Tag: ηπα

Εμπορικός πόλεμος 1

Παρασκευή 23 Μάρτη. Το ψοφιοκούναβο, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, με την χαρά παιδιού που μόλις έχεσε και περιεργάζεται το κατόρθωμά του, και με την σιγουριά ότι “οι εμπορικοί πόλεμοι είναι εύκολοι, τους κάνεις και τους κερδίζεις”, ανακοίνωσε ότι κόβει κουστούμι στις εισαγωγές απ’ την κίνα, γύρω στα 50 (ή μπορεί και 60) δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Την συγκεκριμένη λίστα με τα είδη που θα φάνε εισαγωγικούς δασμούς δεν την ανακοίνωσε· έχει την σημασία της πάντος. Αναμένεται μέσα στις επόμενες 10 – 15 ημέρες. Ωστόσο ο ψοφιοκούναβος κατήγγειλε το Πεκίνο (με τον Xi δηλώνει «φίλος», καρδιακός περίπου, όμως άλλο η φιλία και άλλο η πατρίδα…) για αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, ενώ υποσχέθηκε ότι αυτός είναι μόνο ο πρώτος γύρος δασμών στις εισαγωγές· που στην εξέλιξη τους θα κάνουν «την αμερική πιο δυνατή και πιο πλούσια».

Το κινεζικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορία xinhua σχολίασε σήμερα (επειδή το «σήμερα» ξεκινάει ώρες πριν στην ανατολή…) μεταξύ άλλων αυτά:

… Ο Trump και ο σύμβουλός του για θέματα εμπορίου Robert Lighthizer, πρώην υφυπουργός εμπορίου στην κυβέρνηση του Roland Reagan, μπορεί να θέλουν να αναβιώσουν τις εμπορικές μάχες κατά της δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας των ‘70s και των ‘80s.

Ωστόσο, το να ανεβάζεις τους δασμούς στα Κινεζικά εμπορεύματα είναι σα να χρησιμοποιείς εργαλεία του 20ου ή ακόμα και του 19ου αιώνα για να αντιμετωπίσεις προβλήματα του 21ου, της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Τέτοια μέτρα θα διαταράξουν την διασυνδεδεμένη εφοδιαστική αλυσίδα πολλών βιομηχανιών και θα αυξήσουν τα κόστη για τους Αμερικάνους επιχειρηματίες και καταναλωτές.

Σκεφτείτε μόνο τα δημοφιλή iPhones της Apple, που συνδυάζουν Αμερικανικό σχεδιασμό με hardware από διεθνείς προμηθευτές και Κινεζικές αλυσίδες συναρμολήγησης. Η παγκόσμια παραγωγή σήμερα έχει εκμηδενίσει τα εθνικά σύνορα.

Ενώ υπολογίζονται σαν Κινεζικές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, τα iPhones παράγονται από αμερικανικές πολυεθνικές που έχουν εργοστάσια στην Κίνα.

…

Μερικές σωστές παρατηρήσεις μαζί με ελεγχόμενα συμπεράσματα… Αγνοούν, μήπως, το ψόφιο κουνάβι και οι από πίσω του συντηρητικοί πως παράγονται τα iPhones και όχι μόνο; Αποκλείεται. Οπότε;

Εμπορικός πόλεμος 2

Παρασκευή 23 Μάρτη. Το Πεκίνο έχει ένα δίκιο όταν μνημονεύει τις global «γραμμές εφοδιασμού» ή/και συναρμολόγησης που θίγονται απ’ τον όποιο εθνικό προστατευτισμό. Έχει ένα παραπάνω δίκιο να ειρωνεύεται επειδή είναι γνωστό ποια είναι η απάντηση του Πεκίνου (και όχι μόνο) σε μια σειρά εμπορευμάτων, πέρα απ’ τους αναπόφευκτους «απαντητικούς» δασμούς στις εισαγωγές στην κίνα: ένα κινέζικο εγοστάσιο / αποθήκη στα προάστεια της Addis Ababa, κάνει μια τελευταία συναρμολόγηση του χ ή του ψ εμπορεύματος (π.χ.: ράβει ένα κουμπί σε πουκάμισα ή βάζει ένα μάτι σε λούτρινα κουκλάκια) και, στη βάση διακρατικής συμφωνίας, το εμπόρευμα εξάγεται απο εκεί στις ηπα και οπουδήποτε αλλού σαν “made in Ethiopia”. Ποιοι δασμοί σε βάρος των κινέζικων; (Αντί για “made in Ethiopia” μπορείτε να βάλετε “made in Egypt” ή “made in e.u.” – ό,τι θέλετε…).

Ωστόσο είναι εντελώς λαθεμένο (και, σε τελευταία ανάλυση, προπαγανδιστικό) να πιστεύει κανείς ότι ο εμπορικός προστατευτισμός / πόλεμος γίνεται με όρους 19ου ή 20ου αιώνα. Οι βασικές οικονομικές παράμετροι μπορεί να είναι παρόμοιες· όχι, όμως, και οι τεχνικές – αυτές που αφορούν τις «προμηθευτικές γραμμές» στην ευρύτητά τους,  γραμμές που είναι πολιτικά κρίσιμες για την επιτυχία ή την αποτυχία.

Το αμερικανικό κράτος, στριμωγμένο μέσα στο κόλπο που το ίδιο προώθησε, την «απελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου», απειλούμενο στα σοβαρά όχι στην ουρά αλλά στην αιχμή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τι άραγε επιδιώκει; Επιδιώκει τον επαναπατρισμό μεγάλων τμημάτων της παραγωγής, που στα ’90s έγιναν outsourcing στην ασία με κριτήρια χαμηλών μεροκάματων· αλλά έναν επαναπατρισμό υψηλής (ρομποτικής) παραγωγής, όπου η μαζική ανάγκη για χαμηλά μεροκάματα θα εκλογικευτεί, και θα καλύπτεται απ’ τους («παράνομους»…) μετανάστες στο αμερικανικό έδαφος. Μ’ άλλα λόγια οι εμπορικοί δασμοί του ψοφιοκουναβιστάν δεν αποσκοπούν στον επαναπατρισμό των ίδιων εργοστασίων (αμερικανικών εταιρειών) απ’ την ασία στις ηπα· αλλά στη δημιουργία καινούργιων, ακόμα πιο αυτοματοποιημένων / ρομποτικών απ’ ότι τα υπεργολαβικά ασιατικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπάρχει η ελπίδα μείωσης του μοναδιαίου κόστους (του «κόστους παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος») και, άρα, ανάκτησης σοβαρών τμημάτων της παγκόσμιας αγοράς.

Πρόκειται για ένα είδος φυγής προς τα εμπρός απ’ την μεριά του αμερικανικού κεφάλαιου, συνηθισμένης και εύλογης μέσα στην καπιταλιστική ιστορία. Αλλά είναι risky business. Και είναι τέτοια όχι επειδή τα «οχυρωματικά έργα» των αμερικανικών εισαγωγικών δασμών (δηλαδή την «περιφρούρηση της εσωτερικής αγοράς» απ’ τους ανταγωνιστές) θα την ακολουθήσουν και οι ανταγωνιστές του αμερικανικού καπιταλισμού. Αλλά επειδή, κυρίως, την ακόμα μεγαλύτερη μείωση του «μοναδιαίου κόστους» μέσω είτε της ακόμα πιο επιθετικής μηχανοποίησης είτε της ακόμα πιο επιθετικής μείωσης των (πραγματικών) μισθών, με σκοπό τα μεγαλύτερα μερίδια απ’ την παγκόσμια αγορά, αυτό λοιπόν θα το κάνουν λίγο πολύ όλοι. Και οπωσδήποτε ο κινεζικός καπιταλισμός και οι ασιάτες σύμμαχοί του. Μ’ άλλα λόγια: αν ο λόγος (κι αυτή ήταν η περίπτωση του 19ου ή του early 20ου) ήταν η ανασυγκρότηση με ορίζοντα κάποια εσωτερική αγορά, τότε τα τείχη για την περιφρούρησή της θα είχαν ένα προσωρινό λογικό νόημα. Όμως…

Όμως ήδη απ’ την προηγούμενη φορά «δομικής καπιταλιστικής κρίσης / προστατευτικής αναδίπλωσης», δηλαδή απ’ την κρίση / αναδιάρθρωση του μεσοπολέμου (δεκαετία του ’30) έγινε ολοφάνερο ότι ακόμα κι αν η όποια εσωτερική αγορά ήταν πράγματι ένα πεδίο αναδίπλωσης, δεν ήταν αρκετή για την καπιταλιστική δυναμική. Πολύ γρήγορα η αναμέτρηση (τότε…) αφορούσε τον πλανήτη στο σύνολό του. Οι πιο έξύπνοι ανάμεσα στους τότε διανοούμενους του κράτους και τουκεφάλαιουτο καταλάβαιναν, χρόνια πριν ξεσπάσει ο β παγκόσμιος. Γι’ αυτό ακριβώς ούτε τα δασμολογικά ούτε τα νομσιματικά «προστατευτικά μέτρα» εκείνης της εποχής αποδείχθηκαν επαρκή. Ήταν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ένας παγκόσμιος πόλεμος. Το «κάνω τον γείτονα ζητιάνο» που κορόιδευε ο Κέυνς τότε, είχε μια «συνεπή συνέχεια»: κάνω τον γείτονα ερείπια…

Εμπορικός πόλεμος 3

Παρασκευή 23 Μάρτη. Η διαφορά της “κρίσης της παγκοσμιοποίησης” των πρώτων δεκαετιών του 20 αιώνα και της προστατευτικής αναδίπλωσης σαν “απάντηση” τότε, με την σημερινή κρίση / αναδιάρθρωση, δεν είναι τυπική. Τυπικά πρόκειται για το ίδιο ακριβώς φαινόμενο. Η διαφορά, μια δυναμική διαφορά, έγκειται στην παραγωγικότητα της εργασίας. Είναι τώρα τόσο υψηλή ώστε η ρομποτική μεσολάβηση (της ανθρώπινης εργασίας) στις ηπα ΔΕΝ είναι δυνατόν να απαντήσει στις ανάγκες συσσώρευσης του αμερικανικού κεφάλαιου με όρους “εσωτερικής αγοράς εργασίας και εμπορευμάτων”, ούτε καν για τα 4 ή 5 χρόνια που αυτό έγινε στην εποχή του new deal. Λέμε: δεν μπορεί να “οχυρωθεί για λίγο” το αμερικανικό κεφάλαιο, υπομένοντας τις αντίστοιχες οχυρώσεις των ανταγωνιστών του, ώστε να συσσωρεύσει τεχνολογία, χρήμα και πειθαρχημένη εργασία και να επιτεθεί μετά διεκδικώντας την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτά τα δύο, η οικονομική αναδίπλωση και η στρατιωτική επέκταση συμβαίνουν (ή πρέπει απ’ την σύγχρονη καπιταλιστική άποψη) σχεδόν ταυτόχρονα. Εν μέρει σε “αργή κίνηση”… Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι μια εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση.

Αυτός είναι ο λόγος (κατά την γνώμη μας) μιας ορισμένης ασυμμετρίας στον εξελισσόμενο και οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό – μιας ασυμμετρίας που δημιουργεί οφθαλμαπάτες ως προς τους συσχετισμούς δύναμης στην προοπτική τους. Ανάμεσα σε κράτη / κεφάλαια που έχουν ακόμα καλά περιθώρια “εσωτερικής ανάπτυξης” και μπορούν να την χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο “οικονομικής επέκτασης”· και σε κράτη / κεφάλαια που έχουν μικρά ή ελάχιστα τέτοια “εσωτερικά” περιθώρια (σε συνθήκες ειρήνης, δηλαδή χωρίς μια γενική καταστροφή / ανοικοδόμηση στην επικράτειά τους…), άρα μικρές και κοντοπρόθεσμες “ρεζέρβες” συσσώρευσης· οπότε επείγονται να λύσουν τώρα τους “διεθνείς λογαριασμούς” τους.

Στην πρώτη κατηγορία, των “εσωτερικών περιθωρίων / εξωτερικής επέκτασης” ανήκει η κίνα (απέναντι στις ηπα αλλά και την ευρώπη), το ιράν (απέναντι στο ισραήλ), ακόμα ακόμα και η “καθυστερημένη” ρωσία (απέναντι σε μεγάλο μέρος της  ε.ε.), υπό τον όρο κάποιων ακόμα εσωτερικών αναδιαρθώσεων. Απ’ την ανάποδη μεριά, εκεί που ο προστατευτισμός δεν εξασφαλίζει σοβαρούς όρους “εσωτερικής συσσώρευσης”, άρα είναι μια fake και προσωρινή τακτική, περισσότερο υποδαύλιση των διεθνών εντάσεων παρά ανάπαυλα «εσωστρέφειας» (αν θα ήταν ποτέ δυνατόν!), βρίσκονται οπωσδήποτε οι ηπα.

Σε κάθε περίπτωση: το γεγονός ότι το Πεκίνο θα απαντήσει στους εναντίον του εμπορικούς δασμούς / εμπορικό πόλεμο εκ μέρους της Ουάσιγκτον, αλλά θα το κάνει προσεκτικά και, κυρίως, χωρίς να πανηγυρίζει ότι «έτσι θα γίνουμε πιο δυνατοί και πιο πλούσιοι», δεν είναι θέμα, απλά, διπλωματικής τακτικής ή «εθνικής κουλτούρας». Ο κινεζικός καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον αμερικανικό, επεκτείνεται γρήγορα και αποτελεσματικά σ’ όλον τον πλανήτη· έχοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερα περιθώρια «εσωτερικής ανάπτυξης». Αλλά δεν έχει κανένα λόγο να “οχυρωθεί” σ’ αυτά που είναι, έτσι κι αλλιώς, δικά του – να πέσει, σα να λέμε, σε μια “ανάπαυλα τύπου new deal των αμερικανικών ’30s”, ρίχνοντας σε δεύτερη μοίρα, “για μετά”, την προς τα έξω επέκτασή του. Συνεπώς όχι μόνο είναι φανατικός υποστηρικτής του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου αλλά οφείλει να αντιδράσει στα αμερικανικά μέτρα με τέτοιο τρόπο ώστε να στερήσει στο αμερικανικό κεφάλαιο όχι μόνο την «κινεζική αγορά» (αυτήν προστατεύουν οι όποιοι «απαντητικοί» δασμοί του Πεκίνου) αλλά, κυρίως, όσο το δυνατόν μεγαλύτερα τμήματα της παγκόσμιας: στην αφρική, στη λατινική αμερική, στην ασία…

(Και δεν είπαμε τίποτα ακόμα – κάποια άλλη στιγμή θα το κάνουμε – για τον «εμπορικό πόλεμο πρώτων υλών»: μπορεί ο αμερικανικός καπιταλισμός να σχεδίασε και να κατάφερε να γίνει αυτάρκης σε υδρογονάνθρακες, αλλά όσο επαναπατρισμό επιχειρήσεων κι αν πετύχει, θα εξαρτιέται απ’ τις αφρικανικές και ασιατικές «νέες γαίες»…

Που θα βρίσκει άραγε κοβάλτιο η αμερικανική Tesla, για όσο καιρό το υλικό είναι στα νο 1 της τεχνολογίας των μπαταριών, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Musk θα έφερνε όλη την παραγωγή της μπίζνας του πίσω «στην πατρίδα»· ή θα την εκσφενδόνιζε στον “αμερικανικό” Άρη;)

Δημοκρατίας το παράγγελμα 2

Πέμπτη 22 Μάρτη. Το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η μικρή γκάμα (κι ας ξεχάσουμε ότι η φράξια της διαρκούς εναλλαγής κατηγορεί την άλλη για “έλλειψη δημοκρατίας”) για καπιταλιστικές κοινωνίες πρώτης γραμμής, για κοινωνίες δηλαδή όπου οι σχέσεις παραγωγής / κατανάλωσης / κοινωνικής αναπαραγωγής / ιεραρχίας δεν διαφέρουν στα βασικά τους χαρακτηριστικά, βάζει στην άκρη την ανάλυση του Κάρολου για την γραμμική, αιτοκρατική σχέση ανάμεσα στην παραγωγική / οικονομική βάση και το θεσμικό εποικοδόμημα. Αλλά αυτό δεν μας χαλάει, μιας και μας εμπνέει ο ανθρώπινος Μάρξ – όχι ο θεός.

Το ερώτημα στη συνέχεια είναι τριπλό: Α) αυτές οι φανερές διαφορές οφείλονται που; Β) πρόκειται για δύο μοντέλα αντίπαλα ή για δύο παραλλαγές του ίδιου βασικού πυρήνα; και Γ) έχει κάποια σημαντικά πλεονεκτήματα το Α ή το Β μοντέλο απέναντι στο άλλο;

Είναι εύκολο (και υποχρεωτικά περιληπτικό: η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι … βιβλίο!) να απαντήσουμε. Κατ’ αρχήν στο Α: ιστορικές, πολιτισμικές, ιδεολογικές διαφορές στη σύγκροτηση των σύγχρονων κρατών ασφαλώς και παίζουν ρόλο, επειδή έχουν καθορίσει σ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα (αν όχι από νωρίτερα) τι και γιατί είναι η “αστική δημοκρατία”. Για την δύση, για παράδειγμα, όπου το κράτος / κόμμα θεωρήθηκε σαν εξαίρεση (του φασισμού…) και όπου η (και κομματική) ποικιλία θεωρείται από μόνη της η βάση της “ελευθερίας επιλογών” άρα και της δημοκρατίας, όπως ισχύει για την ποικιλία προϊόντων στα ράφια των super market (ακόμα κι αν τόσο αυτά τα «διαφορετικά προϊόντα» όσο και τα «διαφορετικά κόμματα» είναι παραλλαγές του ίδιου, συχνά της ίδιας εταιρείας…) η έλλειψη μιας τέτοιας ποικιλίας στην «πολιτική σκηνή» (δηλαδή: η μονοτονία του κεντρικού πολιτικού Θεάματος) θεωρείται έλλειψη δημοκρατίας. Αντίθετα, μια τέτοια «ποικιλία» για κράτη στα οποία δεν υπήρξε «αστική επανάσταση» ή «ηγεμονική αστική τάξη»· σε κράτη όπου η «κομματική ποικιλία» σήμαινε σχεδόν πάντα στρατηγική ανισορροπία (ρευστών συμμαχιών) για την καπιταλιστική συσσώρευση, σ’ αυτά λοιπόν, οι διαρκείς «εναλλαγές προσώπων με μια κάποια πολιτική εξουσία» θεωρούνται συνώνυμες της αστάθειας.

Ωστόσο, παρά τις όποιες αξιοσημείωτες διαφορές τους, δεν πρόκειται για αντίπαλα μοντέλα! Στον παράδεισο της «αστικής δημοκρατίας», στη «δύση» του καπιταλιστικού πλανήτη, η «δημοκρατία» έφτασε στα καλύτερά της στην Κεϋνσιανή εκδοχή της, κι αφού προηγουμένως η τάξη των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (και σφετεριστών του πλούτου) αναγνώρισε ότι υπάρχει μια αντίπαλη τάξη, η εργατική, με τα δικά της συμφέροντα· μόνο και μόνο (και όσο χρειαζόταν) για να την ρυμουλκήσει, μέσω των κομματικών και συνδικαλιστικών εκπροσώπων της, σε μια διαρκή «ειρηνική» συνεργασία υπέρ της «ανάπτυξης». Αυτή η «δημοκρατία» κράτησε λιγότερο από 40 χρόνια, στον 20ο αιώνα. Πριν απ’ αυτά και, κυρίως, μετά, η θρυλική «αστική δημοκρατία» τέλειωνε και τελειώνει εκεί που η εργατική τάξη, αποκτώντας συνείδηση του συλλογικού της εαυτού, έπαιρνε στα σοβαρά τα «δημοκρατικά ιδεώδη», απαιτώντας να καθορίζει αυτή τα πάντα, με πολιτική αυτονομία, σαν πλειοψηφική τάξη· και όχι τα αφεντικά.

Το θεωρούμενο «απολυταρχικό παράδειγμα» κάνει, σε γενικές γραμμές, το ίδιο ακριβώς πράγμα με το «νεοφιλεύθερο» (μετά την ακύρωση των Κεϋνσιανών συμβιβασμών απ’ την τάξη μας, στα ‘60s και ‘70s και την αποδοχή απ’ τα αφεντικά του “ριξίματος του γαντιού” απ’ την μεριά μας): αρνείται την πολιτική αυτονομία των εργατικών συμφερόντων. Αντί, όμως, να την ακυρώνει μέσα απ’ τους περιστρεφόμενους καθρέφτες της «κομματικής ποικιλίας» κάνει το ίδιο μέσα από δομές κάποιου ad hoc «διαταξικού κράτους» (άρα πατερναλιστικού), όπου η πρόσβαση και η «εκπροσώπηση» γίνεται μέσα από κυκλώματα κομματικά, θρησκευτικά, μαφιόζικα. Αλλά και το νεοφιλελεύθερο «δημοκρατικό» κράτος αυτό ακριβώς μεθόδευσε απ’ τα ‘80s και μετά: την κορπορατιβίστικη, «λομπίστικη» μεσολάβηση και ροή προς και από τις δομές εξουσίας. Με μορφή «super market».

Εν τέλει, και τα δύο μοντέλα συμφωνούν στην «ελευθερία της κατανάλωσης» (η ιρανική εκδοχή είναι λίγο πιο πίσω, για ειδικούς – και πάντως όχι θρησκευτικούς! – λόγους). Η «ελευθερία της αυτοπραγμάτωσης μέσω του εμπορεύματος» είναι κοινότοπη και στην μία και στην άλλη εκδοχή. Απλά, στο μοντέλο του «εν-σωματωμένου Θεάματος» αυτή η «ελευθερία» δεν συνεπάγεται κάτι παραπάνω· κάτι που μόνο θεωρητικά ισχύει στο μοντέλο του «διάχυτου Θεάματος. Εκεί το πραγματικό «πολίτευμα» είναι εδώ και δεκαετίες ολιγαρχικό.

Το «κάποτε» σαν η γενεαλογία του «τώρα» 1

Τετάρτη 21 Μάρτη. Στους νεώτερους / στις νεώτερες το όνομα Wesley Clark δεν λέει τίποτα. Στους παλιότερους / στις παλιότερες μπορεί να θυμίζει κάτι, θολά κι αόριστα. Ήταν αμερικάνος αρχιστράτηγος και διετέλεσε ανώτατος διοικητής του νάτο στην ευρώπη, απ’ το 1997 ως το 2000. Μετά συνταξιοδοτήθηκε.

Από πολιτική άποψη; «Δημοκρατικός»…

Αυτός ο αμερικάνος αρχικαραβανάς, λοιπόν, σε μια μεγάλη διάλεξη που έδωσε το 2007, ανάμεσα σε πολλά άλλα είπε και τα εξής:

Πήγα στο Πεντάγωνο δέκα μέρες μετά την 11η Σεπτέμβρη [σ.σ.: ήταν απόστρατος, αλλά φυσικά απόλυτα γνωστός εκεί…] … και ένας αξιωματικός του γενικού επιτελείου με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε, θα ήθελα να το ξέρετε κύριε, θα επιτεθούμε στο ιράκ. Και είπα γιατί; Μου είπε δεν ξέρουμε. Του είπα θα συνδέσουν τον Σαντάμ με την 11η Σεπτέμβρη; Μου απάντησε όχι, αλλά υποθέτω ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν με την τρομοκρατία οπότε σκέφτονται ότι μπορούν να επιτεθούν σε κράτη και θέλουν να δείξουν ότι είναι πολύ δυνατοί, υποθέτω ότι σκέφτονται ότι αν ρίξουν ένα κράτος τότε θα σταματήσουν τους τρομοκράτες, και ξέρετε κύριε αυτό είναι η γνωστή παλιά παροιμία, ότι αν το μόνο εργαλείο που έχεις είναι ένα σφυρί τότε όλα τα προβλήματα μοιάζουν με πρόκες.

… Κι έπειτα ξαναπήγα στο Πεντάγωνο περίπου έξι βδομάδες αργότερα, είδα τον ίδιο αξιωματικό, και του λέω γιατί δεν έχουμε επιτεθεί στο Ιράκ; Θα επιτεθούμε μου λέει, αλλά ω κύριε, είναι πολύ χειρότερα απ’ αυτό τα πράγματα. Σήκωσε ένα χαρτί απ’ το γραφείο του, και μου λέει μόλις πήρα αυτό το υπόμνημα απ’ το γραφείο του υπουργού άμυνας, και εδώ λέει ότι θα επιτεθούμε και θα καταστρέψουμε τις κυβερνήσεις εφτά χωρών μέσα σε πέντε χρόνια. Θα αρχίσουμε απ’ το Ιράκ και θα συνεχίσουμε με την Συρία, τον Λίβανο, την Λιβύη, την Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν, εφτά χώρες σε πέντε χρόνια. Του λέω αυτό είναι διαβαθμισμένο έγγραφο; Μου λέει ναι κύριε. Του λέω εντάξει, μην μου το δείξεις, ήθελε να μου το δώσει να το διαβάσω, γιατί μπορεί να μιλήσω γι’ αυτά που λέει.

Και κράτησα στο κεφάλι μου αυτήν την πληροφορία για καιρό, για περίπου έξι με οκτώ μήνες, είχα μείνει έκπληκτος, δεν ήθελα να αρχίσω να μιλάω γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν αλήθεια, αλλά ήταν. Αυτοί οι άνθρωποι [σ.σ.: εννοεί τους νεοσυντηρητικούς του Μπους του Β] πήραν τον έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής και συνειδητοποίησα, τότε το θυμήθηκα, μια συνάντηση που είχα το 1991 με τον Paul Wolfowitz, τον ξέρετε, το 2001 ήταν υφυπουργός άμυνας, αλλά το 1991 ήταν δεύτερος γραμματέας στη γραμματεία άμυνας, η θέση νούμερο 3 στο Πεντάγωνο.

Και είχα πάει να τον δω, τότε ήμουν στρατηγός του ενός αστεριού, ήμουν διοικητής του εθνικού κέντρου εκπαίδευσης… Είχα κλείσει ραντεβού, και στην πόρτα με περίμενε ο Scooter Libby, πρώτη φορά τον έβλεπα, και με συνόδευσε μέσα στο γραφείο, αυτά γίνονταν το 1991, και λέω κύριε γραμματέα θα πρέπει να χαιρόσαστε πολύ με την απόδοση του στρατού στην Καταιγίδα της Ερήμου [σ.σ.: η πρώτη επίθεση των ηπα και των συμμάχων τους κατά του ιράκ, το 1991]. Και μου λέει ναι, αλλά όχι ακριβώς, και μου λέει η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να τον έχουμε ρίξει τον Σαντάμ Χουσεΐν και δεν το κάναμε…

Και ύστερα μου λέει μάθαμε όμως κάτι, μάθαμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον στρατό μας στη Μέση Ανατολή και οι Σοβιετικοί δεν θα μας σταματήσουν. Και θα χρειαστούμε πέντε με δέκα χρόνια να καθαρίσουμε όλα αυτά τα καθεστώτα που ήταν πελάτες των σοβιετικών: την Συρία, το Ιράν, το Ιράκ· πριν δημιουργηθεί η επόμενη μεγάλη δύναμη που θα μας προκαλέσει…

Το «κάποτε» σαν η γενεαλογία του «τώρα» 2

Τετάρτη 21 Μάρτη. Σαν καραβανάς ο Clark δεν μπορούσε να έχει πολιτική εποπτεία και αντίληψη για το τι σχεδιαζόταν στις ηπα απ’ τα ‘90s και για το τι μπήκε σε εφαρμογή με «αφορμή» το «Περλ Χάρμπορ» που είχαν πεθυμήσει πολύ νωρίτερα οι πολεμοκάπηλοι του «νέου αμερικανικού αιώνα», την περιβόητη «11η Σεπτέμβρη». Δεν τα είχαν κρύψει ωστόσο αυτά τα σχέδια· ούτε τώρα τα κρύβουν.

Ο σχεδιασμός τους δεν «βγήκε» τότε, κυρίως επειδή «βούλιαξαν» στην κατοχή του ιράκ μετά το 2003 (ενώ περίμεναν ότι θα ήταν μια εύκολη και γρήγορη επιχείρηση), κι έτσι, ενώ απ’ το 2004 και μετά τόσο η Δαμασκός όσο και η Τεχεράνη ήξεραν ότι είναι ο επόμενος στόχος, βρήκαν χρόνο να βραχυκυκλώσουν καθυστερώντας τον τον αμερικανικό στρατό, κρατώντας τον «μέσα» στο ιράκ· και στο αφγανιστάν φυσικά. Η συμβολή της Μόσχας (αλλά και του Παρισιού σε ότι αφορά την συρία) σ’ αυτήν την «προσωρινή εξουδετέρωση» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της Ουάσιγκτον είναι άγνωστη μεν, αλλά εμείς την θεωρούμε «διαισθητικά» ιδιαίτερα ουσιαστική.

Η σειρά της λιβύης ήρθε αργότερα, αφού το άκαμπτο πατερναλιστικό καθεστώς του Καντάφι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά και ειρηνικά τις εναντίον του διαδηλώσεις… Και η συρία του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Άσαντ ήρθε αμέσως μετά, πάλι για τους ίδιους λόγους: όπως για την Ουάσιγκτον έτσι και για αυτά τα καθεστώτα το μόνο διαθέσιμο εργαλείο είναι το «σφυρί» – δηλαδή η στρατιωτική καταστολή. Σφάζοντας ο Άσαντ τους ειρηνικούς εναντίον του διαδηλωτές προετοίμαζε το οικτρό τέλος του, από κάποιον “isis” ή κάτι παρόμοιο, υπό την κατάλληλη καθοδήγηση όχι μόνο της Ουάσιγκτον αλλά και αρκετών άλλων. Έσκαβε τον λάκο του…

Το γεγονός ότι η Μόσχα θεώρησε κρίσιμο να αναποδογυρίσει το τραπέζι όχι μόνο της «τύχης» του Άσαντ (ενώ δεν το είχε κάνει για τον Καντάφι) αλλά, κυρίως, της νέας ιμπεριαλιστικής μεθοδολογίας των ηπα (μέσω των «εργολάβων ουαχαβιτών ισλαμιστών»), οφείλεται, σε ικανό βαθμό, απ’ το γεγονός ότι «είδε το έργο»: όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στον Καύκασο! Το είπε τότε η Μόσχα, όπως το είπε και το Πεκίνο, που είδε το ίδιο έργο (: επαρχία Ξινγιάνγκ): αν δεν τους σταματήσουμε εκεί θα τους βρούμε μπροστά μας εδώ. Στα λόγια αυτοί που έπρεπε «να σταματήσουν εκεί» ήταν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες». Στην πράξη ήταν ο αμερικανικός (και όχι μόνο) ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός.

Μπορούμε να πούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι ως τώρα «τους σταμάτησαν εκεί». Το 2001 η Ουάσιγκτον θεωρούσε ότι θα «καθάριζε» αστραπιαία με τον δικό της στρατό όποιο καθεστώς δεν της άρεσε· υπέστη μια τακτική ήττα όταν καθηλώθηκε απ’ το αντάρτικο τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν· στη συνέχεια επέλεξε να αξιοποιήσει αυτήν την «εδαφική μορφή» αντάρτικου προς όφελός της, και προχώρησε σ’ αυτό, μετά από διάφορες δοκιμές, με την τελική μορφή «isis»· η ρωσική και ιρανική στρατιωτική παρέμβαση (και η αλλαγή κατεύθυνσης απ’ την Άγκυρα..) ακύρωσαν αυτό το εργαλείο (όχι μόνο στη συρία αλλά και στο ιράκ, τώρα τείνουν να το αχρηστέψουν και στο αφγανιστάν), μεταφέροντας τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο κοντύτερα στις καθαρές μορφές του, κοντύτερα στην αλήθεια του: σαν διακρατικό…

Τίποτα απ’ τα πιο πάνω δεν είναι μυστικό ή άγνωστο!!! Δικαιούμαστε λοιπόν να διατυπώνουμε αυτήν την στιγμή δύο απορίες. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη»:

Η μικρή: ποιοί παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον βρώμικο ρόλο του pkk όταν “δένεται” πάνω στον αμερικανικό στρατό, ρόλο βρώμικο και φονικό πρώτα και κύρια σε βάρος των κούρδων πληβείων που τους έχει μετατρέψει ήδη σε «κρέας» για το μενού της Ουάσιγκτον· ρόλο που παίζει για δεύτερη φορά τα τελευταία 40 χρόνια;

Η μεγάλη: ποιοί απωθούν την αλήθεια ότι δεν μας αναλογεί (σαν σύγχρονη εργατική τάξη) να «διαλέξουμε στρατόπεδο», δηλαδή να διαλέξουμε γωνία στο σφαγείο, αλλά αντίθετα, οφείλουμε να στραφούμε πρώτα και κύρια ενάντια στο στρατόπεδο που διάλεξαν τα ντόπια αφεντικά, «οι δικοί μας στρατηγοί» του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου… όχι, βέβαια, σαν «φίλοι των άλλων» αλλά με ξεκάθαρο στόχο κατ’ αρχήν την «αποχή» απ’ τον 4ο παγκόσμιο και, άρα, (επειδή δεν θα μας κάνουν τη «χάρη»!) την δυναμική, πρακτική εργατική αντίσταση σε κάθε μεθόδευσή του;

(Φυσικά δεν πρέπει να μένουμε στις απορίες, στις ερωτήσεις. Πρέπει να δίνουμε και τις σωστές απαντήσεις…)

Συρία

Τετάρτη 21 Μάρτη. Θα προτιμούσαμε να πρόκειται για υπερβολές· ποιος δεν θα το προτιμούσε; Όμως μια σειρά “κεφάλια” του ρωσικού καθεστώτος επιμένουν εδώ και μέρες, καταγγέλοντας ξανά και ξανά ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμαμχοί της (με το Παρίσι μέσα…) προετοιμάζουν προβοκάτσια στη συρία για να την χρησιμοποιήσουν σα δικαιολογία για να βομβαρδίσουν την Δαμασκό.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε μια λογική εξήγηση στο γιατί ρώσοι καθεστωτικοί σαν τον υπ.εξ. Lavrov και τους αρχιστράτηγους Gerasimov και Rudskoy θα «έκαιγαν» το κύρος τους μιλώντας για κάτι που … το είδαν στον ύπνο τους. Άρα προσπαθούν «κάτι» να εμποδίσουν «προβλέποντάς» το δημόσια. Κι αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να είναι …. μια «καταδίκη στον οηε»! Είναι μια αμερικανική (και όχι μόνο…) επίθεση. Στη συρία ή και στη συρία…

Για την αμερικανική πλευρά δεν θα μας έκανε εντύπωση κάτι τέτοιο· επειδή θεωρούμε ότι στριμώχνεται όλο και περισσότερο, σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης. Υπάρχουν πληροφορίες για μετακίνηση αρκετών αμερικανικών αεροπλάνων απ’ την νατοϊκή βάση στο τουρκικό Incilik στην αμερικανική βάση al-Azrak, στην ιορδανία· μην ρωτήσετε «γιατί»: η Άγκυρα δεν είναι και τόσο σύμμαχος… Υπάρχουν επίσης καταγγελίες (απ’ τον Lavrov): οι κινήσεις των αμερικανικών πολεμικών των ηπα και των συμμάχων τους στη Μεσόγειο δείχνει συμβατή με την στρατηγική της χρήσης μιας ‘χημικής επίθεσης’ για να δικαιολογηθεί μια επίθεση στον συριακό στρατό και στις κυβερνητικές εγκαταστάσεις. (Και η Μόσχα έχει ενισχύσει την τελευταία εβδομάδα το ναυτικό της στην ανατολική Μεσόγειο και στην ερυθρά θάλασσα με 2 + 1 φρεγάτες…)

Απ’ την μεριά της Μόσχας το θέμα είναι ζόρικο. Στη ρητορική των καταγγελιών της δεν αναφέρεται πουθενά κάτι σαν «θα υπερασπιστούμε τον σύμμαχό μας αν δεχτεί επίθεση»… Αντίθετα αναφέρεται το «υπάρχουν ρώσοι, στρατιωτικό και μη στρατιωτικό προσωπικό, σε διάφορα σημεία στη συρία· αν κτυπηθούν θα απαντήσουμε…». Στην ουσία η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει αυτό που θεωρεί ότι προετοιμάζεται τοποθετώντας τους ρώσους σε μια θέση (πραγματική ή όχι δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή) «ανθρώπινης ασπίδας»: αν κτυπηθούν δικοί μας τότε θα… Αν, όμως, δεν κτυπηθούν; Η επιθετική ενέργεια και τα αποτελέσματά της θα είναι “αδιάφορα”; Δε νομίζουμε…

Η όξυνση της στρατιωτικής έντασης είναι ένα χαρτί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μπορούν πράγματι να δοκιμάσουν να παίξουν: σε σχέση με την συγκέντρωση αμερικανικών όπλων στη μέση Ανατολή η αντίστοιχη ρωσική είναι πολύ μικρότερη, και συνεπώς, απ’ την άποψη των «βαριών όπλων» η Μόσχα δεν θα επέλεγε να κάνει αυτό που απειλεί «αν κτυπηθούν δικοί μας…», δηλαδή να σημαδέψει αμερικανικά πλοία ή αεροπλάνα, προκαλώντας μια ευρύτερη «τοπική» σύρραξη.

Μένει μόνο μια εκδοχή, που ορισμένοι θεωρούν πραγματική (κι εμείς, σαν άσχετοι, ενδιαφέρουσα)· και κάποιοι απ’ αυτούς τους «ορισμένους» υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκε ήδη μια φορά απ’ τον ρωσικό στρατό στη συρία, πριν σχεδόν ένα χρόνο, στις 7 Απρίλη του 2017. Τότε οι αμερικάνοι εκτόξευσαν 59 πυραύλους tomahawk κατά συριακών θέσεων (κυρίως ενός στρατιωτικού αεροδρομίου στα βόρεια της Δαμασκού, και πάλι με την πρόφαση «χημικής επίθεσης» που έκανε, υποτίθεται, ο στρατός του Άσαντ)· αλλά (σύμφωνα με το ρωσικό υπ.αμ.) έφτασαν στο στόχο τους μόνο 23· οι υπόλοιποι 36 «χάθηκαν»… Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτήν την εκδοχή, το ρωσικό οπλοστάσιο στη συρία διαθέτει μέσα ηλεκτρονικού jamming, που εκτρέπει απ’ την τροχιά τους τους πυραύλους· του είδους που θα γίνει, υποτίθεται, η επίθεση στη Δαμασκό· αν γίνει…

Προφανώς δεν είμαστε ειδικοί. Μια δυνατότητα σαν την πιο πάνω, και μια «τεχνολογική» ακύρωση, είτε ολική είτε σε μεγάλο βαθμό μιας πυραυλικής επίθεσης απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν, θα ήταν μια πετυχημένη αποτροπή εκ μέρους της Μόσχας· και μια καραμπινάτη αποτυχία της Ουάσιγκτον. Χωρίς αίμα…

Θα προτιμούσαμε πάντως να… (Και ποιος μας ρώτησε;)

Συρία 1

Τρίτη 20 Μάρτη. Μπορεί η κατάληψη του (μεγαλύτερου μέρους του) θύλακα της Afrin να έχει τονώσει τον βερμπαλιστικό μιλιταριστικό οίστρο του τουρκικού καθεστώτος, αλλά αν δεν του λείπει κάτι είναι ο ρεαλισμός: δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να νικήσει ο τουρκικός στρατός και το όποιο «φιλικό» πεζικό του τους εξαιρετικά υπερτιμημένους (απ’ την αμερικανική και την ισραηλινή προπαγάνδα) ypg, και μάλιστα δεν θα χρειαζόταν καν ο κόπος, αν οι ypg δεν είχαν μπει στον αμερικανικό σταύλο. Αυτός είναι ο αντίπαλος του «μπλοκ της Αστάνα». Οι κούρδοι στην Afrin πληρώνουν, απλά, τις συνέπειες της επιλογής του pkk να γίνει εργαλείο της Ουάσιγκτον, με το εθνικιστικό (and more) όνειρο του «μεγάλου κουρδιστάν». Προς οπουδήποτε. Ακόμα και προς τα μέρη που δεν υπήρχαν καν και καν κουρδικές μειονότητες (κυρίως προς τέτοιες περιοχές)· υπάρχουν όμως πετρέλαια, για επικερδές λαθρεμπόριο.

Οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και του Τελ ΑΒίβ στο συριακό (και στο ιρακινό, και όχι μόνο…) έδαφος είναι ο αντίπαλος και της Άγκυρας· τίποτα άλλο!!! Ακριβώς γι’ αυτό, ό,τι και να λένε τα μεγάφωνά της (και, δήθεν ανάποδα, τα ελληνικά φασιστοφερέφωνα), δεν μπορεί να ξεκινήσει να «απελευθερώσει» την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, όσο υπάρχει εκεί αμερικανικός στρατός. Κι αν αυτός φύγει, δεν θα χρειαστεί καν να κινηθεί ο τουρκικός: θα φύγουν μαζί με την αστερόεσσα και οι ypg… Η Manbij ποτέ δεν ήταν κουρδική περιοχή, απλά κατακτήθηκε απ’ τον αμερικανικό στρατό και παραδόθηκε στον κουρδικό εθνο-μεγαλοϊδεατισμό. Όπως η Raqqa (για την οποία, ας το θυμήσουμε, επί πολύ καιρό οι ypg αρνούνταν να ματώσουν εναντίον της, «ανεβάζοντας» τα ανταλλάγματα που πήραν απ’ την Ουάσιγκτον). Όπως ολόκληρη η συριακή έκταση στα ανατολικά του Ευφράτη, ως τα σύνορα με το ιράκ, όπου οι αμερικάνοι ήδη σπέρνουν έξτρα πόστα.

Το ότι οι ypg κατέχουν το 25% της συριακής επικράτειας (όντας, οι κούρδοι σαν εθνότητα και όχι σαν μέλη ενός εθνικιστικού κόμματος, κάτι μεταξύ 8% και 10% του συριακού πληθυσμού) είναι μαγική εικόνα. Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ τον θύλακα της Afrin (που είχε όντως κουρδικό πληθυσμό, αν και όχι πλειοψηφικό), όλα τα υπόλοιπα τα έχει καταλάβει ο αμερικανικός στρατός και διάφοροι σύμμαχοί του: οι ypg, δηλαδή το pkk, είναι απλά η πρόθυμη βιτρίνα.

Έναντι αυτού του πασίγνωστου γεγονότος, η Άγκυρα δεν μπορεί να στείλει τον στρατό της, όσα μερακλώματα κι αν νοιώθει μετά την κατάληψη της Afrin! Ο συγκεκριμένος θύλακας ήταν παρατημένος απ’ τους πάντες, και πρώτα απ’ όλα απ’ το ίδιο το pkk: δεν έχει πετρέλαια, οπότε δεν έχει λεφτά!!! Απο κεί και πέρα, αν ήταν ρεαλιστικό να επιτεθεί ο τουρκικός στρατός σε περιοχές ελέγχου του αμερικανικού, τότε θα το έκανε πρώτος και καλύτερος ο συριακός! Αν όχι κάτι άλλο, είναι πιο έμπειρος στο χώμα…

(φωτογραφία: Ο κόσμος το έχει τούμπανο, αλλά το pkk και οι υποστηρικτές του κρυφό καμάρι: μέχρι να αλλάξει (αν αλλάξει…) προσανατολισμούς η Ουάσιγκτον, μπροστά από κάθε σημαία των ypg βρίσκεται τουλάχιστον ένα αμερικανικό τεθωρακισμένο. Εκτός απ’ την Afrin βέβαια· αλλά είναι αυτό εξήγηση για την μυωπία;)

Όχι πια proxy…

Κυριακή 18 Μάρτη.…Υπάρχουν ειδικές δυνάμεις των ηπα στο έδαφος της συρίας – δεν το αρνούνται πλέον – αλλά και από την αγγλία, την γαλλία και έναν αριθμό άλλων κρατών… Δεν είναι πια και τόσο «πόλεμος δι’ αντιπροσώπων», αλλά μάλλον μια κανονική εμπλοκή στον πόλεμο… Η παρουσία τους είναι παράνομη, αλλά είμαστε ρεαλιστές και καταλαβαίνουμε ότι δεν θα έπρεπε να πολεμήσουμε εναντίον τους. Έτσι συντονίζουμε τις δράσεις μας ώστε τουλάχιστον να αποφύγουμε κάποια ανεπιθύμητη σύγκρουση…

Αυτά είπε ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov χτες σε κρατικό κανάλι του καζακστάν. Είναι γνωστό πως αγγλικές «ειδικές δυνάμεις» έχουν στρατόπεδο στα βορειοανατολικά της συρίας, στην άκρη της ypgκρατούμενης ζώνης, προς τα σύνορα με το ιράκ· οι γάλλοι (και οι άλλοι) που κρύβονται όμως; Νομίζουν ότι με βρώμικα κόλπα θα ξαναποκτήσουν κάτι απ’ την παλιά (και χαμένη) επιρροή τους στη συρία;

Η Μόσχα επιμένει: αμερικάνοι, άγγλοι και γάλλοι ετοιμάζουν πυραυλική επίθεση κατά του στρατού του Άσαντ (‘n’ friends) με πρόσχημα μια προβοκατόρικη επίθεση με χλώριο, την οποία επίσης σχεδιάζουν. Αρχικά αυτές οι καταγγελίες αφορούσαν την ανατολική Ghouta. Εκεί, όμως, με την μεσολάβηση της Άγκυρας, κάποιες ομάδες ενόπλων παραδόθηκαν στον συριακό στρατό (με εγγυήσεις) κι αυτό διευκόλυνε την εκεχειρία και την οργάνωση της φυγής χιλιάδων αμάχων. Αν υπήρχε κάποιο σχέδιο «χημικής προβοκάτσιας» στα περίχωρα της Δαμασκού, στην ανατολική Ghouta, οι εξελίξεις το ακύρωσαν (προφανώς δεν θα ήταν δυνατόν να κατηγορηθεί ο Άσαντ ότι ρίχνει χημικά σε αμάχους την ώρα που έχει γίνει συμφωνία να αποχωρήσουν ειρηνικά…).

Τώρα η Μόσχα λέει ότι η προβοκάτσια θα γίνει νοτιότερα, στην Dara’a. Λέει, επίσης, ότι παρατηρεί συγκέντρωση πολεμικών πλοίων φορτωμένων με κρουζ στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Περσικό… Ακόμα κι αν είναι υπερβολικοί οι ρωσικοί ισχυρισμοί, το γεγονός είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει λύσει τίποτα οριστικά υπέρ της στο συριακό πεδίο μάχης. Και τρώγεται· η Haley (πρέσβειρα των ηπα στον οηε) δεν μιλάει τσάμπα…

Η σχετική ευκολία με την οποία έγινε η κατάληψη του θύλακα της Afrin μάλλον είναι σε βάρος της αμερικανο-κουρδικής συνεργασίας παρά υπέρ της. Γιατί ναι μεν η Ουάσιγκτον το είχε ξεκαθαρίσει έγκαιρα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για την Afrin, ωστόσο “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Και πεθαίνει ανέξοδα: καθώς ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του, μετά από 56 ημέρες εισβολής, βρίσκονται πια στα περίχωρα της Afrin έχοντας αφήσει ανοικτό μόνο έναν διάδρομο στα νότια, οι ένοπλοι υπερασπιστές της πόλης την εγκαταλείπουν μαζί με τις χιλιάδες των προσφύγων…

Ίσως κάποιοι κούρδοι, εκτός ή ακόμα και εντός pkk, να κάνουν πια δεύτερες σκέψεις για την συμμαχία τους με τον αμερικανικό στρατό. (Θα έπρεπε). Ενώ σε μια σειρά μικρότερες ή μεγαλύτερες ypgκρατούμενες πόλεις έχει αρχίσει να οργανώνεται αραβικό αντάρτικο εναντίον της κουρδικής και αμερικανικής κατοχής..

Είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα. Αλλά…

(φωτογραφία: χιλιάδες κούρδοι κάτοικοι της Afrin έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, καταφεύγοντας σε περιοχές που ελέγχονται απ’ τον συριακό στρατό. Η Άγκυρα είναι αναμφίβολα ο φυσικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος· υπάρχει όμως, κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο, και «πολιτικός» αυτουργός: εκείνοι οι «σοφοί ηγέτες» που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…)

Χάνουμε;

Κυριακή 18 Μάρτη. Με μια σειρά μάλλον αναπάντεχων (και οπωσδήποτε εντυπωσιακών) δηλώσεών του ο αμερικανός «4στερος» στρατηγός Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης του αμερικανικού στρατού» (που περιλαμβάνει την ευρώπη αλλά και τη μέση Ανατολή), έδειξε ότι οι διαδοχικές «μικρές ήττες» της Ουάσιγκτον έχουν πράγματι προκαλέσει μια σοβαρή «κρίση γραμμής».

Μιλώντας στην επιτροπή για τον στρατό της αμερικανικής γερουσίας την μέρα που το ψόφιο κουνάβι απέλυε τιτιβίζοντας τον Tillerson (μεταξύ άλλων και επειδή είναι “ενδοτικός” με το ιράν…), ο αρχικαραβανάς Votel υποστήριξε:

– ότι η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν πρέπει να διατηρηθεί γιατί αν οι ηπα αποχωρήσουν να πρέπει να βρουν άλλο τρόπο να τα ελέγξουν, κάτι που θα είναι δύσκολο·

– ότι ο Άσαντ, χάρη στη βοήθεια της ρωσίας και του ιράν έχει νικήσει στον πόλεμο στη συρία·

– ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναχαιτιστεί η ρωσική προώθηση στη συρία είναι με πολιτικά και διπλωματικά μέσα (αν και έσπευσε να συμπληρώσει ότι «αν υπάρχουν άλλα μέσα που εξετάζονται, θα κάνουμε ότι μας διατάξουν»…)

– ότι ο αμερικανικός στρατός δίνει βοήθεια με διάφορους τρόπους στο Ριάντ στον πόλεμό του στην υεμένη, αλλά δεν ξέρει πως την χρησιμοποιεί (πόσους άμαχους σκοτώνει δηλαδή)…

Η αλήθεια είναι ότι ο Votel μπήκε στη θέση που έχει τώρα απ’ την κυβέρνηση Ομπάμα· συνεπώς θα μπορούσε να υποστηρίζει την «προηγούμενη γραμμή». Επιπλέον δεν είναι «πολιτικός», και δεν είναι στις αρμοδιότητές του η χάραξη μιας άλλης. Ωστόσο δεν παύει να είναι πολύ ψηλά στην ιεραρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…