Tag: ηπα

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Που είχαμε μείνει χτες; Α, ναι: στην επικείμενη επίσκεψη του Alex – του – ηγέτη – ψόφιου – κοριού και του επιτελείου του στο ψόφιο κουνάβι. Τι επίσκεψη; «Επίθεση γοητείας» θα είναι… Για να μην πούμε κατάκτηση!

Πάει, λοιπόν, κούτσα κούτσα, αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο του ανδρός που διαφεντεύει μια χερσόνησο στην ανατολική Μεσόγειο, να πουλήσει καμιά εκδούλευση, εκδουλευσούλα, κάτι τις τέλος πάντων.

Να, όμως, πως έχουν ήδη τα πράγματα πριν καν πατήσει το πόδι του στο τιμημένο αμερικανικό έδαφος.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Σύμφωνα με νόμο που κατάφεραν και πέρασαν οι αμερικάνοι αντίπαλοι της συμφωνίας 5+1 (αγγλία, γαλλία, ρωσία, κίνα, ηπα, γερμανία, ιράν) για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ενώ τα υπόλοιπα κράτη την υπέγραψαν μια κι έξω, στην Ουάσιγκτον ο κάθε φορά πρόεδρος πρέπει να την ανανεώνει ανά τρίμηνο. Βαρετό; Γραφειοκρατικό; Και βάλε. Αλλά «το αφεντικό έχει το νου του». Δεν ψωνίζει γουρούνι στο σακί. Δεν κάνει συμβόλαιο αορίστου χρόνου.

Το ψόφιο κουνάβι την έχει ανανεώσει ήδη δυο φορές από τότε που έκατσε στην προεδρική καρέκλα· αλλά τώρα αρνείται. Ο λόγος είναι προφανής: η επιδείνωση (σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων) της κατάστασης στο συρο-ιρανικό πεδίο μάχης. Οπότε το ψόφιο κουνάβι λέει «όχι», και η ανανέωση της συμφωνίας περνάει στο κογκρέσο, που έχει κατ’ αρχήν δύο μήνες στη διάθεσή του να δει το θεματάκι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν εκεί συσχετισμοί για να ακυρωθεί η αμερικανική υπογραφή. Όμως:

Είναι καιρός για όλο τον κόσμο να ενωθεί μαζί μας στην απαίτηση να σταματήσει η κυβέρνηση του ιράν την ενασχόλησή της με τον θανάτο και την καταστροφή. Πρόεδρος Donald J. Trump.

Ο πρόεδρος Donald J. Trump, σε συνεργασία με την ομάδα εθνικής ασφάλειας, έκανε δεκτή τη νέα στρατηγική για το ιράν. Είναι η κατάληξη 9 μηνών διαβουλεύσεων με το κογκρέσσο και τους συμμάχους μας πάνω στο πως θα προστατευτεί καλύτερα η αμερική.

Έτσι ξεκινάει το χτεσινό (πολεμικό) δελτίο τύπου του αμερικανικού λευκού οίκου. Και αμέσως μετά συνεχίζει:

Η νέα στρατηγική των ηπα απέναντι στο ιράν εστιάζει στην εξουδετέρωση της αποσταθεροποιητικής επιρροής της κυβέρνησης του ιράν, και στον περιορισμό της επιθετικότητάς του, ειδικά της υποστήριξης του προς τρομοκράτες και ενόπλους…

Μη μπορώντας να προχωρήσει (προς το παρόν…) στην άμεση και κατά μέτωπο αμφισβήτηση της συμφωνίας 5+1 για τον έλεγχο των πυρηνικών του ιράν (καθώς θα απομονωνόταν διεθνώς) η Ουάσιγκτον ανοίγει (το έχετε διαβάσει ήδη στην ασταμάτητη μηχανή) καινούργιους καυγάδες. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση / δελτίο τύπου «η αντιμετώπιση των φρουρών της επανάστασης» αναγορεύεται σαν κύριος στόχος. Ήδη, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης, το αμερικανικό υπ.οικ. ανακοίνωσε ότι τοποθέτησε τους “φρουρούς” στη λίστα των “τρομοκρατικών οργανώσεων απέναντι στις οποίες απαιτούνται κυρώσεις”, με την κατηγορία ότι παρέχει βοήθεια σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Hamas, η Hesbollah, (αλλά και) οι Taliban… Για να μην μείνει στα λόγια, το αμερικανικό υπ.οικ. έβαλε κυρώσεις σε 4 “οντότητες”, οι 3 ιρανικές και η άλλη κινεζική, με τον ισχυρισμό ότι “στηρίζουν τους φρουρούς ή/και τον ιρανικό στρατό”. Αυτό είναι η αρχή…

Είναι το Τελ Αβίβ και το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης που μιλάνε· σε μεγάλο βαθμό και εκείνο της υεμένης: οπουδήποτε οι στρατοί (ή/και οι proxies) της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ ηττώνται, υπάρχει (λέει η «νέα στρατηγική») μια τρομοκρατική οργάνωση: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης». Αυτοί στήριξαν το καθεστώς Άσαντ (αυτό το αναφέρει επι λέξει το δελτίο τύπου…).

Αυτοί φταίνε για όλα: οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις (λέει η ανακοίνωση) έδωσαν μονόπλευρη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του σουνίτικου εξτρεμισμού· και αδιαφόρησαν για τον σιιτικό. Αυτό αλλάζει. Δόξα και τιμή στο αμερικανικό βαθύ κράτος που κατάλαβε ότι η (σουνιτική) «αλ-Κάιντα» ήταν δουλειά των σιιτών…

Μέχρι τώρα μεμονωμένα άτομα καθώς και κάποιες «οντότητες» που έχουν σχέση με τους ιρανούς «φρουρούς» είχαν τοποθετηθεί στην αμερικανική λίστα «τρομοκρατών». Όχι, όμως, το σύνολο του στρατιωτικού σώματος, που αποτελεί και τον βασικό στρατό του ιράν.

Φαίνεται ότι τα επιτελεία του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ιράν είναι ο σχετικά πιο αδύνατος μεν αλλά απ’ την άλλη μεριά βολικός κρίκος του μπλοκ της Astana. Ο Άσαντ και το καθεστώς του είναι ήδη στόχος· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μικρή για να απασχολήσει την Ουάσιγκτον (ανήκει στις άμεσες αρμοδιότητες του Τελ Αβιβ)· η Μόσχα, απ’ την άλλη μεριά, είναι πολύ μεγάλη για να χαρακτηριστεί ο στρατός της «τρομοκράτης». (Αν και ποτέ δεν ξέρεις…)

Ελπίζει πραγματικά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ότι «θα σπάσουν τη ραχοκοκαλιά» του μπλοκ της Astana σημαδεύοντας τους ιρανούς «φρουρούς»; Μάλλον όχι. Σε πρώτο χρόνο, κι αυτό είναι το σχετικά εύκολο κομμάτι, θα μπορούν να επιβάλλουν κατά βούληση νέες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, προσπαθώντας να τραβήξουν με το ζόρι σ’ αυτές και την ευρώπη· απ’ την μεριά της Μόσχας ή/και του Πεκίνου θα ήταν απόλυτα ηλίθιο να περιμένουν ότι θα συμφωνήσουν.

Το πιο ζόρικο είναι ότι με βάση τη «νέα στρατηγική» τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ή οι πεζικάριοι proxies των ηπα και του ισραήλ θα μπορούν να κτυπούν θέσεις του μπλοκ της Astana στο συριακό και στο ιρακινό έδαφος με την δικαιολογία ότι «χτυπάμε τρομοκράτες». Πρόκειται για ένα είδος επισημοποίησης εκ των υστέρων ορισμένων επιθέσεων που έχουν γίνει, εναντίον και ρώσων αξιωματικών…

Είναι τυχοδιωκτισμός. Αλλά… Θα ήταν δυνατόν να παραδεχτούν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ την ήττα τους;

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Την προηγούμενη Κυριακή 8 Οκτώβρη, περιμένοντας ότι κάπως έτσι θα ήταν η καινούργια «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο επικεφαλής των «φρουρών της επανάστασης» αρχικαραβανάς Mohammad Ali Jafari είχε δηλώσει:

… Αν τα νέα που μαθαίνουμε είναι σωστά σχετικά με την βλακεία [: stupidity] της αμερικανικής κυβέρνησης στο να θεωρήσει τους φρουρούς της επανάστασης τρομοκρατική οργάνωση, τότε οι φρουροί της επανάστασης θα θεωρήσουν τον αμερικανικό στρατό σαν μια εκδοχή του ισλαμικού κράτους [: isis] σε όλο τον κόσμο… Για να συμπληρώσει ότι οι αμερικάνοι θα πρέπει να μετακομίσουν όλες τις βάσεις τους στην περιοχή, ώστε να βρίσκονται έξω απ’ την ακτίνα δράσης των πυραύλων των «φρουρών»: 2.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα ιρανικά σύνορα.

Είναι φτηνοί λεονταρισμοί και εύκολοι βερμπαλισμοί απ’ την μεριά της Τεχεράνης: δεν έχει κανένα συμφέρον να κτυπήσει πρώτη αμερικανικές θέσεις. Έχει όμως την δυνατότητα να κτυπήσει εκεί που οι αμερικανικοί σχεδιασμοί πραγματικά πονούν, τόσο στη συρία – ιράκ και την υεμένη όσο και στο αφγανιστάν (όπου έχει μια ορισμένη επιρροή): στο έδαφος. Να ενισχύσει την συμμετοχή της και, σε συνεργασία με την Μόσχα και το Πεκίνο, να επιταχύνει τις απελευθερώσεις περιοχών απ’ τον isis και τις υπόλοιπες (λίγες) φιλοαμερικανικές / φιλοϊσραηλινές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις.

Θα απομένει όμως το κουρδικό μέτωπο, πίσω απ’ το οποίο ο αμερικανικός στρατός οχυρώνεται διαρκώς, όλο και περισσότερο, κάθε ημέρα που περνάει, με διαρκείς αποστολές όπλων, πυρομαχικών· και συμβούλων. Μπορεί και μισθοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση: τόσο η «νέα στρατηγική» κατά του ιράν όσο και η γενεαλογία της (ειδικά το γεγονός ότι ήταν η ρωσική επέμβαση και όχι οι “φρουροί”, πριν από 2 χρόνια, που στραπατσάρισε τα σχέδια για την μέση Ανατολή) επιβεβαιώνουν πεντακάθαρα αυτό που υποστηρίζουμε: το συριακό (και το ιρακινό) πεδίο μάχης είναι του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Ενώ, λοιπόν, το ντόπιο πόπολο πιπιλάει τα δάκτυλά του, «οι εκπρόσωποι του έθνους», σαν ενιαίο μπλοκ, οδηγούν το κοπάδι, ανεπαισθήτως, στο σφαγείο του.

Δεν χρειάζονται πολλά προς το παρόν. Ίσα ίσα να σφίξει ο Alex – ο – ψόφιος – κοριός εγκάρδια, μ’ εκείνο το αυτοκόλλητο πλαστικό χαμόγελό του, το χέρι του ψόφιου κουναβιού.

Η διαδρομή των ηλίθιων προς την κόλαση είναι χαρούμενη έως πανηγυρική…

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Πως ξεχωρίζει ένας αληθινός ηγέτης απ’ τις απομιμήσεις; Έχει άστρο!

Το άστρο του εξοχότατου Alex – του – ηγέτη αναμένεται να λάμψει στην Ουάσιγκτον στις 17 του μήνα. Χωρίς να το έχει επιλέξει, ακριβώς επειδή είναι αληθινός και δεν μπορεί παρά το σύμπαν να συνωμοτεί υπέρ του, διακινδυνεύει να είναι «ο πρώτος ηγέτης» που θα σφίξει το χέρι του ψόφιου κουναβιού μετά την μισο-κήρυξη πολέμου της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη. Αν, όπως έχει ανακοινωθεί, στις 15 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι ανακοινώσει επίσημα ότι η 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν δεν του κάνει έτσι όπως εφαρμόζεται (επειδή η Τεχεράνη δεν τηρεί το «πνεύμα» της συμφωνίας, και επειδή ένα μέρος του ιρανικού στρατού, οι «φρουροί της επανάστασης», είναι «τρομοκρατική οργάνωση»…) ο εξοχότατος έλληνας θα έχει την τιμή να είναι ο πρώτος που θα περάσει την πόρτα του μισο-εμπόλεμου (απέναντι στο ιράν) άσπρου σπιτιού.

Λέμε «μισο-εμπόλεμου». Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή εκείνοι που είναι πίσω του) επιλέξει να μην αποσυρθεί απ’ την 5+1 συμφωνία, θα ανοίξει τον δρόμο για «κυρώσεις» σε «παράπλευρα» θέματα. Ουσιαστικά θα δημιουργήσει μια καινούργια ατζέντα κινήσεων κατά της Τεχεράνης. Με προοπτική.

Η αλήθεια είναι ότι ένας αληθινός ηγέτης, με στόφα, (και αυτό είναι ο έλληνας φαιορόζ πρωθυπουργός…) δεν ασχολείται με τέτοια ασήμαντα θέματα. Στις 15 Οκτώβρη θα βρίσκεται στο Σικάγο, ανάμεσα στην «ελληνική ομογένεια» (ίσως ανάμεσα και στην δευτεροκλασσάτη ελληνική μαφία της πόλης…) ψάχνοντας για «επενδυτές». Επιπλέον θα τον κοουτσάρει η τριανδρία (ψεκασμένος, ογκόλιθος και αντ’ αυτού) για να πουλήσει αντιτουρκισμό στο ψόφιο κουνάβι και στην δική του τριανδρία.

Συνεπώς είναι αρκετά πιθανό να βρίσκεται (η ελληνική αποστολή) βαθιά νυχτωμένη για τις διεθνείς αναταράξεις που θα προκαλέσει εκείνες τις ημέρες η ψοφιοκουναβική «νέα ιμπεριαλιστική πολιτική» απέναντι στο ιράν. Φυσικά η νύχτα της δεν θα περάσει απαρατήρητη. Κάποιοι (παλιάνθρωποι σίγουρα!) θα σκεφτούν ότι η Αθήνα κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον ό,τι και να κάνει αυτή η τελευταία, μπας και πάρει κανά δολάριο (το dollar είναι παλιά ελπίδα των “έξω απ’ την ε.ε.”). Μερικοί ακόμα πιο παλιάνθρωποι θα σκεφτούν ότι ο ηγέτης και η κυβέρνησή του είναι τσάτσοι της Ουάσιγκτον… Τσσσσςςςς!!!

Ύστερα, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, η Κουμουνδούρου θα προσπαθήσει να «ολοκληρωθεί» ανοικτά σαν το «νέο πασοκ». Φονιάδες των λαών αμερικάνοι, έξω οι βάσεις του θανάτου δηλαδή.

Χμμμμμ… Ε, όχι ακριβώς…

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ο λόγος που ο άλλος, ο ακόμα πιο αληθινός ηγέτης, το ψόφιο κουνάβι, εκφράζοντας τον αμερικανικό εκνευρισμό έως θυμό, θα προσπαθήσει να στριμώξει το ιράν είναι γνωστός: η ήττα του αμερικανικού σχεδιασμού στη συρία και στο ιράκ, με υπευθυνότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης. Το πεδίο μάχης παραμένει δευτερεύον. Αλλά μια ήττα ακόμα και σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου έχει παρενέργειες όχι μόνο μέσα σ’ αυτό αλλά και έξω. Ορισμένοι λένε ότι ένας απ’ τους στόχους των ηπα και των συμμάχων τους είναι να εμποδίσουν τον νότιο χερσαίο κλάδο του κινέζικου «δρόμου του μεταξιού» να φτάσει στη μέση Ανατολή· και απο κεί στην ευρώπη. Δεν έχουν άδικο…

Υπάρχει όμως κι άλλος στόχος: οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον προσπαθούν να εμποδίσουν, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, τα επιχειρηματικά deal μεταξύ Τεχεράνης και ευρωπαίων. Το ιδανικό για το αμερικανικό μοντέλο «ηγεμονίας μέσω της αποσταθεροποίησης» είναι πάντα ισχυρό: ή μαζί μας ή στάχτη και μπούρμπερι. Στην πραγματικότητα με την διοίκηση των συντηρητικών είναι ακόμα ισχυρότερο και επείγον.

Σε κάθε περίπτωση, και για παραπάνω από έναν λόγους, την ίδια άποψη έχει και το Τελ Αβίβ. Αφού το κόλπο με τους proxies έχει ουσιαστικά τελειώσει στο ενιαίο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (με την εξαίρεση των κούρδων μισθοφόρων) βγαίνουν τα γάντια: στο στόχαστρο μπαίνουν οι «μεσαίες δυνάμεις». Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, αλλά είναι πια πιο διαφανής και από τζάμι.

Κανονικά (μα τι λέμε τώρα;) το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει στην πολιτική του καριέρα ο εξοχότατος Alex – ο – ηγέτης θα ήταν να πάει τώρα για χαιρετούρες και κουβεντούλες κορυφής στις ηπα. Οι αμερικανικές ελπίδες του ελληνικού βαθέος κράτους είναι γνωστές και αυτά τα χρόνια της «κρίσης»· κι ο εξοχότατος μαζί με το φαιορόζ τσούρμο τις ασπάζεται. Αλλοίμονο…

Όμως είναι η χειρότερη στιγμή των τελευταίων 7 χρόνων για εκδηλώσεις αγάπης προς την Ουάσιγκτον: στο άσπρο σπίτι έχει εγκατασταθεί ένας παράφρονας που υπηρετεί τις πιο μαύρες εκδοχές του αμερικανικού βαθέος κράτους· ένας κλόουν («ηλίθιο» τον αποκάλεσε ο ίδιος ο υπ.εξ. του) που απειλεί διαδοχικά όλον τον κόσμο, απ’ την ασία μέχρι τη λατινική αμερική· ένας εκπρόσωπος της ωμής και χωρίς προσχήματα επιθετικής μονομέρειας· απ’ την άλλη μεριά το ελλαδιστάν είναι διάσημος ζητιάνος· με μια κυβέρνηση που ο καιροσκοπισμός της έχει γίνει «διεθνές πρότυπο»· μ’ έναν «λαό» έτοιμο να υποδεχθεί σαν «ελευθερωτή» οποιονδήποτε κρατάει χάντρες και καθρεφτάκια…

Μ’ αυτά τα δεδομένα μπορεί (ο εξοχότατος και σια) να γλύφει τον Μακρόν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Αν όμως γλύψει το ψόφιο κουνάβι (και γι’ αυτό πάει…) καίγεται.

Το είπαμε όμως: έχει άστρο. Άλλωστε, τόση αγάπη και συμμαχία με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ δεν μπορεί παρά να φτάσει σε μια “ολοκλήρωση”.

Μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο εξοχότατος θα γίνει κανονικός “ψόφιος κοριός”.

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Αμαρτία που ομολογείται δεν είναι τέτοια. Τόχουμε, λοιπόν, για σίγουρο, οπότε το λέμε από τώρα. Καθώς ο εξοχότατος (ένας είναι, μονάκριβος) στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον θα συνοδεύεται από επίλεκτους, πολιτικές βιτρίνες ΑΑ, την τριάδα «ογκόλιθος, ψεκασμένος, αντ’ αυτού», θα γλύψει το ψόφιο κουνάβι δέκα και εκατό φορές περισσότερο απ’ ότι έγλυψε / έγλυψαν τον Μακρόν στην Αθήνα.

Θα έχουν έναν σατανικό υπολογισμό κατά νου: αφού ο Ερντογάν τα έχει τσουγκρίσει με τους αμερικάνους και το ανάποδο (έτσι πάει η υψηλή γεωπολιτική ανάλυσή τους) είναι ευκαιρία να τους προσφέρουμε εμείς, ταπεινά, τις υπηρεσίες μας. Και να μας ανταμείψουν με καμιά χούφτα δολάρια «επενδύσεων» – και τίποτα όπλα, απ’ τα ληγμένα τους.

Αν ο χρόνος γύριζε πίσω και βρίσκονταν στα ‘60s ή στα ‘70s οι λογαριασμοί τους θα έστεκαν· αλλά τότε η Άγκυρα δεν θα κοιτούσε στραβά (και, κυρίως, φανερά στραβά) την Ουάσιγκτον. Τώρα; Τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει «οικονομική διαχείριση» των συμφερόντων του, όχι άδικα: έχει ανοίξει πολύ τις δουλειές του, έχει απλώσει πολύ τον τραχανά του, και αναμένεται ακόμα περισσότερο άπλωμα. Απ’ την ελληνική επικράτεια ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα πράγματα, κι αυτά τα έχει ήδη.

Την προηγούμενη φορά (με την προηγούμενη αμερικανική διοίκηση) που ο ψεκασμένος χάριζε («τ΄αφεντικό τρελλάθηκε! δεν πουλάμε, χαρίζουμε!!!») επιπλέον βάση κάπου στα Δωδεκάνησα ή φρέσκο, μυρωδάτο πετρέλαιο απ’ το Αιγαίο (;;;;;), η Ουάσιγκτον δεν τσίμπησε. Μετά, αρχές της χρονιάς, πήγε στην τωρινή διοίκηση ο ογκόλιθος Nick the Greek, με τους χάρτες παραμάσχαλα, για να περιγράψει τα σχέδιά του για την «περιφερειακή ασφάλεια», παρέα με του φασίστες του Καΐρου, το Τελ Αβίβ (που είναι μια περιφερειακή ασφάλεια μόνο του…) και την Λευκωσία… Και πάλι δεν φάνηκε το ψοφιοκουναβιστάν να ενδιαφέρεται να αγοράσει επιπλέον κάτι τις.

Τώρα; Τώρα θα πουλήσουν σπαρταριστό αντιτουρκισμό. Και χαρτομάντηλα πακέτο, επειδή η Ουάσιγκτον έχει σπαράξει στο κλάμα και ψάχνει ώμο να ακουμπήσει. Ή μήπως όχι;

Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κοιτάει πολύ ανατολικότερα. Η μέση Ανατολή είναι (για τους σχεδιασμούς του) η άκρη άκρη του κυρίως πεδίου μάχης, στην ανατολική Ασία. Μια μεθοριακή ζώνη σαν να λέμε, για την οποία θέλει να έχει κάποια αποτελέσματα ξοδεύοντας τα ελάχιστα δυνατά.

Η Άγκυρα ήταν και παραμένει «ακριβός» σύμμαχος: έχει απαιτήσεις. Γι’ αυτό έμεινε όχι απλά «στο κρύο», αλλά είδε και ένα πραξικόπημα. Ωστόσο οι ακόμα δυτικότεροι καλοθελητές (ως προς την τουρκία, ρίξτε και μια ματιά στον χάρτη για να δείτε ότι δεν περιορίζεται στα μικρασιατικά παράλια…) θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι για ακόμα μεγαλύτερες «εκπτώσεις γεωπολιτικής προσόδου». Για παράδειγμα η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δώσει αοζ στο Καστελόριζο· αυτό δεν το κάνει ούτε ο φίλος κι αδελφός Σίσι, που τέλος πάντων είναι μάγκας και καραμπουζουκλής!… Ούτε μπορεί να υποσχεθεί την παραχώρηση στην ελλάδα του Kas· γιατί θα ζητήσει οπωσδήποτε μια βάση στη νότια κύπρο σαν ελάχιστο αντάλλαγμα. Δεν μπορεί καν και καν να υποσχεθεί ότι δεν θα κλείσει κάποια στιγμή, κάπου, τον θαλάσσιο “δρόμο του μεταξιού” που καταλήγει στον Πειραιά – τι στην ευχή θαλασσοκράτειρα είναι η Ουάσιγκτον άμα κάνει ο καθένας ότι γουστάρει;

Σε τι αποσκοπεί, λοιπόν, η ταρατατζούμ επίσκεψη στο ψοφιοκουναβιστάν που με τόσο κόπο επεδίωξε και εξασφάλισε η φαιορόζ κομπανία; Σε υποσχέσεις επενδύσεων (ουάου! που θάλεγε μια ψυχή…) και στις photo opportunities! Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλά έτσι τρέφεται αυτήν την δύσκολη περίοδο τόσο το ελληνικό μεγαλείο όσο και το ψώνισμα των αρχόντων: με junk food και selfies…

(Μα δεν υπάρχει ελληνικός ιμπεριαλισμός; Υπάρχει – από τότε που φτιάχτηκε αυτό το κράτος. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά σε διάφορα κράτη, έχει σοβαρές διακυμάνσεις – η σχεδόν δύο αιώνων ιστορία του η ίδια το μαρτυράει. Τώρα βρίσκεται μακράν στη χειρότερη θέση εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Απ’ την άποψη των συσχετισμών και των προοπτικών. Ευνοϊκές περιστάσεις σαν εκείνες των ‘90s συμβαίνουν μια φορά στον έναν αιώνα. Ή στους δύο. Μπορεί και στους τρεις…

Τώρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατιέται απ’ τα μαλλιά του για να γυαλίζει τις αρβύλες του ισραηλινού και να κάνει back vocals στις σφαγές του Σίσι… Σε σχέση με τα όνειρά του αυτά είναι μεροκάματα για ψίχουλα. Αλλά κάπως πρέπει να την βγάλει…)

Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Οι ειδικοί επί των οικονομικών (ή κάποιοι ανάμεσά τους) το σχολιάζουν. Πέρα απ’ αυτούς κανείς άλλος. Κι όμως. Μπορεί να αποδειχθεί όχι το «πέταγμα της πεταλούδας» αλλά το πέταγμα ενός σμήνους πεταλούδων – στην ίδια όμως «τάξη μέσα στο χάος» (ή στο ίδιο «χάος μέσα στην καπιταλιστική τάξη»…): όλο και περισσότερα κράτη, απ’ αυτά που ευχαρίστως ένα ψόφιο κουνάβι είτε θα ισοπέδωνε είτε θα αγόραζε (αλλά προς το παρόν δεν μπορεί να κάνει τίποτα απ’ τα δύο) αντικαθιστούν στο μεταξύ τους εμπόριο το δολάριο (σα νόμισμα) με τα δικά τους νομίσματα.

Αυτή η εξέλιξη θα μνημονεύεται απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος σαν η αυθεντική (και όχι inside job) αλλά και παρατεταμένη «11^η Σεπτέμβρη». Το ότι το δολάριο ήταν μέχρι πρόσφατα το απόλυτα διεθνές νόμισμα των εμπορικών συναλλαγών ήταν κάτι που κτίστηκε για πολύ καιρό, πάνω στα ερείπια της διεθνούς ισχύος της στερλίνας, με βάση την συμφωνία στα ‘70s της Ουάσιγκτον με το Ριάντ ότι η σαουδική αραβία (και μαζί της τα υπόλοιπα πετρο-σεϊχάτα) θα πουλάει το πετρέλαιό της αποκλειστικά και μόνο με δολάρια. Αυτό ανάγκασε όλα τα κράτη του (τότε) δυτικού κόσμου αλλά και κάμποσα του «ανατολικού μπλοκ» που αγόραζαν πετρέλαιο απ’ τα μαγαζιά της αραβικής χερσονήσου, να κυνηγάνε τα δολάρια, σαν αποθεματικό νόμισμα. Ενόσω η κεντρική αμερικανική τράπεζα τύπωνε δολάρια κατά βούληση, πολύ περισσότερες κεντρικές κρατικές τράπεζες του πλανήτη τα αγόραζαν αναγκαστικά. Τα «πετροδόλαρα» ήταν ένας οικονομικός, γεωπολιτικός και στρατιωτικός δεσμός που επέτρεπε στο εθνικό αμερικανικό νόμισμα (χωρίς κανένα back up «αξίας» όπως ήταν μέχρι το 1973 η σταθερή πρόσδεσή του στον χρυσό) να διατρέχει τον πλανήτη έχοντας καβαλήσει τον ενεργειακό καπιταλιστικό πυρήνα: το πετρέλαιο.

Η φάση της ενεργειακής αλλαγής παραδείγματος και του σταδιακού ξεπεράσματος των υδρογονανθράκων (οπωσδήποτε του πετρελαίου) αποδεικνύεται επίσης η φάση που το δολάριο χάνει την global καπιταλιστική αναγκαιότητά του. Η πιο πρόσφατη «πέτρα του σκανδάλου» της αμφισβήτησης αυτής είναι το Πεκίνο. Αλλά η πραγματική αιτία του σκανδάλου είναι το γεγονός ότι το πετρέλαιο / εμπόρευμα που πάνω του είχε στηρίξει την ανταλλακτική αξία του το δολάριο υποτιμάται. Λειτουργικά – αυτό είναι το βασικό.

Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα και η Τεχεράνη αποφάσισαν να αντικαταστήσουν το δολάριο με τα εθνικά τους νομίσματα στο μεταξύ τους εμπόριο δεν είναι κάτι που θα «κάνει ντόρο» στη διεθνή δημαγωγία. Κι όμως είναι μόνο δύο ανάμεσα σε διαρκώς περισσότερα κράτη που αποφασίζουν να στήσουν σταθερές «περιφερειακές (δηλαδή εκτός δολαρίου) ισοτιμίες», στηρίζοντας τα νομίσματά τους – σε τι άλλο; – στον χρυσό. Για περίπτωση ανάγκης…

Το να περιοριστεί η παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου σημαίνει ότι οι τεράστιες ποσότητες του νομίσματος που έχει τυπώσει (ειδικά τα τελευταία χρόνια) η fed θα έχουν μικρότερο πεδίο κυκλοφορίας. Αυτό με την σειρά του σημαίνει διεθνή υποτίμηση. Αυτό μπορεί να βοηθάει (μικραίνοντάς το) το δολαριακό χρέος των ηπα· απ’ την άλλη μεριά όμως σημαίνει επίσης περιορισμό των δυνατοτήτων της Ουάσιγκτον να ελέγχει άλλους καπιταλισμούς μέσω του νομίσματός της. Επιπλέον κάνει τα assets που τιμολογούνται σε δολάρια (τόσο εκτός όσο και εντός ηπα) φτηνότερα – για όποιον θα ήθελε να αγοράσει κατέχοντας άλλο νόμισμα, που έχει ανατιμηθεί απέναντι στο δολάριο. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η συντήρηση της post αποικιακής στρατιωτικής μηχανής των ηπα ανά τον κόσμο γίνεται ακριβότερη.

Μοιάζει τώρα πως η νομισματική πανοπλία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ραγίζει και «ανοίγει». Κι αυτό «χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα» – ενόσω οι σφαίρες πέφτουν εδώ κι εκεί· με την δυσοίωνη προοπτική να πολλαπλασιαστούν…

Κυριακή 8 Οκτώβρη. … Θα σας πω τη γνώμη μου, για να την ξέρετε: θέλω δασμούς. Και θέλω κάποιος να μου φέρει να υπογράψω δασμούς…

Τάδε έφη η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα στην Ουάσιγκτον, τον περασμένο Αύγουστο, σε συνάντηση με του υπουργικού συμβουλίου. Το ψόφιο κουνάβι έχει θυμώσει πολύ με τους οπαδούς της «παγκοσμιοποίησης» που προσπαθούν να του βάλουν τρικλοποδιές! (Που να το ήξεραν οι κάποτε πύρινοι anti-global διαδηλωτές ότι θα έρθει σύντομα μια στιγμή που ο εκπροσωπός τους θα είναι αυτός! Κι όμως: αν οι ντόπιοι έδιναν βάση σε όσα γράφαμε τότε, τότε που το anti-global ήταν επαναστατική μόδα, στις σελίδες του χάρτινου Sarajevo, κάτι θα είχαν μυριστεί έγκαιρα. Και δεν θα γίνονταν το λάδι στα γρανάζια των καπιταλιστικών ταλαντώσεων…)

Το πρόβλημα, ωστόσο, που έχει μπροστά του το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ο κινεζικός καπιταλισμός σκέτος. Είναι το γεγονός ότι από πολλές απόψεις αυτός ο καπιταλισμός είναι οργανικός για τμήματα του αμερικανικού. Είτε επειδή πολλά κινεζικά εμπορεύματα τροφοδοτούν πολλαπλά κέρδη μέσω της εμπορικής τους διαδρομής στις ηπα (μεταφορές, χοντρική, λιανική)· είτε επειδή κρατούν σχετικά χαμηλά το «κόστος αναπαραγωγής» των συγχρονων εργατών στις ηπα· είτε επειδή πολλές αμερικανικές εταιρείες έχουν κάνει επενδύσεις στην κίνα. Αυτό σημαίνει ότι αν το ψόφιο κουνάβι το χοντρύνει με τους δασμούς που θέλει, απ’ τα μέτρα του αλλά και τα αντίμετρα του Πεκίνου κάποια αμερικανικά αφεντικά θα χάσουν.

Απ’ την άλλη μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι πρωτότυπη. Κάποιοι χάνουν, κάποιοι κερδίζουν: αυτός είναι ο καπιταλισμός εδώ και ενάμισυ τουλάχιστον αιώνα. Κι αυτοί που χάνουν δεν μένουν χαμένοι για πάντα. Απλά θα μεταφέρουν το χρήμα τους σε άλλους, πιο αποδοτικούς τομείς.

Συνεπώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την Α ή την Β ένταση, το ψόφιο κουνάβι θα προχωρήσει τον εμπορικό του πόλεμο με το Πεκίνο. Το τι θα ακολουθήσει μεσοπρόθεσμα δεν τον αφορά… Έτσι κι αλλιώς, όπως σχολίασε κάποτε ο κυρ Κέυνς, μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί.