Tag: ηπα

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (2)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:

… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.

Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…

Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.

Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.

Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.

Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.

Καθόλου παραλειπόμενα 1

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη. Ο κύριος Γεροτζιάφας (καθηγητής αιματολογίας και διευθυντής μιας ερευνητικής ομάδας του πανεπιστημίου της Σορβόνης) που έγινε κι αυτός γνωστός στους ντόπιους υποτελείς σαν «πηγή» ορισμένων κριτικών στην τρέχουσα τρομοεκστρατεία, μπορεί να μην υπολογίζει σαν αντιθετική την σχέση ανάμεσα σε θεραπεία (όσων την έχουν ανάγκη) και αυτό που έχει εμφανιστεί σαν γενικός εμβολιασμός… Ωστόσο αυτή η αντιθετικότητα υπάρχει – μιλώντας για τις συγκεκριμένες περιστάσεις. Και ακόμα περισσότερο εφόσον ΔΕΝ μιλάμε για «εμβόλια», αλλά (ειδικά για τα mRNA κατασκευάσματα) για πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού! Οι υποτελείς εξαπατήθηκαν συστηματικά και βίαια σε σχέση με την απειλή του τσαχπίνη και το τι θα ήταν σωστό και δίκαιο να έχει γίνει σχετικά, επειδή έπρεπε, εξ αρχής, να πέσουν στο βαθύ πηγάδι της άγνοιας για το ποια θα ήταν η «σωτηρία» τους…

Η ιστορική πραγματικότητα στην εξέλιξη αυτής της τρομοεκστρατείας είναι που α) δείχνει κρατική και καπιταλιστική επιλογή απ’ την στιγμή 0, απ’ την μια μεριά· και β) δείχνει προσχεδιασμό απ’ την μεριά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, απ’ την άλλη. Αν οφείλουμε να επανερχόμαστε σ’ αυτήν την ιστορική πραγματικότητα δεν είναι για να «λύσουμε λογαριασμούς». Είναι επειδή αυτή είναι που συμβαίνει – πίσω απ’ τις πλάτες των ζωντανών. Και συνεχίζει να συμβαίνει…

Να ένα απ’ τα ακράδαντα στοιχεία που παρουσιάσαμε σε σχέση και με το (α) και με το (β): το Event 201. Θα ήταν εύκολο να εκτραπεί η κριτική εκτίμηση εκείνης της «άσκησης», τον Οκτώβρη του 2019, σε εύκολες αλλά αποπροσανατολιστικές προσωποποιήσεις. Επιμείναμε ότι η δημόσια παρουσίαση του Event 201 (πολλές χιλιάδες το είδαν!) θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί διεισδυτικά, πέρα και πίσω απ’ τα προφανή. Παρουσιάσαμε, για παράδειγμα, τον περασμένο Απρίλη (Sarajevo.pdf 148a…) το who is who εκείνων που συμμετείχαν στη συγκεκριμένη «άσκηση», όχι σαν επίδειξη πνεύματος εκ μέρους μας, αλλά για να δείξουμε τους προσανατολισμούς του «συλλογικού κεφάλαιου» (σίγουρα του πιο δυναμικού τμήματός του) ήδη ΠΡΙΝ την μυθοποίηση και την τρομοεκστρατεία. Γράφαμε τότε μεταξύ άλλων:

… Επειδή την Ιστορία την κουβαλούν στην πλάτη τους τα υποκείμενα (και τα πιο κυριλέ!) ακόμα κι όταν δεν θέλουν, δεν μπορούν, ή δεν ξέρουν να την αναγνωρίσουν στην καμπούρα τους, το Event 201 έλεγε πολύ λιγότερα για την υγεία αυτή καθ’ αυτή και πολύ περισσότερα για το πως εκλεκτοί εκπρόσωποι διάφορων καπιταλιστικών τομέων, στα τέλη του 2019, αντιλαμβάνονται το δίπολο υγεία / αρρώστια σήμερα – σε σχέση με χτες, προχτές, παραπροχτές.

… Το Event 201 υπήρξε σενάριο πιστό στον “φαρμακοκεντρισμό” του Θεάματος του Θανάτου των προηγούμενων “πανδημιών”. Τράβηξε όμως, σεναριακά, την φαρμακευτική (“εμβολιακή”) λύτρωση πίσω, για να αφήσει χώρο για τις καινούργιες διαστάσεις. Αυτές που είχαν προστεθεί μέσα απ’ την εμπειρία και τα όρια των προηγούμενων υγιεινιστικών τρομοεκστρατειών. Ήταν ενισχυμένο, εμπλουτισμένο, αναβαθμισμένο με τρεις “φρέσκιες” βασικές παραμέτρους: α) τις εκτεταμένες οικονομικές συνέπειες που θα είχε μια πραγματική “πανδημία” του είδους εκείνης που παρουσιαζόταν στο σενάριο· άρα έμμεσα (αυτό δεν συζητήθηκε) τον ρόλο της μορφής – κράτος· β) την πληροφοριακή διαχείριση μιας τέτοιας φονικής πανδημίας (άρα τον ρόλο των παλιών και νέων μήντια), συνεπώς και πάλι τον αόρατο ρόλο της μορφής – κράτος· γ) τα ζητήματα δημόσιας τάξης, σε τοπική αλλά και παγκόσμια κλίμακα, που θα προέκυπταν λόγω της σπανιότητας των (θεραπευτικών) πόρων…

Είδε κανείς, στο σενάριο εκείνης της «άσκησης», την προοπτική του να βρεθεί μια αποτελεσματική θεραπεία για όσους (απ’ τους «μολυσμένους») θα την είχαν ανάγκη; Όχι!!! Δεν υπήρχαν γιατροί στην «άσκηση»!! Και πουθενά δεν υπήρχε χώρος για μια λογική και μετρημένη «στάση υπέρ της υγείας» σ’ όλες τις παρόμοιες «ασκήσεις» που είχαν προηγηθεί, οργανωμένες για παράδειγμα απ’ το John Hopkins (περισσότερα στο προμελέτη 2… Σάββατο 21 Νοέμβρη) δεν υπήρχε ενδιαφέρον γι’ εκείνο που υπονοεί η θεραπεία. Δηλαδή την φροντίδα που εστιάζει σ’ όσους έχουν ανάγκη. Αντίθετα παντού (αλλά ΠΑΝΤΟΥ!) το μοτίβο ήταν το ίδιο, σαν σενάριο ταινίας: μια «γιγα-καταστροφή» που απαιτεί μια «γιγα-δράση». (Και μερικούς «πρωταγωνιστές της πρώτης γραμμής», σαν γλάστρες…)

Τι σημαίνει «γιγα-δράση»; Σημαίνει ένα και μόνο ένα: καθολική υπεροχή των πιο επιθετικών τμημάτων του κεφάλαιου! Σημαίνει τον μιλιταρισμό αυτών των καπιταλιστικών τμημάτων, καθώς επιτίθενται παντού… Σημαίνει κι αυτό: πολύ πριν ο «πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού» κηρυχτεί επίσημα, ετοιμαζόταν ο πραγματικός πόλεμος, αυτός απ’ την μεριά των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης εναντίον όλων (τόσο κατά της εργασίας / εργατικής τάξης όσο και κατά των πιο «καθυστερημένων» καπιταλιστών). Και επειδή (με το Event 201) ήταν τα δυτικά αφεντικά που μπορούσαμε να δούμε να προετοιμάζονται, θα έπρεπε να προσθέσουμε: ο πραγματικός πόλεμος, επιπλέον, μεταξύ ανταγωνιστικών κρατών / κεφαλαίων για τη νομή του πλανήτη· και πέρα απ’ αυτόν.

Τίποτα δεν ήταν μυστικό όταν ο τσαχπίνης μυθοποιήθηκε, κι όταν η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ξεκίνησε! Στις 8 Γενάρη, «πριν ακόμα…», το αμερικανικό Netflix ξεκίνησε ένα σήριαλ – ντοκυμαντέρ με τίτλο «How to prevent an οutbreak» (με θέμα μια «φονική πανδημία γρίπης»…) – και ήρωα τον κυρ Βασίλη. Η παραγωγή ήταν της υπεύθυνης υγείας των new york times Sheri Fink, με θητεία στελέχους σε μαγαζιά του κυρ Βασίλη…. Στις 2 Μάη του 2020 η καθεστωτική Washington Post αγιογράφησε τον κυρ Βασίλη σαν «πρωταθλητή των λύσεων που βασίζονται στην επιστήμη»… Στις 22 Μάη οι καθεστωτικοί new york times τον ανακήρυξαν σαν «τον πιο ενδιαφέροντα άνθρωπο στον κόσμο»… Δεν ήταν, απλά, η υπερ-προβολή ενός επιχειρηματία! Ήταν η δημαγωγική κατασκευή του «προβλήματος» μέσω της «λύσης» του, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος…

Όλα γίνονταν στο φως… Αλλά οι «επαναστάτες» caradinieri έτρωγαν τα σκουπίδια (και τα σκοτάδια) του θεάματος. Και ευλόγησαν την τρομοεκστρατεία με χέρια και με πόδια…

Υπάρχει περίπτωση τώρα να αναλάβουν αυτοκριτικά τις ευθύνες τους; Όχι… Να τις κουκουλώσουν; Ναι! Μέχρι τον επόμενο γύρο…

(φωτογραφία: “Εμβόλιο ή θάνατος” – αυτό δεν ήταν το νόημα; Πρακτικά: πρώτα θάνατος – θάνατος – θάνατος, και ύστερα “τα εμβόλιά μας” σαν σωτηρία…)

Καθόλου παραλειπόμενα 2

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη. Αν (λέμε «αν»…) παρακολουθείτε την ασταμάτητη μηχανή με ευθύνη ανάλογη εκείνης που αυτή «λειτουργεί» θα το έχετε προσέξει: υποστηρίζουμε ότι η γενική επίθεση του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος περιέχει όλα όσα απαιτούνται εναντίον των αντιπάλων του. Ο covid ήταν εξ αρχής «πολιτικοποιημένος» με όρους παγκόσμιας σύγκρουσης εξουσίας / ηγεμονίας!

Προσέξτε, λοιπόν, αυτό το απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov πριν 3 ημέρες, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων», ενός κρατικού οργάνου (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020):

Η διεθνής ατζέντα είναι γεμάτη κρίσεις και συγκρούσεις. Σα να μην έφταναν αυτές ο covid-19 έχει κάνει ξεκάθαρη ζημιά στην παγκόσμια οικονομία. Τα κρατικά σύνορα είναι ακόμα κλειστά ή υπόκεινται σε διάφορες απαγορεύσεις. Η ανθρώπινη επαφή έχει διαταραχτεί σε όλους τους τομείς χωρίς εξαιρέσεις. Αν πραγματικά θέλουμε να σταματήσουμε αυτόν τον ιό, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια συντονισμένη προσπάθεια. Εμείς και η πλειοψηφία των άλλων χωρών θέλουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν προσπαθήσει, με εγωιστικό τρόπο, να αξιοποιήσουν αυτήν την δύσκολη κατάσταση για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, όπως κάνουν εδώ και πολλά χρόνια. Πρακτικά, προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μοντέλο της μονοπολικής παγκόσμιας τάξης…

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο υπ.εξ. της ανεγκέφαλης αλεπούς (: Putin) αναφέρεται (και) σ’ αυτό που είναι «ο πόλεμος των εμβολίων». Είναι, απλά, οικονομικό ζήτημα, θέμα των κερδών της Α ή της Β επιχειρήσης; Όχι βέβαια! Το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, μέσω της επιθετικότητας του «γενικού εμβολιασμού» με εφαρμογές γενετικής μηχανικής, επιδιώκει να επιβάλει ένα «διεθνές πρότυπο», ένα «διεθνές μοντέλο» διαχείρισης ζητημάτων υγείας. Θεωρώντας πως σ’ αυτόν τον τομέα έχει το «πάνω χέρι» – έναντι των αντιπάλων του.

Αν ασχοληθεί κανείς με το τι είναι αυτές οι «πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού» θα καταλάβει, ίσως, ότι ΔΕΝ πρόκειται για μια καπιταλιστική κίνηση των big pharma εφ’ άπαξ, μια επιθετική τακτική πωλήσεων για μια φορά· για μια «ευκαιρία» που δόθηκε κι αρπάχτηκε μια κι έξω· για μια περίπτωση tamiflu 2.0… Πρόκειται, αντίθετα, για Αλλαγή Παραδείγματος στον τομέα του μαζικού ελέγχου υγείας των πληθυσμών. Και, επίσης, της μαζικής απαλλοτρίωσης των προσωπικών δεδομένων αυτών των πληθυσμών, κατ’ αρχήν με το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας».

Γι’ αυτό (εξοργισμένος) ο Lavrov μιλάει για «αποκατάσταση του μοντέλου της μονοπολιτικής παγκόσμιας τάξης»! Δεν αναφέρεται, απλά, σε σανεμβόλια που σε 1 ή 2 χρόνια θα έχουν ξεχαστεί… Αναφέρεται στην οπλοποίηση τους, με μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα γενικού ελέγχου.

Κι αν αυτός μιλάει απ’ την θέση της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας ενός αντίπαλου στη δύση καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού, εμείς, απ’ την δική μας πληβειακή / εργατική θέση, θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει τις άλλες διαστάσεις αυτής της οπλοποίησης. Δεν πρόκειται, εδώ, για την ανακάλυψη / εφεύρεση της πενικιλίνης…. Πρόκειται, μάλλον, για έναν ενδοκαπιταλιστικό / διακρατικό «αγώνα δρόμου»: όποιος χρησιμοποιήσει πρώτος την “υγιεινιστική” πυρίτιδα ελπίζει ότι θα επιβληθεί για κάποιο διάστημα σ’ όσους καθυστερήσουν…

Θα μπορούσε, στο πίσω μυαλό διάφορων αφεντικών, να υπάρχει και το ενδεχόμενο βιολογικών πολέμων…

(Εντελώς τυχαία τον περασμένο Αύγουστο, το ψοφιοκουναβιστάν έβαλε “κυρώσεις” σε διάφορα ρωσικά ερευνητικά κέντρα. Με την κατηγορία ότι σχετίζονται με έρευνες “χημικού και βιολογικού πολέμου”… Ανάμεσά τους, εντελώς τυχαία, ήταν και το “48ο κεντρικό ερευνητικό κέντρο” του ρωσικού υπ.αμ. που, σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα, έφτιαξε και δοκίμασε το ρωσικό sputnik V…)

Η μισή αλήθεια είναι πάντα μισή…

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη. Ο επί δεκαετίες επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος στρατηγός Haim Eshed, πλήρης ημερών σήμερα, αποφάσισε να αποκαλύψει το μυστικό: η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ έχουν επικοινωνία με «εξωγήινους»…. ενώ η πρώτη έχει και συμμαχία μαζί τους, και κοινή βάση «στα έγκατα του Άρη»… (Ερωτήσεις του είδους πότε και πως πήγαν οι αμερικάνοι στον «κόκκινο πλανήτη» καταγγέλονται σαν διασπορά ψευδών ειδήσεων, συνωμοσιολογία κλπ!!!) Αλλά (συμπλήρωσε) οι «εξωγήινοι» έχουν ζητήσει (απ’ τις συμμαχικές τους κυβερνήσεις) να μην ανακοινώσουν τίποτα ακόμα, αφού οι γήινοι δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν τόση και τέτοια αλήθεια. Και μπορεί να πανικοβληθούν (και να φύγουν απ’ τον πλανήτη άραγε;)

Μάλιστααααα… Αυτό σημαίνει ότι ο άξονας είναι παντοδύναμος επί γης – τρέμε Πεκίνο, Μόσχα και λοιποί!!…. Εκείνο, πάντως, που κράτησε επτασφράγιστο μυστικό ο Eshed είναι το ποιοί είναι αυτοί οι εξωγήινοι! Ποιοί είναι, λοιπόν;

Η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να το αποκαλύψει. Αλλά όχι… Καλύτερα να το καταλάβετε μόνοι σας. Για προσπαθήστε λίγο, για προσπαθήστε!..Χμμμμ… Ένα άλλο μέλος του άξονα μήπως;…. Η «χρυσή βίδα» του σύμπαντος… που οι πάντες του χρωστάνε… Ε;

(Μα ελάτε πια! Μην κάνετε σαν παιδιά!!)

Αλλαγές…

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Γράφαμε χτες (νυσταλέοι σε αγρυπνία) ότι το 2021 δεν είναι 2015· ούτε στη μέση Ανατολή ούτε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Πέντε ή έξι χρόνια στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς είναι «μεγάλωσα λίγο». Πέντε ή έξι χρόνια (και μάλιστα τέτοια χρόνια!), χρόνια επιτάχυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και όξυνσης των αντιθέσεων, δεν είναι «λίγα». Είναι «πολλά»!

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, και χάρη στις επιτυχίες (όχι ολικές, αλλά οπωσδήποτε επιτυχίες) του μπλοκ της Αστάνα, η πολιτική γεωγραφία της ανατολικής Μεσογείου και της μέσης Ανατολής έχει αλλάξει· σχεδόν εντελώς. Ιμπεριαλιστικά σχέδια και φιλοδοξίες που πριν 5 ή 6 χρόνια έμοιαζαν εφικτά έχουν καταρρεύσει. Αλλά είναι συνηθισμένο ακόμα και μεταξύ των «ειδικών»: η συνειδητοποίηση των αλλαγών και η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα αργεί. Συχνά αργεί τόσο όσο χρειάζεται για να προκύψουν συντριβές.

Να ένα παράδειγμα που αφορά το μακρινό ιράν (και έμμεσα την πιο κοντινή τουρκία). Υποτίθεται ότι το «πρόβλημα» των δυτικών αφεντικών (αλλά όχι των ανατολικών) είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Θα καταφέρει να φτιάξει ή όχι ατομική βόμβα; Αν υπολογίσει κανείς ότι το ιρανικό καθεστώς έχει συμμαχικές ή πολύ καλές φιλικές σχέσεις με το πακιστανικό, το βορειοκορεατικό, το κινεζικό και το ρωσικό καθεστώς (όλα με πυρηνικά όπλα και, κατά συνέπεια, το σχετικό know how), και με δεδομένο ότι το απαρτχάιντ αποικιοκρατικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει εδώ και δεκαετίες τέτοια όπλα, το ρεαλιστικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν ΘΑ τα αποκτήσει και η Τεχεράνη, αλλά γιατί δεν τα έχει ήδη!

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, εκείνο που έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή απ’ την άποψη του μιλιταρισμού και των πολεμικών τεχνολογιών δεν είναι το ερώτημα περί πυρηνικής ή μη Τεχεράνης. Αλλά το γεγονός ότι το καθεστώς της έχει αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τις πυραυλικές τεχνολογίες, καθώς και εκείνες σε σχέση με τα drones. Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη, υπάρχουν δύο. Πρώτον η επίθεση ακριβείας με drones στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, απ’ τους Houthis, εναντίον των διυλιστηρίων της σαουδαραβικής aramco στο Abqaiq και στο Khurais, την οποία κανένα αντιαεροπορικό σύστημα του Ριάντ δεν πήρε χαμπάρι για να εμποδίσει. Και, δεύτερον, η πυραυλική επίθεση (επίσης ακριβείας) εναντίον δύο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ στις 4 Γενάρη του 2020, σαν «αντίποινα» για την δολοφονία του Soleimani, την οποία επίθεση επίσης δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει, έστω και συμβολικά, κανένα (αμερικανικό) αντιαεροπορικό σύστημα.

Η ανάπτυξη των συγκεκριμένων τεχνολογιών ταιριάζει μια χαρά στη «φιλοσοφία» των ασύμμετρων απαντήσεων που έχει υιοθετήσει και το Πεκίνο (στην προοπτική μιας αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον). Η σοβαρή απειλή του ιρανικού ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να απαντήσει στον ισραηλινό, τον αμερικανικό, τον γαλλικό και τον αγγλικό στη μέση Ανατολή δεν είναι το «μεγάλο μπαμ»! Είναι τα χιλιάδες «μικρά μπαμ» για τα οποία έχει ήδη τεχνική επάρκεια…. Για παράδειγμα: δεν έχει ούτε αεροπλανοφόρα ούτε φρεγάτες η Τεχεράνη. Έχει όμως χιλιάδες μικρά ταχύπλοα που μπορούν να γίνουν από «σμήνος αυτοκτονίας» (κάτι σαν τους παλιούς «μπουρλοτιέρηδες»…) που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απ’ τα υπερόπλα του αμερικανικού ναυτικού, μέχρι «σμήνος μελισσών» με πολλά μικρά «τσιμπήματα» που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα μ’ ένα μεγάλο.

Ο «πολύς» Thomas Friedman, των καθεστωτικών new york times, δηλωμένος εχθρός της Τεχεράνης και όχι μόνο, το έθεσε ως εξής στις 29 Νοέμβρη, μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh:

… Όλα έχουν να κάνουν με την λέξη «ακρίβεια». Στον πόλεμο του 2006 στον λίβανο, η proxy πολιτοφυλακή του ιράν, η Χεζμπ’ αλλάχ, έπρεπε να εκτοξεύσει μέχρι και 20 κακής ποιότητας, μη καθοδηγούμενες ρουκέτες εδάφους – εδάφους, περιορισμένου βεληνεκούς, με την ελπίδα να προκαλέσει ζημιά σ’ έναν και μόνον έναν ισραηλινό στόχο. Με τους πυραύλους ακριβείας που φτιάχνει το ιράν η Χεζμπ’ αλλάχ – θεωρητικά – μπορεί να εκτοξεύσει μια ρουκέτα για κάνε έναν από 20 διαφορετικούς στόχους στο ισραήλ με μεγάλη πιθανότητα να τους καταστρέψει όλους….

Παρά τις τέτοιες τεχνικές αδυναμίες της η Χεζμπ’ αλλάχ νίκησε στον πόλεμο του 2006! Απ’ το 2015 και μετά, χάρη στην άμεση εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης, η λιβανέζικη οργάνωση απέκτησε (όχι δωρεάν, με πολλά φέρετρα…) στην αναμέτρησή της με τους σκληραγωγημένους και όχι υποδεέστερους ένοπλους που χρηματοδοτεί το Ριάντ, μεγάλη εμπειρία μαχών στο έδαφος, ορθόδοξων και ανορθόδοξων· εμπειρία που σε καμμία περίπτωση δεν έχει το ισραηλινό πεζικό. Το ίδιο ισχύει για τους αξιωματικούς των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα μόνο “ακρίβειας”. Είναι και θέμα “εμπειρίας”. Κάνοντας πολέμους με εργολάβους διάφοροι μεσανατολικοί ιμπεριαλισμοί γλύτωσαν τα “πολιτικά έξοδα”… Αλλά βρέθηκαν τελικά σε χειρότερη θέση…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το 2015, στην ηρωϊκή φάση των φαιορόζ, τότε που ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη και ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the Greek παρέα με τον ψεκασμένο κύριο Πάνο θα εκτόξευαν χιλιάδες τζιχαντιστές στην κεντρική ευρώπη (αν η φράου Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε δεν έκαναν χατήρια στο ελλαδιστάν) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, διακομματικά, φαντάζονταν την ανατολική Μεσόγειο «κλειστή ελληνο-αμερικανο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη», αφήνοντας στο τουρκικό καθεστώς (πιθανόν προσωρινά…) τις πλαζ του. Τελειώνοντας το 2020 το ίδιο καθεστώς, χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις φαντασιώσεις του, προσπαθεί να μετρήσει αν τα τουρκικά ερευνητικά έχουν περάσει ή όχι τα 6 μίλια των εθνικών χωρικών υδάτων του στο Καστελόριζο και στη Ρόδο. Όπως και να το αξιολογήσει κανείς πρόκειται για συντριβή, που έγινε χωρίς να πέσει μισή σφαίρα· κι ίσως επειδή δεν έπεσε ούτε μισή σφαίρα οι ντόπιες ιμπεριαλιστικές αντιτουρκικές φαντασιώσεις κρατούν γερά.

Είναι μπελάς το να αποκτήσει η Άγκυρα 6 κομμάτια υποβρυχίων απ’ το είδος που η Αθήνα έχει 4; Είναι – αλλά η δεύτερη δεν πρόκειται να εμποδίσει τον υπερ-εξοπλισμό της πρώτης, ειδικά εφόσον είναι σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό home made. Αυτά θα γίνουν αύριο· σήμερα, ο πραγματικός ελληνικός πονοκέφαλος είναι το ισχυρό τουρκικό know how στη χρήση σμήνους drones (το επιβεβαίωσε στο Nagorno Κarabakh) και τα εντελώς home made, απ’ την αρχή ως το τέλος, ελικόπτερα διπλής (πολιτικής ή/και στρατιωτικής) χρήσης. Που έχουν βάλει το τουρκικό καθεστώς στα 5 ή 6 περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη, στους συγκεκριμένους τομείς…

Τι κάνει κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά στα συντρίμια των ονειρώξεών του; Είτε γίνεται ρεαλιστής, κάνοντας ότι σημαίνει “ρεαλισμός” όταν ο γεωπολιτικός χάρτης των ονείρων του έχει γίνει κουρέλια. Είτε επιμένει στις φαντασιώσεις του, περιμένοντας να τον πάρει αγκαζέ κάποιος δυνατότερος μπράβος.

Το δεύτερο μόνο ένα μπορεί να σημαίνει, όταν το ξεβρακώσει κανείς απ’ τις διπλωματικές φιοριτούρες: έναν θερμό παγκόσμιο πόλεμο. Ε;

(φωτογραφία: Ποιός την θυμάται την ελληνο-νοτιοκυπριακή “γαλάζια πατρίδα”;)

Νυσταλέοι σε αγρυπνία

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Το ότι η Τεχεράνη δεν αντέδρασε (ακόμα) στη δολοφονία του Fakhrizadeh ερμηνεύεται απ’ τους επιτήδειους σαν «πίστωση χρόνουc μέχρι ο νυσταλέος Jo να έρθει εν τη βασιλεία του. Περίεργη ερμηνεία: η Τεχεράνη δεν κατηγόρησε την Ουάσιγκτον αλλά ο Τελ Αβίβ για την δολοφονία· οποιαδήποτε απάντηση θα στραφεί εναντίον του· ποιά πίστωση χρόνου λοιπόν;

Το Joνυσταλεάν σκοπεύει να τραβήξει Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο με την μεριά του, παριστάνοντας ότι «θέλει να γυρίσει στην συμφωνία 5 + 1» αλλά με πολλούς όρους: εκτός απ’ το πυρηνικό πρόγραμμα να μπει χέρι και στο πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης· να σταματήσει το ιρανικό καθεστώς να στηρίζει την Χεζμπ’ αλλάχ στον λίβανο, τον Άσαντ στη συρία, τις «λαϊκές πολιτοφυλακές» στο ιράκ και τους Houthis στην υεμένη…. Είναι πιθανό ότι Παρίσι και Λονδίνο είναι έτοιμα να δεχτούν μια τέτοια «αμερικανική επιστροφή»· το Βερολίνο επίσης την συζητάει, θέλοντας να παίξει και ρόλο μεσολαβητή… Με άλλα λόγια: με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τιμωριών που επέβαλλε το ψόφιο κουνάβι ο νυσταλέος θέλει ένα ιράν που θα κάνει χαρακίρι.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι φυσικά. Παρά τις υποσχέσεις τους και τις «δεσμεύσεις» τους στην συμφωνία 5 + 1, οι τρεις ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έκαναν ελάχιστα ως τίποτα για να τιμήσουν τις υπογραφές τους, κρυβόμενοι πίσω απ’ τις απειλές του ψόφιου κουναβιού για τιμωρίες και εναντίον τους αν δεν τηρούσαν τις δικές του τιμωρίες! Οι άλλοι δύο συμβαλλόμενοι, η Μόσχα και το Πεκίνο αγνοήσαν την Ουάσιγκτον, και έκαναν περισσότερο από πολλά. Για ποιον λόγο του κόσμου η Τεχεράνη θα ξαναγυρίσει στο μαγγανοπήγαδο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με τύπους που είτε επειδή έτσι τους βολεύει είτε επειδή λένε ότι φοβούνται βάζουν και βγάζουν τις υπογραφές τους κατά βούληση; Ο μόνος λόγος είναι «για τα μάτια του κόσμου»…

Το 2021 δεν είναι σε τίποτα 2015. Αυτά τα 5,5 – 6 χρόνια άλλαξαν πολλά στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Στο συριακό πεδίο μάχης φάνηκε ότι μόνο με τα όπλα αλλάζουν πραγματικά οι συσχετισμοί. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι έχουν ενοχληθεί απ’ την ταχύτητα με την οποία προχωρούν (σε βάρος τους) είτε το μπλοκ της Αστάνα, είτε το Πεκίνο σαν κράτος / κεφάλαιο, είτε η Μόσχα σαν πολεμική τεχνολογία, όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Αφρική, στην Ασία, ακόμα και στη νότια Αμερική. Ο νυσταλέος Jo έχει την απαίτηση να βάλει στο χέρι (και) το πυραυλικό πρόγραμμα του ιρανικού καθεστώτος (το οποίο, ωστόσο, δεν έχει σοβαρή αεροπορία, οπότε οι πύραυλοι είναι το μέσο που ανέπτυξε εγχωρίως για να καλύψει αυτήν την έλλειψη) – αλλά φυσικά δεν θα μαζέψει τον στρατό του απ’ το ιράκ και το αφγανιστάν. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η Τεχεράνη την υποστηρίξη στον Άσαντ, αλλά δεν δώσει πίσω στο συριακό καθεστώς το 1/3 της συριακής επικράτειας που κατέχει, μαζί με τους μισθοφόρους των ypg. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η ιρανική υποστηρίξη στην Χεζμπ’ αλλάχ αλλά δεν θα επιβάλει στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να αφοπλιστεί απ’ τα ατομικά του όπλα.

Με δυο λόγια το Joνυσταλεάν, σαν διάδοχη κατάσταση του ψοφιοκουναβιστάν, έχει ελάχιστα να δώσει και απαιτεί πολλά. Το πραγματικό συνδετικό του με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς / ιμπεριαλισμούς είναι πια ο κοινός φόβος τους απέναντι στο ευρασιατικό project.

Κι αυτό δεν είναι μυστικό.

(φωτογραφία: Άσχετο και σχετικό μαζί: ο χασάπης του Καΐρου θέλει “στρατηγική σχέση” με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης… Μπορεί να του προσφέρει και μερικές εκατοντάδες απ’ τους φονιάδες μπάτσους του, για την περίπτωση που οι ραβδούχοι του βασιλιά κουραστούν…)

Προβοκάτσια νο…;

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Ξόδεψαν χρόνο, χρήμα και (ανθρώπινους) πόρους. Το σχέδιο ήταν απλό, κάποιος θα το έλεγε έως και πρωτόγονο: μια γερή προβοκάτσια σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος που θα το αναγκάσει να απαντήσει κάνοντας “κάτι” που, με τη σειρά του, θα “δικαιολογούσε” μια ξεγυρισμένη πυραυλική επίθεση / καταστροφή διάφορων πυρηνικών εγκαταστάσεών του.

Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh είχε όλα όσα χρειάζονταν για μια τέτοια προβοκάτσια. Εκτός από ένα: δεν ήταν βέβαιο ότι θα αναγκάσει την Τεχεράνη να αντιδράσει άμεσα (και άγαρμπα). Κι έτσι έγινε: το ιρανικό καθεστώς κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται, και κράτησε την ψυχραιμία του. Υποτίθεται ότι περιμένει την (και ποντάρει στην) ενθρόνιση του νυσταλέου Jo.

Η δολοφονία του Fakhrizadeh αποδίδεται στο ρατσιστικό, πολεμοκάπηλο καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως δεν θα ήταν σοφό να αφήσουμε εκτός άλλες μυστικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αμερικανικών και των σαουδαραβικών (ή των υπηρεσιών των εμιράτων). Γι’ αυτό ακριβως θεωρούμε ότι υπάρχει ένα “κενό ερμηνειών” σ’ αυτήν την προβοκάτσια. Τόσος κόπος, τέτοια επένδυση, για μηδέν αποτέλεσμα;

Το ότι η δολοφονία του Fakhrizadeh δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες στο όποιο (φανερό ή κρυφό) πρόγραμμα της Τεχεράνης, αυτό μόνο ηλίθιοι δεν το καταλαβαίνουν. Ο επικεφαλής του δεν ήταν ο Fakhrizadeh αλλά (είναι) ο Ali Akbar Salehi, πτυχιούχος του Μ.Ι.Τ…. Όπως, επίσης, ηλίθιοι αγνοούν την σημαντική σχέση που έχει αποκτήσει (μέσω μπλοκ της Αστάνα και όχι μόνο) η Τεχεράνη με την Μόσχα και με το Πεκίνο. Όποιος κάνει προβοκάτσιες σε ιρανικό έδαφος στέλνει, θέλοντας και μη, μια προειδοποίηση (ή απειλή;) και προς την μεριά της Μόσχας. Και του Πεκίνου. Ο καιρός που “κτυπάω το ιράν” σήμαινε μόνο “κτυπάω το ιράν” έχει περάσει προ πολλού…

Έτσι τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Υποτίθεται ότι η διοίκηση του νυσταλέου Jo θα είναι κάπως πιο «μετριοπαθής» απέναντι στην Τεχεράνη, ενόσω παράλληλα θα είναι ακόμα πιο «σκληρή» απέναντι στη Μόσχα. Θα διαλυθεί έτσι (και) αυτή η συμμαχία του ευρασιατικού project; Θα ήταν δύσκολο ακόμα και για σενάριο ταινίας· αγκαλιάζει το αδύνατο στην καπιταλιστική πραγματικότητα.

Υποτίθεται επίσης ότι η Τεχεράνη προσβλέπει στην «ηπιότητα» της νέας αμερικανικής διοίκησης, την ώρα που: η Μόσχα (και το Πεκίνο) ανασκουμπώνονται, η Άγκυρα ανανεώνει τους ελιγμούς της, ενώ Δαμασκός, Βαγδάτη και Καμπούλ σκέφτονται τα χειρότερα. Προφανώς πρόκειται για αστείο: αρκεί που άδειασε τη γωνία το ψόφιο κουνάβι και όλες οι συμμαχίες του ευρασιατικού project θα γίνουν φύλλο και φτερό;; Ούτε η Washington Post δεν θα υποστήριζε τέτοιο ενδεχόμενο!!

Τι σημαίνουν τα πιο πάνω; Σημαίνουν ότι η (ανολοκλήρωτη;) προβοκάτσια σε βάρος της Τεχεράνης, με την δολοφονία του Fakhrizadeh, θα μπορούσε να βολεύει ΚΑΙ το Joνυσταλεάν. Αν συνέβαινε – να – ολοκληρωθεί, θα χρεωνόταν στον απερχόμενο (: ψόφιο κουνάβι) ενώ θα είχε κάποια πρακτικά αποτελέσματα για τον επερχόμενο: του είδους πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο θα καταφέρουν να εδραιωθούν στην περιοχή.

Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι. Ωστόσο δεν είμαστε βέβαιοι ότι «έληξε η ιστορία» και πως όλοι, τώρα, κάθονται σταυροπόδι περιμένοντας την ορκομωσία του νυσταλέου…

Δυναμικές ανισορροπίες

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Όταν η διοίκηση Obama προώθησε μια κάποια μέτρια «αναστολή» της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, με την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1 το 2015, θα πρέπει να είχε κατά νου μια μακιαβελική μεν αλλά εν δυνάμει λειτουργική προσέγγιση, και φυσικά μια σοβαρή διόρθωση της αποτυχημένης πια «αντιτρομοκρατικής» στόχευσης του προκατόχου του, Bush του Β: επεδίωκε πια μια «ισορροπία τρόμου» στη μέση Ανατολή (όπου μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς διαθέτει πυρηνικά) ανάμεσα σε Τεχεράνη και Τελ Αβίβ, με την προσθήκη της ρευστοποίησης των συνόρων ανάμεσά τους (ιράκ και συρία: δημιουργία του χαλιφάτου του isis) θεωρώντας την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να γίνει αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου καμμένη γη (ή γη που θα σιγοκαίγεται…) έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει την προσοχή της (δηλαδή τα κάθε είδους όπλα της) στο κυρίως μέτωπο, εκείνο του Ειρηνικού.

Η 5 + 1 συμφωνία υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2015. Δυο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, προς έκπληξη πολλών, ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στην συριακή επικράτεια… Είμαστε σίγουροι ότι στην Ουάσιγκτον έβαλαν στοίχημα ότι η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), ενάμισυ χρόνο μετά το στραπάτσο της ουκρανίας, θα ξανα-έσπαγε τα μούτρα του· έκαναν τα πάντα (και απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο, το Ριάντ, το Αμπού Ντάμπι) για να συμβεί έτσι· κυριολεκτικά τα πάντα, εκτός απ’ την ανοικτή και επίσημη πολεμική εμπλοκή υπέρ του isis…. (Τελικά έκαναν ακόμα κι αυτό!….) Την στροφή της Άγκυρας (θα πρέπει να) την θεώρησαν προσωρινή ή οππορτουνιστική.

Η πιο κρίσιμη στιγμή για το στοίχημα του άξονα (της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της) ήταν η «μάχη του Aleppo». Κανονικά εκεί θα έπρεπε να τσακιστούν οι ρωσικές φιλοδοξίες για σημαντική παρουσία στη μέση Ανατολή… Όταν, τελικά, το μπλοκ της Αστάνα ανακατέλαβε το σύνολο της πόλης, ήταν Δεκέμβρης του 2016· ο Obama ήταν ήδη απερχόμενος· και ήταν οριστικό ότι ο σχεδιασμός για μια «ισορροπία τρόμου» και ένα «δημιουργικό χάος» στη μέση Ανατολή, που θα έλυνε τα αμερικανικά χέρια (και τις αρβύλες) είχε αποτύχει.

Η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, στη συνέχεια, έκανε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει: άνοιξε χώρο και ισχύ στον ισραηλινό μιλιταρισμό, έτσι ώστε την «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη που ήταν αδιανόητη μετά τον επίσημο σχηματισμό και την πετυχημένη δράση του μπλοκ της Αστάνα, να την διαδεχθεί μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στον άξονα (συνολικά) και στο μπλοκ της Αστάνα (συνολικά). Βασικό στοιχείο αυτής της αναγκαστικής «αναγωγής» των συγκρούσεων απ’ την περιφερειακή στην global κλίμακα, ήταν να αδυνατίσει, όσο θα ήταν δυνατόν, ο ιρανικός κρίκος. Αυτό βόλευε όλους τους συμμάχους του άξονα (Τελ Αβίβ, Ριάντ, Αμπού Ντάμπι) αλλά και την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, αφού φαντάστηκαν (οι αντίστοιχες διοικήσεις) ότι ένας ιρανικός καπιταλισμός στα όρια του γκρεμού και στο έλεος των ισραηλινών απειλών θα κρατούσε μακριά απ’ την περιοχή το Πεκίνο και θα ακρωτηρίαζε την Μόσχα. Αν όχι για κάτι άλλο, για να μην φτάσουν στον Περσικό και στην αραβική θάλασσα… Οι «κυρώσεις» και η έξοδος απ’ την 5 + 1 συμφωνία ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της αποτυχίας του σχεδιασμού των «δημοκρατικών» πριν το 2016 – όχι η παράνοια του ψόφιου κουναβιού.

Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να «πάρει πίσω» το Joνυσταλεάν; Υποστηρίζουμε: τίποτα! Αν η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών απέναντι σχεδόν στο σύνολο των βασικών κρατών του ευρασιατικού project (κίνα, ρωσία, ιράν) απέτυχε να το συγκρατήσει, η «εναλλακτική» που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η διοίκηση του νυσταλέου Jo είναι η αναβίωση μιας τακτικής «διαίρει και βασίλευε» που έχει σαν βιβλιογραφία … την διοίκηση Νίξον, την δεκαετία του 1970!

Λέμε «υποτίθεται». Η μηντιακή δημαγωγία έχει βάλει ένα φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του νυσταλέου Jo. Αλλά η Ιστορία και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης είναι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις· όχι το καροτί μαλλί του ενός και τα χασμουρητά του άλλου! Κατά την γνώμη μας κανένα σοβαρό αφεντικό απ’ αυτά που εμπλέκονται ενεργά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν «τρώει» το ότι η Ουάσιγκτον θα βρει την έξοδο που ψάχνει χωρίς πόλεμο… Τα μισά δεν το «τρώνε» επειδή, απλά, δεν πρόκειται να αφήσουν τέτοια περιθώρια. Και τα άλλα μισά επειδή ξέρουν από πείρα πως στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ό,τι κερδίζεται δεν χαρίζεται!

Αυτά βάζουν, κατά την ταπεινή μας άποψη, τις προβοκάτσιες των δολοφονιών του Soleimani και του Abu mahdi al-Muhandis στις 3 Γενάρη και του Fakhrizadeh στις 27 Νοέμβρη στη δυναμική ενός παγκόσμιου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη – αντί για την δημαγωγική, παραπλανητική και καθηλωτική μηντιακή παρουσίαση “στιγμιοτύπων” ξεκομμένων μεταξύ τους. Στις αρχές του 2020 ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ πίστεψε ότι βγάζοντας απ’ την μέση τον Soleimani θα αδυνατίσει ή και θα σταματήσει την προέλαση της Τεχεράνης (και του μπλοκ της Αστάνα) στη μέση Ανατολή. Αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Στο τέλος του 2020 όλος ο άξονας (με την πιθανή εξαίρεση του Ριάντ) θέλει μια πολεμική καταστροφή σε βάρος του ιράν… Διαφορετικά, με τις εξελίξεις στην αφρική (τόσο την βόρεια: λιβύη, τυνησία, αλγερία· όσο και την υποσαχάρια: μάλι, γκάμπια, σουδάν…) να είναι εκτός του δυτικού ελέγχου, το 2021 θα είναι χρονιά με ακόμα περισσότερες ήττες…

(φωτογραφία: Αν και συντηρητικός, ο γερουσιαστής και πρώην καραβανάς John McCain υπήρξε ο “άτυπος” υπουργός εξωτερικών των διοικήσεων Obama· ο εκπρόσωπός τους για τις βρωμοδουλειές. Στην φωτο σε “μυστική” συνάντηση με “αγωνιστές της ελευθερίας” κάπου στη συριακή επικράτεια, το 2013…)

Διαφημιστική εκστρατεία

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Να πως το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσφέρει τα φώτα του στον κόσμο. Πρώτα δήλωσε ο ρημαδοΚούλης ότι “θα κάνω το εμβόλιο τρέχοντας” και, λίγες μέρες μετά, όχι ένας, όχι δύο αλλά τρεις ολόκληροι αμερικάνοι πρόεδροι (Μπους, Κλίντον, Ομπάμα) δήλωσαν το ίδιο!

Το ότι (λένε ότι) θα κάνουν τα mRNA εμβόλια αμερικανικών φαρμακο-μαφιών και όχι, ας πούμε, κάποιο απ’ τα κινέζικα (που είναι του παλιού, κλασσικού τύπου και πολύ φτηνότερα) είναι, υποθέτουμε, όχι συμπτωματικό…. Το ότι γίνονται, λοιπόν, κοινοί διαφημιστές όχι «της προστασίας της υγείας του λαού» γενικά και αόριστα αλλά ειδικά των αμερικάνων «εθνικών πρωταθλητών» της φαρμακο-μαφίας, αυτό αξίζει κάποια προσοχή.

Θα περίμενε κανείς ότι η «εκστατεία πειθούς για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα» της γενετικής μηχανικής θα εξηγούσε όσο πιο αναλυτικά τι είναι αυτά τα σανεμβόλια· θα εξαντλούσε κάθε δυνατό «διάλογο» μεταξύ «ειδικών» που έχουν αντίθετες απόψεις για δαύτα· και θα κατέληγε, με ειλικρίνεια, στην αναγνώριση όσων τα προωθούν ότι «δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει με αυτά»… Αυτό είναι η μόνη αλήθεια. Εκτός απ’ την εκτρωματική «επιτάχυνση» των δοκιμών, εκτός απ’ το γεγονός ότι τα «αποτελέσματα των κλινικών δοκιμών» ανακοινώνονται στα μήντια πριν καλά καλά στεγνώσει το μπαμπάκι που χρησιμοποιείται (και χωρίς να έχουν δοθεί για ανεξάρτητο έλεγχο), εκτός απ’ την ταχύτητα του φωτός με την οποία δίνονται οι κρατικές εγκρίσεις «ασφάλειας» (κατά παράβαση όλων των κανόνων), δεν υπάρχει κάτι άλλο που να είναι σίγουρο με τα σανεμβόλια.

Μπορεί, λοιπόν, να πείσει μια εμπορική / διαφημιστική τακτική που θα ταίριαζε να δοκιμαστεί στα παπούτσια της nike ή απ’ την coca cola; Τι ακριβώς ιδέα έχουν οι φαρμακο-μαφίες και οι κάθε είδους κρατικοί και παρακρατικοί λακέδες τους για τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους;

Αν μια τέτοια promotion αποδειχθεί αποτελεσματική, τότε ιδού οι απάντηση στο ερώτημα «μα γιατί οι υπήκοοι ψηφίζουν ψόφια κουνάβια;»: επειδή αντιλαμβάνονται την δημόσια ζωή, την εξουσία (ακόμα και την υγεία τους) σαν κάτι σε ράφι μεγάλου σούπερ μάρκετ. Αν, πάλι, αποτύχει, πόσο ρεζίλι θα έχουν γίνει οι πρώην αμερικάνοι πρόεδροι; Μήπως θα αναλάβουν στις βίλες τους την περίθαλψη των «ανεπιθύμητων παρενεργειών» για να εξιλεωθούν;

(φωτογραφία: Έχουν σκοτώσει πολύ κόσμο· δεκάδες χιλιάδες… Αν τους υπολογίσει κανείς σαν τριάδα, έχουν γεμίσει τάφους το 1/5 του πλανήτη.

Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι φρόνιμο το “θα κάνω ό,τι κάνεις”…)