Tag: ηπα

Τρίτη 8 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι (δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο, που ο Μάης έχει 12, αλλά βιάζεται, οπότε) θα ανακοινώσει σήμερα τις βουλές του για την συμφωνία περί το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Φαίνεται ότι τον εκνεύρισε ιδιαίτερα όχι μόνο η συνάντηση του πρώην υπ.εξ. Kerry με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif πριν δύο βδομάδες στη Ν. Υόρκη (στο περιθώριο συνόδου του οηε) αλλά και ο σχολιασμός του ιρανικού υπ.εξ. για την συνάντηση:

…Δεν βλέπουμε τις ηπα απλά σαν τον κύριο Trump· οι ηπα δεν είναι μόνο η τωρινή διοικητική δομή, και υπάρχουν πολλά πρόσωπα που έχουν διαφορετική άποψη στα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα… δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. Bahram Qassemi.

Να θυμίσουμε ότι ο Kerry ήταν υπ.εξ. του Ομπάμα όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία 5+1, και λέγεται ότι την υποστηρίζει ακόμα.

Αυτό λοιπόν; Τέτοιο ιρανικό θράσος; Αυτό είναι χειρότερη «παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας» απ’ την ρωσικής προέλευσης «νοθεία» στις αμερικανικές εκλογές!!! Αυτό σημαίνει ότι η Τεχεράνη σκοπεύει να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις (τακτικής…) μέσα στο αμερικανικό establisment!!! Αμφισβητεί ο Zarif ότι ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΚΟΥΝΑΒΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Τώρα θα δει!!!

(φωτογραφία: Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνεχίζονται κανονικά. Ήδη τοποθετούνται οι ταμπέλες: είτε επειδή θα ορμήξει πολύ κόσμος για να αγγίξει το καινούργιο ιερό μνημείο της πόλης, είτε επειδή μπορεί να χαθούν οι επίσημοι που θα πάνε για τα εγκαίνια: ο προεδρικός γαμπρός και σύμβουλος – άνθρωπος του Τελ Αβίβ – Jared Kushner και η προεδρική θυγατέρα, σύμβουλος και πριγκίπισσα Ivanka Trump… Να χαθούν και να πέσουν στα χέρια τίποτα ενόπλων; Α πα πα!

Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα κοσμήσει με την παρουσία του την αφορμή (αν και όχι την αιτία) για την γένεση του επόμενου An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub.

Δείλιασε!…. )

Δευτέρα 7 Μάη. Προφανώς η Ουάσιγκτον έχει σοβαρό πρόβλημα αν η Άγκυρα έχει μαζί ρωσικούς s-400 και αμερικανικά f-35. Εκείνοι που θα εκπαιδευτούν και θα βελτιώσουν την απόδοση των συστημάτων θα είναι οι (κατ’ αρχήν) ρώσοι χειριστές των ρανταρ· και σίγουρα όχι οι κατασκευαστές των «αόρατων» (;) πολεμικών.

Μ’ αυτό το δεδομένο η απειλή να αποκλειστεί η Άγκυρα απ’ την αγορά (και την κατασκευή τμημάτων;) των f-35 είναι εύλογη. Όμως στ’ αλήθεια ελπίζουν στην Ουάσιγκτον πως έτσι θα αναγκάσουν τον Erdogan να παραιτηθεί απ’ την αγορά του καλύτερου ίσως αντι-αεροπορικού και αντι-πυραυλικού συστήματος που κυκλοφοράει στην πιάτσα; Δύσκολο, πολύ δύσκολο να γίνει τέτοια υποχώρηση, ειδικά όταν ο εκβιασμός γίνεται δημόσια. Το πολύ πολύ η Άγκυρα να στραφεί στην ρωσική παραγωγή και αεροπλάνων… (Τα “5ης γενιάς” su-57 δεν είναι διαθέσιμα ακόμα. Αλλά σε κανά χρόνο; Αν υπάρχει καλή παραγγελία μπορούν να στηθούν επιπλέον γραμμές παραγωγής. Άλλωστε και τα f-35 πότε θα τα παραλάμβανε η Άγκυρα; Αύριο ή μεθαύριο;)

Έχουμε πάντως την υποψία (πιο σωστά: την εκτίμηση) ότι η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη την Άγκυρα απ’ ότι το αντίστροφο. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ισοδύναμη εναλλακτική στην ευρύτερη μέση Ανατολή (και στη μαύρη θάλασσα…) αν χάσει κάθε σχέση με το τουρκικό καθεστώς. Αντίθετα ο τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει διπλωματικές και οικονομικές εναλλακτικές στη “δύση”: στην ευρώπη.

Συνεπώς αυτός ο «προπαγανδιστικός» πόλεμος που πάει να ανοίξει στην Ουάσιγκτον, και οι συνέπειες που έχει και θα έχει, μάλλον προς την απέναντι μεριά του Ατλαντικού θα κτυπήσουν.

(Όσο για τους έλληνες που ονειρεύονται ότι θα μπορούσαν να είναι το συμμαχικό υποκατάστατο για την Ουάσιγκτον, και ότι έτσι «μεγαλώνει» ξανά η γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου, καλύτερα να προλάβουν να ξυπνήσουν. Πριν είναι αργά…)

Δευτέρα 7 Μάη. Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο (να απειλεί με «κυρώσεις» ένα μέλος του νατο, τέτοια εποχή και σε τέτοιο μέρος…) δείχνει την άσχημη θέση στην οποία βρίσκεται. Άλλες εποχές, όταν η αμερικανική πλανητική ηγεμονία ήταν αναμφισβήτητη, κανένα τουρκικό καθεστώς (ούτε οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες) δεν θα σκεφτόταν ότι έχει το «δικαίωμα» να συνδυάσει αμερικανικά πολεμικά με ρωσικά αντιαεροπορικά.

Όταν, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς σκέφτηκε ότι μπορεί να αγοράσει η νότια κύπρος s-300 (που ήταν τότε το τελευταίο μοντέλο του είδους) το ξέχασε γρήγορα, και αναγκάστηκε να τους παρκάρει κάπου στην Κρήτη (έχοντας παραλάβει μάλλον κάποια ξεδοντιασμένη παραλλαγή) – για να εκπαιδεύονται οι «σύμμαχοι».

Η Άγκυρα δεν θέλει τους s-400 για να εκπαιδεύονται οι νατοϊκοί. Κι αν κανείς αναρωτηθεί «ποια πολεμική αεροπορία φοβάται και θέλει τέτοια αναβαθμισμένα συστήματα;» (παρότι έχει ήδη δική της αντιπυραυλική παραγωγή), η μόνη υποψήφια σ’ αυτήν την φάση είναι εκείνη του ισραήλ· εκτός απ’ την αμερικανική, φυσικά.

Κυριακή 6 Μάη. Δεν είναι εντυπωσιακό που τόσο το «εθνικό κεφάλαιο» όσο και οι λακέδες υπήκοοί του δεν ξέρουν να σχεδιάζουν· πρόκειται για σταθερά του ελληνικού κράτους, εδώ και 180 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους· το ότι νομίζουν ότι «ξέρουν»! Κι έτσι καταλήγουν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, να συμμαχούν με όμοιούς τους, εξίσου παρακμιακούς τακτικιστές.

Εδώ ξαναμπαίνουν στη σκηνή ο Netanyahu και το ψόφιο κουνάβι… Για τις ηπα, για παράδειγμα, κάποιοι εκτιμούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη υπόγειος αλλά έντονος «ενδοσυστημικός πόλεμος» στις γραμμές του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους (στρατός και μυστικές υπηρεσίες) για την γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί μέσα στα όλα και πιο στενά περιθώρια που αφήνει η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι ο κινέζικος καπιταλισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ή κυρίως με «οικονομικά μέσα» (προστατευτισμός)· και άλλοι ότι μόνο μ’ έναν κανονικό πόλεμο θα γίνει η δουλειά. Το ότι οι δεύτεροι προέρχονται απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γεγονός… Έχει σημασία ωστόσο ότι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν χρόνια (πέρα απ’ τα μυθικά ποσά…) για να φτάσει ο αμερικανικός στρατός στο σημείο να μπορεί να κάνει με επιτυχία έναν πόλεμο εναντίον του κινέζικου έχοντας περιθώρια να πολεμάει και εναντίον των συμμάχων του Πεκίνου. Και μέχρι τότε τι φαντάζονται ότι θα κάνει το Πεκίνο;

Δική τους είναι, άλλωστε, η πρόβλεψη ότι ως το 2030 (δηλαδή μέσα στην επόμενη δεκαετία!) … η ενδυνάμωση των ιδιωτών και η διασπορά της δύναμης μεταξύ κρατών και απ’ τα κράτη σε ανεπίσημα δίκτυα θα έχει δραματική επίδραση, αντιστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορική άνοδο της Δύσης από το 1750, και αποκαθιστώντας το βάρος της Ασίας στην παγκόσμια οικονομία… Και ότι … Η Ασία θα ξεπεράσει την βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μαζί, με κριτήρια την παγκόσμια δύναμη βασισμένη στο αεπ της, το μέγεθος του πληθυσμού, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις τεχνολογικές επενδύσεις. Η Κίνα μόνη της θα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη οικονομία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν το 2030… (Πρόκειται για δημοσιευμένη έκθεση 160 σελίδων, των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στα τέλη του 2012).

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» ονειρεύεται να συντρίψει το ιρανικό, σέρνοντας τον αμερικανικό στρατό σ’ αυτή τη δουλειά. Αγνοώντας ότι επί 8 χρόνια, την δεκαετία του ’80, αυτός ο πόλεμος έγινε! Με αιχμή τον ιρακινό στρατό, και πλάτη τους πάντες: τις ηπα, την τότε εσσδ, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη… Ενόσω το ιράν ήταν πολύ πιο πίσω (με όρους καπιταλιστικής και ειδικά στρατιωτικής «ανάπτυξης»), και χωρίς συμμάχους… Έγινε αυτός ο πόλεμος που ονειρεύεται το ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι… Και τον κέρδισε η Τεχεράνη!!

Παρακμή αφεντικών! Λυσσασμένη και άρα εξαιρετικά επικίνδυνη!…

Κυριακή 6 Μάη. Το γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται να διακόπτει την χρηματοδότηση των “white helmets”, αυτής της υποτιθέμενα “ανθρωπιστικής οργάνωσης” της οποίας η μεγαλύτερη ικανότητα ήταν η παραγωγή βίντεο για υποτιθέμενες “επιθέσεις με χημικά” του καθεστώτος Άσαντ (με τελευταίο γκραντ σουξέ αυτήν την Douma) σημαίνει … ότι ως τώρα τους χρηματοδοτούσε… Έτσι δεν είναι;

Και γιατί τώρα η Ουάσιγκτον λέει κάτι του είδους «εκτιμάμε πολύ την δουλειά σας, αλλά…»; Να υποθέσουμε ότι κάποιοι στράβωσαν με την κακή ποιότητα και την προχειρότητα του τελευταίου σκετς στη Douma; Μήπως το πολυαναμένομενο «χημικό κτύπημα του Άσαντ» σκηνοθετήθηκε τόσο σάτρα πάτρα που χρησιμοποιήθηκε μεν αλλά μπορεί, τελικά, να στοιχίσει;

Όχι ότι οι “white helmets” θα χαθούν… Έτσι κι αλλιώς τάπαιρναν και απ’ το Λονδίνο, και απ’ το Ριάντ… Όμως όπως και να το κάνεις μια απόλυση είναι μια απόλυση…

Σάββατο 5 Μάη. Τι απέγινε η ιστορία με τα «χημικά που έριξε ο Άσαντ στην Douma»; Οι λαλίστατες πολιτικές βιτρίνες του είδους May ή Macron (το ψόφιο κουνάβι είναι εκτός συναγωνισμού, μια κατηγορία μόνος του…), που είχαν (έλεγαν) «ακράδαντες αποδείξεις», τις ξέχασαν μετά την πυραυλική επίθεση της 14^ης Απρίλη. Η (συμβολική κατ’ αρχήν) «δουλειά έγινε – το θέμα έληξε»!…

Έληξε; Όχι. Οι ερευνητές του «οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων» που πήγαν στην Douma μετά την 14^η Απρίλη ανακοίνωσαν ότι έχουν ήδη μαζέψει «100 δείγματα» απ’ όλα τα σημεία της πόλης τα οποία, υποτίθεται, κτυπήθηκαν με «χημικά όπλα». Φαίνεται όμως ότι αυτά δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη χημικών… Αν την αποδείκνυαν, δεν θα ζητούσαν οι ειδικοί κάτι πρωτοφανές στην ιστορία του οργανισμού και σε τέτοιες έρευνες: την εκταφή των πτωμάτων (κάποιων απ’ αυτά, εν πάσει περιπτώσει…) όσων υποτίθεται πέθαναν απ’ τα χημικά… για να μελετήσουν και αυτά.

Το ζήτημα της έρευνας περιπλέκεται έτσι. Υποτίθεται ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι νεκροί έχουν ταφεί σε «άγνωστο μέρος»· απ’ τους αντικαθεστωτικούς που ήταν στην Douma, πριν φύγουν… Επιπλέον είναι αδύνατον να ταφεί ο οποιοσδήποτε με καρφιτσωμένο σημείωμα «πέθανε από χημικά» ή «πέθανε από κανονικές βόμβες». Με δεδομένο ότι εκείνες τις ημέρες πράγματι το συριακό πυροβολικό κτυπούσε την πόλη, και πράγματι υπήρξαν νεκροί άμαχοι, θα μπορούσαν να υποδειχθούν στους ερευνητές οποιοιδήποτε τάφοι…

Με δυο λόγια, μην έχοντας βρει (οι διεθνείς ερευνητές) «επαρκείς ενδείξεις ή αποδείξεις» για χρήση χημικών ήδη (όπως θα περίμενε κανείς, και όπως περίμεναν και οι ίδιοι όταν πήγαν στην Douma) και προχωρώντας σ’ αυτό το πρωτοφανές στην ιστορία του οργανισμού αίτημα (της εκταφής…) το οποίο δεν μπορούμε να φανταστούμε πως και αν θα «ικανοποιηθεί», προχωρούν (εκτιμάμε) σε εκείνο το είδος της διάγνωσης που θα είναι αρκετά θολό… Έτσι ώστε να μην δικαιώνει μεν τους «τρεις σωματοφύλακες» (Παρίσι, Λονδίνο, Ουάσιγκτον), ούτε όμως να τους εκθέτει σαν ψεύτες…

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Σάββατο 5 Μάη. Διάφοροι διεθνείς δημαγωγοί διαφόρων κατηγοριών υποστηρίζουν ότι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία, τότε η Τεχεράνη θα θεωρήσει ότι η συμφωνία έχει ακυρωθεί, και θα ξαναρχίσει το πολεμικό πυρηνικό της πρόγραμμα· και τότε θα επιτεθεί το Τελ Αβίβ… Οπότε (λένε): στον ορίζοντα μεγάλος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Πράγματι αυτό απειλεί η Τεχεράνη: να ξαναρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου…. Αλλά δεν βρίσκουμε τον λόγο που θα την συνέφερε να κάνει κάτι τέτοιο φανερά! Έχει μαζί της δύο σταθερούς συμμάχους (την Μόσχα και το Πεκίνο) που υποστηρίζουν (χωρίς υπόγεια «ναι μεν αλλά») ότι η συμφωνία είναι μια χαρά. Έχει, επίσης άλλους 3 που την έχουν υπογράψει (Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο) που δεν θέλουν να συνταχτούν με την Ουάσιγκτον, και στα λόγια τουλάχιστον θεωρούν την συμφωνία ο.κ. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς ή και 3 θέλουν να βάλουν «πανωσήκωμα» (προσθήκες για το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης) αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί, και σίγουρα μπορεί να το τραινάρει για καιρό.

Γιατί, λοιπόν, η Τεχεράνη να «τσιμπίσει» στα αμερικανικά κόλπα και, φωνάζοντας «αρχίζω τον πυρηνικό εξοπλισμό μου» να δώσει χώρο και χρόνο στην «στρατιωτική απάντηση» είτε της Ουάσιγκτον είτε του Τελ Αβίβ; Γιατί να σπρώξει ακόμα περισσότερο στην «αμερικανική αγκαλιά» τους 3 της ευρώπης, και γιατί να συμβάλει στην απομόνωση της Μόσχας, που είναι επίσης μέρος της συμφωνίας;

Όχι, δεν στέκει με καμία έννοια!!! Ό,τι κι αν είναι το ιρανικό καθεστώς δεν θέλει έναν «μεγάλο πόλεμο στη μέση Ανατολή» – μια χαρά έχει αξιοποιήσει ως τώρα τους «μικρούς»… Εκείνος που καίγεται για έναν τέτοιο «μεγάλο πόλεμο» αλλά δεν μπορεί να τον κάνει μόνος του (δηλαδή: χωρίς την πλήρη συμμετοχή της Ουάσιγκτον) είναι γνωστός: το Τελ Αβίβ.

Όπως, όμως, αποδεικνύει η «σοφή» κορεατική σχολή (ή, ευρύτερα, η τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν κάνεις δώρο στον αντίπαλό σου τον πόλεμο που θέλει, την ώρα που τον θέλει!!! Αντίθετα, του πριονίζεις έξυπνα και αποτελεσματικά τα πόδια…