επόμενο ή έναν μεθεπόμενο γύρο αν βρουν έστω και μισό «μεγάλο σύμμαχο»… Και τέτοιος υπάρχει – δυστυχώς…

Ακόμα και αποτυχημένοι είναι επικίνδυνοι! (Στην παραζάλη μιας αποτυχίας τους κάποτε φαντάστηκαν ότι θα καταλάβουν την Άγκυρα!…)

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 2

Δευτέρα 13 Γενάρη. Ακριβώς ένα χρόνο πριν την πανηγυρική παρουσίαση των αμερικανικών «αποδείξεων» σε βάρος του Hussein, στις 4 Φλεβάρη του 2002, ένα αμερικανικό drone τύπου predator πετούσε στον ουρανό της Paktia, μιας αφγανικής επαρχίας, κοντά στην πόλη Khost. Από κάτω βρισκόταν ο Osama bin Laden – ή αυτό ισχυρίστηκαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Όπως το έθεσε λίγο αργότερα ο αμερικάνος υπ.αμ. Donald Rumsfeld «Πάρθηκε η απόφαση να εκτοξευτεί ένας πύραυλος hellfire. Και εκτοξεύτηκε». Ήταν μόλις οι πρώτοι μήνες της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» κατοχής στο Ινδοκούς.

Ο πύραυλος έκανε αυτό για το οποίο είχε κατασκευαστεί. Σκότωσε. Μόνο που κάτω απ’ το predator δεν βρισκόταν ο Laden. Ούτε κάποιο μέλος της οργάνωσής του. Ούτε καν κάποιος ή κάποιοι ταλιμπάν. Οι δολοφονημένοι ήταν πληβείοι αφγανοί που μάζευαν παλιοσίδερα· κι αυτό ήταν ορατό απ’ την κάμερα του drone. Είτε οι “υπηρεσίες” ήξεραν και μεθόδευσαν μια ακόμα προβοκάτσια, είτε ο Rumsfeld είπε το ψέμα που είχε πρόχειρο: δολοφονήθηκαν οι συγκεκριμένοι όπως και πάμπολλοι άλλοι τους επόμενους μήνες και χρόνια. Όχι «κατά λάθος»· αλλά επειδή η Ουάσιγκτον ήθελε να σπείρει τον τρόμο στους άμαχους αφγανούς μέσω των σχετικά αθόρυβων και αόρατων drones, ώστε να τους αναγκάσει να γίνουν πληροφοριοδότες της.

Απ’ την επίθεση / εισβολή του αμερικανικού στρατού το 2001 μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι στο αφγανιστάν, ένοπλοι και (κυρίως) άοπλοι. Η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί εκεί, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε ηττηθεί όλοι οι υπόλοιποι: χωνέψαμε και ανεχόμαστε τον όρο «παράπλευρες απώλειες». Χωρίς καν το φρένο του ότι κάποτε «παράπλευρες απώλειες» μπορεί να είμαστε εμείς· ούτε θα το αποφασίσουμε ούτε θα το ορίσουμε.

Εν τω μεταξύ τα ντόπια καθάρματα της εξουσίας «δεξιά» κι «αριστερά» μπορούν να συνεχίσουν τις κουβέντες και τους ψεύτικους διαπληκτισμούς τους για το πως «συμφέρει» η συμμαχία με την Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Επειδή εμείς οι δυτικοί έχουμε αδιαπραγμάτευτους ενδυματολογικούς κώδικες – καθότι σάτρα πάτρα απόγονοι του Διαφωτισμού… – αυτοί εκεί ίσια ίσια που αξίζουν το «παράπλευρες απώλειες»… Μάλιστα θα ήταν βολικό να εξατμίζονται εντελώς, να μην κηδεύονται, να μην πενθούνται, να μην θάβονται…)