Tag: ηπα

Ποιος σηκώνει τους ώμους;

Κυριακή 20 Μάη. Η (πολιτική / αντιπληροφοριακή) επιμονή της ασταμάτητης μηχανής εδώ και μήνες σε ότι αφορά την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»· η επιμονή μας ότι ο ο «εθνικός αντιτουρκισμός» είναι η πίσω όψη της «εθνικής ισραηλ-φιλίας» (που περνάει πάνω και απ’ τα πτώματα των παλαιστινίων..)· η θέση μας ότι ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ είναι τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ… αποδεικνύονται σωστά. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο συμμετέχει στην αμερικανική επιθετικότητα τόσο κατά της Μόσχας όσο και κατά του Βερολίνου και της κεντρικής ευρώπης, αν και σαν ήσσονος σημασίας «παράγοντας».

Οι τωρινές κυβερνώσες λέρες (ωστόσο αυτή η «εξωτερική πολιτική» είναι διακομματική!!!) πετάνε στους υποτελείς το «κόκκαλο» ενός «αγωγού φυσικού αερίου» (ονόματι «east med»…) που θα μεταφέρει, υποτίθεται το περισσευάμενο φυσικό αέριο του ισραήλ (και της νότιας κύπρου, αν βρεθεί και εξορυχθεί…) με “οικονομικά οφέλη” για το ελλαδιστάν…. Επειδή θα περνάει νότια της Κρήτης, δηλαδή από ελληνική αοζ…. “Θα εισπράτουμε νοίκι” (: πρόσοδος!!) υποτίθεται….

Αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να φτιαχτεί ποτέ, για πολλούς και διάφορους λόγους (αναφέρονται κάποιοι στην εισήγηση της 9ης Μάη). Το παραμύθι του “αγωγού” που θα είναι, δήθεν, “εθνικά χρήσιμος” χρησιμοποείται για να κρυφτεί ότι το κόλπο ενδιαφέρει πολύ συγκεκριμένα αφεντικά· αλλά αυτό ΔΕΝ είναι κάτι που μπορεί να διαφημιζεται!

Ένας σοβαρός λόγος, λοιπόν, είναι ότι ακόμα και υποθαλάσσιος να είναι ένας αγωγός ΔΕΝ συμφέρει το “εθνικό κεφάλαιο”, δηλαδή τους έλληνες εφοπλιστές· ειδικά εκείνους που έχουν lng τάνκερ. Αντίθετα, εκείνο που τους συμφέρει (και είναι σαφώς ρεαλιστικότερο) είναι αυτό που μεθοδεύεται ήδη, εφόσον τόσο το Τελ Αβίβ όσο και η Λευκωσία έχουν υπογράψει συμφωνίες με την χούντα του Καΐρου, για κατασκευή μικρών αγωγών που θα μεταφέρουν το φυσικό αέριο (απ’ τα ισραηλινά και τα πιθανά νοτιοκυπριακά κοιτάσματα) στα αιγυπτιακά υγροποιητήρια… Απ’ όπου θα φορτώνεται σε υγρή μορφή στα ειδικά LNG πλοία – των ελλήνων εφοπλιστών – προς ευρώπη μεριά…

Φυσικά ισχύει και γι’ αυτήν την τροφοδοσία το ίδιο που ισχύει για την αμερικανική: το υγροποιημένο φυσικό αέριο είναι αισθητά ακριβότερο απ’ το «χύμα», είτε της ρωσίας, είτε του ιράν και του ιράν (μέσω ρωσικών αγωγών, της gazprom…). Οπότε δεν θα βρίσκει αγορά, «εκτός αν…»

Πράγμα που σημαίνει ότι τα ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα (των εφοπλιστών φυσικού αερίου) συντονίζονται και συγχρονίζονται οργανικά με τα αμερικανικά… Και τα ελληνικά αφεντικά θέλουν την «νίκη» των αμερικανικών απαγορεύσεων πάνω στον nord stream 2! Όχι μόνο επειδή «θα έκοβε» σε σημαντικό βαθμό την παροχή φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου στην γερμανία ανοίγοντάς τους κάποιο χώρο στην γερμανική αγορά. Αλλά και επειδή θα ήταν ένα καλό προηγούμενο για μελλοντικές απαγορεύσεις άλλων αγωγών (από κατάρ και ιράν), επίσης εχθρικών (και) προς τα ελληνικά εφοπλιστικά / καπιταλιστικά συμφέροντα.

Ο κύριος πρέσβης

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Κυρώσεις γενικά

Σάββατο 19 Μάη. Τα κράτη της ε.ε. (έχουν συνυπογράψει σα σύνολο την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν) πολύ θα ήθελαν να προστατέψουν τις φίρμες τους που έχουν (ή σκοπεύουν να κάνουν) δουλειές με την Τεχεράνη. Μπορούν όμως να το κάνουν αναίμακτα απ’ την άποψη ενός οικονομικού / εμπορικού πολέμου με τις ηπα;

Η «επανα-ενεργοποίηση» ενός ευρωπαϊκού νόμου του 1996, που απαγόρευε στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να υποκύπτουν σε κυρώσεις τρίτων κρατών – δίνοντας του κάποια νομική και οικονομική κάλυψη – δεν είναι φοβερή ασπίδα. Δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ, για να φανούν τα δύσκολα σημεία του. Όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικότερος από μια κλασσική «αντιπυραυλική άμυνα», που μπορεί να αναχαιτίσει μόνο ένα μέρος των αντίπαλων πυραύλων…

Το ουσιαστικό πρόβλημα το έχουν εκείνες οι μεγάλες γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές κλπ εταιρείες που έχουν δουλειές στο ιράν και, ταυτόχρονα, μεγαλύτερες στις ηπα. Δεν υπάρχει (και δεν θα μπορούσε να υπάρξει) κανένας νόμος να τις προστατέψει από σουτάρισμα εκτός αμερικανικής αγοράς αν, τα θυμωμένα κουνάβια (ψόφια και μη) της Ουάσιγκτον αποφάσιζαν να τις τιμωρήσουν για τα νταραβέρια τους στο ιράν.

Για μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις, που δεν έχουν μπίζνες στην Ουάσιγκτον, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται, επειδή εντοπίζεται στις τραπεζικές μεταβιβάσεις και εκκαθαρίσεις. Εκεί, αν τα deal γίνονται σε ευρώ (και πάντως όχι σε δολάρια) το πράγμα δείχνει σχετικά απλό. Για μεγάλες επιχειρήσεις όμως, τύπου total;

Το χειρότερο για διάφορα ευρωπαϊκά business plans είναι ότι ο καπιταλισμός (όπως και η φύση – όπως έλεγαν παλιά) απεχθάνεται τα κενά. Αν η γαλλική total, για παράδειγμα, σπάσει το πολλών δισ. συμβόλαιό της με την Τεχεράνη για την αξιοποίηση του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars, η κινεζική cnpc θα πάρει την θέση της, τρέχοντας και με μεγάλη χαρά. Κι αυτό θα συμβεί σ’ όλα τα μεγάλα και αξιόλογα συμβόλαια: ο κινεζικός καπιταλισμός όχι μόνο «προσφέρει τα πάντα» αλλά ενδιαφέρεται θερμά για επενδύσεις στο ιράν.

Αυτό σημαίνει ότι ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πια εκείνους τους μεγάλους οικονομικούς συμμάχους / συνεταίρους για να «αντέξει» την ομοβροντία αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του.

Οι ευρωπαϊκοί έχουν το πρόβλημα· συχνά την προβληματάρα!

Ταξίδι για δουλειές…

Σάββατο 19 Μάη. Χτες η γερμανίδα πρωθ. Merkel έκανε ταξίδι στο ρωσικό Sochi. Με το Putin είναι παλιοί γνωστοί (απ’ το 2000) και τα έχουν πει πάνω από 25 φορές ως τα σήμερα. Όμως από “προχτές” έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα (που προκαλεί η αμερικανική παρακμή αλλά και ανανεωμένη επιθετικότητα) που δεν σηκώνουν ούτε αναβολές, ούτε τρεναρίσματα. Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν το έχει το ρωσικό αφεντικό.

Αύριο θα έχουμε περισσότερα για τον «ενεργειακό πόλεμο». Πρόκειται όμως για ένα μόνο απ’ τα μέτωπα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον. Το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν και η συμφωνία επ’ αυτού είναι ένα άλλο. Βερολίνο και Μόσχα συμφωνούν υπέρ της· πέρα, όμως, απ’ τα καθαρά επιχειρηματικά προβλήματα που προκαλεί, δεν είναι μυστικό: μαζί με την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ η ανανέωση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης είναι βασικό στοιχείο του αμερικανικού «ανασχεδιασμού» για την συντήρηση (ακόμα και την όξυνση) της «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή.

Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο μάταιο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά «ένα ένα» και «κατά περίπτωση»… Πράγμα που, φυσικά, κάνει διαρκώς και χειρότερα αυτά που περιμένουν να πέσουν στα κεφάλια μας…

(Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα – χτες – και απ’ το ίδιο μέρος – το Sochi – ο Putin ανακοίνωσε ότι ο υπερηχητικός πύραυλος rs-26 (avangard) τον οποίο διαφήμισε στις αρχές Μάρτη και απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει σύστημα αντιμετώπισης, θα μπει σε στρατιωτική χρήση του χρόνου.

Αλλά δεν θα χαρίσει μερικούς στο Βερολίνο…)

Κορέες 1

Παρασκευή 18 Μάη. Δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία ο Kim χτες φωνάζοντας (εμμέσως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία) προς Ουάσιγκτον μεριά ότι «ξεχάστε την συνάντηση αν το πάτε έτσι!». Την αφορμή την έδωσε ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού John Bolton, που δήλωσε ότι γουστάρει «το μοντέλο της λιβύης» για την «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας».

Το δεδομένο πίσω απ’ το ραντεβού της 12ης Ιούνη είναι ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος έχει πάρει χαμπάρι ότι αυτή η διαδικασία πρέπει να αποτύχει· ακόμα και συμβολικά. Ο Bolton είναι γνωστό «γεράκι», και δεν διορίστηκε στο πόστο του νο 1 συμβούλου για να ταΐζει τις πάπιες. Η «πίσω απ’ τις κουρτίνες» πρόταση που μετέφερε το άλλο «γεράκι» (ο νέος υπ.εξ. και πρώην αφεντικό της cia Pompeo) στην Πγιονγκγιάνγκ ήταν ακριβώς στη γραμμή “θα σας κάνουμε Λιβύη”: αρχίστε να καταστρέφετε τις πυρηνικές σας κεφαλές, κι αν είστε προκομένοι σε κανά εξάμηνο τα λέμε για τα παρακάτω. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Kim όφειλε να εκπυρσοκροτήσει (με την σιωπηλή συγκατάθεση της Σεούλ, και όχι μόνο).

Από πρώτη ματιά οι χθεσινές δηλώσεις του βορειοκορεατικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι risky business: να σημαίνουν το τέλος του ροζ σύννεφου πάνω απ’ την κορεατική χερσόνησο… Φαίνεται όμως ότι εκει ξέρουν καλά τι κάνουν και πότε! Το ψόφιο κουνάβι (σε συνεννόηση με τον σύμβουλό του) έκανε πίσω, στο εξής στυλ (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό τους): όχι, δεν σκεφτόμαστε κάτι σαν την Λιβύη για την περίπτωση της βόρειας Κορέας… αλλά αν αυτοί δεν συμφωνήσουν θα έχουν την τύχη της Λιβύης… Αχά!!!

Το ότι τα υπό εξέλιξη, τότε, πυρηνικά όπλα του Καντάφι βρυκολακιάζουν στην ανατολική ασία, είτε σαν Boltonιος «ρεαλισμός» είτε σαν ψοφιοκουναβική αναδίπλωση, είναι χαριτωμένο: δείχνει με αντεστραμμένο τρόπο γιατί η Πγιονγκγιάνγκ δεν πρόκειται ποτέ (ΠΟΤΕ!) να καταστρέψει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της. Η εν μέρει οπισθοχώρηση του ψόφιου κουναβιού είναι κι αυτή δηλωτική: έχοντας την προσμονή του νόμπελ ειρήνης το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να υποστηρίξει ακόμα, ανοικτά, την «γραμμή» του βαθέος αμερικανικού κράτους πίσω του και γύρω του.

(φωτογραφία: Αυτός με τα κατεβασμένα μούτρα είναι ο εθνικός σύμβουλος Βolton: σ’ αυτήν την επικίνδυνη ηλικία που το μόνο που μπορεί να τον συγκινήσει πια είναι ένα παγκόσμιο πυρηνικό μανιτάρι που θα παρακολουθεί απ’ το ασφαλές καταφύγιό του… Τον άλλον τον ξέρετε.

Είναι από χθεσινή συνάντησή τους με τον γγ του νατο Jens Stoltenberg στην Ουάσιγκτον. Όπου το ψόφιο κουνάβι απείλησε ότι «θα τα κανονίζουμε τα κράτη / μέλη του νατο που δεν πληρώνουν την συμμετοχή τους – όπως την γερμανία»…

Εεεεεε… Ναι, βέβαια αρχηγέ….)

Κορέες 2

Παρασκευή 18 Μάη. Ωστόσο η (συγκρατημένη) εκπυρσοκρότηση του Kim δεν ήταν μονοδιάστατη. Σε 4 ημέρες (στις 22 Μάη) ο νοτιοκορεάτης Moon πρόκειται να συναντηθεί με το ψόφιο κουνάβι στην Ουάσιγκτον. Και χρειάζεται ένα κάποιο βάθος ελιγμών προκειμένου να αντιμετωπίσει την δουλειά που κάνει το αμερικανικό βαθύ κράτος. Ένας «πράος» Kim, που υπομένει αδιαμαρτύρητα την Boltonia μεθόδευση, θα επιβεβαίωνε αυτό που πουλάνε στην Ουάσιγκτον: ό,τι, δηλαδή, το βορειοκορεατικό καθεστώς γονάτισε απ’ την καυτή ανάσα των εναντίον του κυρώσεων.

Η δουλειά / αποστολή του Moon είναι να πει (ευγενικά…) ότι αυτό δεν ισχύει. Και ότι η προοπτική «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο (άντε, και μιας κάπου, κάποτε, κάπως «αποπυρηνικοποίησης») οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτόν, στην δική του δουλειά, και στις δικές του κινήσεις απέναντι στον (ή μαζί με τον) Kim. Μ’ άλλα λόγια αν ο Kim έχει ένα λόγο να λέει στην Ουάσιγκτον «Λιβύη; Ξεχάστε το!», ο Moon έχει δύο: δεν προορίζει την κορεατική χερσόνησο για «βόρεια αφρική», με καμμία έννοια!

Αλλά για να είναι πειστικό κάτι τέτοιο (δηλαδή: για να μπορέσει ο Moon να συνεχίσει την γλυκειά και φιλειρηνική ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού, σαν κεντρικού εκπροσώπου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, προς την παγίδα της συνάντησής του με τον Kim), θα έπρεπε αυτός ο τελευταίος, ενόσω ισχύουν οι θρυλικές «κυρώσεις» που κατά την Ουάσιγκτον τον «γονάτισαν», να δείξει σοβαρά σημάδια «αντι-αμερικανικής» ζωής! Άντε: ακόμα και να κατηγορήσει τον Moon για ανοησία!…

Αφού ως τώρα το ουσιαστικό πρόβλημα το έχει η Ουάσιγκτον (και ο ιμπεριαλισμός της στην ανατολική ασία) θεωρούμε αδύνατο ότι αυτοί που σχεδίασαν και εφαρμόζουν αυτήν την τόσο αποτελεσματική τακτική θα έκαναν το λάθος να ανακουφίσουν τους αμερικανικούς ώμους, επιστρέφοντας στην περσινή κατάσταση! Το ότι κάνουν εκτός από πανηγυρικές / φιλειρηνικές κινήσεις και κάποια «τσινίσματα» που δείχνουν «τολμηρά», προσθέτει (και δεν αφαιρεί) στην τακτική τους.

Εν τω μεταξύ ούτε τα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 θα πάρουν μέρος στις νοτιοκορεατο-αμερικανικές ασκήσεις “max thunder”… Αυτό το κανόνισε απευθείας η Σεούλ· και το δέχτηκε το αμερικανικό πεντάγωνο…

Όσο για την «συνάντηση κορυφής» αντιπροσωπειών των δύο κορεών, που ήταν να γίνει χτες και αναβλήθηκε; Γείτονες είναι, δεν θα χαθούν. Αύριο, μεθαύριο, την άλλη βδομάδα· υπάρχει χρόνος αρκετός…

Τα καθάρματα έχουν να λένε

Πέμπτη 17 Μάη. Αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός γάζωσε παλαιστίνιους διαδηλωτές πριν 3 ημέρες, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός είναι κατοχικός στην παλαιστίνη, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός και το κράτος του Τελ Αβίβ καταστρέφουν συστηματικά εδώ και δεκαετίες την καθημερινή ζωή των παλαιστινίων, αν νομίζετε ότι ο αγώνας κατά του απαρχάιντ δεν τέλειωσε στη νότια αφρική, αν νομίζετε ότι η λωρίδα της Γάζας είναι η μεγαλύτερη φυλακή / κάτεργο (σε μέγεθος και σε διάρκεια) στον πλανήτη, αν… αν… αν… κάνετε λάθος… Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Αντίθετα, εκείνο που έγινε στις 14 Μάη, ήταν η μαζική αυτοκτονία μελών και οπαδών της Χαμάς!!! Ναι!!! Και ξέρετε γιατί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά τόσες χιλιάδες (αιχμάλωτοι) παλαιστίνιοι; Επειδή (λέει…) αυτό συμβαίνει συχνά σε «φυλές και πολιτισμούς που καταλαβαίνουν ότι έχει έρθει το τέλος τους», κι ότι ξεπερνιούνται… Οπότε αποφασίζουν να δώσουν στους εαυτούς τους ένα τέλος τελετουργικό…

Αυτά τα λέει ένας αμερικάνος φασίστας ανοικτά… Θα ήταν εύκολο να τον αγνοήσουμε, αλλά άθελά του είναι μια σημαδούρα του πόσο μακρυά μπορεί να πάει αυτό που υποτίθεται «ηττήθηκε» στον β παγκόσμιο πόλεμο (καμμία σχέση: αφομοιώθηκε και έγινε καπιταλιστική σταθερά!), δηλαδή ο φασισμός και οι οπαδοί του. Είναι μια «παραλλαγή» του επιχειρήματος που χρησιμοποιούν τακτικά οι βιαστές: «μα κι εκείνη τα ήθελε» ή «με προκάλεσε»…

Πρόκειται για διαστροφή; Ναι, αλλά δεν είναι εξαίρεση. Παρόμοιου τύπου διαστροφές (της σκέψης αλλά και της ηθικής) μπορεί να συναντήσει κανείς οπουδήποτε και, σχεδόν για οτιδήποτε. Π.χ.: το να κατηγορεί κανείς το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ, είναι …. «αντισημιτισμός»!!!… (παρ’ όλο που όλο και περισσότεροι εβραίοι παγκόσμια στρέφονται εναντίον του: πιθανόν κι αυτοί / αυτές να ετοιμάζονται να αυτοκτονήσουν τελετουργικά, αφού «δεν αξίζει η ζωή χωρίς την ισραηλινή κρατική φασιστική μπότα»…) Πρόκειται για διαστροφή που βρίσκει «περιθώριο» να ακουστεί (και, γιατί όχι; οπαδούς και υποστηρικτές) επειδή είναι μια διαστροφή εκ του ασφαλούς, μια καλά προστατευμένη πρωτοκοσμική διαστροφή: δεν κινδυνεύουν «να αυτοκτονήσουν τελετουργικά» οι οπαδοί της, επειδή είναι καλά προφυλαγμένοι απ’ τα σφαγεία των πολέμων που κάνουν…

Όμως να από που προέρχεται αυτή η «σοφία», να ποια είναι η ανομολόγητη καταγωγή της: τι θέλουν και απεργούν (στα σοβαρά) αυτοί οι εργάτες; Δεν ξέρουν ότι θα χάσουν τα μεροκάματά τους και θα φτωχύνουν; Δεν ξέρουν ότι θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν; Δεν ξέρουν ότι θα πυροβοληθούν απ’ τις κάνες του νόμου και της τάξης; Δεν ξέρουν ότι θα απολυθούν, να μείνουν άνεργοι / ες, και ότι σίγουρα θα ηττηθούν; Άρα; Άρα τί είναι η απεργία τους αν όχι μια πράξη συλλογικής αυτοχειρίας; That’s it!!!

Η «σοφία» για την «μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων» διατρέχει από άκρη σε άκρη την νεκροφιλία του κεφάλαιου: οτιδήποτε εναντιώνονται σε κάθε έκφρασή του («οικονομική», «γεωπολιτική», “αισθητική”, κλπ) είναι κάλεσμα στον θάνατο (λέει αυτή η σοφία…) επειδή μόνο το κεφάλαιο και το κράτος είναι η «ζωή»!!! Ή, διατυπωμένο κάπως διαφορετικά, η «ζωή» μια μονάχα αξία έχει: σαν ενεργούμενο, σαν υποχείριο, σαν εξάρτημα κάθε θανατερής κατοχής της! Από κάποιον στρατό ή, εναλλακτικά (αυτό που λέγεται «ειρήνη»), απ’ την παναστρατιά του εμπορεύματος. Πράγματι: αν το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης και θανάτου είχε φωνή, τι διαφορετικό θα έλεγε απ’ το Εγώ ειμί ο Κύριος και Θεός σου, ουκ έσονται νοήματα ζωής έτερα πλην εμού;

Ω τι ωραία που θα φιλοσοφούσαν όλα αυτά τα καθάρματα πέντε λεπτά πριν πέρασει το λαιμό τους η αγχόνη!!!

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: Σαν φιλάνθρωπος ο ισραηλινός στρατός βοηθάει την μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων. Πάνω drones ρίχνουν δακρυγόνα…. Κάτω οι ελεύθεροι σκοπευτές σημαδεύουν αραχτοί…. Προσέξτε το οπλοπολυβόλο στα αριστέρα: “παροχή υπηρεσιών ευθανασίας” το λένε το ισραήλ και οι φίλοι του… )

Astana minus / plus 1

Πέμπτη 17 Μάη. Προετοιμάζοντας την (έχουμε χάσει το μέτρημα!) επόμενη συνάντηση στο Sochi τον Ιούλη (του ’18 – και βλέπουμε…), μετά από τρεις;, τέσσερεις; παραπάνω; αναβολές, Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη εξέδωσαν χτες κοινή ανακοίνωση, για το μέλλον της συρίας. Με σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, κλπ.

Αυτό που βλέπει η ασταμάτητη μηχανή απ’ τις αρχές της χρονιάς είναι μια αλλαγή τακτικής του μπλοκ της Αστάνα. Μέσα από διάφορες αναβολές έχει ακυρωθεί η, ας την πούμε έτσι, «πολιτική διαδικασία» εμπλοκής τμημάτων της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης σε μια κάποια συμφωνία. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί η τακτική της (πιεστικής ή δελεαστικής) εξαγοράς διάφορων μικρότερων ή μεγαλύτερων οργανώσεων τέτοιου είδους· που, απ’ ότι φαίνεται αποδίδει.

Τι έχει συμβεί; Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι ο αμερικανικός στρατός (αλλά και γαλλικός, και αγγλικός) έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην ypg/pkk κρατούμενη ζώνη στην βόρεια και ανατολική συρία, και ότι δεν πρόκειται να διωχτούν εύκολα, το project μια «ευρείας συμμετοχής στην συζήτηση για το μέλλον της συρίας», που ήταν το πολιτικό σκέλος της δράσης του μπλοκ της Αστάνα, πάγωσε. Αντί για διαπραγματεύσεις (εντός ή εισαγωγικών) προκρίθηκε μια καθαρά στρατιωτική διαχείριση. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του (το δεύτερο είναι το σημαντικό προοπτικά!) κατέλαβαν τον θύλακα της afrin … Δεύτερον, ο συριακός στρατός ‘n’ friends, ανέλαβε την εκκαθάριση διάφορων αντικαθεστωτικών θυλάκων (πράγμα που θύμωσε ιδιαίτερα τον άξονα και τους συμμάχους τους, έτσι ώστε πρώτα να σκηνοθετήσουν την ‘επίθεση με χημικά’ στην Douma, έναν απ’ τους θύλακες, και στη συνέχεια να προχωρήσουν στην «τιμωρία»)…. Τρίτον, με την πλήρη άδεια και έγκριση τόσο της Δαμασκού όσο και της Μόσχας και της Τεχεράνης, ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την διαχείριση του θύλακα της Idlib…

Σ’ αυτήν την διαδικασία που κρατάει πάνω από 4 μήνες, συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα. Πρώτον, στον θύλακα της Ιdlib, που είναι αποθήκη για κάθε είδους αντικαθεστωτικούς (εκτός isis) που συνθηκολογούν αλλού, με το καλό ή το κακό οι σουνίτες ένοπλοι περνούν στην αρμοδιότητα, στις διαταγές και στην χρηματοδότηση της Άγκυρας. Δεύτερον, ανάλογοι ένοπλοι, από διάφορους θύλακες που εκκενώνονται αλλά έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, εντάσσονται στον συριακό στρατό (!) μετά από σχεδόν αυτόματες διαδικασίες αμνήστευσης (!!!).

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως όλο το δίκτυο αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν στήσει Ριάντ, Τελ Αβίβ, Λονδίνο και Ουάσιγκτον διαλύεται συστηματικά – και οι σύριοι ένοπλοι αλλάζουν στρατόπεδο, είτε άμεσα (μπαίνοντας στον συριακό στρατό, ακόμα και στις «ειδικές δυνάμεις»!) είτε έμμεσα (μπαίνοντας υπό τις διαταγές της Άγκυρας).

Astana minus / plus 2

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)

Μέση ανατολή 4

Τετάρτη 16 Μάη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, το γεγονός ότι ένα κράτος απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές / αιχμαλώτους το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους σφάξει, όχι μόνο δεν είναι «νίκη» του ισραήλ αλλά δείχνει και την δική του αδυναμία και την γύμνια της αμερικανικής υποστήριξης με την μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Στον πρώτο κόσμο η σφαγή θα ξεχαστεί γρήγορα, αυτό είναι εύκολο. Όχι, όμως, στις αραβικές κοινωνίες· σε μερικά απ’ τα κράτη των οποίων στηρίζεται ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ. Ποιο αραβικό καθεστώς, χούντα ή καμουφλαρισμένη χούντα, μπορεί να βγει τώρα ή τους επόμενους μήνες να πει «να τα βρούμε, βρε αδελφέ, με το Τελ Αβίβ» χωρίς να διακινδυνεύει την ίδια του την ύπαρξη; Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα αποτελέσματα των εκλογών στο λίβανο και στο ιράκ σαν απόδειξη εκείνου που συμβαίνει ήδη, είναι αρκετό το σφαγείο της Γάζας για να εξασφαλίσει ότι τα επόμενα χρόνια όποιος δηλώνει «φίλος του ισραήλ» στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο, θα σκάβει τον λάκο του.

Κι αυτό, μην έχετε αμφιβολία, ενισχύει – φανερά και κρυφά – την επιρροή του μπλοκ της Αστάνα plus: της Τεχεράνης, της Μόσχας, της Άγκυρας, του Κατάρ, της Χεζμπ’ αλλάχ, του Πεκίνου.

(Ορισμένοι βολεύονται να υποστηρίζουν ότι «επίτηδες το έκανε η Χαμάς και έστειλε κόσμο πάνω στον φράκτη». Το μόνο που δεν λένε είναι ότι πράκτορες της Χαμάς έσπρωχναν του ισραηλινούς στρατιώτες / χασάπηδες να ρίχνουν στο ψαχνό… Πάταγαν και την σκανδάλη οι παλιοπράκτορες, ενώ οι αθώοι φαντάροι ήθελαν να φύγουν… Μήπως η Χαμάς ή η Χεζμπ’ αλλάχ ή η Τεχεράνη έχουν κατακτήσει ήδη το ισραηλινό κράτος κι αυτό δρα σαν ενεργούμενό τους χωρίς να το καταλαβαίνει; Μένει να τα ακούσουμε κι αυτό…

Κατά τα άλλα, η παροιμία που λέει πως «όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα σου φαίνονται πρόκες», απόδειξη μιας βαθύτερης διανοητικής ένδειας, δείχνει το γιατί το παρακμιακό ισραηλινό καθεστώς, που φτιάχτηκε κόντρα στην εβραϊκή ιστορία και κόντρα στην μεσανατολική γεωγραφία σαν «απόφυση» της χριστιανικής δύσης, πριονίζει το κλαδί του σ’ ένα δέντρο δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη, που πέφτει σε αργή κίνηση…)

(Φωτογραφία: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!)