Tag: ηπα

Πως να δηλητηριάσεις κάποιον ακίνδυνο…

Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».

Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).

Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…

Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.

Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…

Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».

Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;

Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…

(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)

Προπαγάνδα

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα οφέλη με την κατάργηση του «ουδέτερου τρίτου» σε οποιαδήποτε διένεξη μεταξύ ισότροπων αντιπάλων (κρατών, για παράδειγμα). Αν οι «αντίδικοι» έχουν δεχτεί ότι ένας τέτοιος «ουδέτερος τρίτος» πρέπει και μπορεί να υπάρχει, τότε όποιος διαφωνεί με τον έναν δεν σημαίνει ότι συμφωνεί με τον άλλον. Μπορεί, κάλιστα, να εκκινεί στη διαμόρφωση της γνώμης του απ’ τα δεδομένα (ή κάποια απ’ αυτά) του «ουδέτερου τρίτου».

Όταν όμως αυτή η θέση έχει καταργηθεί απ’ την ίδια την διαδικασία της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (αν και μέσα στον καπιταλισμό δημιουργήθηκε!!!) τότε όποιος είναι δύσπιστος ή ερευνά το αγγλο-αμερικανικό θεώρημα περί «ρωσικής δηλητηρίασης των Skripal» δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από πράκτορας, ατζέντης της Μόσχας! (Και το ανάποδο..) Το ίδιο ακριβώς μπορεί να διαπιστώσει και να επιβεβαιώσει κανείς σε πολλά ακόμα. (Για παράδειγμα, όποιος είναι υπέρ των παλαιστινίων και κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί παρά να είναι «αντισημίτης», «εκκολαπτόμενος νεοναζί» και, φυσικά, πράκτορας της Τεχεράνης… Έτσι λένε τα παπαγαλάκια… Ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες εβραίους σ’ όλο τον κόσμο, που είναι εχθρικοί στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Τελ Αβίβ…).

Ο μανιχαϊσμός δεν είναι η μόνη πολιτική του κεφάλαιου, των κρατών, των αφεντικών. Το «ή με εμάς ή εναντίον μας» που είχε μεγαλόφωνα δηλώσει το 2003 το αμερικανικό καθεστώς με το στόμα του Μπους του Β είναι, γίνεται, η κυρίαρχη και κυριαρχική πολιτική των αφεντικών όταν οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται· όταν τα μετόπισθεν πρέπει να μπετοναριστούν επί ποινή «προδοσίας»· όταν οι αναμετρήσεις απαιτούν την επιστράτευση των πάντων, και σίγουρα την απαγόρευση (ή την υπονόμευση) οποιασδήποτε σοβαρής αντίδρασης / αντίρρησης. Έχει συμβεί κι άλλες φορές στο παρελθόν· συμβαίνει και τώρα.

Ποιος ωφελείται;

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Κεντρική ασία

Κυριακή 25 Μάρτη. …Έχουμε μια ιστορία που φουσκώνει τον αριθμό των ενόπλων του isis εδώ. Αυτή η ιστορία χρησιμοποιείται σαν δικαιολόγηση της νομιμοποίησης που παρέχουν οι ρώσοι στους ταλιμπάν, μαζί με κάποιο βαθμό υποστηρίξης.

Οι ταλιμπάν λένε ότι παίρνουν οικονομική ενίσχυση απ’ τον εχθρό. Ξέρουμε για όπλα που φτάνουν στα αρχηγεία τους και τους τα έχουν δώσει οι ρώσοι. Ξέρουμε ότι οι ρώσοι είναι ανακατεμένοι.

Αυτά δεν τα λέει όποιος κι όποιος. Τα λέει ο στρατηγός John Nicholson, επικεφαλής του αμερικανικού στρατού κατοχής του αφγανιστάν. Και δεν τα λέει όπου κι όπου. Τα λέει σε προχτεσινή συνέντευξή του στο bbc…

Για πολλά και διάφορα κατηγορείται η Μόσχα απ’ τις ηπα και τους ευρωπαίους συμμάχους τους, βάσιμα ή αβάσιμα… Αυτό, όμως, έχουμε τη γνώμη ότι είναι σωστό: πράγματι ενισχύει τους ταλιμπάν στο αφγανιστάν. Και μπορεί να το κάνει με διάφορους τρόπους· υποθέτουμε ότι προτιμότεροι είναι οι έμμεσοι. Είτε μέσω πακιστάν είτε μέσω “λαθρεμπόρων όπλων”…

Στην δημοσιογραφική ερώτηση αν η Μόσχα κάνει έναν πόλεμο – μέσω – αντιπροσώπων (proxy war) κατά των ηπα στο αφγανιστάν, ο στρατηγός απαντάει έμμεσα:

Αυτή η δραστηριότητα άρχισε να διογκώνεται τους τελευταίους 18 με 24 μήνες. Πριν δεν είχαμε δει κάτι απ’ αυτό το είδος των αποσταθεροποιητικών ενεργειών της ρωσίας εδώ. Όταν κοιτάς το timing ταιριάζει πολύ με την στιγμή που άρχισαν να ζεσταίνονται τα πράγματα στη συρία. Οπότε είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε το timing του όλου πράγματος.

Σωστά!!! «Ζεσταίνεται» (ή «κρυώνει»…) όλη η γραμμή αντιπαράθεσης μέση Ανατολή – Ειρηνικός!!! Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Τα επιμέρους πεδία μάχης συνδέονται: έχουν τους ίδιους βασικούς αντίπαλους!

Η Μόσχα, πάντως, αρνείται ότι εξοπλίζει τους ταλιμπάν, παραδέχεται όμως ότι έχει επαφές μαζί τους, εξαιτίας του κοινού εχθρού: του isis. Κι όταν έχεις κοινό εχθρό με κάποιον, ως γνωστόν, δεν του δίνεις όπλα να τον πολεμήσει… Του δίνεις την ευχή σου…

Πυροβολούν τα (πολιτικά) πτώματα;

Σάββατο 24 Μάρτη. Με μια ακόμα αλλαγή στο “επιτελείο” το ψοφιοκουναβιστάν δένει ακόμα καλύτερα τα κορδόνια στις αρβύλες του. Ο καραβανάς McMaster (της «τριανδρίας») απολύθηκε απ’ το πόστο του «προεδρικού συμβούλου εθνικής ασφάλειας» ως «μετριοπαθής», για να αντικατασταθεί από έναν ακόμα χειρότερο: τον John Bolton.

Πρόκειται για ένα απ’ τα τρανταχτά στελέχη του επιτελείου του Μπους του Β, φανατικός πολεμοχαρής, φανατικός φίλος του Τελ Αβίβ και συνεργάτης της mossad, φανατικός υποστηρικτής της ισοπέδωσης τόσο του ιράν όσο και της βόρειας κορέας.

Ο Gareth Porter, γνωστός αμερικάνος βετεράνος ερευνητής δημοσιογράφος, ιστορικός και παλιός κινηματικός κατά του πολέμου στο βιετνάμ, σημειώνει σ’ ένα προχθεσινό του άρθρο ανάμεσα σε άλλα και τα παρακάτω για τα έργα και τις ημέρες του Bolton:

… Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα ή έξω απ’ την κυβέρνηση Trump είναι ο Bolton που έχει επηρεάσει ήδη τον Trump να σκίσει την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Ο Bolton αξιοποίησε την σχέση του με τον βασικό χρηματοδότη τόσο του Benjamin Netanyahu όσο και του Donald Trump – τον βαθύπλουτο ιδιοκτήτη καζίνο και σιωνιστή Sheldon Adelson – για να συμβουλέψει τον Trump τον περασμένο Οκτώβρη, όταν ο πρόεδρος ετοιμαζόταν να ανακοινώσει την πολιτική του για την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν.

… Η mossad έχει παίξει έναν πολύ επιθετικό ρόλο στο να επηρεάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη σε σχέση με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Το καλοκαίρι του 2003 [σ.σ.: πρώτη κυβέρνηση του Μπους του Β, η χρονιά της «σοκ και δέος» εισβολής στο ιράκ…] σύμφωνα με τους δημοσιογράφους Douglas Frantz και Catherine Collins συγγραφείς του βιβλίου “The Nuclear Jihadist”, ο επικεφαλής της mossad Meir Dagan δημιούργησε ένα καινούργιο τμήμα στη mossad με αποστολή να σπρώχνει στα διεθνή μήντια ειδήσεις για τις προσπάθειες του ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Ο ρόλος του Bolton σ’ αυτήν την κοινή αμερικανο-ισραηλινή στρατηγική, όπως τονίζει στην ίδια του την βιογραφία που εκδόθηκε το 2007, ήταν να εξασφαλίσει ότι το θέμα των πυρηνικών του ιράν θα φύγει απ’ την αρμοδιότητα της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας του οηε και θα πάει στο συμβούλιο ασφαλείας. Ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει τον γενικό διευθυντή της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας Mohamed ElBaradei να πετύχει μια συμφωνία με το ιράν, που θα έκανε δύσκολο για την κυβέρνηση Μπους να δαιμονοποιήσει την Τεχεράνη σαν παγκόσμια πυρηνική απειλή… Η τακτική του Bolton βασιζόταν στον ισχυρισμό ότι το ιράν κρύβει το στρατιωτικό πυρηνικό του πρόγραμμα απ’ την διεθνή υπηρεσία ατομικής ενέργειας…

Ο Porter εξηγεί ότι οι κοινοί σχεδιασμοί κυβέρνησης Μπους – κυβέρνησης Netanyahou για επίθεση σε θέσεις των ιρανών φρουρών της επανάστασης, εντός ιράν, το 2007, ανακόπηκαν απ’ τους αρμόδιους να την κάνουν καραβανάδες, εφόσον κρίθηκε ότι το ιράν θα μπορούσε να απαντήσει κτυπώντας αμερικανικά πολεμικά στα στενά του Ορμούζ.

Συνεπώς τι είναι εκείνο που κάνει ξανά «σύμβουλο» έναν αποτυχημένο πολεμοκάπηλο; Η απελπισία;

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε ζόρια;

Σάββατο 24 Μάρτη. Οι συσχετισμοί σήμερα είναι πολύ χειρότεροι σε βάρος των ηπα σε σχέση με το 2007. Τότε, εκτός απ’ τις όποιες στρατιωτικές δυνατότητες του ιράν, είχε μόνο τον πονοκέφαλο του “στρατού του Μαχντί”, των σιιτών πολιτοφυλάκων στο ιράκ. Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, πέρα απ’ τις αναβαθμισμένες τεχνολογικά δυνατότητες της Τεχεράνης δεν υπάρχουν πια “πολιτοφύλακες”… Υπάρχει κανονικός ιρακινός και συριακός στρατός, σώματα εκπαιδευμένα απ’ τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”· υπάρχουν οι ίδιοι οι “φρουροί” τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία· υπάρχει η αισθητά αναβαθμισμένη Χεζμπ’ αλλάχ· και, last but not least η Μόσχα, με την όποια στρατιωτική παρουσία της τόσο στη συρία όσο (undercover) και στο ιράκ.

Αν η απάντηση του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου σ’ αυτήν την επιδείνωση σε βάρος του των συσχετισμών στη μέση Ανατολή και όχι μόνο είναι η ανάκληση απ‘ την εφεδρεία ενός 70άρη αποτυχημένου και ξεπερασμένου «γερακιού», τότε καταλαβαίνουμε ότι πολλοί χαμογελούν ήδη ειρωνικά. Όχι μόνο στο μπλοκ της Astana, αλλά και στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Ένα προσκλητήριο «παλαιμάχων» δεν ενισχύει τις ικανότητες σχεδιασμού του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· αντίθετα τον εκθέτει ακόμα χειρότερα, όχι μόνο επιδεικνύοντας την λειψανδρία του, αλλά και επιτρέποντας στους αντιπάλους του να ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατατωτά» τι να περιμένουν· ώστε να κινηθούν ανάλογα.

Ανατολική Μεσόγειος 1

Σάββατο 24 Μάρτη. Πριν 4 ημέρες (Τετάρτη 21 Μάρτη – Συρία) αναφερόμασταν στις δυνατότητες ηλεκτρονικού jamming εκ μέρους της ρωσίας, απ’ τις συριακές βάσεις της, που θα μπορούσαν να αποτρέψουν μια αμερικανική πυραυλική επίθεση εκεί. (Τα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής γράφονται μια μέρα νωρίτερα· άρα το σχετικό είχε γραφτεί στις 20 Μάρτη…)

Την ίδια ημέρα όμως, την Τετάρτη 21 Μάρτη (μετά την σχετική ανάρτηση εδώ…) ο νοτιοκυπριακός καθεστωτικός «φιλελεύθερος» είχε στο site του αυτήν την είδηση (πιο πάνω φωτογραφία) με το εξής περιεχόμενο (επιβεβαιώνοντας αυθημερόν την ασταμάτητη μηχανή!):

Πρωτοφανές σοβαρό πρόβλημα στην αεροπορία όλης της ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπίζεται από αεροπλάνα, των οποίων «συγχύζονται» τα ηλεκτρονικά συστήματα εντοπισμού θέσης, τα γνωστά μας GPS. Τόσο οι Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, όσο και της Τουρκίας έχουν εκδώσει έκτακτες ειδοποιήσεις για την αεροναυτιλία – Notam.

Συγκεκριμένα η Notam που εξέδωσε το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, με αρ.  A0356/18, αναφέρει: «Έχουν παρατηρηθεί από κυβερνήτες πτήσεων στο FIR Λευκωσίας, οι διακοπές του σήματος GPS  σε ορισμένες περιοχές. Οι κυβερνήτες αεροσκαφών που δραστηριοποιούνται στο FIR Λευκωσίας καλούνται να είναι προσεκτικοί μέχρι νεωτέρας ενημέρωσης».

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», οι Αρχές Ασφάλειας Αεροπορίας και όχι μόνο σε χώρες της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Κύπρου, βρίσκονται σε συναγερμό για να εξακριβώσουν τα αίτια του σοβαρού προβλήματος, που είτε προέρχονται από συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, είτε από πρόβλημα σε κάποιους από τους δορυφόρους του συστήματος GPS που καλύπτουν την περιοχή μας.

Προβλήματα με διακοπές λειτουργίας του συστήματος GPS στο FIR Λευκωσίας έχουν αναφερθεί αλλά σε πολύ λίγες περιπτώσεις το τελευταίο δίμηνο, αναφέρουν οι πληροφορίες του «Φ», ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες και το τελευταίο 48ωρο έχουν αυξηθεί σημαντικά τέτοιες αναφορές από πιλότους τόσο επιβατικών όσο και ιδιωτικών αεροπλάνων. 

 Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι το πρόβλημα παρουσιάζεται σε διαφορετικά διαστήματα σε διαφορετικές περιοχές του FIR Λευκωσίας, δηλαδή σε περιοχές και νότια και βόρεια και δυτικά της Κύπρου.

 Το πρόβλημα παρουσιάζεται με δύο μορφές, είτε με διακοπή του σήματος, είτε με λανθασμένη ένδειξη θέσης. Γεγονός που οδήγησε και στην έκδοση της NOTAM από πλευράς των Αρχών, για λόγους ασφάλειας της πολιτικής αεροπορίας. Να σημειωθεί, πάντως, ότι τα αεροπλάνα διαθέτουν και εναλλακτικά συστήματα εντοπισμού θέσης πέραν του γνωστού GPS. 

 Έρευνα του «Φ» δείχνει ότι αυτή την περίοδο στην ευρύτερη περιοχή πετούν τόσο αμερικανικά όσο και ρωσικά ειδικά πολεμικά αεροπλάνα που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν πρόβλημα, ωστόσο το πρόβλημα δεν φαίνεται να προέρχεται από αυτά.

Παρότι εντοπίσαμε αυτήν την ενδιαφέρουσα πληροφορία έγκαιρα αποφύγαμε να την παρουσιάσουμε για λίγες ημέρες, περιμένοντας να δούμε αν (και πότε) τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια θα την εμφάνιζαν. Δεν το έκαναν (άλλη μια περίπτωση αποπληροφόρησης) και μπορούμε να υποθέσουμε τους λόγους. Πρώτον, δεν θα γινόταν να χρεωθεί μ’ αυτά τα “περίεργα παράσιτα” η Άγκυρα, που ως γνωστόν είναι η μόνη πηγή δεινών στην εθνικά ευαίσθητη ανατολική Μεσόγειο… Και δεύτερον, η εθνικά χρήσιμη παράσταση για εσωτερική κατανάλωση για την περιοχή είναι αυτή ενός «παρανοϊκού άρπαγα» (της Άγκυρας) και μιας «ήρεμης δύναμης με πολλούς συμμάχους που έχει όλα τα δίκια με το μέρος της» (του ελλαδιστάν) και – σε καμμία περίπτωση!!! – η εξελισσόμενη σύγκρουση «μεγάλων δυνάμεων» στην οποία το ελλαδιστάν και ο όποιος ιμπεριαλισμός του είναι εξάρτημα (κι ούτε καν βασικό) της μίας πλευράς, της αμερικανο-ισραηλινής…

Γιατί να ξύνονται πληγές λοιπόν; Ας το να πάει στον γεροδιάβολο…

Ανατολική Μεσόγειος 2

Σάββατο 24 Μάρτη. Προφανώς λοιπόν (ό,τι και να λέει το καθεστωτικό νοτιοκυπριακό ρεπορτάζ στο τέλος του) είτε η Μόσχα είτε η Ουάσιγκτον είτε και οι δύο έκαναν (και κάνουν) ασκήσεις ετοιμότητας ηλεκτρονικού πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο. Δίνουμε περισσότερες πιθανότητες στο να πρόκειται για ασκήσεις της Μόσχας: επειδή το jamming είναι βασικό εργαλείο αποτροπής απ’ την μεριά της, όπως άλλωστε το είχαμε αναφέρει έγκαιρα.

Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι ένα επιπλέον στοιχείο σε ότι αφορά … την «επικαιροποίηση» ενός πολεμοκάπηλου σαν τον Bolton. Το 2007 ο ρωσικός στρατός (και οι όποιες δυνατότητές του τότε) ήταν πολύ μακριά απ’ τη μέση Ανατολή. Τώρα είναι εδώ, έστω με μορφές και σε ποσότητες που δεν είναι επαρκείς για μια κατευθείαν σύγκρουση με τον αμερικανικό· δείχνουν όμως αρκετές για να του κάνουν την ζωή εξαιρετικά δύσκολη…

(Εν τω μεταξύ, παρά την διεθνή φασαρία και τις απειλές εναντίον των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, η ανατολική Ghouta «εκκαθαρίζεται» απ’ τους αντι-Άσαντ ένοπλους. Όσο για τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του, έχει καταλάβει σχεδόν το σύνολο της διοικητικής περιφέρειας της Afrin· και υπάρχουν φήμες ότι συντομα θα ανακοινώσει το τέλος της επιχείρησης «κλάδος ελαίας» – πιθανόν για να αρχίσει μια επόμενη…)

Συρία – ιράκ 1

Παρασκευή 23 Μάρτη. Δεν φαίνεται να προχωράει η όποια συμφωνία είχε προκύψει ανάμεσα στην Άγκυρα και τον Tillerson· εκτός αν η Ουάσιγκτον κοροϊδεύει χοντρά το pkk/ypg, πράγμα που θεωρούμε ελάχιστα πιθανό. Την περασμένη Τρίτη εκπρόσωπος του αμερικανικού υπ.εξ. (υπό τον Pompeo πια…) διαβεβαίωσε δημόσια τους κούρδους αφέντες, σε συνέντευξη τύπου, ότι θα παραμείνουν μαζί στην Manbij (μια πόλη με αραβικό πληθυσμό που ποτέ δεν ανήκε στην ζώνη κουρδικής πλειοψηφίας στη βόρεια συρία…) και θα συνεχίσουν την συνεργασία τους όσο χρειαστεί.

(H Manbij, μια πόλη στη βόρεια συρία 30 χιλιόμετρα δυτικά του Ευφράτη, είχε πριν τον πόλεμο καμιά 100αριά χιλιάδες κατοίκους: άραβες, κούρδους, και σουνίτες σούφι. Το καλοκαίρι του 2012, τοπικοί οπλαρχηγοί πήραν την εξουσία στην πόλη και τα περίχωρά της, αλλά στις αρχές του 2014 την κατέλαβε ο isis. To καλοκαίρι του 2016, ύστερα από 2 μήνες πολιορκίας και «μάχες πόλης», την κατέλαβαν οι ypg σε συνεργασία με τον αμερικανικό στρατό. Από τότε είναι μια απ’ τις βάσεις της Ουάσιγκτον στη συρία.)

Ο Erdogan έχει (ξανα)θυμώσει με τις επιλογές της Ουάσιγκτον: Λένε ότι δεν θα φύγουν απ’ την Manbij. Δεν έχουν δικαίωμα να είναι εκεί. Πως ήρθαν από 11.000 χιλιόμετρα μακρυά; Δεν είναι η δική τους γη… Δεν μπορεί όμως «να τους στείλει πίσω»: το «ξεκλείδωμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ την βόρεια συρία απασχολεί το σύνολο του «μπλοκ της Astana», αλλά θεωρούμε απίθανο να δοκιμαστεί με κατευθείαν στρατιωτική σύγκρουση, και μάλιστα ενός μόνο μέλους της συμμαχίας.

Απ’ την άλλη μεριά το τουρκικό καθεστώς θα πρέπει να είναι ευχαριστημένο μετά την συμφωνία του με το ιρακινό: ο τουρκικός στρατός πήρε το «ελευθέρας» να δράσει στα βόρεια του ιρακινού κουρδιστάν, όπου βρίσκονται οι κυρίως βάσεις του pkk…

Η «επιχείρηση ασπίδα του Τίγρη» έχει ήδη αρχίσει με αεροπορικούς βομβαρδισμούς. (Υποθέτουμε ότι οι κάθε είδους ντόπιοι υποστηρικτές του pkk, αρχίζοντας απ’ τις ελληνικές υπηρεσίες αλλά και τους εντόπιους ισραηλινούς συνεργάτες τους, να κάνουν ό,τι μπορούν σαν «συμπαράσταση»…)

Συρία – ιράκ 2

Παρασκευή 23 Μάρτη. Χτες ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, σε συνέντευξή του στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolou, επανέλαβε τις απειλές: Αν το σχέδιο για απομάκρυνση των τρομοκρατών δεν γίνει πράξη [σ.σ.: εννοεί αυτό που ήταν υπό διαμόρφωση με τον Tillerson] τότε η μόνη επιλογή που θα απομείνει θα είναι η εκκαθάρισή τους. Αυτό δεν είναι σημαντικό μόνο για την συρία αλλά και για το ιράκ…

Εκτός «μπλοκ της Astana» (και Πεκίνου) η στάση της Άγκυρας θα άρεσε και στο Βερολίνο· αν μπορούσε να εκδηλωθεί δημόσια. Αλλά δεν μπορεί και το πιθανότερο δεν θέλει να το κάνει αφού το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα στην πάντα φαντασιακή «ενιαία εξωτερική πολιτική της ε.ε.».

Το πρόβλημα της Άγκυρας δεν είναι οι εντός ή εκτός εισαγωγικών «καταγγελίες» εκ μέρους της ε.ε. (που ευχαριστούν το ελλαδιστάν, το οποίο, όποτε το θυμάται, γίνεται «φιλοευρωπαϊκό»…). Αυτά είναι διπλωματικές φανφάρες. Το πρόβλημα της Άγκυρας είναι έχει εμπλακεί στη στρατιωτική διαχείριση του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού project στην ευρύτερη μέση Ανατολή χωρίς να μπορεί να ελπίζει στην ανοικτή στρατιωτική (και διπλωματική) υποστήριξη και συμμετοχή των άμεσων και έμμεσων συνεταίρων της· τουλάχιστον όχι σήμερα.

Απ’ την άλλη μεριά, ο τρόπος που η Ουάσιγκτον έχει διαχειριστεί την αυτοπρόσωπη στρατοπέδευσή της στη συριακή επικράτεια (: δηλαδή τα ανταλλάγματα που έχει υποσχεθεί στο pkk) δεν είναι μεσομακροπρόθεσμα “βιώσιμος”: δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο τα κράτη που αντιτίθεται στον αμερικανικό έλεγχο της “μεσοποταμίας”. Θα τολμούσαμε μάλιστα να υποστηρίξουμε ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ δεν έχει περισσότερους ή καλύτερους συμμάχους απ’ το μπλοκ της Astana· έχει μόνο το τακτικό πλεονέκτημα ότι βάζει μπροστά την «μεγάλη δύναμή του» (τον αμερικανικό στρατό), ενώ το μπλοκ της Astana περιορίζεται στην «μεσαία» (τον τουρκικό)…