Tag: ηπα

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Πακιστάν

Τρίτη 2 Γενάρη. Εκτός απ’ την Τεχεράνη το ψόφιο κουνάβι (τιτιβίζοντας, τι άλλο;) φρόντισε να ευχηθεί “καλή χρονιά” και στην Ισλαμαμπάντ:

Οι ηπα έχουν δώσει βλακωδώς στο πακιστάν περισσότερα από 33 δισ. δολάρια σε βοήθεια τα τελευταία 15 χρόνια, κι αυτοί το μόνο που μας έχουν δώσει είναι ψέμματα και κοροϊδία, νομίζοντας ότι οι ηγέτες μας είναι ηλίθιοι. Προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο αφγανιστάν. Τέρμα!!

Δεν πρόκειται για ψοφιοκουναβικό σολάρισμα. Συνολικά το αμερικανικό καθεστώς “προειδοποιεί” εδώ και κάτι μήνες το πακιστανικό, καθώς σταθερά η Ισλαμαμπάντ μπαίνει στην τροχιά του Πεκίνου και της Μόσχας σε ότι αφορά την “διαχείριση” του αφγανιστάν. Από απειλή σε απειλή, φυσικά, το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Μάλλον το αντίθετο.

Έχουμε πει ήδη δυο τρία πράγματα για το πεδίο πολέμου που λέγεται “κεντρική ασία” (και όχι μόνο “αφγανιστάν”). Με τα τωρινά δεδομένα η Ουάσιγκτον έχει στριμωχτεί. Κι αν ελπίζει στην βοήθεια του ινδικού καθεστώτος είναι πιθανό ότι ποντάρει στο κενό.

Ωστόσο αυτό το πεδίο ανήκει στα κύρια του 4ου παγκοσμίου· έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το συριακό / ιρακινό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η φραστική οξύτητα του ψόφιου κουναβιού δεν επιβεβαιώνει μόνο το ταπεραμέντο του· δείχνει, κυρίως, την σοβαρότητα της κατάστασης εκεί. Δεν θέλει πολύ για να μείνει νηστικός ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν για μερικές μέρες: αρκεί η Ισλαμαμπάντ να απαγορεύσει την δίοδο των φορτίων απ’ την ξηρά και τον αέρα της.

Αν η πακιστανική απάντηση είναι του είδους “δεν πειράζει, κρατείστε τα δολάριά σας” η νοικοκυρεμένη λογική του ψόφιου κουναβιού “να μην πετάμε τα λεφτουδάκια μας” θα έχει νικήσει μια ακόμα φορά. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των ηπα. Ο Ομπάμα έχασε τη Μανίλα στο τέλος της 8χρονης καριέρας του· το ψόφιο κουνάβι κινδυνεύει να χάσει την Ισλαμαμπάντ μόλις στον 2ο χρόνο του στην προεδρική καρέκλα. Κι ας το προσθέσουμε επιγραμματικά εδώ: αν το πακιστανικό καθεστώς αλλάξει επίσημα “γραμμή”, τότε εκτός απ’ την Ουάσιγκτον θα κλάψει με μαύρο δάκρυ κι κάποιος ακόμα: ο τοξικός πρίγκηπας…

Έτσι δεν μπορεί να γίνει “ανάσχεση” του Πεκίνου…

Συρία 1

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πλέον: η Ουάσιγκτον αναβαθμίζει τον proxy στρατό της στη βόρεια και ανατολική συρία, αυξάνοντάς τον στα 100.000 ζευγάρια αρβύλες (έτσι λένε οι ypg…) και αλλάζοντάς του ξανά όνομα: στρατός της βόρειας συρίας (NSA) θα λέγεται τώρα. Φαίνεται πως εκείνο το «δημοκρατικός» στο προηγούμενο επίσημο όνομα ήταν για την Ουάσιγκτον στ’ αλήθεια γελοίο.

Την απορία μας «και ποιος θα πληρώνει α) 100.000 στρατιώτες, και β) την απουσία 100.000 ατόμων σε παραγωγική ηλικία απ’ την καθ’ αυτό παραγωγή», θα την κρατήσουμε για πάρτη μας… Κάπου, κάπως, θα μαθευτεί η απάντηση… Υποψιαζόμαστε πάντως ότι αυτός που θα πληρώνει δεν θα είναι το αμερικανικό κράτος…

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κάποιοι στην Αθήνα ίσως φυσάνε και ξεφυσάνε: Άι, άι, άι!!! Αλί και τρισαλί!!! Τόσες χιλιάδες βλήματα είχαμε για ‘κει, και τώρα θα τα φάνε οι αποθήκες!!

(Δεν υποτιμάμε, πάντως, το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, ε;)

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Κάτεργα της συνείδησης

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Το πολύτιμο όφελος αυτών των εξελίξεων είναι πως εκείνοι που κατέχουν εξουσίες, “μικρές” ή “μεγάλες” αδιάφορο, μπορούν να είναι ταυτόχρονα ορατοί (κατά τις επιλογές τους) και αόρατοι (κατά τα συμφέροντά τους). Η θεωρητική και πρακτική εργατική κριτική μοιάζει διαρκώς άστοχη, και εύκολα θεωρείται “γραφική” όταν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη της πραγματικότητας σαν κοινής για όλους, αλλά πολλές παράλληλες και ρευστές “πραγματικότητες”, μία για τον καθένα, στα μέτρα του.

Η Ιστορία (αυτή που θεωρείται μάλλον ανύπαρκτη τέτοιους καιρούς) θα κρατήσει μια θέση για το ψόφιο κουνάβι για διάφορους λόγους. Ωστόσο αυτός ήταν ο πρόεδρος του οποίου οι αυλικοί μίλησαν για εναλλακτικές πραγματικότητες. Ο ισχυρισμός περιγελάστηκε και έτσι ξορκίστηκε. Κακώς. Το επιτελείο της αμερικανικής πολιτικής βιτρίνας μίλησε την “αλήθεια” του πλήθους. Δεν είναι “πολυδύναμο” όπως υπονοούσε ο όρος multitude που έγινε κάποτε της μόδας· είναι κονιορτοποιημένο, πιθανόν ως την κλίμακα των ζωϊκών κυττάρων.

Ο πρωτοκοσμικός συντηρητισμός είναι απλά μια απ’ τις εκφράσεις αυτής της ηθικής, διανοητικής και αισθητικής κοινωνικής και ατομικής παρακμής, των «πολλαπλών πραγματικοτήτων».

Οι υπόδουλοι είναι ευχαριστημένοι με τις αλυσίδες τους.

Αφγανιστάν 2018 – 1

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Στην πολιτική γεωγραφία οι αποστάσεις δεν είναι χιλιομετρικές. Στην γεωγραφία των χαρτών είναι. Αλλά τα χιλιόμετρα τα ξέρουν όσοι μετακινούνται στην ξηρά – και τα μίλια στη θάλασσα. Τα υπόλοιπα; Φαντασιώσεις…

Στη χιλιομετρική γεωγραφία το αφγανιστάν είναι μακριά. Στην πολιτική τέτοια, πότε είναι έτσι, πότε είναι αλλιώς. Το 2001, όταν το αφγανιστάν κηρύχτηκε απ’ την Ουάσιγκτον σαν ο safe heaven της τρομοκρατίας, ήταν κοντά. Όταν η al Qaida ανακηρύχτηκε το μυστηριώδες απόλυτο κακό, πάλι ήταν κοντά. Όταν ο bin Laden έγινε η icon του απόλυτου τρομοκράτη, οι σπηλιές της tora bora ήταν (ιδεολογικά) σε κάθε πρωτοκοσμικό σπίτι. Το υπόλοιπο καιρό; Ποιο αφγανιστάν;

Σωστά (δηλαδή: λάθος!). Το 2018 το αφγανιστάν θα ξαναείναι κοντά, και ταυτόχρονα μακριά. Δεν το διαλέξατε (για τουριστικό προορισμό…) αλλά μήπως διαλέξατε την εποχή που ζείτε; Το αφγανιστάν διαμορφώνεται σαν αναβάθμιση ενός (βασικού) πεδίου μάχης του 4ου παγκόσμιου. Το 2018 θα συμβούν εκεί σοβαρά γεγονότα. Όποια / όποιος έχει την υπομονή (ή μήπως το βίτσιο;) να παρακολουθεί σταθερά την ασταμάτητη μηχανή θα έχει προϊδεαστεί. Είναι εύκολο να κάνει κάποιος αναζήτηση στο site μέσω worldpress….

Πρέπει τώρα να θυμίσουμε αυτό, από σχόλιο της 6ης Μάη (America first):

…

Ο Lawrence Wilkerson, επιτελάρχης του αμερικάνου στρατηγού και στη συνέχεια υπ.εξ. (2001 – 2005, στην πρώτη θητεία του Μπους του Β) Colin Powell, έδωσε μια συνέντευξη στο ανεξάρτητο ιντερνετικό κανάλι real news (καμμία σχέση με το ελληνικό καθεστωτικό συγκρότημα!). Τα λεγόμενά του είναι πολύ πιο πέρα από «απλή προσωπική γνώμη».

Ερώτηση (του δημοσιογράφου Aaron Mate): Ακούμε τώρα ότι ο πρόεδρος Trump θα στείλει περισσότερο στρατό στο Αφγανιστάν, ύστερα από αίτημα των στρατηγών του. Αυτό που με εντυπωσιάζει σ’ αυτή τη συζήτηση είναι ότι όχι και πολύ παλιά, μόλις το 2011, στην κορύφωση της εκστρατείας επί προεδρίας Obama, υπήρχαν 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες εκεί. Δεν κατάφεραν να νικήσουν τους Ταλιμπάν. Οπότε τώρα, που υπάρχουν 9.000, γίνεται κουβέντα να πάνε μερικές χιλιάδες ακόμα, λες και πρόκειται να κάνουν την διαφορά. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτόν τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, που δεν δείχνει να τελειώνει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια;

Απάντηση (Wilkerson): … Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

 … Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Η σχέση ανάμεσα στην ανατολική Μεσόγειο και στην κεντρική ασία θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη… Σχέση πολιτικής γεωγραφίας.

Σε ποια εποχή και σε ποια γεωγραφική περιοχή, είπαμε, σας (μας) έριξε ο πελαργός; Well: όποιος βρει άμμο και γουστάρει χώνει το κεφάλι του (και νομίζει ότι ησύχασε…).

Αφγανιστάν 2018 – 3

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Αν θα βοηθήσουν, λέει, το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ; Μια μέρα μετά την λήξη εκείνης της συνόδου, στις 26 Δεκέμβρη, έγινε στο Πεκίνο μια άλλη συνάντηση: του “διαλόγου ανάμεσα σε κίνα – αφγανιστάν – πακιστάν”. Φρέσκο κόλπο, είχε γρήγορα αποτελέσματα: τις τζίφρες για την δημιουργία του “economic corridor” κίνας – πακιστάν μέσω αφγανιστάν: ενός απ’ τους βασικούς (και γεωπολιτικά στρατηγικούς) κλάδους του one belt / one road. (Φυσικά οι υπογραφές είναι υπογραφές· αλλά ας μην παίζει κανείς με τις υπογραφές του Πεκίνου…)

Βέβαια η εκπροσώπηση της Καμπούλ ήταν η «επίσημη», δηλαδή μιας κυβέρνησης που παραπαίει και στηρίζεται (;) υποτίθεται στην Ουάσιγκτον και στον αμερικανικό στρατό. Προσέξτε όμως τι έλεγε η τρίτη παράγραφος της ανακοίνωσης τύπου που εξέδωσε η Ισλαμαμπάντ γι’ αυτήν την συνάντηση:

… Οι τρεις πλευρές επαναεπιβεβαίωσαν ότι μια περιεκτική και ευρεία ειρήνη και η ανάλογη διαδικασία συμφιλίωσης, που θα είναι «Afghan led, Afghan owened”, και θα υποστηρίζεται περιφερειακά και διεθνώς, είναι η πιο βιώσιμη λύση για την βία στο Αφγανιστάν. Μ’ αυτή την έννοια καλούν του Taliban να πάρουν μέρος στις ειρηνευτικές διαδικασίες απ’ τα πρώτα τους στάδια…

Οι taliban (που κατέχουν ήδη το 40% του αφγανικού εδάφους) ΔΕΝ είναι τρομοκράτες (κατά την τριμερή κίνας – αφγανιστάν – πακιστάν…), παρότι σκοτώνουν κατά δεκάδες μπάτσους και στρατιώτες της κεντρικής κυβέρνησης, αλλά, ακόμα χειρότερα, κάνουν και επιθέσεις κατά αμερικανικών βάσεων… Αυτοί οι παλιοχαρακτήρες (για τους οποίους η Ουάσιγκτον υποψιάζεται έως είναι σίγουρη ότι εξοπλίζονται, μπορεί και εκπαιδεύονται από την Μόσχα) είναι τμήμα της διαδικασίας ειρήνευσης στο αφγανιστάν. Αυτό δήλωσε το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ, αλλά και η παραπαίουσα κυβέρνηση στην Καμπούλ… Ταμάμ.

Και ποιοι είναι οι «τρομοκράτες» που πρέπει να αντιμετωπιστούν; – ξαναρωτάμε… Μα ο isis!!!

(φωτογραφία: Για την συλλογή σας. Από αριστέρα προς τα δεξιά ο υπ.εξ. του αφγανιστάν Salahuddin Rabbani, της κίνας Wang Yi και του πακιστάν Khawaja Asif – προχτές…)

Κεντρική ασία

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Πρέπει να έχει αποκτήσει μια ακόμα φαγούρα η Ουάσιγκτον: με την κεντρική ασία και τον έλεγχό της. Προς το παρόν το κάστρο της λέγεται «αφγανιστάν». Είναι όμως απόρθητο;

Στην «αιφνιδιαστική» επίσκεψή του στο αφγανιστάν πριν 6 ημέρες ο αντιπρόεδρος Pence κούνησε το δάκτυλο στην Ισλαμαμπάντ. Επί πολύ καιρό το πακιστάν προσφέρει καταφύγιο στους ταλιμπάν και πολλές άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις· αλλά τέλειωσαν αυτές οι μέρες είπε. Ο πρόεδρος Trump έχει προειδοποιήσει το πακιστάν. Τα λέγαμε και στις 22 Δεκέμβρη (ένα ακόμα σταυρουδάκι).

Αφού το ψόφιο κουνάβι έκανε τέτοια προειδοποίηση, όλοι ανατρίχιασαν. Υπάρχει όμως κάτι σοβαρότερο πίσω απ’ τις ψοφιοκουναβίστικες προειδοποιήσεις: η ανησυχία της Ουάσιγκτον (βάσιμη, εντελώς βάσιμη!) ότι μπορεί να στριμωχτεί πολύ σοβαρά στο Ινδοκούς· ακόμα και να αναγκαστεί να τα μαζέψει. Ο μονόδρομος των αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν έχει πίσω του διαδρόμους (χερσαίους και αεροπορικούς) ανεφοδιασμού μέσω πακιστάν. Είναι, σα να λέμε, ευάλωτος σε (πακιστανικούς) εκβιασμούς. Κι αφού η Ισλαμαμπάντ είναι πολύ πιθανό (έως σχεδόν σίγουρο λέμε) ότι «θα βρει το φως» της δίπλα στο Πεκίνο (με το οποίο, έτσι κι αλλιώς, έχει παλιά συμμαχία) πως θα συνεχίσει να ελέγχει στρατιωτικά η Ουάσιγκτον τα υψίπεδα της κεντρικής Ασίας, μερικούς χερσαίους «δρόμους του μεταξιού», αλλά και την συσχέτιση της ναυτικής κυριαρχίας της (;) στον ινδικό με την περικύκλωση της κίνας (και όχι μόνο) χωρίς ανεφοδιασμό; Το μάθημα το έμαθε ο Ναπολέων (ο μέγας), το έμαθε και ο Χίτλερ – αλλά η Ουάσιγκτον δεν το ξέρει ακόμα: Μακριές γραμμές ανεφοδιασμού; Βάψτα μαύρα!!!

Ο Pence πήγε στην Καμπούλ στις 21. Δυο μέρες νωρίτερα το ψόφιο κουνάβι επεδίωξε τηλεφωνική κουβεντούλα με τον πρόεδρο του ουζμπεκιστάν Shavkat Mirziyoyev. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του άσπρου σπιτιού οι δύο πρόεδροι …«συζήτησαν τον ρόλο του Ουζμπεκιστάν στη κεντρική ασία, συμπεριλαμβανόμενης της υποστήριξής του στην πολιτική του προέδρου Trump στη νότια Ασία και στις αμερικανικές προσπάθειες στο αφγανιστάν»…

Είναι φάρσα η προσπάθεια επανάληψης της ιστορίας· είναι τέτοια και χωρίς τα αποφθέγματα του κυρ Κάρολου. Το 2001, με την φόρα της «μόνης υπερδύναμης» και του «ολοκληρωτικού προληπτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου», η Ουάσιγκτον κατσικώθηκε στο ουζμπενιστάν αποκτώντας μια αεροπορική βάση στο έδαφός του, κοντά στη Khanabad, στο νότο. Για «αντιτρομοκρατικούς σκοπούς» βέβαια· ποια ήταν η Τασκένδη που θα έλεγε «όχι»; Η Ουάσιγκτον έδινε λεφτά (τρίζοντας τα δόντια) και εκείνη η βάση ήταν η πρώτη που αποκτούσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον πρώην «σοβιετικό χώρο».

Δεν κράτησε πολύ. Το καλοκαίρι του 2005 η Τασκένδη (υπό τον post soviet πρόεδρο Karimov) έδωσε έξι μήνες προθεσμία στα αμερικανικά κομμάντα να τα μαζέψουν και να ξεκουμπιστούν. Πολλοί είπαν ότι αυτό έγινε κάτω απ’ την πίεση του Πούτιν, που εν τω μεταξύ είχε εδραιωθεί στη Μόσχα. Σωστό φαίνεται. Ας κοιτάξει όμως κανείς τον χάρτη (αν δεν θέλει να ασχοληθεί με την ιστορία): το Ουζμπεκιστάν δεν βρίσκεται βόρεια του μεξικό… Τώρα, 12 χρόνια μετά, η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι ο «μετριοπαθής» Mirziyoyev είναι του χεριού της. Και ότι θα την ξαναφτιάξει εκείνη την ωραία βάση που είχε παλιά… Πώς έτσι; Η γεωγραφία δεν άλλαξε· και η Ουάσιγκτον παρακμάζει… Θα πληρώσει το ψόφιο κουνάβι; Μα δεν κάνει οικονομία για την “america first”;

Εννοείται ότι στην (εύκολα αναγνωρίσιμη) αμερικανική απόγνωση, εκφρασμένη απ’ το ψόφιο κουνάβι τηλεφωνικά, – Έλα ρε φιλάρα, τι γίνεται; Καιρό έχουμε να πούμε… το ουζμπέκικο καθεστώς ανταποκρίθηκε όλο χαρά – Πού ‘σαι ρε ψηλέ! Πάνω που σκεφτόμουνα να σε πάρω…

Αυτά έγιναν πριν κάτι μέρες. Αλλά χτες ο Mirziyoyev ήταν στη Μόσχα, στην “άτυπη” σύνοδο των κρατών μελών του CIS («κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών»), για να κουβεντιάσει ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας… Υποθέτουμε ότι η σύνοδος θα συμφώνησε ότι δεν πρέπει η Τασκένδη να αποπάρει τον Ουάσιγκτον… Το πως και γιατί θα (την) δουλεύει, αυτό είναι θέμα για «εξόρυξη» – κοτζάμ 2018 είναι μπροστά μας!!!

Και υπογείως

Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Φαίνεται ότι η κινεζική βιομηχανία τραίνων τα πάει καλά. Η Βοστώνη έχει παραγγείλει στην κρατική Changchun Railway Vehicles Co. ltd τους συρμούς για μια καινούργια γραμμή του υπόγειου, και παρέλαβε τον πρώτο για τις δοκιμές.

Ίσως να μην είναι σαν τα γερμανικά· θα είναι, όμως, σίγουρα φτηνότερα. Μπορεί, επίσης, το ψόφιο κουνάβι να μην χαρεί ιδιαίτερα, αλλά φαίνεται ότι οι αμερικανικές πολιτείες κάνουν τα δικά τους κουμάντα σε τέτοια ψώνια.