Tag: ηπα

Κυριακή 18 Μάρτη. Την ίδια στιγμή ωστόσο ο στρατός του Votel συμμετείχε σε δύο ασκήσεις παρέα με τον ισραηλινό (Juniter Cobra και Home Front Command) στα βασικά σενάρια των οποίων περιλαμβανόταν και το ενδεχόμενο ενός πολέμου (του Τελ Αβίβ) εναντίον της Χεζμπ’ αλλάχ, ο οποίος «επεκτείνεται» και στη συρία με την (αντίπαλη) εμπλοκή και του ρωσικού στρατού… Στο σενάριο αυτό η άσκηση ήταν «επιτελική», δεν περιελάμβανε δηλαδή συμμετοχή στρατιωτών. Ίσως γι’ αυτό ανακοινώθηκε: «σαν προειδοποίηση ότι η σχέση μας με τις ηπα δεν είναι απλά στρατηγική, αλλά επιχειρησιακή ανά πάσα στιγμή» – όπως δήλωσε το ισραηλινό πεντάγωνο.

Ούτε το Τελ Αβίβ ούτε η Ουάσιγκτον θεωρούν υπαρκτό κίνδυνο οποιαδήποτε επίθεση της Χεζμπ’ αλλάχ στο ισραήλ!!! Αν κάνουν ασκήσεις για έναν «περιορισμένο» ή «όχι περιορισμένο» πόλεμο στο λίβανο είναι επειδή το Τελ Αβίβ θέλει να επιτεθεί… Επειδή, δε, η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα ηττηθεί ούτε σε μία μέρα, ούτε σε μία βδομάδα, ούτε σε ένα μήνα, η επέκταση του πολέμου στη συρία θα είναι ισραηλινή «πρωτοβουλία»· στην πράξη, άλλωστε, ήδη τον κάνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς (αν και η κατάρριψη του f-16 έχει αναστείλει τις σχετικές ενέργειες) είτε έμμεσα μέσω «εργολάβων» επί του εδάφους.

Και φυσικά στα «ενδεχόμενα» μιας τέτοιας πολεμικής αλληλουχίας δεν είναι μόνο η εμπλοκή της Μόσχας… Αν ο Lavrov προειδοποιεί την Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση στη συρία θα έχει «σοβαρές συνέεπιες», το να λέει ο Ερντογάν (με το δικό του στυλ) θα γίνει 3^ος παγκόσμιος (με αφορμή το συριακό πεδίο μάχης) είναι πολύ διαφορετικό μέσα, έστω, στην υπερβολή του;

Κυριακή 18 Μάρτη. Εν έτει 2018, υπό φαιορόζ γκουβέρνο, το ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερο δεμένο στο «αμερικανικό άρμα» απ’ ότι ήταν το 1978, υπό τον Καραμανλή τον Α, τον δεξιό και «εθνάρχη»…. Αναμφίβολα πρόκειται για κατόρθωμα!

(φωτογραφία: το πιο «πλήρες» φιλοαμερικανικό / φιλοαγγλικό δίδυμο των τελευταίων χρόνων – αλλά φαίνεται ότι οι δρόμοι τους χωρίζουν…)

Σάββατο 17 Μάρτη. Στην κορεατική χερσόνησο δύο κράτη (με την ίδια εθνική σύνθεση) που έχουν πολύ σοβαρές διαφορές “μοτέλου”, μια πρόσφατη ιστορία πολέμου μεταξύ τους και, βρίσκονται, ακόμα σε τυπικά εμπόλεμη κατάσταση, μπορούν και θέλουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να κρατήσουν όσο πιοοο μακρυά γίνεται τον αμερικανικό στρατό / ιμπεριαλισμό. Όχι χωρίς εσωτερικές αντιδράσεις, σίγουρα στο νότο: για το νοτιοκορεατικό φασισταριό το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι ο “αιώνιος εχθρός”…

Υπάρχει, ταυτόχρονα, ένα άλλο μέρος του κόσμου, το ελλαδιστάν, όπου διάφοροι δηλώνουν φανατικά και ορκισμένα “αντιαμερικάνοι”, αλλά ΔΕΝ απαιτούν την συνεννόηση με τον “αιώνιο εχθρό”, την τουρκία, και την έντιμη λύση όλων των “διαφορών”… ΌΧΙ: ενισχύουν με κάθε μέσο που διαθέτουν τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, που είναι νοητός και βιώσιμος ΜΟΝΟ σαν εργαλείο ή σαν συμπλήρωμα ή σαν βαστάζος του αμερικανικού…

Συνεπώς κάνουν στην πράξη το αντίθετο απ’ αυτό που διακηρρύσουν. Υπάρχει κι αλλού στον κόσμο μέρος που “είσαι ό,τι δηλώσεις” ή πρόκειται για ένα μοναδικό ελληνικό προνόμιο που θα μπορούσε να γίνει τουριστική ατραξιόν;

(φωτογραφία πάνω: Εκλεκτοί πατριώτες. Το ότι ο αριστερά βρίσκεται κοντά στον μεγαλοδύναμο δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχαστεί η πολύμορφη συνεισφορά του στον τόπο.

Κάτω: θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο συγκεκριμένος πατριώτης δεν σηκώθηκε κι έφυγε ξεπουλώντας… Κι αν οι βουλευτές του βορρά, ιδιοκτησίας του υποθέτουμε, απαιτούν να ζητηθεί συγγνώμη απ’ τον κυρ Ιβάν, ας ελπίσουμε ότι δεν θα τους πουλήσει κι αυτούς σε καμιά εταιρεία της γιαγκούζα…)

Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…

Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;

Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.

Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4^ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;

(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)

Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν είναι καθόλου παράλογο, το αντίθετο, να είναι η Μόσχα βασικός ύποπτος για την δηλητήριαση του 66χρονου Sergei Skripal και της κόρης του Yulia. Έχει το know how, αν και το κίνητρο δεν είναι καθόλου σαφές: ο Skripal ήταν διπλός πράκτορας (υπέρ της αγγλίας και κατά της ρωσίας) πριν πολλά χρόνια – στις αρχές Μάρτη, που τον βρήκε το κακό, ήταν προ πολλού συνταξιούχος. Συνεπώς, εκτός απ’ την περίπτωση «ας δοκιμάσουμε μια καινούργια μέθοδο» ή «ένα καινούργιο κοκτέιλ», ο Skripal δεν φαινόταν να είναι πια επικίνδυνος για την Μόσχα έτσι ώστε να πρέπει να πεθάνει.

Έστω, όμως, ότι η Μόσχα είναι εύλογα ύποπτη ότι ήθελε το κακό του. Απ’ την «υποψία» ή και την «βάσιμη υποψία» ως την «απόδειξη» η απόσταση είναι σημαντική. Και ο άλλοτε «νομικός πολιτισμός» της καπιταλιστικής δύσης τόνιζε την απόσταση, όχι μόνο για να αφήσει χώρο δράσης στους μηχανισμούς έρευνας και εξακρίβωσης, αλλά και για να ξεφορτωθεί την υποψία της «καταδίκης λόγω πλάνης» (ή και δολιότητας), που θα πριόνιζε την εμπιστοσύνη των υπηκόων στην ευθυκρισία του συστήματος δικαιοσύνης / τιμωρίας. Το σλόγκαν «καλύτερα να είναι ελεύθεροι εκατό ένοχοι παρά στη φυλακή ένας αθώος» σηματοδότησε μια εποχή που πάνω, ακόμα, και απ’ την τιμωρία ήταν η ευθυκρισία γι’ αυτήν.

Αυτή η εποχή έχει περάσει, προ πολλού. Αρχικά «ξεπεράστηκε» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όταν στα διάφορα Γκουαντανάμο θεμελιώθηκε μια νέα θέσμιση (βαρβαρότητας) σύμφωνα με την οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς ένοχος (μετά από απόφαση δικαστηρίου) για να φυλακιστεί επ’ αόριστον· αρκούν και μόνες τους οι όποιες υποψίες σε βάρος του…

Όποιος νόμιζε ότι η στρατηγική μετατόπιση απ’ την απόδειξη της ενοχής στις «υποψίες» γι’ αυτήν ως νομιμοποιητικής αρχής για την «τιμωρία» αφορούσε μόνο σκουρόχρωμους ασιάτες ή μεσανατολίτες μουσουλμάνους, ήταν ηλίθιος. Το ίδιο μοντέλο είναι πλέον η κινούσα αρχή αφενός της γενικευμένης επιτήρησης, και αφετέρου των «σχέσεων» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι· αρκεί να το ισχυριστείς!

Το παρακμιακό Λονδίνο, λοιπόν, απελαύνει δυο ντουζίνες ρώσων διπλωματών επειδή θεωρεί ότι έχει υποστεί «εισβολή» απ’ την ύποπτη Μόσχα. Η Ουάσιγκτον συμπαραστέκεται, επειδή έχει υποστεί «εισβολή» στις κάλπες της, και πάλι απ’ την Μόσχα. Ας το επαναλάβουμε: δεν χρειάζεται να το αποδείξουν. Αρκεί να το ισχυριστούν (ανάλογα, απ’ τη μεριά της, και η Μόσχα…).

Το αν η αυτάρκεια των ενοχοποιητικών ισχυρισμών είναι ένα ακόμα βήμα κοντύτερα στην (τελική) κλιμάκωση της παγκόσμιας σύρραξης (στην κορύφωση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου) το αφήνουμε στην κρίση σας….

Πέμπτη 15 Μάρτη. Κάτι λέγαμε χτες…. «Εργαστήκαμε με τον Tillerson σε μια φάση που οι σχέσεις μας είχαν φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Κρατήσαμε την επικοινωνία μας ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τις 19 Μάρτη μπορεί να καθυστερήσει αφού ο Tillerson έφυγε. Οι φίλοι μας στην Ουάσιγκτον είναι στη διαδικασία να αποφασίσουν αν η συνάντηση θα γίνει ή όχι. Περιμένουμε την απάντησή τους».

Αυτά δήλωσε ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu ευρισκόμενος στη Μόσχα, για κουβεντούλα με τον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. (Αφού ο έλληνας ογκόλιθος δεν έριξε τα μούτρα του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει την ρωσική βοήθεια, αποκλείουμε Lavrov και Cavusoglu να ασχολήθηκαν με τα δύο παλληκάρια που απασχολούν τους έλληνες…). Προφανώς Άγκυρα – Μόσχα – Τεχεράνη – Δαμασκός (και Πεκίνο, και Σεούλ, και Πγιονγκγιάνγκ, και Ισλαμαμπάντ, και Καμπούλ, και Βερολίνο…) έχουν διάφορα να πουν τώρα που «μπετονάρεται» η Ουάσιγκτον.

Ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo έχει αφήσει ήδη το ψηφιακό του ίχνος ώστε να τον αγαπήσει η Άγκυρα: μόλις είχε φανεί ότι απέτυχε το πραξικόπημα του Ιούλη του ’15, χολωμένος, φρόντισε να τιτιβίσει ότι «η τουρκία είναι μια ολοκληρωτική ισλαμική δημοκρατία». Προφανώς ανήκει σ’ εκείνους που είχαν βάλει τα λεφτά τους για τον «εκδημοκρατισμό της τουρκίας» σε μια χούντα… (Και ο ογκόλιθος το ίδιο κάνει, με την χούντα του Καΐρου…).

Ωστόσο η Αθήνα και ο μπλοκαρισμένος ιμπεριαλισμός της δεν πρέπει να βιαστούν να πιστέψουν ότι στο πρόσωπο του Pompeo θα βρουν έναν «αληθινό φίλο»: η γεωπολιτική υποτίμηση του ελλαδιστάν είναι δεδομένη, «ανεξάρτητα από πρόσωπα»…

(φωτογραφία: η Άγκυρα δεν έχει λόγο να βιάζεται στο deal της με την Ουάσιγκτον. Στον θύλακα της Afrin η άμυνα των ypg έχει καταρρεύσει, και η μοιρασιά της περιοχής με την Δαμασκό προχωράει…)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson (με τιτίβισμα, ενώ ο ίδιος ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής του απ’ την αφρικανική μίνι περιοδεία του) είχε αποφασιστεί ουσιαστικά εδώ και μήνες: από τότε που ο Tillerson είχε χαρακτηρίσει τον Trump ηλίθιο. (Η κουβέντα είχε ειπωθεί κατ’ ιδίαν, διέρρευσε ωστόσο και ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν την διέψευσε όταν ρωτήθηκε δημοσιογραφικά).

Υποτίθεται πως διάδοχός του θα ήταν η ακροδεξιά σκληροπυρηνική πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε Nikki Haley· φαίνεται όμως ότι κρίθηκε απαραίτητη στο τωρινό της πόστο. Και ότι υπήρχε μια ακόμα πιο λειτουργική επιλογή: ο πρώην (για ένα χρόνο) διευθυντής της cia Mike Pompeo, απόστρατος καραβανάς (και) αυτός, μια χαρά πολεμοχαρής. Συνεπώς, η πρώην «τριανδρία» των καραβανάδων πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι συμπληρώνεται σε «τετρανδρία»…

Ο Tillerson έμοιαζε να υποστηρίζει μια λιγότερο brutal γραμμή σε σχέση με την «τριανδρία». Όμως έχει γίνει σαφές ότι η πολιτική διάσταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (αυτό που λέγεται «διπλωματία» περιλαμβάνοντας το πολιτικό προσωπικό των πρεσβειών· επικεφαλής του οποίου είναι ο κάθε φορά υπ.εξ.) έχει απονευρωθεί. Εν μέρει επειδή πολλές δεκάδες έμπειροι αμερικάνοι διπλωμάτες ανά τις πρεσβείες στον πλανήτη παραιτήθηκαν μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού… Εν μέρει επειδή στα πλαίσια του «κόβω τα περιττά έξοδα» η συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει προσλάβει τους απαραίτητους έμπειρους καινούργιους… Και εν μέρει (αυτό μας φαίνεται το κυριότερο) επειδή ο βασικός βραχίονας της «εξωτερικής πολιτικής» των ηπα, στο «ευαίσθητο» ζήτημα της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας πληροφοριών και των «διεθνών σχέσεων» γίνονται όλο και περισσότερο οι μυστικές υπηρεσίες· αντί για το «διπλωματικό σώμα». Είναι μια διαδικασία πληροφοριοποίησης / στρατιωτικοποίησης…

Η επιλογή, λοιπόν, ενός απόστρατου καραβανά, πρώην επικεφαλής διάφορων κοινοβουλευτικών επιτροπών για τις μυστικές υπηρεσίες και επί ένα χρόνο επικεφαλής της cia, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαίες οι θέσεις του, που εν προκειμένω είναι τα επιπλέον προσόντα του: φανατικά κατά του ιράν και της συμφωνίας 5 + 1· φανατικά εναντίον του βορειοκορεατικού καθεστώτος (απέναντι στο οποίο το ψοφιοκουναβιστάν έχει πει ένα «αρχικό ναι» για συνάντηση κορυφής αλλά ψάχνει πως θα το μαζέψει…)· φανατικά υπέρ του ισραηλινού καθεστώτος και της ιμπεριαλιστικής / απαρτχάιντ δράσης του στη μέση Ανατολή…

Ο Tillerson, σαν υπ.εξ., ακουγόταν πότε πότε σαν επιτιμητική μουρμούρα στο πλάι διάφορων αποφάσεων της τριανδρίας ή και του solo ψόφιου κουναβιού, σαν ένα φάλτσο. Τώρα θα αποκατασταθεί η «αρμονία»: κονσέρτο για πολυβόλα…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Στις 8 και 9 Μάρτη τουρκικές και αμερικανικές αντιπροσωπείες είχαν συναντήσεις στην Άγκυρα και στην Ουάσιγκτον, με θέμα την απόσυρση των ypg απ’ την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, στην κυρίως ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία. Απ’ την αμερικανική πλευρά την δουλειά είχε αναλάβει …. ο Tillerson. Ο οποίος, θα υπέγραφε την σχετική συμφωνία με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu, στην Ουάσιγκτον, σε πέντε ημέρες. Στις 19 Μάρτη.

Τώρα «πάει» ο Tillerson… Δεν έχουμε κάποιο δεδομένο αυτή τη στιγμή που να δείχνει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει με την Άγκυρα για την Manbij θα υπογραφτεί πράγματι. Υποτίθεται πως το αντάλλαγμα για την αποχώρηση των ypg απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη θα ήταν το σταμάτημα της επιχείρησης «κλάδος ελαίας», της εισβολής του τουρκικού στρατού plus f.s.a. στον θύλακα της Afrin. Βέβαια, με τον ρυθμό που προωθείται ο τουρκικός στρατός, ως τις 19 Μάρτη θα έχει καταλάβει ουσιαστικά όλα τα εδάφη που τον ενδιαφέρουν, αφήνοντας μια κυκλωμένη και αποκλεισμένη «τρύπα» στη μέση, με την πόλη της Afrin στην άκρη της. Εννοούμε: είτε έτσι είτε αλλιώς σε 5 ημέρες για τις ypg του θύλακα θα έχει απομείνει μια λωρίδα στα ανατολικά. Όπου, υποτίθεται, παραδίδουν διάφορα «φυλάκια» στον συριακό στρατό…

Υπάρχουν αντίθετα άλλες «εκκρεμότητες» που περιμένουν τον Pompeo και μπορεί να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και με τις σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον. Η σκληροπυρηνική Haley απείλησε προχτές με αμερικανική επίθεση στο συριακό στρατό αν δεν σταματήσει την δράση του εναντίον των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού, στον θύλακα της Ghouta. Η πρόφαση είναι η γνωστή: «ο Άσαντ χρησιμοποιεί χημικά αέρια»· μάλιστα, τώρα, η Ουάσιγκτον βαριέται καν και καν να δείχνει κάποιες «αποδείξεις». Απλά λέει “χημικά!” Αλλά το ενδιαφέρον είναι πιο ωμό: στα περίχωρα της Δαμασκού υπάρχουν ακόμα ένοπλοι του Ριάντ…

Μόνο που στην επιχείρηση στην Ghouta συμμετέχει και ο ρωσικός στρατός. Σίγουρα η αεροπορία, αλλά επίσης και «χερσαίοι σύμβουλοι» (ας τους πούμε έτσι). Συνεπώς ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν αστειευόταν χθες όταν είπε ότι μια τέτοια αμερικανική επίθεση θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες – επειδή θα διακινδυνεύσει τις ζωές ρώσων…

Μέλος της τετρανδρίας ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. δεν θα κάνει «θόρυβο» όπως ο προηγούμενος, αλλά θα πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας. Ή να μην κάνει…