Tag: ηπα

Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 1

Παρασκευή 8 Ιούνη. …Νομίζω πως όταν τα 9 στα 10 ρεπορτάζ για την Γάζα κάνουν κριτική στο Ισραήλ, καλό θα ήταν οι δημοσιογράφοι να πάνε να συζητήσουν με τους ειδικούς για να καταλάβουν ότι δεν θα μπορεί να γίνει τίποτ’ άλλο… Μίλησα με ειδικούς του στρατού στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ και σε άλλα κράτη και πείστηκα ότι δεν υπάρχουν «λιγότερο βίαια μέσα» για να προστατέψει το Ισραήλ τον εαυτό του… Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να κρατάνε κλειστό το στόμα τους μέχρι να ενημερωθούν σωστά…

Αυτά είπε την περασμένη Δευτέρα ο ακροδεξιός πρεσβευτής των ηπα στο ισραήλ David Friedman· μιλώντας (φυσικά) από την Ιερουσαλήμ – για την σφαγή στη Γάζα. Το πρόβλημά του είναι φανερό: ενώ το Τελ Αβίβ έκανε έγκλημα με ποινή δέκα χρόνια φυλακή το να φωτογραφίζονται οι πεζοναύτες του εν δράσει (κατά αόπλων διαδηλωτών), δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να απαγορευτεί το ρεπορτάζ απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. Πολύ περισσότερο που δεν χρειάζονται καν διεθνείς επαγγελματίες για να αποτυπωθούν τα ισραηλινά εγκλήματα.

Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν… Και προσπαθούν να το κρύψουν…

(φωτογραφία: Ο Taher Herzallah, ένας ακτιβιστής υπέρ των παλαιστινιακών δικαίων, προσπαθεί να παρέμβει στην επίσημη ακρόαση του ακροδεξιού Friedman – σε πρώτο πλάνο – στην αμερικανική γερουσία, πριν εγκριθεί η τοποθέτησή του στην πρεσβεία στο ισραήλ, τον Φεβρουάριο του ’17)

 

Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 2

Παρασκευή 8 Ιούνη. Εντός αμερικανικής επικράτειας γίνονται διαρκείς κρατικές και παρακρατικές προσπάθειες να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική στο ισραήλ – όσο κι αν σας φαίνεται «πολύ προχωρημένο» για ένα δήθεν “δημοκρατικό” καθεστώς!…

Το κύριο πεδίο απειλών και απαγορεύσεων είναι τα πανεπιστήμια, όπου αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα BDS. Η οργάνωση “Φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” τελεί υπό απαγόρευση σε κάποια campus. Η ψοφιοκουναβική διοίκηση έβαλε έναν γνωστό φίλο του Τελ Αβίβ, τον Kenneth Marcus, επικεφαλής του «Γραφείου για τα πολιτικά δικαιώματα στην εκπαίδευση». Ο Marcus έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία συλλογής καταγγελιών για «αντισημιτισμό» εκ μέρους όσο περισσότερων φοιτητών και καθηγητών οπαδών του ψόφιου κουναβιού γίνεται, ώστε να εντατικοποιήσει τις απαγορεύσεις κατά του κινήματος BDS και οποιασδήποτε άλλης αντιμιλιταριστικής, αντιφασιστικής, αντιρατσιστικής κριτικής κατά του Τελ Αβίβ.

Αλλά και σε διάφορες πολιτείες, με ακροδεξιούς κυβερνήτες, υπάρχει μια εκστρατεία να μπουν στην παρανομία εκδηλώσεις (λόγου) που υπερασπίζονται τους παλαιστινίους. Στο κόλπο έχουν μπει και οι χρηματοδοτήσεις διάφορων δημόσιων ή μκο οργανισμών, που θα διακόπτονται αν υπερασπίζονται την Παλαιστίνη. Δεκαπέντε αμερικανικές πολιτείες πέρασαν πρόσφατα νόμο που περιορίζει δικηγόρους στη δουλειά τους με δημόσιες υπηρεσίες αν κάνουν κριτική στο μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Το πράγμα έφτασε στην (ως τώρα) φασιστική κορυφή του όταν απαιτήθηκε απ’ τα θύματα του τυφώνα Harvey στο Dickinson του Texas να υπογράψουν δήλωση ότι δεν στηρίζουν το μποϋκοτάζ στα ισραηλινά εμπορεύματα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίρνουν τα επιδόματα πρόνοιας!…

Αυτά (θα) τα βλέπουν οι εδώ τσατσορούφιανοι του Τελ Αβίβ και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και θα αναρωτιούνται: πότε θα τα καταφέρουμε κι εμείς αυτά τα σπουδαία;

Συρία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Η συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την πόλη Manbij στη βόρεια συρία δυτικά του Ευφράτη (ή, πιο σωστά, αυτά που είναι δημόσια γνωστά απ’ την όποια συμφωνία) επιβεβαιώνουν τα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών που έχει το τουρκικό καθεστώς στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν σαν μια «καινούργια» ή «τελική» κατάσταση στους συσχετισμούς της περιοχής. Οι λόγοι είναι αρκετοί.

Το αποτέλεσμα της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον είναι η αποχώρηση (ή το θέαμα της αποχώρησης…) των ypg/pkk απ’ την Manbij. Ωστόσο οι κούρδοι ένοπλοι μάτωσαν το καλοκαίρι του 2016 για την κατάληψη της αραβικής (και όχι κουρδικής) πόλης· υπό τις εντολές και με την βοήθεια (σε «βαριά όπλα» και διοικητές) της Ουάσιγκτον. Συνεπώς δεν θα αποχωρούσαν απ’ την Manbij χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα (απ’ την μεριά των ηπα και των συμμάχων τους). Αυτά θα πρέπει να βρεθούν, και δεν είναι δύσκολο… Παρόλα αυτά, ακόμα και με ανταλλάγματα, οι «πολιτικές θέσεις» του pkk στη βόρεια συρία αδυνατίζουν όταν δείχνει με κάθε αφορμή πόσο «πιστό» είναι στις αμερικανικές εντολές…

Το άλλο θέμα είναι αυτό: ακόμα και σαν κατοχικός στρατός οι ypg/pkk μπορούσαν να λένε ότι βρίσκονται στην Manbij σαν «ντόπιοι αντιτρομοκράτες» – κατά του isis. Με την βοήθεια, φυσικά, των αμερικανικών όπλων. Τώρα που αποχωρούν τι είναι που νομιμοποιεί την αμερικανική (και γαλλική) κατοχή της πόλης; Η βοήθεια προς τα τοπικά αραβοσυριακά κλαν; Δεν θα πρέπει να παραδοθεί η περιοχή στις αρμοδιότητες του συριακού στρατού; Θα πρέπει…

Δεν ξέρουμε ούτε το περιεχόμενο της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον, ούτε τους όρους της· ούτε, κατά συνέπεια, μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτήν θα υλοποιηθεί και πότε. Ωστόσο, με δεδομένο ότι η Άγκυρα ανήκει ακόμα στο μπλοκ της Αστάνα, του οποίου τα υπόλοιπα μέλη (συμπεριλαμβανομένης της «αόρατης» Δαμασκού…) ασφαλώς και είναι ενημερωμένα, αυτή η συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί «ένας πόντος που ξηλώθηκε» – εναντίον του αμερικανικού σχεδιασμού.

Πρόωρο να το πούμε με σιγουριά. Απλά το σημειώνουμε σαν ενδεχόμενο.

Ασία – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ενόσω, για ένα εξάμηνο απ’ την αρχή του χρόνου, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μπλέξει στην κορεατική «επίθεση ειρήνης» με πρωταγωνιστές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ έχοντας βραχυκυκλώσει ως προς τους άμεσους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του στα πέριξ, φαίνεται πως έχει χάσει έδαφος και στο ακόμα πιο «κύριο» πεδίο μάχης στον Ειρηνικό. Στη νότια θάλασσα της κίνας.

Αν δει κανείς τον χάρτη των κινεζικών αξιώσεων κυριότητας και ελέγχου σ’ όλη αυτή τη θαλάσσια ζώνη, είναι πράγματι τερατώδεις – από ιμπεριαλιστική άποψη. Ειδικά απέναντι στο βιετνάμ και, σε δεύτερο βαθμό, στις φιλιππίνες. Η τακτική του Πεκίνου φαίνεται ότι είναι αφενός να κατοχυρώσει στρατιωτικά τον έλεγχο της περιοχής και, στη συνέχεια, να κάνει διακρατικές συμφωνίες κοινών οικονομικών project εκμετάλλευσής της, με τα κοντινά ασιατικά κράτη. Είναι ένα είδος «καλόκαρδου νταβατζή».

Απέναντι η Ουάσιγκτον παριστάνει τον υπερασπιστή της ελευθερίας, με έναν τρόπο που δεν κάνει καν τον κόπο να κρύψει ότι αυτό που υπερασπίζεται είναι η παγκόσμια ναυτική υπεροχή της. Και το κάνει στρατιωτικά· ή, σε κάθε περίπτωση, μόνο έτσι μπορεί να κινηθεί. Αυτός ο νταβατζής δεν έχει φήμη καλής καρδιάς, ειδικά στην ανατολική ασία: πόλεμοι στο βιετνάμ, την καμπότζη, το λάος… Γι’ αυτό τώρα θέλει να εμφανίζεται σαν «ιδεολόγος».

Τους προηγούμενους μήνες το Πεκίνο κατάφερε να προχωρήσει στην στρατιωτικοποίηση διάφορων τεχνητών νησιών που έχει κατασκευάσει, και να αρχίσει την χρήση τους για «ασκήσεις». Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον έκανε καταγγελίες. Όμως καμία απ’ τις επιμέρους κινεζικές κινήσεις δεν ήταν τόσο «χοντρή» ώστε να μπορεί η Ουάσιγκτον να απειλήσει στρατιωτική τιμωρία. Τα χίλια τσιμπίματα καρφίτσας πέτυχαν τελικά αυτό που παραδέχτηκε ο αμερικάνος ναύαρχος Philip Davidson στα τέλη Απρίλη μιλώντας στο αμερικανικό κογκρέσσο:

…Οι οχυρώσεις των νησιών έχουν ολοκληρωθεί. Οι αεροδιάδρομοι είναι έτοιμοι. Τα λιμάνια περιμένουν. Το μόνο που πρέπει να κάνει η Κίνα από τώρα και μετά είναι απλά να μετακινεί τα πλοία και τα αεροπλάνα της… Με λίγα λόγια η Κίνα μπορεί τώρα να ελέγχει την νότια κινεζική θάλασσα σε οποιαδήποτε περίπτωση, εκτός από έναν πλήρη πόλεμο με τις ηπα…

Είναι αναμενόμενο απ’ τους καραβανάδες να χοντραίνουν στα λόγια τις καταστάσεις για να ανεβάζουν την δική τους χρησιμότητα. Ωστόσο μη αμερικάνοι «τρίτοι» παραδέχονται ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το Πεκίνο προχώρησε πολύ γρήγορα τις στρατιωτικές κινήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, είτε με την μορφή ολοκλήρωσης υποδομών, είτε με αλλεπάλληλες ασκήσεις.

Ινδο – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ο αμερικάνος ναύαρχος Davidson (πιο πάνω) μίλησε το κογκρέσσο επ’ ευκαιρία της ορκομωσίας του σαν «αρχηγού του αμερικανικού στόλου» όχι στον Ειρηνικό, αλλά (πλέον) στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουάσιγκτον (αυτό περιγράφεται άλλωστε και στο νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της) προσπαθεί να επεκτείνει (ακόμα και τυπικά, μέσω ονοματοδοσιών) την γραμμή αντιπαράθεσης· και φαίνεται πως θεωρεί το Νέο Δελχί στρατηγικό σύμμαχο σ’ αυτήν την επέκταση. Είναι, όμως, έτσι;

Μιλώντας πριν 5 ημέρες σ’ ένα απ’ τα πολλά και διάφορα διεθνή φόρουμ ασφάλειας, τον διάλογο Shangri-La, στη Σιγκαπούρη, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi περιέγραψε μια διαφορετική, και πάντως όχι συγκρουσιακή αντίληψη για την «στρατηγική ασφάλειας» στον ινδικό – ειρηνικό· σε σχέση με εκείνη του «τρελού σκύλου» Mattis, στην δική του ομιλία.

Πριν 20 ή ακόμα και 15 χρόνια, ο ινδικός και ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρούνταν ότι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο «ανάπτυξης». Και ότι θα κινούνταν με περίπου παρόμοια ταχύτητα. Εν έτει 2018 η σύγκριση είναι συντριπτική – σε βάρος του ινδικού καπιταλισμού. Παρότι έχει κάνει κι αυτός βήματα «ανάπτυξης» τα κινεζικά άλματα τον έχουν αφήσει πολύ πίσω. Οι αιτίες γι’ αυτό το «άνοιγμα της ψαλίδας» είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δεν θα τις αναφέρουμε αυτή τη στιγμή.

Η σημαντική (και αυξανόμενη) υστέρηση έναντι του Πεκίνου είναι ένα δεδομένο που το ινδικό καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, παρότι υπάρχουν και συνοριακές και ιστορικές διαφορές / αντιπαλότητες με το κινεζικό. Απ’ την άλλη μεριά, για τις ινδικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, το να γίνει το Νέο Δελχί εξάρτημα της Ουάσιγκτον δεν είναι η λύση… Συνεπώς ο Modi, παρότι κατηγόρησε «κάπως» το Πεκίνο για τις επιχειρήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, εξέθεσε μια «αρχιτεκτονική ασφάλειας» με όλους μέσα: και το Νέο Δελχί, και την Ουάσιγκτον, και το Πεκίνο και την Μόσχα. Με διάφορους τρόπους ο Modi επιβεβαίωσε την «στρατηγική ανεξαρτησία» του ινδικού καπιταλισμού και την παράδοση της «ανεξάρτητης πολιτικής» του. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτά δεν ήταν όσα θα ήθελε να ακούσει ο Mattis…

Επιπλέον το Νέο Δελχί συμμετέχει στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Ακόμα κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί μια «συμπαγής στρατιωτική συμμαχία», ούτε το νατο είναι πλέον κάτι τέτοιο…

Ευρασία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Το πλήθος και η ένταση των πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτιστικών κρατικών καπιταλιστικών σχέσεων, συμφωνιών, σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ασία (ως τις όχθες της στην ανατολική Μεσόγειο – να το θυμάστε πάντα αυτό!) με την οργανική συμμετοχή και της «ευρασιατικής» ρωσίας είναι τόσο μεγάλα που θα χρειαστεί μελλοντικά μια αναλυτική αναφορά, πέρα απ’ την ασταμάτητη μηχανή.

Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη· ακόμα κι αν γίνονται μέσα στην ομίχλη της (πρωτοκοσμικής) ιδεολογίας και της (εξίσου πρωτοκοσμικής) νοσταλγίας της ηγεμονίας της. Που, στο τέλος, κομματιάζεται, σπάει σε «ψιλά», γίνεται εθνικιστική (φασιστική) νοσταλγία «μεγαλείου».

Σ’ ένα πρόσφατο 100σέλιδο βιβλίο του με τον προκλητικό τίτλο «Έχασε η Δύση;» ο Kishore Mahbubani, πρώην πρεσβευτής της σιγκαπούρης στον οηε και νυν καθηγητής πανεπιστημίου, συμπυκνώνει τις παρατηρήσεις του:

«…Κοιτώντας τους τελευταίους 18 αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας, η πρόσφατη σχετική υπεροχή του δυτικού πολιτισμού απέναντι σ’ όλους τους άλλους είναι μια σημαντική ιστορική παρέκκλιση. Όλες οι παρεκκλίσεις τέτοιου είδους κάποτε τελειώνουν, κι αυτό είναι που συμβαίνει τώρα…»

Παρότι υπάρχουν αξιοσημείωτες πολιτιστικές διαφορές, δεν πρόκειται για «σύγκρουση πολιτισμών»! Η χριστιανική δύση, και ειδικά η προτεσταντική φράξια του χριστιανισμού, έκανε ένα «δηλητηριώδες δώρο» σ’ όλον τον πλανήτη· κι αυτό το «δώρο» εξαπλώθηκε και εγκαταστάθηκε παντού: τον καπιταλισμό. Μετά απ’ αυτό, δεν πρόκειται για ζητήματα πολιτιστικής υπεροχής· αλλά για ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς κσι συγκρούσεις.

Ένας άλλος πανεπιστημιακός, διευθυντής κινεζικού ινστιτούτου που ασχολείται με τους «δρόμους του μεταξιού», ο Xiang Lanxin, το είχε πει σαφώς πιο πολιτικά μιλώντας στον διάλογο Shangri-La πριν 2 χρόνια: δημιουργείται ένας μετα-Βεστφαλιανός κόσμος…

(Για την θεία Λίτσα μην ανησυχεί κανείς: είναι προ-Βεστφαλιανά σκαρφαλωμένη πάντα στην “χρυσή βίδα / κέντρο του κόσμου” και ασχολείται με τα γνωστά, καμαρωτά καμαρωτά…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 1

Τρίτη 5 Ιούνη. Όσο (θα) πλησιάζει η 12 Ιούνη, και υπό την προϋπόθεση ότι οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού δεν θα ξαναλλάξουν γραμμή, η συνάντηση Trump – Kim θα πλησιάζει στο «κέντρο της διεθνούς δημαγωγίας», με τον εξής απλό τρόπο: λιγότερο ή περισσότερο θα περιγράφεται η υποχώρηση του βορειοκορεατικού καθεστώτος (ενώ, ίσως, θα μνημονεύονται και κάποιοι που συνεχίζουν να ανησυχούν μην τυχόν το ψόφιο κουνάβι μπουρδουκλωθεί στην ματαιοδοξία του).

Αλλά η επίσκεψη του ρώσου υπ.εξ. Lavrov στην Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει παλιώσει τόσο. Μόλις στις 31 Μάη έγινε. Συνεπώς τι σημασία θα δινόταν στην πιο κάτω δήλωση του Kim, παρόντος του Lavrov και ενώπιον δημοσιγράφων, μικροφώνων, καμερών κλπ; Πείτε γνώμη:

… Εκτιμάω ιδιαίτερα ότι η κυβερνηση Πούτιν είναι έντονα αντίθετη στην ηγεμονία των ηπα. Είστε σταθερά αντίθετοι, κι εμείς είμαστε πάντα έτοιμοι να διαπραγματευτουμε μαζί σας και να ανταλλάξουμε απόψεις με την ρωσική πλευρά επ’ αυτού του θέματος…

Είναι, προφανώς, τέτοιες δηλώσεις που στεναχώρησαν το ψόφιο κουνάβι…

Συρία

Τρίτη 5 Ιούνη. Οι εκπρόσωποι / επικεφαλής τουλάχιστον 70 αραβικών φρατριών (: διευρυμένα πατριαρχικά σόγια) της συρίας συναντήθηκαν προχτές έξω απ’ το Aleppo. Και ορκίστηκαν υποστηρίξη στον Άσαντ και αντίσταση κατά των ξένων στρατών στο συριακό έδαφος: του αμερικανικού, του γαλλικού και του τουρκικού.

Η ίδια η ύπαρξη φρατριών σαν «πολιτικών (και στρατωτικών) συλλογικών υποκειμένων» είναι ένας αναχρονισμός για την συριακή κοινωνία· τα βασικά του οποίου ίσως υπήρχαν απ’ τα πριν στην επαρχία, αλλά εντάθηκε και νομιμοποιήθηκε στη διάρκεια του πολέμου. Το κατά πόσο θα παραμείνουν μόνιμες δομές στο μέλλον ή είναι μια «αμυντική αναδίπλωση» του κοινωνικού θα φανεί· ωστόσο δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε την σαφή συντηρητική οπισθοχώρηση.

Κατά τα υπόλοιπα, και με δεδομένο ότι αυτές οι φρατρίες προέρχονται κυρίως από περιοχές που έχουν καταλάβει οι ypg/pkk και ο αμερικανικός στρατός (συν τον γαλλικό) (Raqqa, Hasaka) είναι σαφές το είδος του πολέμου που έχει ξεκινήσει ήδη και, προφανώς, θα ενταθεί, κατά της αμερικανικής κατοχής της βόρειας και ανατολικής συρίας. Ένα ανταρτοπόλεμος, πόλεμος τριβής, με στόχο την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο της κουρδικής όσο και της αμερικανικής κατοχής.

Ελληνική φιλοξενία (εκεί που πρέπει…)

Δευτέρα 4 Ιούνη. Η εκπληκτική ιστορία, το φαγητό και η κουλτούρα της Κρήτης πρόσφεραν ένα ευχάριστο διάλειμμα στους σκληρά εργαζόμενους ναυτικούς μας… Μ’ αυτά τα λόγια ο αρχικαραβανάς και υπεύθυνος τύπου Dave Snowden (καμμία σχέση με τον γνωστό!) αποχαιρέτησε το νομό Χανίων τις προάλλες. Πάνω στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, πριν αποπλεύσει απ’ την βάση της Σούδας μετά από 4ήμερη “ξεκούραση” (με όλα τα απαραίτητα…): η «σκληρή δουλειά» του πληρώματός του είναι εύκολα εννοούμενη…

Τέτοια «ευχάριστα» δεν έχουν την προβολή που θα έπρεπε στα μέρη μας. Κι όμως. Προκειμένου να αποδείξουν την αγάπη τους στο ελλαδιστάν (και να βγάλουν την «υποχρεώση της ζεστής φιλοξενίας») 96 απ’ τους ναυτοκαραβανάδες του αεροπλανοφόρου, προσέφεραν εθελοντική εργασία στους ντόπιους. Έβαψαν το κοινοτικό γήπεδο στον Μουζουρά, και τον φράχτη της εκκλησίας του αγ. Ιωάννη, στο ίδιο χωριό, στις 24 και στις 25 του μήνα. Στο τέλος, έπαιξαν κι ένα φιλικό ματσάκι ράγκμπι με τους «Cretan Gunners» (ελληνική ομάδα ράγκμπι… εεεε; υπήρχε και πριν;), στο εθνικό στάδιο των Χανίων, στις 25 Μάη…

Αυτά είναι φιλία, φροντίδα, συμμαχία!!! Αυτά είναι επιμελητειακή υποστήριξη ενός στρατού σε συνθήκες «ειρηνοπολέμου»…

(Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που άμα έβλεπαν οι Χανιώτες αμερικάνο πεζοναύτη τον πέταγαν στη θάλασσα! Πολλά, πολλά χρόνια… Τώρα τους έχουν για να τους κάνουν κανά βαψιματάκι… Να τους αφήνουν κανά δολαριάκι… Και να τους γλύφουν πατόκορφα…)

Τα άλλα hub…

Δευτέρα 4 Ιούνη. Αφού το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «φτιάχνεται» με το να πιστεύει ότι θα γίνει (φιλοαμερικανικό) «πέρασμα» αγωγών φυσικού αερίου (ο θρυλικός east med, ισραήλ – ελλάδα κλπ, εδώ είστε και εδώ είμαστε, θα αποδειχθεί ένας ακόμα “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”!) είναι λογικό ότι τα κακά νέα εξαφανίζονται με (δημαγωγική) χάρη. Δηλαδή: χωρίς ίχνη…

Η Σόφια συμφώνησε με την Μόσχα (σε πανηγυρικές δηλώσεις του βούλγαρου πρωθ. Boyko Borissov και του Putin στις 30 Μάη) για την κατασκευή ενός δεύτερου σκέλους του turkstream, που θα περνάει απ’ την τουρκία στη βουλγαρία, και από εκεί θα συνεχίζει σε διάφορα κράτη νότια του Δούναβη· έως και την κεντρικη Ευρώπη. Σύμφωνα με τον Putin το πρώτο σκέλος του turkstream, που θα αφορά την τουρκική αγορά, είναι έτοιμο· και ο turkstream2 είναι μισοέτοιμος. Έτοιμες είναι και οι βουλγαρικές εγκαταστάσεις διανομής στη Βάρνα.

Την κατασκευή αυτού του turkstream2 την εγκρίνει και η ε.ε. – άλλωστε ο Borissov, ως τα τέλη Ιούνη, εκτελεί χρέη “προέδρου” της. Την εγκρίνει επίσης και ο Erdogan – γιατί όχι;

Το ελλαδιστάν έχει αποφασίσει με ποιους θα πάει (και σ’ αυτό το θέμα) – αλλά το ζήτημα (που είναι βασικό στοιχείο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου) χοντραίνει. Όχι μόνο επειδή η ευρωπαϊκή απάντηση στις αμερικανικές απειλές για τον southstream2 (ρωσία – γερμανία μέσω Βαλτικής) είναι ένας ακόμα αγωγός ρωσικού φυσικού αερίου. Αλλά επειδή επιπλέον, ένα μέρος των υποδομών (τα «χωματουργικά έργα» συγκεκριμένα) της διαδρομής του turkstream2 μπορεί μελλοντικά να εξυπηρετήσει την κατασκευή ενός ακόμα αγωγού, αυτή τη φορά με το ιρανικό ή/και το καταριανό αέριο.

Προφανώς η κατασκευή αυτού του αγωγού είναι ακόμα στα χαρτιά… Ωστόσο, το ότι το βουλγαρικό κράτος, ύστερα από αμφιταλαντεύσεις, φαίνεται αποφασισμένο να γίνει «δρόμος για απαγορευμένα (απ’ τις ηπα) γκάζια», σε συνέχεια του τουρκικού σκέλους, δεν θα πρέπει να αρέσει καθόλου στους έλληνες πατριώτες…

Ε; Τι λένε οι εθνικές ύαινες;