Tag: ηπα

Απ’ τα tanks στις banks…

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).

Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)

Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.

Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.

Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.

Η αλλαγή συσχετισμών

Τετάρτη 25 Απρίλη. Η ξαφνική περιφερειακή (και μόνο…) ανατίμηση του ελλαδιστάν στα ‘90s δεν θα μπορούσε να είναι αιώνια. Τα βαλκανικά κράτη άρχισαν να ανασυγκροτούνται σιγά σιγά με καπιταλιστικούς όρους· στην τουρκία απ’ το 2002 και μετά οι ισλαμοδημοκράτες (του μισητού Ερντογάν…) όχι μόνο «έλυσαν ειρηνικά το κουρδικό ζήτημα» αλλά έβαλαν μπροστά μια ραγδαία ανασυγκρότηση του τουρκικού καπιταλισμού· το ελλαδιστάν μπήκε μεν στην ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν διόρθωσε τις δομικές του ανεπάρκειες, τον δομικό πολιτικό προσοδισμό του (όπως, ίσως, φανταζόταν ο καθηγητής Σημίτης*).

Έτσι, ήδη απ’ τα μέσα των ‘00s (όταν τα φώτα των ολυμπιακών αγώνων και του παραμυθιού τους έσβησαν) όποιος είχε αναθέσει στον εαυτό του το καθόλου ευχάριστο καθήκον να ασχολείται με τα μεγέθη του ντόπιου καπιταλισμού και να διαβάζει τους ισολογισμούς των εταιρειών, μπορούσε να διαπιστώσει ότι το “ελληνικό θαύμα” λαχάνιαζε. Έχανε λάδια. Και η θηριώδης απόσταση απ’ τους γεωπολιτικούς αντιπάλους του που του είχε εξασφαλίσει η μοναδική “συναστρία” των ‘90s μίκραινε σταθερά και γρήγορα: οι άλλοι “ανέβαιναν”, το ελλαδιστάν “κατέβαινε”…

Ύστερα ήρθε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, και η α λα ελληνικά διαχείρισή της. Σε αντίθεση με την γενική σοφία, σαν αυτόνομοι εργάτες υποστηρίξαμε εξ’ αρχής ότι το ελληνικό «πρόβλημα» ήταν το ίδιο όπως παντού: οι τράπεζες και οι υπερέκθεσή τους (με τις «επιθετικές πωλήσεις δανείων», με την «δημιουργική λογιστική», με τα παιχνίδια με τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο, με διάφορα «σύνθετα προϊόντα», κλπ). Επιδεινώθηκε πράγματι στο ελλαδιστάν αυτό το διεθνές πρόβλημα απ’ το ειδικό εθνικό πρόβλημα, το υψηλό δημόσιο χρέος (πριν το ξέσπασμα της κρίσης), που ήταν το τίμημα του πολιτικού προσοδισμού: όταν το 2009 το ελληνικό κράτος άρχισε να δανείζεται για να σώσει τις τράπεζές του (όπως έκαναν όλοι) είχε ήδη πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος (σε αντίθεση με τους άλλους). Υψηλό δημόσιο χρέος συν έξτρα δάνεια για την σωτηρία των τραπεζών = χρεωκοπία….

Είχαμε την εκτίμηση απ’ το 2011 ότι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η ελληνική παραλλαγή της θα κτυπούσε «στην καρδιά» τον ελληνικό (οικονομικό πια) επεκτατισμό στα βαλκάνια και στον «μετασοβιετικό χώρο». Αυτό ακριβώς έγινε, παρότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών «αντιστάθηκαν» (για να σώσουν κεφάλια τους…) όσο μπορούσαν. Εντέλει, η δική τους «αντίσταση», το γεγονός δηλαδή ότι καθυστέρησαν όσο μπορούσαν την σημαντική αναδίπλωσή τους (πώληση των θυγατρικών τους στα βαλκάνια και στη μέση Ανατολή…), έκανε ακόμα πιο έντονο το «ελληνικό δημόσιο χρέος»! Τα ποσά που έχασε το ελληνικό κράτος (ενώ βρισκόταν υπό επιτροπεία…) αγοράζοντας μετοχές των ελληνικών τραπεζών για να διασώσει την κεφαλαιακή τους επάρκεια, μετοχές που μετά από λίγο είχαν μικρότερη αξία από κωλόχαρτο, είναι μεγάλα! (Και, φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να σας μιλήσει γι’ αυτά!!!)

Το ιστορικό γεγονός είναι ένα. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, το καλοκαίρι του 2015 συγκεκριμένα, όχι μόνο η «καπιταλιστική απόσταση» του ελλαδιστάν με άλλα βαλκανικά κράτη είχε μικρύνει πάρα πολύ· όχι μόνο η πολιτική σκηνή (και άρα τα ντόπια αφεντικά) του ελλαδιστάν είχαν γίνει παγκόσμιο ανέκδοτο· όχι μόνο είχε γίνει επείγον να αποκοπούν τα βαλκανικά τραπεζικά συστήματα απ’ το ελληνικό για να μην κτυπηθούν απ’ την χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών (capital controls…) αλλά, επιπλέον, ο τουρκικός καπιταλισμός είχε ξεφύγει πολύ μακρυά: από οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική και στρατιωτική άποψη. Ο πόλεμος που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στα καλύτερα του, το 1996, δεν μπορούσε να κάνει μόνος του (και έχασε με την προβοκάτσια των Ιμίων), το 2015, είκοσι χρόνια μετά ήταν, απλά, αδιανόητος.

Δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Αν τα drones είναι τεχνικό μέρος των τωρινών στρατών και των πολέμων, η Άγκυρα ούτε «αγοράζει» ούτε «νοικιάζει» drones. Τα φτιάχνει, με δική της έρευνα και τεχνολογία· και για τον αέρα, και για την ξηρά, και για την θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι έχουν δυνατότητες και χαρακτηριστικά άγνωστα… Ή: η Άγκυρα δεν νοικιάζει γαλλικές φρεγάτες. Ναυπηγεί τα δικά της πολεμικά. Επιπλέον ναυπηγεί ένα ελικοπτεροφόρο τύπου γαλλικού mistral (θεωρούνται «αμφίβια επιθετικά πλοία»…), με τεχνολογία κατά τα 2/3 τουρκική. (Του χρόνου αυτό το πλωτό ελικοδρόμιο / αποβατικό θα αρχίσει τους δοκιμαστικούς πλόες του…). Αυτά είναι δύο ανάμεσα σε πολλά άλλα, που δείχνουν ότι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα των ‘90s ούτε σαν ανέκδοτα δεν στέκουν πια, από στρατιωτική άποψη.

(*Αν ο ρεφορμιστής, ένας απ’ τους ελάχιστους τελευταίους τέτοιους, πολιτικός / καθηγητής Σημίτης, πίστευε ότι ο εύκολος δανεισμός που θα εξασφάλιζε η συμμετοχή στην ευρωζώνη θα άλλαζε το «παραγωγικό μοντέλο» – που λένε πάντα τα γατόνια – επιτρέποντας την μέσω δανεισμού τεχνολογική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, και την μετατροπή του από έντασης εργασίας σε έντασης κεφαλαίου, έκανε λάθος. Το ότι το παραδέχτηκε μάλλον με συντριβή, μιλώντας κάποια στιγμή για «δύο ελλάδες», δεν είναι υπέρ του.

Απ’ την άλλη μεριά: ανατράφηκε με τον πολιτικό βολονταρισμό των ‘70s… Σε τι άλλο θα πίστευε αν όχι στη δύναμη μερικών κεντρικών κρατικών θεσμίσεων;)

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε νέα δεδομένα

Τετάρτη 25 Απρίλη. Το γεγονός ότι τα epic ‘90s αποδείχθηκαν ένα σύντομο διάλειμμα, ότι η ελληνική χρηματοπιστωτική επέκταση κατέρρευσε και έχει πια ταφεί χωρίς φασαρία, και το γεγονός ότι το ελλαδιστάν έχει χάσει (εδώ και καιρό και για καιρό) τους περιφερειακούς συσχετισμούς δύναμης ΔΕΝ σημαίνει ότι εξαφανίστηκε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός!!! Στο κάτω κάτω αυτός υπήρχε και πριν τα ‘90s!… Υπήρχε και τον 19ο αιώνα! Σημαίνει ότι τώρα είναι ένας εθνικός ιμπεριαλισμός από θέσεις σχετικής αδυναμίας – καμμία σχέση στην εκδήλωση και στους στόχους του με τα epic ‘90s! Και, γι’ αυτό, είναι τώρα πιο υπόγειος, λιγότερο φανφαρόνος, περισσότερο δυσδιάκριτος. Και, απ’ την άλλη μεριά, πάντα «παραγωγός» μαζικής αποβλάκωσης – αυτό είναι το εύκολο μέρος του!!!

Η ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της τετράγωνης συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, για λογαριασμό κυρίως των ηπα (σαν «εργολαβία» ένα πράγμα) που προσπάθησε να προωθήσει η φαιορόζ κυβέρνηση είναι μια τέτοια ιμπεριαλιστική προσπάθεια. Δεν φαίνεται να προχωράει όπως θα ήθελε η Αθήνα. Εν μέρει επειδή η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη να αναθέσει σε τρίτους την αεροναυτική ηγεμονία της στην περιοχή (ειδικά τώρα που η Μόσχα, και όχι μόνο, έχει πλησιάσει τόσο κοντά…). Εν μέρει επειδή η χούντα του Καΐρου κάνει τους δικούς της (ιμπεριαλιστικούς…) υπολογισμούς και κοιτάει και προς την μεριά της Μόσχας…

Ο άξονας Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ (σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ), είναι μια ελληνική ιμπεριαλιστική προσπάθεια που φαίνεται να «δουλεύει». Δουλεύει στο βαθμό που δεν έχει την φιλοδοξία να υποκαταστήσει την άμεση αμερικανική ιμπεριαλιστική δράση, αλλά είτε να την συμπληρώσει, είτε να της προσφέρει επιμελητεία. Δουλεύει επίσης αυτός ο «υπο»άξονας στο βαθμό που δρώντας αντιτουρκικά μπορεί να εξασφαλίσει είτε στη νότια κύπρο είτε στο ελληνικό κράτος κάποιο σημαντικό οικονομικό όφελος απ’ την άντληση ή την μεταφορά φυσικού αερίου: όλα στηρίζονται στο παρανοϊκό ελληνικό θεώρημα ότι η τουρκία δεν έχει αοζ στη Μεσόγειο!… (Ωστόσο, αυτά τα «οφέλη» είναι προς το παρόν «οράματα» και καθόλου χειροπιαστά…).

Μ’ αυτήν την έννοια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει επιστρέψει ΤΥΠΙΚΑ στο μοντέλο του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου – plus. Τότε, για παράδειγμα, σε ένα ελληνικό στρατιωτικό αεροδρόμιο (στον Άραξο αν δεν κάνουμε λάθος) ήταν αποθηκευμένες ατομικές βόμβες που προορίζονταν να ριχτούν στην βουλγαρία… Τώρα στη Σούδα και αλλού «φιλοξενούνται» drones που έχουν προορισμό είτε την συρία είτε ακόμα μακρύτερα (το ιράν)… Εννοείται: και πλοία, και αεροπλάνα με πυραύλους, Κλπ κλπ: εξυπηρετήσεις, επιμελητεία, μπουρδέλα…

Το plus αφορά την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Που σκοτώνει, τώρα, και στη Γάζα (κάτι που, φυσικά, ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ρατσισμός μπορεί να το κάνει και μόνος του· όμως δεν θέλει πια κατακραυγή από γείτονες, επειδή μια τέτοια κατακρυαγή θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε αποκλεισμό του, α λα νότια αφρική, εξαιτίας του κινήματος BDS…)

Οι καταστροφείς 1

Τρίτη 24 Απρίλη. Αφού ο πρόεδρος Trump είναι σε θέση να μιλήσει face to face με τον μέχρι πρότινος “rocket man» της βόρειας κορέας Kim Jong-un, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με το ιρανικό καθεστώς; Αυτή είναι η απορία του Khaled Hroub, γνωστού διεθνώς παλαιστίνιου καθηγητή σε πανεπιστήμιο του Κατάρ. Η απορία θυμίζει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η σύνδεση της μέσης Ανατολής με την ανατολική Ασία δεν είναι παραξενιά της ασταμάτητης μηχανής (παρότι τέτοιες συσχετίσεις δεν είναι υποχρεωτικά ίδιες μεταξύ τους στις αναλυτικές προϋποθέσεις και στα συμπεράσματά τους).

Ο καθηγητής Hroub δίνει την απάντηση στο ερώτημά του. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία θέλει να τα «πάρει» απ’ τον οίκο των Σαούντ, ακόμα και να τον στραγγίξει (προς όφελός της) μέχρι το τελευταίο δολάριο· συνεπώς έχει συμφέρον να υπάρχει μια «ιρανική απειλή» στην περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι χειρότερος: υπάρχουν αρκετοί αμερικάνοι καθεστωτικοί, συνδεδεμένοι με (ή και ελεγχόμενοι από) τις σκληροπυρηνικές ισραηλινές «ομάδες πίεσης» που θέλουν οπωσδήποτε να «τσακίσουν» το ιράν.

Μ’ όλο τον σεβασμό στον καθηγητή Hroub (τι είναι, άλλωστε, η ασταμάτητη μηχανή; μια μαθήτρια είναι…) οι εξηγήσεις του φαίνονται ελλειπείς. Πρώτον επειδή και στην ανατολική ασία πουλάει όπλα η αμερικανική βιομηχανία: στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, στο βιετνάμ… Ίσως όχι στην ποσότητα (και στην προοπτική αχρηστίας) όπως στα παρανοϊκά σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου· ωστόσο όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στην ανατολική Ασία η «ειρήνη» δεν είναι τρόπος για να πουλάς όπλα. Δεύτερον, επειδή όσο έντονη κι αν είναι η επιρροή των ανθρώπων του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον καταντάει γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ενεργούμενο του ισραηλινού!

Όχι! Χωρίς την ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας (που συμπαρασέρνει ή θα συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της ασίας) η μέση Ανατολή θα ήταν άχρηστη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής η Ουάσιγκτον έχει χωρίσει, γινόμενη πετρελαϊκά ανεξάρτητη. Οπότε;

Η ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού και η συμμαχία του με τον ρωσικό, έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για την παγκόσμια ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ηπα: την πρόσφυση της ευρώπης (ή ενός μεγάλου μέρους της) στο ευρασιατικό καπιταλιστικό project. Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbignies Brzezinski στοιχειώνει πάντα, ομολογημένα ή ανομολόγητα, τα μυαλά των αμερικανικών αφεντικών.

Και ακριβώς επειδή η «αμερικανική νίκη» στον ειρηνικό / ινδικό / ανατολική ασία γίνεται όλο και πιο δύσκολη (χωρίς «πλήρη πόλεμο» σίγουρα…), η ανατολική Μεσόγειος και η ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη, είναι ένα είδος «τελευταίας γραμμής άμυνας», για να ανακοπεί το ευρασιατικό project, πριν ξεχυθεί στην πρώην “δυτική Ευρώπη” και φτάσει ως τις ανατολικές όχθες του Ατλαντικού.

Οι καταστροφείς 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Σπάνια (ίσως και ποτέ) γίνεται η συσχέτιση της «τύχης της ουκρανίας» με την «τύχη της συρίας»· πριν η ανοικτή ρωσική στρατιωτική εμπλοκή σταθεί στο πλάι του Άσαντ και του καθεστώτος του. Υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της ουκρανίας» και στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της συρίας / ιράκ»· υπάρχουν όμως και στρατηγικές ομοιότητες, αναλογίες και σχέσεις.

Αν στη συρία (και στο ιράκ) το κόλπο isis είχε πετύχει, τότε η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα. (Στην ουκρανία το σχέδιο “φασίστες” έχει πετύχει ως τώρα, οπότε…) Η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα ούτε για τον περιφερειακό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ, ούτε για τον παγκόσμιο της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.

Όμως το κόλπο ηττήθηκε, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε το ευρασιατικό project (εμπορικό και ενεργειακό) να έχει κερδίσει σοβαρούς πόντους, στη συνάφεια και στη γεωγραφική εγγύτητά του με την ευρώπη (ε.ε.). Η Τεχεράνη «από μόνη της» είναι σοβαρή απειλή για τον ισραηλινό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Η Τεχεράνη σαν τμήμα του ευρασιατικού project που περιλαμβάνει και την Μόσχα και, κυρίως, το Πεκίνο, είναι σοβαρή απειλή για τον ιμπεριαλισμό των ηπα και των (ευρωπαίων) συμμάχων της. Το γεγονός ότι έχει φτάσει, κι όχι σαν «μόνη χώρα» αλλά σαν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου, στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, κάνει σχεδόν αδύνατο πια στην Ουάσιγκτον να ελπίζει σε κάποιου είδους ειρηνική ανάσχεση. Εκεί είναι που καβαλάει και κάνει «βίδο» (όρος στο τάβλι…) το Τελ Αβίβ. Δεν μπορεί όμως ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός να σύρει τον αμερικανικό. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την φάση (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) «Ομπάμα», όταν υπήρχε ακόμα η ελπίδα ότι το κόλπο isis θα λειτουργήσει με επιτυχία, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Μ’ εκείνες τις ελπίδες, όσο και να ήθελε το Τελ Αβίβ να ισοπεδώσει την Τεχεράνη (και ήθελε πολύ…), δεν εύρισκε «ευήκοα ώτα» στην Ουάσιγκτον…

Την ίδια στιγμή στην κορεατική χερσόνησο απλά το ψόφιο κουνάβι την έχει πατήσει – εξαιτίας της μεγαλομανίας και του ναρκισισμού του. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε.

Οι καταστροφείς 3

Τρίτη 24 Απρίλη. Είναι πιθανό ότι αν η Ουάσιγκτον δεν είχε να συνυπολογίσει την τύχη (δηλαδή τα συμφέροντα…) ενός σύμμαχου παρακμιακού πρωτοκοσμικού αποικιοκράτη χωροφύλακα της μέσης Ανατολής (σαν το Τελ Αβίβ) και ενός ακόμα πιο παρακμιακού (σαν το Ριάντ) που έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι επειδή έχει πολλά λεφτά, θα έλυνε το θέμα της ανάσχεσης του ευρασιατικού project περίπου με τον τρόπο που το κάνει ήδη: καταλαμβάνοντας διάφορα στρατηγικά χρήσιμες περιοχές (π.χ. βορειοανατολική συρία) και στήνοντας εκεί βάσεις με τα άλλοθι που προσφέρουν έναντι αμοιβής οι κάθε φορά εθελοντές (όπως το pkk/ypg). Όμως αυτό που είναι αρκετό για τις ηπα δεν είναι αρκετό ούτε για το ισραήλ, ούτε για την σαουδική αραβία και τα εμιράτα. Αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι αρκετό να ελέγχει χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους και περάσματα αφήνοντας κάποιο (αδιάφορο) χώρο “στους άλλους”, το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) δεν θέλει οι “άλλοι” να πλησιάσουν· φοβάται απελπιστικά αυτόν τον “χώρο” που θα ελέγχουν κοντά του.

Η τακτική και η στρατηγική σχέση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές τάξεις ιμπεριαλισμών, κάποιων που είναι περιφερειακοί και ενός που είναι παγκόσμιος (αναφερόμαστε στον άξονα Ουάσιγκτον– Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν είναι ούτε ανταγωνιστική, ούτε συνθετική. Αλλού συγκλίνουν, αλλού αποκλίνουν. Για παράδειγμα το ψόφιο κουνάβι θα κάνει “δώρο” στο Τελ Αβίβ, στις 15 Μάη (;) την επίσημη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ: συμβολικά σημαντικό, ουσιαστικά αδιάφορο. Θα μπορούσε να κάνει ουσιαστικό δώρο την “κάλυψη” μιας ισραηλινής επίθεσης εναντίον μείζονος σημασίας ιρανικών στόχων στη συρία για να αποτρέψει (η συμμετοχή της Ουάσιγκτον και, πιθανόν, του Λονδίνου) την αντί-δραση της Μόσχας;

Κάπου εδώ βρισκόμαστε (λέει η μαθήτρια…).

(φωτογραφία: Η διεστραμμένη ικανοποίηση στις φάτσες των ισραηλινών στρατιωτών καθώς ξυλοκοπούν έναν άοπλο παλαιστίνιο στη δυτική Όχθη (στη Χεβρώνα, τον Σεπτέμβρη του 2016) επιβεβαιώνει, αν χρειαζόταν επιβεβαίωση, τον «φυσικό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους. Η επίσημη θρησκεία του είναι απλά ένα φτηνό άλλοθι. Πρόκειται για ένα εξτρεμιστικό, λευκό, πρωτοκοσμικό, ιμπεριαλιστικό, αποικιοκρατικό μόρφωμα, συνεπές στη δολοφονική ιστορία της χριστιανικής δύσης….)

Καλώς τονε κι ας άργησε!

Δευτέρα 23 Απρίλη. Όλα τα είχε το συριακό πεδίο μάχης, ο Macron του έλειπε! Κι όμως: αυτός ο τύπος, που προσπαθεί να ανακόψει τον «πτωτική τάση» του γαλλικού καπιταλισμού (εννοημένη σαν θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό) υποστηρίζει ότι «ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να μείνει στη συρία, για να κτίσουμε τη νέα συρία»… Διαφορετικά «αν φύγουμε, οριστικά και πλήρως, θα αφήσουμε τον χώρο για το ιρανικό καθεστώς, τον Assad και τους δικούς του…»

Δεν έχει να δείξει σπουδαία κατορθώματα για το τι έκανε το κράτος του εναντίον των «ισλαμιστών τρομοκρατών» στη συρία· αν, έστω, δεν τους στήριζε κιόλας. Θέλει όμως, τώρα, να ξαναπάρει «μερίδιο επιρροής». Και λογικά, όπως έχει κάνει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός σε κάμποσες άλλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του, ελπίζει να «κληρονομήσει» κάτι τις απ’ την Ουάσιγκτον: προφανώς στις pkk/ypg κρατούμενες περιοχές, όπου μεταφέρει ήδη στρατό… Μάλιστα, επειδή είναι large, κάνει σχέδια (για τη «νέα συρία») που χωράνε την Μόσχα και την Άγκυρα… Χουβαρντάς ο νέος Guy de Lusignan!!! Είναι έτοιμος για μια ακόμα μάχη στο Hattin;

Τέτοια όνειρα οφείλονται στο γεγονός ότι ο τωρινός εκπρόσωπος τύπου του γαλλικού ιμπεριαλισμού πιστεύει πως έχει εδραιώσει την θέση του στην υποσαχάρια Αφρική. Είναι, όμως, τόσο σίγουρο αυτό; Δεν θα απαντήσουμε τώρα, καθώς χρωστάμε την σχετική αναλυτική αναφορά.

Όμως δεν άργησε κάπως να δηλώσει «κληρονομικά δικαιώματα» στη μέση Ανατολή; Κι εκείνοι οι 12 πύραυλοι που εκτόξευσε ο στρατός του στις 14 Απρίλη στη συρία και δεν έφτασαν ποτέ στους προορισμούς του δεν τον απασχολούν;

Επιπλέον: οι επιχειρήσεις του έχουν δουλειές στο ιράν, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι απλά ένας φτηνός δημαγωγός όταν λέει ότι «θα κρατήσει το ιράν μακριά απ’ την συρία»…. Όταν, όμως, η Τεχεράνη μπει επίσημα στο «σύμφωνο της Σαγκάης» τι παραμύθια θα έχει να λέει ο κυρ Macron; Και από ποια θέση;

Προς το παρόν ας φροντίσει να τιμήσει την υπογραφή του προκατόχου του στην συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν· τους λεονταρισμούς του ας τους κρατήσει για εσωτερική χρήση…

Κορέες 1

Κυριακή 22 Απρίλη. Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή «ανέβαζε» το χθεσινό σχόλιο για την κορεατική χερσόνησο που περιλάμβανε την φράση «Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο)» για την βόρεια κορέα, η Πγιονγκγιάνγκ ανακοίνωνε επίσημα την διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της… (Υπάρχει διαφορά ώρας: εδώ ήταν μαύρη νύχτα, εκεί μέρα).

Το ψόφιο κουνάβι καμάρωσε, δηλώνοντας ευχαριστημένο γι’ αυτήν την εξέλιξη· και – βέβαια – πως ήταν αποτέλεσμα της «σκληρής αμερικανικής στάσης»… Της δικής του δηλαδή… Ωστόσο άλλο το πότε η Πγιονγκγιάνγκ σταμάτησε όντως τις δοκιμές (προς το τέλος του 2017) και άλλο το πότε το ανακοίνωσε επίσημα (χτες)! Το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των πράξεων και των δημοσιοσχεσίτικων ενεργειών όχι μόνο διαψεύδει το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισσισμό του, αλλά αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». (Κι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλά αυτά που δεν φτάνει στην ανατολική ασία… )

Προκύπτει πως εν γνώσει του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» η Πγιονγκγιάνγκ έπρεπε να κάνει τις δοκιμές που θεωρούσε απαραίτητες μέχρι το τέλος του περασμένου φθινοπώρου· πράγμα που έγινε… Ύστερα, απ’ την πρωτοχρονιά του ’18, ξεκίνησε η «επιχείρηση ειρήνη και γοητεία» (ο όρος δικός μας), της οποίας η μεθόδευση ήταν ήδη συμφωνημένη με την Σεούλ. Η ακαραία αποδοχή απ’ το νότο της πρότασης του κορεατικού βορρά για «ολυμπιακή εκεχερία», χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή όρο, μιλάει από μόνη της…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: στις οθόνες του Θεάματος έχουν προχωρήσει γρήγορα (αν και είχαμε φανταστεί ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι ώστε σήμερα το βορειοκορεατικό καθεστώς να αναγνωρίζεται παγκόσμια (!!!) σαν αυτό που κάνει σταθερά βήματα που υπόσχονται πολλά υπέρ της ειρήνης στον πλανήτη (!!!), ενώ μέχρι πριν 6 μήνες ήταν απλά ένα «κράτος παρίας» που άξιζε βόμβες στο κεφάλι… Κι αυτή η “μεταμόρφωση” χωρίς να έχει πειράξει ούτε μισή τρίχα απ’ τους αντιδραστήρες, τις βόμβες και τους πυραύλους του!

Αυτή η «εκτόξευση», απ’ τον πάτο μιας (υποθετικής) «δικαιολογημένης» αμερικανικής επίθεσης κατά του ταραξία Kim στην κορυφή της «ειρήνης», και απ’ το «έχω μεγαλύτερο κουμπί» του ψόφιου κουναβιού στην τωρινή «ειρηνιστική ευφορία», θα ήταν αδύνατη αν η Σεούλ δεν έπαιζε σωστά τον δικό της ρόλο. Πάνω σ’ ένα προσυμφωνημένο σχεδιασμό (του «αόρατου» μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) που θέλει την Ουάσιγκτον έξω και το Τόκιο στην άκρη, ήταν η νοτιοκορεατική κυβέρνηση που χώθηκε αποφασιστικά και γρήγορα ανάμεσα στην Πγιονγκγιάνγκ απ’ την μια μεριά, και την πολεμοκαπηλεία της Ουάσιγκτον και του Τόκιο απ’ την άλλη. Αν πρόκειται να δοθεί νόμπελ ειρήνης οι δύο κορεάτες, ο Kim και ο Moon, θα πρέπει να το μοιραστούν!

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είχε προτείνει απ’ το περασμένο καλοκαίρι το «διπλό πάγωμα»: η Πγιονγκγιάνγκ να παγώσει τις δοκιμές της, η Ουάσιγκτον να παγώσει τα στρατιωτικά της γυμνάσια. Η δεύτερη απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση (Βερολίνο και Παρίσι ωστόσο την δέχτηκαν…)…

Και να τώρα που είναι υποχρεωμένη να την εφαρμόσει, σε μεγάλο βαθμό, δύσθυμα, παριστάνοντας ότι της αρέσει. Οι φετεινές ασκήσεις με τον νοτιοκορεατικό στρατό είναι σημαντικά μικρότερες και σε όπλα και σε διάρκεια (επειδή αυτό απαίτησε η Σεούλ…) ενώ η Πγιονγκγιάνγκ «ανακοίνωσε επίσημα» αυτό που κάνει ήδη, λίγες μέρες πριν την ιστορική συνάντηση του Kim με τον Moon…. Είναι μαγικός ο τρόπος που τα δύο κορεατικά κράτη, μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο σπρώχνουν μακριά τον αμερικανικό στόλο, ξεχαρβαλώνοντας ταυτόχρονα τις μιλιταριστικές αιτιάσεις του ακροδεξιού Abe στο Τόκιο; Όχι. Είναι υπόδειγμα «διπλωματίας»!!!

Κορέες 2

Κυριακή 22 Απρίλη. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο (ή τουλάχιστον ένα…) σ’ αυτό το υπόδειγμα διπλωματίας. Η Πγιονγκγιάνγκ δεν ζητάει φωναχτά τίποτα η ίδια απ’ τις ηπα σαν «όρο» ή σαν «αντάλλαγμα» για τις καλές, «αποπυρηνο» προθέσεις της. Δεν ζήτησε απευθείας να μικρύνουν αισθητά οι αμερικανο-νοτιοκορατικές ασκήσεις που τελειώνουν σε μια βδομάδα· ούτε ζητάει (ακόμα…) την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα. Αυτά τα διαχειρίζεται (για λογαριασμό και των δύο κορεατικών κρατών) η Σεούλ, σαν σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Έτσι έχει βραχυκυκλώσει ο αμερικανικός απορριπτισμός: αφού ζητάει κάτι ο σύμμαχος με τι δικαιολογία να του αρνηθείς;

Απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας την Σεούλ να κάνει «γλυκό αντιαμερικάνικο» παιχνίδι, η Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει δεσμευτεί απέναντι στις ηπα για τίποτα· εκτός απ’ την χθεσινή ανακοίνωση για πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών, που απευθυνόταν … σ’ όλο τον πλανήτη. Φυσιολογικά, ενόσω τους επόμενους μήνες, με σημείο κορύφωσης την συνάντηση Kim – Trump (αν δεν την εμποδίσει κάποιος «μυστήριος» μηχανισμός…) τα δύο κορεατικά κράτη θα «ξελογιάζουν» το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας την ματαιοδοξία του, θα πρέπει να προχωρήσουν όχι μόνο σε πολιτικές αλλά και οικονομικές συμφωνίες. Θα είναι έτσι πάλι η Σεούλ (κι όχι η Πγιονγκγιάνγκ) που θα ζητήσει (απ’ τον οηε) την άρση αν όχι όλων οπωσδήποτε κάμποσων κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας. Με την υποστηρίξη, φυσικά, της Μόσχας, του Πεκίνου (αλλά και της ευρώπης). Τι θα κάνει τότε η κυρία Haley (αν είναι ακόμα στο πόστο της…); Θα αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς;

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον μέσω του ψόφιου κουναβιού θα αποδεικνύεται όλο και πιο διακοσμητική στην εξέλιξη των ενδοκορεατικών (αλλά και των περιξ ευρασιατικών) σχεδίων, κάποιοι στο αμερικανικό βαθύ κράτος θα δαγκώνονται όλο και περισσότερο: θέλουμε έναν ξεκάθαρο εχθρό!!! Τώρα!!

Ανατολική ασία

Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.

Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.

Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).

Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….