Tag: ηπα

Ιράκ

Δευτέρα 4 Ιούνη. Στην Ουάσιγκτον δεν άρεσε καθόλου το αποτέλεσμα των εκλογών στο ιράκ. Δεν αντιδρά κατηγορώντας τες σα «νόθες» ή σαν «προϊόν ρωσικής εμπλοκής». Κάνει αυτό που ξέρει: ετοιμάζεται να επιβάλει κυρώσεις σε βουλευτές! Η κατηγορία εναντίον τους; Έχουν σχέσεις με ένοπλες ιρακινές οργανώσεις, που με την σειρά τους έχουν σχέση με το ιράν… «Λάθος φιλίες» είναι το κατηγορητήριο.

Οι δύο «υπόδικες» α λα αμερικέν οργανώσεις (που ανήκουν στις «λαϊκές ομάδες δράσης», το πιο καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο τμήμα του στρατού της Βαγδάτης) κατέβηκαν στις εκλογές της 12ης Μάη, μαζί με άλλες, και έβγαλαν 47 βουλευτές. Τώρα ένα σχέδιο κυρώσεων εναντίον τους που έχει στα χέρια του το ψόφιο κουνάβι, απαιτεί να διακόψουν αμέσως οποιεσδήποτε σχέσεις με ένοπλες οργανώσεις, και οποιαδήποτε σχέση με το ιράν. Αλλιώς θα πέσει πάνω τους βαρύ το χέρι του αμερικανικού νόμου…

Ετοιμάζεται η Ουάσιγκτον να γίνει και πάλι, επίσημα, στρατός κατοχής στο ιράκ όταν η νέα ιρακινή κυβέρνηση της ζητήσει να ξεκουμπιστούν οι 100.000 πεζοναύτες και λοιποί μισθοφόροι της, με την δικαιολογία ότι «η κυβέρνηση είναι τρομοκρατική»;

Γιατί όχι; «Μόλις βάψαμε έναν φράχτη στον Μουζουρά – εσάς δεν θα βάψουμε;» θα μπορούσε να φωνάξει η Ουάσιγκτον· αν είχε χιούμορ…

Προσοχή στην κασετίνα!

Δευτέρα 4 Ιούνη. Όταν το ψόφιο κουνάβι πρωτοσυμφώνησε να συναντηθεί με τον Kim – little rocket man, για λόγους που μόνο στην ματαιοδοξία του μπορούν να αναζητηθούν, παρήγγειλε και τα αναμνηστικά «νομίσματα» της φωτογραφίας.

Μετά την ακύρωσε την συνάντηση – και κάποιοι είπαν: και με τα αναμνηστικά τι θα γίνει; Σύμφωνα με τα ως τώρα νεώτερα το ραντεβού θα γίνει, οπότε δεν θα πάνε χαμένα.

Ρίξτε, λοιπόν, μια ματιά· μπορεί να μάθετε απ’ αυτά περισσότερα από όλες τις mainstream βαθυστόχαστες αναλύσεις. Στην μία όψη το άσπρο σπίτι κι ένα αεροπλάνο και «visit of the president Donald J. Trump»… Στην άλλη οι δύο σημαίες (με την αμερικανική ελαφρά μεγαλύτερη…) και οι δύο μούρες. Και στη γύρα πάλι οι united states με μεγαλύτερα γράμματα απ’ την democratic people’s (έχει πολλά γράμματα ρε γαμώτο…)

Έχει έναν διάλογο με την ιστορία το ψόφιο κουνάβι! Και ελπίζει ότι μπορεί να την εξαγοράσει, με χάντρες και καθρεφτάκια… Που είναι το παράξενο; Το έχουν πάθει πολλοί και στα μέρη μας, πολιτικές βιτρίνες και μη.

Δεν πρέπει

Κυριακή 3 Ιούνη. Από σεμνότητα υποθέτουμε (και μόνο) οι φανεροί και οι όχι και τόσο φανεροί υποστηρικτές της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας δεν θα θέλουν να αναφερθούν σ’ αυτό. Μάλιστα θα μπορούσαν να το καταγγείλουν και σαν «προσχηματικό». Απ’ την άλλη, το να έχεις δίπλα σου, στην παρέα σου, στην συμμαχία σου, μια τόσο καλή εκπρόσωπο των αμερικανικών συμφερόντων σαν την ύαινα Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, θα μπορούσε να θεωρηθεί και τιμή. Το μόνο που δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς είναι ότι είναι ευάλωτη σε «πλειοψηφίες»…

Το κουβέιτ, γνωστό πετροσεϊχάτο της αραβικής χερσονήσου, που λόγω γεωγραφικής θέσης προσπαθεί να μην ταυτίζεται με το Ριάντ και το Ντουμπάι, κατέθεσε στο οηεδικο «συμβούλιο ασφαλείας» μια πρόταση ψηφίσματος για την «προστασία των αμάχων παλαιστίνιων», μετά τις ως τώρα 120 δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς στη Γάζα. Κάτι ανώδυνο και δημοσιοσχεσίτικο δηλαδή, όπως εκατοντάδες άλλα ψηφίσματα του οηε που καταδικάζουν εδώ και δεκαετίες την βία του Τελ Αβίβ – χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.

Αμ δε! Άγρυπνη φρουρός η Haley, κατήγγειλε την πρόταση σαν μονόπλευρη· και ύστερα κατήγγειλε την Hamas σαν υπεύθυνη – όπως, φανταζόμαστε, κάνουν και στα μέρη μας οι πιστοί υπηρέτες της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Στην ψηφοφορία, μετά, η ψήφος της Haley ήταν η μόνη κατά της πρότασης· αρκετή πάντως για να μην ληφθεί μια έστω συμβολική αντι-Τελ Αβίβ απόφαση. Απ’ τα 15 κράτη μέλη του «συμβουλίου ασφαλείας» (5 μόνιμα και 10 με διετή θητεία) τα 10 ψήφισαν υπέρ, 4 απείχαν (οι εκπρόσωποι της πολωνίας, της ολλανδίας, της αιθιοπίας και της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ) – και η κυρά Nikki, που έβαλε το βέτο της.

Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία αυτά, εκτός απ’ αυτήν: η ατσάλινη (25% δασμοί στις εισαγωγές…) Ουάσιγκτον, πότε για τον ένα και πότε για τον άλλο λόγο, το πάει ορθοπεταλιά!

(Never mind… Όπως θα το έλεγε και η “γιαγιά του αρνητικού”: σιγά μην ασχοληθούμε με τους συμμάχους του κράτους και των αφεντικών μας!)

Τώρα θέλω!

Κυριακή 3 Ιούνη. Είναι πολύ ενδιαφέρον σχολίασε, σαν την τρελή χαρά, το ψόφιο κουνάβι για ένα γράμμα που του έδωσε ο «εξ απορρήτων» του Kim little rocket man στρατηγός Kim Yong-chol, στην Ουάσιγκτον. Τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι τι λέει. Δεν το άνοιξα ακόμα απάντησε… (!!!)

«Είναι έτοιμος» κατά συνέπεια. Για Σιγκαπούρη. Έχει μάθει (υποθέτουμε) το ποίημα των σωματοφυλάκων του. Και δεν βλέπει την ώρα «που θα κάνει κάτι που δεν έχει κάνει κανένας άλλος αμερικάνος πρόεδρος τον τελευταίο μισό αιώνα».

Τι άραγε μπορεί να κάνει ένας showman που διαβάζει βουλωμένα γράμματα;

Τώρα δεν μ’ αρέσει!

Κυριακή 3 Ιούνη. Είπε κι άλλα στην ίδια συνέντευξη τύπου, μετά την συνάντησή του με τον Kim Yong-chol. Στοιβαρό ηγέτη δεν τον λες, όμως απ’ την άλλη τι έχουν στο μυαλό τους οι σωματοφύλακες πίσω απ’ την πλάτη του παλιάτσου;

Ιδού, πάντως, το μεγαλείο του ανδρός (σύμμαχου εκλεκτού της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε):

…Δεν μου αρέσει η ρωσική συνάντηση χθες, τι σκοπό είχε; [Αναφέρεται στην επίσκεψη του Lavrov στην Πγιονγκγιάνγκ…] Αλλά μπορεί να ήταν μια θετική συνάντηση. Αν ήταν θετική συνάντηση την αγαπώ [ακριβής έκφραση: I love it]. Αν ήταν μια αρνητική συνάντηση, δεν χαίρομαι. Και θα μπορούσε να είναι πολύ καλά μια θετική συνάντηση…

Για προπονητής στην ελληνική τρίτη κατηγορία θα ήταν προβληματικός ο ψοφιοκούναβος. Αλλά για πρόεδρος των ηπα μια χαρά είναι: εκεί, οι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, φαίνεται ότι γουστάρουν.

(Υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες των δύο κορεών συναντήθηκαν ξανά προχθές, στις 1 Ιούνη. Αλλά αυτό έχει γίνει ρουτίνα πια. Είναι το γνωστό θέμα που απασχολεί: το χρώμα για τα καλτσάκια των αθλητριών για τους χειμερινούς ολυμπιακούς – που έγιναν… Ή, ίσως το χρώμα για τα καλτσάκια του Kim στη συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι… )

(φωτογραφία: Έχουν, όμως, ένα ύφος…)

Διατλαντικές φιλίες

Παρασκευή 1 Ιούνη. Δεν είναι η εποχή όπου μια υπερδύναμη (;) όπως οι ηπα, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντά της, θα κάνει φίλους ή, έστω, πειθαρχημένους υποτακτικούς – έτσι δεν είναι;

Η αποχώρηση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν και οι οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Τεχεράνη αλλά ετοιμάζονται και για όσες ευρωπαϊκές εταιρείες κάνουν δουλειές εκεί… Οι κυρώσεις (και οι απειλές) σε όσες εταιρείες σχετίζονται με την κατασκευή του αγωγού nord stream 2… Και, πλέον, οι δασμοί στις εισαγωγές χάλυβα (25%) και αλουμινίου (10%) απ’ την ευρωπαϊκή παραγωγή (αλλά και το μεξικό, τον καναδά και την ιαπωνία): είναι πολλά για να αποτελούν ιδιοτροπίες ενός ψόφιου κουναβιού!

Άνοιξη του 2018, λοιπόν, και η «οικονομική» επιθετικότητα του σε παρακμή ευρισκόμενου αμερικανικού καπιταλισμού αναγκάζει την ε.ε. (και την ευρωζώνη) να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ενιαία εξωτερική πολιτική! Μοιάζει να αφορά επιμέρους ζητήματα, αλλά αφορά έναν μέχρι σχετικά πρόσφατα «σύμμαχο». Αφορά, δηλαδή, μια σχέση που είχε ήδη αρχίσει να πολώνεται, πριν την προεδροποίηση του ψόφιου κουναβιού· όμως τώρα πια η πόλωση δεν μπορεί να κρυφτεί.

Οι εξελίξεις επηρεάζουν πολλά ζητήματα· επηρεάζουν, όμως, κι αυτό: το «ιταλικό δράμα» (και όποιο μελλοντικό παρόμοιο). Παρ’ όλα που ο εσωτερικός καταμερισμός οικονομικής ισχύος και εξουσίας στην ε.ε. (και στην ευρωζώνη) δεν είναι αυτός που θα ήθελαν διάφορα αφεντικά, έχουν (αυτά τα αφεντικά) περιθώρια να γίνουν «φίλοι» της Ουάσιγκτον αποχωρώντας απ’ την ευρωπαϊκή ένωση (ή/και την ευρωζώνη);

Εδώ κοτζάμ βασίλειο της αυτού εξοχότητας και βλέπει την σκιά του brexit του να μεγαλώνει διαρκώς σε βάρος του…

(Τα παραπάνω δεν αφορούν το δεσποτάτο του ελλαδιστάν. Εδώ τα «μεγάλα αφεντικά», οι εφοπλιστές, είναι φίλοι και σύμμαχοι της Ουάσιγκτον – αυτό δεν παίζεται…)

Φιλίες και στον Ειρηνικό

Παρασκευή 1 Ιούνη. Οι (αναμενόμενοι πάντως…) δασμοί στο ατσάλι και στο αλουμίνιο ανακοινώθηκαν δυο μέρες μετά την ανακοίνωση επιβολής δασμών 25% σε τεχνολογικές εισαγωγές απ’ την κίνα, μέχρι ύψους 50 δις. Αυτή η δεύτερη ανακοίνωση έγινε ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνο, κι ενώ (υποτίθεται) αυτές οι διαπραγματεύσεις συνοδεύονταν από ντε φάκτο «εκεχειρία» – σύμφωνα με δήλωση στις 20 Μάη του αμερικάνου υπ. εμπορίου Steven Mnuchin.

Οι σφαίρες του ενός απαντιούνται από σφαίρες του άλλου· αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Δεν (μας) είναι σαφές πως σκοπεύει να αναρρώσει ο αμερικανικός καπιταλισμός (που έχει πάψει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα να είναι καπιταλισμός «εσωτερικής κατανάλωσης») αν τον «πυροβολούν» ταυτόχρονα οι μεγαλύτερες αγορές εμπορευμάτων του πλανήτη. Μπορεί οι σεΐχηδες να αγοράζουν αμερικανικά όπλα, αλλά δεν φτάνει.

Παρότι ο «προστατευτισμός» αναφέρεται στα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, έχει σαν προϋπόθεση η όποια «εσωτερική αγορά» να είναι επαρκής τόσο ως προς τις πρώτες ύλες και την εργασία όσο και ως προς την κατανάλωση των τελικών εμπορευμάτων, για την καπιταλιστική ανάπτυξη / ανασύνταξη. Έτσι ώστε, στη συνέχεια, μετά από μια γερή στρατιωτική νίκη, να αρχίσει η επέκταση. Όμως βρίσκεται ο αμερικανικός καπιταλισμός σ’ εκείνο το σημείο που η οχύρωσή του σε μια αγορά 300 εκατομυρίων (και οι πολύ μεγαλύτερες απώλειές του διεθνώς εξαιτίας των εμπορικών αντιποίνων) θα τον αναστήσουν;

Η τωρινή αμερικανική τακτική μοιάζει περισσότερο σαν κινήσεις πανικού παρά σαν ορθολογικός σχεδιασμός. Συμπίπτει (ίσως όχι τυχαία, όμως για να κάνει τα δεδομένα για τον αμερικανικό καπιταλισμό ακόμα πιο μίζερα) αφενός με την προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας η αγορά αμερικανικής προέλευσης υδρογονανθράκων, αφετέρου με το αντίμετρο (απ’ τους ανταγωνιστές) του περιορισμού της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου.

Ποια είναι η συνεισφορά, για παράδειγμα (υπέρ των στόχων του αμερικανικού προστατευτισμού) η εκ νέου επικήρυξη της Τεχεράνης, που έχει μετατραπεί σ’ ένα απ’ τα σημεία σύγκλισης όλων των υπόλοιπων «μεγάλων δυνάμεων» (εκτός ηπα); Γίνεται για χάρη και μόνο 2 περιφερειακών συμμάχων (του τελ Αβίβ και του Ριάντ με τα εμιράτα) που είναι ήδη σε παρακμή, και είναι αμφίβολο το πως και αν θα διασωθούν μέσα από την όξυνση των ήδη οξυμένων διεθνών σχέσεών τους, σε μια εποχή που χάνουν την άλλοτε γεωπολιτική τους συμμαχία.

Αυτά (και άλλα) στον συνδυασμό τους δείχνουν ότι υπάρχει κάτι σαν ανομολόγητος πανικός στις γραμμές των εκπροσώπων του αμερικανικού κεφαλαίου (και σε πολλά αφεντικά του). Εν τέλει, το “america first” του ψόφιου κουναβιού έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί επιμνημόσυνη δέηση, μετά την πραγματική προσπάθεια εφαρμογής του, απ’ το 2001 και μετά…

Και την αποτυχία της.

(φωτογραφία: Ήταν όταν το ψόφιο κουνάβι εντυπωσίασε τον καλεσμένο του στην Ουάσιγκτον ανακοινώνοντάς του ότι μόλις τιμώρησε τον Άσαντ που “σκοτώνει όμορφα μωρά”, ρίχνοντάς του κατακέφαλα πυραύλους. Είναι το πιο όμορφο κομμάτι κέικ σοκολάτας που έχεις φάει ποτέ… του είπε.

Ήταν 12 Απρίλη του ’17, και ο Xi Jinping κατάλαβε με τι έχει να κάνει…)

Εμπορική δεοντολογία

Παρασκευή 1 Ιούνη. Υπάρχει η άποψη πως όλα αυτά μπορεί να είναι, τελικά, μια διαπραγματευτική τακτική της Ουάσιγκτον απέναντι στους ανταγωνιστές της. Το ενδιαφέρον (άλλο ένα δείγμα της διανοητικής παρακμής) είναι ότι οι, ας πούμε, «εμπορικές διαπραγματεύσεις» παρουσιάζονται σαν κάτι ουδέτερο. Κι όχι σαν συγκρούσεις δύναμης, όπως είναι.

Οι τακτικές είναι τακτικές, και πάντως ποτέ και πουθενά δεν εξαφάνισαν απ’ τον λογαριασμό τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Μπορεί κάποιος να κάνει πίσω (εν όψει μιας επερχόμενης επίθεσής του) και μπορεί ο απέναντι να θεωρήσει ότι κάτι κέρδισε… Ωστόσο τόσο στις επιχειρηματικές όσο και στις διακρατικές σχέσεις η οποιαδήποτε «διαπραγμάτευση» όχι μόνο δεν είναι άμοιρη των πραγματικών συσχετισμών, αλλά μόνο στην δική τους βάση μπορεί να έχει νόημα.

Συνεπώς, ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον γαυγίζει για να μαλακώσει αν «πάρει κάτι», τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι αναγκασμένη να γαυγίζει. Διακινδυνεύοντας να δαγκώσει την ουρά της – αν «δεν πάρει κάτι» ή αν «πάρει κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θα ήθελε».

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Παρασκευή 1 Ιούνη. Εκτός απ’ την επίσημη πρόκληση να επισκεφτεί την Μόσχα (το είπαμε: ο little rocket man είναι περιζήτητος!) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov είχε και κάτι ακόμα να κάνει απ’ την Πγιονγκγιάνγκ χτες. Την υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα με τις ηπα όσο ισχύουν οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας.

Ευτυχώς – η ασταμάτητη μηχανή είχε αρχίσει να αναρωτιέται μήπως έχουν αρθεί… Να, λοιπόν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει το ψόφιο κουνάβι αν, τελικά, γίνει το ραντεβού του με την ιστορία (δηλαδή με τον Kim): σε ένδειξη καλής αμερικανικής θέλησης (το είδος σπανίζει…) να ζητήσει απ’ τον οηε την άρση διάφορων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτό, μαζί με τον περιορισμό των στρατιωτικών γυμνασίων, θα ήταν το «πάτσι» με τις κινήσεις που έχει κάνει ήδη το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Αλλά φαίνεται σαν fiction. Το ψόφιο κουνάβι θα ήθελε το «νόμπελ κορυφαίου μονομάχου» απλά και μόνο μπαίνοντας στο Κολοσσαίο – χωρίς μάχη. Οι “σωματοφύλακές” του δεν θέλουν νόμπελ· θέλουν αίμα. Απ’ την άλλη η στρατηγική των δύο κορεών (και όχι μόνο) εδράζεται σ’ αυτό: στο ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να μένει στον πάγκο των διευθετήσεων, χωρίς όμως να έχει φάει κόκκινη κάρτα και να βρίζει απ’ τα αποδυτήρια.

Παρακαλουθούμε και διδασκόμαστε…

Step by step

Πέμπτη 31 Μάη. Καθ’ οδόν προς την Πγιονγκγιάνγκ (θα βρίσκεται σήμερα) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν έχασε την ευκαιρία (χτες) να θυμήσει κάτι που στην Ουάσιγκτον θα προτιμούσαν να ξεχαστεί. Ότι, δηλαδή, οι κινήσεις που έχει κάνει ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς (σε συνεργασία και συνεννόηση με την Σεούλ) περιλαμβάνονται στο σχέδιο που πέρυσι το φθινόπωρο είχαν καταθέσει από κοινού Μόσχα και Πεκίνο (call me «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») για να το δεχτούν μεν Παρίσι και Βερολίνο, να το απορρίψει δε μετά βδελυγμίας η Ουάσιγκτον: την επίλυση βήμα – βήμα.

Εκείνο το σχέδιο πρότεινε σαν πρώτη φάση το «διπλό πάγωμα». Η βόρεια κορέα θα πάγωνε τις δοκιμές πυρηνικών και βαλιστικών πυραύλων, και οι ηπα με τη νότια κορέα θα πάγωναν τις στρατιωτικές τους ασκήσεις. Αυτό που έχει συμβεί ως τώρα είναι ότι η μεν Πγιονγκγιάνγκ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, δηλαδή εκτός απ’ το «πάγωμα» κατέστρεψε και τις εγκαταστάσεις πυρηνικών δοκιμών της, ενώ η «άλλη μεριά», κυρίως οι ηπα, είναι δύο βήματα πίσω: έχουν μετριάσει το μέγεθος και την διάρκεια της επίδειξης στρατιωτικής δύναμης μόνο επειδή το απαιτεί η Σεούλ…

Επιμένει ο Lavrov: Θα χρειαστούν βήμα – το – βήμα ενέργειες, συνέπεια και υπομονή… Η αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου θα πρέπει να υποστηριχτεί από μηχανισμούς εξασφάλισης της ειρήνης και της σταθερότητας στην βορειοανατολική Ασία.

Η Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το περσινό σχέδιο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, χρωστάει – λοιπόν… Φυσικά δεν είναι ένα σχέδιο “αμερικανικής αναγνώρισης” – όμως ο, ας πούμε, μισός πλανήτης το έχει υπόψη του… Και, για να μην χαθεί κανείς, ο κυρ Lavrov είναι ένας ακόμα (εκτός απ’ τον κυρ Moon…) που μιλάει για «αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου»· όχι για «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας» μόνο…

Για να συμπληρώσει, προς γνώση κάθε ενδιαφερόμενου:

Στην τελική φάση της διαδικασίας, πολυμερείς συζητήσεις που θα εμπλέκουν και τα 6 κράτη [βόρεια και νότια κορέα, ρωσία, κίνα, ιαπωνία, ηπα] θα είναι απαραίτητες, όπως προέβλεπε ο οδικός χάρτης Ρωσίας – Κίνας.

Εννοεί το περσινό σχέδιο… Βρε επιμονή!…