Tag: ηπα

Ρουκέτες που γαργαλάνε…

Δευτέρα 27 Γενάρη. Λένε πως ο mechanico universalis Leonardo da Vinci μέσα στις πολλές εμπνεύσεις του είχε και μια τέτοια: τον 15ο αιώνα ωστόσο ούτε καν σε φαντασίωση δεν υπήρχε αμερικανικό στρατός σαν στόχος. Οι ρουκέτες Katyusha σχεδιάστηκαν, κατασκευάστηκαν (και βαφτίστηκαν με γυναικείο όνομα) από σοβιετικούς μηχανικούς στη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου. Σαν αυτο-εκτοξευόμενα βλήματα, στη θέση των κλασσικών βολών πυροβολικού – εναντίον του γερμανικού στρατού. Είχαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: ήταν φτηνές ρουκέτες, εύκολες στην παραγωγή, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ήταν πάνω σε κοινά φορτηγά που μπορούσαν εύκολα να αλλάξουν θέση, και μπορούσαν να πετύχουν ομοβροντία πολύ πιο γρήγορα απ’ τα κλασσικά πυροβόλα. Απ’ την άλλη είχαν μικρότερη ακρίβεια, και χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για «φόρτωμα»…

Ποιός θα το περίμενε ότι αυτές οι φτηνές (και πιθανόν home made) ρουκέτες, τύπου Katyusha, θα προκαλέσουν τώρα εντεινόμενο πονοκέφαλο στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ; Εύκολο να ρίξει κανείς πέντε από δαύτες στην «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης, όπως χτες… Αλλά αν οι τρεις πετύχουν τον ευρύτερο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας και η μία απ’ τις τρεις κτυπήσει το εστιατόριο της πρεσβείας / βάσης;

Αυτά είναι τα μεθεόρτια της δολοφονίας των Soleimani και Abu Mahdi al-Muhandis. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να ελπίζει ότι “θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα σταματήσουν”. Ούτε ότι οι ρουκέτες μόνιμα θα πηγαίνουν αλλού κι αλλού, στον γάμο του καραγκιόζη… Ο εμφύλιος είναι μεν μια ελπίδα (που υποθέτουμε πως δουλεύεται υπόγεια…) αλλά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πεντακόσιοι ή χλιιοι αφιερωμένοι στο να βομβαρδίζουν τις αμερικανικές βάσεις… Αν λοιπόν, εν μέσω δίκης αλλά και προεκλογικής περιόδου, φτάσουν στην αυλή του άσπρου σπιτιού του τα χαμπέρια ότι σκοτώθηκε κι άλλος αμερικάνος (αν όχι περισσότεροι) τίνος την δολοφονία θα διατάξει το ψόφιο κουνάβι για “τιμωρία”; Και τι θα απαντήσει στην απορία των δικών του ψηφοφόρων δεν μας είπες ότι θα φύγουμε απ’ αυτούς τους tribal καυγάδες; Τι θα απαντήσει και στο άλλο: διέταξε την δολοφονία του Soleimani “για να μην γίνουν επιθέσεις σε αμερικανικές εγκαταστάσεις”… Ναι, αλλά τώρα γίνονται…
Μιας και το ‘χει να μετράει ντάλαρς το ψόφιο κουνάβι, οφείλει να το παραδεχτεί: η πρόκληση φθοράς στην αμερικανική ημικατοχή του ιράκ είναι πολύ πιο φτηνή από υλική, χρηματική και πολιτική άποψη σε σχέση με την παράτασή της. Απο καθαρά επιχειρηματική άποψη όσο ακούει τους γνωστούς συμβούλους του (κάτι Pompeo και κάτι Pence) το πάει για φαλιμέντο.

Φυσικά δεν είναι πρωτάρης στις χρεωκοπίες. Όμως στις real estate business ήταν εύκολο να συνεχίζει να ξεπλένει. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι άλλου είδους επιχείρηση…

(φωτογραφία: Αυτοί είναι διαδηλωτές που πετάνε πίσω απ’ το τείχος τα δακρυγόνα – στη διάρκεια της πολιορκίας της αμερικανικής πρεσβείας μετά τις δολοφονίες Soleimani και al-Muhandis)

Τα αγαθά του καπιταλισμού

Δευτέρα 27 Γενάρη. Πριν δυο περίπου χρόνια, στις 15 Φλεβάρη του 2018, ένα πηγάδι υδραυλικής εξόρυξης φυσικού αερίου (fracking) ιδιοκτησίας μιας θυγατρικής της ExxonMobil, στα νοτιοανατολικά του Οχάιο, «έσκασε», προκαλώντας την διαρροή μεθανίου στην ατμόσφαιρα επί σχεδόν 3 βδομάδες. Ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες διαρροές μεθανίου στην ατμόσφαιρα στην καταγραμμένη ιστορία των ηπα. Τα δορυφορικά δεδομένα έδειξαν ότι η συγκεκριμένη διαρροή μέσα σε 20 ημέρες ήταν μεγαλύτερη απ’ την ετήσια μόλυνση της ατμόσφαιρας από τις πετρο- και γκαζο-εταιρείες της νορβηγίας ή της γαλλίας σα σύνολο.

Ακούσατε τίποτα; Όχι βέβαια. Το ψοφιοκουναβιστάν είναι σύμμαχος, το ελλαδιστάν αγοράζει κάποιες ποσότητες fracking φυσικού αερίου (υγροποιημένου) απ’ την αμερικανική παραγωγή· και εξάλλου «οι αμερικάνοι είναι φίλοι του east med μας» και δεν πρέπει να τους στεναχωρούμε.

Μόνο που αυτού του είδους τα «ατυχήματα» είναι όλο και πιο συχνά στην αμερικανική βιομηχανία εξόρυξης σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου· κάνοντας μια επιχείρηση που ήταν ήδη, και «στα καλά» της, καταστροφική από οικολογική άποψη, ακόμα χειρότερη.

Πώς γίνεται αυτό του είδους η εξόρυξη; Το παρακάτω σχήμα βοηθάει την κατανόηση.

Κατ’ αρχήν το πηγάδι ανοίγεται κατακόρυφα. Σε κάποιο σημείο (με βάση τα γεωλογικά δεδομένα) η διάνοιξή του γυρνάει και γίνεται οριζόντια, και μπορεί να προχωρήσει έτσι ακόμα και πέντε ή έξι χιλιόμετρα. Το κατακόρυφο τμήμα του πηγαδιού επενδύεται είτε με τσιμέντο είτε με ατσάλι (είτε με έναν συνδυασμό τους) για να προστατεύει, υποτίθεται, το γύρω υπέδαφος από διαρροές πετρελαίου, φυσικού αέριου, καθώς και των υλικών της υδραυλικής εξόρυξης.

Σ’ αυτήν την διάταξη πηγαδιού, κατακόρυφη με επένδυση και στη συνέχεια οριζόντια «γυμνή», μέσα στα πετρώματα, εισάγεται με πολύ μεγάλη πίεση ένα μίγμα νερού, χημικών και άμμου. Αυτό το συμπιεσμένο μίγμα σπάει τα γύρω πετρώματα, δημιουργώντας ρωγμές, απ’ τις οποίες (μετά την αναρρόφηση του μίγματος) «τρέχει» προς τα πάνω φυσικό αέριο ή πετρέλαιο που είναι παγιδευμένο σε διάφορες ποσότητες μέσα στο πορώδες σχιστολιθικό πέτρωμα.

Τα «ατυχήματα» προκύπτουν απ’ τις πολύ μεγάλες πιέσεις (μπόρει και 4 τόνοι ανά τετραγωνικό εκατοστό!) με τις οποίες εισάγεται το μίγμα μέσα σ’ αυτά τα πηγάδια· και απ’ το γεγονός ότι αυτού του είδους η εξόρυξη είναι ζημιογόνα με τις τρέχουσες διεθνείς τιμές των υδρογονανθράκων (πάμπολλες μικρομεσαίες επιχειρήσεις τέτοιυ είδους στις ηπα είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας…), πράγμα που σημαίνει πως όσοι κάνουν τέτοιου είδους μπίζνες «κόβουν έξοδα» απ’ όπου μπορούν· και απ’ τις εσωτερικές επενδύσεις των κατακόρυφων πηγαδιών. Το έξοδο της επένδυσης είναι 20% με 30% του συνολικού κόστους εκμετάλλευσης ενός τέτοιου πηγαδιού· γιατί να μην γίνει, λοιπόν, ο εσωτερικός μανδύας πιο λεπτός για εξοικονόμηση; Ή γιατί να μην γίνει το οριζόντιο πηγάδι όσο πιο μακρύ γίνεται;

Υπάρχει επιπλέον αιτία για «ατυχήματα». Αυτά τα πηγάδια (με αυτή τη μέθοδο) «στραγγίζουν» γρήγορα, μπορεί και μέσα σε δέκα μέρες ή δύο εβδομάδες. Ανοίγουν τότε καινούργια, συχνά πολύ κοντά στα εξαντλημένα· για να μην μείνει ανεκμετάλλευτο ούτε κυβικό σχιστολιθικών υδρογονανθράκων. Όταν ανοίγουν 100, 150 ή 200 πηγάδια τέτοιου είδους πολύ κοντά το ένα στο άλλο και ασκούνται διαδοχικά στο εσωτερικό τους όλο και πιο εντατικές πιέσεις (για να «ραγίσουν» όσο το δυνατόν περισσότερα κυβικά σχιστολιθικού πετρώματος) τότε το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι η συνέργεια των ρηγματώσεων, που μπορεί να οδηγήσει σε καθιζήσεις ή και κατακρημνίσεις του εδάφους· ή ανεξέλεγκτες διαρροές. Αναφέρονται (στα σοβαρά) έως και τοπικοί σεισμοί απ’ τις εγκατακρημνίσεις…

Δεν τα λες “ατυχήματα” αυτά. Μάλλον δημιουργική καταστροφή μετά δόλου είναι. Δεν θα θέλατε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα και στα μέρη σας, ε; Ούτε θα θέλατε να είστε συνεργοί στο να συμβαίνουν αλλού… Ή το “αλλού” δεν πειράζει;

(φωτογραφία επάνω: Η διαρροή στο Οχάιο…)

Χρυσόψαρα;

Παρασκευή 24 Γενάρη. Μήπως μέσα στην φούρια εξελίξεων στο ευρύτερο «μέτωπο» έχει ξεχαστεί; Είναι μόλις 3 βδομάδες από τότε που δολοφονήθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης οι Soleimani, Abu Mahdi al-Muhandis και μερικοί ακόμα ιρακινοί και ιρανοί καραβανάδες – στις 3 του μήνα. Και 2,5 απ’ τις 8 Γενάρη, όταν οι ιρανικοί πύραυλοι κτύπησαν (μετά από προειδοποίηση) δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ.

Σήμερα αναμένεται στη Βαγδάτη μια πολύ μεγάλη διαδήλωση εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής. Την έχει καλέσει ο παλιός δαίμονας αυτής της κατοχής, ο παπάς Muqtada al-Sadr – και όλα δείχνουν ότι θα πάρουν μέρος όλες οι ένοπλες οργανώσεις που συγκροτούν τις pmu.

Η “έξοδος κινδύνου” του αμερικανικού στρατού στο ιράκ φαίνεται πως είναι το ιρακινό κουρδιστάν. Ο υφ.υπ.εξ. David Schenker «πετάχτηκε» ως το Erbil αμέσως μετά τον ιρανικό βομβαρδισμό των αμερικανικών βάσεων, στις 9 και 10 Γενάρη, για επαφές με τους τοπικούς φυλάρχους. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τους αγοράσει όσο πιο φτηνά γίνεται, και θεωρεί κάτι τέτοιο εύκολη δουλειά. Δεν φαίνεται να υπολογίζει ωστόσο ότι το Erbil είναι αναγκασμένο (έχει και συμφέροντα…) να δίνει λογαριασμό τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Τεχεράνη· αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε να παρακάμψει την Βαγδάτη… Επιπλέον δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά να φυλάνε οι τοπικοί ένοπλοι τους αμερικάνους απ’ τις επιθέσεις που (είναι βέβαιο) θα γίνονται: στην πράξη τα ιρακινοκουρδικά clan έχουν διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους, και η δουλειά του σεκιουριτά μπορεί να τις οξύνει.

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι συναντήθηκε προχτές στο Davos και με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Nechirvan Barzani….)

Κι άλλο αίμα – στην Παλαιστίνη

Παρασκευή 24 Γενάρη. Οι δύο ανταγωνιστές των ισραηλινών εκλογών Netanyahu και Gantz (θα ξαναμετρήσουν τον φασισμό τους στις 2 Μάρτη) θα πάνε στις 28 Γενάρη στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το δώρο τους: το ψόφιο κουνάβι realestater θα παραχωρήσει στο απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όλες τις εκτάσεις της δυτικής Όχθης που έχουν καταπατηθεί και έχουν οικισμούς εποίκων· «αναγνωρίζοντας» έτσι επίσημα μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Παλαιστινιακής γης σαν ισραηλινή κτήση… Ταυτόχρονα, επειδή το ψόφιο κουνάβι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι μεγαλόκαρδοι, θα «αναγνωριστεί» και «παλαιστινιακό κράτος» – σε ό,τι περισσέψει, και υπό αυστηρούς όρους φυσικά… Αυτή θα είναι η ανακοίνωση του «deal του αιώνα»…

Οι παλαιστίνιοι θα ξεσηκωθούν – αυτό είναι βέβαιο. Οπότε ο ισραηλινός στρατός προετοιμάζεται για την καταστολή. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο η λωρίδα της Γάζας που θα πάρει φωτιά…

Ένας τοξικός πολυλειτουργικός…

Παρασκευή 24 Γενάρη. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να μην βρει χώρο στην ελληνική δημαγωγία· ή να σερβιριστεί με διαστρεβλωμένο και ανιαρό τρόπο, σαν on stand story. Εφάπαξ. Απ’ την άλλη μεριά έχει όλα τα προσόντα να γίνει μια καλή mainstream ταινία έντασης, αρκεί να βρεθεί καλός σκηνοθέτης και casting. Έχει δράση, αίμα, σεξ, “νέες τεχνολογίες”, πετρέλαιο, διεθνή γεωπολιτική, μέση Ανατολή, και εκτυλίσσεται γύρω απ’ την δολοφονία / σφαγή του σαουδάραβα δημοσιογράφου Khashoggi. Με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον τοξικό… Ε, τι άλλο θέλετε πια;

Ο Khashoggi, ας θυμίσουμε, ήταν απ’ τους αρχιδημοσιογράφους της καθεστωτικής αμερικανικής washington post. Της οποίας ιδιοκτήτης είναι απ’ τον Οκτώβρη του 2013 ο Jeff Bezos, αφεντικό της γνωστής amazon.

Η washington post, μέσω του Khashoggi (και όχι μόνο) ήταν συστηματικά επικριτική κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος και, ειδικά, του τοξικού. (Προφανώς εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους που τον θεωρεί επικίνδυνο…) Πώς θα μπορούσε ένας κοτζάμ αυριανός πετροβασιλιάς να επιτρέψει σε μια αμερικανική φυλλάδα να τον δυσφημεί;

Την άνοιξη του 2018 ο τοξικός έκανε ένα πολυπροβεβλημένο ταξίδι στις ηπα, προς αναζήτηση επενδυτών για τα μεγαλεπήβολα σχεδιά του να γίνει το χουντοβασίλειό του η disneyland για τους βαθύπλουτους του πλανήτη. Συναντήθηκε με τον Bezos στις 4 Απρίλη, με «ημερήσια διάταξη» την συνεργασία της amazon με το Ριάντ. «Έγιναν φίλοι», κι έτσι κατάφερε να τον πείσει να του δώσει το νούμερο του αυστηρά προσωπικού κινητού του, για να τα λένε μέσω whatsapp.

Δυο μήνες μετά ο τοξικός, χρησιμοποιώντας το ultrahigh tech λογισμικό pegasus-3 της ισραηλινής κατασκοπευτικής εταιρείας nso group, θα στείλει (από το δικό του κινητό) στον Bezos ένα mp4 «δούρειο ίππο»· και ο pegasus-3 πιάνει αμέσως δουλειά: συγκεντρώνει και στέλνει στον τοξικό τα προσωπικά δεδομένα απ’ το τηλέφωνο του Bezos. Σκοπός της high tech «διάρρηξης» του κρυπτογραφημένου λογαριασμού του ιδιοκτήτη της washington post; Το να τον έχει ο τοξικός «στο χέρι» – εν όψει της δολοφονίας του Khashoggi. (Χοντροκομμένο; Ναι. Αλλά ταιριάζει σε τύπους που κοιμούνται και ξυπνάνε σε τσουβάλια άσπρης σκόνης…)

Ο Khashoggi δολοφονείται, κομματιάζεται, και τα κομμάτια του “καίγονται” (εκτός, όπως υπονοούν κάποιοι, απ’ το κεφάλι του…) στις 2 Οκτώβρη του 2018, στην Istanbul. Η washington post και ο ιδιοκτήτης της δηλώνουν έξαλλοι, και φυσικά υποψιάζονται ποιος είναι ο φονιάς. Ο οποίος, νοιώθωντας ισχυρός (αυτά είναι τα ωραία με τις ανεβαστικές σκόνες και τα ζουμιά…) στέλνει τον Νοέμβρη του 2018 και τον Φλεβάρη του 2019 στον Bezos, πάντα απ’ το προσωπικό του κινητό, με την μορφή «προειδοποίησης», στοιχεία που βρήκε στο κλεμμένο υλικό· κυρίως υπονοούμενα για «εξωσυζυγική» σχέση του.

Καθώς η washington post (θυμίζουμε: ιστορική καθεστωτική τις τελευταίες δεκαετίες εφημερίδα / εκδοτικός οίκος των ηπα) δεν συμμορφώνεται, στο κόλπο μπαίνει απ’ τις αρχές του 2019 ένα ακροδεξιό αμερικανικό tabloid (προσκείμενο στους συντηρητικούς και στον τοξικό) ονόματι Nation Enquirer, που αρχίζει να απειλεί με αποκαλύψεις κατά του Bezos. Αυτός κάνει μήνυση, και η κιτρινοφυλλάδα τον απειλεί ότι αν δεν την πάρει πίσω θα δημοσιεύσει 10 «πικάντικες» φωτογραφίες απ’ την «εξωσυζυγική» σχέση του. Ο Bezos καταλαβαίνει την “πηγή του υλικού” και αρχίζει να ψάχνει ποιος και πως χάκαρε το τηλέφωνό του. Τότε η Nation Enquier προσπαθεί να ξεκαρφώσει τον τοξικό, «δίνοντας» σαν «πηγή» των προσωπικών data τον αδελφό της «παράνομης σχέσης» του Bezos…

Αλλά, φυσικά, ο ιδιοκτήτης της amazon και της washington post δεν είχε έλλειψη χρημάτων για να βρει την άκρη. Κι όχι απλά να την βρει, αλλά να την προωθήσει κατάλληλα. Έτσι ενώ η εταιρεία whatsapp (που ανήκει στην facebook…) κάνει μήνυση στην ισραηλινή nso για το pegasus, το θέμα θα φτάσει στον προθάλαμο του οηε (!). Για την ακρίβεια ο Bezos έδωσε το iphone του προς εξέταση σε ειδικευμένους σε τέτοια θέματα. Κι αυτοί πέρασαν τα συμπεράσματά τους τον περασμένο Νοέμβρη σε 2 ανεξάρτητους μεν αλλά συνεργαζόμενους με τον οηε ερευνητές: την Agnes Callamard (ειδική ερευνήτρια του οηε για τις εξωδικαστικές δολοφονίες) και τον David Kaye (ειδικό ερευνητή του οηε για ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης).

Χτες αυτοί οι 2 ανακοίνωσαν: … Οι πληροφορίες που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα της πιθανής εμπλοκής του πρίγκηπα στην επιτήρηση του κ. Bezos, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ή και να εμποδίσει τα ρεπορτάζ της washington post σχετικά με τη σαουδική αραβία…

Οι συνθήκες και η χρονική στιγμή του χακαρίσματος και της επιτήρησης του Bezos ενισχύουν το αίτημα για παραπάνω έρευνα απ’ τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές των ισχυρισμών ότι ο πρίγκηπας διάδοχος διέταξε, επέβλεψε ή, κατ’ ελάχιστον, γνώρισε και δεν εμπόδισε την ομάδα που σκότωσε τον κ. Khashoggi στην Istanbul.

Το εξεταζόμενο χακάρισμα του τηλεφώνου του κ. Bezos και των τηλεφώνων άλλων, απαιτεί άμεση έρευνα από τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας για την διαρκή, πολύχρονη άμεση και προσωπική εμπλοκή του πρίγκηπα διαδόχου στις προσπάθειες στοχοποίησης των αντιπάλων του.

Κορέα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Ενώ η μία άκρη (επεκτεινόμενη…) του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – θάλασσα της κίνας τραβάει την προσοχή μας, στην άλλη μεριά, στην κορεατική χερσόνησο, δεν υπάρχουν εντυπωσιακές εξελίξεις. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να διατηρεί τις τιμωρίες της κατά της Πιονγκγιάνγκ, βάζοντας και μέσω αυτών συνέχεια τρικλοποδιές ακόμα και στις πιο μετριοπαθείς έως και δειλές προσπάθειες του Moon να προωθήσει το ανάποδο: κάποιες οικονομικές ή και κοινωνικές σχέσεις (όπως ο τουρισμός) μεταξύ νότου και βορρά, ώστε με βάση αυτές να ζητήσει χαλάρωση των κυρώσεων. Ο Kim συνεχίζει τις πυραυλικές δοκιμές του (αφού «τέλειωσε ο χρόνος» της αναμονής και της υπομονής του απέναντι στην Ουάσιγκτον) και ψάχνει αθόρυβα το πως θα μπορούσαν να γίνουν πιο μόνιμες οι σχέσεις με τον νότο.

Συνεχίζονται επίσης οι «διαπραγματεύσεις» μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Σεούλ για το ποιος θα πληρώνει τον αμερικανικό (ημοκατοχικό) στρατό στη νότια κορέα. Πριν μια βδομάδα βαριά ονόματα του αμερικανικού καθεστώτος, όπως ο υπ.αμ. Mark Esper και ο γνωστός υπ.εξ. Πομπηίας, επιχείρησαν να νουθετήσουν την κυβέρνηση Moon μέσω άρθρου τους στην wall street journal. «Η νότια κορέα πρέπει να καταλάβει ότι είναι σύμμαχος και όχι προστατευόμενος, οπότε πρέπει να συμβάλλει πολύ περισσότερο στα έξοδα των αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός της» ήταν το σοφό πνεύμα των δύο σωματοφυλάκων.

«Σύμμαχος»; Δεν το καταλαβαίνουν αυτό στη Σεούλ όταν ακόμα και για ατομικές επισκέψεις / ταξίδια απ’ το νότο στο βορρά πρέπει να ζητάνε την άδεια και την συγκατάθεση του αμερικάνου στρατηγού… Ένας ειδικός ασιατικού think tank το έθεσε πιο ωμά και εύστοχα:

«Η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει σύμμαχος… Αντιμετωπίζει αυτούς που ονομάζει έτσι σαν μαφιόζους με τους οποίους κάνει διάφορα εγκλήματα, αλλά που πρέπει να φυλάνε το χέρι της αμερικής για να έχουν σίγουρο το κεφάλι τους»…

Έτσι…

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…

Ώδινεν όρος;

Δευτέρα 20 Γενάρη. Η βασική πολιτική ιδέα της σύσκεψης του Βερολίνου ήταν πως αν οι κηδεμόνες των εντόπιων αντιπάλων στο λιβυκό πεδίο μάχης τα βρουν μεταξύ τους, τότε θα είναι εύκολο να «φορέσουν» οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνης στους Sarraj και Haftar. Ακούγεται απλό από ιμπεριαλιστική άποψη, αλλά δεν είναι: κανένας νόμος δεν επιβάλλει σε αντιπάλους να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους όταν βρίσκονται γύρω γύρω από τραπέζια διαπραγματεύσεων…

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι χθες συμφωνήθηκε μια διαδικασία σταδίων για την «επίλυση του λιβυκού προβλήματος», που ξεκινάει θεωρώντας δεδομένη την εκεχειρία και παριστάνει ότι θα φτάσει ως την πιο δημοκρατική δημοκρατία στη λιβύη… Συγκινητικό, πράγματι.

Το ουσιαστικό κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται «ανάμεσα στις γραμμές» των χαρωπών ανακοινώσεων της σύσκεψης (τις οποίες, πάντως, θα μελετήσει). Βρίσκεται στο εξής: αφού Άγκυρα και Μόσχα έχουν δεσμευτεί (μεταξύ τους και έναντι τρίτων…) ότι θα κουμαντάρουν, στο μέτρο των όχι ασήμαντων δυνάμεών τους, συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά μεταξύ τους (η Μόσχα και η Άγκυρα) τις «δύο βασικές εμπόλεμες πλευρές» στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε το Παρίσι, η Ρώμη και (ειδικά…) το Βερολίνο μπορούν να δοκιμάσουν να διαμορφώσουν εκείνο το «πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του λιβυκού προβλήματος» που θα κάνει ένα κάποιο ξεκαθάρισμα του ποιός μπορεί να κάνει κουμάντο στα (μεσογειακά) μούτρα του project europe· και ποιός όχι.

Για παράδειγμα: τα ενωμένα αραβικά εμιράτα είπατε; Τα εμιράτα; Θα πληρώνουν ουαχαβίτες μισθοφόρους κάμποσα μίλια νότια της ιταλίας είπατε; Αλήθεια;

Η Άγκυρα με την επίσημη (και στρατιωτική) εμφάνισή της στις barbarian λιβυκές ακτές· και η Μόσχα με την ανάδυσή της απ’ το σκοτάδι της unofficial υποστηρίξης στον «τζενεράλ», έχουν εγκατασταθεί μια χαρά στο format του Βερολίνου. Πρόκειται για μια επιδιωκόμενη συνεργασία (και θα φανεί το αν, πως και πότε θα δέσει) την οποία, θα πρέπει να το θυμάστε, Μόσχα και Άγκυρα αναζητούν και για το συριακό πεδίο μάχης. Ειδικά σε ότι αφορά την συμμετοχή του Βερολίνου στην ανοικοδόμηση της συρίας· άρα στη φρέσκια αναγνώριση του Άσαντ (και του μπλοκ της Αστάνα).

Η Merkel αναμένεται σύντομα στην Άγκυρα. Όσο κι αν χτυπιέται η πανεθνική θεία Λίτσα και οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το «μπλοκ της Σύρτης» έχει έναν κάποιο ιμπεριαλιστικό ορθολογισμό, στον οποίο το ελλαδιστάν και τα «προβληματάκια» του περισσεύουν: πρώτα θα πρέπει να επιτευχθεί η ισορροπία στις μοιρασιές όχι μόνο εντός λιβύης αλλά και ευρύτερα στη μέση Ανατολή με τρόπους που να πετάνε στην άκρη την Ουάσιγκτον, και μετά θα έρθει η ώρα του καθορισμού «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» – αν έχουν ακόμα τότε πρακτική αξία.

Φυσικά η πρόοδος αυτού του σχεδιασμού απαιτεί κάποιου είδους «καταστολή» του Haftar. Που είναι ικανός να αρχίσει να παίρνει γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον (την κύρια «μεγάλη δύναμη» που θα χάσει αν οι κινήσεις του «μπλοκ της Σύρτης» προχωρήσουν, έστω κουτσά στραβά…). Θα φανεί τι θα γίνει και τι θα κάνει αυτός ο εξαιρετικός σύμμαχος της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ…

Παλιά – και καινούργια 1

Σάββατο 18 Γενάρη. Μπορεί, άραγε, το ψοφιοκουναβιστάν να γλυτώσει όχι την μείωση της ηγεμονίας του αλλά την κατάρρευσή της «προστατεύοντας» την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου; Για όσες / όσες δεν έχουν τις βασικές γνώσεις σχετικά με την καπιταλιστική πολιτική οικονομία, «πλανητική ηγεμονία» σημαίνει όπλα και μόνον όπλα. Αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό: όλα έχουν μια τιμή, και το να είναι ένα κράτος «αστακός» δεν το απαλλάσσει απ’ αυτόν τον κανόνα. Ειδικά αν πρόκειται για το αμερικανικό: το στρατοβιομηχανικό του σύμπλεγμα εδώ και δεκαετίες είναι (σαν χρηματοδότηση απ’ το δημόσιο ταμείο) ένα βαρέλι χωρίς πάτο, όπου η «ποιότητα» των όπλων είναι συνώνυμη του όσο πιο υψηλού κόστους γίνεται. Τί θα συνέβαινε, λοιπόν, ακόμα και στον αμερικανικό μιλιταρισμό, αν το δολάριο έχανε την «διεθνή αξία» του;

Από το 1971 και μετά, όταν το αμερικανικό δολάριο εγκατέλειψε την σταθερή πρόσδεσή του με το χρυσάφι (προκειμένου να «τυπωθούν» πληθωριστικά δολάρια για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος στο βιετνάμ…) έπαψε να είναι η διεθνής «άγκυρα» του μέτρου των ανταλλακτικών αξιών. Το 1971 (ως το 1971) η σταθερή ισοτιμία του δολαρίου προς τον χρυσό (35 δολάρια η ουγγιά) εξασφάλισε την ηγεμονία του αμερικανικού νομίσματος κατ’ αρχήν στον «δυτικό» καπιταλισμό, αφού όλα τα υπόλοιπα δυτικά κράτη «έδεναν» τα εθνικά τους νομίσματα με το δολάριο· πράγμα που σήμαινε πως αντί να έχουν χρυσάφι στα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών τους, σαν back up της «αξίας» των νομισμάτων τους, όφειλαν να έχουν δολάρια. Τι σήμαινε αυτό; Ότι δάνειζαν το αμερικανικό δημόσιο, και εκτός από “ρευστό” είχαν σαν back up τα αμερικανικά χρεώγραφα.

Μέσα σε δύο χρόνια το δολάριο υποτιμήθηκε σχεδόν κατά 50%: το 1973 η ισοτιμία με το χρυσάφι είχε πάει στα 64,9 δολάρια η ουγγιά. Το 1974 η υποτίμηση ήταν ακόμα πιο έντονη: 116,5 δολάρια η ουγγιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το δολάριο θα γινόταν συν τω χρόνω «χαρτοπετσέτα», και θα έπαυε να είναι «αποθεματικό νόμισμα» για τις κεντρικές τράπεζες άλλων κρατών. Μ’ άλλα λόγια οι ηπα θα κινδύνευαν ακόμα και με χρεωκοπία.

Η λύση στο αμερικανικό πρόβλημα δόθηκε …καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά. Το 1974 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Nixon έστειλε στο Ριάντ τον καινούργιο του υπ.οικ., τον William Simon, σε μια στρατηγική αποστολή. Η Ουάσιγκτον πρότεινε στους πετρελαιοπαραγωγούς σαουδάραβες ένα deal επωφελές και για τις δύο πλευρές. Οι ηπα θα αγόραζαν πετρέλαιο απ’ την σαουδική αραβία πληρώνοντας σε δολάρια και θα παρείχαν στο χουντοβασίλειο όπλα και στρατιωτική βοήθεια, και σε αντάλλαγμα οι σεΐχηδες θα αγόραζαν (με τα δολάρια που θα έβγαζαν απ’ το πετρέλαιο) τα αμερικανικά ομόλογα, δανείζοντας τις ηπα.

Τα «πετροδόλαρα» σαν έννοια και σαν πραγματικότητα γεννήθηκαν εκείνη την χρονιά. Το 1974. Δεν επρόκειτο, όμως, μια περιορισμένης σημασίας διακρατική συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Ριάντ. Με δεδομένο ότι το σαουδαραβικό βασίλειο κυριαρχούσε τότε (σαν ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου) στον ο.πε.κ. (: οργανισμός πετρελαιοπαραγωγών κρατών), και με δεδομένο ότι ο ο.πε.κ. ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80 παρήγαγε (και πουλούσε) το 50% του πετρελαίου παγκόσμια, η τιμολόγηση και οι αγοραπωλησίες του στρατηγικού εμπορεύματος «πετρέλαιο» σε δολάρια καθιερώθηκαν πολύ γρήγορα παγκόσμια. Τι σήμαινε αυτό; Επειδή όλα τα κράτη αγόραζαν πετρέλαιο, έπρεπε να έχουν μεγάλα αποθέματα σε δολάρια. Αυτό που είχε χάσει σαν «σταθερή αξία» το δολάριο το 1971 όταν εγκατέλειψε τον «κανόνα του χρυσού» (που είχε καθιερωθεί στο Bretton Woods το 1944), δηλαδή την δυνατότητα να είναι «νόμισμα παγκόσμιας χρήσης» (και, ως εκ τούτου, να κάνει τα αμερικανικά ομόλογα «στάνταρ επένδυση») το ξανακέρδισε τρία χρόνια μετά, όταν εξασφάλισε ότι ένα στρατηγικό εμπόρευμα που οι πάντες ήθελαν (το πετρέλαιο) τιμολογούνταν σε δολάρια.

Αντί για την σταθερή διασύνδεση μ’ ένα «μέσο αποθησαυρισμού» με ελάχιστη βιομηχανική αξία (τον χρυσό), ρευστή αλλά οργανική διασύνδεση με τον παγκόσμιο ενεργειακό / καπιταλιστικό κύκλο (μέσω πετρελαίου): μ’ αυτόν τον τρόπο το δολάριο εξασφάλισε σχεδόν άλλα 30 χρόνια παγκόσμιας ηγεμονίας στις ηπα. Με ποιον τρόπο; Εφόσον το να δανείζει κανείς τις ηπα θεωρούνταν «σημαντική και κερδοφόρα επένδυση» η Ουάσιγκτον μπορούσε να δανείζεται απ’ όλο τον πλανήτη κατά βούληση· χρηματοδοτώντας το στρατο-βιομηχανικό της σύμπλεγμα. Και, άρα, την στρατιωτική της υπερεπέκταση…

Να που τα κανόνια και οι βόμβες έχουν πίσω τους την καπιταλιστική πολιτική οικονομία!

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.