Tag: ηπα

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 2

Δευτέρα 25 Απρίλη>>

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 2 Χρονιάρες μέρες θα σας χαλάσουμε την διάθεση – δεν φταίει όμως η ασταμάτητη μηχανή γι’ αυτό! Είναι η σύγχρονη (καπιταλιστική) πραγματικότητα, που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, όσο κι αν η απώθησή της (λέγεται και «στρουθοκαμηλισμός»…) εμφανίζεται σαν παρηγορητική λύση. Να την πολεμήσουμε πρέπει (όμως αυτό το «πρέπει» απαιτεί και τις ανάλογες υποκειμενικές επιλογές…).

Μην τρομάξετε λοιπόν… Προβληματιστείτε, όσο πιο σοβαρά μπορείτε.

Πάμε πίσω στο χρόνο, πριν 38 χρόνια, στην όχι-και-τόσο-καθεστωτική (ακόμα τότε) washington post. Το ρεπορτάζ είναι του 1985, 12 Μάη, και η «μηχανή του χρόνου» της εργατικής αντιπληροφόρησης το ανασύρει (φωτογραφία επάνω). Μετάφραση των πρώτων τριών παραγράφων, ο τονισμός δικός μας:

Πριν 20 χρόνια [μέσα της δεκαετίας του ’60…] μια ομάδα ερευνητών απ’ το Ινστιτούτο Smithsonian έφτασαν σε μια αλυσίδα απομακρυσμένων νησιών στον Ειρηνικό, για να μελετήσουν το πήγαινε έλα ψαροπουλιών – ψαρονιών, άλμπαντρος, γλάρων. Υπήρχε όμως ένας ακόμη λόγος για τον οποίο βρίσκονταν εκεί, ένας λόγος που χαρακτηριζόταν «μυστικός». Οι επικεφαλής αυτής της ακαδημαϊκής ομάδας επιμελητών και οικολόγων ανέφεραν τα ευρήματά τους σε επιστήμονες του στρατού που δεν ενδιαφέρονταν για πουλιά, αλλά για βιολογικά όπλα.

Το σχέδιο του Ειρηνικού είχε δύο χωριστά σκέλη, δίπλα δίπλα: το σκέλος του ινστιτούτου και εκείνο του πενταγώνου. Οι ερευνητές του ινστιτούτου ενδιαφερόνταν μόνο να τραβήξουν χρηματοδότηση για να μελετήσουν τα αποδημητικά πουλιά, και ο στρατός ενδιαφερόταν να βρει «ασφαλείς» τοποθεσίες για δοκιμές απελευθέρωσης στην ατμόσφαιρα, στον Ειρηνικό, βιολογικών όπλων. Τέτοιες τοποθεσίες θα εντοπίζονταν απ’ τους ερευνητές του Smithosian.

Ένας εκπρόσωπος του στρατού λέει ότι οι στρατιωτικοί επιστήμονες ήθελαν να είναι σίγουροι ότι οι νοσογόνοι παράγοντες δεν θα εξαπλωθούν απ’ τα αποδημητικά πουλιά πέρα απ’ αυτές τις τοποθεσίες. Άλλοι επιστήμονες του στρατού ήθελαν επίσης να μάθουν αν τα θαλασσοπούλια μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μεταφορείς βιολογικών όπλων, απλώνοντας θανατηφόρες αρρώστιες πέρα απ’ τα σύνορα. Στη στρατιωτική ορολογία τα πουλιά θα μπορούσαν να είναι «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών»…

Ερώτηση: γιατί, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες, ξεθάψαμε κάτι τόσο παλιό; Απάντηση: εξαιτίας αυτού που δημοσιοποιήθηκε (σαν «διάψευση»…) πρόσφατα, απ’ το ουκρανικό καθεστώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Τι ακριβώς υποστηρίζουν οι υφιστάμενοι της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin); Ανακάλυψαν (λένε) ότι σε κάποια απ’ τα ουκρανικά εργαστήρια βιολογικού πολέμου του us army υπήρχαν πουλιά με «ταυτότητα», έναν αριθμό. Σ’ αυτά τα πουλιά (λένε ότι θα) τοποθετούνταν «μικροπομποί», μια μικρή ποσότητα τηλεχειριζόμενου εκρηκτικού, καθώς και μια συσκευασία με νοσογόνους παράγοντες. Ύστερα θα απελευθερώνονταν για να ακολουθήσουν την αποδημητική διαδρομή τους (λόγω εποχής: από νότο προς βορρά, δηλαδή προς ρωσία διαμέσου της ουκρανικής επικράτειας). Μέσω δορυφόρων και λοιπών ψηφιακών μέσων επιτήρησης και ελέγχου η πορεία τους θα παρακολουθούνταν διαρκώς και, στην κατάλληλη περιοχή το εκρηκτικό θα έσκαγε, το πουλί θα σκοτωνόταν, και σκάζοντας στο χώμα θα απελευθερώνονταν οι νοσογόνοι παράγοντες: μια πολύ φτηνή και «αόρατη» μέθοδος μόλυνσης (ακόμα και θανατηφόρας) είτε καλλιεργούμενων ζώων είτε ανθρώπων μιας περιοχής, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα, ευθύνες, κλπ… Κυριολεκτικά «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών», όπλα-υπεράνω-υποψίας δηλαδή, με τον ρωσικό στρατό να υποστηρίζει ότι βρήκε (σε κάποια εργαστήρια) μισοέτοιμα τέτοια «πουλιά μαζικής καταστροφής»….

Ωχ! Αυτοί οι ρώσοι είναι εντελώς φαντασιόπληκτοι, ε; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μεταξύ των καραβανάδων, των γενετιστών, των βιοτεχνολόγων, με δυο λόγια μεταξύ των εκλεκτών υπηρετών των καπιταλιστικών τεχνολογιών αιχμής, και μάλιστα των λευκών, των πρωτοκοσμικών, των αμερικάνων (και όχι μόνο), που κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνη έγνοια το καλό της ανθρωπότητας; Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι! Η διαβόητη DARPA δεν είναι σύλλογος φιλοτελιστών! Κι ούτε τα πουλιά είναι τα μοναδικά υποψήφια (ή μήπως ήδη σε δράση;) «βομβαρδιστικά» βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν κι άλλα «ιπτάμενα μέσα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

4ος παγκόσμιος πόλεμος*

Αυτός είναι ο χάρτης των κρατών που έχουν επιβάλει «κυρώσεις» και λοιπές τιμωρίες στη Μόσχα… Τα πράσινα και σκούρα πράσινα. Δεν το λες και γενική κατακραυγή, απομόνωση, ή κάτι τέτοιο – έτσι δεν είναι;

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο σε πολέμους «διεθνούς ενδιαφέροντος» κράτη και αφεντικά που δεν εμπλέκονται άμεσα να τροφοδοτούν με όπλα, «συμβούλους», ακόμα και μισθοφόρους την μία ή την άλλη πλευρά. Υπάρχει όμως μια κάποια διαβάθμιση στο αν τα αντίστοιχα κράτη θέλουν (ή δεν θέλουν) αυτό να φαίνεται. Για παράδειγμα υπάρχει πάντα η δυνατότητα των «επίσημων αρνήσεων» της τροφοδοσίας∙ κι αυτό επειδή πρέπει να κρατηθούν κάποια προσχήματα σε σχέση με τις επιδιωκόμενες ή αναμενόμενες εξελίξεις…

Το γεγονός ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης μια σειρά κρατών / μελών του νατο τροφοδοτούν ανοικτά (έως διαφημίζουν τις ενέργειές του) το καθεστώς του Κιέβου σε όπλα και διάφορα πολεμικά μέσα με επιχείρημα μια πασίγνωστη «διπλή ηθική», σημαίνει πως όχι απλά συμμετέχουν αλλά και ότι επιδεικνύουν την συμμετοχή τους στον πόλεμο εκεί. Έμμεση συμμετοχή (ως τώρα)∙ αλλά καθαρή συμμετοχή! Συνεπώς αυτός ο πόλεμος αποδεικνύεται ακόμα πιο κρίσιμος από άλλους που έχουν προηγηθεί την τελευταία 20ετία, και έχει γίνει ήδη ανοικτά διεθνής, μιλώντας για την στενά στρατιωτική πλευρά του. Αν συμπεριληφθούν και οι υπόλοιπες συνέπειες (οικονομική, πολιτική) τότε είναι παγκόσμιος – όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε διάφορους.

Μια σύγκριση για να γίνει ξεκάθαρη η θέση μας. Σ’ αυτό που ονομάστηκε «πόλεμος στη γιουγκοσλαβία» το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90 (η επίθεση κυρίως του σερβικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού και, σε δεύτερο χρόνο του κροατικού εναντίον των τυπικά μουσουλμάνων της βοσνίας έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί «μουσουλμανικό κράτος» στην ευρώπη…), οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί ΔΕΝ τροφοδότησαν ανοικτά με όπλα, συμβούλους ή μισθοφόρους καμία πλευρά. (Το ελληνικό κράτος τροφοδοτούσε κυρίως με πυρομαχικά και μισθοφόρους τους «αδελφούς σέρβους», αλλά αυτό γινόταν «ανεπίσημα» και μέσω λαθρεμπορίου). Επιπλέον επιβλήθηκαν ασήμαντες «κυρώσεις» σε βάρος του Βελιγραδίου αν ληφθεί υπόψη ότι οι σερβοφασίστες πολιορκούσαν και σκότωσαν στο Sarajevo, σε παγκόσμια θέα, επί 4 συνεχόμενα χρόνια, χωρίς διακοπή, απ’ την άνοιξη του 1992 ως το φθινόπωρο του 1995. Δέκα χιλιάδες άμαχοι δολοφονήθηκαν μόνο στο πολιορκούμενο Sarajevo, με την παρουσία και τις ευλογίες «κυανόκρανων» του οηε, αφού αυτό το μαζικό έγκλημα ήταν αποδεκτό, και μάλιστα επιδιωκόμενο απ’ τους «ειρηνοποιούς» χωρίς όμως να λερώσουν τα χέρια ή το image τους (για να μην μιλήσουμε για τις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα και αλλού…) Οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί εμφανίζονταν δημόσια σαν φίλοι-της-ειρήνης, αν και είναι γνωστό (ήταν ήδη από τότε γνωστό…) ότι Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Παρίσι και Μόσχα στήριζαν διακριτικά το καθεστώς Μιλόσεβιτς για όσα χρόνια χρειαζόταν, εναντίον της πιθανότητας η μόλις ενοποιημένη γερμανία να «κατέβει» στα δυτικά βαλκάνια. (Χάρη στις άοκνες προσπάθειες αυτού του καθεστώτος το 1999 «κατέβηκε» στα δυτικά βαλκάνια η Ουάσιγκτον ανοικτά και στρατιωτικά, στήνοντας στρατόπεδα και βάσεις σε διάφορα σημεία: υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν τους κοσοβάρους, αλλά ποιος είναι αφελής;;)

Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει τώρα στο ουκρανικό πεδίο μάχης! Δεν υπάρχουν καν προσχήματα για να κρατηθούν… Κι αν για τον αμερικανικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα (πολεμούν κατά της Μόσχας και του ευρασιατικού project με πρόθυμο «εργολάβο» το ουκρανικό καθεστώς και το φασισταριό του) για τους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς η μόνη διαφοροποίηση (αν πρέπει να σημειώσουμε κάποια…) είναι στο είδος των όπλων που προσπαθούν να στείλουν∙ και στο αν οι εταιρείες τους θα παραδεχτούν ανοικτά ή όχι ότι αγοράζουν ρωσικούς υδρογονάνθρακες με τους όρους που έχει βάλει η Μόσχα… Χωρίς περιστροφές: δεν υπάρχουν «ειρηνοποιοί» στα ευρωπαϊκά καθεστώτα, ούτε για τα μάτια του κόσμου! Υπάρχουν μόνο πολεμοκάπηλοι!! Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα περισσότερα κράτη στην ευρώπη συμμετέχουν σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο. Και το εννοούν!

(Να το ξαναπούμε: αν τα ευρωπαϊκά κράτη “αγαπούσαν την ειρήνη” είχαν στη διάθεσή τους 8 ολόκληρα χρόνια για να μαζέψουν το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου, αναγκάζοντάς το να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει οι ίδιες οι δικές του οι πολιτικές βιτρίνες!! Πώς θα το έκαναν αυτό; Χμμμμ… Ας πούμε επιβάλλοντας “αυστηρές κυρώσεις” – αυτό που κάνουν τώρα κατά της Μόσχας… Οκτώ ολόκληρα χρόνια είναι πολλά για να δείξει ένα κράτος που “αγαπάει την δημοκρατία και την ελευθερία” τι θέλει πραγματικά… Ακόμα κι αν αυτό δεν βολεύει “συμμάχους” όπως η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο… ή η Βαρσοβία…)

Για το είδος των ευρωπαϊκών (αλλά και αγγλικών / αμερικανικών) πολιτικών βιτρινών που διαχειρίζονται αυτήν την απόφαση, θα μπορούσε κάποιος να πει πολλά∙ και να περιγελάσει ακόμα περισσότερο. Αν η θεωρούμενη «πιο σοβαρή» είναι ο βασιλιάς Macron, τότε… Δείτε, για παράδειγμα, δύο στιγμιότυπα της αγαπημένης μας κυρίας Ursula η οποία, μην το ξεχνάτε, αφού πέρασε από διάφορες light υπουργικές καρέκλες φτάνοντας εν τέλει να είναι υπ.αμ. του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου απ’ το 2013 ως το 2019, τώρα επαγγέλλεται την «πρόεδρο της ε.ε.»…. Ουάου!

Το πρώτο είναι από «συγκέντρωση χρημάτων για την ουκρανία», το δεύτερο είναι απ’ την Bucha. (Τι πίνουν τα ευρω-επιτελεία;)


Μπορεί (και πρέπει) κάποιος να αναρωτηθεί: σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ώστε απ’ την μια να έχουν τέτοιου είδους και στάθμης πολιτικούς εκπροσώπους και, απ’ την άλλη, να συμμετέχουν καθαρά (έστω μέσω εργολάβων ως τώρα) στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Έχουν ενιαία συμφέροντα ανά εθνική σημαία ή υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των αφεντικών κάθε ευρωπαϊκού έθνους / κράτους; Για να το πούμε διαφορετικά: ποια ευρωπαϊκά αφεντικά θέλουν αυτήν την ως τώρα «θερμή» (έστω και έμμεση) συμμετοχή στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ποιά αφεντικά την αξιοποιούν;

Και μόνο το γεγονός ότι κάνουμε τέτοιες ανίερες ερωτήσεις μας κάνει (ξανά και ξανά) «αιρετικούς» – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! Το ξέρετε όμως: δεν χωράμε στην βάρβαρη κοινοτοπία και στην διάχυτη α-νοησία της εποχής.

(* Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, που εμφανίζεται σα ζήτημα αρίθμησης, στο ότι μιλάμε για 4ο και όχι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο όπως υποστηρίζει ο κυρίαρχος ιστορικισμός. Κατά την εργατική άποψή μας ο λεγόμενος «ψυχρός» ήταν τέτοιος μόνο για τα εδάφη των πρωτοκοσμικών κρατών / καπιταλισμών, ένα μικρό γεωγραφικά τμήμα του πλανήτη. Έγινε όμως με πολύ αίμα σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, απ’ την κορέα, το βιετνάμ, το αλγέρι και την παλαιστίνη, ως τις σφαγές στην αφρική και στη λατινική αμερική, τις χούντες, τα πραξικοπήματα, τις ένοπλες απελευθερωτικές επαναστάσεις… Πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούμε την κυρίαρχη αρίθμηση των παγκόσμιων πολέμων ρατσιστική, «λευκοκεντρική», «οριενταλιστική».

Για να κάνουμε την προσβολή μας κατά της κυρίαρχης ιδεολογίας ακόμα χειρότερη: ο 3ος παγκόσμιος ξεκίνησε πριν καν τελειώσει ο 2ος, σ’ αυτά εδώ τα μέρη! Ονομάστηκε βέβαια «εμφύλιος», λες και η ενεργή στρατιωτική συμμετοχή σ’ αυτόν τον «εμφύλιο» του Λονδίνου και στη συνέχεια της Ουάσιγκτον, και η όποια υποστήριξη στον δημοκρατικό στρατό απ’ το Βελιγράδι και τα Τίρανα, δεν ήταν με κανένα τρόπο προανάκρουσμα, «εισαγωγή» σε όσα ακολούθησαν σ’ όλο τον πλανήτη… Λες και δεν ήταν το ίδιο κάθαρμα (ο Τσώρτσιλ…) που είχε κεντρικό ρόλο τόσο στον «εμφύλιο» εδώ όσο και την θεωρητικοποίηση του 3ου παγκόσμιου μέσα απ’ την έννοια «σιδηρούν παραπέτασμα»…

Όχι λοιπόν! Δεν περιμένουμε τον βομβαρδισμό της Μόσχας, της Ουάσιγκτον, του Πεκίνου ή του Λονδίνου για να χαρακτηρίσουμε την στρατιωτική όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού «παγκόσμιο πόλεμο»! Μας αρκεί η μάχη της Αθήνας το ‘44… Μας αρκεί η πολιορκία του Sarajevo, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η εισβολή στη Βαγδάτη και η κατοχή του ιράκ, η κατοχή της Καμπούλ, η κατάσχεση του χρυσού του Καράκας, οι «κυρώσεις» εδώ κι εκεί, ο νατοϊκός εξοπλισμός του Κιέβου, ο πόλεμος στην υεμένη… Και τόσα άλλα…)

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κίεβο – Βερολίνο, μια ροχάλα δρόμος

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ο Steinmeier δεν είναι κάποιος τυχαίος, ένα ανδρείκελο του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου (υπάρχουν πλέον και τέτοια επί σκηνής στο Βερολίνο). Είναι καίρια πόστα εδώ και 25 χρόνια. Από υπεύθυνος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και «προσωπάρχης» της καγκελαρίας ως αντιπρόεδρος, υπ.εξ. για αρκετά χρόνια, και πρόεδρος απ’ το 2017 (η δεύτερη θητεία του υπερψηφίστηκε δέκα μέρες πριν την ρωσική εισβολή στην ουκρανία). Απ’ την θέση του υπ.εξ. ξέρει πολύ καλά και το «ουκρανικό πρόβλημα» (που αρχικά δημιούργησε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, στα τέλη του 2013) και τις «προσπάθειες ειρηνικής λύσης»: ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της δεύτερης «συμφωνίας του Minsk» το 2015. Και, φυσικά, συμμετείχε σ’ όλη τη «δουλειά» για την υπογραφή του ομώνυμου σχεδίου, της «φόρμουλας Steinmeier» (δες αναφορά 14 Μάρτη) απ’ τον κλόουν, το φθινόπωρο του 2019. Μ’ άλλα λόγια οι δύο (Steinmeier και Zelensky) γνωρίζονται πολύ καλά και προσωπικά (φωτογραφίες επάνω και κάτω).

Σε κάθε περίπτωση το τι κάνει ένας φτηνός ρολίστας είναι δευτερεύον∙ συγκινεί μόνο όσους είναι media victims. Το ερώτημα, το ουσιαστικό ερώτημα, είναι: τι θέλει το γερμανικό κεφάλαιο και, κατά συνέπεια, το κράτος σαν το κόμμα του; Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, κι αυτή τη φορά πολύ πιο δραματικά, η «εξωτερική πολιτική» αυτού του κράτους / κεφάλαιου δείχνει να πιάνεται με τα βρακιά κατεβασμένα. Και, προφανώς, όχι απλά και μόνο για μια περιοχή κάπου στον πλανήτη∙ αλλά για την σχέση του (ή την μη σχέση του) με το ευρασιατικό project. Την πρώτη φορά ήταν το 2013 / αρχές του 2014 όταν η «πολιτικο/οικονομική πίεση» της ε.ε. προς την τότε ουκρανική κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο για την αμερικανο-αγγλική υποστήριξη στο φασισταριό, την σφαγή στην Meidan, και αμέσως μετά το πραξικόπημα.

Πριν 2 βδομάδες (Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;) κάναμε μια καταμέτρηση του αμερικανο-αγγλικού “fuck Berlin”: 1η (με την οργανωμένη εμφάνιση των φασιστών στο Κίεβο στα τέλη του 2013), 2η (με το πραξικόπημα ενάντια στην συμφωνία που είχε υπογραφτεί μια μέρα πριν τον Φλεβάρη του 2014), 3η (με το σκίσιμο των συμφωνιών του Minsk το 2015), 4η (με το σκίσιμο της συμφωνίας πάνω στην «φόρμουλα Steinmeier στα τέλη του 2019). Τώρα είναι η 5η, κι έρχεται απ’ τον «μικρό σφουγγοκωλάριο» απευθείας! Έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια: στο Βερολίνο τους φτύνουν, αλλά οι εκεί πολιτικές βιτρίνες (ως τώρα) παριστάνουν ότι ψιχαλίζει!

Απ’ την μεριά τους τα καθεστώτα του «άξονα», και ειδικά το αμερικανικό, μιλούν έξω απ’ τα δόντια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Πολύς αχός ακούγεται…

Δευτέρα 11 Απρίλη>> Παρότι δεν παραλείπουμε να θυμόμαστε και να σας θυμίζουμε ότι το γελοίο είναι πάντα παρόν στην ιστορία, και οπωσδήποτε στην ιστορία των “μεγάλων πρωταγωνιστών” των αναμετρήσεων ανάμεσα σε αφεντικά, μην μας παρεξηγήσετε: όλες οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και όλοι οι πόλεμοι είναι αιματηρά σοβαροί. Ο συγκεκριμένος που έχει κωδικοποιηθεί σαν «ουκρανία» είναι ακόμα χειρότερος επειδή συνιστά κλιμάκωση εντός του 4ου παγκόσμιου.

Η συγκινησιακή, δήθεν φιλάνθρωπη αντιμετώπισή του, σα να επρόκειτο για σεισμό (με υποχθόνιο δράστη), προωθείται απ’ τα αφεντικά και εσωτερικεύεται από πολλούς υποτελείς. Βολεύει τα μέγιστα. Προβάλλοντας ανθρώπινα θύματα (υπαρκτά ή κατασκευασμένα) και παρακινώντας σε παβλωφικές συγκινησιακές αντιδράσεις τις οποίες «σπουδάσαμε» αναγκαστικά στη διάρκεια των δύο προηγούμενων χρόνων (του είδους «ούτε μια ανθρώπινη ζωή χαμένη» όταν βόλευε τ’ αφεντικά, και ύστερα χιλιάδες δολοφονημένοι απ’ τους γενετιστές και τ’ αφεντικά – αλλά μούγκα…) αποκρύβονται, καταχωνιάζονται, τα βασικά χαρακτηριστικά και το εύρος αυτού του πολέμου.

Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτη η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, απόδειξη της μοχθηρότητας του ρωσικού καθεστώτος; Καθώς διαρρέουν όλο και περισσότερα στοιχεία αποδεικνύεται ότι η Μόσχα ως την τελευταία στιγμή δοκίμασε με τεκμηριωμένο τρόπο είτε να την αποφύγει είτε να δείξει τους δυτικούς σχεδιασμούς σαν την αιτία της. Προφανώς έχει ξεχαστεί ήδη ότι νωρίς νωρίς, κι ενώ οι αμερικανο-αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και οι δημαγωγοί τους έψελναν τον ύμνο «η ρωσία θα εισβάλει – θα εισβάλει – θα εισβάλει!», το Νοέμβρη του 2021, η Μόσχα διατύπωσε και έστειλε γραπτά τις απαιτήσεις της όχι απ’ το Κίεβο αλλά απ’ το νατο και την Ουάσιγκτον. Για να εισπράξει σαν απάντηση ένα «ναι μεν αλλά» ανάμικτο με «δεν θα μας πείτε εσείς τι θα κάνουμε με τον ιμπεριαλισμό μας». Αναμενόμενο, αλλά περί αυτού πρόκειται!

Λιγότερο γνωστό αλλά τεκμηριωμένο πια είναι ότι η Μόσχα δοκίμασε να φέρει το Βερολίνο και το Παρίσι προ των ευθυνών τους ως την τελευταία στιγμή, σαν κράτη υποτίθεται σοβαρά που συνυπέγραψαν τις «συμφωνίες του Μινσκ». Θα ήταν αρκετή μια καταγγελία του ουκρανικού καθεστώτος εκ μέρους του Βερολίνου και του Παρισιού ως ανεύθυνου απέναντι στους υποτελείς του και το “διεθνές δίκαιο”, που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις, τις διεθνείς συμφωνίες του και, αντίθετα, οξύνει τις επιθέσεις κατά του Donbass, για να φρενάρει, ή έστω να αναστείλει την ρωσική εισβολή∙ κι αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες. Εν τέλει εκείνο που ήξεραν πολύ καλά είναι ότι το πρώτο επίδικο της αντιπαράθεσης δεν είναι απλά η «ουκρανία» αλλά το σύνολο της ευρώπης…

Είχαν όλα τα στοιχεία για να το κάνουν, είχαν όλα τα στοιχεία για να διαφοροποιηθούν ανοικτά απ’ την γραμμή του «άξονα», αλλά δεν το έκαναν… Γιατί; Προκύπτει τώρα ότι Βερολίνο και Παρίσι προτίμησαν να υιοθετήσουν, για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, το σενάριο που είχε διατυπωθεί απ’ τα μέσα Μάρτη του 2019, ατλαντικής προέλευσης. Απ’ τον Oleksiy Arestovych, τον φασίστα «στρατηγικό σύμβουλο» του κλόουν (θυμηθείτε το σχετικό video εδώ, στις 21 Μάρτη, To panic or not?): ό,τι, δηλαδή, η ρωσική εισβολή είναι «χρήσιμη» γιατί η Μόσχα θα ηττηθεί… και, έτσι, μπορεί μεν η ουκρανία να ισοπεδωθεί αλλά το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο θα «τσαλακωθεί» σοβαρά, οπότε θα είναι πιο «φρόνιμο» όχι μόνο στις αμερικανο-αγγλικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις “σπασίματος” του ευρασιατικού project αλλά και στις γερμανικές ή/και γαλλικές, ακόμα κι αν αυτές οι τελευταίες δεν συμπίπτουν πάντα με τις πρώτες.

Κάποιοι, γνώστες όλων αυτών, υποστήριξαν τις πρώτες εβδομάδες της εισβολής, επειδή δεν καταλάβαιναν τις πολυεπίπεδες στοχεύσεις του ευρασιατικού project μ’ αυτήν αλλά και τις ευρύτερες καθόλου τυχαίες «παρενέργειές» της, ότι το ρωσικό καθεστώς παγιδεύτηκε απ’ την δύση. Ρηχή προσέγγιση, αρκεί να ερευνηθεί αμερόληπτα τι συμβαίνει και τι εξελίσσεται ήδη σ’ όλο τον πλανήτη, κοντύτερα ή μακρύτερα απ’ αυτό καθαυτό το πολεμικό πεδίο «ουκρανία». Ούτε λίγο ούτε πολύ όλα τα δυτικά κράτη / αφεντικά είχαν ποντάρει στην επανάληψη της σοβιετικής ήττας στο αφγανιστάν, την δεκαετία του ’80, και είχαν φροντίσει γι’ αυτό: καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι φασίστες (αρκετές χιλιάδες τέτοιοι), συν τον υπόλοιπο ουκρανικό στρατό, θα στριμώξουν και θα ματώσουν τον ρωσικό στρατό σε μάχες πόλεων, σε πολλές πόλεις, του Κιέβου συμπεριλαμβανόμενου. Αυτός είναι ο λόγος που ύστερα από 1,5 μήνα δεν υποκρίνονται καν και καν ότι έχουν ειρηνόφιλες, μεσολαβητικές προθέσεις: απλά στέλνουν όπλα, κι άλλα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου (τα περισσότερα απ’ αυτά καταστρέφονται πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους…). Αν ήθελαν “ειρήνη” θα είχαν φροντίσει γι’ αυτήν έγκαιρα, και είχαν όλο το χρόνο και τα μέσα. Όχι. Θέλουν την ρωσική ήττα, που την λογαριάζουν σαν ήττα ολόκληρου του ευρασιατικού project, ειδικά μετά την δική τους ήττα στα υψίπεδα του Ινδοκούς, και την προσχώρηση του υπό τους ταλιμπάν αφγανιστάν σ’ αυτό το project.

Όμως η ρωσική μέθοδος ήταν και είναι διαφορετική. Το σημαντικότερο (κατά την γνώμη μας) είναι ότι η Μόσχα και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Μινσκ, Τεχεράνη, Άγκυρα, Πεκίνο…) έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο (και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, το ξέρουν απ’ το ιράκ, την συρία, το αφγανιστάν, τον λίβανο, την λιβύη, το Sahel, την ανατολική ασία…) έχουν εντάξει το αμιγώς στρατιωτικό σκέλος αυτής της εισβολής μέσα σ’ ένα πολύ ευρύτερο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό σχεδιασμό που για τους δυτικούς υπηκόους είναι ανύπαρκτος∙ σχεδιασμό που είναι μακράν ο βασικότερος, ο στρατηγικός. Σ’ αυτό το γενικό, το παγκόσμιο πεδίο της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, δεν συγκρούονται ακόμα στρατοί από άκρου σε άκρο∙ συγκρούονται όμως εμπορεύματα, πρώτες ύλες, εργασία, παραγωγικότητα, επενδύσεις, νομίσματα, αναδιαρθρώσεις, κρατικοί και καπιταλιστικοί προσανατολισμοί για τον 21ο αιώνα.

Αντίστοιχα παγκόσμιας κλίμακας σχεδιασμός υπάρχει βέβαια, θεωρητικά τουλάχιστον, και στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Πατάει όμως σε κινούμενη άμμο – και βουλιάζει. Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 ο σχεδιασμός των ηπα ονομαζόταν “ο αμερικανικός 21ος αιώνας”, και ήταν ευχαριστημένος με την διάλυση των ευρωπαϊκών θεσμών… Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες του “προληπτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου” ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον έγινε “make america great again” και οικονομικός πόλεμος – επί ψόφιου κουναβιού. Απέτυχε κι αυτό το σχέδιο∙ ο νυσταλέος Jo εμφανίστηκε σαν λάτρης των ευρωπαίων συμμάχων, πράγμα που σημαίνει ένα μόνο πράγμα: την στρατηγική εξάρτηση ειδικά του Βερολίνου απ’ την Ουάσιγκτον.

Όλα αυτά έχουν δύο βαριά «σημάδια» πάνω τους. Πρώτον, την αλαζονεία 500 χρόνων δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη (με διαδοχικές «μεγάλες δυνάμεις»), μια αλαζονεία που οδηγεί στη μόνιμη υποτίμηση των σημερινών ευρασιατών αμφισβητιών αυτής της κυριαρχίας. Και δεύτερον, την κόκα που καταναλώνουν οι δυτικοί σύμβουλοι, «ειδικοί», «στρατηγικοί σύμβουλοι», ακόμα και πολιτικές βιτρίνες. Ποτέ δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τέτοιοι παράγοντες στην ανάλυση της ιστορίας∙ υπάρχουν όμως, και με καθόλου δευτερεύοντα ρόλο.

Αν χρειάζεται μια απόδειξη των ισχυρισμών μας περί καινούργιας φάσης του 4ου παγκόσμιου, να τρεις. Πρώτον, το ζήτημα των αμερικανικών εργαστηρίων βιολογικού πολέμου και στο ουκρανικό έδαφος… Δεύτερον, η σε εξέλιξη αντεπίθεση που επιχειρεί ο «άξονας» στο πακιστάν… Και τρίτον το σε τι πραγματική κατάσταση βρίσκεται και θα βρεθεί σύντομα το αμερικανικό καθεστώς, στο εσωτερικό του …

Θα επανέλθουμε αναλυτικότερα. Διαβάστε εν τω μεταξύ (προτείνουμε) με προσοχή (και) την τελευταία σημερινή αναφορά.

(φωτογραφίες: Μικρό δείγμα της τεράστιας γελοιότητας…)

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; (1)

Δευτέρα 11 Απρίλη>> Εν τω μεταξύ, καθώς ο καιρός περνάει ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο (σ’ όποιον, φυσικά, θέλει να καταλάβει) ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι μόνο ένα μέρος του ευρύτερου 4ου παγκόσμιου πολέμου που έχει επιταχυνθεί.

Θεωρούμε εργατικό καθήκον μας να παρακολουθούμε και να αναλύουμε κριτικά και ανταγωνιστικά την εξέλιξη αυτού του πολέμου σ’ όλο το εύρος του, παρότι (το ξέρουμε καλά πια) ελάχιστοι είναι που έχουν λόγους εργατικού ανταγωνισμού για να ασχολούνται. Δεν πρόκειται για ζήτημα λίγων σύντομων αναφορών, πολύ λιγότερο που αυτός ο ευρύτερος, ο γενικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη και «παράγει» διαρκώς  λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά γεγονότα.

Εκείνο που μπορεί να κάνει (και θα κάνει) η ασταμάτητη μηχανή στο επόμενο διάστημα είναι μέσα από συνεχόμενες αναφορές, με γενικό τίτλο «πόλεμος; ποιος πόλεμος;» και συνεχή αρίθμηση (1,2,3…), απ’ την μια να κατεβαίνει σε κάποιο βάθος, κάτω απ’ την επιφάνεια των καταστάσεων, και απ’ την άλλη να φωτίζει γεγονότα, σχεδιασμούς, στόχους κρατικούς / καπιταλιστικούς, «λογικές» (αλλά και συγκρούσεις μεταξύ) των αφεντικών, εξελίξεις και γεγονότα που είτε φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους είτε περνάνε απαρατήρητα. Αυτά έχοντας επίγνωση ότι η εργατική κριτική αντιπληροφόρηση είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για τα όσα πρέπει (και θα έπρεπε προ πολλού…) να κάνουμε. (Συμβάλουμε σε μια ανύπαρκτη συζήτηση μέσα στο (ανύπακρτο…) κίνημα… το ξέρουμε…)

Για αρχή, σαν εισαγωγή, λίγα μεταφρασμένα αποσπάσματα από άρθρο της 9 Απρίλη 2022 (χωρίς αναφορά στην πηγή επειδή, εκτιμάμε, η μανία να κρίνεται κάτι με βάση την υπογραφή του είναι επιεικώς βλακώδης!) τα οποία ίσως σας φανούν κάπως οικεία θεματολογικά εφόσον έχουμε κάνει ήδη κάποιες νύξεις πρόσφατα περί ηγεμονίας του δολαρίου και υπονόμευσής της. Ας πούμε μόνο ότι ο συγγραφέας δεν είναι ούτε ρώσος ούτε «πουτινόφιλος»! Επιπλέον η αναδημοσίευση δεν έχει καθόλου το νόημα «ιδού η φοβερή άποψη»! Καθόλου!!! Μπορεί να αποδειχθεί μια λάθος άποψη. Έχει το νόημα: δείτε, η αναδιάρθρωση, με την επιτάχυνση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου μετά (ή παράλληλα με) την επιτάχυνση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, προκαλεί σοβαρές, δομικές αναταράξεις παγκόσμια, οι οποίες με καθόλου μαγικό ή μυστηριώδη τρόπο πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας!….

Οι τονισμοί είναι στο πρωτότυπο:

Κοιτάμε τα πρόσφατα γεγονότα και συνειδητοποιούμε ότι σημαδεύουν την αλλαγή απ’ την βασισμένη στο δολάριο παγκόσμια οικονομία, με εγγύηση χρηματοπιστωτικά περιουσιακά στοιχεία, στα νομίσματα που στηρίζονται σε εμπορεύματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή απ’ τα ενέχυρα (collateral) που είναι εντελώς και μόνο χρηματοπιστωτικά στην φύση τους προς ενέχυρα που βασίζονται στα εμπορεύματα….

Το τέλος του συστήματος που βασιζόταν στον χρηματοπιστωτισμό επιταχύνεται από γεωπολιτικές εξελίξεις. Η Δύση προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία για να την γονατίσει οικονομικά, αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να ανέβουν εναντίον της οι τιμές της ενέργειας, των εμπορευμάτων και των τροφίμων. Οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να πληθωρίσουν τα νομίσματά τους για να μπορούν να πληρώνονται όλα αυτά. Η Ρωσία αντίθετα συνδέει το ρούβλι με τιμές εμπορευμάτων μέσω μιας μεταβλητής άρθρωσης του νομίσματος με τον χρυσό, ενώ η Κίνα έχει ήδη δείξει ότι καταλαβαίνει το πληθωριστικό παιχνίδι της Δύσης έχοντας στοκάρει εμπορεύματα και βασικούς σπόρους εδώ και δύο χρόνια, αφήνοντας επιπλέον το νόμισμά της να ανέβει σε σύγκριση με το δολάριο.

Η Κίνα και η Ρωσία δεν ακολουθούν τον δρόμο της Δύσης με τον νομισματικό πληθωρισμό. Αντίθετα κινούνται προς μια πιο σταθεροποιητική στρατηγική σε σχέση με το χρήμα, με την προοπτική να σταθεροποιήσουν επιτόκια και τιμές ενόσω η Δύση επιταχύνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Zoltan Pozcar, αναλυτής της Credit Suisse, ονομάζει αυτήν την εξέλιξη Bretton Woods 3…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Θα ζεις όπως θέλουμε ηλίθιε! (για το καλό σου…) 1

Πέμπτη 7 Απρίλη>> Βρισκόμαστε τώρα στη χρονική / ιστορική στιγμή / συγκυρία όπου τα πιο πάνω (και όλα όσα επιβλήθηκαν στη διάρκεια των δύο προηγούμενων χρόνων) θεωρούνται κατακτημένα τόσο για τα αφεντικά του συμπλέγματος όσο και τις πολιτικές βιτρίνες, τους ενσωματωμένους «ειδικούς» και, φυσικά, απ’ τους caradinieroi/pfizeroi μάζα.

Τώρα τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θεωρούν (όχι εντελώς άδικα πρέπει να παραδεχτούμε) ότι η «φαρδιά λεωφόρος της καπιταλιστικής ανάπτυξης» μέσω της απόλυτης και διαρκούς αποικιοποίησης των σωμάτων έχει ανοίξει. Και καθώς έχουν ξεθαρρέψει οργιάζουν ως προς τους σχεδιασμούς τους για τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Θεωρούν ότι έχουν επιβάλει την τεχνική, ιδεολογική, ηθική κατοχή τους αν όχι στο σύνολο οπωσδήποτε στο μεγαλύτερο μέρος των αδρανοποιημένων πρωτοκοσμικών κοινωνιών, θεωρούν ότι είναι οι κατακτητές, οι conquistadores – και σαν conquistadores θα συμπεριφερθούν. Οι «από κάτω»; Είτε πειθαρχημένοι είτε απείθαρχοι είμαστε (θεωρούν) οι terra nullius, η χέρσα γη, η «ακατέργαστη» οργανική πρώτη ύλη αυτής της καινούργιας καπιταλιστικής άγριας συσσώρευσης.

Τρία πολύ πρόσφατα ενδεικτικά ντοκουμέντα αυτής της ανανεωμένης καπιταλιστικής επιθετικότητας που εκτυλίσσεται πίσω απ’ τις πλάτες σας / μας, και θα εμφανίζεται μπροστά μας με διάφορες μορφές επιβολής και βίας τους επόμενους μήνες και χρόνια – αν δεν οργανωθούμε έγκαιρα. (Περισσότερα ντοκουμέντα προσεχώς).

Στις 21 Μάρτη του 2022 ο «πολύς» αμερικανικός fda (αγορασμένος ήδη απ’ τις φαρμακομαφίες), έστειλε ένα «εσωτερικό έγγραφο» προς τις αμερικανικές βιομηχανίες γενετικής μηχανικής, το οποίο υπογράφουν επίσης το υπουργείο υγείας των ηπα και το «κέντρο βιολογικής έρευνας και εξέλιξης» (τμήμα του fda). Είναι ένα έγγραφο εσωτερικού διαλόγου ανάμεσα σε μια κρατική υπηρεσία και στο βιοτεχνολογικό κεφάλαιο, με θέμα την ανάπτυξη των προϊόντων ανθρώπινης γενετικής θεραπείας που περιλαμβάνουν κοπτοραπτική τροποποίησης του ανθρώπινου dna. («Human Gene Therapy Prosucts Incorporating Human Genome Editing»). Μ’ άλλα λόγια το ζήτημα αφορά τις μεταλλάξεις των ανθρώπινων κυττάρων – πάντα “για καλό σκοπό”… Εε;;;

Τι είναι η «γενετική κοπτοραπτική»; Είναι η εντελώς αμφιλεγόμενη και επικίνδυνη (ακόμα και μεταξύ των βιοτεχνολόγων!) κοπή και συρραφή στο dna (το ανθρώπινο, αλλά και οποιουδήποτε άλλου είδους) «λάθος» και «σωστών» γονιδίων∙ με τα δεύτερα να είναι συχνά συνθετικά. Το έγγραφο, σαν κουβεντούλα μεταξύ συνενόχων, δεν έχει λόγο να κρύψει περί τίνος πρόκειται. Στη σημείωση της πρώτης σελίδας ξεκαθαρίζεται:

Η γενετική θεραπεία στους ανθρώπους επιδιώκει να διαμορφώσει (: modify) ή να χειραγωγήσει (: manipulate) την έκφραση ενός γονιδίου ή να τροποποιήσει τις βιολογικές ιδιότητες ζωντανών κυττάρων για θεραπευτική χρήση. Ο FDA θεωρεί γενικά ότι στα προϊόντα γενετικής θεραπείας για ανθρώπους περιλαμβάνονται όλα τα προϊόντα που μεσολαβούν την δράση τους μέσω της μετεγγραφής ή της μετάφρασης του εισαγόμενου γενετικού υλικού, ή μέσω της εξειδικευμένης αλλαγής των (ανθρώπινων) γενετικών ακολουθιών. Μερικά παράδειγμα προϊόντων γενετικής θεραπείας περιλαμβάνουν τα νουκλεϊνικά οξέα, τους γενετικά μεταλλαγμένους μικρο-οργανισμούς (π.χ. ιούς, βακτήρια, μύκητες), τους εξειδικευμένα επεξεργασμένους πυρήνες που χρησιμοποιούνται για την ανθρώπινη γονιδιωματική διόρθωση, και τα εκτός εργαστηρίων γενετικά τροποποιημένα κύτταρα. Τα προϊόντα γενετικής θεραπείας εμπίπτουν στον ορισμό του «βιολογικού προϊόντος» σύμφωνα με το άρθρο 351(i) του νόμου για τις Δημόσιες Υπηρεσίες Υγείας…

Η τωρινή «επίσημη συζήτηση» περί μεταλλαγμένων ανθρώπινων κυττάρων (και, κατά συνέπεια, ανθρώπινων οργανισμών…) δεν είναι η αρχή αυτής της εξέλιξης. Είναι η ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της, αφού έχουν προηγηθεί πολύχρονα πειράματα, έρευνες – μέχρι την βίαιη επιβολή των mRNA πλατφορμών σ’ ένα τμήμα του είδους μας. Εκείνα που πρέπει τώρα να ρυθμιστούν ΔΕΝ είναι καθόλου οι τεχνικές / τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά ζητήματα εμπορίου, πνευματικών ιδιοκτησιών, κλπ.

Όσο για το πως οι mRNA πλατφόρμες που επιβλήθηκαν σαν «εμβόλια» επεμβαίνουν στο DNA «μπλοκάροντας» την δυνατότητά του να αυτο-επισκευάζεται; Μπορεί να μοιάζει τρομακτικό, αλλά είναι πια επιστημονικά αποδεδειγμένο∙ θα μιλήσουμε γι’ αυτό και άλλα κάποια στιγμή στο μέλλον… Θέλουμε να πούμε: η μαζική “πειραματική” χειραγώγηση του ανθρώπινου DNA έχει ξεκινήσει ήδη, με δούρειο ίππο την αλλοτρίωση άλλων τμημάτων των ανθρώπινων κυττάρων.

Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Υπάρχει όμως κάτι πίσω και πέρα απ’ αυτά, κάτι που θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό (σαν περιθωριακοί με ιδιαίτερους κοινωνικούς προσανατολισμούς…), κάτι που σχεδόν αποκλείεται να δείτε εντοπισμένο αλλού στην στρατόσφαιρα της δημαγωγίας. Το βασικό μοτίβο της δημιουργίας και της διαχείρισης στον δυτικό καπιταλισμό είτε της «κρίσης ενέργειας» είτε της «κρίσης τροφίμων» (είτε και των δύο μαζί) είναι ακριβώς το ίδιο με το μοτίβο δημιουργίας και διαχείρισης της «υγιειονομικής κρίσης». A ka: «ο κορωνοιός επιτίθεται».

Που βρίσκονται οι ομοιότητες; Κατ’ αρχήν στον ρυθμό (του carpet bombing). Κάθε καινούργια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) «κακιά είδηση» σπρώχνει τις προηγούμενες στο βάθος της συλλογικής αμνησίας (;), συσκοτίζοντας την ιστορική αλληλουχία των γεγονότων και την γενεαλογία του (κάθε φορά) «τώρα». Αυτό το (κάθε φορά) «τώρα» ερμηνεύεται απ’ τους κυρίαρχους στη βάση ενός μανιχαϊστικού, κατάλληλα καλλιεργημένου, αφαιρετικού και συμβολικού διπόλου «καλό – κακό», χωρίς να μνημονεύεται ιδιαίτερα η σχέση του με το προηγούμενο και το παραπροηγούμενο «τώρα». Είναι ένα είδος ιδεολογικής / διανοητικής επίθεσης-κατά-κύματα, όπου κάθε κύμα (κάθε «κακιά είδηση») αξιώνει μια αυτοτέλεια ερμηνείας, η οποία ερμηνεία όμως είναι η κατατονική επανάληψη του ίδιου: «το καλό ενάντια το κακό».

Παίρνουμε σαν παράδειγμα το γερμανικό κράτος/κεφάλαιο. Ποια είναι η «τωρινή απειλή»; Ότι αυτός ο πάνκακος ο Putin θα μας αφήσει να παγώσουμε∙ μπορεί να κλείσει και τα εργοστάσιά μας… Τι σχέση έχει αυτή η «τωρινή απειλή» με την προηγούμενη στο ουκρανικό πεδίο μάχης («παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας / εισβολή») και με την πιο προηγούμενη κατάσταση (8 χρόνια πόλεμος στο Donbass); Καμία! Μην σκέφτεσθε έτσι, γιατί θα κατηγορηθείτε για «φιλοπουτινισμό»!

Κι ωστόσο το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει αφήσει πολλά αποτυπώματα στο ουκρανικό πεδίο μάχης αυτά τα 8 χρόνια, τόσα ώστε δεν δικαιούται (στα μάτια των όποιων ανταγωνιστικών υποκειμένων στη γερμανία, αν υπάρχουν ακόμα τέτοια…) να παραγράφει την ιστορία:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.