Tag: ηπα

Η εποχή του ξεγλιστρίματος…

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Πριν δυο μέρες (βόρεια κορέα) σημειώναμε ότι ναι μεν είναι δύσκολο να δημιουργηθεί γύρω απ’ την υπόθεση της βόρειας κορέας ένα “διακριτικά αντιαμερικανικό μπλοκ της Αστάνα”, παρατηρούμε όμως ότι εξίσου διακριτικά γίνονται κινήσεις για να βγει η κορεατική χερσόνησος απ’ το στόχαστρο του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) μιλιταρισμού.

Ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in βρίσκεται σε 4ήμερη επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Ο Moon είναι από παλιά οπαδός της συμφιλίωσης με την βόρεια κορέα, και στα νειάτα του έχει διωχθεί για την συμμετοχή του σε δυναμικές διαδηλώσεις υπέρ της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτός και το προεδρικό επιτελείο του είναι οι πιο κατάλληλοι στη νοτιοκορεατική πολιτική σκηνή για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο βορειοκορεατικό καθεστώς· έξω και ενάντια στους αμερικανικούς (και τους ιαπωνικούς σχεδιασμούς). Έχει όλα τα προσόντα να είναι «καλός συνομιλητής» του Xi Jinping, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι ιστορικά οι διπλωματικές σχέσεις της Σεούλ με το Πεκίνο δεν ήταν καλές (σε αντίθεση με τις οικονομικές)· αλλά επίσης ότι οι σχέσεις της Σεούλ με το Τόκιο είναι πολύ ανταγωνιστικότερες.

Θα περιμένατε κάποιου είδους «θερμή υποδοχή του» στο Πεκίνο, κοινές πανηγυρικές δηλώσεις των δύο προέδρων, αγκαλιές και φιλιά; Λάθος!!! Γιατί αν πρόκειται να γίνει ουσιαστική δουλειά ώστε να κρατηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε απόσταση, «δεν θα πρέπει να το κάνουν θέμα»! Διαφορετικά, όπως έγινε και στο παρελθόν με την νοτιοκορεατική «πολιτική του ήλιου» (γενναία επαναπροσέγγιση της Σεούλ με την Πγιονγκγιάνγκ, στην οποία συμμετείχε και ο Moon…), η Ουάσιγκτον θα αντιδράσει· και θα αντιδράσει σκληρά. Μια ήττα της στη μέση Ανατολή μπορεί να θεωρηθεί «τακτική». Μια ακόμα ήττα της (διπλωματική / πολιτική) στη θάλασσα της κίνας θα είναι στρατηγική…

Κατά συνέπεια ο Moon δεν έτυχε «θερμής υποδοχής» (μάλλον το αντίθετο) και δεν δόθηκε κοινή συνέντευξη τύπου των δύο προέδρων! Εν τέλει κινέζοι σεκιουριτάδες ξυλοφόρτωσαν νοτιοκορεάτες φωτορεπόρτερ που προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια βόλτα του Moon: η τέλεια παρότρυνση για τα νοτιοκορετικά μήντια να κρίνουν την επίσκεψη του Moon «φιάσκο».

Αυτά σε ότι αφορά τις εντυπώσεις… Χτες (δεύτερη μέρα της επίσκεψης) ανακοινώθηκε η συμφωνία Moon και Jinping: κανένα περιθώριο για πόλεμο στη χερσόνησο· σταθερή επιμονή στην αποπυρηνικοποίησή της· συμφωνία [με την βόρεια κορέα] που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων· κοινή αναγνώριση ότι η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών θα επιταχύνει την τελική ειρήνευση. Καθόλου αμελητέα, ειδικά εφόσον αυτά είναι που θα μπορούσαν να ανακοινωθούν· και όχι, υποχρεωτικά, όλα όσα συζητήθηκαν… Ήδη απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (προετοιμάζοντας την επίσκεψή του) ο Moon είχε προσφερθεί να κρατήσει στο τωρινό μέγεθος (που κληρονόμησε απ’ την προηγούμενη πρόεδρο, και για την εγκατάσταση του οποίου ήταν αντίθετος) το αμερικανικό αντιεροπορικό σύστημα THAAD, να μην συμμετάσχει στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, ούτε σε επίσημη στρατιωτική συμμαχία με την Ουάσιγκτον και το Τόκιο – αρνήθηκε ήδη την συμμετοχή της Σεούλ σε κοινά τριεθνικά γυμνάσια. Ούτε κι αυτά είναι αμελητέα αν μετρηθούν με την πολεμοχαρή στάση της Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Σε εκατό και διακόσια στιγμιότυπα χαιρετισμού ξένων κυβερνητών ο Jinping παίρνει την ίδια ακριβώς στάση και έκφραση. Εδώ συνελήφθη σε κάτι διαφορετικό, πιο τσαχπίνικο. Τελικά έχει κι αυτός αισθήματα…)

Τετράγωνο

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Συνυπολογίζοντας την (στρατιωτική) επίσκεψη μιας ρωσικής αντιπροσωπείας στην Πγιονγκιάνγκ (με άγνωστο ρεπερτόριο), είναι λογικό να υποθέσουμε κινήσεις για να δημιουργηθεί ένα “τετράγωνο” (ρωσία, κίνα, βόρεια κορέα, νότια κορέα) διαχείρισης της “κορεατικής κρίσης” μπροστά στη μύτη της Ουάσιγκτον και του Τόκιο;

Σαν εκτίμηση προθέσεων είναι. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Η πρακτική μιας τέτοιας “αόρατης συμμαχίας” θα πρέπει να εκδηλωθεί με ορατό τρόπο. Ίσως την εντοπίσουμε απ’ την ανάποδη: μέσα απ’ τις αμερικανικές ενέργειες.

Για παράδειγμα: “ξαφνικά” (ή όχι;) τα καθεστωτικά μήντια της Πγιονγκγιάνγκ άρχισαν χτες να φωνάζουν ότι ένας αμερικανικός ναυτικός αποκλεισμός θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια και θα αντιμετωπιστεί ανάλογα. Η εντοπίσιμη αμερικανική ενέργεια είναι σχεδόν 3,5 μηνών παλιά: στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Ουάσιγκτον, μέσω της ακροδεξιάς πρέσβειράς της στον οηε Nikki Haley (λειτουργεί σαν άτυπη υπ.εξ. του αμερικανικού βαθέος κράτους και φαίνεται ότι θα ήθελε να διαδεχτεί τον Tillerson, που έφαγε ακαριαία πόρτα για τις ιδέες περί “συζητήσεων χωρίς προϋποθέσεις” με την Πγιονγκγιάνγκ) κατέθεσε στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε σχέδιο ψηφίσματος που θα επέτρεπε στο πολεμικό ναυτικό και την αεροπορία των ηπα να περικυκλώσουν από ανατολή και δύση, από θάλσσα και αέρα την βόρεια κορέα, ψάνοντας κάθε πλοίο που θα έμπαινε ή θα έβγαινε απ’ τα λιμάνια της. Για τα «απαγορευμένα», δηλαδή για τα είδη που υπόκεινται στα εμπάγκο / κυρώσεις…

Εκείνη η απόπειρα διεθνούς κάλυψης δεν πέρασε (δεν θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, απλά δημιούργησε «γενεαλογία»…) αλλά το αμερικανικό βαθύ κράτος θα μπορούσε να δράσει μονομερώς. Ή μαζί με το ιαπωνικό. Δεν έχουμε εντοπίσει τέτοιες κινήσεις και μπορεί η Πγιονγκγιάνγκ να φωνάζει προληπτικά. Σε κάθε περίπτωση ο «ναυτικός αποκλεισμός» θεωρείται πράγματι (με βάση τα διεθνή κριτήρια…) πολεμική ενέργεια. Ποιος, όμως, θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι η Ουάσιγκτον αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά αν θεωρήσει απειλητική εξέλιξη τις ρωσο-σινο-κορεατικές κολεγιές;

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)

Αναθεωρητής με άποψη…

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Στην ετήσια και μαραθώνια συνέντευξή του το αφεντικό της Μόσχας είχε φιλοφρονήσεις προς την Ουάσιγκτον: αυτοί φυλάνε τον isis είπε.

Έχουμε δώσει πληροφορίες στις ηπα για τρομοκράτες που καταφεύγουν απ’ την συρία στο γειτονικό ιράκ… Αλλά δεν έχει υπάρξει αντίδραση απ’ τη μεριά τους. Γιατί; Επειδή αυτοί σκέφονται ότι οι τρομοκράτες μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν στη μάχη κατά του Άσαντ. Αυτό είναι απλή δουλειά, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνη δουλειά, ακόμα και για εκείνους που την κάνουν…

Θα μπορούσε να το πει εντελώς διαφορετικά: απ’ τον χαρακτήρα, την φυλετική / πατερναλιστική δομή και τα στενά συμφέροντά τους διάφοροι «τρομοκράτες» στη συρία μπορούν να περνάνε στις γραμμές των ypg· βρίσκοντας εκεί ασφαλές καταφύγιο, σαν ρεζέρβες για μελλοντική χρήση.

Τελικά, με κάμποση τύχη και ακόμα περισσότερη πονηριά, διάφοροι τέτοιοι ένοπλοι μπορούν να ανεβάσουν θεαματικά την τιμή τους: αρκεί να γίνουν περιζήτητοι…

Αλλά να το παίζει ενοχλημένος ο Πούτιν για μερικούς ψωροτρομοκράτες; Εδώ τους κατατρόπωσε όλους μαζί· οι λίγοι θα του γλυτώσουν;

Ψιλικατζήδες ίσως, αλλά στη σωστή μεριά

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι ο “εθνικός εργολάβος προώθησης όπλων και πυρομαχικών” και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ψεκασμένου υπ.αμ. (και της φαιορόζ κυβέρνησης και, ουσιαστικά, όλου του βαθέος κράτους) ελέγχεται για προώθηση πυρομαχικών “έως τον isis” έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι φαίνεται. Κυρίως επειδή αυτοί οι «κολλημένοι» που λέγονται Conflict Armament Research και ασχολούνται με τον εντοπισμό της unofficial (για να το πούμε κομψά) τροφοδοσίας μη κρατικών «παικτών» με όπλα και πυρομαχικά, αυτοί που ανακάλυψαν τα ίχνη του κυρ Βασίλη (Παπαδόπουλου) στη Ράκκα, δεν το έκαναν επειδή είχαν καϋμό με την olympic industries. Τις δουλειές της cia είχαν στο στόχαστρο! Με αφετηρία, συνήθως, τα βαλκάνια. Μέσα σ’ αυτό το γενικό ερευνητικό project προέκυψε και ο «έλληνας σύνδεσμος».

Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, αντιαρματικούς πυραύλους τύπου 9Μ111Β βουλγαρικής κατασκευής, για λογαριασμό των ηπα με προορισμό (υποτίθεται) είτε τον αμερικανικό στρατό είτε τους εργολάβους του, που μέσω παρένθετων και ενδιάμεσων (όπως γίνεται με τα φράγκα ένα πράγμα…) κατέληξαν στον isis.

Είναι λογικό: το δίκτυο της διακίνησης όπλων και πυρομαχικών προς την μέση Ανατολή (και την βόρεια Αφρική) δεν το εφηύρε ο γνήσιος έλλην κυρ Βασίλης. Κι αυτό το εύλογο τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση: ο κάθε κυρ Βασίλης μόνο με μια έννοια θα μπορούσε να σταθεί σ’ αυτήν την μπίζνα: σαν άνθρωπος μυστικών υπηρεσιών, είτε της cia είτε άλλων εθνικών συνεργατών της (π.χ. ευπ)· είτε και των δύο μαζί.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα κολασμένα 300 (χιλιάδες βλήματα) που τελικά ξέμειναν: είτε για την σαουδική αραβία πρόκειται είτε για την αραβοσαουδία, κανείς δεν κάνει μπίζνες στα πέριξ χωρίς τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Τι μπορεί να στραβώσει και τι όχι σ’ αυτές τις ιστορίες μην μας ρωτήσετε· δεν ξέρουμε…

Αλλά το θεωρούμε πια απόλυτα δεδομένο ότι με το συγκεκριμένο deal (προφανώς και άλλα που εμφανίζονται ακόμα σαν «νόμιμα», ή μπορεί και να είναι τέτοια…) το ελληνικό υπ.αμ., το ελληνικό υπ.εξ. και οι λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έψαχναν τα μερικές δεκάδες μύρια ευρώ. Αυτά είναι καλά· όχι όμως ο κύριος στόχος. Ο κύριος στόχος είναι η στρατιωτική διπλωματία, στην παρακρατική, μαφιόζικη έκφανσή της· πάντα στα πλαίσια συγκεκριμένων «συμμαχικών σχέσεων»…

(φωτογραφία: Μωρέ τίνος είσαι, τίνος είσαι;… Το συγκεκριμένο κομμάτι φορτώθηκε για τον αμερικανικό στρατό τον Δεκέμβρη του 2015, και βρέθηκε στα χέρια του isis τον Φλεβάρη του 2016. Σβέλτες δουλειές, που προφανώς έκαναν πιο έμπειροι απ’ τον κυρ Βασίλη και τον κυρ Πάνο…)

Cyber μεροληψία

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Εκείνοι οι αφελείς ενθουσιώδεις που στις αρχές του ’00 είχαν φάει και μας είχαν φλομώσει με το παραμύθι του “νέου χώρου ελευθερίας” που, κατά την γνώμη τους, ήταν ο κυβερνοχώρος, θα πρέπει εδώ και χρόνια να πνίγουν τα αναφιλητά τους κάτω από κάποιο (όχι cyber…) μαξιλάρι – στις μακριές νύχτες της γενικευμένης cyber επιτήρησης / χειραγώγησης.

Είχε μείνει ένα φύλλο συκής. Η λεγόμενη «ουδετερότητα του διαδικτύου». Θεσπίστηκε απ’ τον πρώην πρόεδρο Ομπάμα και είχε το νόημα ότι οι providers (επιχειρήσεις δηλαδή) θα πρέπει να εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες «παροχής υπηρεσιών» σε όλους τους χρήστες και όλα τα data, άσχετα από περιεχόμενο.

Πάει κι αυτό. Η ομοσπονδιακή επιτροπή τηλεπικοινιών των ηπα (που έχει καπαρωμένη την ιντερνετική νομοθεσία, έτσι, επειδή πρόλαβε…) με ψήφους 3 έναντι 2 αποφάσισε ότι επιτρέπεται οι providers να μεροληπτούν. Που σημαίνει ότι θα μπορούν να κόβουν υπηρεσίες ή sites, να ρυθμίζουν την κυκλοφορία των cyber ηλεκτρονίων… Υποθέτουμε ότι θα μπορούν να κρεμάνε ταμπέλες «έργα επί της οδού, σπεύδε βραδέως», «μην πτύετε επί του δαπέδου», κλπ. Σίγουρα θα μπορούν να πωλούν διαφορετικές ταχύτητες πρόσβασης, ή να βάζουν διαφορετικά όρια ανάλογα με το τι πληρώνει ο καθένας.

Υποτίθεται ότι αυτή η ιντερνετική λογοκρισία γίνεται για «καλό σκοπό»: επειδή κυκλοφοράει πολύ σκουπίδι – και bot τέτοιο. Το να αναθέσει, όμως, η επιτροπή το έργο της «απορρύπανσης» σε εκείνους, ακριβώς, που κερδοφορούν κυρίως απ’ την διαρκή ανακύκλωση της ιντερνετικής σαπίλας, είναι κάτι παραπάνω απ’ το να βάζει τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Είναι σα να του δίνει και μια επαναληπτική καραμπίνα – για να μην ιδρώνει για να φάει… (Αλλά στις ηπα η οπλοφορία επιτρέπεται. Κατά ορισμένους κοκκινόσβερκους επιβάλλεται κιόλας: δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση…)

Η ε.ε. διαφωνεί, οι οργανώσεις δικαιωμάτων διαμαρτύρονται· και διάφορες επιχειρήσεις περιεχομένου επίσης (π.χ. facebook). Δεν είναι καθόλου ελευθεριακό ούτε παρήγορο το γεγονός ότι, τελικά, αυτές οι τελευταίες θα αναλάβουν την υπεράσπιση της «ελευθερίας της έκφρασης» – αυτό λέμε. Αν όχι για άλλο λόγο, σίγουρα επειδή τα big data του επερχόμενου internet of things θα έχουν free pass στις ιντερνετικές λεωφόρους· ποια “ελευθερία” ποιας “έκφρασης” είναι λοιπόν στον πάγκο;

Ένας συλλογικός σπασμός, ένας χυλός από πόζες και γκριμάτσες: από εμπορική άποψη γι’ αυτό πρόκειται κυρίως.

Τρομοκράτες;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Αν η νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ απ’ το ισραήλ μπορεί να αποδοθεί “προσωπικά” στο ψόφιο κουνάβι (λαθεμένα: πρόκειται για απόφαση του αμερικανικού βαθέος κράτους) η καταγγελία ότι η Άγκυρα και η Ντόχα χρηματοδοτούν τους “τρομοκράτες” στη συρία (τον isis και την al-Nusra) είναι, ίσως, ακόμα πιο δηλωτική του στριμώγματος του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Επειδή δεν ήταν το ψόφιο κουνάβι που την έκανε. Ήταν ο ένας απ’ τους τρεις σωματοφύλακές του (αυτούς που κυβερνούν πραγματικά), ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας αρχικαραβανάς Herbert Raymond McMaster, σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον πριν δυο μέρες. Κατά τον “σύμβουλο” και η σαουδική αραβία υποστήριζε τέτοιες οργανώσεις πριν δεκαετίες (!!!!! ωωωω! πως περνάει ο καιρός στο αμέρικα…) – αλλά τώρα τις υποστηρίζουν η τουρκία και το κατάρ.

Είναι αλήθεια ότι και τα δύο καθεστώτα συμμετείχαν στο αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο για την διάλυση και την μοιρασιά της συρίας, υποστηρίζοντας αντι-Άσαντ ενόπλους, είτε θεωρήθηκαν αυτοί “τρομοκράτες” είτε “moderate”. Ωστόσο μετά την ρωσική εμπλοκή και τις πρώτες επιτυχίες της άλλαξαν «γραμμή» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέκοψαν κάθε σχέση με τους μισθοφόρους τους. Έγινε μάλλον αυτό: οι περισσότεροι απ’ τους proxies τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα άλλαξαν κι αυτοί στόχους· προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», σαν επιλογή των ηπα υπέρ της διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, τέλειωσε. Όχι επειδή η «τρομοκρατία ηττήθηκε»! Αλλά επειδή τον ίδιο πόλεμο κάνουν πλέον και οι ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον· για τα δικά τους συμφέροντα. Πράγμα που σημαίνει ότι το αμερικανικό θεώρημα κυριαρχίας «πολεμάμε τους τρομοκράτες σ’ όλο τον πλανήτη» εκπυρσοκρότησε.

Μια μορφή αυτού του τέλους είναι η γελοιοποίηση του θεωρήματος απ’ τους ίδιους τους εφευρέτες του. Η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει πλέον «κρατικούς σπόνσορες της τρομοκρατίας» όπου ζορίζεται (Τεχεράνη, Άγκυρα, Ντόχα) και τους κουκουλώνει όπου την βουλεύουν (Ριάντ) – αλλά αυτή η ενοχοποίηση είναι πια εντελώς αδιάφορη διεθνώς. Ανακαλύπτει «σπόνσορες της τρομοκρατίας» αλλά δεν μπορεί να τους «πατάξει», όπως προσπάθησε κάποτε πρώτα εναντίον της Καμπούλ και ύστερα εναντίον της Βαγδάτης. Κρατάει ψηλά την σημαία της «αντιτρομοκρατίας», επειδή δεν έχει βρει κάτι άλλο στη θέση της· αλλά ακολουθούν ελάχιστοι…

Ο παλιός αυτοκράτορας γέρασε, «τα έχασε», και παραμιλάει…

(Υ.Γ. Η τελευταία παράγραφος ενός χθεσινού άρθρου σχετικού με τις καταγγελίες του McMaster στην καθεστωτική τουρκική daily sabah τελειώνει έτσι:

… Για χρόνια ο τουρκικός λαός αναρωτιόταν αν οι ηπα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος. Τώρα η ερώτηση είναι αν οι ηπα είναι σύμμαχος καν και καν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομόνωση της Ουάσιγκτον εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο…)

(φωτογραφία: ισραηλινός με διδακτορικό στα παιδαγωγικά εν ώρα εργασίας…)

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Έχοντας αποκτήσει καλά πατήματα στη μέση Ανατολή (πατήματα που είχε χάσει απ’ τις αρχές των ‘90s…) η Μόσχα αρχίζει να στρέφεται στο κυριότερο τωρινό πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου: στην κορεατική χερσόνησο.

“Σπάζοντας” την πολεμοχαρή αμερικανική ρητορική (και αδιαφορώντας για τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον) η Μόσχα ανακοίνωσε ότι έστειλε χτες στρατιωτική αντιπροσωπεία στην Πγιονγκγιάνγκ, για συνομλίες με το βορειοκορεατικό καθεστώς μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο Viktor Kalganov, υποδιευθυντής του εθνικού κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ρωσικού καθεστώτος. «Είμαστε γείτονες. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις μ’ αυτή τη χώρα και ο πολιτικός διάολογος είναι πολύ σημαντικός» δήλωσε ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Sergei Ryabkov αιτιολογώντας την επίσκεψη.

Η Μόσχα πατάει μάλλον έξυπνα πάνω στις «αντιφάσεις» (;) των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών. Η συγκεκριμένη αποστολή νομιμοποιείται απ’ τις δηλώσεις του (υπό απόλυση;) αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson ότι οι ηπα διατίθενται να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με την βόρεια κορέα χωρίς προϋποθέσεις· μια άποψη που είναι διαμετρικά αντίθετη με όσα δηλώνουν και απειλούν το ψόφιο κουνάβι και οι 3 σωματοφύλακές του εδώ και πολλούς μήνες. Είναι διαμετρικά αντίθετη και με τα διαρκή στρατιωτικά γυμνάσια που κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή. Είναι, όμως, ακόμα υπ.εξ.· οπότε ποιο είναι το «κακό» αν και η Μόσχα κουβεντιάζει με την Πγιονγκγιάνγκ χωρίς προϋποθέσεις;

Το Πεκίνο έχει μόνιμες σχέσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς, όντας ένα είδος «προστάτη» του. Οι διερευνητικές (;) κινήσεις της Μόσχας έχουν, προφανώς, την κινεζική έγκριση. Ίσως να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο με το «μπλοκ της Αστάνα» για την βορειοκορεατική περίπτωση, σαν πολιτική συμμαχία, εφόσον θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τη νότια κορέα αλλά και τη νεο-μιλιταριστική ιαπωνία. Όμως θεωρούμε εύλογο ότι Μόσχα και Πεκίνο (με την διακριτική υποστηρίξη της τωρινής κυβέρνησης της Σεούλ) ευχαρίστως θα έσπρωχναν την Ουάσιγκτον στην άκρη αν επρόκειτο το βορειοκορεατικό καθεστώς να συζητήσει…

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Ρωσία εξπρές

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν κινδύνευε από jet lag. Ωστόσο η ταχύτητα της μονοήμερης περιοδείας του στη μέση Ανατολή αξίζει προσοχής. Προσγειώθηκε και απογειώθηκε τρεις φορές: το πρωί στη ρωσική αεροπορική βάση στο Khmeimin, στη συρία, έξω απ’ τη Latakia· το μεσημέρι στο Κάιρο· το απόγευμα στην Άγκυρα.

Ο Πούτιν έκανε έναν γρήγορο γύρο και σε κάθε στάση του είχε μια δικαιολογία. Στη βάση στη συρία ανήγγειλε την αποχώρηση (ενός μέρους) του ρωσικού στρατού (είδε και την παρέλασή του…). Στο Κάιρο υπέγραψε με τον φασιστοκαραβανά Σίσι την συμφωνία για κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού στην Dabaa, στον αιγυπτιακό βορρά, καμιά 150αριά χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας. Και στην Άγκυρα, πάλι συμφωνίες για δουλειές: πρώτα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το deal με τους S-400, κι ύστερα ό,τι άλλο ενδιαφέρον…

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Πούτιν να έκανε, τέτοια εποχή, αυτό το αεροπορικό 400άρι σαν εμπορικός αντιπρόσωπος; Όχι – λέμε, κι ίσως φταίει η καχυποψία μας. Με τον Άσαντ θα πρέπει να υπήρχαν σοβαρότερα ζητήματα να κουβεντιαστούν απ’ την «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» (κι ενώ είχαν αγκαλιαστεί πριν 3 μόνο βδομάδες στο Sochi). Η οποία μπορεί να είναι και εικονική, χρήσιμη σαν «καλό παράδειγμα» απέναντι στην Ουάσιγκτον που επιμένει ότι έχει στρατιωτικές δουλειές στην ypgκρατούμενη συρία. Παρότι οι καθαρά επιθετικές δραστηριότητες του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να έχουν περιοριστεί (κυρίως) στο Idlib, εκείνος που επείγεται να μειώσει την στρατιωτική παρουσία του στο συριακό πεδίο μάχης είναι η Χεζμπ’ αλλάχ· όχι η Μόσχα.

Εν τω μεταξύ είναι γνωστό ότι ο συριακός στρατός δεν φτάνει μόνος του για να κρατήσει τις περιοχές που έχει ανακαταλάβει. Στο πεζικό οι ιρανοί (είτε σαν «φρουροί της επανάστασης» είτε σαν μισθοφόροι) και τμήματα των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu είναι εντελώς απαραίτητοι. Αν, τώρα, αποσυρθούν κάποια αεροπλάνα ή μερικοί ρώσοι μισθοφόροι, ε, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο κύριος λόγος για να προσγειωθεί ο Πούτιν στην Khmeimin και να συναντηθεί με τον Άσαντ.

Στο Κάιρο; Ο.Κ. με την συμφωνία για τον πυρηνικό σταθμό (την κατασκευή του οποίου θα χρηματοδοτήσει με δάνειο, στο 85% του κόστους, η Μόσχα). Όμως ρωσία και αιγυπτιακή χούντα έχουν κοινές δουλειές στην ανατολική λιβύη, με τον στρατηγό Haftar, που φέρεται να κατέχει τα 2/3 της συριακής επικράτειας και σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα. Είναι προφανές ότι το ρωσικό καθεστώς ενδιαφέρεται να ελέγξει («νόμιμα» ή μη δεν έχει πια σημασία στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο) την διακίνηση και των λιβυκών πετρελαίων (είναι μια προσέγγιση μέσα στην αλλαγή του καπιταλιστικού ενεργειακού παραδείγματος που θα πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια στιγμή…)· και η χούντα του Σίσι δεν θα είχε αντίρρηση αν έπαιρνε το μερδικό της plus μια σχέση με την Μόσχα τέτοια που να ισορροπεί τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Δεν θα είπαν δυο κουβέντες και για την Ιερουσαλήμ; Ε, κάτι θα είπαν. Αλλά το κράτησαν για τους εαυτούς τους…

Όσο για το ραντεβού με τον Ερντογάν; Το γεγονός ότι το άφησε για τελευταίο θα πρέπει να είχε και μια πληροφοριακή σκοπιμότητα· χωρίς να ξέρουμε τι μοιράστηκε ο Πούτιν με τον εκπρόσωπο του τουρκικού καθεστώτος. Πάντως κι εδώ, όπως και στο Κάιρο, οι δηλώσεις για την αμερικανική πολιτική στη μέση Ανατολή ήταν τόσο φειδωλές ώστε είμαστε σίγουροι ότι αυτό ήταν το κυρίως θέμα – μακρυά απ’ την έστω εθιμοτυπική τελετουργία φλύαρων κοινών δηλώσεων.