Tag: ηπα

Τρίτη 22 Φλεβάρη>> Αυτόν τον τσαμπουκά (συγχωρείστε μας την έκφραση) δεν τον περιμέναμε! Το ρωσικό καθεστώς αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο (ουκρανικών) επαρχιών, του Lugansk και του Donetsk! Κι αυτό σημαίνει διάφορα που θα πούμε στη συνέχεια. Ωστόσο δεν πρόκειται για το «τέλος του κόσμου», ούτε για την επίσημη έναρξη ενός θερμού 4^ου παγκόσμιου πολέμου (οι τζογαδόροι των πρώτων υλών ενέργειας φυσικά τέτοια θα λένε ή θα υπονοούν).

Να θυμίσουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια κρατική οντότητα που ονομάζεται «τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου», που κατά τους έλληνες και ελληνοκύπριους εθνικόφρονες είναι «ψευδοκράτος», ωστόσο είναι αναγνωρισμένη σαν τέτοια απ’ την Άγκυρα και έμμεσα από μερικά ακόμα ισλαμικά κράτη. Αυτή η αναγνώριση (της τ.δ.β.κ.) δεν σημαίνει ωστόσο πως αν το ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν ήταν ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν θα μπορούσαν οι δύο «συνιστώσες κρατικές οντότητες» στην κύπρο, ο βορράς και ο νότος, να ενωθούν σε κάποιο είδος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας. (Στο ελβετικό Κραν Μοντανά το 2017 οριστικοποιήθηκε ότι Αθήνα και Λευκωσία εμφορούνται από ακροδεξιές / εθνικιστές απόψεις για το «κυπριακό» και όχι μόνο, όποιο κι αν είναι το γκουβέρνο….) Πρακτικά λοιπόν, σ’ ένα κόσμο που τα σύνορα μπορούν να εμφανιστούν αλλά και να εξαφανιστούν, η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Donbass πρέπει να θεωρηθεί μόνο σαν “καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα”, κι όχι σαν το τέλος της ιστορίας.

Αυτό είναι το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο στην (οπωσδήποτε) τολμηρή κίνηση της Μόσχας της αναγνώρισης των δύο αντάρτικων δημοκρατιών του Donbass: επιβάλλει de facto σαν μοναδική εκδοχή εδαφικής αρτιότητας της ουκρανικής επικράτειας την ομοσπονδιοποίηση – κάτι που το ουκρανικό φασισταριό απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Για να το πούμε αλλιώς: η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Lugansk και του Donetsk ΔΕΝ σημαίνει και την προσάρτησή τους∙ συνεπώς, η μόνη πιθανότητα να παραμείνουν τελικά ουκρανικό έδαφος είναι η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος…(Όπως, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και στην κύπρο). Κι αυτό ακριβώς προβλεπόταν με τις “συμφωνίες του Μινσκ”!! Η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος προς ένα μοντέλο “γερμανικό” ή ίσως “ισπανικό”, με αυξημένη αυτοδιοίκηση για το Donbass (και όχι μόνο).

Φυσικά, μ’ αυτήν την ενέργεια η ανεγκέφαλη αλεπού φαίνεται να πετάει στα σκουπίδια την καλοπροαίρετη, ουκρανικής ιδιοκτησίας εφαρμογή αυτών των συμφωνιών… Ταμάμ! Οι συμφωνίες αυτές έχουν γίνει απόφαση του οηε απ’ το 2015 – όχι όμως και ο τρόπος που θα εφαρμοστούν! Συνεπώς το ότι η Μόσχα τις ξεφορτώνεται είναι σοβαρό από τυπική άποψη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εκείνος που προσπαθεί να τις ξεφορτωθεί ουσιαστικά πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών είναι το φασιστοκρατούμενο  Κίεβο. Συνεπώς, από μια ρεαλιστική σκοπιά τακτικής αλλά και ιστορικής διαλεκτικής, θα λέγαμε ότι η Μόσχα τελειώνει όχι τις συμφωνίες στην ουσία τους αλλά την φάρσα εφτά χρόνων (υπάρχουν αυτές οι συμφωνίες; ισχύουν; πότε θα ισχύσουν;) – μεταφέροντας το ζήτημα της εφαρμογής τους σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» διακρατικού (διεθνούς) και ενδοκρατικού (προκειμένου για το Κίεβο) ανταγωνισμού. (Αυτό υπό τον όρο ότι δεν προχωρήσει στην προσάρτηση αυτών των επαρχιών).

Θα βοηθήσει αν την ανεξαρτησία των Lugansk και Donetsk αναγνωρίσουν λίγα κράτη ακόμα: η λευκορωσία, η βενεζουέλα…

Γιατί όμως το έκανε αυτό τώρα η Μόσχα;

(φωτογραφία: Οι συζητήσεις στο Μινσκ το 2015. Απ’ τους τέσσερεις μόνο ο ένας παραμένει στο πόστο του).

Δευτέρα 14 Φλεβάρη>> Οι φίλοι της Ουάσιγκτον (κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν) προσπαθούν φιλότιμα να παρουσιάσουν την παρακμή σαν «τακτική» και να δείξουν ότι το αμερικανικό «λύκοι, λύκοι στα πρόβατα!!» δεν είναι αυτό-εγκλωβισμός αλλά ορθολογικό σχέδιο.

– «Τι θα κερδίσει ο Biden αν διαψευστούν τα σενάρια για ρωσική εισβολή;» είναι μια απλή, λογική ερώτηση.

– «Θα εμφανιστεί σαν εκείνος που φόβισε τον Putin με τις απειλές περί κυρώσεων, και τον σταμάτησε» είναι η μάλλον παράλογη απάντηση.

Προς το παρόν η Ουάσιγκτον συντηρεί την απόστασή της απ’ το Παρίσι και το Βερολίνο, αν και υποτίθεται ότι ο νυσταλέος επιδιώκει το αντίθετο. Ακόμα και ο κωμικός Zelensky δεν βλέπει «ρωσική εισβολή» – βλέπει όμως την ζημιά που προκαλεί στην επικράτειά του αυτή η πολύμηνη μετατροπή της σε εικονικό πεδίο μάχης. Το να λέει το Joνυσταλεάν ότι «εμείς δεν θα πολεμήσουμε με την ρωσία, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αλλά θα την τιμωρήσουμε πολύ βαριά οικονομικά» δεν είναι καθόλου παρήγορο για το Κίεβο, αν πράγματι, έστω μία-στο-εκατομμύριο περάσουν τα ρωσικά τανκς τα σύνορα. «Προστάτες» η Ουάσιγκτον και οι ευρωπαίοι συμμαχοί της, αλλά αδειάζουν τις πρεσβείες τους αφήνοντας τους «προστατευόμενους» στο έλεος της ανεγκέφαλης αλεπούς – σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Πράγμα που σημαίνει ότι δημιουργείται στον κωμικό Zelensky η δυσάρεστη «πίεση» να ασχοληθεί ο ίδιος με το μέλλον των σχέσεων του Κιέβου με την Μόσχα∙ αντί να περιμένει από άλλους. Ή, έστω, του μένει η ελπίδα ότι οι προβλέψεις των συμμάχων του δεν αξίζουν ούτε το σάλιο που ξοδεύουν.

Θα πει κάποιος: «Ναι, αλλά χάρη σ’ αυτήν την εικονικότητα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στέλνουν πολεμοφόδια στον ουκρανικό στρατό». Για να χρησιμοποιήσει εναντίον ποίου; Ακόμα και οι αντάρτες του Donbass δεν είναι καθόλου «στο χέρι» αυτού του μισοφασιστικού ουκρανικού στρατού. Αν το «σενάριο» είναι ότι εναντίον αυτών θα κινηθεί το Κίεβο, η Μόσχα θα χρειαστεί απλά να περιμένει μερικές ώρες ή το πολύ μία ή δύο μέρες (φωνάζοντας στους δυτικούς «μαζέψτε τους!!!») πριν εξαφανίσει τα ουκρανικά τανκς και πυροβόλα σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω απ’ το Donbass – χωρίς να πατήσει ούτε μια ρωσική αρβύλα στο ουκρανικό χώμα. Όχι, δεν θα γίνει-του-Στάλιγκραντ αν αυτό είναι το ζητούμενο των δυτικών…

Έχουμε εξηγήσει τι θέλει η Μόσχα απ’ το Κίεβο: μια ισορροπημένη, πραγματιστική εξουσία. Ούτε η Ουάσιγκτον, με την μακριά ιστορία εισβολών και πολέμων, δεν πιστεύει πια ότι ένας τέτοιος στόχος μπορεί να επιτευχθεί οπουδήποτε στον κόσμο με τανκς και στρατιωτική κατοχή – λέτε να το πιστεύουν οι ρωσικές αλεπούδες;

Πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτοί οι ίδιοι δυτικοί που φαντασιώνονται ότι στη Μόσχα κάνουν κουμάντο τύποι με εξαρτημένα αντανακλαστικά που μπορούν να χειραγωγηθούν με μπηχεβιοριστικές τακτικές (καθότι τέτοια είναι πια η κυρίαρχη ιδεολογία και «τεχνική» στη δύση), είχαν θεωρήσει την «μάχη του Aleppo» τον χειμώνα του 2016 σαν την προγραφή και το οικτρό τέλος της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στο πλευρό του Άσαντ. Διαψεύστηκαν οικτρά οι ίδιοι και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το φιλόδοξο «σχέδιο isis» στην fertile crescent: στο τέλος η συμμαχία ρώσων, ιρανών και σύριων όχι μόνο κατέλαβε όλο το Aleppo, αλλά «έδεσε» και λίγες δεκάδες «συμβούλους» που καθοδηγούσαν τους ουαχαβίτες ένοπλους και εγκλωβίστηκαν∙ «συμβούλους» απ’ τις ηπα, την αγγλία, την γαλλία, την σαουδική αραβία και το ισραήλ…

Παρεπιπτόντως οι ίδιοι ακριβώς (μα οι ίδιοι!) προέβλεπαν ότι ο κινέζικος στρατός που είχε παρκάρει έξω απ’ το Hong Kong θα μπούκαρε το 2019 ή το 2020 για να καταστείλει την «χρωματιστή» (με αγγλικές και αμερικάνικες σημαίες) εξέγερση. Πάνω σ’ αυτήν την βεβαιότητα είχε κτιστεί ένας πύργος αντι-σινικών ενεργειών σε αναμονή: η διεθνής κατακραυγή, οι σκληρές κυρώσεις, η απομόνωση του Πεκίνου… Όλα ήταν έτοιμα και κουρντισμένα – αλλά ο κινέζικος στρατός ΔΕΝ εισέβαλε. Απλά «δεν»! Κι πήγαν οι «προγνώσεις» και τα σχέδια στα σκουπίδια. No problem: πάμε γι’ άλλα…

Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο και ειδικά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο έχουν σωστή αντίληψη για το πως κινείται ένας αντίπαλός τους που επί 20 χρόνια υποτιμούν σταθερά, τον θεωρούν «ξεγραμμένο» πότε εξαιτίας της ουκρανίας, πότε εξαιτίας ενός φασιστόμουτρου ονόματι Navalny, πότε εξαιτίας της συρίας, πότε εξαιτίας ενός συνταξιούχου διπλού πράκτορα ονόματι Skripal, πότε εξαιτίας της λιβύης και πότε εξαιτίας ενός αγωγού∙ ενόσω αυτός ο αντίπαλος προωθείται σταθερά σε βάρος τους.

Το μεθύσι απ’ τη νίκη πριν 30 χρόνια στον 3^ο παγκόσμιο (ψυχρό) πόλεμο έχει κρατήσει πολύ. Κι ως γνωστόν το πολύ μεθύσι σημαίνει τύφλα…