Tag: ηπα

Αόρατη γραφή

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. Στην εποχή της γενικευμένης (ακόμα και «τυφλής») επιτήρησης των ψηφιακών επικοινωνιών και αρχείων, υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί (που ενδεχομένως παριστάνουν τους «ειδικούς») που πιστεύουν και διαδίδουν ότι η ιδιωτικότητα των επικοινωνιών μπορεί να προστατευτεί τεχνολογικά: μέσω κρυπτογράφησης.

Ξέρουμε ωστόσο ότι διάφορες εφαρμογές (τύπου whatsup) που προσφέρονται κρυπτογραφημένες έχουν ήδη σπάσει απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Αρκεί να κάνει την δουλειά μία· μετά θα πουλήσει το know how σ’ όποιον πληρώνει… Πρακτικά όποιος έχει το μεγαλύτερο προϋπολογισμό (απλά: λεφτά), δηλαδή είτε τα κράτη είτε οι βαθύπλουτοι χρηματοδότες τους, μπορεί να προσλάβει τους «καλύτερους» τεχνικούς για να σπάσει οποιαδήποτε ψηφιακή κωδικοποίηση, αργά ή γρήγορα.

Πιο σβέλτο όμως είναι να κάνει κάτι άλλο. Είναι και πιο μαφιόζικο, ταιριάζει δηλαδή στα κράτη στο βαθμό που εξακολουθούν να έχουν το μονοπώλιο όχι της βίας αλλά της νομοθεσίας: μπορεί να εκβιάσει τις εταιρείες (κρυπτογράφησης) για να αφήσουν στα λογισμικά τους ανοικτό ένα «παραθυράκι». Ώστε να μπαινοβγαίνουν απο κει οι πράκτορες και οι επιτηρητές.

Πολύ πρόσφατα η ίδια η cia «διέρρευσε» στην αμερικανική καθεστωτική washington post και στο γερμανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ZDF πως, μαζί με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν ο ιδιοκτήτης της ελβετικής εταιρείας crypto ag. Ειδικευμένη στην κρυπτογράφηση των επικοινωνιών η crypto πούλησε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα τέτοιου είδους «προστασία» σε τουλάχιστον 120 κράτη, με την εγγύηση «100% εξασφάλιση». Ιδανικό επιχείρημα για να κρυφακούνε οι αμερικανικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες όλες αυτές τις «απόρρητες» κρατικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις…

Αν και το θέμα είχε γίνει γνωστό απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1995 (η crypto ξεπεράστηκε και αντικαταστάθηκε προφανώς από άλλες, όχι γνωστές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, λόγω της ανάπτυξης των digital επικοινωνιών μέσω υπολογιστών) το ότι η cia το διέρρευσε τώρα δεν είναι μια καθυστερημένη μεταμέλεια!!! Είναι μέρος της εκστρατείας κατά της κινεζικής Huawei, που τείνει να φτάσει σε θεαματικά ύψη. Η τωρινή αποκάλυψη μεταφέρει αυτό το απλό νόημα στους πελάτες και χρήστες των 5G επικοινωνιών:

Έτσι κι αλλιώς κάποιες κρατικές υπηρεσίες θα σας παρακολουθούν, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Μπορείτε μόνο να διαλέξετε αν προτιμάτε να σας παρακολουθούν οι κινέζοι ή εμείς (οι ηπα και οι σύμμαχοί της)…

Είναι εκβιασμός, αλλά αν το καλοσκεφτείτε έχει ένα κάποιο κυνικό παρελθόν. Είναι σα να έλεγε (και το έλεγε…) κάποιος στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου «ψυχρού» πολέμου: έτσι κι αλλιώς κάποια πυρηνικά θα τα φας στο κεφάλι… Διάλεξε αν θέλεις να φας τα δικά μας ή των σοβιετικών…

Θα διαλέξετε ποιοί θα σας έχουν στο χέρι; Ή είναι προτιμότερο να περιορίσετε σημαντικά αυτές τις “κακές συνήθειες” του καθημερινού ψηφιακού στριπτίζ;

(Ο τίτλος αφορά ένα παλιό νεανικό παιχνίδι κρυπτογράφησης: αν έγραφες με πένα που αντί για μελάνι είχε λεμόνι, το χαρτί φαινόταν λευκό· μια μικρή φλόγα πίσω του όμως μαύριζε το λεμόνι, και αποκαλύπτονταν έτσι τα γράμματα…)

Και το ελλαδιστάν;

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. … Συνάντησα τον ομόλογό μου αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper και προσδιορίσαμε ακριβώς την συνεργασία μας: αυτοί αναλαμβάνουν το ιράκ και εμείς αναλαμβάνουμε την συρία…

Αυτά είπε ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Naftali Bennett, την περασμένη Κυριακή, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι-για-δουλειές στην Ουάσιγκτον. Ο «καταμερισμός ευθυνών» αφορά αυτό που ο άξονας ονομάζει «ανάσχεση του ιράν», εννοώντας – εντελώς ηλίθιοι δεν είναι οι αξιωματικοί του – την αντιμετώπιση της Μόσχας, του Πεκίνου και των συμμάχων τους. Επιπλέον, πρακτικά, συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε βομβαρδισμούς. Πιο λιανά, το Τελ Αβίβ θα συνεχίζει να βομβαρδίζει στη συρία, και η Ουάσιγκτον στο ιράκ. Και θα δουν…

Οπωσδήποτε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο η μιλιταριστική, ακροδεξιά, ρατσιστική δημαγωγία του κάθε Bennett δηλώνει. Στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, το Ριάντ (και κάθε άλλος πρόθυμος σύμμαχός τους…) έχουν υποστεί διαδοχικές ήττες· και έχουν πετύχει μικρές, προσωρινές ανασχέσεις των συνεπειών αυτών των ηττών. Το Τελ Αβίβ μπορεί να ισχυριστεί, όχι αβάσιμα, ότι η οριστική έκβαση δεν έχει κριθεί… Και πως άρα υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια αντιστροφής των ηττών… Την ίδια στιγμή ωστόσο αναγνωρίζει, για παράδειγμα, πως η πολύ γειτονική λιβανέζικη Hezb’ Allah είναι δέκα φορές πιο καλά εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη απ’ ότι ήταν το 2006, όταν ο ισραηλινός στρατός όχι απλά ηττήθηκε αλλά σχεδόν ξεφτιλίστηκε.

Είναι βέβαιο το που οδηγεί η πολεμοκάπηλη ρητορική. Απομένει να μάθουμε οι υπνωτισμένοι υπήκοοι του ελλαδιστάν τι “κομμάτι της δουλειάς” έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Στην επιμελητεία η εργολαβία δεν κρύβεται – αρκετό για να πάρει τα εύσημα (και τα επιχείρια…) της συμμετοχής του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Κανά εκστρατευτικό σώμα επιπλέον; Κανά πυρηνικό να το φυλάνε, να γουστάρουν οι πατριώτες – μια βόμβα δώρο για κάνε μέτρο του σωλήνα east med;

Assets…

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι στρατηγικό περιουσιακό στοιχείο για τις ηπα, που έχουν σημαντικά συμφέροντα στα λιμάνια που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν σοκάρεται για τις ιδιοκτησίες των αφεντικών: ίδια είναι, εθνικά – πλανητικά, το ξεκαθαρίσαμε απ’ το 1999… Ωστόσο η πιο πάνω βεβαιότητα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα (μέσω του μεγαλοστελέχους της David Burger) πριν ακόμα βγει επίσημα στο σφυρί το «στρατηγικό» λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (μαζί, προφανώς, με όλα τα πέριξ..) πολύ λιγότερο αφορά την περιουσία αμερικανικών εταιρειών και πολύ περισσότερο την θέση του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου στον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το ψοφιοκουναβιστάν θέλει την Αλεξανδρούπολη και τους δρόμους προς τον βορρά (ίσως όχι μόνο) για κακούς σκοπούς. Αντι-ρωσικούς. Για τα ανατολικά βαλκάνια και για τη Μαύρη Θάλασσα. Θέλει να τραβήξει την πολεμική γραμμή που έχει στήσει βορειότερα στη ρουμανία και στη βουλγαρία ως το Αιγαίο. Υποχρεωτικά το Αιγαίο γίνεται κρίκος της ίδιας αλυσίδας. Που επιφανειακά δείχνει επιμελητειακή· όμως στοιχειώδης λογική δείχνει ότι είναι κανονικά εμπόλεμη.

Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε προειδοποιήσει απ’ εδώ ότι αφού το ψοφιοκουναβιστάν «ζορίζεται» στην ανατολική Μεσόγειο να προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» προς τη Μόσχα, την αεροναυτική στρατιωτική πίεση, «ψηλά». Προς τον Εύξεινο Πόντο. Είχαμε προειδοποιήσει ότι θα προσπαθήσει να «γεμίσει» το Αιγαίο ώστε κατ’ αρχήν να ελέγχει και αργότερα να μπορεί να «καταστείλει» την έξοδο του ρωσικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο.

Αυτό ξετυλίγεται ήδη με σταθερό τέμπο. Και έχει σαν ένα απ’ τα κομβικά σημεία του το καινούργιο («προσεχώς, σύντομα κοντά σας») αμερικανικό περιουσιακό στοιχείο – την Αλεξανδρούπολη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προσφέρει εγκάρδια αυτήν την «εξυπηρέτηση» στον σύμμαχο. Γιατί, χωρίς να το φωνάζει, χαίρεται που το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να εντάξει σ’ αυτήν την (αντιρωσική κατ’ αρχήν…) πολεμική αλυσίδα του από βάσεις, βασούλες, εξυπηρετήσεις τη νατοϊκή βάση στην Izmir: εκεί είναι τουρκία, και το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει καθόλου υπάκουο…

Η δουλειά έγινε!

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Μια φορά την εβδομάδα (η πιο πρόσφατη χτες) ο Πομπηίας, ο γνωστός plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, δηλώνει ταγμένος στο πλευρό της Άγκυρας – στο Idlib! Αυτό μπορεί να προκαλεί μια κάποια ναυτία στην Αθήνα, αλλά… Θαυμάσια! Τέλεια – για το μπλοκ της Αστάνα! Διότι χτες «τέλειωσε η δουλειά» της κατάληψης του Μ5, κι αυτό χωρίς να συμβούν τα εξής: να ανακατευτεί είτε το Τελ Αβίβ είτε η Ουάσιγκτον με τίποτα πυραυλικές επιθέσεις υπεράσπισης των αμάχων του θύλακα…

Ούτε η Άγκυρα εμπόδισε αυτήν την επιχειρήση… Εκείνο που έχει κάνει – σε πρώτο επίπεδο – είναι ότι έχει καταλάβει στρατιωτικά τον υπόλοιπο θύλακα, και «υπερασπίζεται» την ίδια την πόλη του Idlib, παρότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends, που βρίσκεται αρκετά κοντά, θα έκανε τέτοια επιχείρηση κατάληψης της πόλης. Με δεδομένο ότι το τουρκικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί αεροπορία, η “αναμέτρησή” του με το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του είναι τόσο εικονική όσο δεν γίνεται περισσότερο. Χύνεται βέβαια κάποιο αίμα ένθεν κακείθεν (αν και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι είναι παραγματικότητα και τι διόγκωση δημιουργίας εντυπώσεων, αφού δεν υπάρχουν “ουδέτεροι τρίτοι” για να καταγράφουν τα γεγονότα…). Αλλά αυτό είναι το τίμημα της πειστικότητας, η δραματουργία που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο Μ5 (που ήταν ο στόχος της επιχείρησης) επανακαταλήφθηκε χτες· η Άγκυρα υπερασπίζεται «αυτοπροσώπως» το Idlib· καταλαβαίνετε τις προεκτάσεις της εξέλιξης;

Με την συμφωνία του Sochi το 2018 Άγκυρα και Μόσχα είχαν συμφωνήσει για την δημιουργία μιας ικανής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στον θύλακα του Idlib, έτσι ώστε – μεταξύ άλλων – να αρχίσει η ομαλή και χωρίς κινδύνους χρήση των Μ5 και Μ4. Ανάμεσα στα δύο κράτη μεσολαβούσαν όμως οι ένοπλοι μέσα στο θύλακα, που έπρεπε να πειστούν.

Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη; (Μας θυμίζει το πως απαλλοτριώνονται απ’ τα κόμματα διάφοροι αδέσποτοι αγώνες· και ύστερα τα κόμματα «λύνουν το πρόβλημα» μεταξύ τους…)

Α, παρεπιπτόντως, σε σχέση με κάτι αμερικανικούς εκβιασμούς που σχολιάζαμε πριν λίγες ημέρες: το τουρκικό καθεστώς έχει αραιώσει την συμμετοχή του στρατού του στις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό στη βόρεια συρία…

Σημειώστε το.

Συρία 2

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Υπάρχει σ’ αυτό το σημείο ένα ζήτημα που δεν θίγεται. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ουάσιγκτον (και από κοντά το Λονδίνο και το Παρίσι) εμφανίζονταν σαν προστάτες αυτών των αντικαθεστωτικών μέσω του φλογερού πάθους τους για την τύχη των αμάχων, κλπ. «Κανονικά» θα έπρεπε ήδη να έχει σκηνοθετηθεί μια «επίθεση με αέρια κατά αμάχων» (δήθεν απ’ τον συριακό στρατό), και θα έπρεπε η ανθρωπιστική δύση να έχει κινητοποιηθεί προπαγανδιστικά και όχι μόνο, ακόμα και με πυραύλους, για να σταματήσει η «σφαγή των αθώων στο Idlib»… Τι έχει συμβεί τώρα; Οι συνήθεις υπερασπιστές των αδυνάτων βαρέθηκαν;

Όχι! Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να περάσει απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ένα ψήφισμα που να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες, αδικαιολόγητες και ανελέητες επιθέσεις στο λαό του Idlib απ’ το καθεστώς Άσαντ, την ρωσία, το ιράν και την Χεζμπ’ Αλλάχ… Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί αφού η Μόσχα (και το Πεκίνο) έχει βέτο εκεί…

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως ο λόγος που οι δυτικοί “προστάτες των άμαχων” δεν έχουν αναλάβει άμεση δράση στο Idlib είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Άγκυρα σαν ο άμεσος και κοντινός «προστάτης» τους. Δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολο για το τουρκικό καθεστώς να πείσει την Ουάσιγκτον ότι «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και ότι, κατά συνέπεια, «δεν χρειάζεται η παρέμβασή της, που θα περιπλέξει τα πράγματα». Αν λάβει κανείς υπόψη του πως η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends κρατάει πάνω από μήνα, εκτιμάμε πως ήταν κυρίως η Άγκυρα που της εξασφάλισε τον ζωτικής σημασίας χρόνο να προχωρήσει, χωρίς τα εμπόδια που θα είχε αν εμφανίζονταν «τιμωροί». (Φυσικά το Τελ Αβίβ δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί: προσπάθησε να κτυπήσει την Δαμασκό…)

Το αν οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ή όχι θα αποδειχθεί γρήγορα. Το βέβαιο είναι, σε κάθε περίπτωση, ότι η κατασκευή ψευδών εντυπώσεων είναι μέρος ενός πολέμου σαν αυτόν που γίνεται (και) στο συριακό πεδίο μάχης. Όπου, ας το θυμίσουμε, το ψοφιοκουναβιστάν είναι στρατιωτικά παρόν…

(φωτογραφία: Μην παραξενευτείτε: δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό!! Έχει μετακομίσει αλλού – δεν ξέρουμε που – αλλά παριστάνει ακόμα ότι είναι “u.s. embassy Damascus”! Παλιά αυτό λεγόταν κοροϊδία. Τώρα λέγεται εναλλακτική πραγματικότητα, και είναι της μόδας…)

Μέση Ανατολή

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Πριν λίγες ημέρες (Τετάρτη 5 Φλεβάρη, Από το Idlib στο Qamishli), κάνοντας μια υποχρεωτικά σύντομη επισκόπηση των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, σημειώναμε μεταξύ άλλων:

…Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης. Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα.

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

…

Η (για τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς) «ανεξήγητη» κατά κύριο λόγο φραστική ένταση μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας για το Idlib (πυροδοτημένη απ’ την πρώτη), με άλλα λόγια το θέαμα μιας “σύγκρουσης” ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο συμμάχους, έφερε ένα αποτέλεσμα. Προσωρινό: το αμερικανικό δικαστήριο που εξετάζει την υπόθεση της Halkbank δέχτηκε να την «παγώσει»!… Για την ακρίβεια, μια σειρά ενστάσεων των δικηγόρων της τουρκικής τράπεζας περί αναρμοδιότητας του αμερικανικού δικαστικού συστήματος να ελέγξει την Halkbank παραπέμφθηκε πριν λίγες ημέρες προς εξέταση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να εκδοθεί απόφαση σταματάει η εκδίκαση… (Ένας δημοκρατικός γερουσιαστής, μέλος της οικονομικής επιτροπής του αμερικανικού υπ.οικ., ονόματι Ron Wyden, «στράβωσε» με την εξέλιξη, και ζητάει εξηγήσεις για την εμπλοκή του ψόφιου κουναβιού σ’ αυτήν…).

Φαίνεται ωστόσο ότι η μεν “αναστολή” θα είναι προσωρινή, ο δε αμερικανικός εκβιασμός διαρκείας. Πρακτικά, στον θύλακα του Idlib, ο τουρκικός στρατός δεν έχει εμποδίσει την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends. Ο ένας απ’ τους δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμους, ο Μ5 που συνδέει το Aleppo και την Δαμασκό, είναι ήδη σχεδόν υπό τον πλήρη έλεγχο του Άσαντ, ενώ η Άγκυρα φτιάχνει «φυλάκια» δυτικότερα.

Όμως αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει κυρίως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι η βορειοανατολική συρία, και οι κοινές περιπολίες τουρκικού και ρωσικού στρατού κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων. Είναι σημαντική αυτή η περιοχή επειδή από εκεί πηγαινοέρχεται (στο ιράκ) ο αμερικανικός στρατός στις βάσεις στην κατεχόμενη ανατολική συρία. Αν αναγκαστεί να αναδιπλωθεί στο ιράκ, θα προσπαθήσει να μετακομίσει στο ιρακινό κουρδιστάν – συνεπώς ο συγκεκριμένος διάδρομος θα εξακολουθήσει να έχει μεγάλη σημασία…

Συγκεκριμένες προβλέψεις δεν θα κάνουμε. Αλλά οι αμερικανικές προσπάθειες για «οχύρωση» στο συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης θα οξύνουν την αναμέτρηση· το θεωρούμε σίγουρο.

Παλαιστίνη

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Η γενναιόδωρη αμερικανική έγκριση στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στην επέκτασή του προκαλεί αυτό που είναι σωστό: μια σειρά «αντιδράσεων» σε διάφορα επίπεδα έντασης. Διαδηλώσεις στην ιορδανία, στον λίβανο· οδομαχίες σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης δυτικής Όχθης…

Εδώ απ’ την Ramallah πριν μια βδομάδα:

Διαδηλώσεις όμως εναντίον του «deal» γίνονται και μέσα στην επίσημη ισραηλινή επικράτεια. Εδώ ισραηλινοί αντεθνικιστές και παλαιστίνιοι (πολίτες β διαλογής του ισραήλ), διαδηλώνουν μαζί στο Τελ Αβίβ με κεντρικό σύνθημα «don’t make apartheid great again!»

Η ψοφιοκουναβική έγκριση και υποστήριξη στην επέκταση της κατοχής και του απαρτχάιντ περιλαμβάνει και το ο.κ. για τον εξανδραποδισμό τουλάχιστον 300.000 παλαιστίνιων που ως τώρα ζουν εντός ισραηλινής επικράτειας, στο λεγόμενο «τρίγωνο», στα βόρεια. Είναι ένα σύνολο αραβικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών (Kafr Qara, Ar’ara, Baqa Al-Gharbiyye, Umm Al-Fahm, Qalansawe, Tayibe, Kafr Qasim, Tira, Kafr Bara, Jaljulia), όπου ζει το 20% των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους – με αρκετά μαχητική νεολαία.

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει σχέδια για την “εκκένωση” αυτής της περιοχής (42 χιλιάδες στρέμματα) εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα μπορεί να δοκιμάσει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, χάρη στο deal και στην προστασία του αμερικανικού κράτους / παρακράτους: να «δώσει» στο υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος» κάποιους μικρούς εποικιστικούς οικισμούς στη δυτική Όχθη και να πάρει το «τρίγωνο», εκκαθαρισμένο.

Προφανώς δεν υπάρχει κανένας διατεθειμένος για τέτοια «ανταλλαγή εδαφών». Αλλά αυτό αφήνει αδιάφορο το ισραηλινό καθεστώς. Σε πρώτη φάση θα αφαιρέσει την υπηκοότητα όλων εκείνων που θέλει να εξανδραποδίσει· «λερώνουν» την μονοεθνική / μονοθρησκευτική ταυτότητα του ρατσιστικού κράτους. Ύστερα θα στείλει τον στρατό και εποίκους – την δοκιμασμένη «συνταγή»…

Αυτά και πολλά άλλα είναι ξεκάθαρα όχι μόνο για τους άραβες της Παλαιστίνης, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους· είναι ξεκάθαρα σ’ όλο τον αραβικό κόσμο, κι ακόμα πιο πέρα σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο· είναι ξεκάθαρα για τους εβραίους αντεθνικιστές σ’ όλο τον πλανήτη: αυτό που μεθοδεύεται είναι μια «τελική λύση» – με «πολιτισμένη» κάλυψη και με verbal παραπλάνηση.

Το 2020 ή θα είναι μια μαχητική χρονιά ή θα είναι επιτάφιος· κι όχι μόνο για την Παλαιστίνη… Ειδικά εκεί όμως οι Παρασκευές θα είναι πολύ δύσκολες ημέρες…

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. ...Η τουρκία απέρριψε το αμερικανικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή, που προωθεί την κατοχή της παλαιστίνης και τον σφετερισμό της Ιερουσαλήμ. Μίλησα με τον Mahmoud Abbas τηλεφωνικά, και συνάντησα τον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh πρόσωπο με πρόσωπο στην Istanbul… Η ισχυρή αντίδραση της τουρκίας ανάγκασε διάφορα αραβικά κράτη να κάνουν πίσω στην υποστήριξή τους στο σχέδιο. Δυστυχώς τώρα οι ηπα απειλούν εμένα και τον επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Επιπλέον, διάφοροι οικονομικοί οργανισμοί στην τουρκία απειλούνται. Κάντε ό,τι μπορείτε, δεν θα πετύχετε…

Αυτά είναι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο αμερικανικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg. Έχουν ενδιαφέρον, επειδή δείχνουν την απάντηση του τουρκικού καθεστώτος στους αμερικανικούς εκβιασμούς (σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης) με αιχμή τα εξοντωτικά πρόστιμα στην κρατική τράπεζα Halkbank (περισσότερα πριν δυο μέρες, στο Απ’ το Idlib στο Qamishli). Ο Erdogan «μεταφέρει» την αιτιολόγηση των αμερικανικών απειλών απ’ την συμμαχία του με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη και την Δαμασκό…) στο πολύ πιο ευαίσθητο και με μεγάλη σημασία σ’ όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, «deal του αιώνα». Πετυχημένο…

Δεν θα σώσει όμως ο Erdogan τους παλαιστίνιους και τις παλαιστίνιες· και κανένας άλλος παρόμοιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η κατοχή εκεί είναι αξιοποιήσιμη στο ταμπλώ των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων (και το πιο πάνω είναι απλά μια μικρή απόδειξη…), δείχνει – για όσους θέλουν να καταλάβουν – την κεντρικότητά της.

Και ΔΕΝ δείχνει αυτό που μουρμουρίζουν διάφοροι κανάγιες. Ότι «αφού είναι έτσι ας μην ανακατευόμαστε…» Γιατί αν νοιώθουν ότι είναι μικροί, πολύ μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο (ενάντια και στους νταβάδες και στους σωτήρες του), ας λουφάξουν· ας πάνε κάπου κρυφά να κλαίνε… να φοβούνται…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Υπάρχει βέβαια λόγος σοβαρός για να λουφάξουν όλοι οι μικρούληδες που, κατά τα λοιπά, θεωρούν εαυτούς τεράστιους: η υπακοή στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Είναι αυτό το είδος της υπακοής που είναι μεν καθημερινή, όχι όμως απτή· δεν χρειάζεται να διακηρύσσεται, αρκεί να συμβαίνει· μπορεί να μασκαρευτεί με κάθε κουρέλι («κούρασης», «ενηλικίωσης», «ρεαλισμού», ρατσισμού)· και φτιάχνει συμπαγείς «σιωπηλές πλειοψηφίες» που προσπαθούν να πνίξουν οτιδήποτε τις αμφισβητεί.

Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει πάρει θέση στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο· και καθόλου δεν αγνοεί το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη. (Την άγνοια δεν θα την επέτρεπε άλλωστε η όλο και πιο στενή συμμαχία του με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ). Οι λέξεις συνεργασία ή συνενοχή (στα εγκλήματα των συμμάχων τους) δεν αποδίδουν σωστά τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών και των πολυάριθμων σιωπηλών ή φασαριόζων λακέδων τους. Δεν αποδίδουν σωστά την δυναμική και των συμμαχιών και των εγκληματικών συνεργιών.

Χτες (η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο) σημειώναμε την «σύσφιξη» των σχέσεων του ελλαδιστάν με τις χούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι. Ο ντόπιος μικροαστικός κυνισμός, διάχυτος στις καθημερινές σχέσεις, προτείνει πως αν-κάνει-κάποιος-κάτι-για-τα-λεφτά δεν είναι υποχρεωτικά εγκληματίας· ακόμα κι αν ο συνεταίρος, ο εργοδότης ή ο χρηματοδότης του είναι. Το «για τα λεφτά τα κάνουμε όλα» έχει φτάσει να θεωρείται αθωωτικός και όχι ενοχοποιητικός δείκτης· απ’ την καθημερινότητα ως την κεντρική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Αφού τα λεφτά είναι το ζητούμενο όλων (δεν είναι;) το κυνήγι τους είναι εκ προοιμίου νόμιμο, εύλογο, «αθώο»…

Δίπλα στον μικροαστικό κυνισμό τρέχει όμως ο ενδοκαπιταλιστικός πολεμικός σχεδιασμός. Το πόσο μακριά θα φτάσουν τα κράτη και τα αφεντικά που προσπαθούν να αυξήσουν τις γεωπολιτικές τους προσόδους (μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην παρακμιακή Αθήνα και στο παρακμιακό Τελ Αβίβ) δεν έχει τα όρια της μικροαστικής καθημερινότητας. Έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα. Το ότι «θα φτάσουν πολύ μακριά» αυτά τα κράτη κι αυτά τα αφεντικά υποδεικνύει μεγάλη διάρκεια και πολλές στροφές· κι εκεί έγκειται η δυναμική των ελληνικών ιμπεριαλιστικών επιλογών. Εν τέλει η κοινωνική, μικροαστική συνενοχή στον ιμπεριαλισμό γίνεται μιθριδατισμός.

Μια κοινωνία που έχει αθωώσει το κίνητρο (τα λεφτά, τις προσόδους) δεν μπορεί και δεν θέλει να εμποδίσει και να αντισταθεί στις μεθόδους της κερδοφορίας. Κάποιος που είναι μικρονταραβεριτζής θαυμάζει τον εφοπλιστή που κουβαλάει τόνους ντρόγκας· δεν τον θεωρεί εχθρό του. Συνεπώς οι ντόπιοι μικροαστοί, πορωμένοι απ’ το κυνήγι της όποιας “αρπαχτής”, της έπαρσης, των ψίχουλων και του “να πιάσουμε την καλή”, δεν μπορούν παρά να στηρίζουν ένα κράτος που τους μοιάζει (δικό τους είναι άλλωστε!), ακόμα κι αν δρα σε εντελώς “ανώτερο επίπεδο” εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν είναι σε κλίμακες που τους διαφεύγουν· ακόμα κι αν σκάβει πολλούς και μεγάλους τάφους για να τους θάψει.

Μια διάσταση της Παγκόσμιας Παλαιστίνης είναι λοιπόν αυτή: το ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία συνεπάγεται υποχρεωτικά το ενάντια στην εντόπια μικροαστική σαπίλα σ’ όλες τις εκφάνσεις της – που νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία. Είτε στο όνομα του «αντιτουρκισμού» είτε, ακόμα πιο πλατιά και πιο υπόγεια, στο όνομα του «να φτιαχτούμε»…

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Να, λοιπόν, που μια εκτίμησή μας αποδείχτηκε λάθος – κατ’ αρχήν… Το ψόφιο κουνάβι δεν οδηγήθηκε σε παραίτηση, και κατά συνέπεια θα προχωρήσει αγέρωχα την προεκλογική του εκστρατεία. Η απόρριψη της καταδίκης του είναι δεδομένη: με την εξαίρεση ενός συντηρητικού γερουσιαστή, οι υπόλοιποι (συντηρητικοί) ψήφισαν υπέρ του σαν μπλοκ: πρόκειται για γεγονός οριστικό την δεδομένη στιγμή. Χρειάζονταν 3 ακόμα (συντηρητικοί) για να καταδικαστεί· δεν βρέθηκαν. Κι αυτό είναι γεγονός.

Ωστόσο, ακριβώς πίσω απ’ τα γεγονότα, υπάρχουν τα βασικά δεδομένα κάποιας υπονοούμενης συναλλαγής ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η άρνηση (των συντηρητικών γερουσιαστών) να εξεταστούν μάρτυρες κατά την διάρκεια της «δίκης». Είτε «παλιοί» (όπως ο πράκτορας της cia που διέρρευσε τα στοιχεία για το τηλεφώνημα του ψόφιου κουναβιού με τον ουκρανό Zelensky…) είτε «καινούργιοι», όπως ο πολύς νεοσυντηρητικός και πρώην σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Του οποίου το βιβλίο (που «δίνει» το ψόφιο κουνάβι) αναμένεται κάποια στιγμή τον Μάρτη. Η εξέταση μαρτύρων είναι δουλειά της βουλής είπαν, κλείνοντας μια κι έξω το θέμα· παρότι τα λεγόμενα του Bolton έγιναν γνωστά μετά το τέλος της ανακριτικής διαδικασίας στη βουλή.

Αν καλούνταν αυτοί οι μάρτυρες σε ακρόαση απ’ τους γερουσιαστές θα ήταν πολύ δυσκολότερο σε κάποιους να απαλλάξουν το ψόφιο κουνάβι. Μοιάζει λοιπόν ότι το να μην καταθέσουν (κάτι που διευκόλυνε την απαλλαγή) ήταν προϊόν κάποιου παρασκηνιακού ενδοκομματικού (μαφιόζικου…) συμβιβασμού ανάμεσα στους υποστηρικτές της «γραμμής Trump» και εκείνους της «γραμμής Pence».

Ήδη ο τρόπος που εξελίχθηκε η «δίκη», και το γεγονός ότι η χωρίς μάρτυρες απαλλαγή του ψόφιου κουναβιού ήταν απλά θέμα κομματικών συσχετισμών και κομματικής πειθαρχίας στη γερουσία (53 συντηρητικοί έναντι 45 δημοκρατικών + 2 ανεξάρτητους), είναι αντικείμενο κριτικών όχι μόνο απ’ τους δημοκρατικούς αλλά και από διάφορους κύκλους συντηρητικών. Υπονοεί αυτό ένα είδος ομηρίας του ψόφιου κουναβιού απ’ τους σκληροπυρηνικούς του αμερικανικού βαθέος κράτους απο ‘δω και στο εξής;

Θα φανεί – αυτά δεν κρύβονται…